POSTANOWIENIE z dnia 4 marca 2010 r. Sygn. akt Ts 164/09 Trybunał

POSTANOWIENIE
z dnia 4 marca 2010 r.
Sygn. akt Ts 164/09
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Wojciech Hermeliński,
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej
Wiesława T. w sprawie zgodności:
art. 33 ust. 6 ustawy z dnia 13 października 1995 r. – Prawo łowieckie (Dz.
U. z 2005 r. Nr 127, poz. 1066, ze zm.) z art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2
Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 9 lipca 2009 r.
skarżący zarzucił art. 33 ust. 6 ustawy z dnia 13 października 1995 r. – Prawo łowieckie
(Dz. U. z 2005 r. Nr 127, poz. 1066, ze zm.) sprzeczność z art. 45 ust. 1 oraz art. 77 ust. 2
Konstytucji.
Orzeczeniem Okręgowego Sądu Łowieckiego w Białej Podlaskiej z 7 maja 2008 r.
(sygn. akt OSŁ 2/2008) skarżący został uznany za winnego popełnienia przewinienia
łowieckiego, naruszającego przepis § 137 ust. 1 pkt 2 i 4 Statutu Polskiego Związku
Łowieckiego. Orzeczeniem Głównego Sądu Łowieckiego z 6 listopada 2008 r. (sygn. akt
GSŁ 31/08) utrzymano w mocy orzeczenie organu pierwszej instancji. W odpowiedzi na
wniosek skarżącego o wniesienie skargi nadzwyczajnej od orzeczenia Okręgowego Sądu
Łowieckiego Prezes Głównego Sądu Łowieckiego pismem z 9 czerwca 2009 r. (L. Dz.
268/GSŁ/08) stwierdził brak przesłanek do wystąpienia z tą skargą. Skarżący wskazuje, że
wyczerpał tok instancji umożliwiający odwołanie się od zapadłych orzeczeń. Podnosi
także, że nie może odwołać się do sądu powszechnego, gdyż uniemożliwia mu to
zaskarżony przepis ustawy.
Zgodnie z art. 33 ust. 6 ustawy – Prawo łowieckie, w sprawach nabycia lub utraty
członkowstwa w Polskim Związku Łowieckim oraz utraty członkowstwa w kole
łowieckim
zainteresowany
może
–
po
wyczerpaniu
postępowania
wewnątrzorganizacyjnego – dochodzić swoich praw na drodze sądowej. Zdaniem
skarżącego przepis ten stanowił podstawę wydania zaskarżonego orzeczenia w zakresie, w
jakim uniemożliwił mu skorzystanie z prawa odwoływania się od wydanych w sprawie
rozstrzygnięć. Sytuacja, w której skarżący nie może odwołać się do sądu powszechnego
prowadzi – w jego ocenie – do naruszenia przysługującego mu prawa do sądu (art. 45 ust.
1 Konstytucji). Jako osoba, wobec której orzeczono inną karę niż przewidziana w
zaskarżonym przepisie, nie miał on bowiem prawa do rozpoznania jego sprawy przez
niezależny, bezstronny i niezawisły sąd. In fine skargi skarżący wskazał na orzecznictwo
Trybunału Konstytucyjnego, w którym jednoznacznie stwierdzono, że niekonstytucyjne są
te przepisy, które pozbawiają obywatela prawa do sądu, także w sprawach
dyscyplinarnych, których specyfika nie może uzasadniać wyłączenia w tym przypadku
tego prawa.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Artykuł 79 ust. 1 Konstytucji stanowi: „Każdy, czyje konstytucyjne wolności lub
prawa zostały naruszone, ma prawo, na zasadach określonych w ustawie, wnieść skargę do
Trybunału Konstytucyjnego w sprawie zgodności z Konstytucją ustawy lub innego aktu
normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł
ostatecznie o jego wolnościach lub prawach albo o jego obowiązkach określonych w
Konstytucji”. Powyższa regulacja przesądza, że kontrola konstytucyjności przepisów
dokonywana w trybie skargi konstytucyjnej ma charakter konkretny, nie zaś abstrakcyjny.
Oznacza to, że dla wniesienia skargi wymagane jest uprzednie uzyskanie orzeczenia,
ostatecznie rozstrzygającego o przysługujących skarżącemu prawach lub wolnościach
konstytucyjnych, wydanego na podstawie przepisu, przeciwko któremu wysuwa się zarzut
niekonstytucyjności.
Skarżący uprawnienie do wniesienia skargi konstytucyjnej wywodzi z naruszenia
przez zaskarżony przepis prawa do sądu (art. 45 ust. 1 Konstytucji). Zarzut naruszenia tego
prawa uzasadnia zaś przez wskazanie na brak drogi sądowej w prowadzonym przeciwko
niemu postępowaniu dyscyplinarnym, zakończonym wydaniem orzeczenia Głównego
Sądu Łowieckiego z 6 listopada 2008 r. (sygn. akt GSŁ 31/08), utrzymującego w mocy
orzeczenie Okręgowego Sądu Łowieckiego w Białej Podlaskiej z 7 maja 2008 r. (sygn. akt
OSŁ 2/2008).
Przedmiotem skargi konstytucyjnej jest art. 33 ust. 6 ustawy – Prawo łowieckie.
Zgodnie z tym przepisem w sprawach nabycia lub utraty członkowstwa w Polskim
Związku Łowieckim oraz utraty członkowstwa w kole łowieckim zainteresowany może –
po wyczerpaniu postępowania wewnątrzorganizacyjnego – dochodzić swoich praw na
drodze sądowej. Nie budzi wątpliwości Trybunału Konstytucyjnego, że powyższa
regulacja nie stanowiła podstawy wydania wskazanych powyżej orzeczeń sądów
dyscyplinarnych orzekających w sprawach łowieckich. Regulacja przewidująca
niemożność wystąpienia na drogę sądową w przypadku orzeczenia innych kar
dyscyplinarnych niż wskazane w przepisie w żaden bowiem sposób nie wpłynęła na treść
wydanych w postępowaniu dyscyplinarnym rozstrzygnięć. Innymi słowy, skarżący nie
dysponuje żadnym orzeczeniem wydanym na podstawie zaskarżonego przepisu, które
zamykałoby mu dostęp do sądu. Ta okoliczność oznacza, że nie została spełniona
przesłanka skargi konstytucyjnej, o której mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji, co uzasadnia
odmowę nadania jej dalszego biegu.
Mając powyższe na względzie należało orzec jak na wstępie.
2