D - Sąd Rejonowy w Olsztynie

Sygn. akt IV U 820/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 12 stycznia 2016 r.
Sąd Rejonowy w Olsztynie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący:
SSR Grażyna Giżewska-Rozmus
Protokolant:
st. sekr. sądowy Joanna Racis
po rozpoznaniu w dniu 12 stycznia 2016 r. w Olsztynie
sprawy M. T.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.
o świadczenie rehabilitacyjne
na skutek odwołania M. T.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.
z dnia 22 października 2015 r. nr (...)
zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje odwołującemu M. T. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego.
Sygn. akt IV U 820/15
UZASADNIENIE
Decyzją z dnia 22 października 2015 r. ZUS O/O. odmówił ubezpieczonemu M. T. prawa do świadczenia
rehabilitacyjnego wskazując, iż zgodnie z art. 18 ust. 7 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych
z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa – świadczenie rehabilitacyjne nie przysługuje osobie
uprawnionej do renty z tytułu niezdolności do pracy. Z posiadanej natomiast dokumentacji wynika, że odwołujący ma
ustalone prawo do renty wojskowej z tytułu niezdolności do pracy.
W odwołaniu od tejże decyzji ubezpieczony M. T., wniósł o zmianę decyzji i przyznanie mu prawa do świadczenia
rehabilitacyjnego.
W uzasadnieniu wskazał, że we wniosku o przyznanie mu świadczenia rehabilitacyjnego przyznał, że ma ustalone
prawo do wojskowej renty inwalidzkiej III grupy i jest zdolny do pracy. Wojskowa renta inwalidzka jest to renta w
związku z niezdolnością do służby wojskowej. Prawo do świadczenia rehabilitacyjnego wyłączone jest tylko w tych
okolicznościach, które wyczerpująco i wyraźnie, określone zostały w art. 18 ust. 7 ustawy zasiłkowej, a nie wymieniono
tam wojskowej renty inwalidzkiej przyznawanej żołnierzom z funduszy publicznych. Inne są zatem przesłanki oraz
zróżnicowanie prawa do świadczeń w systemie powszechnym i wojskowym.
W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, wskazując, iż sporny zapis ustawy tj. art. 18
ust. 7 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i
macierzyństwa stanowi, że świadczenie rehabilitacyjne nie przysługuje osobie uprawnionej do emerytury lub renty z
tytułu niezdolności do pracy, zasiłku dla bezrobotnych, zasiłku przedemerytalnego, świadczenia przedemerytalnego,
nauczycielskiego świadczenia kompensacyjnego oraz urlopu dla podratowania zdrowia, udzielonego na podstawie
odrębnych przepisów.
Ze złożonego przez odwołującego oświadczenia do celów świadczenia rehabilitacyjnego wynika, że ma on ustalone
prawo do renty wojskowej z tytułu niezdolności do służby wojskowej.
Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:
Decyzją Wojskowego Biura Emerytalnego w O. z dnia (...) przyznano ubezpieczonemu M. T. prawo do wojskowej renty
inwalidzkiej od dnia (...)
Decyzją z dnia (...) Dyrektora Wojskowego Biura Emerytalnego w O. ustalono odwołującemu od dnia (...)
zwaloryzowaną wysokość wojskowej renty inwalidzkiej w kwocie(...)
(dowód: decyzja o przyznaniu wojskowej renty inwalidzkiej – k. 14; decyzja o waloryzacji wojskowej renty inwalidzkiej
k: 11)
Ubezpieczony zatrudniony jest w Ośrodku Szkolenia kierowców L-WIT w S.. W okresie od 06.06.2015r. do
04.12.2015r. był niezdolny do pracy i w związku z tym pobierał zasiłek chorobowy.
W dniu 16.10.2015r. ubezpieczony złożył wniosek w ZUS o przyznanie mu świadczenia rehabilitacyjnego w związku
z ogólnym stanem jego zdrowia. Wskazał w oświadczeniu, że ma ustalone prawo do wojskowej renty inwalidzkiej z
tytułu niezdolności do służby, która wypłacona mu jest przez Wojskowe Biuro Emerytalne w O.. Został on uznany za
zdolnego do pracy i zaliczony do III grupy inwalidzkiej.
(dowód: akta rentowe ZUS – oświadczenie do celów świadczenia rehabilitacyjnego k: 1-1v)
Sąd zważył, co następuje:
Opisany wyżej stan faktyczny był bezsporny między stronami.
Spór koncentrował się wokół interpretacji przepisu art. 18 ust. 7 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach
pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, który stanowi, iż „świadczenie
rehabilitacyjne nie przysługuje osobie uprawnionej do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy, zasiłku
dla bezrobotnych, zasiłku przedemerytalnego lub do świadczenia przedemerytalnego oraz do urlopu dla poratowania
zdrowia, udzielonego na podstawie odrębnych przepisów”.
Ratio legis regulacji przyznającej prawo do świadczenia rehabilitacyjnego jest dostarczanie środków utrzymania
ubezpieczonemu, któremu choroba uniemożliwia kontynuowania zatrudnienia.
Zgodnie jednak z art. 18 ust. 7 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia
społecznego w razie choroby i macierzyństwa - Świadczenie rehabilitacyjne nie przysługuje osobie uprawnionej
do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy, zasiłku dla bezrobotnych, zasiłku przedemerytalnego,
świadczenia przedemerytalnego, nauczycielskiego świadczenia kompensacyjnego oraz do urlopu dla poratowania
zdrowia, udzielonego na podstawie odrębnych przepisów.
Z powyższej regulacji wynika, że prawo do świadczenia rehabilitacyjnego nie przysługuje podmiotom objętym
zakresem jej stosowania jedynie we wskazanych w niej przypadkach, w tym w przypadku gdy ubezpieczony ma
ustalone prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy, a nie do innej renty.
Jak wynika z wyroku Sądu Najwyższego z dnia 18 lutego 2013r. II UK 196/12 – dotyczącego co prawda pojęcia
„emerytury” lecz per analogia odnoszącego się również do pojęcia „renta” - pojęcia "emerytura", ujętego w tym
przepisie nie należy utożsamiać z emeryturą, przysługującą na podstawie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym
żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin, nazwanej "emeryturą wojskową" i przysługującą z budżetu państwa (…),
odpowiada ono tylko emeryturze, przewidzianej w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z
Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
Co więcej - określenie "emerytura", którym się posługuje ww przepis, nie może być uznane za pojęcie zbiorcze,
obejmujące wszystkie świadczenia przyznawane z tytułu wieku i (lub) wysługi nie tylko z ubezpieczenia emerytalnego,
lecz także w postaci świadczeń zabezpieczeniowych z budżetu, jakim jest "emerytura wojskowa" i nie jest tożsame z
tym pojęciem.
Identyfikacja tych świadczeń jest wykluczona, co dostrzegł też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 18 stycznia 2012 г., II
UK 168/11 (OSNP 2012 nr 23-24, poz. 297), wyraźnie odróżniając rentę z tytułu niezdolności do pracy przyznawanej
na podstawie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych od policyjnej renty inwalidzkiej.
W orzeczeniu tym z kolei - Sąd Najwyższy wskazał w szczególności na odmienne przesłanki i źródło finansowania
świadczenia zaopatrzeniowego przyznawanego, na podstawie art. 19 w związku z art. 20 ustawy z dnia 18 lutego 1994
r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu,
Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży
Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (jednolity tekst:
Dz.U. z 2004 r. Nr 8, poz. 67 ze zm.).
Te same argumenty można przytoczyć dla odróżnienia emerytury (renty) z funduszu emerytalnego i świadczeń z
ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych.
Przenosząc powyższe na grunt rozpoznawanej sprawy wskazać należy, że - utożsamianie zatem renty wojskowej z
tytułu niezdolności do służby wojskowej z rentą z tytułu niezdolności do pracy, o której mowa w art. 18 ust. 7 ustawy,
jest nieuprawnione.
Rezultat wykładni językowej potwierdza też wykładnia systemowa, uwzględniająca brak jakiegokolwiek związku
normatywnego między wskazanymi systemami, a także zasady techniki prawodawczej, wskazujące, że w ustawie nie
zamieszcza się przepisów, które regulowałyby sprawy wykraczające poza wyznaczony przez nią zakres podmiotowy,
czyli regulowane w niej stosunki oraz krąg podmiotów, do których się odnosi.
Wykluczone jest więc, by ustawodawca w ustawie regulującej stosunki ubezpieczenia chorobowego, odwołując się do
pojęcia "osoby mającej ustalone prawo do emerytury lub renty", sięgał do jakiejkolwiek innej definicji świadczenia
przysługującego na podstawie innych przepisów, niż określenie rencista w art. 4 pkt 11 ustawy o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, jako osoby mającej ustalone prawo do renty.
Z art. 95 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych wynika - jako zasada prawa
ubezpieczeniowego regulująca zbieg prawa do świadczeń - prawo do pobierania jednego świadczenia (wyższego lub
wybranego przez uprawnionego). Zasada ta dotyczy zbiegu prawa do emerytury lub renty, określonych w ustawie z
prawem do świadczeń przewidzianych w ustawie o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych (por. art. 95
ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach oraz art. 7 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych), nie ma
jednak zastosowania do świadczeń z ubezpieczenia chorobowego, których w systemie zabezpieczenia emerytalnego
wojskowych nie przewidziano ( tak w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 18 stycznia 2012 г., II UK 168/11 (OSNP 2012
nr 23-24, poz. 297)
Reasumując świadczenie rehabilitacyjne nie przysługuje osobie, która ma ustalone prawo do emerytury lub renty z
tytułu niezdolności do pracy, co oznacza, że świadczenie to przysługuje w przypadku renty przysługującej z innego
tytułu, tak jak w niniejszej sprawie, albowiem ubezpieczony ma ustalone prawo do renty z tytułu niezdolności do
służby wojskowej.
Mając zatem na uwadze art. 18 ust. 7 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia
społecznego w razie choroby i macierzyństwa, Sąd w oparciu o art. 477( 14 ) §2 kpc zmienił zaskarżoną decyzję i orzekł
jak w sentencji wyroku.
SSR G. Giżewska-Rozmus
.