Informacja nt. żółtej gorączki dla osób podróżujących do Angoli

Informacja nt. żółtej gorączki dla osób
Demokratycznej Republiki Konga oraz Ugandy
podróżujących
do
Angoli,
Informacja opracowana na podstawie materiałów WHO i ECDC z maja 2016 r.
Od grudnia 2015 r. na terenie Angoli odnotowuje się zachorowania na żółtą
gorączkę. Pomimo faktu, że Angola jest uznawana za kraj endemiczny dla żółtej
gorączki, ostatnie zachorowanie na te chorobę odnotowano w tym kraju przed 1988
r., dzięki uprzednio prowadzonym kampaniom szczepień przeciwko tej chorobie.
W okresie od grudnia 2015 r. do 5 maja 2016 r. w Angoli odnotowano ponad 2 tys.
nowych zachorowań, w tym blisko 300 śmiertelnych. Transmisja wirusa żółtej
gorączki utrzymuje się pomimo przeprowadzonej akcji szczepień wśród 6 mln.
mieszkańców. Najwięcej zachorowań występuje w prowincji Luanda. Przypadki żółtej
gorączki potwierdzono także w innych prowincjach kraju: Huambo, Huila, Benguela,
Cuanza Sul, Cunene, Bie, Zaire, Uige, Malanje, Namibe, Luanda Sul, Cuanza Norte,
Cuando Cubango.
Ponadto odnotowano zaimportowane przypadki żółtej gorączki w innych krajach
u osób, które powróciły z podróży do Angoli (Chiny - 11, Kenia - 2, Demokratyczna
Republika Konga – 37, Namibia-1). Są one związane z brakiem posiadania przez te
osoby aktualnego szczepienia przeciwko tej chorobie.
Dochodzenie epidemiologiczne prowadzone w Demokratycznej Republice Konga
(DRK) wskazuje na prawdopodobne wystąpienie także przypadków rodzimych.
Jednocześnie Uganda potwierdziła wystąpienie rodzimych zachorowań na żółtą
gorączkę w dystryktach Masaka, Rukungiri, Ntungamo, Bukumansimbi, Kalungu,
Lyantonde i Rakai. Zachorowania nie są powiązane epidemiologicznie z ogniskami
choroby w Angoli.
Ostatnie przypadki rodzimych zachorowań na
odnotowano w 2011 r., a w DRK w 2013 i 2014 r.
żółtą
gorączkę
w Ugandzie
Ze względu na niespotykaną od dawna w Angoli skalę zachorowań oraz wykrycie
przypadków zawleczonych do innych państw, istnieje obawa, że wirus żółtej gorączki
będzie rozprzestrzeniał się na inne obszary miejskie, jak i do krajów sąsiednich,
w których obecne są gatunki komarów zdolne do przenoszenia tej choroby.
Żółta gorączka jest chorobą wirusową o ostrym przebiegu, występującą w klimacie
tropikalnym i subtropikalnym Afryki oraz Ameryki Środkowej i Południowej. Do
zakażenia człowieka dochodzi na skutek ukąszenia komarów należących do
wybranych gatunków, będących wektorami wirusa żółtej gorączki. Wyróżnia się 2
postacie żółtej gorączki: miejską, w której rezerwuarem wirusa jest człowiek,
a wektorem komar Aedes aegypti oraz postać leśną (klasyczną), w której
rezerwuarem wirusów są małpy, a wektorami komary z rodzaju Haemagogus,
Sabethes oraz inne gatunki Aedes. Komary będące wektorami wirusa żółtej gorączki
wykazują aktywność w ciągu dnia i występują zarówno na terenach wiejskich,
w lasach tropikalnych, jak i w miastach.
Żółta gorączka przebiega w dwóch fazach. Po okresie inkubacji trwającym od 3 do 6
dni pojawiają się objawy takie jak gorączka, dreszcze, silne bóle głowy, pleców
i uogólnione bóle mięśniowe, nudności, uczucie zmęczenia, osłabienia. Okres ten
trwa 3-4 dni i zwykle po tym czasie objawy ustępują. Po przerwie ok. 2 dni pojawiają
się kolejne objawy związane z fazą toksyczną choroby. Powraca gorączka
i początkowo objawy podobne do tych z pierwszej fazy, ale bardziej nasilone.
Ponadto może dochodzić do wystąpienia krwotoków, żółtaczki, ciężkie przypadki
przebiegają także ze wstrząsem czy objawami ze strony układu nerwowego takimi
jak: drgawki, śpiączka, splątanie.
Jedynym pewnym sposobem zabezpieczenia się przed zachorowaniem na żółta
gorączkę jest poddanie się szczepieniu przeciwko tej chorobie. Szczepienie to jest
rekomendowane osobom powyżej 9 miesiąca życia, udającym się w podróż w rejony
endemiczne dla żółtej gorączki, i jest szczepieniem nierefundowanym przez Ministra
Zdrowia.
Na podstawie wydanych przez WHO Międzynarodowych Przepisów Zdrowotnych,
szczepienie przeciwko żółtej gorączce jest obowiązkowym szczepieniem
ochronnym, które jest wymagane przy wjeździe do części krajów w tropiku, przede
wszystkim w Afryce i Ameryce Południowej. W przypadku Angoli oraz
Demokratycznej Republiki Konga szczepienie to jest wymagane od wszystkich
podróżnych przybywających do tych krajów bez względu na kraj pochodzenia i trasę
podróży, natomiast Uganda wymaga szczepienia jedynie od osób, które przybywają
z kraju, w którym jest potwierdzona transmisja wirusa żółtej gorączki lub gdy osoby
podróżują tranzytem, trwającym więcej niż 12 godziny, poprzez lotnisko w kraju
z ustaloną transmisją tej choroby.
Wykonanie szczepienia jest dokumentowane w Międzynarodowej Książeczce
Szczepień, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 16.09.2010 r.
w sprawie wykazu zalecanych szczepień ochronnych oraz sposobu finansowania
i dokumentowania
zalecanych
szczepień
ochronnych
wymaganych
międzynarodowymi przepisami zdrowotnymi (Dz. U. z 2010 r, Nr 180, poz. 1215).
Aktualna lista państw wymagających okazania dokumentu potwierdzającego
posiadanie i ważność szczepienia przeciwko żółtej gorączce.
Informacje nt. szczepień w podróżach zagranicznych dostępne są także na stronie
akcji „Zaszczep w sobie chęć szczepienia”.
W razie zachorowania w trakcie pobytu należy natychmiast poprosić o pomoc
lekarską, zaś w przypadku wystąpienia niepokojących objawów chorobowych
po powrocie z ww. rejonu należy niezwłocznie zgłosić się do lekarza,
informując o przebytej podróży.
W celu uzyskania informacji o innych zagrożeniach zdrowotnych w tym kraju
należy przed wyjazdem do tego kraju skontaktować się z lekarzem medycyny
podróży lub lekarzem medycyny chorób tropikalnych, najlepiej nie później niż 6
- 8 tyg. przed planowaną podróżą. Pozwoli to na przyjęcie zalecanej przez
lekarza profilaktyki.
Więcej informacji dotyczących bezpieczeństwa w czasie podróży znajduje się
na stronach Ministerstwa Spraw Zagranicznych „Polak za granicą” oraz
„Odyseusz”.