Chiny Kotlina Dżungarska

Chiny
Stolica:
Pekin
Powierzchnia:
9 596 960 km²
Ludność:
1 330,1 mln
Waluta:
juan renminbi z nowym oznaczeniem China New Yuan (CNY), 1 CNY = 100 fenów
Napięcie:
220 V
Język:
chiński
Wiza:
wiza jest wymagana
Regiony:
Ałtaj, Ałtan - Tag, Cajdam, Cinling, Góry Wschodniochińskie, Hainan, Hongkong,
Karakorum, Kotlina Dżungarska, Kunlun, Mały Chingan, Nan - Shan, Nizina Chińska
, Nizina Mandżurska, Pekin, Pustynia Gobi, Pustynia Takla Makan, Syczuan,
Szanghaj, Tien - Szan, Tybet, Wielki Chingan, Wybrzeże Pohaj, Wybrzeże Żółte,
Wyżyna Junkuej, Wyżyna Południowo - Wschodnia
Kotlina Dżungarska
Krótka informacja
Wyjątkowy pejzaż Niebiańskiego Jeziora, wspaniałe widoki i niebywała atmosfera Środkowego Wschodu.
Informacje ogólne
Rozwój osadnictwa na terenie Kotliny Dżungarskiej nastąpił w ciągu ostatnich 400 lat i przyniósł ze sobą rozkwit rolnictwa oraz w niewielkim stopniu
przemysłu. W centralnej części regionu rozciągają się ogromne farmy, z kolei na stepach i terenach górskich można natknąć się na pastwiska ze
zwierzętami hodowlanymi pilnowanymi przez kazachskie i mongolskie ludy pasterskie.
Kotlina Dżungarska położona w północno-zachodnich Chinach od północy sąsiaduje z Ałtajem, od południa z regionem Tien-Szan, na wschodzie
graniczy z Kazachstanem, natomiast jej centralną część wypełnia pustynia Gurbantunggut z wydmami osiągającymi wysokość 25 m. W krajobrazie
kotliny można podziwiać liczne słone jeziora i suche stepy, na których eksploatowana jest ropa naftowa, złoto oraz węgiel kamienny.
Chociaż kraina od wieków leżała poza wielkimi ruchami historycznymi, pojawiali się tam wielcy tego świata, tacy jak Czyngis-chan, Timur z
Samarkandy, król Hunów Atylla czy Aleksander Wielki. Obszar Kotliny Dżungarskiej, wchodzący w skład większego terytorium Xinjiangu, po raz
pierwszy dostał się pod panowanie Chińczyków za czasów cesarza Wu Di w II w. p.n.e. Największy rozwój regionu nastąpił jednak w trakcie
panowania dynastii Tang między 650 a 850 r. n.e., chociaż załamanie nastąpiło w IX stuleciu, kiedy społeczeństwo przeszło na islam i zaczęły się
inwazje Mongołów pod wodzą słynnego Czyngis-chana. Liczne wojny z XIII w. przynosiły zamęt i rzeź, niemniej na skutek migracji ludności rozwinął
się Jedwabny Szlak pozytywnie wpływający na gospodarczą sytuację regionu. Gdy trakt handlowy stracił na ważności, w XVIII w. Chińczycy ponownie
powrócili do regionu z panującą dynastią Qing, której zaczęła się przeciwstawiać ludność muzułmańska wspierana przez Brytyjczyków
rozszerzających swoje wpływy w dalekiej Azji. Po licznych wojnach domowych i zawierusze związanej z II wojną światową, w regionie zaczęli masowo
osiedlać się Chińczycy Han, co wpłynęło na stabilizację prowincji.
Stolicą rozległej kotliny jest Urumczi, jedno z najważniejszych miast tej części Chin, z ponadmilionową społecznością. Dla turystów przybywających
tam z zachodniej części Azji jest to pierwsze typowo chińskie miasto, z którym ma się do czynienia. Historia Urumczi sięga VII wieku, kiedy region
przeszedł pod całkowitą kontrolę Chin. W tym czasie zatrzymywały się tam kupieckie karawany podążające Jedwabnym Szlakiem, a w wieku VIII
napłynęła ludność ujgurska. W XVIII w. powstawały w okolicy liczne kolonie wojskowe mające tłumić muzułmańskie powstania. Kilka stuleci później,
przed wybuchem II wojny światowej, pojawili się tam Sowieci, których zadaniem było również opanowanie rebelianckich zapędów trwających aż do lat
sześćdziesiątych XX w. Obecnie Urumczi jest ważnym miastem przemysłowym, pełnym eleganckich domów i sklepów ciągnących się wzdłuż
głównych ulic. Dla turystów nie ma tym zbyt wielu zabytków do oglądnięcia, niemniej z dziejami okolic można zapoznać się w Muzeum
Autonomicznego Regionu Xinjiangu, z główną ekspozycją poświęconą historii Jedwabnego Szlaku. Dowiedzieć się tam również można o
mniejszościach etnicznych zamieszkujących Kotlinę Dżungarską. W mieście nie ma jednoznacznie określonego centrum, a najprzyjemniejszym
terenem dla turystów jest wzgórze Hongshan, gdzie można dobrze zjeść, zrobić zakupy, zwiedzić kilka świątyń i oglądać oddalone szczyty regionu
Tien-Szan. Ze względu na najlepszą w tej części Chin bazę hotelową, z Urumczi najlepiej wybierać się na zwiedzanie okolic. W wielu restauracjach
można nie tylko dobrze zjeść, ale również przypatrzeć się pokazom tradycyjnego tańca ujgurskiego.
Kuchnia
Chociaż
kuchnia chińska zagościła na dobre na europejskich stołach, wizyta w
tradycyjnej restauracji może okazać się miłym zaskoczeniem.
Pełna
harmonia smaków to kulinarna zaleta uzyskiwana dzięki unikalnemu
łączeniu składników o różnych kształtach i barwach,
zadziwiających nie
tylko zmysł smaku, ale również wzroku. Chińczycy stawiają na dużo
warzyw, mało tłuszczu oraz zdrowe jedzenie
nierozerwalnie połączone z
filozofią, medycyną i każdą dziedziną życia. Terytorium Chin jest bardzo rozległe, dlatego w zależności od pobytu
w danym regionie, warto
poświęcić czas na kulinarną podróż po najróżniejszych restauracjach, by
rozpoznać na własnym podniebieniu
najważniejsze smaki: słodki, kwaśny, cierpki, słony i gorzki.
Warto
pamiętać, że w Chinach śniadania spożywa się bardzo wcześnie, nawet o
6:00 rano, a przed południem większość restauracji
przyrządza już
obiady. W tradycyjnych restauracjach jada się na obracanych stołach
przeważnie pałeczkami, chociaż dla turystów z zachodu
przygotowywane są
na wszelki wypadek zestawy sztućców, ale będąc już w Chinach chyba
warto pokusić się naukę specyficznego
spożywania posiłków. Lista
chińskich potraw jest tak długa jak historia kraju licząca kilka
tysięcy lat. Zaglądając do restauracji oprócz
lokalnego podziału można
zauważyć kilka kategorii: potrawy carskie, potrawy lokalne, potrawy
rodzinne, etniczne, wegetariańskie oraz
Wydruk ze strony http://www.btz-pttk.krakow.pl/first.php
Informacje przygotowane przez MerlinX
Strona 1/5
lecznicze. Większość dań skupia dziedzictwo kultur azjatyckich takich jak koreańska, japońska oraz
przeważnie najznamienitsze i wyszukane dania, podczas gdy poddani spożywali najczęściej ryż.
mongolska.
Na stoły cesarskie trafiały
Kuchnia
bazuje na ryżu krótko lub długoziarnistym, bardzo często serwowanym w
postaci klusek lub makaronu. Do tego dochodzi
przeważnie mięso
uznawane
za produkt dodający sił witalnych.
Chociaż w regionach
islamskich
króluje baranina i wołowina,
najpopularniejszym mięsem jest
wieprzowina zwana zhurou. Jada się także dużo kurczaków jirou oraz jagnięcinę. Na stoły, szczególnie w
regionach przymorskich, trafiają także ryby fu,
chociaż spotkać można również nieco bardziej egzotyczne ślimaki
morskie, żółwie, węże,
cykady, a nawet skorpiony czy kawałki
niedźwiedzia. Na szczęście dostępna jest cała gama warzyw takich jak
kapusta pekińska, szpinak czy
ziemniaki oraz owoców: jabłek, mandarynek,
bananów, gruszek i winogron. Niezbędnych protein dostarczają nasiona
soi występujące w
wielu potrawach, chociaż za
substytut mięsa uchodzi
także ser tofu – świeży twaróg o konsystencji kremu, podawany w wielu kulinarnych
kombinacjach.
Do
popularnych przekąsek, z którymi bardzo często można się zetknąć
stołując się w niewielkich restauracjach na wąskich uliczkach
„hutong”,
należą jaja kacze, kurze i przepiórcze gotowane na twardo w roztworze
herbaty, sosu sojowego i anyżu. Na stoiskach z
przekąskami można także nabyć grillowane skrzydełka kurczaka, makarony, kebaby, pieczone ziemniaki i kukurydzę. Ciekawe w smaku
mogą okazać się bułki gotowane na parze o nadzieniu mięsnym lub warzywnym, na które potocznie mówi się „łyse głowy”.
Posiłki
najczęściej rozpoczyna się pobudzającą żołądek i wzmagającą apetyt
filiżanką herbaty, której mnogość gatunków może zachwycić
niejednego
pasjonata aromatycznego napoju. Chińczycy do posiłków pijają także piwo pijiu (najsłynniejsze Tsingtao pochodzi z Qingdao) oraz
spirytus bajiu określany
mianem „białego wina”. Jest to jeden z najmocniejszych alkoholi, z
którym nie należy przedobrzyć, podobnie jak z
mocną wódką Mao Tai Jiu pochodzącą z prowincji Kuejczou. Może po prostu lepiej sięgnąć do obiadu po słodzoną lemoniadę albo delikatne
wino gronowe Putao Jiu. W
restauracji warto także poprosić o butelkę słodkiego, uchodzącego za
wytrawne, białego wina „Wielki Mur” lub
czerwonego o groźnej nazwie „Smok”.
Obyczaje
Turyści
wybierający się do Chin spodziewają się przeważnie kulturowego
szoku,
co nie do końca okazuje się słuszne. Chociaż odległy
zakątek
na kuli ziemskiej jest ogromną zagadką rządzoną według tajemniczych zasad, bez problemu można się tam odnaleźć i przekonać,
że jest to
ciekawy kraj z
jedną z najstarszych kultur świata. W kraju
akupunktury, aromaterapii i ćwiczeń z medytacji każdy może
doświadczyć inspirujących przygód, które później staną się ciekawym tematem do dyskusji.
Niemalże
całą populację stanowią Chińczycy, niemniej w jej skład wchodzi
kilkadziesiąt innych mniejszości narodowych, które wyznają
między innymi islam. Wyznanie i religia bardzo mocno wpływa na kulturę i kształtuje styl życia społeczności. W chińskich religiach ludowych
główną rolę odgrywa buddyzm, taoizm i konfucjanizm, chociaż znaczna część społeczeństwa jest bezwyznaniowa. Konfucjanizm przykładowo
kładł nacisk na poszanowanie tradycji i stąd zamiłowanie Chińczyków do wszechobecnego porządku. Taoizm odnosił się do obecnych w
człowieku przeciwstawnych sił jing i jang oraz rozwoju duchowego człowieka, a buddyzm wyznawał wiarę w istnienie istot nadprzyrodzonych
oraz życia po śmierci.
Chińczycy
są na ogół pracowici, zaradni i weseli, o czym przykładowo można
przekonać się podczas stołowania w restauracjach i
wsłuchiwania w gwarne rozmowy. Interesują się światem zewnętrznym, chociaż życiowa
determinacja prowadzi do osiągania celu za wszelką
cenę. Podróżując po
Chinach należy jednak pamiętać, że wciąż ma się do czynienia z państwem komunistycznym, rządzonym silną ręką i
posiadającym system nie zawsze zrozumiałych wartości. Ludzie rodzą się równi i prowadzą życie w zgodzie z powszechnie obowiązującymi
normami.
Podróżnik
zwiedzający chińskie miasta powinien pamiętać o okazywaniu szacunku i posłuszeństwie wobec starszych. Dobrym sposobem na
wywarcie pozytywnego wrażenia jest przekazanie przy pierwszym spotkaniu wizytówki lub karteczki z imieniem i nazwiskiem, najlepiej w
języku
chińskim. Chińczycy bywają impulsywnymi ludźmi, chociaż nie zawsze
głośna dyskusja musi mieć znamiona kłótni. Chociaż w
Chinach funkcjonuje wiele różnych dialektów językowych (szanghajski, min, kantoński), komunikację ułatwia język mandaryński określany
„wspólnym językiem”. Dla turystów z pewnością egzotycznie przedstawiają się chińskie znaki-piktogramy
reprezentujące raczej myśl niż
sposób wymowy, których dźwięk różni się w zależności od regionu. Poznanie nawet najłatwiejszych znaków, chociaż sprawi zapewne sporo
trudności, może okazać się interesującą nauką.
Chińczycy
niezależnie od piastowanego stanowiska największą wagę przywiązują do przestrzegania godzin posiłków, końca pracy i snu,
dlatego warto
uszanować przerwę obiadową, by zaoszczędzić sobie jakichś
nieprzyjemności. Bardzo ważna jest także gościnność, chociaż
zaproszenia
do domów są rzadkością, w przeciwieństwie do towarzyskich spotkań w
restauracjach. Zaproszenie do jedzenia jest wyrazem
przyjaznych
stosunków, tym bardziej jeśli dotyczy spraw biznesowych. Kultura
biznesowa i negocjacyjna bowiem jest w chinach bardzo
ważnym aspektem
prowadzenia interesów, więc jeśli ktoś w trakcie podróży chce załatwić
sprawy zawodowe powinien szczegółowo
zapoznać się z taką etykietą, by
nie popełnić niepotrzebnego „faux pas”. Chińczycy dużą wagę przywiązują także do min, próbując zawsze
zachować kamienne oblicze, co często może wprawiać Europejczyków w zabawne zakłopotanie. W trakcie rozmów lepiej nie poruszać
tematów dotyczących Tybetu i ogólnie komunizmu, a tym
bardziej nie można krytykować funkcjonowania państwa. Naturalne tematy
najczęściej dotyczą pogody, kultury, zabytków czy sportu.
Dla
Chińczyków najświętszą częścią ciała jest głowa, więc nie należy
spóźnianie się nie leży w dobrym tonie, a zakazane jest pokazywanie
ciała.
dotykać niczyjej głowy. Nie ma tam zwyczaju dawania napiwków,
stopy lub wskazywanie czegoś stopą uchodzącą za nieczystą część
Chiny
są państwem komunistycznym, w którym celebruje się takie święta jak
Święto Pracy przypadające na 1 maja, październikowe Święto
Narodowe czy Nowy Rok będący świętem ruchomym ze względu na chiński kalendarz. Do pozostałych świąt państwowych należy między
innymi Dzień Kobiet, Dzień Dziecka i rocznica powstania Komunistycznej Partii Chin.
Wydruk ze strony http://www.btz-pttk.krakow.pl/first.php
Informacje przygotowane przez MerlinX
Strona 2/5
Wycieczki Fakultatywne
Tian Chi– Niebiańskie Jezioro położone około 100 km na wschód od Urumczi tworzy wyjątkowy pejzaż, którego podziwianie jest prawdziwą,
turystyczną rozkoszą. Z racji położenia na wysokości 2 tys. m n.p.m. nad akwenem nieustannie panuje przyjemny chłód, orzeźwiający w trakcie
upalnego lata. Zbiornik niebiańsko kołyszący się pośród gęstych lasów sosnowych, strzelistych wzgórz i trawiastych łąk zasilany jest wodą z
topniejących lodowców. Rześkie powietrze zachęca do długich wędrówek po wyznaczonych szlakach okalających błękit skryty wśród zieleni i skał.
Podczas wędrówki można spotkać leniwe bydło wypasające się na bujnych łąkach, tradycyjne jurty, w których mieszkają pasterze, kozice górskie
wędrujące wysokimi graniami i turystów szykujących się na wysokogórską wspinaczkę. W chwili słabości warto zapytać miejscowych o „kumys” –
napój alkoholowy wytwarzany ze sfermentowanego kobylego mleka.
Hami (Kumul) – podróżnicy zmierzający do Ałtaju od strony wschodnich Chin trafiają najczęściej do największej oazy w okolicy, słynącej z uprawy
melonów. Od wieków było to jedyne żyzne i urodzajne miejsce w okolicy i tam właśnie schronienie znajdowali kupcy podróżujący handlowym traktem.
Chociaż początki osady sięgają II w. p.n.e., pierwsi Chińczycy pojawili się tam około 70 r. n.e., by utworzyć wojskową komendę sprawującą władzę
nad ludem zamieszkującym okolicę. Plemiona koczownicze niejednokrotnie niszczyły garnizon i rabowały kupców przemierzających północną nitkę
Jedwabnego Szlaku. Miasto pozostawało pod panowaniem chińskim do VIII w., czyli do momentu kiedy w północno-zachodnich Chinach pojawili się
Tybetańczycy, a Hami przeszło po panowanie ludu Ujgurów zamieszkujących tam do dziś. Przez Ałtaj w XIII stuleciu przetoczyła się fala
mongolskiego potopu, pozostawiająca po sobie na kilka stuleci potomków słynnego Czyngis-chana. Wtedy odrodziła się handlowa komunikacja z
Europą, a Hami w swoich relacjach opisał podróżnik Marco Polo zwiedzający tę część świata. XIV wiek to już dominacja dynastii Ming, która na dobre
zaczęła rządzić Chinami. Chociaż w kolejnych stuleciach ważna osada strategiczna była nękana licznymi najazdami sąsiednich państw, pozostawała
pod władzą chińską. Z tego miejsca Chińczycy wyruszali na tłumienie powstań w Turkiestanie Wschodnim – krainy podbitej w późniejszym czasie i
nazwanej Sinciang. Początek XX wieku przyniósł ze sobą kolejne konflikty, w które zaangażowała się Armia Czerwona, a prowincja Sinciang stała się
w latach pięćdziesiątych Ujgurskim Regionem Autonomicznym, pozostając jednak pod zwierzchnictwem Chin. Obecnie miasto Hami jest spokojną
oazą z panującym wokoło krajobrazem pustynnym i terenami bogatymi w złoża ropy naftowej. Nie ma tam zbyt wielu zabytków, ale warto zobaczyć
Groby Królów Hami – Hui Wang Fen, którzy władzę w mieście sprawowali w latach 1697-1930. Zwiedzić można także miejscowy meczet, muzeum
oraz mauzolea, których historię najlepiej opowiada przewodnik. Drugim istotnym miejscem jest grobowiec Gessa – jednego z pierwszych islamskich
misjonarzy działających na terenie Chin. W Hami nie ma problemu ze znalezieniem noclegu, gdyż jest to jedyne w okolicy miasto z bazą hotelową.
Turfan – zielona oaza funkcjonująca na pustyni dzięki topniejącym śniegom okolicznych gór, którą mieszkańcy obsadzili dodatkowo winoroślą i
stworzyli roślinne tunele dające wytchnienie przed żarem płynącym z nieba. Prowadzi tam niezwykle malownicza droga, dla której tłem są wywołujące
respekt góry przechodzące swobodnie w rozległą pustynię. Mieszkają tam Ujgurzy zajmujący się między innymi sprzedażą suszonych owoców na
barwnych targowiskach. Ekstremalne warunki pogodowe sprawiają, że najgorętsze godziny w ciągu dnia najlepiej spędzić popijając zmrożonego
drinka w którejś z restauracji. Można także smakować pysznych winogron prosto z winnic, by wieczorem, kiedy powietrze jest znacznie
przyjemniejsze, ruszyć na zwiedzanie buddyjskich grot i ruin miast znajdujących się w okolicy. Samo centrum miasta nie jest duże, działa tam
muzeum prezentujące szczątki dinozaurów i przedmiotów znalezionych na Jedwabnym Szlaku, a uwagę turystów przyciąga interesujący system
irygacyjny funkcjonujący w mieście od 2 tys. lat. Chociaż w Turfanie nie ma zabytków warto poświęcić chwilę na wizytę w meczecie z minaretem, który
datowany jest na XVIII w. Turyści zatrzymujący się w mieście na dłużej, traktują zazwyczaj hotele jako bazę wypadową do zwiedzania okolic, a lokalne
restauracje jako idealne miejsce do spróbowania ujgurskich, chrupiących, owiniętych soczystymi kiściami winogron szaszłyków z jagnięciny.
Ruiny Jiaohe – pozostałości miasta, znajdujące się kilkanaście kilometrów od Turfanu, pochodzą z II w. p.n.e. i przez kilkaset lat były stolicą
królestwa Jushi. Strategiczny punkt nie przetrwał jednak licznych pożarów i rebelii, po których pozostały szczątki bram, świątyń, budynków
użyteczności publicznej i cmentarzy, składające się na obraz miasta. Spacer po tym miejscu może okazać się nastrojowym spędzeniem wolnego
czasu, wzbogaconym o powiew historii.
Bezeklik – turyści z Turfanu często wybierają się na zwiedzanie tzw. Płomiennych Grot wydrążonych przed wiekami w czerwonych, pomarszczonych
skałach wyglądających jak płomienie migoczące w żarze płynącym z nieba. W sieci jaskiń, których wnętrza datowane są na VII w., turyści mogą
obejrzeć buddyjskie posągi oraz malowidła ścienne przywodzące na myśl dawne sceny z Jedwabnego Szlaku. Po zwiedzeniu grot warto
zainteresować się wspaniałymi wydmami, które warto zdobyć choćby dla zrobienia ciekawego zdjęcia.
Gaochang – miłośnicy filmów przygodowych nie powinni ominąć rozległych ruin świadczących o wielkości starożytnego miasta Ujgurów.
Zakończywszy spacer po pozostałościach dawnej stolicy warto poświęcić czas na wizytę w miejscu pochówku dostojników z Gaochang. W
grobowcach Astana można co prawda obejrzeć unikalne malowidła ścienne, niemniej większość najlepiej zachowanych dzieł sztuki przeniesiono do
muzeów w Urumczi i Turfanie.
Dolina Winorośli– zjawiskowa oaza zieleni w środku pustyni, gdzie oprócz degustacji soczystych winogron można obejrzeć pokazy ujgurskiego tańca
oraz zwiedzić muzeum poświęcone uprawianiu tej winodajnej rośliny. Wycieczka obejmuje także wizytę nad jeziorem Aiding, które potrafi się
przemieszczać i ze względu na różne pory roku nie zawsze znajduje się na swoim miejscu.
Kuqa – niewielkie miasto z bogatą historią było przed wiekami ważnym punktem przy Jedwabnym Szlaku. Stamtąd pochodzi również jeden z
najsłynniejszych chińskich buddystów – Kumarajiva, który żył w VI stuleciu i dzięki niemu buddyzm rozpowszechnił się w Chinach. Z kolei w VII wieku
w mieście pojawił się podróżujący mnich Xuanzang, krzewiący idee buddyzmu podczas wzniosłych kazań. Kuqa jest siedzibą rozmaitych bazarów i
targowisk, na które zjeżdżają się kupcy z okolicznych osad. Na ulicach miasta można spotkać rozmaite grupy etniczne takie jak Ujgurzy, Mongołowie,
Kirgizi czy Mandżurowie, z kolei najciekawszym terenem na spacer jest okolica Starego Miasta pełna meczetów z środkowoazjatyckim kolorytem.
Zwiedzić warto także grobowiec Moleny Ashidinhana, muzułmańskiego misjonarza przybyłego do miasta w XIV stuleciu, by później wypocząć w
przyjemnym parku Xinghua. Turyści, którzy zostają w mieście dłużej, najczęściej wybierają się na zwiedzanie Jaskiń Tysiąca Buddów w Kizli (Kezier
Qianfodong).
Jaskinie Tysiąca Buddów
– perełka środkowoazjatyckiej sztuki położona w pobliżu osady Kezier Qianfodong jest szczególnym miejscem za sprawą tajemniczych grot, które w
swojej stylistyce wykończenia łączą styl hellenistyczny, hinduski i perski. Turyści mogą zwiedzić kilka udostępnionych grot ozdobionych wspaniałymi
malowidłami ściennymi i posągami Buddy. Można tam poczuć tajemniczą atmosferę wywołaną półmrokiem i zapachem dogasających świec.
Wydruk ze strony http://www.btz-pttk.krakow.pl/first.php
Informacje przygotowane przez MerlinX
Strona 3/5
Najczęściej Zadawane Pytania
Kiedy najlepiej wybrać się do Kotliny Dżungarskiej?
Na
wycieczkę najlepiej wybrać się wiosną lub jesienią, kiedy panują
optymalne warunki do zwiedzania miast i wypraw w góry, a umiarkowane
temperatury zbytnio nie przeszkadzają. Zimy w tej części kraju są mroźne, a lata upalne i deszczowe (szczególnie lipiec i sierpień).
Jaka waluta obowiązuje w Chinach i jakie są orientacyjne ceny?
Walutą Chin jest juan renminbi z nowym oznaczeniem China New Yuan (CNY), 1 CNY = 100 fenów. Ceny między regionami znacznie się różnią i
zależą od popularności turystycznej danego obszaru, a prowincja jest tańsza niż ekskluzywne kurorty. W trakcie robienia zakupów, szczególnie
na bazarach i targowiskach, warto targować się, gdyż sprzedawcy często obniżają ceny. Towary w chińskich supermarketach i większych
sklepach mają ceny porównywalne z polskimi.
Gdzie i jakie pamiątki kupić w Chinach?
Najciekawsze,
tradycyjne pamiątki można kupić w lokalnych sklepach z rękodziełem oraz w „manufakturach”, gdzie przedmioty są wykonywane
ręcznie. Chińczycy są specjalistami w tworzeniu podróbek, dlatego za oryginalnymi produktami lepiej rozejrzeć się w tzw. „Sklepach Przyjaźni”
niż zwykłych sklepikach przyciągających niskimi cenami. Na
uwagę zasługuje duży wybór antyków, chociaż nie ma co liczyć na niskie
ceny.
Ciekawymi upominkami mogą być przykładowo narzędzia wykorzystywane przez artystów takie jak pędzle i tusz, a także przedmioty z nefrytu i
tradycyjne latawce. Warto wstąpić do tradycyjnej
herbaciarni po aromatyczną paczuszkę herbaty lub rozglądnąć się w
pierwszej lepszej
„graciarni” za drewnianą rzeźbą lub misternie wykonanym posążkiem Buddy. Turyści rozglądają się także za fajkami do opium, kompletami do
gry w „madżonga” czy chińską porcelaną. Stosunkowo tanie są perły, jedwab i obrazy malowane na takim materiale. Unikatowym prezentem jest
także chińska kaligrafia malowana na jedwabiu lub bibule. Podczas zakupów warto pokusić się o targowanie, gdyż sprzedawcy bardzo często
opuszczają ceny wstępnie zawyżone dla turystów.
Jaki czas obowiązuje w Chinach?
W Chinach do czasu polskiego w lecie dodajemy 6, w zimie 7 godzin.
Jak poruszać się po Chinach?
Z
powodu dużych odległości przemieszczanie się pomiędzy poszczególnymi
regionami jest utrudnione, niemniej samoloty obsługują stolice
wszystkich prowincji i większe miasta. Podróżowanie z pewnością wymaga wcześniejszego, dobrze przygotowanego planu, szczególnie jeśli chodzi
o
tańszy transport. Kolej jest najszybszą, najbezpieczniejszą i najlepiej rozwiniętą formą poruszania się po Chinach. Sieć kolejowa dysponuje
najszybszymi pociągami luksusowymi, ekspresami, pośpiesznymi i osobowymi. Składy często bywają przepełnione, więc lepiej wcześniej
zarezerwować bilet i unikać kupowania biletu w dzień wyjazdu, chyba że jest to trasa lokalna.
Chociaż sieć kolejowa jest dobrze rozbudowana, nie brakuje regionów, do których można dotrzeć tylko autobusem. Najlepszą flotą autobusową
dysponują prywatni przewoźnicy. Połączenia zarówno prywatne, jak i publiczne są częste, gdyż istnieje duża konkurencja i zapotrzebowanie ze
strony pasażerów. Bilety można kupować bez wcześniejszej rezerwacji i należy pamiętać, że podróż autobusem nie należy do najkrótszych ze
względu na częste przystanki. Na trasach do 100 km kursują minibusy, które są rozsądną cenowo i czasowo formą podróżowania.
Transport
tanie. Ceny
w dużych miastach jest dobrze rozwinięty. W Pekinie, Hongkongu,
wszechobecnych taksówek również nie są wygórowane.
Na
terytorium Chin nie można wjechać własnym samochodem, a wynająć lub
prawa
jazdy i załatwieniu wielu formalności. Międzynarodowe prawo jazdy nie
ale nie należy to do tanich udogodnień w podróżowaniu.
Kantonie i Szanghaju działa metro, a autobusy są stosunkowo
kupić auto można jedynie po wcześniejszym uzyskaniu chińskiego
jest honorowane. Zawsze można wynająć samochód z kierowcą,
Węzłem komunikacyjnym jest Urumczi, które dysponuje krajowymi połączeniami lotniczymi z Kaszgarem, Kuqa, Korli, Chotanem, Yining oraz Hong
Kongiem. Urumczi ma także połączenia autobusowe z większymi miastami w całej prowincji Xinjiang. W dłuższe trasy, np. do Kaszgaru najlepiej
wybrać się pociągiem, aczkolwiek linia kolejowa nie dochodzi do wszystkich miast leżących na trasie Jedwabnego Szlaku.
Jakie są ograniczenia celne w Chinach?
Przy
wwożeniu środków płatniczych powyżej równowartości 5 tys. USD należy
złożyć stosowną deklarację celną, na której podstawie przy
wyjeździe
prowadzona jest kontrola. W deklaracji wjazdowej należy również zgłosić
wszystkie wartościowe przedmioty (np.: kamera, cenna
biżuteria itp.) Wywieźć można ograniczoną ilość alkoholu (do 1 l), a zakupiony sprzęt elektroniczny nie może przekraczać wartości wyższej niż 5
tys. CNY. Zakaz dotyczy wywozu waluty chińskiej w wysokości większej niż 20 tys. CNY, dóbr kultury, dzieł sztuki, rzadkich wydawnictw, kamieni
szlachetnych i ich pochodnych, zagrożonych gatunków roślin i zwierząt.
Jakie dokumenty potrzebne są w razie konieczności skorzystania z służby zdrowia w Chinach?
Cudzoziemiec na terenie Chin za wszystkie usługi medyczne płaci gotówką, natomiast zwrotu kosztów leczenia można dochodzić po powrocie do
kraju, po przedstawieniu firmie ubezpieczeniowej odpowiednich rachunków (należy zadbać, żeby były wystawione w języku angielskim). Polisy
zagranicznych firm nie są uznawane, więc jedyną opcją jest korzystanie z chińskiego ubezpieczenia. Chociaż nie ma obowiązku ubezpieczeń
osobowych, jedynym
rodzajem wymaganego ubezpieczenia jest polisa na przelot na trasach
krajowych, którą wykupuje się jako dodatek do
biletu. Należy również
pamiętać, że niektóre z firm ubezpieczeniowych wymagają poświadczenia
rachunków przez poszczególne urzędy
konsularne. Opieka medyczna poza terenami głębokiej prowincji nie stanowi problemu i jest ogólnodostępna. Cena za dobę pobytu w szpitalu nie
obejmuje kosztów usług medycznych,
badań ani leków, za które płaci się osobno. Turystom, którzy chcą
skorzystać z leczenia metodami
tradycyjnymi zaleca się korzystanie z
gabinetów dostępnych przy niektórych klinikach oraz z punktów w
większości hoteli. W niektórych
regionach, które zostają umieszczane są
na liście zagrożeń epidemiologicznych sporządzonej przez WHO,
bezwzględnie wymagana jest
książeczka zdrowia.
Ze
względu na inną florę bakteryjną należy starannie wybierać restauracje
lub jadać w hotelach, przestrzegać podstawowych zasad higieny
niezbędnych w krajach tropikalnych oraz zwracać uwagę na warunki w
jakich przygotowuje się i przechowuje jedzenie. Turyści powinni pić
wyłącznie wodę butelkowaną, gdyż woda z kranu nie jest zdatna do picia.
Szczepienia ochronne nie są wymagane, niemniej szczególnie w krajach tropikalnych istnieją zagrożenia sanitarno-epidemiologicznych, dlatego
przed wyjazdem warto sprawdzić czy szczepienia nie są zalecane sezonowo i
profilaktycznie zaszczepić się przed wskazanymi chorobami.
Poszczególne
zalecenia sanitarne pozwalające uniknąć zachorowania na różne choroby
dostępne są na stronie internetowej Państwowej
Inspekcji Sanitarnej: www.pis.gov.pl
Wydruk ze strony http://www.btz-pttk.krakow.pl/first.php
Informacje przygotowane przez MerlinX
Strona 4/5
Ważne informacje MSZ
Obywateli
polskich wybierających się do Chin obowiązują wizy, które można
uzyskać w ambasadach i urzędach konsularnych po
przedstawieniu
paszportu (ważnego min. 6 miesięcy od daty wyjazdu z Chin), zdjęcia,
wypełnionego wniosku wizowego, kserokopii biletu do
Chin albo wydruku
potwierdzającego hotelową rezerwację, bądź też potwierdzenia
uczestnictwa w wycieczce. Wyjazd z terytorium Chin do
Specjalnej Strefy
Administracyjnej Hongkongu lub Makau traktowany jest jako opuszczenie
granic ChRL i automatycznie anuluje ważność
posiadanej wizy
jednokrotnej, dlatego przed podróżowaniem w te miejsca trzeba zadbać o
posiadanie wizy dwu- lub wielokrotnej. Polacy
podróżujący wyłącznie do
Hongkongu i Makau nie potrzebują wiz wjazdowych, jeżeli ich pobyt nie
przekracza 3 miesięcy. Podróżując dalej
do Chin wizę wjazdową można
uzyskać w specjalnych biurach łącznikowych centralnych władz ChRL. W
Chinach istnieje obowiązek
meldunkowy, którego dokonuje administracja hotelu.
Szczegółowe
i aktualne informacje można znaleźć na stronie MSZ: www.msz.gov.pl
www.pekin.polemb.net
lub
na stronie ambasady polskiej w Pekinie
Ambasada Rzeczypospolitej Polskiej w Chińskiej Republice Ludowej
Chiny, Pekin, 1 Ritan Lu, Jianguomenwai, 100600
Tel. dyżurny: +861065321235 Faks: +861065321745
[email protected]
www.pekin.polemb.net
Konsulat Generalny Rzeczypospolitej Polskiej w Hongkongu
Chińska Republika Ludowa, Hongkong, 183 Queens Road East, pokój 2506, piętro 25,
Tel.: +852 28400779 Tel. dyżurny: +852 93663262 Faks: +852 25960062
[email protected]
www.hongkongkg.polemb.net
Konsulat Generalny Rzeczypospolitej Polskiej w Kantonie
Chińska Republika Ludowa, Kanton, Shamian Dajie nr 63, 510130
Tel.: +8620 81219993 Tel.: +8620 81219994 Tel. dyżurny: +86 13500033863 Faks: +8620 81219995
[email protected]
www.kantonkg.polemb.net
Konsulat Generalny Rzeczypospolitej Polskiej w Szanghaju
Chińska Republika Ludowa, Szanghaj, 618 Jianguo Xi Road, 200031
Tel.: +86 21 6433 4735 Tel.: +86 21 6433 9288 Tel. dyżurny: +86 15 0004 44808 Faks: +86 21 6433 0417
[email protected]
www.szanghajkg.polemb.net
Wydruk ze strony http://www.btz-pttk.krakow.pl/first.php
Informacje przygotowane przez MerlinX
Powered by TCPDF (www.tcpdf.org)
Strona 5/5