Rozdział I ŹRÓDŁA PRAWA OŚWIATOWEGO

ROZDZIAŁ I – Źródła prawa oświatowego
7
Rozdział I
ŹRÓDŁA PRAWA OŚWIATOWEGO
Prawo oświatowe jest pojęciem pojawiającym się w praktyce,
nie występuje jednak jako odrębna gałąź prawa w polskim systemie
prawa. Jest to fragment prawa pracy, który zajmuje się problematyką
stosunku pracy (ale nie tylko stosunku pracy) pewnej grupy zawodowej,
a mianowicie nauczycieli.
Źródła w prawie pracy można podzielić na dwie grupy.
Do pierwszej należy zakwalifikować źródła prawa powszechnie
obowiązujące, wymienione w art. 87 Konstytucji Rzeczypospolitej
Polskiej z 2 kwietnia 1997 r., tj.: konstytucja, ustawy, ratyfikowane
umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia. Drugą grupę źródeł prawa
pracy stanowią tzw. przepisy wewnątrzzakładowe, obowiązujące
ograniczony krąg podmiotów. Do tej kategorii źródeł zaliczamy,
na podstawie art. 9 § 1 Kodeksu pracy układy zbiorowe pracy, inne oparte
na ustawie porozumienia zbiorowe, regulaminy i statuty określające
prawa i obowiązki stron stosunku pracy.
Według zasad kierujących hierarchią źródeł w prawie pracy,
przepisy powszechnie obowiązujące w prawnokonstytucyjnym znaczeniu
wyznaczają jedynie minimum korzyści dla pracownika. Wytyczają pewne
ramy regulacji prawnej, które wypełniają przepisy wewnątrzzakładowe.
Normatywną regulację tej zasady stanowi art. 9 § 2 i 3 Kodeksu pracy.
Zgodnie z tymi przepisami, postanowienia układów zbiorowych pracy
i porozumień zbiorowych oraz regulaminów i statutów nie mogą być
mniej korzystne dla pracowników niż przepisy Kodeksu pracy oraz
innych ustaw i aktów wykonawczych.
Ta zasada obowiązuje również w hierarchii źródeł
wewnątrzzakładowego prawa pracy, gdyż postanowienia regulaminów
i statutów nie mogą być mniej korzystne dla pracowników niż
postanowienia układów zbiorowych pracy i porozumień zbiorowych
(art. 9 § 3 Kodeksu pracy).
Prawo oświatowe jest ukształtowane przez trzy grupy źródeł
prawa:
1) przepisy systemowe – regulujące system oświaty w Polsce,
2) przepisy regulujące stosunek pracy nauczycieli,
3) pozostałe przepisy.