wyrok uzasadnienie - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w

Sygn. akt VIII Ka 619/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 4 listopada 2014 r.
Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący- Sędzia SO Marzanna Chojnowska
Sędziowie: SO Krzysztof Kamiński – spr.
SO Grażyna Zawadzka-Lotko
Protokolant Agnieszka Malewska
w obecności prokuratora Bożeny Romańczuk, po rozpoznaniu w dniu 04.11.2014 r. sprawy J. S.oskarżonego o czyn
z art. 158§1 k.k. na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Bielsku
Podlaskim Zamiejscowy VIII Wydział Karny z siedzibą w Siemiatyczach z dnia 14 maja 2014 r. (sygn. akt VIII K
449/13):
I. Wyrok w zaskarżonej części utrzymuje w mocy, uznając apelację za oczywiście bezzasadną.
II. Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120-zł. (stu dwudziestu złotych) tytułem opłaty za drugą
instancję i obciąża go pozostałymi kosztami sądowymi w kwocie 50-zł. (pięćdziesięciu złotych).
UZASADNIENIE
J. S. i W. M. (1) zostali oskarżeni o to, że w dniu 25 sierpnia 2013 roku o godz. 20.00 w miejscowości W., gm. S., wraz
z innymi ustalonymi osobami nieletnimi brali udział w pobiciu M. N., Z. N., C. N., W. M. (2), w którym narazili ich
na bezpośrednio niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia w ten sposób, że po uprzednim powaleniu W. M. (2) na
ziemię zadawali ciosy rękoma oraz kopali nogami po całym ciele, a W. M. (1) zadawał ciosy kijem w wyniku czego
pokrzywdzony doznał stłuczenia lewego łokcia i stłuczenia żeber po obu stronach, M. N. doznała zasinienia nad lewym
uchem i zasinienia prawego łokcia, Z. N. doznał zasinienia prawego oczodołu, otarcia naskórka nosa, C. N. doznał
powierzchownego urazu głowy, co spowodowało u pokrzywdzonych naruszenie czynności narządów ciała trwające nie
dłużej niż 7 dni, tj. o czyn z art. 158§1 k.k.
Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim Zamiejscowy VIII Wydział Karny z siedzibą w Siemiatyczach wyrokiem z dnia
14 maja 2014 r. w sprawie o sygn. akt VIII K 449/13 oskarżonych J. S.i W. M. (1)uznał za winnych popełnienia
zarzucanego im czynu i oskarżonego J. S.na podstawie 158§1 k.k. skazał na karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia
wolności, a oskarżonego W. M. (1)na podstawie art. 158§1 k.k. skazał na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia
wolności.
Na podstawie art. 69§1 i 2 k.k., art. 70§1 pkt 1 k.k. wykonanie kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił
oskarżonym J. S. i W. M. (1) na okres próby wynoszący po 2 (dwa) lata.
Zasądził na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonych J. S. i W. M. (1) kwotę po 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem
opłaty i obciążył ich pozostałymi kosztami procesu w częściach równych.
Powyższy wyrok, wobec jego niezaskarżenia, uprawomocnił się w stosunku do oskarżonego W. M. (1).
Natomiast wyrok ten, na zasadzie art. 444 k.p.k. zaskarżył w całości obrońca oskarżonego J. S.. Na zasadzie art. 427§2
i art.438 pkt 2 i 3 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił:
l. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, a polegający na
stwierdzeniu, że oskarżony J. S. dopuścił się czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, mimo poważnych wątpliwości
w tym względzie wynikających z zeznań wszystkich świadków, a w szczególności świadka A. N. stwierdzającej iż
oskarżony J. S. był pod wpływem alkoholu słaniał się na nogach i nie był w stanie odpowiedzieć na atak oraz wyjaśnień
oskarżonego J. S.,
2. obrazę przepisów prawa procesowego, mianowicie art.4, art.410 i 424§1 pkt 1 k.p.k., która miała wpływ na
treść wyroku, a wynika z oparcia orzeczenia o winie oskarżonego tylko na dowodach obciążających i pominięcia
dowodów korzystnych dla oskarżonego bez należytego uzasadnienia takiego stanowiska, 3. błąd w ustaleniach
faktycznych przyjętych za podstawę wyroku polegających na uznaniu oskarżonego za winnego popełnienia czynu
zakwalifikowanego z art. 158§1 k.k. w wyniku bezzasadnej dyskwalifikacji wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadka E.
S., A. N., stwierdzających, iż oskarżony J. S. działał w obronie koniecznej, odpierając bezpośredni i bezprawny zamach
na swoją osobę ze strony W. M. (2) i M. N. jako zemsty za plotki dotyczące M. N..
Na zasadzie art. 427§2 i 437§ 2 k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez odmienne orzeczenie co do
istoty sprawy i uniewinnienie oskarżonego od zarzutu aktu oskarżenia ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i
przekazanie sprawy sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja obrońcy oskarżonego jest oczywiście bezzasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.
Wbrew wywodom apelującego Sąd I instancji nie dopuścił się obrazy wskazanych w petitum środków odwoławczych
przepisów kodeksu postępowania karnego ani też błędu w ustaleniach faktycznych. Ustalenia faktyczne poczynił w
oparciu o całokształt zgromadzonego oraz ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego (art. 410
k.p.k.), który ocenił z poszanowaniem reguł wynikających m.in. z art. 4 k.p.k. Stanowisko swoje w sposób precyzyjny
uzasadnił w pisemnych motywach wyroku, sporządzonych zgodnie z wymogami, o jakich mowa w art. 424§1 k.p.k.
W ocenie Sądu Okręgowego zaprezentowana przez Sąd I instancji ocena dowodów nie wykracza poza zakreślone
przepisem art. 7 k.p.k. granice sędziowskiej swobody ocen.
Zarzuty obrazy art. 4 k.p.k. oraz błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku ograniczają się de
facto do polemiki z sądową oceną kilku dowodów, tj. wyjaśnień oskarżonego J. S. oraz zeznań A. N. i E. S., które
notabene nie były naocznymi świadkami zdarzenia. Pomija przy tym to, że Sąd I instancji oparł ustalenia faktyczne
na spójnych, logicznych i konsekwentnych zeznaniach W. M. (3), M. N., Z. N. i C. N. oraz opiniach sądowo-lekarskich
stwierdzających doznane przez pokrzywdzonych uszkodzenia ciała, których – co istotne – apelujący nie kwestionuje.
Obrońca oskarżonego nie dostrzega też tego, że:
Po pierwsze, sam oskarżony na etapie postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzucanego mu
czynu i opisał jego przebieg zgodnie z zeznaniami w/w świadków (k. 46). Podczas rozprawy zmienił swoje wyjaśnienia,
twierdząc, że to on został zaatakowany przez pokrzywdzonego i powalony na ziemię. Nie był jednak w stanie logicznie
uzasadniać powodów zmiany swoich wyjaśnień (twierdził m.in., że protokół przesłuchania nie odzwierciedla treści
jego zeznań). W tej sytuacji Sąd I instancji słusznie przyjął, że wyjaśnienia oskarżonego złożone podczas rozprawy nie
zasługują na wiarę.
Po drugie, z ustaleniami faktycznymi Sądu I instancji nie kolidują zeznania A. N.. Wprost przeciwnie, jej stwierdzenia,
że oskarżony był „pod działaniem alkoholu” (k. 31v- 32) „dosyć mocno, trochę słaniał się na nogach” (k. 105v) znajdują
potwierdzenie w zeznaniach pokrzywdzonych oraz wyjaśnieniach samego oskarżonego. Nie oznacza to jednak, że J.
S. nie był w stanie wziąć aktywnego udziału w pobiciu, zwłaszcza przy wydatnej pomocy W. M. (1) oraz M. S. i D. S..
Po trzecie, twierdzeniom E. S. (żony oskarżonego), że J. S. udał się na posesję N. wyłącznie po to, aby wyjaśnić sytuację
przeczą zasady logiki i doświadczenia życiowego. Gdyby bowiem udał się wyłącznie w tym celu, nie zabierałby ze sobą
W. M. (1) oraz M. S. i D. S..
Zauważyć należy, że – jak wynika z zeznań W. M. (3) i M. E. S. pojawiła się na posesji N. przed przybyciem oskarżonych,
oznajmiając pokrzywdzonemu, iż z nimi się nie zaczyna i zaraz zobaczy co się będzie działo.
Końcowo dodać trzeba, że obraza art. 410 k.p.k. zachodzi wówczas, gdy sąd przy wyrokowaniu opiera się na materiale
nieujawnionym na rozprawie głównej oraz gdy opiera się na części materiału ujawnionego. Dokonanie oceny dowodów
w sposób odmienny od oczekiwań strony nie stanowi naruszenia art. 410 k.p.k. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w
Krakowie z dnia 29.01.2014 r., II Aka 261/13, LEX nr1425427 oraz postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19.02.
1014 r., II KK 17/14, LEX nr 1425048).
Reasumując, sądowa ocena dowodów nie wykazuje błędów natury faktycznej (niezgodności z treścią dowodu,
pominięcia pewnych dowodów) lub logicznej (błędów rozumowania i wnioskowania) oraz nie jest sprzeczna z
doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy. Tym samym pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k.
Nie trzeba dodawać, że zgromadzone w sprawie dowody nie dają żadnych podstaw do przyjęcia, iż oskarżony działał
w obronie koniecznej, tj. odpierał bezpośredni i bezprawny zamach ze strony W. M. (2) i M. N..
Nie budzi zastrzeżeń orzeczona wobec oskarżonego kara, która – jak wynika z pisemnych motywów zaskarżonego
wyroku – uwzględnia dyrektywy zawarte w art. 53§1 i 2 k.k. Zważywszy, że kara 4 miesięcy pozbawienia wolności
mieści się w dolnych granicach ustawowego zagrożenia za czyn z art. 158§1 k.k., a nadto jej wykonanie warunkowo
zawieszono tytułem próby na minimalny okres 2 lat, brak jest podstaw do traktowania jej jako surowej i to w stopniu
rażącym (art. 438 pkt 4 k.p.k.).
Nie stwierdzając innych uchybień, które mogłyby mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku należało orzec, jak w pkt.
I sentencji niniejszego wyroku.
O opłacie orzeczono na mocy art. 2 ust. 1 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.
U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223), zaś o pozostałych kosztach procesu na podstawie art. 636§1 k.p.k. Na pozostałe koszty
procesu złożyły się:
- koszt uzyskania informacji o osobie z Krajowego Rejestru Karnego w kwocie 30-zł. (art. 618§1 pkt 10 k.p.k. w zw. z
§3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2014 r. w sprawie opłat za wydanie informacji z
Krajowego Rejestru Karnego /Dz. U. 2014 r. poz. 861/);
- koszt doręczeń wezwań i innych pism – ryczałt – w kwocie 20-zł. (art. 618§1 pkt 1 k.p.k. w zw. z §1 rozporządzenia
Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu
Państwa w postępowaniu karnym /Dz. U. z 2013 r., poz. 663 j.t./).