Małgorzata Wielgat IIIb

Autor: Małgorzata Wielgat, kl. III B
„Jedyną rzeczą jaką mam naprawdę [...], jest moje
własne życie i mój własny punkt widzenia”.
Krzysztof Kieślowski
DZIECIŃSTWO
I
MŁODOŚĆ
Warszawa- Wrocław – Wałbrzych - Łódź
 Krzysztof Kieślowski urodził się 27 czerwca 1941 r. w Warszawie.
Z powodu gruźlicy ojca, dzieciństwo spędził na nieustannych
przeprowadzkach. Do 14 roku życia przeprowadził się 40 razy.
 Kiedy był chłopcem, nie chciał się uczyć, więc ojciec wysłał go do
szkoły pożarniczej we Wrocławiu. Spędził tam pół roku i uciekł.
 Następnie uczęszczał do średniej szkoły w Wałbrzychu.
 Ojciec Kieślowskiego zmarł w 1957 roku po trwających 20 lat
zmaganiach z chorobą. Komentarz Kieślowskiego:
„Miałem 16 lat kiedy zmarł mój ojciec. Zmarł na gruźlicę.
Chorował przez 20 lat i przypuszczam, że nie chciał dalej żyć”
 Kieślowski
w młodości wcale nie chciał być reżyserem.
Właściwie w ogóle nie wiedział, kim chce być. Kiedy w domu
zabrakło pieniędzy, rodzice wysłali go na jakiś czas do wuja,
który był dyrektorem szkoły teatralnej.
Od 1957 do 1962 r. Kieślowski uczył się w Państwowym
Liceum
Techniki
Teatralnej
w
Warszawie.
Po latach pobyt w liceum stał się dla niego inspiracją do
zrealizowania filmu „Personel” (1975).
W okresie nauki w szkole średniej, przyszłego reżysera
zafascynowała scena. Niemal każdego dnia uszczęszczał
na przedstawienia w teatrach: Ateneum, Dramatycznym
oraz Współczesnym.
Miłość do teatru spowodowała, iż postanowił zostać reżyserem
teatralnym. Na kierunek ten jednak przyjmowano tylko
absolwentów innych studiów wyższych. Kieślowski postanowił
więc zdawać na reżyserię filmową. Do Państwowej Wyższej
Szkoły Teatralnej i Filmowej w Łodzi dostał się dopiero za trzecim
razem, w 1964 r.
W „Filmówce” Kieślowski uczył się do 1968 roku.
W tym czasie zrealizował szereg etiud fabularnych i
dokumentalnych, m.in. „Tramwaj” (1966) i „Koncert życzeń” (1967).
W czasie przymusowej przerwy w nauce, między liceum i
studiami, zajmował się nauczaniem rysunku, był
referentem kulturalnym oraz garderobianym w Teatrze
Polskim, gdzie pomagał aktorom tej miary co Tadeusz
Łomnicki, Zbigniew Zapasiewicz, czy Aleksander Bardini.
KARIERA
REŻYSERSKA
Warszawa
 Do 1983 roku był związany z warszawską Wytwórnią Filmów
Dokumentalnych,
gdzie
zrealizował
większość
filmów
dokumentalnych. W 1973 roku zrealizował pierwszy fabularny film
"Przejście podziemne".
 W latach 70. rozpoczęła się stała współpraca Kieślowskiego z
Telewizją Polską. Realizował dla niej dokumenty oraz widowiska
teatralne (m.in.: Dwoje na huśtawce w 1977 oraz Kartotekę w 1978).
 W 1974 został członkiem Zespołu TOR, kierowanego przez
Stanisława Różewicza, a potem Krzysztofa Zanussiego.
 W 1982 nawiązał znajomość z Krzysztofem Piesiewiczem, która
przerodziła się we współpracę scenariuszową. Razem zrealizowali film
"Bez końca", a potem także razem wszystkie następne.
 Jako wielki autorytet w dziedzinie filmu wykładał reżyserię i
scenopisarstwo na uczelniach w Katowicach i w Łodzi.
KARIERA
MIĘDZYNARODOWA
Francja, Szwajcaria, Niemcy, Finlandia, Iran
Następne filmy Kieślowski zrealizował już na Zachodzie, we
Francji i Szwajcarii. Jest to Podwójne życie Weroniki i trylogia
Trzy kolory, zrealizowane przez niego przy zupełnej
nieznajomości języka francuskiego. Kreacyjność kamery,
konsekwencja plastyczna i niezwykła precyzja konstrukcji
fabularnej to cechy, które najbardziej pokazują, jak bardzo
oddalił się od technik dokumentalnych.
 Twórczość Kieślowskiego została otoczona
prawdziwym kultem w Iranie. Irańskie sklepy z
filmami na honorowych miejscach trzymają
zarówno Dekalog, jak Trzy kolory czy Podwójne
życie Weroniki.
 Za wybitny wkład do kultury ruchomego
obrazu został w 1990 r. honorowym członkiem
Brytyjskiego Instytutu Filmowego, a w 1995 r.
członkiem Akademii Filmowej w USA.
Wiosną 1995 roku wieloletni asystent
Kieślowskiego
Krzysztof
Wierzbicki,
zrealizował film dokumentalny I'm so-so..., z
udziałem ich obu. Dokument ten miał formę
rozmowy z Kieślowskim i stanowił omówienie
życiorysu reżysera oraz całokształtu jego
dorobku reżyserskiego.
 Kieślowski jest dzisiaj z pewnością najsłynniejszym
reżyserem europejskim.
 Cieszył się ogromnym zainteresowaniem ze strony
dystrybutorów. Trylogia została sprzedana jeszcze przed
realizacja do niemal wszystkich krajów świata.
 W Europie nazwisko Kieślowskiego wymienia się
jednym tchem z nazwiskami Jarmusha i Almodovara.
Kieślowski stal się prorokiem nowego kina europejskiego,
a na dodatek odniósł niezwykły wręcz sukces kasowy.
Filmografia
„Każdy człowiek chce zmieniać świat, kiedy zaczyna
cokolwiek robić. Ja chyba nie liczyłem na to, że można
zmienić świat w dosłownym tego słowa znaczeniu.
Myślałem, że uda się ten świat opisać.”
Kieślowski
Kieślowski był w polskim kinie kimś wyjątkowym. Kimś kto przeciera szlaki
innym
i
nie
boi
się
zadawać
niewygodnych
pytań,
także
tych
podstawowych, uniwersalnych.
Głównym obiektem zainteresowania Kieślowskiego był człowiek.
"Człowiek w zderzeniu ze społeczeństwem, z władzą, z systemem, ze
środowiskiem,
z
rodziną
i
z
samym
sobą.
Człowiek
uwikłany
w
sprzeczności, zależności, konflikty. Człowiek, który musi stale dokonywać
wyborów w świecie wartości i ponosi za te wybory odpowiedzialność.
Człowiek, w życie którego wkracza polityka i człowiek poza polityką.
Człowiek postawiony wobec odwiecznych dążeń
do wolności, równości, sprawiedliwości i
poszukujący miłości, szczęścia, zrozumienia..."
Wreszcie - człowiek, który zadaje sobie i
innym,
tak
jak
sam
reżyser,
podstawowe pytanie: "jak żyć?".
jedno
Filmy dokumentalne:






















1966
1968
1969
1970
1970
1971
1972
1972
1972
1972
1973
1974
1974
1975
1976
1976
1977
1977
1978
1980
1980
1988
–
–
–
–
–
–
–
–
–
–
–
–
–
–
–
–
–
–
–
–
–
–
Urząd – etiuda studencka
Zdjęcie – etiuda studencka
Z miasta Łodzi – film dyplomowy
Byłem żołnierzem
Fabryka
Przed rajdem
Refren
Robotnicy '71: nic o nas bez nas
Między Wrocławiem a Zieloną Górą
Podstawy BHP w kopalni miedzi
Murarz
Prześwietlenie
Pierwsza miłość – dokumentalny film TV
Życiorys – dokumentalny film inscenizowany
Klaps
Szpital
Z punktu widzenia nocnego portiera
Nie wiem
Siedem kobiet w różnym wieku
Dworzec
Gadające głowy
Siedem dni w tygodniu
Filmy fabularne:
 1966 – Tramwaj – etiuda studencka
 1967 – Koncert życzeń – etiuda studencka
 1973 – Przejście podziemne – premiera w 1974 r.
 1975 – Personel – premiera w 1976 r.
 1976 – Blizna
 1976 – Spokój – premiera w 1980 r.
 1979 – Amator
 1981 – Krótki dzień pracy – premiera w 1996 r.
 1981 – Przypadek – premiera w 1987 r.
 1984 – Bez końca – premiera w 1985 r.
 1987 – Krótki film o zabijaniu – premiera w 1988 r.
 1988 – Krótki film o miłości
 1988 – Dekalog – 10 fabularnych filmów TV – premiera w 1989 r.
 1991 – Podwójne życie Weroniki (La Double vie de Véronique)
 trylogia Trzy kolory
 1993 – Trzy kolory. Niebieski (Trois couleurs: Bleu)
 1993 – Trzy kolory. Biały (Trois couleurs: Blanc)
 1994 – Trzy kolory. Czerwony (Trois couleurs: Rouge)
Spektakle Teatru Telewizji:
 1972 – Szach królowi
 1976 – Dwoje na huśtawce
 1979 – Kartoteka
Pośmiertne
 Na podstawie jego scenariuszy powstały filmy:
 2000 - Duże zwierzę, reż. Jerzy Stuhr
 2002 - Niebo (Heaven), reż. Tom Tykwer
 2005 - Piekło (L'enfer), reż. Danis Tanović
"Bez względu na doskonalenie warsztatu i
wzbogacanie środków artystycznych, żaden z jego
filmów nie rozgrywa się wszędzie, a więc nigdzie,
każdy sygnalizuje wyraźnie charakterystyczne cechy
miejsca i czasu”.
M. Dipont
DEKALOG – osadzony w polskich realiach. Akcja każdego z
filmów umiejscowiona jest na szarym, ponurym, typowym
polskim osiedlu.
I Aula Fizyki Politechniki Warszawskiej,
II Szpital przy ul. Lindleya
III Trasa W-Z
IV Brzeg po lewej stronie Wisły
V Ślimak na ul. Karowej
VI
Osiedle przy Inflanckiej
VII
Podmiejska stacja WKD
VIII
Uniwersytet Warszawski
IX
Ujęcie kręcone w Gdynii
„Z MIASTA ŁODZI” - Portret miasta, w
którym dominuje przemysł włókienniczy.
Optymistycznemu
komentarzowi
na
temat miasta i jego przemysłu towarzyszy
obraz rozsypujących się budynków.
„FABRYKA” - Film przedstawia peerelowską
rzeczywistość fabryki traktorów w podwarszawskim
Ursusie, przygnębiający obraz socjalistycznego
przedsiębiorstwa i warunków pracy panujących w
fabryce, skonfrontowany z naradą kierownictwa.
„SZPITAL” – Film przedstawiający pracę
chirurgów-ortopedów w szpitalu przy ulicy
Barskiej w Warszawie. Bardzo szczery
obraz, oddający realia tamtych czasów,
szpitalną rzeczywistość Polski lat 70.,
socjalistyczną, szarą codzienność.
„REFREN” - Opowieść o codzienności zakładu
pogrzebowego w latach 70. Przedstawia
rozmowy urzędników z petentami, którzy
stracili kogoś bliskiego. Obraz biurokracji,
przed którą trudno uciec nawet po śmierci.
"KRÓTKI DZIEŃ PRACY" – Wydarzenia
radomskie z 1976 roku, widziane oczami
sekretarza partii w tym mieście, urzędującego
w oblężonym przez demonstrantów komitecie
wojewódzkim partii.
„BEZ KOŃCA” - obraz stanu wojennego w Polsce.
„URZĄD” - Film jest krytycznym zapisem
funkcjonowania państwowych urzędów w
czasach PRL-u, na przykładzie Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych. Reżyser zestawia
pokorę i strach petenta z ignorancją,
bezdusznością i obojętnością urzędnika.
„AMATOR” Film przedstawia losy
zaopatrzeniowca z zakładu przemysłowego,
z podkrakowskiego miasteczka. Amatorską
kamerą filmuje on swój zakład pracy oraz
miasteczko,
pokazując wynaturzenia
otaczającej go rzeczywistości.
"DWORZEC” - Warszawski Dworzec Centralny,
sztandarowa budowla gierkowskiej "drugiej
Polski". Rzeczywistość dworca a propagandowy
jej obraz dobiegający z dworcowych telewizorów,
nieprzystający do tego prawdziwego.
Kieślowski jest laureatem wielu nagród za twórczość m.in.:

Grand Prix na MFF w Mannheim za "Personel",

Złotego Medalu na MFF w Moskwie za "Amatora",

Złotego Lwa na festiwalu w Wenecji za "Trzy kolory: Niebieski",

Srebrnego Niedźwiedzia na MFF w Berlinie za "Trzy kolory: Biały".

W 1976 otrzymał nagrodę "Drożdże" tygodnika "Polityka".

W 1985 na 15. Lubuskim Lecie Filmowym w Łagowie otrzymał nagrodę
za całokształt twórczości filmowej.
 W 1993 otrzymał Order Literatury i Sztuki ministra kultury Francji,

w 1994 - duńską Nagrodę im. C.J. Soninga za wkład w rozwój sztuki
filmowej i europejskiej kultury.
 Był nominowany do Oscara za reżyserię "Trzy kolory: Czerwony".

W 1996 otrzymał Europejską Nagrodę Mediów (Girona).
 Jest laureatem Felixa - nagrody Europejskiej Akademii Filmowej.
Ostatnia
droga
Krzysztofa
Kieślowskiego
 Kieślowski zmarł 13 marca 1996 r. Miał 55 lat, pozostawił
żonę i córkę.
 Jest pochowany na Starych Powązkach w Warszawie.
 Pogrzeb Krzysztofa Kieślowskiego odbył się 19 marca.
Nabożeństwo żałobne odprawił i homilię wygłosił ksiądz
prof. Józef Tischner, który m.in. Powiedział:
 „Krzysztof miał w sobie jakieś światło życia. Światłem
i cieniem wydobywał na jaw prawdy o człowieku. I
trafne jest również to, że było to światło życia. Nie
śmierci, lecz właśnie życia”.
 „Mówi się, że Polska nie zrozumiała Krzysztofa
Kieślowskiego. Ale co to jest Polska? Nie rozumieli go
politycy, bo był za mało politykiem. Nie rozumieli go
doktrynerzy, bo wcale nie był doktrynerem. Ale czy
Polska, która nie rozumie, naprawdę jest Polską?”
16 października 1998 roku na
ulicy Piotrkowskiej w Łodzi
odsłonięto gwiazdę reżysera
w Alei Gwiazd.
Imieniem Krzysztofa Kieślowskiego nazwano sporą liczbę instytucji,
m.in.: Wydział Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach,
licea (V LO w Zielonej Górze, XXIX LO w Krakowie, XXXIV LO w Łodzi)
oraz gimnazja (nr 36 w Warszawie, nr 36 w Łodzi i Publiczne Gimnazjum
w Mieroszowie). W niektórych z tych szkół obchodzone są dni
poświęcone patronowi. Od 21 maja 2010 roku imię reżysera zyskała jedna
z par pociągów interREGIO kursujących między Warszawą i Łodzią.
Bibliografia:
 http://kieslowski.art.pl
 http://www.filmpolski.pl
 http://film.wp.pl
 http://polskie-cmentarze.pl/Dzial-wybitnych
 http://www.filmweb.pl
 http://pl.wikipedia.org
 http://www.culture.pl