Empfehlungen zur Patienteninformation Polnisch

27
Dystymia
(chroniczne depresyjne zabarwienie nastroju)
Dysthymie (chronische depressive Verstimmung)
Str. 27–28
?
Jakie występują dolegliwości?
?
Welche Beschwerden treten auf?
Dotknięci tym schorzeniem skarżą się, że ich życie odbywa się jakoby pod „ciemną zasłoną“. Większą część
roku czują się apatyczni, zmęczeni i pozbawieni chęci
do działania. Czynności dnia codziennego związane
są z niewspółmiernym wysiłkiem, są drażliwi i często
przeszkadza im przysłowiowa „mucha na ścianie“.
Niczym nie są głęboko zainteresowani, utracili zarówno zdolność do radości z życia jak i do odczuwania
głębokiego smutku. Utracili także zdolność odczuwania przyjemności i rozkoszy (anhedonia). Żadna praca
nie idzie takiemu choremu „od ręki“.
?
Jak odróżnić dystymię od innych form
depresji?
?
Wie ist Dysthymie zu anderen Formen
der Depressionen abzugrenzen?
To powyżej już opisane chroniczne obniżenie nastroju
należy odróżnić od innych form depresji (patrz str. 21),
także od ogólnych zaburzeń nastroju, które towarzyszą
chronicznym chorobom somatycznym, nie należy jej
traktować jako błędu charakteru lub interpretować,
jako „nie chce mu się“. Najważniejszą różnicą, w stosunku do innych form depresji jest długotrwałość i
przewlekłość dystymii. Inne formy depresji przebiegają
zazwyczaj epizodycznie; okresy dobrego samopoczucia
(eutymiczne interwały) przeplatają się z okresami
złego samopoczucia, tzn. mniej lub więcej odgraniczonych faz przygnębienia. Stopniem natężenia odpo-
wiada dystymia (powtarzającym się), lekkim lub średnim epizodom depresyjnym. Dystymia i wiele innych
form depresji zaczynają się w młodośći i trwają wtedy
wiele miesięcy, nawet lat, a czasem nawet całe życie. Ponieważ to zaburzenie obejmuje całe życie uczuciowe,
paraliżuje wiele reakcji i zachowanie chorego, wywiera
ono wpływ na całą osobowość osoby nim dotkniętej.
Mówi się dlatego o tzw. depresyjnych lub psychastenicznych zaburzeniach osobowości.
?
Jak powinni zachowywać się bliscy?
?
Wie sollen sich die Angehörigen verhalten?
Jak przy wielu innych psychicznych schorzeniach, także
partner i rodzina chorego dotknięci są skutkami tej
chronicznej choroby afektywnej. Próby podniesienia
nastroju chorych, np. poprzez wspólne, radosne
przeżycia są tak samo bezowocne, jak apele, by „wziąć
się w garść, nie rozklejać się“. To jest właśnie problemem chronicznie depresyjnego nastroju, że nic nie
cieszy, że nic nie jest w stanie wzbudzić żywszego zainteresowania chorych. Nie ma to nic wspólnego z brakiem woli, „ wzięciem się w garść“. Chodzi tu raczej o
chroniczny stan wyczerpania psychicznego!
W poniżej opisanym procesie leczenia obowiązują dla
bliskich następujące reguły zachowania:
Dystymie są zaburzeniami uczuciowymi, chodzi
tutaj o „chorobę“.
Za to zaburzenie nie są odpowiedzialni, ani chorzy,
ani ich otoczenie.
W ramach terapii lekowej i psychoterapii ponura,
ołowiana mgła nad głową chorego, powoli się rozjaśni. Należy podtrzymywać pierwsze inicjatywy w
Zalecenia do informacji pacjentów
U. Trenckmann B. Bandelow
psychiatria i psychoterapia
© Steinkopff Verlag, Darmstadt 2002
28
Dystymia (chroniczne depresyjne zabarwienie nastroju)
tym kierunku, popierać chorego. Należy unikać
jednak stawiania zbyt wysokiej „poprzeczki“.
W takim stopniu, w jakim ustępuje depresyjny paraliż,chory sam poczuje przypływ energii i rozwinie
zdolność inicjatywy.
?
Jak należy leczyć to schorzenie?
?
Wie kann die Erkrankung behandelt werden?
Dystymie nie mają tak jak wiele innych form depresji
jednolitej przyczyny (etiologii). Czynniki konstytucyjne odgrywają taką samą rolę, jak osobowość, biografia i obecna sytuacja życiowa. Odpowiednio wielowarstwowe jest więc także ich leczenie. Zaburzenia
biochemii i elektrofizjologii poszczególnych struktur,
przede wszystkim w między- i śródmózgowiu, wymagają leczenia za pomocą odpowiednich leków przeciwdepresyjnych (patrz str. 78). Substancje te prowadzą do
wyrównania niedoborów substancji własnych organizmu, odpowiedzialnych za nastrój. Przez to normalizuje się aktywność psychiczna, nastrój i ogólne samopoczucie. Chodzi tu o przywrócenie równowagi
biologicznej, „stanu normalnego“, nie należy więc obawiać się przy wyborze leków, że chorzy mogą uzależnić
się od nich. Leki te umożliwiają wręcz choremu na dystymię wzięcia swojego życia „w garść“, rozpoznanie
pewnych stresujących, obciążających sytuacji i ich modyfikację. Potrzebna do tego jest pomoc psychoterapeutyczna.
Zalecenia do informacji pacjentów
U. Trenckmann B. Bandelow
psychiatria i psychoterapia
© Steinkopff Verlag, Darmstadt 2002
Następujące formy psychoterapii sprawdziły się szczególnie:
integrowana terapia psychologiczna,
terapia behawioralna,
formy terapii poznawczej.
Oprócz specjalnych psychoterapeutycznych technik interwencyjnych, istnieją w wypadku dystymii także pewne ogólne reguły zachowania. Chorzy powinni, po
psychicznym ustabilizowaniu, zważać na wystarczającą
równowagę pomiędzy napięciem, a odprężeniem,
rozpoznawać stresujące i szczególnie obciążające sytuacje dnia codziennego i wspólnie z terapeutą omówić
alternatywy, jak się w przyszłości w takich sytuacjach
zachować. Ważne jest także, „użyczyć sobie czasu,“ na
to, by „naładować baterie psychiczne“. Osoby z tendencją do depresyjnych zmian nastroju nie mają zazwyczaj
wprawy, w odczuwaniu własnych potrzeb, własnego nastroju i dążeń, jasnym ich formułowaniu, by w konsekwencji własnym działaniem coś dla siebie samego uczynić. Z doświadczenia choroby, osoby z tendencją do
chronicznych depresyjnych zmian nastroju, powinny
jednak także zważać na wczesne znaki ostrzegawcze
ponownego psychicznego przygnębienia. W rozmowie
z bliskimi powinni takie oznaki przeciążenia dokładnie
zidentyfikować. W przypadku ich ponownego wystąpienia, można będzie bez zwłoki rozpocząć konsekwentną terapię.