Kuba Zatoka Guacanayabo

Kuba
Stolica:
Hawana
Powierzchnia:
110 860 km²
Ludność:
11 424 tys.
Waluta:
peso kubańskie niewymienialne (CUP), 1 peso = 100 centavo oraz peso kubańskie wymieni
Napięcie:
220 V i 110 V
Język:
hiszpański
Wiza:
wiza jest wymagana
Regiony:
Camaguey, Ciego de Avila, Cienfuegos, Hawana, Holguin, Sierra Maestra, Varadero
, Wybrzeże Hawany, Wyspa Młodości, Zatoka Batabano, Zatoka Guacanayabo
Zatoka Guacanayabo
Krótka informacja
Prowincjonalny urok i miasteczka z kolonialną zabudową.
Informacje ogólne
Prowincja okalająca Zatokę Guacanayabo jest płaska, sucha i słabo zaludniona. Pomimo iż nie jest to typowy region turystyczny, warto tam zaglądnąć
chociażby dla kubańskiego kolorytu widocznego w prowincjonalnych miasteczkach. W krajobraz na stałe wpisały się wieże ciśnień w kształcie
latających spodków oraz wszechobecni poganiacze bydła zwani „guajiro”, przesiadujący najczęściej na bujanych fotelach przed swoimi hacjendami.
Region zatoki sąsiaduje od północy z Camaguey, od północnego-wschodu z turystycznym regionem Holguin oraz na południu z historycznymi
terenami Sierra Maestra.
Stolicą prowincji jest kameralne miasto Las Tunas, do którego najczęściej zaglądają turyści podróżujący z zachodniej części wyspy do Santiago de
Cuba. Godne uwagi jest z pewnością historyczne centrum z sympatycznym skwerem Parque Vicente Garcia honorującym generała Gonzaleza, który
podczas kubańskich rewolucji dowodził siłami zbrojnymi. Na regionalną potrawę „caldosa”, czyli gulasz mięsno-warzywny najlepiej udać się na
zachodnie przedmieścia, gdzie mieści się kilka dobrych restauracji. Z pełnym żołądkiem można wybrać się na dalsze zwiedzanie Muzeum Prowincji
opowiadającego dzieje niewolnictwa i losy znanego, kubańskiego poety Juana Cristobala Napolesa Fajardo, a także odwiedzić Casa de la Cultura –
Dom Kultury, w którym odbywają się liczne wieczorki poetyckie i występy z kubańską muzyką. W miasteczku najlepiej pojawić się w czerwcu, kiedy
odbywa się Festiwal Folklorystyczny Cucalambe przyciągający trubadurów z całego kraju.
Kuchnia
Spacerując po kubańskich miastach można usłyszeć odgłos cebuli smażonej na patelni oraz poczuć zapach czosnku i papryki. Chociaż kuchnia
kubańska nie jest tak finezyjna jak inne karaibskie potrawy, w wielu przytulnych restauracjach można trafić na ciekawe dania, których próżno
szukać na europejskich stołach. Obsesja jedzenia objawia się najczęściej w języku i muzyce. Rytm afro-karaibskiej perkusji guaguanco towarzyszy
najczęściej spożywaniu posiłków, a niektóre teksty piosenek odnoszą się przykładowo do steków palomilla.
Pierwszymi mieszkańcami Kuby byli Hiszpanie, Indianie i Murzyni i właśnie z ich przyzwyczajeniami związana jest kubańska sztuka kulinarna,
łącząca w sobie potrawy wymyślane przez hiszpańskich zdobywców i potomków murzyńskich niewolników, którzy docenili przyprawy pochodzące
ze słonecznych Karaibów.
Posiłki jada się przeważnie w pośpiechu, ale zawsze z odpowiednią celebracją i w atmosferze radości odnoszącej się do codziennej egzystencji
mieszkańców wyspy. Przy stołach można często spotkać całe rodziny, a kubańskiej kuchni nie ograniczają żadne surowe przepisy.
Kuchnia kubańska nosi rodzimą nazwę comida criolla i oprócz wpływów europejsko-afrykańskich wywodzi się ze wsi. Praktycznie wszędzie można
kupić smażone lub pieczone kurczaki pollo frito i pollo asado oraz pieczoną wieprzowinę puerco podawaną najczęściej z białym ryżem i czarną fasolą.
Smaczna i mało kaloryczna jest także mieszanka ryżu i czerwonej fasoli congri. Zasmakować można również w zupie z czarnej fasoli potaje, do której
według uznania warto zamówić warzywa, szczególnie jukę, cassava (maniok), malanga albo boniato. Wyspiarski smak urozmaica pasta czosnkowa
ajo, siekana cebula, papryka i podsmażona limonka. Podobnie jak większość krajów i Kuba ma swoją potrawę narodową, którą w tym przypadku
jest ajiaco – rodzaj gulaszu z warzywami i dużymi kawałkami mięsa. Chociaż potrawa nie jest ostra, swoją nazwę zawdzięcza chili, które w języku
Indian Taino wymawiało się właśnie aji. Skoro powszechnie dostępna jest wołowina, warto pokusić się o kulinarne spotkanie z daniem ropa vieja,
czyli podsmażoną, drobno pokrojoną wołowiną z cebulą i papryką lub picadillo – mieloną wołowiną z dodatkiem oliwek i rodzynek.
Doskonałą metodą na szybkie pozbycie się głodu jest sięgnięcie po prostą kanapkę z szynką i serem bocadito albo bananowe chipsy chicharritas
de platano. Śniadania są dosyć skromne i w ich skład wchodzą najczęściej zimne zakąski, sery, gotowane jajka, owoce, biszkopty i naleśniki.
Miejscowi kucharze rozwijają swoje talenty kulinarne głównie dzięki turystom oczekującym czegoś wyjątkowego. Z racji tego, że Kuba jest wyspą
wypadałoby, żeby na talerzach pojawiały się ryby i owoce morza. Szczególnie w Hawanie powszechne i tanie są langusty, natomiast w hotelowych
restauracjach można zawsze zamówić krewetki camarones, karmazyna pargo lub strzępiela corvina. Turyści o zasobniejszych portfelach mogą
pokusić się o miecznika emperador, graniki cherna czy wyśmienitego marlina aguja. Ryby podaje się przeważnie pieczone – asado lub gotowane –
hervido, a także na pizzy, zapiekane w kulkach ciasta i w sałatkach zwanych salpicon.
Ważnym składnikiem kubańskiej kuchni są banany i tutaj Kubańczycy mają pole do popisu. Banan „plantan” przyrządzany jest na różne sposoby.
Na talerzu może znaleźć się usmażony, dojrzały owoc maduro, jeszcze zielony verde lub pokrojony w ukośne plastry albo cieniutkie paseczki.
Potrawą o oryginalnym smaku jest na przykład ugotowany, dojrzały banan o zaskakującej nazwie fu fu, zmiażdżony widelcem, pokropiony oliwą i
Wydruk ze strony http://www.zatur.pl
Informacje przygotowane przez MerlinX
Strona 1/6
polany skwarkami. Z kolei banan ubity z picadillo to nic innego jak pastel de platano.
Dodatkiem do potraw są surówki, z których najpopularniejsze składają się z sałaty, ogórka, pomidora, fasoli szparagowej i szatkowanej kapusty.
Ważnym dodatkiem do kubańskiej kuchni są także przyprawy, których zapach wyczuć można prawie wszędzie. Są to kmin, oregano, pietruszka,
mnóstwo czosnku oraz kwaśne pomarańcze.
Warto wybrać się na jakieś wiejskie targowisko, by rozglądnąć się za owocami. Na straganach królują: grejpfruty toronjas, mango mangos,
pomarańcze naranjas, ananasy pina oraz papaje zwane fruta bomba.
Posiłki popija się przeważnie chłodnymi napojami owocowymi refresco,
chociaż na restauracyjnych tarasach można spotkać Kubańczyków
popijających piwo Hatuey. Innymi markami, na które można trafić w barach są: Cristal, Bucanero i Mayabe. Chociaż w restauracjach najczęściej
serwowane są wina pochodzące z Chile, Włoch i Hiszpanii, warto dla zasady poprosić o butelkę Sorao. Popularnym napojem orzeźwiającym jest
także słodki sok świeżo wyciśnięty z trzciny cukrowej guarapo. Na ulicach unosi się zapach aromatycznej kawy smakującej wyjątkowo, szczególnie
w słoneczne poranki. Mieszkańcy wyspy piją najczęściej gęste espresso lub bardzo słodką cafe cubano. Zamówić można także cafe americano
rozcieńczoną z wodą, cortado, czyli espresso z mlekiem lub napar z większością mleka niż kawy cafe con leche.
W kubańskich rumach rozkochał się niejeden miłośnik tego gatunku alkoholu. Trunek rabusiów, piratów, przemytników i handlarzy niewolnikami
przypadł do gustu wielu turystom, dlatego nie sposób przejść obojętnie obok mojito – jasnego rumu z sokiem limonki, ze świeżą miętą, cukrem i
wodą sodową lub daiquiri – rumu z cukrem, skruszonym lodem i sokiem z cytryny. Rum w czystej formie pili przed laty piraci, a obecnie, w
odpowiednim zestawieniu, zachwycają się nim najpiękniejsze kobiety świata. Z historią mojito wiąże się wiele ciekawych legend dotyczących
powstania osobliwego trunku, z którymi warto się zapoznać podczas dłuższej pogawędki z mieszkańcem któregoś z nadmorskich miasteczek. W
myśl idei „wolna Kuba” warto także sięgnąć po drinka rumu z colą i limonką cuba libre. Prawdziwi koneserzy rozglądają się za kilkuletnim rumem
anejo reserva marki Hawana Club lub rumem Matusalem. Gatunków rumu i serwowanych koktajli jest na Kubie wiele, ale przynajmniej raz trzeba
spróbować prawdziwego kubańskiego canchanchara z: 1 części miodu, 1 części soku z cytryny, 3 części rumu aguardiente de cana, 2 części wody
i 60 gr pokruszonego lodu. Z Kuby warto także przywieźć butelkę Ron Varadero, Ron Caney, Ron Santiago lub Ron Mulata.
Obyczaje
Warto pamiętać, że Kuba jest krajem socjalistycznych idei, który przed laty nie był dostępny dla turystów, niemniej turystyka rozwinęła się tam na
dobre w latach 50. XX wieku. Zaczęły powstawać wytworne kluby, kasyna i luksusowe hotele, w których najczęściej pojawiali się przybysze z
bogatej Ameryki. Chociaż reżim Fidela Castro zmierzał do zerwania z turystycznym charakterem wyspy, na szczęście dla turystów, kubańska
gospodarka potrzebowała bodźca w postaci polityki nastwionej na turystów. Mimo iż Kuba z otwartymi ramionami zaprasza turystów, na ulicach
miast widoczna jest ogromna różnica między obcokrajowcami a wyspiarzami wynikająca z sytuacji politycznej panującej na Kubie. Na potrzeby
turystyczne powstały zamknięte enklawy z luksusowymi hotelami,
do których przyjeżdżają goście z całego świata, by korzystać z usług na
wysokim poziomie i podziwiać piękną przyrodę. Warto jednak pamiętać, że zupełnie inaczej wygląda rzeczywistość typowych, kubańskich miast, a
inaczej życie w pięknych i nowoczesnych hotelach, do których można dostać się za okazaniem paszportu.
Na skutek przemieszania kultur afrykańskich z europejskimi i rządów Fidela Castro obecne społeczeństwo kubańskie samo w sobie stało się
wielokulturowym dziedzictwem, dlatego wypoczywając na Kubie można
obserwować unikatowe nurty w muzyce, literaturze, filmie i sztukach
plastycznych. Turystów zadziwia kubańskie oblicze, z jednej strony podatne na komunizm, a z drugiej ekscytujące tropikalnym charakterem, pełne
żywiołowości i spontaniczności. Nostalgię za latami świetności z przełomu wieków budzą wszechobecne cadillaki oraz piosenki Elvisa Presleya
słyszane w wielu knajpach. Nie warto wyjeżdżać z wyspy bez wcześniejszego poznania jej mieszkańców.
Los cubanos, czyli Kubańczycy, są ludźmi dbającymi o tradycję i postęp, niemniej w większości są zagorzałymi zwolennikami swoich przywódców.
Większość z
nich to potomkowie Hiszpanów oraz Indian Taino, którzy jako pierwsi
zadomowili się tam na dłużej. Wpływ na kształtowanie
świadomości narodowej tego społeczeństwa mieli w XIX stuleciu przybysze z USA, chociaż większość cudzoziemców opuściła wyspę po rewolucji
z 1959 r.
Doba socjalizmu sprawiła, że Kubańczycy bardzo szanują uczucia innych,
są uprzejmi, szczodrzy i dzielą się wszystkim, co mają.
Chociaż mieszkańcy wyspy są kawalarzami i mistrzami ciętej riposty, lepiej nie wchodzić z nimi w dyskusje dotyczące ustroju politycznego.
Po
rewolucji wszelkie formy kultu były zakazane, niemniej nie wymarły, a
główną religią na wyspie stała się „santeria” łącząca elementy
katolicyzmu z wierzeniami afrykańskimi, które trafiły na wsypę w czasach kolonialnych. Kubańczycy są przesądni i wierzą, że biały kolor pozwoli
im uniknąć zmartwień, dlatego na ulicach wszędzie wystawiane są białe kwiaty i czasami można spotkać ludzi ubranych na biało, którzy właśnie
zostali poddani inicjacji „iyawo”. Muzyka, taniec i trans są również integralną częścią duchowych przeżyć. Jeżeli kogoś ciekawią kubańskie
obyczaje, powinien obowiązkowo odwiedzać tamtejsze muzea, które pozwalają na zrozumienie tego ciekawego zjawiska.
Kuba znana jest na świecie jako ogromna scena muzyczna goszcząca wielu znanych wykonawców, a turystom wydaje się, że Kubańczycy mają
wrodzone wyczucie rytmu oraz niewyczerpalną energię. Muzyka jest wszechobecna i nigdy nie milknie. Kubańskie rytmy powstały pod wpływem
hiszpańskich i afrykańskich nurtów muzycznych, i przekształciły się w jedyną w swoim rodzaju rumbę i jazz. Na ulicach można usłyszeć przeróżne
odmiany rumby guaguanco, yambu i columbia, tańczone w różnych konfiguracjach, a w barach wsłuchać się w charakterystyczny rytm claves. W
większości hoteli i restauracji można usłyszeć muzykę na żywo, a lokale z salsą są na porządku dziennym. Bez muzyki na Kubie nie ma życia.
Podobnie jest z rozsławiającymi wyspę cygarami, które na stałe wpisały się w wizerunek Kuby i uchodzą za najlepsze na świecie. Palenie cygar
jest prawdziwym rytuałem, chociaż wydawać by się mogło, że palenie wyszło już z mody.
Kubańczycy
najczęściej zwracają się do siebie po imieniu, bez względu na status
grzecznościowego „usted”, nawet w stosunku do turystów.
społeczny, używając przy tym kolokwialnego „tu” zamiast
Udając się na Kubę należy pamiętać, że jest to kraj dyktatorski i uważać na to z kim się rozmawia i co się fotografuje, gdyż niektóre zachowania
mogą być niewłaściwie odebrane przez kubańską władzę.
Na
Kubie czas zatrzymał się w latach 50. XX w. i nie jest to związane
wyłącznie z samochodami i panującą dyktaturą, ale także ciekawą
mentalnością ludzi, która dla przybyszów z Europy może wydać się tajemnicza, egzotyczna i niezrozumiała, ale intrygująca i warta poznania.
Wydruk ze strony http://www.zatur.pl
Informacje przygotowane przez MerlinX
Strona 2/6
Wycieczki Fakultatywne
Banes – kolonialne miasteczko, w którym przed laty stacjonowały amerykańskie wojska, a obecnie zaglądają tam turyści wypoczywający na
wybrzeżu. W miejscowej świątyni Iglesia de Nuestra Senora de la Caridad Fidel Castro poślubił swoją żonę, chociaż za ciekawsze miejsce pod
względem turystycznym uchodzi Museo Indocubano z najlepszą na Kubie ekspozycją przedmiotów ceramicznych, biżuterii i narzędzi z czasów
prekolumbijskich. Interesującym miejscem jest także Aldea Taina, czyli skansen wioski Arawaków odtwarzający dawne życie Indian oraz prezentujący
wymarłą cywilizację w formie indiańskich tańców i rytuałów. Turyści podróżujący po okolicy zaglądają również do miejscowość Brin, by zobaczyć dom,
w którym urodził się Fidel Castro.
Bayamo – druga z osad założona w 1513 r. przez konkwistadora Diego Velazqueza z dala od morza, mająca chronić okoliczną ludność przed
atakami piratów. W XVIII wieku miasteczko stało się kolebką niepodległościowych idei, kiedy miejscowy plantator wywołał bunt przeciwko hiszpańskiej
dominacji. Historyczne centrum leżące na wysokim urwisku z widokiem na rzekę Bayamo można zwiedzić w kilka godzin. Najlepiej zacząć od
eleganckiego placu Parque Cespedes otoczonego palmami, gdzie dumnie wznosi się pomnik narodowego bohatera Perucho Figueredo. Plac otaczają
kolonialne kamienice oraz kilka ciekawych budynków, w których przykładowo można zwiedzić muzeum dokumentujące dzieje miasta, walkę o
niepodległość oraz losy rodziny Cespedes. O historii Bayamo opowiadają także malowidła znajdujące się w katedrze Santisima Salvador, w której po
raz pierwszy odśpiewano kubański hymn narodowy po przejęciu miasta w 1869 r. przez Armię Wyzwoleńczą. Po długim spacerze najlepiej przysiąść
w którejś z restauracji na reprezentacyjnej ulicy Calle General Garcia, by oddać się na kilka chwil aromatowi wybornej kawy i zapalić kubańskie
cygaro.
Park Krajobrazowy Zatoki Naranjo
– idealne miejsce na wyrwanie się z rozgrzanych plaż Guardalavaki i Playa Esmeralda. Na krótkiej wycieczce można wędrować po wytyczonych
szlakach rozkładających się wśród bujnej roślinności i terenów leśnych. Z pewnością ciekawa będzie wizyta w Cueva Siboney – jaskini skrywającej
indiańskie malowidła, a także na Rancho Naranjo i Rancho Mongo, gdzie można wynająć wierzchowce i oglądnąć okazy miejscowej flory i fauny.
Grupo Montanoso Maniabon
– jeden z piękniejszych pejzaży tej części Kuby tworzy zadziwiające pasmo górskie składające się z nietypowych form skalnych, jakimi są góry
„mogoty” o płaskich wierzchołkach. Turystyczną atrakcją ukrytą wśród dolin jest Museo Aborigen Chorro de Maita wybudowane w miejscu pochówku
Taino i poświęcone Indianom mieszkającym przed laty na wyspie.
Park Narodowy Sierra del Cristal
– chociaż do malowniczego, górskiego pasma prowadzą nieliczne drogi, warto tam pojechać dla pięknych widoków, wspaniałej roślinności i gór
zanurzonych często w porannej mgle. Władze parku wytyczyły rozmaite szlaki spacerowe oraz trudniejsze trasy dla wytrawnych piechurów. Główny
ruch turystyczny skupia się w osadzie Villa Pineras de Mayari i tam najlepiej zapytać o mapy okolic. Wspaniałą atrakcją ukrytą w zielonym buszu jest
kilkudziesięciometrowy wodospad Guayabo, bujny ogród La Planca oraz jaskinia Saboruco skrywająca finezyjne formacje skalne.
Cayo Naranjo – niewielka wysepka w Zatoce Naranjo, z którą połączone jest niezwykle pasjonujące delfinarium. Można tam zobaczyć wiele
gatunków tropikalnych ryb i pokaz tresury delfinów, a także wziąć udział w spektaklu afrokubańskiej muzyki i tańca. Obsługa osobliwego oceanarium
gwarantuje wiele atrakcji oraz dobrą zabawę wypełniającą cały dzień.
Cayo Saetia – dziewicza wysepka ozdabiająca Zatokę Nipe. Turyści zaglądają tam, by poznać dziką zwierzynę na safari oraz powygrzewać się na
rajskich plażach z drobnym, białym piaskiem. Program wycieczek organizowanych najczęściej przez lokalne agencje turystyczne obejmuje także
nurkowanie w masce z fajką, rejs po wodach zatoki oraz przejażdżkę jeepem.
Park Narodowy Pico Turquino
– chociaż potoczna nazwa „el pico” nie kojarzy się z czymś wielkim, nie należy ulegać złudzeniom i zaopatrzyć się w dobry sprzęt turystyczny, by
pokonać najwyższy szczyt Kuby. W parku znajduje się kilkanaście szlaków o różnym stopniu trudności, z których mogą korzystać zarówno
doświadczeni piechurzy, jak i amatorzy długich, ale mniej wyczerpujących spacerów. Szlaki wiodą przez tropikalne paprocie, lasy spowite mgłą oraz
bujną roślinność tworzącą trudnodostępną dżunglę. Trudy wspinaczki rekompensują wspaniałe widoki na szeroki pas regionu Sierra Maestra oraz
rozciągający się w oddali błękit Morza Karaibskiego. Jedną z atrakcji są Comandancia De La Plata – położone na niewielkiej polance kwatery
castrowskiej partyzantki, w których urządzono muzeum poświęcone rebeliantom. Można tam przykładowo zobaczyć radiostację wykorzystywaną
przez powstańcze „Radio Rebelde” czy gabinet dentystyczny, z którego korzystał Che Guevara. Wokół najwyższego na Kubie szczytu Pico Turquino
rozlokowały się liczne schroniska oraz obozowiska, gdzie można przeczekać kapryśną pogodę.
Park Narodowy Desembarcado del Granma
– przepiękny rezerwat przyrody, którego nazwa pochodzi od statku „Granma”, którym Fidel Castro wraz z towarzyszami powrócił na Kubę z wygnania
w Meksyku i rozpoczął rewolucję. W parku wytyczono wiele szlaków pieszych, a do ciekawostek należą jaskinie Hoyo del Morlotte i Cueva Fustete.
Obejrzeć można także replikę słynnej łodzi, która znajduje się niedaleko Playa Las Colorades, a także latarnię morską z 1877 r., usytuowaną na
przylądku Cruz.
Rezerwat biosfery Cuchillas del Toa
– w sąsiedztwie Baracoi znajduje się najwilgotniejsza część Kuby jaką jest ogromny rezerwat z lasami tropikalnymi i postrzępionym pasmem
nadbrzeżnych gór. Chociaż nie ma tam rozwiniętej bazy turystycznej, piechurzy mogą z powodzeniem zdobyć szczyt El Yunque zwany „Kowadłem”,
na którym Krzysztof Kolumb miał w 1492 r. zatknąć drewniany krzyż. Z kolei na miłośników podwyższonej adrenaliny czekają emocjonujące spływy
kajakowe i pontonowe organizowane przez lokalne agencje turystyczne.
Wyspa Granma– turyści zwiedzający Santiago de Cuba wybierają się często na pobliską wyspę wieńczącą zwiedzanie twierdzy El Morro. Krótki
spacer można odbyć wśród domków krytych czerwoną dachówką, by dotrzeć na wzniesienie z kościółkiem San Rafael. Obiad w słynnej restauracji El
Cayo smakuje wybornie, natomiast widoki na Santiago i malowniczą cieśninę są jedynym w swoim rodzaju tematem fotograficznym.
El Cobre– z Santiago de Cuba warto wybrać się do jedynej na wyspie bazyliki i jednocześnie miejsca wielkiego kultu religijnego, skrytego u podnóża
gór Sierra Maestra. Historia El Cobre sięga XVI wieku, kiedy Hiszpanie założyli tam kopalnię miedzi, a boską figurkę w 1611 roku podczas sztormu na
Zatoce Nipe wyłowili trzej rybacy i dzięki cudowi dopłynęli do brzegu. Do Czarnej Madonny zaczęli pielgrzymować wierni z całej Kuby, co w 1927 r.
przyczyniło się do wybudowania przez miejscowych bazyliki. Do świątyni wchodzi się przez „kaplicę cudów” ze srebrnym ołtarzem barokowym i
darami składanymi przez pielgrzymów, a następnie dociera do właściwego sanktuarium o pełnej nazwie Virgen de la Caridad del Cobre z odzianym w
złotą szatę cudownym wizerunkiem Matki Boskiej.
Park Baconao– rezerwat biosfery UNESCO położony 25 km na południowy wschód od Santiago, do którego warto się wybrać z krótką wizytą, by
zwiedzić prehistoryczną dolinę oraz wiele innych atrakcji. Na turystów czeka: kubańska wersja „Parku Jurajskiego”, zabytkowe modele samochodów,
akwarium z tresurą lwów morskich, muzeum broni i historii związanej z wojną hiszpańsko-amerykańską, ogród kaktusów oraz Laguna Baconao z
możliwością uprawiania sportów wodnych.
Wydruk ze strony http://www.zatur.pl
Informacje przygotowane przez MerlinX
Strona 3/6
Manzanillo – chociaż miasto nie leży na utartych szlakach turystycznych, warto tam pojechać ze względu na kilka intrygujących ciekawostek. Ten
spory port, podobnie jak kilka innych miast w tej części Kuby, ma tradycje rewolucyjne i właśnie tam powstała w latach 20. XX w. pierwsza komórka
komunistyczna, a w latach 50. asystentka Castro, Celia Sanchez, organizowała podziemną kampanię przeciwko reżimowi Batisty. Narodowej
bohaterce władze miasta wybudowały monumentalny pomnik oraz poświęciły muzeum i galerię sztuki. Spacerując czarującymi uliczkami można
podziwiać architekturę typową dla drewnianego stylu charakteryzującego francuską część Karaibów. Najważniejszym miejscem jest Parque Maximo
Gomez – skwer z estradą zwieńczoną kopułą, otoczony palmami i latarniami. Szczególnie wieczorami miejsce nabiera romantycznej atmosfery, a z
okolicznych restauracji dobiega dźwięk oryginalnych harmonijek ustnych. Jeżeli komuś mało wrażeń powinien udać się do Fabrica de Ron Pinilla, by
skosztować miejscowego rumu. Turyści zaglądają także do położonego za miastem dawnego majątku Carlosa Manuela de Cespedesa – La
Demajagua, w którym zgromadzono tematyczne pamiątki związane z narodowym bohaterem oraz kubańskimi rewolucjami.
Baracoa – według niektórych źródeł właśnie w tym miejscu w roku 1492 zszedł na ląd Krzysztof Kolumb płynący na podbój Nowego Świata. Baracoa
to nie tylko historyczna miejscowość, ale także najdalej wysunięte na wschód miasto na Kubie, zaliczane do grona najpiękniejszych. Najstarsze miasto
kolonialne w obu Amerykach założył w roku 1512 Diego Velazquez szykujący się na zdobycie wyspy. O krajobrazowych walorach zabytkowego
miasteczka świadczy położenie nad półkolistą Zatoką Miodową oraz w sąsiedztwie wzniesienia zwanego „Kowadłem”, dzięki czemu Baracoa została
wpisana na listę rezerwatów biosfery UNESCO. Turyści, którzy lubią ruch na świeżym powietrzu mogą godzinami spacerować po uliczkach
biegnących w szpalerze drewnianych, pokrytych czerwoną dachówką domów. W XVIII wieku miejscowa ludność wybudowała trzy fortece, by chronić
miasto przed atakami piratów i obecnie są to najchętniej odwiedzane zabytki. Nad miastem dumnie wznosi się El Castillo de Santa Barbara, dobrze
zachowana jest twierdza Fuerte de la Punta, a Fuerte Matachin pełni rolę muzeum prezentującego dzieje regionu. Od tego miejsca zaczyna się
wspaniały deptak Malecon biegnący aż do wybrzeża. Nie sposób pominąć Plaza Independencia, na którym koncentruje się życie miasta, wznosi
popiersie wodza indiańskiego plemienia Taino oraz gdzie góruje słynny kościół Nuestra Senora de la Asuncion. Warto zajrzeć do tej świątyni
wzniesionej w 1833 r., gdyż znajduje się tam drewniany krzyż Cruz de la Parra. Według teorii mieszkańców miasta i niektórych naukowców, właśnie
ten krucyfiks będący do dziś przedmiotem kultu został postawiony na miejscowej plaży w 1492 r. przez samego Krzysztofa Kolumba i zaniesiony
później na wzgórze zwane „kowadłem”. Jeżeli ktoś ma więcej czasu i aktywnie chce spędzać urlop, może skorzystać z usług miejscowych agencji
turystycznych organizujących spływy kajakowe i pontonowe po rzekach Rio Toa, Rio Duaba oraz Rio Yumuri. Niezwykłe miasto ma również tę zaletę,
że położone jest nad kilkoma piaszczystymi plażami ze złotym piaskiem, do których nie dotarła masowa turystyka. Baracoa dysponuje kilkoma
dobrymi hotelami i rezydencjami, a więc bez problemu można zatrzymać się tam na dłużej. Zaglądają tam również turyści, którzy lubią wieczorami
wyjść na miasto i zabawić się w dyskotece czy posiedzieć dłużej w nadmorskiej tawernie przy szklaneczce rumu. W tym celu najlepiej wybrać się na
Calle Antonio Maceo.
Camaguey – interesujące miasto, które na przestrzeni ostatnich lat doczekało się własnego stylu architektonicznego i właśnie z tą miejscowością
wiąże się w znacznej mierze historia okolic. Pierwszą osadę o nazwie Santa Maria del Puerto Principe założył w 1515 r. hiszpański konkwistador
Diego Velazquez, chociaż kilkanaście lat później miejscowa ludność przeniosła się w inne miejsce unikając pirackich najazdów. Rozwój Camaguey
(właściwa nazwa miasta – „syn drzewa” – powstała w 1898 r. po zakończeniu wojny hiszpańsko-amerykańskiej) przypadł na XIX wiek, kiedy miasto
stało się drugim pod względem wielkości ośrodkiem Kuby. Urodził się tam narodowy poeta Kubańczyków Nicolas Guillen, a do dziś przetrwały
artystyczne i literackie tradycje kultywowane przez mieszkańców. Do Camaguey warto wybrać się z co najmniej dwudniową wizytą lub uczynić z
miasta bazę wypadową do zwiedzania okolic. Prowincjonalny klimat można wyczuć wśród krętych zaułków, ciasnych uliczek i charakterystycznej dla
Kuby kolonialnej zabudowy. Taką właśnie architekturę i przestrzeń miejską reprezentują liczne skwery i place, a wśród nich niewielki Parque
Agramonte z konnym pomnikiem narodowego bohatera Ignacia Agramonte i kilkoma palmami oraz nieregularny wielobok, jakim jest Plaza de los
Trabajadores. Większość najciekawszych zabytków skupia się w obrębie Starego Miasta i tworzy jeden z największych na Kubie zespołów
kolonialnych. Mieszkańcy Camaguey przesiadują przeważnie na ozdobnych, marmurowych ławeczkach, a turyści zwiedzają XVIII-wieczną katedrę
Nuestra Senora de la Candelaria lub spaceruję po pełnej sklepów i knajpek ulicy handlowej Calle Maceo. Idealnym miejscem na odpoczynek jest
największy naturalny park miejski na Kubie – Casino Campestre z galerią posągów, placami dla dzieci i krytą estradą. Na Plaza de la Revolucion w
1998 roku odprawił mszę papież Jan Paweł II, a spacer po tym miejscu może okazać się dobrym wyborem, podobnie jak zwiedzanie muzeum Casa
Natal del Mayor poświęconego narodowemu bohaterowi Ignacio Agramonte oraz Casa Natal Nicolas Guillen prezentującego dorobek życia
kubańskiego wieszcza – Guillena. Warto także pamiętać o okazałej świątyni Nuestra Senora de la Marced z eklektyczną architekturą, ciekawymi
malowidłami i tajemniczymi kryptami przyprawiającymi o gęsią skórkę. Na miłośników historii czeka Museo Provincial General Ignacio Agramonte
mieszczące się w dawnych koszarach kawalerii, natomiast smakosze dobrej kawy powinni zajrzeć na Plaza San Juan de Dios, gdzie zadomowiły się
przyzwoite restauracje. Z gwarnych ogródków można podziwiać subtelną architekturę kolonialną, łuki budynków z czerwonymi dachówkami oraz
spacerujących mieszkańców. Labirynt wąskich uliczek starówki skrywa także przytulne bary serwujące chociażby panierowane krewetki, dobre kluby
nocne z muzyką na żywo czy nieco spokojniejsze puby dla miłośników rumu i cygar.
Santiago de Cuba– stolica regionu Sierra Maestra i drugie pod względem wielkości miasto Kuby. Jeżeli ktoś dysponuje sporą ilością czasu, nie
powinien ominąć tego niezwykłego miejsca. Miasto położone u stóp gór Sierra Maesta sąsiaduje z przepiękną zatoką, na wodach której nieustannie
słychać dźwięk kubańskich rytmów dobiegających z nadmorskich dyskotek. „Miasto muzyki” założył w 1515 roku konkwistador Diego Velazquez i
hiszpańskiej kolonii nadał prawa stolicy. Santiago przez lata przejmowało wpływy innych kultur i do tej pory na ulicach widoczne są inspiracje
afrokaraibskie wyróżniające miasto wśród innych miejscowości na wyspie. Przez lata gromadzili się tam francuscy plantatorzy z Haiti i jamajscy
emigranci, dlatego mix kulturowy objawia się w muzyce, architekturze i sztuce. Santiago stało się także kolebką kubańskich rewolucji i właśnie w tym
miejscu najczęściej wybuchały konflikty zbrojne. W mieście nie brakuje również pamiątek z czasów całych rządów Fidela Castro. Najbardziej
wyróżniają się pochodzące z tego okresu monumentalne i szerokie bulwary, kameralne place oraz kilka interesujących zabytków. Najważniejszym
miejscem, gdzie skupia się życie towarzyskie jest starówka z Parque Cespedes charakteryzującym się w znacznej mierze eklektyczną, XIX-wieczną
architekturą. Wieczory spędza się przeważnie w przytulnych restauracjach, popijając drinki i wsłuchując się w gorące rytmy salsy. Warto także zaszyć
się jakimś tradycyjnym barze, by przy mocniejszym alkoholu delektować się kubańskim jazzem rodem z filmu Buena Vista Social Club. Następnego
dnia przyglądając się Domowi Gubernatora można wyobrazić sobie, jak w XVI wieku przechadzali się tędy Hernan Cortes i Diego Velazquez,
natomiast podziwiając ratusz Ayuntamiento przywołać na myśl Fidela Castro, który z balkonu w 1959 r. wygłaszał płomienną, rewolucyjną mowę. Nad
placem góruje zabytkowa katedra Nuestra Senora de la Asuncion, w której prawdopodobnie pochowano gubernatora Velazqueza, natomiast na
panoramę starówki najlepiej spojrzeć z tarasu hotelu Casa Grande. Warto także zwiedzić rezydencję należącą do Velazqueza, w której urządzono
muzeum z pamiątkami po konkwistadorze. Piękna architektura budynku odznacza się wpływami mauretańskimi, natomiast wewnątrz kryją się
kolonialne skarby oraz przedmioty pochodzące z różnych okresów. Kameralna atmosfera panuje na Plaza de Dolores, który przed laty był
targowiskiem, a obecnie naszpikowany jest przytulnymi restauracjami i barami, w których klientelę bawią trubadurzy. Na miłośników architektury
sakralnej i historii czeka kilka świątyń zlokalizowanych na północ od Parque Cespedes oraz ciekawe muzea prezentujące zarówno historię regionu,
jak i całej wyspy. Z kolei fani dobrej zabawy nie powinni omijać śródmieścia, gdzie z dziesiątek popularnych „casas” dobiegają rytmy rumby, słychać
charakterystyczny klekot „claves”, a muzykę na żywo wykonują znane, kubańskie zespoły. Santiago jest zabytkowym miastem, dlatego koniecznie
trzeba zajrzeć do twierdzy Fortaleza del Morro strzegącej wejścia do Bahia de Santiago. Kamienny kolos przywołuje na myśl hiszpańską architekturę
forteczną, fascynującą rozmiarami i historią związaną z napadami pirackimi, królewskimi intrygami i opowieściami o skarbach. Turyści przemierzają
labirynt wąskich korytarzy, tarasy bastionów, tematyczne wystawy poświęcone twierdzy i potężne mury, z których widoki należą do najpiękniejszych
na wyspie. Można także zwiedzić Cuartel de Moncada, czyli koszary hiszpańskiej armii związane z ważnymi wydarzeniami historycznymi. W miejscu
Wydruk ze strony http://www.zatur.pl
Informacje przygotowane przez MerlinX
Strona 4/6
tym w roku 1959 padły pierwsze strzały kubańskiej rewolucji, a młody Fidel Castro poprowadził grupę partyzantów przeciwko dyktaturze Batisty. W
koszarowych murach do tej pory znajdują się dziury po kulach, natomiast na turystów czekają liczne eskpozycje i wiele pamiątek związanych z
minionymi wydarzeniami. Na mapie turystycznej Santiago jest wiele miejsc związanych z rewolucją i historią Kuby. Turyści najczęściej zaglądają do
Muzeum Walki Podziemnej, odwiedzają cmentarz Cementerio Santa Ifigenia z mauzoleum narodowego bohatera Jose Martiego, spacerują po
dzielnicy Barrio el Tivoli ze stromymi uliczkami oraz podziwiają rozległą przestrzeń Plaza de la Revolucion upamiętniającą walkę Kubańczyków
przeciw kolonialnej potędze. Spacer po mieście wśród niezwykłej zabudowy, wielu zabytków i ciekawych miejsc, których nie sposób zliczyć, zajmuje
mnóstwo czasu, dlatego w Santiago warto zatrzymać się na dłużej, by dodatkowo skorzystać z bogatej oferty kulturalnej. Miasto słynie bowiem z
widowiskowych imprez muzycznych, prestiżowego festiwalu związanego z XVII-wiecznymi tradycjami oraz niekończących się „fiest”. Santiago jest
również dobrą bazą noclegową ze wspaniałymi hotelami, z których można wyruszać na turystyczny podbój Kuby i malownicze szlaki gór Sierra de la
Gran Piedra.
Najczęściej Zadawane Pytania
Kiedy najlepiej wybrać się w region Zatoka Guacanayabo?
Najkorzystniejszym okresem, w którym warto wybrać się na Kubę są miesiące pory suchej od listopada do marca, chociaż odpowiednia pogoda dla
turystów utrzymuje się przez cały rok. Rezerwacje na okres świąt Bożego Narodzenia i Wielkanocy należy robić stosunkowo wcześniej, gdyż właśnie
wtedy w hotelach pojawia się najwięcej gości. Poza sezonem ceny noclegów są znacznie niższe i można dostać zniżki na lokalne wycieczki.
Deszczowa pora przypada na maj-październik, natomiast w suchej temperatury oscylują między 24 a 27°C. Pora deszczowa jest cieplejsza, ale
występują nagłe załamania pogody, w tym sztormy i huragany (szczególnie we wrześniu i październiku). Najgorętszym miesiącem jest sierpień i wtedy
najmniej spada deszczu, aczkolwiek osoby źle znoszące upały będą miały kłopoty z aklimatyzacją.
Jaka waluta obowiązuje na Kubie i jakie są orientacyjne ceny?
Walutą Kuby jest peso kubańskie niewymienialne (CUP), 1 peso = 100 centavo oraz peso kubańskie wymienialne (CUC), 1 peso = 100 centavo,
obowiązujące jako oficjalny środek płatniczy dla ludności kubańskiej i turystów w sklepach, hotelach, restauracjach, barach itp. W większości kurortów
można używać Euro jako waluty akceptowalnej. Należy pamiętać, że banki, urzędy i instytucje użyteczności publicznej nie honorują większości kart
kredytowych ani czeków wydanych przez amerykańskie lub inne banki z udziałem kapitału amerykańskiego, dlatego przed wyjazdem lepiej
dowiedzieć się w swoim banku czy posiadane karty będą uznawane. Ceny na Kubie są znacznie wyższe niż w Polsce.
Gdzie i jakie pamiątki kupić na Kubie?
Z podróży na Kubę nie wypada wrócić bez słynnego, kubańskiego cygara, butelki rumu i płyty z kubańską muzyką. Turyści rozglądają się także za
kubańską kawą takich marek jak Cubita, Turquina czy Hola, natomiast najlepsze cygara w rozsądnej cenie to: Montecristo, Corona, Romeo y Julieta i
H. Upman. Wybór pozostałych towarów nie jest zbyt wielki, tym bardziej że poza dużymi centrami handlowymi ciężko znaleźć interesujące sklepy z
pamiątkami. Upominki można przeważnie kupić w głównych ośrodkach wypoczynkowych, niemniej jeżeli ktoś wybiera się na zwiedzanie wyspy może
rozglądnąć się za zadaszonymi targami w mniejszych miejscowościach i tam poszukać czegoś interesującego. Handluje się między innymi wyrobami
rzemieślniczymi określanymi jako „artesania”. Wiele z nich przedstawia wizerunek popularnego na Kubie Che Guevary i Fidela Castro, niemniej
można znaleźć drewniane rzeźby w stylu afrykańskim, biżuterię, hafty, ceramikę czy tradycyjną kubańską koszulę zwaną „guayabera”. Ciekawą
pamiątką, która ozdobi po powrocie turystyczną kolekcję może być model limuzyny, jakich nie brakuje na kubańskich drogach, wykonany z różnych
tworzyw.
Jaki czas obowiązuje na Kubie?
Na Kubie polski czas cofamy o 6 godzin.
Jak poruszać się po Kubie?
Niestety transport publiczny na Kubie nie jest w najlepszej kondycji, chociaż sieć autobusowa łączy najważniejsze ośrodki turystyczne. Najlepiej jest
korzystać z prywatnych przewoźników dysponujących klimatyzowanymi autobusami. Tradycyjne autobusy są najczęściej zatłoczone i pamiętają
pierwsze lata rządów Fidela Castro. Kubańczycy korzystają często z ciężarówek „camiones” przystosowanych do przewozu osób, niemniej komfort
podróży takim pojazdem ma wiele do życzenia. Z pociągów najlepiej korzystać jedynie w podróży między dużymi miastami, gdyż na poziomie
lokalnym nie ma zbyt wielu połączeń, a rozkłady jazdy nie do końca są przestrzegane. Między głównymi kurortami można podróżować samolotem.
Najlepszym sposobem na zwiedzanie wyspy jest wynajęcie samochodu. Wystarczy mieć ukończone 21 lat, okazać paszport i prawo jazdy. Ze
wszystkimi większymi hotelami współpracują wypożyczalnie samochodów i właśnie z takich usług jest najbezpieczniej korzystać. Polskie prawo jazdy
jest honorowane przez okres 6 miesięcy od daty przekroczenia granicy. Sieć dróg nie jest w najlepszym stanie, wypada więc zwracać uwagę na dziury
w jezdniach, a także na niesfornych rowerzystów i pojawiające się na drogach zwierzęta domowe.
Jakie plaże są w regionie Zatoki Guacanayabo?
Region zatoki z powodu ukształtowania linii brzegowej ma ograniczony dostęp do wody i nie ma tam kurortów będących popularnym celem
turystycznym, dlatego niewielkich plaż można szukać na własną rękę w pobliżu Niguero, Media Luna, Campechuela czy Manzanillo.
Jakie są ograniczenia celne na Kubie?
Na Kubę bez cła wolno wwieźć 2 butelki alkoholu, 200 szt. papierosów oraz lekarstwa przeznaczone na użytek własny, a także towary, których
wartość nie przekracza 1000 CUC. Towary powyżej tej wartości mogą zostać zarekwirowane. Przepisy zakazują wwozu owoców, warzyw, nasion i
pokarmów dla zwierząt, a także produktów spożywczych niezapakowanych hermetycznie. Z Kuby wywieźć można bez rachunku potwierdzającego
zakup 50 szt. cygar w opakowaniach albo 20 szt. luzem, natomiast wywóz alkoholu ograniczony jest do 4 butelek. Nie można również wywieźć
miejscowej waluty przekraczającej 100 CUP i 200 CUC.
Jakie dokumenty potrzebne są w razie konieczności skorzystania z służby zdrowia na Kubie?
Turystom zaleca się wykupienie w Polsce polisy od nieszczęśliwych wypadków i kosztów leczenia u firm, które mają przedstawicielstwa uprawnione
do działania w Ameryce Łacińskiej i współpracują z instytucjami kubańskimi. Takie ubezpieczenie można wykupić na miejscu, po przyjeździe, ale
trzeba pamiętać, że stawki są dużo wyższe niż w kraju. Po skorzystaniu z usług medycznych należy poprosić o rachunek, który będzie podstawą do
ubiegania się o zwrot poniesionych kosztów leczenia. Większość kompleksów hotelowych zapewnia opiekę lekarską i konsultacje z lekarzem. W
nagłych przypadkach pierwsza pomoc udzielana w szpitalach jest bezpłatnie, niemniej tylko na poziomie podstawowym, dlatego warto skorzystać z
ambulatoriów prywatnych.
Ze względu na inną florę bakteryjną należy starannie wybierać restauracje lub jadać w hotelach, przestrzegać podstawowych zasad higieny oraz
zwracać uwagę na warunki w jakich przygotowuje się i przechowuje jedzenie. Turyści powinni pić wyłącznie wodę butelkowaną, ewentualnie
gotowaną co najmniej 10 min.
Szczepienia ochronne nie są wymagane, niemniej istnieją zagrożenia sanitarno-epidemiologicznych, dlatego przed wyjazdem warto sprawdzić czy
Wydruk ze strony http://www.zatur.pl
Informacje przygotowane przez MerlinX
Strona 5/6
szczepienia nie są zalecane sezonowo i profilaktycznie zaszczepić się przed wskazanymi chorobami. Poszczególne zalecenia sanitarne pozwalające
uniknąć zachorowania na różne choroby dostępne są na stronie internetowej Państwowej Inspekcji Sanitarnej.
Ważne informacje MSZ
Od obywateli polskich na terenie Kuby wymagane są wizy uprawniające do wjazdu i pobytu lub tzw. karty turystyczne (Tarjeta de Turista), które
można otrzymać wraz z dokumentami podróży oferowanymi przez poszczególne biura. Taką kartę podstemplowaną przez oficera służby granicznej
należy mieć przy sobie podczas pobytu na Kubie, a także podczas opuszczania wyspy. Jeżeli planuje się zostać na wyspie dłużej niż 30 dni, istnieje
możliwość przedłużenia wizy o miesiąc. Okres ważności paszportu musi być dłuższy niż 3 miesiące od planowanej daty powrotu.
Szczegółowe i aktualne informacje można znaleźć na stronie MSZ: www.msz.gov.pl lub na stronie ambasady polskiej w Hawanie:
www.hawana.polemb.net
Ambasada Rzeczypospolitej Polskiej w Republice Kuby
Kuba, Hawana, calle G No. 452, esq. a 19, Vedado, 10400
Tel.: +53 7 8332440 Tel. dyżurny: +53 7 8332439 Faks: +53 7 8332442
[email protected]
www.hawana.polemb.net
Wydruk ze strony http://www.zatur.pl
Informacje przygotowane przez MerlinX
Powered by TCPDF (www.tcpdf.org)
Strona 6/6