Sakrament Pojednania i jego części

Sakrament Pojednania i jego części
"Wstanę i pójdę do ojca i powiem mu: ojcze zgrzeszyłem przeciwko niebu i przeciw Tobie" Grzech jest
obrazą Boga oraz naruszeniem jedności z Nim i Kościołem. Nawrócenie, które przywraca wspólnotę z
Ojcem Niebieskim, w sposób liturgiczny urzeczywistnia się w sakramencie pojednania. Na jego określenie
używa się kilku terminów. Wyraz "spowied¥" podkreśla jeden z warunków tego sakramentu, mianowicie
wyznanie grzechów. Nazwa "sakrament pokuty" łączy się z zadośćuczynieniem oraz wskazuje na
konieczność wewnętrznej przemiany. Ostatnio coraz częściej używa się, popularnego w początkach
chrześcijaństwa, biblijnego terminu "pojednanie". Nazwa ta najlepiej wyraża istotę tego sakramentu,
podkreślając, że pojednanie jest przede wszystkim dziełem Boga, który w Chrystusie łączy ludzi ze sobą.
Każdy człowiek w jakimś okresie swego życia dochodzi do przekonania, że musi dokonać w nim rewizji,
wiele rzeczy zmienić bąd¥ udoskonalić. Chrześcijanin, uświadamiając słabość swojej ludzkiej natury, musi
spojrzeć na siebie oczami Boga. Autentyczne poznanie prawdy o sobie samym prowadzi niewątpliwie do
uznania swojej grzeszności, za którą idzie chęć poprawy życia.
Chrześcijanin, który po grzechu pod wpływem działania Ducha Świętego przystępuje do sakramentu
Pojednania, powinien przede wszystkim całym sercem nawrócić się do Boga. To wewnętrzne nawrócenie
serca, zawierające żal za grzechy i postanowienie nowego życia, wyraża się poprzez wyznanie grzechów
wobec Kościoła, należyte zadośćuczynienie i poprawę życia. Przyjrzyjmy się dokładniej poszczególnym
sakramentu pojednania. Rachunek sumienia - przypomnienie sobie wszystkich grzechów od ostatniej
dobrej spowiedzi. Robi się go np. według przykazań Bożych. Łatwo wtedy przypomnieć sobie grzechy i
zapamiętać. Ujemną stroną tej metody jest to, że taki rachunek sumienia nie uwzględnia grzechów
zaniedbania. Dlatego proponuje się inne wzory wzięte z Ewangelii, np. osiem błogosławieństw, miłość
Boga, bli¥niego i siebie samego. Trzeba uwzględnić grzechy typowe dla epoki, kraju i stanu, jak
naruszanie etyki zawodowej, sprawiedliwości społecznej, nie rozwijanie talentu, brak troski o chorych,
biednych, opuszczonych, lekkomyślne prowadzenie pojazdów samochodowych, brak odpowiedzialności za
rodzinę, za naród, królestwo Boże itp. Żal za grzechy - jest to smutek duszy, że obraziliśmy Pana Boga,
naszego najlepszego Ojca. Żal za popełnione grzechy, to najważniejsza czynność penitenta, bez której
nie ma odpuszczenia grzechów. Jest to własny sąd człowieka nad popełnionymi przez siebie grzechami,
które w świetle świętości Boga sam uznaje za czyny złe i godne potępienia. Jest to przede wszystkim
sprawa woli, dotkniętej łaską Bożą, gotowej do opuszczenia krzywych dróg postępowania i myślenia.
Dlatego też prawdziwy żal łączy się z mocnym postanowieniem poprawy, czyli szczerą gotowością więcej
nie grzeszenia, unikania okazji do grzechu i pragnienia życia w przyja¥ni z Bogiem. Uzewnętrznieniem
żalu, jawnym sądem, któremu grzesznik się poddaje, występując jako oskarżyciel samego siebie jest
spowied¥, czyli szczere wyznanie grzechów Panu Bogu za pośrednictwem kapłana, w celu otrzymania
rozgrzeszenia. Grzechy należy wyznawać w sposób osobisty, nawet z podaniem genezy poszczególnych
grzechów ciężkich. Penitent musi otworzyć swoje serce przed sługą Bożym, spowiednik zaś działając w
imieniu Chrystusa, powinien posiadać duchową umiejętność sądzenia. Grzesznikowi, który w sakramencie
spowiedzi okazuje swoje nawrócenie słudze Kościoła, Bóg udziela rozgrzeszenia. Zgodnie z Bożym
planem, według którego ukazała się ludziom dobroć Zbawiciela - naszego Boga, Bóg przez widzialne
znaki chce udzielić nam zbawienia i powtórnie odnowić zawarte przymierze. Dopełnieniem prawdziwego
nawrócenia jest zadośćuczynienie za winy. Prawdziwe nawrócenie widoczne jest w poprawie życia i
naprawie szkód wyrządzonych przez grzech. Każdy grzech pociąga za sobą karę, która wymaga
zadośćuczynienia na ziemi, albo w wieczności. Wynagrodzić należy Panu Bogu poprzez wypełnienie
pokuty wyznaczonej na spowiedzi, jak i bli¥niemu przez naprawienie wyrządzonych mu krzywd.
Zadośćuczynienie należy do całości sakramentu Pojednania, trwającej przez całe życie. Całe życie
chrześcijańskie, dobre uczynki i cierpienia, mają się przyczynić do odpuszczenia grzechów. Wtedy
zrozumiała jest łagodność nałożonej pokuty. Dzięki łączności z krzyżem, niewielka pokuta ma wielkie
znaczenie. Rodzaj i miara zadośćuczynienia powinny być dostosowane do penitenta, aby każdy naprawił
porządek, który naruszył i odpowiednim lekarstwem został uzdrowiony z choroby, na którą cierpiał.
Pokuta powinna być rzeczywiście lekarstwem na grzechy i środkiem do odnowy życia. Przez wypełnienie
wszystkich warunków sakramentu Pojednania Bóg sprawia, że ci, którzy przez grzechy ciężkie odeszli od
Niego, zerwali z nim więzy przyja¥ni i miłości, wracają znów do życia. Ci zaś, którzy wpadają w grzechy
powszednie, doświadczając swojej słabości, przez częste przystępowanie do sakramentu Pojednania
nabierają siły, aby dojść do pełnej wolności dzieci Bożych. Pamiętajmy, że nie doświadczymy w pełni
czym jest sakrament Pojednania, jeśli nie odważymy się spojrzeć w lustro, które przed nami trzyma Bóg.
Tym lustrem jest Jego Syn, który stał się człowiekiem, podobnym nam we wszystkim oprócz grzechu.
Trzeba przejrzeć się Jego życiu, aby doświadczyć sakramentalnej potrzeby oczyszczenia i pokuty.
Opracowała Elżbieta Ciborowska
http://www.abobola.aplus.pl - Parafia św. Andrzeja Boboli M. w Białymstoku
Powered by Mambo
Generated: 7 March, 2017, 22:57