Doktor nauk medycznych Eugeniusz Simon

Doktor nauk medycznych Eugeniusz Simon
13 września 1936 – 7 stycznia 2017
NOTA BIOGRAFICZNA:
W roku 1959 uzyskał dyplom lekarza medycyny po ukończeniu Akademii
Medycznej w Poznaniu. Uzyskał specjalizację z anatomii patologicznej (obecnie:
patomorfologii) I stopnia (w roku 1963) oraz specjalizację II stopnia (w roku 1966).
W 1963 roku obronił rozprawę doktorską pt.: „Pierwotny mięsak mózgu”.
Był pracownikiem jednostek zajmujących się dydaktyką oraz diagnostyką
patomorfologiczną. Wśród miejsc pracy należy wymienić:
- Katedra Anatomii Patologicznej Akademii Medycznej w Poznaniu (obecnie
Katedra Patomorfologii Klinicznej Uniwersytetu Medycznego im. Karola
Marcinkowskiego) w latach 1959-1992;
- Wielkopolskie Centrum Onkologii (dawniej: Wojewódzki Specjalistyczny
Szpital Onkologiczny) jako kierownik Działu Diagnostyki i Pracowni Patologii w latach
1963-1991;
- Ośrodek Onkologii Akademii Medycznej (od roku 1976), w którym
zorganizował, a następnie kierował Pracownią Patologii Nowotworów do roku 1991;
- Wojewódzki Szpital Zespolony w Poznaniu (kierował Zakładem
Patomorfologii) oraz Pracownia Onkologiczna w Poznaniu przy ul. Serbskiej (od roku
1992).
Dr med. Eugeniusz Simon był stypendystą WHO (w roku 1971 oraz 1974)
biorąc udział w przygotowaniu Klasyfikacji Histologicznej WHO Nowotworów
Ośrodkowego Układu Nerwowego.
Głównym obszarem zainteresowań naukowych dr Eugeniusz Simona była
neuropatologia. Był jednym z pionierów diagnostyki onkologicznej. Dr Simon
stosował biopsję aspiracyjną cienkoigłową, jako jedną z metod diagnostycznych..
Dr Eugeniusz Simon brał czynny udział w działalności towarzystw naukowych:
Polskiego Towarzystwa Patologów, Polskiego Towarzystwa Onkologów, Polskiego
Towarzystwa Neuropatologów oraz Komitetu Nauk Neurologicznych PAN.
Dr Eugeniusz Simon był niezwykle utalentowanym i bardzo lubianym przez
studentów nauczycielem akademickim, który wychował liczne pokolenia lekarzy.
Wielu z nich zachęcił do zainteresowania się patomorfologią, a później był dla nich
nauczycielem zawodu i mistrzem. W pracy zawodowej patomorfologa był
zainteresowany kliniką chorób, propagował spotkania patologiczno-kliniczne jako
ważnych element rozwoju i podnoszenia poziomu diagnostyki i terapii.