Informacja nt. żółtej gorączki dla osób podróżujących do Angoli

Informacja nt. żółtej gorączki dla osób podróżujących do Angoli
Informacja opracowana na podstawie materiałów WHO i ECDC z kwietnia 2016 r.
Od grudnia 2015r. na terenie Angoli odnotowuje się zachorowania na żółtą gorączkę.
Pomimo faktu, że Angola jest uznawana za kraj endemiczny dla żółtej gorączki,
ostatnie zachorowanie na te chorobę odnotowano w tym kraju przed 1988 r., dzięki
uprzednio prowadzonym kampaniom szczepień przeciwko tej chorobie.
W okresie od grudnia 2015 r. do marca 2016 r. w Angoli odnotowano blisko 2 tys.
nowych zachorowań, w tym 198 śmiertelnych. Najwięcej zachorowań występuje
w prowincji Luanda. Przypadki żółtej gorączki potwierdzono także w prowincjach:
Huambo, Huila, Benguela, Cuanza Sul, Cunene, Bie, Zaire, Uige, Malanje, Namibe,
Luanda Sul, Cuanza Norte, Cuando Cubango. Zachorowania dotyczą także
obywateli innych krajów przebywających na terenie Angoli i pochodzących z Erytrei,
Wysp Zielonego Przylądka, Libanu, Indii, Demokratycznej Republiki Konga.
Ponadto odnotowano zaimportowane przypadki żółtej gorączki w Chinach, Kenii,
Demokratycznej Republice Konga i Mauretanii u osób, które powróciły z podróży do
Angoli. Najprawdopodobniej są one związane z brakiem posiadania aktualnego
szczepienia przeciwko tej chorobie.
Żółta gorączka jest chorobą wirusową o ostrym przebiegu, występującą w klimacie
tropikalnym i subtropikalnym Afryki oraz Ameryki Środkowej i Południowej. Do
zakażenia człowieka dochodzi na skutek ukąszenia komarów należących do
wybranych gatunków, będących wektorami wirusa żółtej gorączki. Wyróżnia się 2
postacie żółtej gorączki: miejską, w której rezerwuarem wirusa jest człowiek,
a wektorem komar Aedes aegypti oraz postać leśną (klasyczną), w której
rezerwuarem wirusów są małpy, a wektorami komary z rodzaju Haemagogus,
Sabethes oraz inne gatunki Aedes. Komary będące wektorami wirusa żółtej gorączki
wykazują aktywność w ciągu dnia i występują zarówno na terenach wiejskich,
w lasach tropikalnych, jak i w miastach.
Żółta gorączka przebiega w dwóch fazach. Po okresie inkubacji trwającym od 3 do 6
dni pojawiają się objawy takie jak gorączka, dreszcze, silne bóle głowy, pleców
i uogólnione bóle mięśniowe, nudności, uczucie zmęczenia, osłabienia. Okres ten
trwa 3-4 dni i zwykle po tym czasie objawy ustępują. Po przerwie ok. 2 dni pojawiają
się kolejne objawy związane z fazą toksyczną choroby. Powraca gorączka
i początkowo objawy podobne do tych z pierwszej fazy, ale bardziej nasilone.
Ponadto może dochodzić do wystąpienia krwotoków, żółtaczki, ciężkie przypadki
przebiegają także ze wstrząsem czy objawami ze strony układu nerwowego takimi
jak: drgawki, śpiączka, splątanie.
Jedynym pewnym sposobem zabezpieczenia się przed zachorowaniem na żółta
gorączkę jest poddanie się szczepieniu przeciwko tej chorobie. Szczepienie to jest
rekomendowane osobom powyżej 9 miesiąca życia, udającym się w podróż w rejony
endemiczne dla żółtej gorączki, i jest szczepieniem nierefundowanym przez Ministra
Zdrowia.
Na podstawie wydanych przez WHO Międzynarodowych Przepisów Zdrowotnych,
szczepienie przeciwko żółtej gorączce jest obowiązkowym szczepieniem
ochronnym, które jest wymagane przy wjeździe do części krajów w tropiku, przede
wszystkim w Afryce i Ameryce Południowej. Dotyczy to w szczególności osób, które
przybywają z kraju, w którym jest potwierdzona transmisja wirusa żółtej gorączki lub
gdy osoby podróżują tranzytem, trwającym więcej niż 12 godziny, poprzez lotnisko
w kraju z ustaloną transmisją tej choroby.
Wykonanie szczepienia jest dokumentowane w Międzynarodowej Książeczce
Szczepień, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 16.09.2010r.
w sprawie wykazu zalecanych szczepień ochronnych oraz sposobu finansowania
i dokumentowania
zalecanych
szczepień
ochronnych
wymaganych
międzynarodowymi przepisami zdrowotnymi (Dz. U. z 2010 r, Nr 180, poz. 1215).
Aktualna lista państw wymagających okazania dokumentu potwierdzającego
posiadanie i ważność szczepienia przeciwko żółtej gorączce.
Informacje nt. szczepień w podróżach zagranicznych dostępne są także na stronie
akcji „Zaszczep w sobie chęć szczepienia”.
W razie zachorowania w trakcie pobytu należy natychmiast poprosić o pomoc
lekarską, zaś w przypadku wystąpienia niepokojących objawów chorobowych
po powrocie z ww. rejonu należy niezwłocznie zgłosić się do lekarza,
informując o przebytej podróży.
W celu uzyskania informacji o innych zagrożeniach zdrowotnych w tym kraju
należy przed wyjazdem do tego kraju skontaktować się z lekarzem medycyny
podróży lub lekarzem medycyny chorób tropikalnych, najlepiej nie później niż 6
- 8 tyg. przed planowaną podróżą. Pozwoli to na przyjęcie zalecanej przez
lekarza profilaktyki.
Więcej informacji dotyczących bezpieczeństwa w czasie podróży znajduje się
na stronach Ministerstwa Spraw Zagranicznych „Polak za granicą” oraz
„Odyseusz”.