Rozstrzygniecie nadzorcze Nr IFIII.4131.1.87.2016 z dnia 14 lipca

Katowice, 14 lipca 2016 r.
WOJEWODA ŚLĄSKI
NR IFIII.4131.1.87.2016
ROZSTRZYGNIĘCIE NADZORCZE
Na podstawie art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jednolity Dz. U. z
2016 r., poz. 446) w związku z art. 28 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu
przestrzennym (teks jednolity Dz. U. z 2016 poz. 778 ze zm.)
stwierdzam nieważność
uchwały Rady Gminy Konopiska nr 146/XXII/2016 z dnia 3 czerwca 2016 r. w sprawie miejscowego
planu zagospodarowania przestrzennego „Konopiska-Piła” w całości.
UZASADNIENIE:
Rada Gminy Konopiska w dniu 3 czerwca 2016 r. podjęła uchwałę nr 146/XXII/2016 w sprawie
miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego „Konopiska-Piła”.
Stosownie do przepisu art. 20 ust. 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu
przestrzennym (zwanej dalej: ustawą o planowaniu), w dniu 14 czerwca 2016 r. gmina przekazała
przedmiotową uchwałę wraz z załącznikami do organu nadzoru w celu zbadania jej zgodności z przepisami
prawa.
W dniu 24 czerwca 2016 r. organ nadzoru wszczął postępowanie nadzorcze. Gmina skorzystała z
przysługującego jej prawa i pismem z dnia 30 czerwca 2016 r. nr GR.6722.5.2012 złożyła wyjaśnienia.
W toku badania legalności przedmiotowej uchwały organ nadzoru stwierdził, że została ona podjęta z
istotnym naruszeniem art. 15 ust. 2 i 3 ustawy o planowaniu oraz § 4 rozporządzenia Ministra Infrastruktury
z dnia 26 sierpnia 2003r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania
przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1587 zwanego dalej rozporządzeniem).
Zgodnie z art. 15 ust. 2 pkt 8 ustawy o planowaniu w związku z § 4 pkt 8 rozporządzenia w miejscowym
planie obligatoryjnie określa się szczegółowe zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości objętych
planem miejscowym to jest minimalne lub maksymalne fronty działek budowlanych, ich powierzchnie oraz
określenie kąta położenia granic działek w stosunku do pasa drogowego. W § 4 ust. 5 pkt 1
kwestionowanego planu określono warunki dla scalania i podziału poprzez wskazanie, że parametry działek
budowlanych muszą odpowiadać wymogom określonym w: § 9 ust. 3 pkt 1 i 2 określającym minimalną
wielkość działki budowlanej oraz linie zabudowy (dla terenu 1UT), § 10 ust. 4 pkt 1-3 określającym między
innymi minimalną wielkość działki budowlanej oraz linie zabudowy (dla terenu 2UT), § 11 ust 4 pkt. 1 i 2
oraz ust. 5 pkt 1 określającym minimalną wielkość działki budowlanej, szerokość działki budowlanej oraz
linie zabudowy dla terenu 3MN. Ponadto w § 4 ust. 5 pkt 3 określono kąt położenia granic działek w
stosunku do pasa drogowego. Należy zauważyć, że zgodnie z cytowanymi wyżej przepisami obligatoryjnym
parametrem scalania i podziału jest również szerokość frontu działki tymczasem dla terenów 1UT oraz 2UT
nie określono powyższego. Ponadto dla wszystkich terenów odwołano się do przepisów określających linie
zabudowy. Należy zauważyć, że procedura scalania i podziału jest odrębną procedurą nie mającą
bezpośrednio związku z uzyskaniem pozwolenia na budowę lub zgłoszenia budowy. Odesłanie do linii
zabudowy w kontekście procedury scalania i podziału jest więc zbędne, co więcej nie ma umocowania w
przepisach prawa. Zauważyć również należy, że procedura scalania i podziału dotyczy wyznaczania na nowo
działek ewidencyjnych, tymczasem w treści § 4 ust. 5 pkt 1 wyznaczono parametry działek budowlanych.
Stosownie do definicji zawartej w art. 2 pkt 12 ustawy o planowaniu działka budowlana może składać się z
kilku działek ewidencyjnych bądź stanowić jedynie część działki ewidencyjnej.
W § 10 ust. 2 przedmiotowej uchwały dla terenu 2UT o podstawowym przeznaczeniu dla zabudowy
rekreacyjnej ustalono dopuszczenie wydzielenia odrębnych działek dla zabudowy mieszkaniowej
Id: 3A814A6F-EA01-4EAD-B4A8-0CA143B0C50F. Podpisany
Strona 1
jednorodzinnej w liczbie nie większej niż 4. Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu podstawowym
celem planu miejscowego jest określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu.
Delegacja ta została szczegółowo rozwinięta w art. 15 ustawy oraz w § 4 rozporządzenia. Żaden z
wymienionych wyżej przepisów nie daje gminie możliwości określenia maksymalnej liczby działek.
Ustalenia zawarte w § 10 ust. 2 uchwały stanowią ustalenia regulujące podziały nieruchomości, dokonywane
na podstawie przepisów Działu III rozdziału 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce
nieruchomościami (tekst jednolity z 2015 r. poz. 1774 ze zm.). Przy czym organem właściwym do podziału
nieruchomości jest wójt gminy, a nie rada. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego nie jest aktem
przeznaczonym do dokonywania takich rozstrzygnięć. Podziału nieruchomości można dokonać, jeżeli jest on
zgodny z ustaleniami planu miejscowego – art. 93 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Zgodność
z ustaleniami planu dotyczy zarówno przeznaczenia terenu, jak i możliwości zagospodarowania
wydzielonych działek gruntu. Zgodnie natomiast z art. 15 ust 3 pkt 10 ustawy o planowaniu rada gminy ma
możliwość wprowadzenia jedynie minimalnej powierzchni nowo wydzielanych działek budowlanych. Tym
samym przepis § 10 ust. 2 planu narusza art. 15 ustawy o planowaniu w związku z § 4 rozporządzenia
poprzez przekroczenie delegacji ustawowej.
Ponadto w § 10 ust 4 pkt 3 ustalono, że „co najmniej 25% terenu nieprzeznaczonego dla zabudowy
jednorodzinnej należy zagospodarować jako teren wspólnego użytkowania – w tym np. place zabaw, zieleń
zorganizowaną, urządzenia do rekreacji zewnętrznej.” W myśl art. 15 ust 2 pkt 1 ustawy o planowaniu w
planie miejscowym określa się obowiązkowo przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o
różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania. Jeśli więc intencją gminy jest
wprowadzenie terenu zielonego wspólnego użytkowania winna go wydzielić w planie miejscowym jako
odrębny teren. Wbrew tłumaczeniom gminy, fakt że powyższy obszar jest obecnie własnością jednego
właściciela jest tutaj bez znaczenia. Plan miejscowy jako akt prawa miejscowego opracowywany jest z
założenia na okres kilku, a nawet kilkunastu lat. Stan własności może się zmienić w każdym momencie
niezależnie od postanowień planu. W takim wypadku realizacja wprowadzonego nakazu, bądź zabudowa
zgodna z przeznaczeniem przez danego inwestora może okazać się niemożliwa do zrealizowania.
W § 5 pkt 5 lit. a ustalono zakaz usuwania zadrzewień wzdłuż istniejącego cieku –rzeki Konopki. Tak
sformułowany zakaz jest zbyt daleko idącym postanowieniem i może stać w sprzeczności chociażby z
przepisami ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo Wodne (tekst jednolity z 2015 r. poz. 469 ze zm.) , gdzie
uregulowano kto, w jakich przypadkach i na jakich warunkach możne usunąć drzewa i krzewy. Zgodnie
bowiem z art. 22 ust 1b pkt 3 prawa wodnego utrzymywanie wód jest realizowane między innymi poprzez
usuwanie drzew i krzewów porastających dno oraz brzegi śródlądowych wód powierzchniowych. Fakt ten
potwierdziły również wyjaśnienia gminy zgodnie z którymi przepis ten jest już przepisem martwym bowiem
zadrzewienia zostały już usunięte na mocy innych przepisów.
Kolejnym naruszeniem przepisów prawa jest brak przedstawienia na rysunku planu określonych w
tekście linii zabudowy. W myśl przepisów art. 15 ust. 2 pkt 6 w związku z § 4 pkt 6 oraz §7 pkt 8
rozporządzenia linie zabudowy powinny być określone zarówno na w tekście jak i na rysunku planu. W
kwestionowanym planie nie dochowano powyższego wymogu wprowadzając linie zabudowy od lasu oraz
linii brzegowej rzek i zbiorników wodnych jedynie w tekście.
Dodatkowo w ustaleniach szczegółowych dla terenu 2UT wielokrotnie odwołano się do pojęcia „domy
pod wynajem” określając dla takich inwestycji odmienne parametry - § 10 ust. 4 pkt 2 ,§ 10 ust. 4 pkt 2pkt 4
i pkt 7. Pojęcie „domów pod wynajem” nie zostało zdefiniowane w uchwale w związku z czym może budzić
wątpliwości interpretacyjne. To czy dany budynek będzie wynajmowany jest decyzją indywidualną jego
właściciela, która może zostać podjęta w dowolnym czasie zarówno przed budową, w jej trakcie jak i po
ukończeniu budowy. Nie wiadomo więc jaki warunek musi zostać spełniony by daną inwestycję móc
zaliczyć do domów pod wynajem w myśl przepisów przedmiotowego planu. Plan miejscowy jako akt prawa
miejscowego winien jednoznacznie określać nakazy, zakazy i dopuszczenia.
W § 9 ust. 4 kwestionowanego planu dla terenu 1UT wprowadzono wymóg zagospodarowania terenu w
powiązaniu z terenami 13-15 ZL. Analogicznie, dla terenów 8-9WS wprowadzono nakaz zagospodarowania
jako stawy rybne w powiązaniu z zagospodarowaniem terenów 2UT I 12ZL. Powyższe przepisy powtórzono
w § 17 ust 3 uchwały. Takie ustalenia są również niejasne, nie wiadomo bowiem w jaki sposób wymagane
powiązanie ma być realizowane. Należy zauważyć, że działka inwestycyjna może obejmować jedynie
fragment terenu wydzielonego liniami rozgraniczającymi, a co za tym idzie realizacja powyższych
postanowień, nie będzie możliwa.
Id: 3A814A6F-EA01-4EAD-B4A8-0CA143B0C50F. Podpisany
Strona 2
Zgodnie z treścią art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym podstawę do
stwierdzenia nieważności uchwały rady gminy w całości lub w części stanowi istotne naruszenie zasad
sporządzania planu miejscowego, trybu jego sporządzania, a także naruszenie właściwości organów w tym
zakresie.
Mając na uwadze powyższe, stwierdzenie nieważności uchwały w całości określonej w sentencji
rozstrzygnięcia nadzorczego jest uzasadnione.
Od niniejszego rozstrzygnięcia przysługuje prawo złożenia skargi do Wojewódzkiego Sądu
Administracyjnego w Gliwicach za pośrednictwem organu nadzoru - Wojewody Śląskiego, w terminie 30
dni od jego doręczenia.
z up. WOJEWODY ŚLĄSKIEGO
Dyrektor Wydziału Infrastruktury
Bożena Goldamer-Kapała
Id: 3A814A6F-EA01-4EAD-B4A8-0CA143B0C50F. Podpisany
Strona 3