Węgiel aktywowany

Węgiel aktywowany
Węgiel istnieje w 2-óch postaciach: - pierwotnej tworzącej się w niskich temperaturach i może być
aktywowany oraz – wtórnej – powstający w wysokiej temperaturze (grafit) i nie dający się aktywować.
W węglu otrzymywanym przez wypalanie, tworzące się podczas destylacji węglowodory
są adsorbowane na powierzchni otrzymywanego węgla i w rezultacie otrzymuje się węgiel nie aktywowany.
Ożywienie węgla uzyskujemy przez nagrzanie, przy którym zachodzi częściowo destylacja, a częściowo
utlenienie kapilarnych kanalików, dzięki czemu aktywna powierzchnia wzrasta.
Proces aktywacji jest swego rodzaju sztuką polegającą na dokładnej kontroli temperatury, przy
temperaturze zbyt niskiej węglowodory wydzielają się w niedostatecznym stopniu, a temperatura zbyt wysoka
powoduje powstawanie grafitowej formy węgla, której już nie można aktywować.
Węgiel drzewny otrzymywany przy suchej destylacji drewna w niskich temperaturach nie posiada
właściwości adsorpcyjnych. Proces aktywacji zachodzi pod wpływem wyższej temperatury ( około 400oC)
w obecności powietrza ( nie w stanie cyrkulacji); przepalanie węgla może być też przeprowadzane w obecności
pary przegrzanej w temp 800 - 1000oC.


Niektóre materiały np. plewy ryżowe, po wypaleniu krzemionki za pomocą sody kaustycznej dają dobry
węgiel aktywowany.
Mamy wiele gatunków węgla aktywowanego różnych marek. Różnice polegają na jakości wyjściowego
materiału, jak węgiel drzewny, trociny, torf, morskie wodorosty itp., oraz różnych metodach wytwarzania.
Spośród znanych marek największe zastosowanie mają: - norit, -borafina i – kollakywid. Norit otrzymuje się
z drewna w wysokiej temperaturze, z przepuszczaniem pary. Pod mikroskopem wykazuje on budowę
włóknistą i daje się regenerować. Karborafinę otrzymuje się przez uprzednie przesycenie wyjściowego
materiału chlorkiem cynku i następnie przepalanie go, tego węgla nie daje się regenerować.