plik pdf

ATEX-owy
Sprawocznik L
Michaª Jó¹wikowski
7 stycznia 2010
Streszczenie
A
A
L TEX-em.
Dokument ten stanowi rozszerzenie Maªego sprawocznika L TEX-owego [1]. Omawiam tutaj bardziej zaawansowane aspekty pracy z
W wi¦kszo±ci s¡ to
rozwi¡zania problemów na które sam natkn¡ªem si¦ podczas pracy nad ró»nymi dokumentami. Dlatego te» s¡dz¦, »e mog¡ by¢ one przydatne dla innych u»ytkowników
A
L TEX-a.
i
ii
Spis tre±ci
Wst¦p
1
A Praca z dokumentami LATEX
2
A.1
Edytor LEd . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
2
A.2
Organizacja pracy
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
2
A.3
Preambuªa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
3
B Wygl¡d dokumentu
6
B.1
Geometria strony . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
6
B.2
Lokalne zmiany wygl¡du . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
6
B.3
Strona tytuªowa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
8
B.4
Struktura logiczna
9
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
C Efekty specjalne
10
C.1
Doª¡czanie graki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
10
C.2
Odsyªacze i hiperª¡cza . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
13
C.3
Liczniki (zabawy numeracj¡)
16
C.4
Listy, wypunktowania i wyliczenia
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
D Wyra»enia matematyczne
17
19
D.1
Denicje, twierdzenia, etc
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
19
D.2
Numeracja w matematyce. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
20
D.3
Wzory wielowierszowe
21
D.4
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
D.3.1
Jedno rówananie
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
21
D.3.2
Wiele równa« . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
22
Mniej standardowe symbole
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
E Spisy tre±ci, bibliograa, indeksy
E.1
Spis tre±ci, tabel, rysunków
E.2
Bibliograa
E.3
Indeksowanie
24
27
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
27
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
27
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
28
F Slajdy
30
Literatura
33
A
Sprawocznik L TEX-owy
1
Wst¦p
Omawiane w tym zbiorku zagadnienia dotycz¡ problemów, które wykraczaj¡ poza ele-
AT X-a. Zakªadam, »e Czytelnicy s¡ zaznajomieni z podstawami pracy z LAT Xmentarz L
E
E
em na przykªad w wymiarze opisanym w [2, 1]. Tematy zostaªy wybrane na podstawie
subiektywnego kryterium opisuj¦ tylko takie, które okazaªy si¦ mi potrzebne w toku
AT X-em. Z podobnych przesªanek wynika tak»e szczekilku lat moich do±wiadcze« z L
E
góªowo±¢ opisu staraªem si¦ nie przekracza¢ granicy obszaru, w którym praktyczne
korzy±ci z u»ycia danego narz¦dzie rekompensuj¡ wysiªek potrzebny do jego opanowania.
W zwi¡zku z tym ograniczeniem Sprawocznik nie mo»e by¢ traktowany jako kompletne
¹ródªo informacji o rozwa»anych zagadnieniach. Tym niemniej, poniewa» jego rodowód
jest jak najbardziej konkretny, wierz¦ »e mo»e on sta¢ si¦ pomocny w codziennej studenckiej i naukowej praktyce przy tworzeniu prac dyplomowych, artykuªów czy prezentacji.
Do±¢ trudno w sposób jednoznaczny wskaza¢ ¹ródªa tej pracy. Na pewno pierwszym
AT X-a, którego u»ywaªem byª [2]. Niejednokrotnie wymieniaªem dopodr¦cznikiem L
E
±wiadczenia z moimi kolegami lub podpatrywaªem ich pomysªy. Niektóre konstrukcje
na przykªad ciekawsze zastosowania liczników odkrywaªem i tworzyªem na wªasny
u»ytek, chocia» nie mog¦ twierdzi¢, »e podobne rzeczy nie byªy wcze±niej opisywane w
AT X-a bardzo przyliteraturze. Przy bardziej systematycznym poznawaniu mo»liwo±ci L
E
datne byªy ró»ne ¹ródªa dost¦pne on-line, mi¦dzy innymi zasoby Wikipedii [3] oraz GUST
[Gust, 10]. Sporo skorzystaªem tak»e sªuchaj¡c wykªadów i czytaj¡c notatki Jerzego Trzeciaka z dziaªu wydawnictw IMPAN i studiuj¡c dokumentacj¦ poszczególnych pakietów
AT X-a, niew¡tpliwie przy[15, 16]. Poza tym, je±li chodzi o matematyczne zastosowania L
E
datnym ¹ródªem jest [13], chocia» osobi±cie nie korzystaªem z tej ksi¡»ki.
Pierwszy rozdziaª po±wi¦cam bardzo wa»nym, w moim odczuciu, zagadnieniom dobrej
organizacji pracy. Nast¦pnie przyst¦puj¦ do omówienia problemów zwi¡zanych z formatowaniem wygl¡du dokumentu, prac¡ w trybie matematycznym, uzyskaniem specjalnych
efektów w tek±cie oraz budowaniem spisu tre±ci, czy bibliograi. Ostatni rozdziaª po±wi¦cam tworzeniu prezentacji.
2
A Praca z dokumentami LATEX
A.1 Edytor LEd
AT X-u wygodnie jest korzysta¢ z jakiego± edytora. Ja u»ywam
Tworz¡c dokumenty w L
E
AT X Editor (LEd). Aplikacja jest ªatwa
darmowego (i dodajmy, »e rodzimego) programu L
E
w obsªudze i przyjazna u»ytkownikowi. W mojej ocenie bije ona na gªow¦ komercyjny
WinEdt, z którego wcze±niej korzystaªem. Zainteresowanych podstawami
LEd
odsyªam
do [1, rozdziaª 1]. Omawiam tam kilka prostych lecz bardzo przydatnych udogodnie«
programu, mi¦dzy innymi funkcj¦ podpowiedzi i auto-wypeªniania, zakªadki, schowek,
.dvi z opcj¡
projektu LEd [17].
podgl¡d
odsyªania do kodu ¹ródªowego, itp. Warto te» zajrze¢ na stron¦
A.2 Organizacja pracy
W tej cz¦±ci chciaªem przedstawi¢ kilka podstawowych reguª, których staram si¦ prze-
AT X-a.
strzega¢ przy pracy z dokumentami L
E
AT X produkuje mnóstwo ró»nego
1. Wszystkie pliki w jednym katalogu. Poniewa» L
E
rodzaju plików pomocniczych, je±li nie b¦dziemy si¦ pilnowa¢ mo»emy po chwili
straci¢ orientacj¦. Aby tego unikn¡¢ dobrze aby wszystkie pliki dotycz¡ce dokumentu nad którym pracujemy mieszkaªy w jednym katalogu. W edytorze
LEd
jest to bardzo proste prac¦ nad dokumentem zaczynamy od zdeniowania nowego projektu (Nowy->Projekt), a tworz¡c kolejne pliki .tex wybieramy
dodaj do projektu. LEd b¦dzie zapisywaª wszystkie pliki w katalogu
..\Moje Dokumenty\LEdProjects\nazwa_projektu.
opcj¦
2. U»ywaj projektów. Praca z projektami ma wiele zalet. Jedna z nich to mo»liwo±¢
u»ywania automatycznego sªownika. Inna jest taka, »e zapisuj¡c projekt zapisujemy
jednocze±nie wszystkie ustawienia programu i dokumentu. Dodatkow¡ zalet¡ jest
mo»liwo±¢ pracy z wieloma dokumentami jednocze±nie (przykªad takiej strategii
opisuj¦ w [1, rozdziaª 1.4]). Aby wyró»ni¢ plik projektu spo±ród innych plików w
katalogu wygodnie jest nazwa¢ go dodaj¡c z przodu znak specjalny, na przykªad
@nazwa.
Nie tracimy wówczas czasu na szukanie wªa±ciwego pliku do otworzenia.
3. Dziel i rz¡d¹. Plik maj¡cy wi¦cej ni» 300 linii staje si¦ ci¦»ki w obsªudze trudno
tra¢ na wªa±ciwe miejsce w kodzie. Dlatego dobrze jest podzieli¢ wi¦ksze pliki
na fragmenty. Naturalnym wyborem jest podziaª zgodny ze struktur¡ logiczn¡ dokumentu rozdziaªy, podrozdziaªy, itp.. Polecam te» oddzieli¢ cz¦±¢ nagªówkow¡
(gdzie b¦dziemy rzadko zagl¡da¢) i cz¦±¢ zawieraj¡c¡ wªasne polecenia u»ytkownika. Wszystkie te fragmenty nale»y oczywi±cie skojarzy¢ z gªównym projektem.
Struktura pliku gªównego mo»e wówczas wygl¡da¢ mniej wi¦cej tak
\input{naglowek.tex}
\input{makra.tex}
A
Sprawocznik L TEX-owy
3
\begin{document}
\maketitle
\include{wstep.tex}
\include{rozdzial1.tex}
...
\end{document}
4. Stosuj przemy±lane oznaczenia. Tworz¡c wªasne makra dobrze jest nazwa¢ je tak,
aby z nazwy daªo si¦ jednoznacznie wywnioskowa¢ do czego dane polecenie sªu»y.
Czytelno±¢ wydaje si¦ mi wa»niejsza ni» zwi¦zªo±¢ nazwy po dªu»szej przerwie
b¦dziemy mieli problem z rozszyfrowaniem sprytnych skrótów. Ta zasada jest jeszcze wa»niejsza w odniesieniu do etykiet. Wygodna konwencja nazewnicza, któr¡
od pewnego czasu stosuj¦ to
typ:nazwa. Dla przykªadu sec:wstep jednoznacznie
thm:gauss nie pozostawia w¡tpliwo±ci, »e
wskazuje na odwoªanie do wst¦pu, za±
chodzi nam o twierdzenie Gaussa.
5. Archiwizuj prac¦. Co tu du»o mówi¢, lepiej dmucha¢ na zimne.
dzo wygodn¡ archiwizacj¦ wybieramy
archiwizuj projekt
LEd umo»liwia bar-
i po chwili dostajemy
spakowane archiwum z dat¡ utworzenia w katalogu gªównym. Oczywi±cie wyniki
warto przechowywa¢ na wi¦cej ni» jednym no±niku.
6. Korzystaj z gotowych wzorów. Dobrze stworzy¢ sobie kilka u»ytecznych szablonów.
Ja mam na przykªad wzór standardowego pliku nagªówkowego, pliku z makrami
oraz prezentacji. Kiedy zaczynam nowy projekt kopiuj¦ odpowiedni plik i na tej
bazie rozpoczynam prac¦.
7. U»ywaj komentarzy. Nie nale»y si¦ ogranicza¢. Zaoszcz¦dzi to nam zb¦dnego my±lenia po dªu»szej przerwie. Szczególnie przydaj¡ si¦ komentarze w tam gdzie rzadko
zagl¡damy, czyli w pliku nagªówkowym. Dzi¦ki temu nie zastanawiam si¦ nigdy
dªugo jak zmieni¢ formatowanie górnej paginy czytam swój komentarz przy komendzie
\pagestyle
w nagªówku i ju» wiem.
8. U»ywaj kolorów. To jedna z fajniejszych sztuczek, które poznaªem. Je±li wiemy,
»e jaki± fragment tekstu b¦dzie wymagaª pó¹niejszych poprawek lub uzupeªnie«
zaznaczmy go na czerwono na pewno nie zapomnimy o koniecznej korekcie.
9. Ograniczaj czas przed komputerem. Nie wiem na ile jest to reguªa uniwersalna. W
ka»dym razie unikam my±lenia przed komputerem kªad¡c palce na klawiaturze
staram si¦ mie¢ w zanadrzu gotowy szkic tego co chciaªbym napisa¢. Ekran nie
bardzo sprzyja koncentracji, przez co praca nad tworzeniem dokumentu znacznie
si¦ wydªu»a.
A.3 Preambuªa
Przedstawiam tutaj typowy ukªad nagªówka w moim dokumencie. Ten poni»ej dotyczy
dokumentu w klasie
article.
W rozdziale F znajduje si¦ tak»e dokument klasy
beamer.
4
Zaczynamy od zadeklarowania klasy dokumentu
\documetclass{article}
Nast¦pnie zaª¡czamy kolejne pakiety. Te zwi¡zane z wyborem czcionek i j¦zyka:
\usepackage[T1]{fontenc}
\usepackage[cp1250]{inputenc}
\usepackage[polish]{babel}
\usepackage[MeX]{polski}
Pakiey zwi¡zane z notacj¡ matematyczn¡ (pakiet
nych liter greckich,
xy
ams
z dodatkami,
bm
do pogrubio-
do rysowania diagramów) por. rozdziaª D:
\usepackage[leqno]{amsmath}
\usepackage{amsthm,amsfonts}
\usepackage{bm}
\input xy \xyoption{all}
Pakiety zwi¡zane z opcjami wygl¡du i ukªadem strony (wi¦cej w rozdziale B):
\usepackage{geometry}
\usepackage{multicol}
\usepackage{setspace}
\usepackage{color}
Pakiety zwi¡zane doª¡czaniem graki do dokumentu (wi¦cej w rozdziale C.1):
\usepackage{graphicx} %opcja - draft
\usepackage{wrapfig}
\usepackage{subfig}
\usepackage{sidecap}
Pakiety zwi¡zane z numerowaniem i odno±nikami (wi¦cej w rozdziaªach C.2 i E):
\usepackage{enumerate}
\usepackage{hyperref}
W pliku
makra.tex umieszczam parametry wygl¡du dokumentu oraz wªasne komendy
i ±rodowiska. Typowy ukªad wygl¡da nast¦puj¡co.
%dane
\autor{}
\title{}
\date{\today}
%wygl¡d dokumentu
\pagestyle{myheadings} % domy±lny =plain
A
Sprawocznik L TEX-owy
\markright{Sprawocznik \LaTeX-owy} %wygl¡d paginy górnej
%\geometry{a4paper,footskip=1cm,lmargin=30mm,rmargin=25mm}
\setlength{\parindent}{10pt} %wielko±¢ wci¦cia akapitu
%\setcounter{tocdepth}{2} %szczegóªowo±¢ spisu tre±ci
%\linespread{1.5} %odst¦p mi¦dzy wierszami
%wªasne makra
\newcommand{\R}{\mathbb{R}}
\newcommand{\pa}{\partial}
\newcommand{\arctg}{\operatorname{arctg}}
...
5
6
B Wygl¡d dokumentu
B.1 Geometria strony
W tym podrozdziale opisz¦ jak zmieni¢ formatowanie stron w caªym dokumencie. W
kolejnym zajm¦ si¦ zmianami na poziomie lokalnym.
Wymiar papieru i rozmiar czcionki najpro±ciej ustali¢ dodaj¡c odpowiedni parametr
w poleceniu
\documetclass
w nagªówku
\documentclass[11pt, a4paper, twoside]{article}
Opcja
twoside (ewentualnie oneside) okre±la czy tekst ma by¢ skªadany jako dokument
jedno czy dwustronny. Powoduje to ró»nice w rozmiarze marginesów i wygl¡dzie pagin.
Inn¡ przydatn¡ opcj¡ jest
twocolumn, która spowoduje, »e tekst b¦dzie skªadany w dwóch
kolumnach.
Znacznie wi¦ksze mo»liwo±ci wpªywania na geometri¦ strony daje u»ycie pakietu
geometry. Pozwala on ustawi¢ takie wielko±ci jak rozmiar marginesów (parametr *margin,
gdzie * to r, l, t, b), wielko±¢ stopki (footskip), nagªówka (head) oraz skalowanie strony
(scale, a tak»e vscale i hscale). Peªna lista parametrów znajduje si¦ na stronie [10] opis pakietu geometry. Przykªad u»ycia pakietu mo»e wygl¡da¢ nast¦puj¡co
\usepackage{geometry}
\geometry{a4paper,tmargin=3cm,bmargin=3.5cm,footskip=1cm,
lmargin=30mm,rmargin=25mm,twoside}
\pagestyle{styl}.
plain (wy±wietla si¦ tylko numer strony) inne mo»liwo±ci to
empty, headings lub myheadings. W ostatniej wersji mo»na ustali¢ parametry \markright
albo \markboth. Przykªadowo w tym dokumencie formatowanie wygl¡da nast¦puj¡co:
Styl strony (numeracji i pagin) ustawiamy za pomoc¡ komendy
Domy±lnym stylem jest
\pagestyle{myheadings}
\markright{Sprawocznik \LaTeX-owy}
Warto jeszcze doda¢, ze komenda
\pagestyle posiada tak»e wersj¦ lokaln¡ \thispagestyle.
Zmienia ona formatowanie od bie»¡cej strony do ko«ca dokumentu (lub do kolejnej
zmiany). Bardziej wyranowane zabawy z paginami wymagaj¡ u»ycia pakietu
fancyhdr.
Przyzwoity opis mo»na znale¹¢ na Wikipedii [4].
AT XDo innych globalnych parametrów wygl¡du, które mo»na ªatwo zmieni¢ w L
E
\linespread{ostep}
\setlength{\parindent}{wielkosc}
u nale»¡ odst¦py mi¦dzy wierszami. Ich wielko±¢ okre±la komenda
któr¡ umieszczamy w preambule. Z kolei polecenie
pozwala zdeniowa¢ »¡dan¡ wielko±¢ wci¦cia akapitu w caªym tek±cie. W tym dokumencie
ustawiono
15pt.
B.2 Lokalne zmiany wygl¡du
Wygl¡d tekstu we fragmentach dokumentu najlepiej zmienia¢ przy u»yciu odpowiednich
±rodowisk. Zmian¦ standardowego obustronnego justowania tekstu dostajemy za pomoc¡
A
Sprawocznik L TEX-owy
±rodowisk
7
flushleft, flushright,
albo
kami uzyskamy u»ywaj¡c ±rodowiska
center.
Z kolei zmian¦ odst¦pów mi¦dzy linij-
doublespace
(inna mo»liwo±¢ to
onehalfspace),
tak jak zostaªo to zrobione w tym paragrae. Wymagane jest przy tym zaª¡czenie pakietu
setspace
(por. rozdziaª A.3).
Pojedyncze odst¦py ustalonej wielko±ci uzyskamy za pomoc¡ komend
\vspace{x}
i
\hspace{x}, gdzie x oznacza po»¡dan¡ odlegªo±¢. Efekt przesuni¦cia pionowego uzyskamy
te» w taki sposób \\[1cm]. Dosuni¦cie tekstu do brzegu strony mo»na uzyska¢ za pomoc¡
komendy \hfill (analogicznie \vfill). Nowy paragraf inicjujemy zostawiaj¡c w kodzie
¹ródªowym lini¦ przerwy. Mo»emy go równie» wywoªa¢ komend¡ \par. Wielko±¢ wci¦cia
pierwszej linijki nowego akapitu regulujemy ustawiaj¡c odpowidni¡ wielko±¢ parametru
\parindent.
Odpowiednie polecenie w kodzie ¹ródªowym b¦dzie wygl¡da¢ nast¦puj¡co
\setlength{\parindent}{dªugo±¢}.
Aby podzieli¢ tekst na kolumny nale»y u»y¢ ±rodowiska
multicols.
‘rodowisko
Nie-
multicols
pozwala zªo»y¢
do 10 kolumn jednocze±nie.
zb¦dne do tego jest zaª¡czenie pakietu
Wielko±¢ i format separatora mi¦dzy
multicol. Aby uzyska¢ efekt taki jak tu-
kolumnami regulujemy za pomoc¡ para-
taj nale»y wpisa¢
metrów
\columnseprule i \columnsep.
W tym tek±cie u»yªem
\begin{multicols}{2}
...tekst...
\end{multicols}
\setlength{\columnseprule}{1pt}
\setlength{\columnsep}{20pt}
Podobny charakter ma ±rodowisko
minipage.
Pozwala ono
utworzy¢ maª¡ stron¦ o po»¡danej szeroko±ci. Skªadnia jest
nast¦puj¡ca:
\begin{minipage}[parametr]{rozmiar}
...tekst...
\end{minipage}
rozmiar
0.6 \textwidth,
gdzie
mo»na
a
poda¢
w
parametr okre±la
b).
formacie
5 cm
albo
czy wyrównanie ma by¢
do góry, czy do doªu (t albo
Na koniec jeszcze kilka przydatnych konstrukcji. Notatk¦ ma marginesie mo»na doda¢
\marginpar{text}. Z kolei przypis1
\footnote{tekst}.
Do±¢ przydatne bywa ±rodowisko pisma maszynowego verbatim i komenda \verb, z których nami¦tnie korzystam w tym tek±cie. Sªowa obj¦te komend¡ \verb umieszczamy
poleceniem
tworzymy komend¡
2
wewn¡trz dwóch znaków + .
1
2
To jest przypis.
Jak umie±ci¢ tam znak + nie pytajcie, nie mam poj¦cia.
Margines jest zbyt
w¡ski, aby . . .
8
AT X-a do pisania na kolorowo zaª¡czamy w preambule pakiet
Aby zmusi¢ L
E
color. Do
\textcolor{kolor}{tekst}. Taki sam efekt
{\color{kolor}tekst}. Drugi wariant wydaje si¦ by¢ lepszy na
przykªad wewn¡trz pierwszego ±rodowisko \verb nie chciaªo dziaªa¢.
Kolor tªa mo»emy ustawi¢ za pomoc¡ komendy \colorbox{kolor}{text}. Wad¡ tej
pisania kolorow¡ czcionk¡ sªu»y komenda
uzyskamy za pomoc¡
konstrukcji jest to, »e nie da si¦ przenie±¢ tekstu do kolejnej linii. Aby sobie z tym poradzi¢ mo»emy na przykªad odpali¢ ±rodowisko
\pagecolor{kolor}
minipage
wewn¡trz
\colorbox.
Komenda
zmienia z kolei tªo caªej bie»¡cej strony.
Na koniec o deniowaniu kolorów. U»ycie pakietu
color z opcj¡ usenames pozwala ko-
rzysta¢ z 68 standardowych kolorów, których list¦ (i nazwy) mo»na znale¹¢ na przykªad na
\definecolor{nazwa}{model}{definicja}.
Tutaj model to sposób generowania kolorów: rgb (wówczas w denicji nale»y poda¢ trzy
liczby z przedziaªu 0-1 oddzielone przecinkami), grey (jedna liczba - skala szaro±ci) albo
cymk (cztery liczby).UWAGA: kompilowanie do .pdf mo»e nie rozró»nia¢ kolorów z .ps
trzeba deniowa¢ specjalne parametry dla pakietu color.
Wikibooks [5]. Wªasne kolory deniujemy
Zaawansowane tematy dotycz¡ce kolorowania porusza artykuª [11]. W szczególno±ci
omawia on dodatkowe aspekty pakietu
color
i podaje sposoby jak zmienia¢ kolory we-
AT X-a. Jest to wy»sza szkoªa jazdy, bo czasem trzeba grzeba¢ w
wn¡trz ±rodowisk L
E
kodzie ¹ródªowym.
B.3 Strona tytuªowa
Standardowo mo»emy skorzysta¢ z polecenia
\maketitle
(w ten sposób zostaªa stwo-
rzona strona tytuªowa bie»¡cego dokumentu). W preambule nale»y wtedy zadeklarowa¢
warto±ci dla
\author, \title, \date.
W pakiecie
\beamer (patrz rozdziaª F) mo»na
\institute. Gdyby w tytule nie
Micha\l \ J\'o\'zwikowski.
dodatkowo zadeklarowa¢ warto±ci dla\subtitle oraz
chciaªy si¦ wy±wietla¢ polskie czcionki piszemy tak
Je±li chcemy si¦ pobawi¢, to oczywi±cie mo»na zrobi¢ sobie stron¦ tytuªow¡ samemu.
Na przykªad w taki sposób
\begin{titlepage}
\begin{center}
\Large{Tytuª, autor, etc.}
\\[2cm]
\begin{minipage}{0.4\textwidth}
\begin{flushleft} \large
\emph{Student:} \\
Le« ‘mierdz¡cy
\end{flushleft}
\end{minipage}
\begin{minipage}{0.4\textwidth}
\begin{flushright} \large
\emph{Promotor:} \\
A
Sprawocznik L TEX-owy
9
Straszny Potwór
\end{flushright}
\end{minipage}
\vfill
% Bottom of the page
{\large \today}
\end{center}
\end{titlepage}
Przy okazji u»yteczna sztuczka (przydaje si¦ ona na przykªad w nagªówkach poda«)
»eby napisa¢ dwie rzeczy równolegle na stronie dzielimy j¡ na dwie mniejsze.
B.4 Struktura logiczna
AT X-u bardzo ªatwo jest nada¢ dokumentowi przejrzyst¡ struktur¦ logiczn¡. W klaW L
E
article, a tak»e beamer dost¦pnych jest kilka poziomów podziaªu. S¡ to kolejno
\section, \subsection, \subsubsection, \paragraph \subparagraph. W klasie book
dysponujemy dodatkowo wi¦kszymi jednostkami: \chapter oraz \part. Skªadnia ka»dego
sie
z polece« jest nast¦puj¡ca
\section[tytuª_pomocniczy]{tytuª}
Nieobowi¡zkowy parametr
tytuª pomocniczy przydaje si¦ w sytuacji gdy chcemy nada¢
rozdziaªowi inn¡ nazw¦ w spisie tre±ci ni» w dokumencie. Wszystkie opisane wy»ej struktury dost¦pne s¡ w wersji gwiazdkowanej wówczas nie zostaj¡ wª¡czone do spisu tre±ci
i nie s¡ numerowane w tre±ci dokumentu. O numerowaniu struktur podziaªu logicznego
i odwoªywaniu si¦ do nich wi¦cej informacji mo»na znale¹¢ w podrozdziaªach D.2 oraz
C.2, natomiast informacje o spisie tre±ci zawiera podrozdziaª E.1.
10
C Efekty specjalne
C.1 Doª¡czanie graki
Doª¡czanie graki to rzecz, która potra sprawi¢ najwi¦cej problemów i przyprawi¢ u»ytkownika o biaª¡ gor¡czk¦. Przedstawiam tutaj minimum wiedzy potrzebnej do w miar¦
precyzyjnego umieszczania graki w tek±cie. Opieram si¦ gªównie na Wikipedii [6] oraz
[12]. Szczególnie w tym ostatnim ¹ródle mo»na znale¹¢ omówienie wielu niestandardowych funkcji i mo»liwo±ci, a tak»e odsyªacze literaturowe.
Do wstawiania obrazków zrobionych w programie zewn¦trznym najpro±ciej u»y¢ pole-
\includegraphisc[parametry]{plik}. Wymaga ono doª¡czenia pakietu graphicx.
df
.p
ce
draft
fa
s/
»emy zadeklarowa¢ takie warto±ci jak
rotu),
ry
rys/face.pdf
cenia
W parametrach mo-
width, height, scale, angle, origin
(±rodek ob-
(zamiast rysunku pojawia si¦ tylko ramka jego rozmiarów z nazw¡ rysunku
AT X-a
bywa to pomocne przy pracy ze zªo»onymi rysunkami ich skªadanie przez L
E
przy ka»dej kompilacji b¦dzie czasochªonne),
final
(odwrotno±¢
draft)
i inne (na przy-
kªad obcinanie wystaj¡cych fragmentów (clip), nierównomierne skalowanie, wycinanie
fragmentów z rysunki (trim liczby wskazuj¡ ile nale»y obci¡¢ kolejno od brzegów
lbrt)
itp.). W powy»szym przykªadzie u»yªem komend
\fbox{\includegraphics[scale=0.5,angle=45]{rys/face}}
\includegraphics[scale=0.6,angle=90,draft]{rys/face}
\includegraphics[scale=0.5,angle=-45,origin=c,draft]{rys/face}
\includegraphics[trim = 5mm 5mm 5mm 5mm, clip,width=1.5cm]{rys/face}
Szczegóªowe opisy poszczególnych parametrów mo»na znale¹¢ na [6] i w [12]. Warto doda¢, »e opcj¦
draft
mo»emy zadeklarowa¢ przy zaª¡czaniu pakietu
graphicx
(wtedy
wszystkie rysunki b¦d¡ skªadane w wy»ej opisany sposób) lub w opcjach klasy dokumentu (mo»e to wywoªa¢ jeszcze dodatkowe zmiany).
AT XRodzaj obsªugiwanych plików zale»ny od u»ytego kompilatora. I tak kompilacja L
E
em wymaga plików
png.
eps,
natomiast kompilacja
pdfLATEX-em
obsªuguje pliki
pdf, jpg
i
Kompilator sam wybierze pliki o odpowiednim rozszerzeniu, a w przypadku ich
braku poda komunikat o bª¦dzie.
Do wstawiania obrazków, które b¦d¡ ªadnie komponowaªy si¦ z tekstem, miaªy podpis,
numer i do których mo»na si¦ b¦dzie odwoªywa¢, najlepiej u»y¢ ±rodowiska
Skªadnia jest bardzo prosta
\begin{figure}[h!]
\caption{Buzia}
figure.
A
Sprawocznik L TEX-owy
11
\includegraphics[width=0.1\textwidth]{rys/face}
\end{figure}
Rysunek 1: Buzia
h nakazuje LATEX-owi umieszczenie rysunku dokªadnie w miejscu pojawienia
(here). Inne mo»liwo±ci to t (na górze strony), b na dole strony oraz p na specjalnej
Parametr
si¦
stronie z rysunkami.
Poniewa» tak jak w powy»szym przypadku mo»e si¦ zdarzy¢, »e wstawiony w ten sposób
rysunek
nie
najlepiej
si¦
prezentuje,
istniej¡
±rodowiska
z
pomoc¡
których mo»na jego poªo»enie uatrakcyjni¢. Do oblewania rysunków tekstem (tekstu powinno by¢ mo»liwe du»o)
wrapfigure. Jego u»ycie wymaga zaª¡wrapfig w preambule. Skªadnia przykªadu
sªu»y ±rodowisko
czenia pakietu
widocznego obok wygl¡da nast¦puj¡co
\begin{wrapfigure}[9]{o}{0.25\textwidth}
\begin{center}
\includegraphics[width=0.23\textwidth]{rys/face}
\end{center}
\caption{Buzia}
\end{wrapfigure}
Warto zwróci¢ uwag¦, »e okre±lamy osobno wielko±¢
Rysunek 2: Buzia
wci¦cia i wielko±¢ rysunku pozwala to na pozostawienie odst¦pu mi¦dzy rysunkiem a oblewaj¡cym go tekstem.
U»yty parametr
o
(tak»e
O,I,i,R,r,L,l)
okre±la z której strony dany rysunek ma by¢
oblewany (in\out\right\left) natomiast wielko±¢ litery decyduje czy rysunek ma by¢
skªadany dokªadnie w miejscu pojawienia si¦ (maªe) czy te» mo»e zosta¢ nieco przesuni¦ty (du»e). Opcjonalny parametr o zadeklarowanej tutaj warto±ci 9 okre±la wysoko±¢
(w linijkach) oblewanego fragmentu. Pozwala to pozby¢ si¦ zbyt du»ych lub zbyt maªych
odst¦pów w pionie.
Do umieszczania kilku rysunków obok siebie sªu»y komenda
wewn¡trz ±rodowiska
Przykªadowo
\subfloat
stosowana
figure. Jej u»ycie wymaga zaª¡czenia w preambule pakietu subfig.
12
\begin{figure}[h!]
\centering
\subfloat[Buzia]{\label{fig:buzia}\includegraphics[width=0.2\textwidth]{rys/face}}
\subfloat[Liczko]{\label{fig:liczko}\includegraphics[width=0.2\textwidth]{rys/face}}
\subfloat[Pyszczek]{\reflectbox{\includegraphics[width=0.2\textwidth]{rys/face}}}
\caption{Trzy mordki, jedna odbita}\label{fig:mordki}
\end{figure}
daje nast¦puj¡cy efekt. Warto zwróci¢ uwag¦ na komend¦
(a) Buzia
(b) Liczko
\reflectbox, pozwalaj¡c¡ na
(c) Pyszczek
Rysunek 3: Trzy mordki, jedna odbita
wykonanie odbicia lustrzanego obrazka.
Innym ±rodowiskiem, które pozwala na ªadne formatowanie jest
zaª¡czenia pakietu
scfig).
hbtp,
(wymaga
Pozwala ono na tworzenie podpisów z boku obrazka. Skªad-
nia jest zupeªnie taka sama jak ±rodowiska
parametrów
SCfigure
figure,
z tym »e niestety nie uznaje ono
przez co kontrolowanie poªo»enia obrazka bywa problematyczne. Na
AT X-u. Bardziej
koniec warto doda¢ o mo»liwo±ci nakªadania obiektów jeden na drugi w L
E
wyranowane przykªady znale¹¢ mo»na w [12], ja natomiast ogranicz¦ si¦ do problemu
w jaki sposób naªo»y¢ tekst (na przykªad wzory matematyczne) na rysunek. U»ywamy
w tym celu polecenia
\put(poªo»enie){obiekt}.
Poªo»enie to dwie liczby okre±laj¡ce
przesuni¦cie obiektu (w punktach = 1/72 cala) od punktu pocz¡tkowego zazwyczaj
jest to jeden z rogów obrazka. Polecenie
picture
\put nale»y umieszcza¢
figure. Przykªadowo
lub, jak w poni»szym przykªadzie,
v⊗w−w⊗v
uzyskaªem za pomoc¡
wewn¡trz ±rodowiska
A
Sprawocznik L TEX-owy
13
\begin{figure}[h!]
\centering
\includegraphics[width=0.2\textwidth]{rys/face}
\put(-75,15){\large{$v\otimes w-w\otimes v$}}
\end{figure}
Istniej¡ tak»e specjalne programy, na przykªad
xFig,
które pozwalaj¡ na doª¡czanie
graki wraz z tekstem specjalnym (na przykªad wzorami). Mój pocz¡tkowy entuzjazm
dla tego programu nieco osªabª wydaje mi si¦, »e równie dobre efekty mo»na uzyska¢
za pomoc¡
\put,
nie nara»aj¡c si¦ przy tym na ró»ne niespodzianki.
C.2 Odsyªacze i hiperª¡cza
UWAGA: do prawidªowego dziaªania odsyªaczy potrzebna jest dwukrotna kompilacja
dokumentu. Przy pojedynczej kompilacji mo»e nie zgromadzi¢ wszystkich danych potrzebnych do przypisanie etykietom odpowiednich warto±ci.
\label{etykieta}. Wygodnie jest
stosowa¢ przejrzyst¡ konwencj¦ nazewnictwa rodzaj:etykieta, na przykªad sec:rozdzial1,
thm:Lie. Pewne niuanse dotycz¡ce etykietowania wzorów matematycznych znajduj¡ si¦ w
rozdziale D.2. Odwoªanie do etykiety uzyskujemy standardow¡ komend¡ \ref{etykieta},
a odwoªanie do równania \eqref{etykieta}. Na przykªad: W rozdziale D.2 znajdziemy
Etykiet¦ w tek±cie tworzymy za pomoc¡ komendy
wzór (#) uzyskamy za pomoc¡
W rozdziale \ref{ssec:numeracja} znajdziemy wzór \eqref{eqn:fur}.
\cite{etykieta}
\pageref{etykieta}
Odwoªanie do pozycji literaturowej tworzymy za pomoca komendy
(wi¦cej o bibliograi i cytowaniu w rozdziale E.2). Z kolei komenda
da w wyniku numer strony na której dana etykieta si¦ znajduje.
Aby o»ywi¢ nasze odno±niki zaª¡czamy pakiet
hyperref
(por. paragfaf A.3). Znawcy
tematu twierdz¡, »e pakiet ten powinno si¦ doª¡cza¢ jako ostatni bo inaczej co± mo»e
si¦ popsu¢. Peªne efekty uzyskamy w dokumentach w formacie
niku kompilacji za pomoc¡
pdfLATEX-a.
Dobry tutorial pakietu
pdf powstaªych w wyhyperref znajduje si¦
Wikipedii [7].
W pakiecie
hyperref komendy \ref{}, \eqref{}, \cite{} dziaªaj¡ normalnie, z tym
»e dodatkowo dostajemy hiperª¡cze do odpowiedniego miejsca w tek±cie. Dodatkow¡
atrakcj¡ jest podlinkowany spis tre±ci widoczny po lewej stronie dokumentu.
hyperref posada te» dodatkowe komendy. Polecenie \hyperref[label]{tekst}
podlinkowuje sªowo tekst do etykietki label. Odwoªanie \nameref{label} tworzy odPakiet
woªanie do tytuªu rozdziaªu. Na przykªad
W rozdziale \ref{ssec:odnosniki} znajduje si¦ link do podrozdziaªu
,,\nameref{ssec:numeracja}'' oraz odwoªanie do \hyperref[niuanse]{trudnego sªowa}.
da nam: W rozdziale C.2 znajduje si¦ link do podrozdziaªu Numeracja w matematyce
oraz odwoªanie do trudnego sªowa.
16
Odwoªania do adresów url, adresów email, czy plików uzyskujemy za pomoc¡ komend
\href{url}{tekst} oraz \href{mailto:adres_email}{tekst}.
szej komendy \url{adres_url}.
Mo»na u»y¢ te» prost-
Przy pracy z odno±nikami (i przy robieniu korekty) warto czasem skorzysta¢ z pakietu
showkeys (nale»y doda¢ odpowiedni¡ linijk¦ w preambule). Sprawia on, »e w skompilowanej wersji dokumentu nazwy etykiet i odsyªaczy pojawiaj¡ si¦ w tek±cie. Mo»na odpali¢ go
z opcj¡
[notcite] (razygnujemy z wy±wietlania pozycji bibliogracznych) oraz [notref]
(nie wy±wietlaj¡ si¦ nazwy odsyªaczy).
C.3 Liczniki (zabawy numeracj¡)
Liczniki to struktury przydatne przy zabawach z numeracj¡. Nowy licznik inicjujemy
komend¡
\newcounter{licznik}.
Domy±lnie warto±¢ licznika wynosi 0. Aby ustawi¢
\setcounter{licznik}{n}, ewentualnie
\addtocounter{licznik}{m}.
po»¡dan¡ przez nas warto±¢ u»ywamy komendy
dodajemy pewn¡ warto±¢ do licznika Aby wypisa¢ bie»¡c¡ warto±¢ licznika trzeba ewaluowa¢ go na jednym z polece«
\arabic, \alph, \Alph, \roman
lub
\Roman.
Jak ªatwo si¦ domy±le¢ wybieramy w ten
sposób czy chcemy reprezentowa¢ nasz licznik jako liczb¦ arabsk¡, rzymsk¡ lub liter¦.
Przykªadowo deniujemy nowy licznik i ustalamy jego warto±¢ pocz¡tkow¡
\newcounter{licznik}
\setcounter{licznik}{2}
Nast¦pnie dodajemy do niego cztery i ewalujemy w postaci wielkiej litery F.
\addtocounter{licznik}{4}
\Alph{licznik}
Innym sposobem ewaluacji jest u»ycie komendy
\thelicznik.
Okre±la ona sposób for-
matowania licznika. Aby zmieni¢ formatowanie wystarczy zmieni¢ t¦ komend¦
\renewcommand{\thelicznik}{<\Roman{licznik}>}
Wpisanie
\thelicznik
da teraz w wyniku <VI>. Co wa»ne jest to zmiana lokalna, to
znaczy zmienia wygl¡d licznika tylko w nast¦puj¡cych po niej cz¦±ciach dokumentu.
AT X u»ywa standardowych liczników do numeracji wewn¡trz dokumentu. S¡ to liczL
E
niki takie jak
przykªad
thm
page, subsection, equation
oraz zdeniowane przez nas liczniki - na
zwi¡zany z numeracj¡ twierdze« (porównaj paragraf D.2). Przykªadowo
bie»¡ce warto±ci tych liczników wynosz¡ odpowiednio 14, 0, C.3 oraz C.0. Taka wiedza
plus to czego dowiedzieli±my si¦ do tej pory pozwala na do±¢ swobodn¡ manipulacj¦
numeracj¡ w dokumencie. Na przykªad styl numeracji sekcji w tym dokumencie zostaª
zmieniony za pomoc¡ komendy
\renewcommand{\thesection}{\Alph{section}}
A
Sprawocznik L TEX-owy
17
umieszczonej w preambule. Aby zademonstrowa¢ inn¡ mo»liwo±¢ mo»emy zgubi¢
dwie strony w tym dokumencie zamiast 14 b¦dziemy mieli od razu
wpisa¢
\addtocounter{page}{2}.
16. Wystarczy
Niektórych zmian numeracji w dokumencie mo»na
te» dokona¢ bardziej wysokopoziomowo. Na przykªad do zmiany numeracji stron na
liczby rzymskie na pierwszych kilku stronach u»yªem polecenia
\pagenumbering{roman}.
Kolejne zastosowanie liczników znajdziemy w nast¦pnym paragrae z ich pomoc¡
mo»na bawi¢ si¦ numeracj¡ wypunktowania.
Za najbardziej spektakularne zastosowanie liczników osobi±cie uwa»am makra, które
same si¦ numeruj¡. Na przykªad je±li zdeniujemy komend¦
numer
\zad korzystaj¡c¡ z licznika
\newcounter{numer}
\setcounter{numer}{1}
\newcommand{\zad}{\textbf{Zad. \thenumer.} \addtocounter{numer}{1}}
dostaniemy komend¦ dzi¦ki której nie b¦dziemy musieli martwi¢ si¦ o numeracj¦ zada«.
\zad Oblicz...
\zad Wyka», »e...
Zad. 1. Oblicz...
Zad. 2. Wyka», »e...
C.4 Listy, wypunktowania i wyliczenia
itemize, description,
enumerate lub list. Ich obsªuga jest intuicyjna, wi¦c nie ma si¦ tu nad czym rozwodzi¢.
Aby co± wypunktowa¢, albo wyliczy¢ u»ywamy jednego ze ±rodowisk
AT X-a do numerowania tak jak my mu ka»emy?
Ciekawsze wydaje si¦ pytanie jak zmusi¢ L
E
enumerate. Mo»emy wówczas
enumerate (mo»liwe warto±ci i, I, a, A, 1
S¡ na to dwa sposoby. Pierwszy przez doª¡czenie pakietu
doda¢ dodatkowy parametr do ±rodowiska
co znacz¡ nie trudno si¦ domy±le¢), który nakazuje pewien styl numeracji. Na przykªad
\begin{enumerate}[(a)]
\item Raz
\item Dwa
\item Trzy.
\end{enumerate}
daje nast¦puj¡cy efekt
(a) Raz
(b) Dwa
(c) Trzy.
18
Wada nie mo»na inicjowa¢ zmiennej od warto±ci (b).
Sposób drugi jest bardziej wyranowany b¦dziemy korzysta¢ z liczników (por. poprzedni paragraf ). Przykªadowo
\begin{list}{\Alph{licznik}...}{\usecounter{licznik}}
\item raz
\item dwa \setcounter{licznik}{3}
\item trzy \label{punkt}
\item cztery
\end{list}
A...
raz
B...
dwa
D...
trzy
E...
cztery
Korzystamy z licznika zdeniowanego w poprzednim paragrae. Zauwa»my, »e ±rodowisko
list
automatycznie zeruje u»ywany licznik, a wi¦c aby numerowa¢ od konkretnej
list. Referencje
komenda \thelicznik pozycji nale»y ustawi¢ r¦cznie warto±¢ licznika wewn¡trz ±rodowiska
odysªaj¡ nas do punktów, które s¡ numerowane tak jak ka»e
<IV>. Aby uzyska¢ zgodno±¢ numerowania i referencji najlepiej u»ywa¢ licznika w postaci
\thelicznik.
A
Sprawocznik L TEX-owy
19
D Wyra»enia matematyczne
D.1 Denicje, twierdzenia, etc
Do pisania twierdze«, denicji itp. u»ywa si¦ specjalnych ±rodowisk deniowanych przez
u»ytkownika za pomoc¡ polecenia
\newtheorem. Przykªadowy fragment preambuªy pliku
\theoremstyle{plain}
\newtheorem{thm}{Twierdzenie}[section]
\newtheorem{lem}[thm]{Lemat}
\newtheorem*{gauss}{Theorema Egregium}
\theoremstyle{definition}
\newtheorem{def}[thm]{Definicja}
Generalna konstrukcja jest nast¦puj¡ca
\newtheorem{nazwa}[licznik]{tekst}[licznik_bazowy].
W powy»szym przykªadzie wszystkie ±rodowiska numerujemy tak jak twierdzenia, które
z kolei bior¡ swój numer od numeru sekcji. Wyj¡tkiem jest twierdzenie Gaussa, które nie
\theoremstyle{styl} okre±la sposób formatowania danego
dost¦pne s¡ style theorem, definition i remark. Mo»na te»
jest numerowane. Polecenie
±rodowiska. Standardowo
okre±li¢ styl formatowania samodzielnie. Najpro±ciej b¦dzie si¦ tego nauczy¢ z dokumentacji pakietu
amsthm
dost¦pnej na stronie AMS-u [15]. Przykªad u»ycia zdeniowanych
wy»ej ±rodowisk
\begin{df}\emph{Krzywizn¡ Gaussa} nazywamy iloczyn krzywizn gªównych
$K=\kappa_1\cdot\kappa_2$.
\end{df}
\begin{gauss} Krzywizna Gaussa jest niezmiennikiem izometrii wewn¦trznej.
\end{gauss}
\begin{lem}\label{thm:k_sek} Krzywizna Gaussa to krzywizna sekcyjna.
\end{lem}
i efekt
Denicja D.1. Krzywizn¡ Gaussa nazywamy iloczyn krzywizn gªównych K = κ1 · κ2 .
Theorema Egregium. Krzywizna Gaussa jest niezmiennikiem izometrii wewn¦trznej.
Lemat D.2. Krzywizna Gaussa to krzywizna sekcyjna.
Do wyró»nienia dowodu sªu»y ±rodowisko
nie» za pomoc¡ komendy
\qed.
proof. Ko«cz¡cy kwadracik uzyskamy rów-
Przykªad
\begin{proof}[Dowód lematu \ref{thm:k_sek}]
Jest oczywisty w ±wietle poprzednich rozwa»a«.
\end{proof}
Dowód lematu D.2.
Jest oczywisty w ±wietle poprzednich rozwa»a«.
20
D.2 Numeracja w matematyce.
Standardowo etykiety tworzymy tak jak zostaªo to opisane w paragrae C.2. Etykieta
umieszczona wewn¡trz ±rodowiska
equation, align itd. b¦dzie wskazywa¢ na odpowied-
nie równanie, natomiast etykiety znajduj¡ce si¦ wewn¡trz ±rodowisk sªu»¡cych do zapisu
twierdze« i denicji na numer odpowiedniego twierdzenia. Obsªuga standardowej numeracji jest intuicyjna, dlatego te» zajmiemy si¦ tym jak zmieni¢ numeracj¦ na niestandardow¡.
Pierwszym problemem jest zmiana numeracji struktur takich jak denicja i twierdzenie. Przykªad widzieli±my ju» w poprzednim paragrae deniuj¡c ±rodowisko
thm
za»¡dali±my aby byªo ono deniowane zgodnie z numerem sekcji. Wszystkie pozostaªe
struktury s¡ numerowane tym samym licznikiem co ±rodowisko
thm. Znaj¡c ten przykªad
wiemy ju» wªa±ciwie wszystko. Przykªadowo przy nast¦puj¡cej denicji
\newtheorem{thm}{Twierdzenie}[section]
\newtheorem{lem}[thm]{Lemat}
\newtheorem{prop}{Stwierdzenie}[thm]
\newtheorem{def}{Definicja}
twierdzenia i lematy b¦d¡ numerowane wspólnym licznikiem w postaci
stwierdzenia
nr sekcji.liczba,
nr twierdzenia.liczba, natomiast denicje b¦d¡ numerowane niezale»nie
kolejnymi liczbami 1, 2, 3... .
AT X numeruje wzory kolejnymi liczbami naturalnymi. Aby uzyska¢ nuDomy±lnie L
E
meracj¦ zgodn¡ ze struktur¡ (na przykªad sekcji) nale»y dopisa¢ w preambule linijk¦
\numberwithin{equation}{section}
AT X numeruje wszystkie
Przejd¹my teraz do numeracji poszczególnych wzorów. L
E
wzory umieszczone w ±rodowiskach takich jak
equation,
czy
align.
Aby caªkowicie
zrezygnowa¢ z numeracji nale»y u»ywa¢ gwiazdkowanych wersji tych ±rodowisk na
$$wzór$$), align*, itd. Aby opu±ci¢ numerek w ±rodowisku
bez gwiazdki nale»y u»y¢ komendy \notag. Do deniowania wªasnego symbolu sªu»y
\tag{nazwa}. Wersja \tag*{nazwa} wyprodukuje nazw¦ bez nawiasów wokóª niej. Na
przykªad
equation*
(albo
przykªad
Z
f (x − y)g(y)dy
g ? f (x) =
(1)
#
fˆ(k) =
Z
f (x)eikx dx
fˇ(x) =
Z
f (k)e−ikx dk.
W pierwszej linijce skorzystali±my z numeracji standardowej, w drugiej u»yªem komendy
\notag,
a w ostatniej
\begin{align}
\tag*{\#}.
Peªny kod ¹ródªowy
A
Sprawocznik L TEX-owy
21
g\star f(x)&=\int f(x-y)g(y)dy \\
\hat{f}(k)&=\int f(x)e^{ikx}dx\notag\\
\check{f}(x)&=\int f(k)e^{-ikx}dk. \tag*{\#}\label{eqn:fur}
\end{align}
‘rodowisko
subequations pozwala numerowa¢ podpunkty danego równania. Na przy-
kªad
\begin{subequations}
\begin{align}
f(\lambda x)&=\lambda f(x)\\
f(x+y)&=f(x)+f(y)
\end{align}
\end{subequations}
f (λx) = λf (x)
(2a)
f (x + y) = f (x) + f (y)
(2b)
Aby ponumerowa¢ kilka linijek jedn¡ etykiet¡ mo»na u»y¢ ±rodowiska
split.
Przy-
kªad, który wszystko wyja±nia.
\begin{align}
\begin{split}
G_{\mu\nu}&=8\pi T_{\mu\nu}\\
G_{\mu\nu}&=R_{\mu\nu}-\frac{1}{2}Rg_{\mu\nu}
\end{split}\\
R&=R^\mu_\mu
\end{align}
Gµν = 8πTµν
(3)
1
Gµν = Rµν − Rgµν
2
µ
R = Rµ
(4)
W opisie pakietu AMS [15] mo»na znale¹¢ dodatkowe informacje jak r¦cznie ustali¢ poªo»enie znacznika.
D.3 Wzory wielowierszowe
D.3.1 Jedno rówananie
Standardowo do pisania wzorów matematycznych u»ywamy ±rodowiska
equation*
dowiska multline.
tualnie
albo dolarów
$$wzór$$).
Kawaªki rodzielone znakiem
\\
zostaj¡ wyrównane do odpowiednich
marginesów. Mo»na tym sterowa¢ za pomoc¡ polece«
Przykªad
equation (ewen-
Je±li wzór robi si¦ dªugi mo»na u»y¢ ±ro-
\shoveleft
oraz
\shoveright.
22
\begin{multline}
f(x)=\text{baaaaaaaaaaaaardzo dªuuuugi napis numer 1}+\\
\text{jeszcze du»o baaaaaaaaaaardziej dªuugi napis numer 2}
\end{multline}
f (x) = baaaaaaaaaaaaardzo
(5)
dªuuuugi napis numer 1+
jeszcze du»o baaaaaaaaaaardziej dªuugi napis numer 2
Podobny efekt (ale dodatkowo z wyrównaniem) mo»na uzyska¢ u»ywaj¡c ±rodowiska
split wewn¡trz innego ±rodowiska
pisa¢ equation*). Przykªad
matamatycznego (dolary nie chc¡ dziaªa¢ - trzeba
\begin{equation*}
\begin{split}
f(x)&=\text{baaaaaaaaaaaaardzo dªuuuugi napis numer 1}+\\
&\quad+\text{jeszcze du»o baaaaaaaaaaardziej dªuugi napis numer 2}
\end{split}\end{equation*}
f (x) = baaaaaaaaaaaaardzo
+ jeszcze
dªuuuugi napis numer 1+
du»o baaaaaaaaaaardziej dªuugi napis numer 2
D.3.2 Wiele równa«
Do wypisywania wielu wyrównanych równa« sªu»y ±rodowisko
wersji
align*).
Miejsce do wyrównania wskazuj¡ znaki
&.
align
(ewentualnie w
Aby doda¢ tekst mi¦dzy po-
szczególymi równaniami (z zachowaniem wyrównania) u»ywamy komendy
\intertext.
Na przykªad.
\begin{align}
A_1&=N_0(\lambda;\Omega')-\phi(\lambda;\Omega'),\\
A_2&=\phi(\lambda;\Omega')-\phi(\lambda;\Omega),\\
\intertext{and}
A_3&=\mathcal{N}(\lambda;\omega).
\end{align}
(6)
A1 = N0 (λ; Ω0 ) − φ(λ; Ω0 ),
(7)
A2 = φ(λ; Ω0 ) − φ(λ; Ω),
and
(8)
‘rodowisko
A3 = N (λ; ω).
align mo»e sªu»y¢ tak»e do wypisywania wzorów w kilku kolumnach. Trzeba
&. Na przykªad
je rozdzieli¢ dodatkowymi znakami
A
Sprawocznik L TEX-owy
23
\begin{align}
x& = y_1-y_2+y_3-y_5+y_8-\dots && \text{by (6)}\\
& = y'\circ y^{*} && \text{by property (5)}\\
& = y(0) y' && \text{by Axiom 1.}
\end{align}
x = y1 − y2 + y3 − y5 + y8 − . . .
(9)
by (6)
0
= y ◦ y∗
(10)
= y(0)y
(11)
‘rodowisko
align
by property (5)
0
by Axiom 1.
domy±lnie ustala wielko±¢ wyra»enia na jedn¡ linijk¦. ›eby dosta¢
kilka bloków wyra»e« mo»na u»y¢ ±rodowiska
aligned
(uwaga, trzeba go u»ywa¢ we-
wn¡trz innego ±rodowiska matematycznego). Na przykªad taki efekt

 ∇◦D =ρ

 ∇◦B =0
.
 ∇ × H = ∂D .
∂t
 ∇ × E = −j + ∂B
∂t
Dostaniemy umieszczaj¡c w dolarach dwa bloki
aligned.
$$\left\{ \begin{aligned}
\nabla\circ D&= \rho\\
\nabla\times E&= -j+\frac{\pa B}{\pa t}
\end{aligned}\right.\phantom{XXXXXXXXXX}
\left\{\begin{aligned}
\nabla\circ B&=0\\
\nabla\times H&= \frac{\pa D}{\pa t}.
\end{aligned}\right.$$
Do pisania funkcji z kalmerk¡ sªu»y ±rodowisko
cases
(równie» u»ywane wewn¡trz
innego ±rodowiska mateamtycznego). Na przykªad
\begin{equation}f(x):=\begin{cases}
g(x) & \text{dla } x<0,\\
g(-x) & \text{dla pozostaªych $x$}
\end{cases}
\end{equation}
daje w wyniku
(12)
(
g(x)
f (x) :=
g(−x)
Drobn¡ mutacj¡ ±rodowiska
Dziaªa tak samo jak
align
align
jest
dla
x < 0,
dla pozostaªych
flalign
x
(dost¦pny te» w wersji z gwiazdk¡).
ale daje w wyniku wyrównanie do brzegu.
24
\begin{flalign*}
x&=yz & a&=bc & s&=t+u\\
y&=zt & b&=a+c & t&=sw
\end{flalign*}
x = yz
a = bc
s=t+u
y = zt
b=a+c
t = sw
alignat (jak standardowe align ale mo»na r¦cznie
gather (zbiera równania, wycentrowuj¡c
Oba ±rodowiska maj¡ wersj¦ z -ed: alignedat oraz
Inne ±rodowiska matematyczne to
ustawia¢ odlegªo±ci mi¦dzy kolumnami) oraz
je domy±lnie na ±rodku linijki).
gathered. Wi¦cej informacji mo»na znale¹¢ w dokumentacji pakietu AMS [15] a tak»e w
materiaªach na stronie IMPAN [18].
D.4 Mniej standardowe symbole
Do rysowania diagramów sªu»y pakiet
xy.
Zainteresowani powinni zajrze¢ do jego doku-
mentacji [16]. Obsªuga jest do±¢ prosta, wi¦c nauka tworzenia takich cacuszek
T∗ ED
DD π
DD E
DD
D"
T∗ τ E
τ idE ∗
E∗ F
FF
FFπ
FF
F" M
nie powinna zaj¡¢ du»o czasu. W pakiecie
/ TE ∗
GGGG Tπ
GG
τE ∗ GG
G#
ρ
/ TM
τM / E∗
FF
FF π
FF
FF " id
/M
ε
xy mo»na tworzy¢ nie tylko diagramy, ale tak»e
grafy, w¦zªy, schematy i wiele innych fajnych rzeczy.
Do konstrukcji macierzy sªu»y zestaw ±rodowisk
z liter
p, v, V, b, B.
*matrix, gdzie w zamiast * stoi jedna
Dla ró»nych liter otrzymujemy ró»ne nawiasy. Na przykªad
  
α
a b c ... z
.
 a1 . . . . . . . . . . . . .  · 
 ..  ,
a n . . . . . . . . . zn
η

dostaniemy pisz¡c
$$\begin{pmatrix}
a & b& c & \hdots & z\\
a_1 &\hdotsfor{4}\\
A
Sprawocznik L TEX-owy
25
a_n & \hdotsfor{3} & z_n
\end{pmatrix}\cdot
\begin{bmatrix}\alpha \\ \vdots\\ \eta\end{bmatrix}$$
Polecenie
hdotsfor{n}
wypisuje ci¡g kropek dªugo±ci
tek±cie wygodnie jest u»y¢ ±rodowiska
smallmatrix.
n.
Do umieszczania macierzy w
Efekt wygl¡da tak
a b .
c d
Jak pisa¢ dªugie strzaªki, a tak»e jak umie±ci¢ tekst nad albo pod strzaªk¡ wyja±nia
nast¦puj¡cy przykªad
A\longrightarrow B\xleftarrow[\alpha]{\gamma\circ\beta^{-1}\circ\psi} C
Efekt:
γ◦β −1 ◦ψ
A −→ B ←−−−−− C .
α
Inne sposoby umieszczenia czego± pod czym± s¡ nast¦puj¡ce. Polecenie
∗
daje
X
lecenie
\binom{n}{n-k} wyrzuci
\cfrac. Na przykªad \cfrac{1}{1-\cfrac{1}{\hdots}}
za±
\overset{*}{X}
n
n−k . Modykacj¡ standardowego uªamka jest po-
1
1
1−
...
.
Z kolei z wielo±ci¡ indeksów mo»emy poradzi¢ sobie tak
X
daje
\sum_{\substack{i<j\\j i=n}}P(i,j):
P (i, j),
i<j
j+i=n
a z podpisami tak
\sideset{_a}{^*}\prod p_i:
Y∗
a
pi .
Wielko±¢ odst¦pów w trybie matematycznym mo»na uszeregowa¢ nast¦puj¡co: \,,
\:, \;, \quad, \qquad. Wielko±¢ nawiasów mo»na stopniowa¢ komendami \bigl, \Bigl,
\biggl, \Biggl. Komenda \left (albo \right) dostosowuje wielko±¢ nawiasu do wielko±ci wyra»enia. Cz¦sto przydaj¡ si¦ komendy \rangle i \langle, które daj¡ symbol
iloczynu skalarnego h·, φi. Przy cz¦stym u»ywaniu tego symbolu wygodnie b¦dzie zdeniowa¢ polecenie o nast¦puj¡cej skªadni
\def\<#1>{\big\langle #1\big\rangle}
\<a,b> daje a, b .
Do deniowania nazw funkcji (na przykªad sgn(x)) sªu»y komenda \operatorname{nazwa}.
Najwygodniej stosowa¢ j¡ w poª¡czeniu z \newcommand.
Pisanie iloczynu skalarnego staje si¦ wówczas bardzo proste \newcommand{\sgn}{\operatorname{sgn}}
26
Wersja
\operatorname*
deniuje napisy które mo»na skªada¢ z dolnymi i górnymi in-
deksami.
\text{}.
±rodowiska cases Aby pisa¢ w zwykªym tekstem w trybie matematycznym u»ywamy komendy
Przykªad u»ycia znajdziemy w poprzednim paragrae przy opisie
warto zwróci¢ uwag¦ na sposób wprowadzenia wyra»e« matematycznych wewn¡trz pole-
\text{...}. Pogrubione czcionki matematyczne otrzymujemy za pomoc¡ polecenia
\mathbf{}. Ten sposób nie dziaªa na litery greckie. Trzeba wtedy zaª¡czy¢ pakiet \bm,
u»ywa¢ komendy \bm{} i b¦dzie po κªopocie. Warto jeszcze doda¢ sªówko o kaligracznej czcionce matematycznej mathcal. Dziaªa ona tylko dla wielkich liter. W przypadku
gdy potrzebujemy u»y¢ maªych liter mo»na zastosowa¢ podobn¡ czcionk¦ \mathpzc na
przykªad Vect . Aby jej u»y¢ nale»y doda¢ w preambule dokumentu doda¢ deklaracj¦
cenia
czcionki
\DeclareMathAlphabet{\mathpzc}{OT1}{pzc}{m}{it}
A
Sprawocznik L TEX-owy
27
E Spisy tre±ci, bibliograa, indeksy
UWAGA: Aby odsyªacze dobrze dziaªaªy niezb¦dna jest co najmniej dwukrotna kompilacja.
E.1 Spis tre±ci, tabel, rysunków
Komenda
\tableofcontents generuje automatycznie spis tre±ci. Na tej samej zasadzie
\listoffigures oraz \listoftables generujemy spis rysunków i tabel. Po-
komendami
lecenie
\addcontentsline{lista}{struktura}{nazwa}
gdzie
lista
to
toc, lof
lub
lot,
pozwala doda¢ do spisu tre±ci dodatkowe pozycje nie
b¦d¡ce formalnymi strukturami - przykªad znajdziemy w nast¦pnym paragrae.
Komenda
\setcounter{tocdepth}{liczba}
umieszczona w preambule mówi z jak¡ dokªadno±ci¡ ma by¢ generowany spis tre±ci (do
rozdziaªów, podrozdziaªów, etc.)
Aby zmieni¢ nazw¦ spisu tre±ci nale»y u»y¢ polecenia
\renewcommand{\contenstsname}{nowa nazwa}
Komend¦ t¦ najlepiej umie±ci¢ bezpo±rednio przed
\tableofcontents.
E.2 Bibliograa
thebibliography, wewn¡trz którego dodajemy
\bibitem[etykieta]{nazwa}. Po tej komendzie pi-
W wersji prostszej otwieramy ±rodowisko
kolejne pozycje za pomoc¡ komendy
szemy autorów, tytuª artykuªu, etc. W tek±cie do danej pozycji odwoªujemy si¦ za pomoc¡
komendy
\cite{nazwa}. Mo»emy u»y¢ tak»e konstrukcji \cite{nazwa1,nazwa2,nazwa3}
\cite[s. 666]{nazwa}.
a tak»e poda¢ dodatkowe informacje na przykªad numer strony
Przykªad bibliograi zbudowanej powy»sz¡ metod¡
W pracach \cite[rozdzial 5]{joz08} i \cite{joz09} omówiono
szczegóªowo...
\begin{thebibliography}{9}
\bibitem[joz07]{joz07} M. Jó¹wikowski ''Jak nie zostaªem stra»akiem'',
Wyd. MJ, 2007.
\bibitem[joz08]{joz08} M. Jó¹wikowski, ''Jak zostaªem piratem''
Wyd. Jacek i Placek, 2008.
\end{thebibliography}
28
W pracach [joz07, rozdzial 5] i [joz08] omówiono szczegóªowo...
AT X-a jest dodanie bibliograi
Typowym problemem przed jakim staj¡ u»ytkownicy L
E
do spisu tre±ci. Robimy to wykorzystuj¡c konstrukcj¦ z poprzedniego paragrafu. Przed
miejscem pojawienia si¦ bibliograi wpisujemy
\phantomsection
\addcontentsline{toc}{section}{Bibliografia}
Polecenie
\phantomsection jest potrzebne w pakiecie hyperref, »eby móc utworzy¢ link
do odpowiedniego miejsca w tek±cie. Sprawdzaªem, »e dziaªa te» wªo»enie samej linijki
\addcontentsline{}{}{}
bezpo±rednio do ±rodowiska
thebibliography.
Z problemem zmiany nazwy bibliograi radzimy sobie nast¦puj¡co
\renewcommand{\refname}{nowa nazwa}.
W wersji bardziej zaawansowanej korzystamy z programu BibTeX. Tego sposobu
warto u»ywa¢ gdy mamy do czynienia z du»ymi dokumentami (na przykªad piszemy
ksi¡»k¦ z du»¡ ilo±ci¡ cytowa«), a tak»e gdy wielokrotnie b¦dziemy odwoªywa¢ si¦ do tej
samej bazy literaturowej zaoszcz¦dzimy wówczas du»o pracy. O co chodzi? Najpierw
robimy plik tekstowy z rozszerzeniem
.bib.
W ten plik wpisujemy caª¡ baz¦ artykuªów,
ksi¡»ek, etc. Przykªadowy plik mo»na znale¹¢ na przykªad na Wikipedii [8]. W odpowiednie pola trzeba wpisa¢ dane pozycji. Nie wszystkie pola s¡ obowi¡zkowe. Do pliku
wynikowego wstawiamy komend¦
\bibliographystyle{styl}
\bibliography{plik.bib}
gdzie
styl
plain.
LEdzie automatycznie po najechaniu na
oznacza sposób formatowania bibliograi. Domy±ln¡ warto±ci¡ jest
Najpopularniejsze nazwy stylów pojawiaj¡ si¦ w
polecenie myszk¡. Opisy innych stylów i instrukcj¦ jak zrobi¢ sobie wªasny na Wikipedii
AT X jest taki m¡dry, »e do bibliograi wstawi tylko te pozycje od których si¦ odwo[8]. L
E
ªywali±my. Je±li mamy pozycj¦, któr¡ chcemy zacytowa¢, ale do której si¦ nie odwoªujemy
\nocite{nazwa}.
LaTeX->BibTeX->LaTeX->LaTeX. Aby skompilowa¢ BibTeXodpowiedniego kompilatora w LEdzie w pasku narz¦dzi kompilacja-
w tek±cie mo»na wpisa¢
Kompilacja jest straszna:
em trzeba u»y¢
dodatkowe.
E.3 Indeksowanie
Wersja prostsza gdy tworzymy tylko jeden indeks w preambule zaª¡czamy pakiet
a nast¦pnie wpisujemy komend¦
moc¡ komendy
\index{nazwa}.
\makeindex.
makeid
W dokumencie indeksujemy sªowa za po-
W miejscu, gdzie chcemy mie¢ plik wynikowy dajemy
\printindex. Indeksowa¢ mo»na bardziej wyranowanie, na przykªad \index{nazwa!nazwa1}
daje pod-hasªo, za± \index{nazwa|see{nazwa1}} odsyªa do innego hasªa. Wi¦cej przykªadów tego typu na Wikipedii [9].
Wersja bardziej wyranowana - kiedy tworzymy kilka indeksów. Ró»nice s¡ niewielkie.
W preambule zaª¡czamy pakiet
A
Sprawocznik L TEX-owy
29
\usepackage{multind}
\makeindex{nazwa1} \makeindex{nazwa2}
\index{nazwa_indeksu}{hasªo}, za± indeks
\pintindex{nazwa_indeksu}{tytuª_indeksu}.
UWAGA! ›eby to wszystko dziaªaªo, trzeba skompilowa¢ programem makeindex (ikonka
IDX w pasku narz¦dzi kompilacja-dodatkowe) ka»dy z indeksów z osobna. Wtedy pliki
.idx przeformatowuj¡ si¦ tak, coby je LATEX dobrze czytaª. LATEX-ujemy jeszcze raz i
Poszczególne sªowa indeksujemy komend¡
wstawiamy do pliku za pomoc¡ komendy
gotowe.
30
F Slajdy
Aby zrobi¢ slajdy, nale»y u»y¢ klasy
\documentclass{beamer}. Dodatkowo w nagªówku
\multicol lub
nale»y wystrzega¢ si¦ pakietów i polece« formatuj¡cych na przykªad
\pagestyle,
a tak»e nadmiaru parametrów w pakietach. Przykªad sensownej (i dzia-
ªaj¡cej) preambuªy:
\documentclass{beamer}
\usepackage[T1]{fontenc}
\usepackage[cp1250]{inputenc}
\usepackage[polish]{babel}
\usepackage[MeX]{polski}
\usepackage{amsmath}
\usepackage{amsthm,amsfonts}
\input xy \xyoption{all}
\usepackage{geometry}
\usepackage{color}
\usepackage{graphicx}
\usepackage{hyperref}
Kompilacja bywa problematyczna. Po pierwsze ªadny plik wynikowy otrzymamy tylko
jako
.pdf, a wi¦c trzeba kompilowa¢ pdf-LATEX-em. Po drugie w LEdzie dobrze kompilo-
waªo mi si¦ tylko wtedy, gdy inicjowaªem kompilacj¦ b¦d¡c w pliku gªównym (inne pliki
z tego samego projektu si¦ zacinaªy).
Dodatkowe parametry prezentacji (deniowane w preambule):
\usetheme{styl}
\title[tytuª1]{tytuª}
\subtitle{podtytuª}
\author{autor}
\institute{afiliacja}
\date{data}
Parametr
styl
okre±la wygl¡d prezentacji. Dopuszczalnymi warto±ciami s¡ nazwy wy-
branych miast ±wiata (Warsaw dziaªa dobrze).
tytuª1
to wersja tytuªu, która b¦dzie si¦
ukazywa¢ na dole strony.
Podstawow¡ jednostk¡ prezentacji jest ramka, której skªadnia wygl¡da nast¦puj¡co
\begin{frame}
\frametitle{tytuª ramki}
tre±¢ ramki...
\end{frame}
Typowa sztuczka przy tworzeniu prezentacji polega na wy±wietlaniu listy wyraz po
wyrazie
A
Sprawocznik L TEX-owy
31
\begin{itemize}
\item pierwszy punkt
\pause \item drugi punkt
\pause \item
\end{itemize}
Wariacje tej sztuczki: mo»emy u»y¢
\begin{itemize}[<+->]
wtedy lista b¦dzie si¦ wy±wietla¢ wyraz po wyrazie bez konieczno±ci u»ycia za ka»dym razem komendy
\pause.
Mo»emy te» sterowa¢ pojawianiem si¦ danego punktu w
nast¦puj¡cy sposób:
\begin{itemize}
\item<2-> od slajdu 2
\item<2-4> na slajdach 2, 3 i 4
\item<4> na slajdzie 4
\end{itemize}
W podobny sposób mo»emy pracowa¢ ze zwykªym tekstem. Do ukrywania/odkrywania
\uncover<czas>{tekst}. Parametr czasowy
<n>, <n-> lub <n-m>. Bli¹niacz¡ komend¡ jest \only<czas>{tekst}.
tym, »e \uncover pozostawia miejsce na schowany tekst.
tekstu sªu»y komenda
mo»e mie¢ posta¢
Ró»nica polega na
Zamiast odkrywa¢ co± na konkretnych slajdach mo»na to co± ukry¢ za pomoc¡ ko-
\invisible<czas>. Mo»na równie» wstawi¢ tekst alternatywny u»ywamy wtedy
\alt<czas>{tekst na <czas>}{tekst poza <czas>}. Do kolorowania tekstu na czerwono sªu»y \alert<czas>{tekst} a na inne kolory \color<czas>{kolor}{tekst}. Poza
tym opcje pakietu color dziaªaj¡ standardowo (porównaj rozdziaª B.2).
Klasa beamer umo»liwia tworzenie kolumn, a nast¦puj¡cy sposób
mendy
\begin{columns}
\begin{column}[l]{5cm}
...
\end{column}
\begin{column}[r]{6cm}
...
\end{column}
\end{columns}
Na sam koniec o odsyªaczach i referencjach (porównaj rozdziaª C.2).
beamer
umo»li-
wia tworzenie struktury rozdziaªów i podrozdziaªów i odwoªywanie si¦ do nich. UWAGA:
znaczniki rozdziaªów umieszczamy poza ramkami. Informacja o rozdziale wy±wietla si¦
u góry slajdu. Spis tre±ci generujemy standardowo (porównaj rozdziaª E). Nowo±ci¡ jest
mo»liwo±¢ umieszczania guzików. Skªadnia jest nast¦puj¡ca: tworzymy etykiet¦ w odpowiedniej ramce
32
\begin{frame}[label=etykieta]
tre±¢ ramki
\end{frame}
\hyperlink{etykieta}{\beamergotobutton{nazwa guzika}}.
beamer-a znajdziemy tutaj [14]. Tam te» znajdziemy dodatkowe
a guzik generujemy tak
Dobry tutorial do
informacje o wy±wietlaniu tabeli wiersz po wierszu.
A
Sprawocznik L TEX-owy
33
Literatura
AT X-owy, 2009.
[1] M. Jó¹wikowski, Maªy sprawocznik L
E
[2] T. Oetiker, H. Partl, I. Hyna, E. Schlegl i inni
systemu LATEX 2ε .
Jak nie zostaªem stra»akiem, Wyd. MJ, 2007.
[joz07] M. Jó¹wikowski
[joz08] M. Jó¹wikowski,
Jak nie zostaªem piratem, Wyd. Jacek i Placek, 2008.
AT X-a,
[3] Wikibooks materiaªy dotycz¡ce L
E
[4] Wikibooks ukªad strony,
[5] Wikibooks kolory,
[6] Wikibooks
Nie za krótkie wprowadzenie do
http://en.wikibooks.org/wiki/LaTeX.
http://en.wikibooks.org/wiki/LaTeX/Page_Layout.
http://en.wikibooks.org/wiki/LaTeX/Colors.
http://en.wikibooks.org/wiki/LaTeX/Importing_
http://en.wikibooks.org/wiki/LaTeX/Floats,_Figures_
graka,
Graphics
oraz
and_Captions.
[7] Wikibooks hiperª¡cza,
http://en.wikibooks.org/wiki/LaTeX/Hyperlinks.
[8] Wikibooks bibliograa,
Management.
http://en.wikibooks.org/wiki/LaTeX/Bibliography_
[9] Wikibooks indeksowanie,
http://en.wikibooks.org/wiki/LaTeX/Indexing.
[Gust] Strona GUST: Polskiej Grupy U»ytkowników Systemu TEX,
http://www.gust.org.pl.
[10] Katedra TEX-ologii stosowanej - ró»ne artykuªy,
http://www.ia.pw.edu.pl/~wujek/tex/.
[11] Wªodzimierz Macewicz
LATEX w kolorach,
http://www.ia.pw.edu.pl/~wujek/tex/latex2e/kolory/color.pdf.
[12] Wojciech Myszka
Wª¡czanie grak do tekstów w LATEX 2ε ,
http://www.immt.pwr.wroc.pl/~myszka/grafika/grafika.pdf.
[13] G. Grätzer
[14] Tutorial
More Math Into LaTeX, Springer, 2007.
beamera
N.
article77.
AT X,
[15] Dokumentacja AMS-L
E
[16] K.
H.
Rose
xypic.pdf.
Squalem,
http://www.math-linux.com/spip.php?
http://www.ams.org/tex/amslatex.html.
XY-pic User's Guide, www.math.columbia.edu/~scautis/tools/
[17] Strona projektu
LEd, http://www.latexeditor.org.
34
[18] Strona Instytutu Matematycznego PAN pomocnik dla autorów,
http://www.impan.pl/PubHouse/for-authors.html.