IdzIemy razem

Idziemy razem
Rak nauczył mnie żyć
Mam 39 lat, jestem mamą dwóch córek. Przygotowałam już bilety
i spakowałam walizki na wyjazd, bardzo ważny dla mojej kariery
psychologa. Nagle wpada do nas mój stary przyjaciel z dzieciństwa, lekarz. Korzystam z okazji i pytam, czy wie już coś na temat
torbieli piersi, która dokucza mi od jakiegoś czasu. To, co nastąpiło
potem, wywróciło moje życie do góry nogami. Co będzie z moimi
córeczkami, z moim mężem? W rozmowie telefonicznej koleżanka
powiedziała mi: „To właśnie moment, w którym powinnaś uwierzyć
w miłość Boga!”. Była całkiem pogodna wiedząc, że będę musiała
odpowiedzieć na tę miłość. Biopsja, operacja i chemioterapia nastąpiły bardzo szybko. Zarówno w szpitalu, jak i potem w domu,
czułam wsparcie tej Bożej miłości wyrażające się przez małe, lecz
czytelne znaki.
Jako psycholog wiem, że ciężka choroba powoduje poważny kryzys
także w psychice człowieka. Dla mnie kołem ratunkowym okazało się zwrócenie oczu ku Bogu, rozpoczynanie każdego kolejnego
dnia, ofiarowanie Mu trudu wspinaczki stopień po stopniu na moją
osobistą kalwarię, przeżywanie dobrze każdej rzeczy tak, jakby była
moją ostatnią. Wiem, co mnie czeka, jednak zdaje mi się to tylko
początkiem nowej przygody, nowego sposobu patrzenia na życie
i, mimo że wydaje się to absurdalne, dziękuję Bogu za tego raka.
To jest największa lekcja mojego życia.
R.M., Manila
Tłumaczenie z włoskiego: Małgorzata Stelmachowska
Trzecia Niedziela zwykła
25 stycznia 2015
Czytania: Jon 3,1–5.10 / 1Kor 7,29–31 / Mk 1,14–20
Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię
Początek publicznej działalności Jezusa, spisany przez Marka, stawia nas w obliczu dobrej nowiny (tzn. Ewangelii) o interwencji Boga
w naszą historię, ale wzywa nas również do zmiany i pełnego ufności czuwania. Marek w jednym krótkim zdaniu streszcza przesłanie
Jezusa: „Czas się wypełnił i bliskie jest Królestwo Boże – nawracajcie
się i wierzcie w Ewangelię!”. Bóg jest tutaj i możesz doświadczyć
Jego miłości. Dlatego zmień swoje życie i, pełen ufności, przyjmij
tę dobrą nowinę.
Oczywiście słysząc słowo „nawrócenie” przychodzi nam na myśl
coś, co trzeba budować od nowa. W Liturgii Godzin modlimy się
pięknymi słowami: „Panie, natchnij swym Duchem nasze uczynki
i udzielaj pomocy, by każdy nasz czyn pochodził od Ciebie i w Tobie się dokonywał”. To właśnie jest nawrócenie. To, co robię, ma
swój początek w Bogu, ponieważ próbuję wykonywać Jego wolę;
w nim ma także swój koniec, ponieważ wszystko, co czynię, czynię
na Jego chwałę. Ufając Mu, zdaję sobie sprawę z tego, że „wszystko jest łaską”.
Tłumaczenie z włoskiego: Małgorzata Stelmachowska
Życie, które staje się słowem
(Mk 1,15)
Słowo, które staje się życiem