Przykazania Boże darem Bożej miłości

Przykazania Boże darem Bożej miłości
P
rzychodzimy na świat w rodzinie. Ona przygotowuje nas
do wypełniania różnorodnych zadań życiowych. Szczególną
rolę odgrywają w niej rodzice. Dzięki nim bowiem doświadczamy miłości, bezpieczeństwa, uczymy się przychodzenia
z pomocą drugiemu człowiekowi. Rodzice wprowadzają
porządek w rodzinne życie, wyznaczając nam pory przeznaczone na toaletę, spożywanie posiłków, naukę, pracę,
wypoczynek, sen. Bez regulaminu, stałych terminów życie
byłoby niemożliwe.
Z regulaminem, ważnymi przepisami spotykamy się
w przedszkolu, szkole, Kościele. Regulamin obowiązuje kierowców prowadzących samochody, przechodniów poruszających się po mieście. Z przepisami regulującymi porządek
spotykamy się w teatrze, kinie, filharmonii, na sportowym
stadionie.
Z rodzicami planujemy przebieg wycieczek, wczasów.
Konieczny jest stały, wcześniej ustalony program. Rodzice
przeglądają mapy, szukają najlepszych dróg, by bezpiecznie
dojechać do celu. Kilka razy jeszcze upewniają się, sprawdzają, czy jadą właściwą drogą.
Pan Jezus pragnie, abyśmy dobrze wykorzystali nasze
życie, które przypomina podróż do nieba. Jezus przygotował
tam mieszkanie dla każdego człowieka. Pomaga nam, abyśmy nie pobłądzili i jak najlepiej przeżyli swoje życie. Od tego
——
zależy, czy dojdziemy do nieba. Bez tych założeń niemożliwe
byłoby życie.
Od sakramentu chrztu należymy do rodziny Kościoła
Pana Jezusa. Tej rodzinie Pan Bóg proponuje sprawdzony
przepis na życie. Otrzymał go Mojżesz od Boga 1300 lat
przed narodzeniem Jezusa. Jest nim dziesięć Bożych przykazań. Obowiązują one w historii świata przeszło 3300 lat.
W tych dziesięciu wezwaniach Pan Bóg okazuje swoją ojcowską miłość do każdego człowieka. Dzięki przykazaniom
Bożym Izraelici przetrwali najtrudniejsze czasy niewoli babilońskiej, asyryjskiej, perskiej, greckiej i rzymskiej. Wielu
ludzi było wiernych tym wezwaniom. Ich przykład umacniał wiarę narodu żydowskiego.
Do wierności Bożym przykazaniom zachęca nas Pan
Jezus, mówiąc: „Kto ma przykazania moje i je zachowuje,
ten Mnie miłuje” (J 14,21). Na pytanie młodego chłopca:
„Nauczycielu, co dobrego mam czynić, aby otrzymać życie
wieczne?”, mówi zaś: „Jeśli chcesz osiągnąć życie, zachowuj
przykazania” (Mt 19,16.17b). One porządkują nasze życie.
Trzy pierwsze przypominają o stałej więzi i przyjaźni z Panem Bogiem. Kolejnych siedem zwraca uwagę, że odpowiadamy za życie własne oraz innych ludzi.
Przykazania Boże są wielką szansą dla nas. Zapraszają
do utrzymywania i pogłębiania więzi oraz miłości z Panem
Bogiem i ludźmi. Zwracają uwagę na branie odpowiedzialności za własne życie, życie drugiego człowieka, a także
troszczenie się o świat przyrody. Nie wystarczy nauczyć się
na pamięć przykazań Bożych. Trzeba je zachowywać, czyli
postępować tak, jak one nam mówią.
——
I
„Nie będziesz miał bogów
cudzych przede Mną”
Pan Bóg jest moim najcenniejszym skarbem
J
esteś bardzo przywiązany do swoich rodziców. Przy nich
czujesz się bezpieczny, kochany. Rodzice rozwiązują wszystkie
trudne życiowe sprawy, wyjaśniają ci niezrozumiałe sytuacje.
Kochasz także swych braci, siostry. Masz koleżanki i kolegów,
nazywasz ich swoimi przyjaciółmi. Masz również ukochane
zwierzęta: psa, kota, ryby w akwarium, świnkę morską. Jesteś
bardzo przywiązany do zabawek, maskotek, komputera, instrumentu muzycznego, motorynki, roweru, łyżew, nart. Z niektórymi zwierzętami i zabawkami spędzasz dużo czasu. Uważasz
je za najcenniejszy skarb.
Ciesz się z tego, że otaczają cię ukochane osoby i przyjaciele. Nie możesz jednak zapomnieć, że największym
skarbem i miłością naszego życia jest Pan Bóg. Mówimy do
Niego: „Ojcze”, „Tatusiu”, ponieważ daje nam liczne dowody swojej miłości. Dla nas stworzył piękny świat. Dał nam
rodziców, aby przez nich mógł okazywać nam swoją miłość,
oraz braci, siostry, koleżanki i kolegów, by nikt nie był samotny i nieszczęśliwy. Na ziemię posłał swojego Syna – Jezusa
Chrystusa, aby stał się człowiekiem i swoimi słowami oraz
czynami uczył nas miłości. Bóg tak nas kocha, że pozwolił,
by Pan Jezus cierpiał i umarł na krzyżu za każdego człowieka.
— 11 —
Dzięki temu zostaliśmy zbawieni i po śmierci zawsze będziemy należeć do Niego, a dziś jesteśmy nazywani Jego dziećmi.
Boga nie możemy zobaczyć, gdyż nie ma ciała, lecz On
nas widzi i słyszy. Cieszy się, gdy pamiętamy o rozmowie
z Nim podczas rannego i wieczornego pacierza. Ponieważ
ciągle przebywa z nami, możemy rozmawiać z Nim przez
cały dzień i opowiadać Mu o swoich radościach i smutkach,
zwycięstwach i porażkach. Tą pamięcią okazujemy Panu
Bogu naszą miłość i wiarę w Jego obecność i bliskość.
Dlatego staramy się solidnie poznawać Pana Boga na
katechezie. Każde katechetyczne spotkanie jest bowiem
okazją, by poszerzać swoją wiedzę o Bogu i uczyć się coraz
bardziej Go kochać. Podczas katechezy możemy pytać o to
wszystko, co wiąże się z Panem Bogiem. W pogłębianiu wiedzy religijnej pomoże nam też czytanie Pisma Świętego, dobra książka, ciekawy religijny film.
Wyznajemy naszą wiarę, kiedy nosimy na szyi medalik,
krzyżyk lub szkaplerz. Naszą wiarę w Boga wyrażamy za pomocą krzyży i obrazów świętych wiszących w naszych mieszkaniach lub na zewnętrznych ścianach naszych domów.
Pomyśl:
Jak często rozmawiam z Panem Bogiem?
O czym opowiadam Bogu podczas modlitwy?
Jak zachowuję się podczas katechezy?
Jak wygląda mój zeszyt i książka do religii?
Czy chętnie czytam Pismo Święte?
Pierwsze przykazanie mówi o naszej miłości do Pana Boga
i o kochaniu dla Niego wszystkich ludzi oraz całego świata.
Wielu ludzi oddawało i oddaje swoje życie dla Boga, gdyż On
jest naszym najcenniejszym i najważniejszym skarbem.
— 12 —
— 13 —
II
„Nie będziesz brał imienia
Pana Boga swego nadaremno”
Z szacunkiem wymawiam Boże imię
J
eśli kogoś kochamy, to staramy się mówić o nim z miłością
i szacunkiem. Tak odnosimy się do rodziców, mówiąc o nich:
„mamusiu”, „tatusiu”. Podobnie z miłością wymawiamy słowa „babcia”, „dziadziuś”. Byłoby nam przykro, gdyby ktoś
lekceważąco wyrażał się o naszych rodzicach, wyśmiewał się
z nich lub też żartował.
Także Panu Bogu okazujemy miłość, gdy wypowiadamy z szacunkiem Jego imię. Imię to wyraża stałą obecność
Boga pośród nas. On sam tak powiedział do Mojżesza: „«Ja
jestem». Takie jest moje imię”. Pan Bóg nie ma początku ani
końca. On Jest.
Przed narodzeniem Jezusa, kierując się szacunkiem,
Izraelici nie wypowiadali Bożego imienia „Jahwe”, lecz zastępowali je innymi określeniami, jak „Pan”, „Najwyższy”.
Pan Jezus nauczył nas zwracać się do Pana Boga prostym,
pełnym ufności i miłości wezwaniem: „Ojcze nasz!”. Wielką
radość sprawiamy Bogu, gdy zwracamy się do Niego w modlitwie tymi słowami, ponieważ On jest naszym najlepszym
Ojcem. Możemy także wzywać imienia Bożego, gdy przeżywamy radość lub jesteśmy w niebezpieczeństwie. Oznacza to,
że zawsze pamiętamy o obecności Pana Boga w naszym życiu.
— 15 —
Możemy również imieniem Bożym pozdrawiać innych – na
przykład „Szczęść Boże!” lub „Niech będzie pochwalony Jezus
Chrystus!”. Wychwalamy Boże imię, kiedy się żegnamy, gdy
skłaniamy głowę przed przydrożnym krzyżem lub kościołem,
a także gdy w tych miejscach zdejmujemy nakrycie głowy.
Starajcie się bez potrzeby nie wzywać Bożego imienia.
Zwróćcie uwagę tym koleżankom i kolegom, którzy w poważny sposób nadużywaliby imienia Pana Boga. Ludzie
dorośli w ważnych sprawach wzywają Boga na świadka, by
w ten sposób zaznaczyć, że najważniejsze dla nich jest właśnie to imię. Przechodząc obok krzyża lub kościoła, módl się:
„Przez krzyż i mękę Twoją
Zbaw, Jezu, duszę moją!
Spójrz na mnie z krzyża swego
I zaprowadź mnie do życia wiecznego. Amen”.
Pomyśl:
Jak nazywam Pana Boga, jakimi określeniami
w odniesieniu do Niego posługuję się?
Kiedy używam Bożego imienia?
Jakimi czynami wielbię imię Boże?
Rodzice wielbią imię Boże, gdy błogosławią bochenek
chleba przed krojeniem, robią znak krzyża na czole, gdy wychodzicie do szkoły, odmawiają z wami modlitwy przed i po
jedzeniu.
— 16 —
III
„Pamiętaj,
abyś dzień święty święcił”
Niedziela jest najważniejszym dniem w tygodniu
K
iedy rodzicom bardzo zależy na tym, abyście nigdy
nie zapomnieli o tym, co do was mówią, często powtarzają:
„Pamiętaj!”. Także nauczyciele, gdy chcą wam przekazać ważne informacje z różnych przedmiotów, mówią: „Pamiętajcie!
Tego nie można zapomnieć!”.
Pan Bóg tylko jeden raz mówi do nas: „Pamiętaj!”. Robi
to właśnie w trzecim przykazaniu. Chodzi bowiem o bardzo ważną życiową sprawę. Nie wolno zapomnieć o świętowaniu dnia świętego. Jest nim niedziela oraz różne święta
występujące w ciągu roku kalendarzowego. Od poniedziałku do soboty możemy pracować, nawet wykonywać bardzo
ciężką robotę. Tak postępują rodzice, by zarobić pieniądze
na utrzymanie rodziny.
W niedzielę nie pracują, chyba że obowiązują ich dyżury
w szpitalach, na kolei, w autobusach. W niedzielę nie chodzimy do przedszkola i szkoły. W tym dniu Pan Jezus zmartwychwstał. Dlatego trzeba się cieszyć z Jezusem i spotkać się
z Nim na Mszy Świętej. Po śmierci na krzyżu Pan Jezus przywrócił sobie życie, ponieważ jest Bogiem. Nam przekazał radosną wiadomość: „Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem.
Kto we Mnie wierzy, to choćby umarł, żyć będzie!” (J 11,25).
— 18 —
Muzułmanie oddają cześć Panu Bogu, świętując w piątek,
żydzi – w sobotę, a my, chrześcijanie – w niedzielę. Dlatego
w sobotę mamusia przygotowuje smaczne potrawy i deser na
niedzielny obiad. My z kolei odrabiamy zadane lekcje, uczymy
się, by niedzielę poświęcić na spotkanie z całą rodziną przy
posiłkach, szczególnie podczas obiadu, a także odpocząć przy
lekturze Pisma Świętego czy religijnej książce, pójść na spacer
lub też wybrać się na dalszą wycieczkę.
Udział we Mszy Świętej mówi o naszej miłości do Pana
Boga. Dobrze, jeżeli z całą rodziną rozpoczniemy dzień niedzielny wspólną ranną modlitwą, potem odmówimy ją przed
i po posiłkach oraz wieczorem. Każda rodzina jest małym
Kościołem, w którym ważną rolę odgrywa stół, gdzie razem
przeżywamy ucztę miłości – śniadanie, obiad i kolację.
Pomyśl:
Jak przygotowuję się do niedzieli? Są rodziny, w których
w sobotę czyści się obuwie, wieczorem każdy kąpielą
przygotowuje swoje ciało na dzień świąteczny oraz
planuje w tym dniu założyć czyste, odświętne ubranie.
Czy z całą rodziną modlę się rano i wieczorem?
Czy chętnie zasiadam do niedzielnych posiłków?
Jak uczestniczę we Mszy Świętej?
Jak spędzam wolny, niedzielny czas?
Najważniejszym wydarzeniem niedzieli i święta jest
udział całej rodziny we Mszy Świętej. Przychodzimy na Mszę,
by ją odprawić z księdzem stojącym przy ołtarzu. Wówczas
to Pan Bóg mówi do nas przez Pismo Święte i kazanie na
liturgii słowa, a następnie Pan Jezus ofiarowuje się Bogu
Ojcu oraz umiera i zmartwychwstaje. Uobecnia się, tylko
w sposób bezkrwawy, to wszystko, co dokonało się na krzyżu
w sposób krwawy. Do ofiary Pana Jezusa wszyscy dołączamy nasze życie, by wraz z Nim złożyć je Bogu Ojcu. Podczas
Mszy Świętej prosimy, by następny tydzień nie był zmarnowany przez nas, by z pomocą Jezusa, zgodnie z wezwaniem
Bożych przykazań, przebiegały dni, tygodnie. Zapamiętajmy
sobie takie hasło: „W niedzielę – pamiętaj o Kościele!”.
— 20 —
W
trzech pierwszych przykazaniach wyrażamy miłość
do Pana Boga. On jest naszym najcenniejszym skarbem i winien być najważniejszy w naszym życiu. Dlatego imię Boga
wypowiadamy z miłością i szacunkiem. Pan Bóg pragnie,
abyśmy z Nim bardzo często rozmawiali i spotykali się w niedzielę i święta na Mszy Świętej. Te dni są Jemu poświęcone,
dlatego w niedzielę i święta nie pracujemy, lecz spotykamy
się z całą rodziną, czytamy Pismo Święte i religijne książki,
spędzamy czas na spacerach, poprzez relaks nabierając sił do
pracy w następnym tygodniu.
Od czwartego przykazania Pan Bóg poucza nas, jak należy się odnosić do drugiego człowieka oraz nas samych.
— 21 —