tutaj. - Koben

Krajowy Inspektorat Pracy
OKÓLNIK INL NR REJESTRU 1 Z DNIA 9/01/2017 R.
OKÓLNIK NR 1/2017
Do Międzyregionalnych i Regionalnych
Inspektoratów Pracy
Do Komendy Karabinierów odpowiedzialnych za
Ochronę Pracy
Do INPS [zakładu ubezpieczeń społecznych]
Centralna Dyrekcja Zarządzania, Zapobiegania i Zwalczania
Szarej Strefy
Do INAIL [Narodowy Instytut Ubezpieczenia od wypadków przy pracy]
Centralna Dyrekcja ds. Ubezpieczeń
Do Inspektoratu Pracy w Bolzano
w Autonomicznej Prowincji Bolzano
Do Inspektoratu Pracy w Trydencie
w Autonomicznej Prowincji Trydent
Do Regionalnego Inspektoratu Pracy w Palermo
w Regionie Sycylii
Do Komendy Głównej Policji Finansowej
Do Ministerstwa Infrastruktury i Transportu
Do Ministerstwa Sprawiedliwości
Do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych
Departament Wolności Obywatelskich i Imigracji
Centralna Dyrekcja Polityki Imigracyjnej i Azylowej
Temat: Dekret ustawodawczy nr 136/2016 - Wdrożenie Dyrektywy nr 2014/67/UE Parlamentu Europejskiego i
Rady z dnia 15 maja 2014 roku – ponadnarodowe delegowanie pracowników – wytyczne operacyjne dla pracowników
inspekcji.
22 lipca zeszłego roku wszedł w życie dekret nr 136/2016, wydany w celu wykonania Dyrektywy nr
2014/67/UE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 maja 2014 roku w sprawie wykonania Dyrektywy 96/71/WE
dotyczącej delegowania pracowników w ramach świadczenia usług, wraz ze zmianą Rozporządzenia (UE) nr 1024/2012
w sprawie współpracy administracyjnej za pośrednictwem Systemu Wymiany Informacji na Rynku Wewnętrznym (IMI).
Główna Dyrekcja
Via Fornovo, 8
00192 Rzym
Tel. +39 06/46837273
www.ispettorato.gov.it
Str. 1 z 13
Głównym celem realizowanym przez Prawodawcę wspólnotowego przez uchwalenie Dyrektywy nr 2014/67
(tzw. Enforcement) było usprawnienie i ujednolicenie stosowania Dyrektywy Nr 96/71 (tzw. dyrektywa-matka),
przezwyciężając trudności obserwowane w różnych państwach członkowskich w zapobieganiu i zwalczaniu dumpingu
socjalnego oraz nadużyć i omijania przepisów w międzynarodowym delegowaniu pracowników.
Pod kątem przeciwdziałania omijaniu przepisów, w prawie krajowym zostały wprowadzone przepisy
wdrażające opisane w Dekrecie nr 136/2016, z głównym celem zapobiegania i walki - w tym za pomocą
ukierunkowanego i skutecznego nadzoru – z możliwym zakresem nielegalnych praktyk realizowanych przez te
przedsiębiorstwa, które czerpią korzyści z niewłaściwego lub oszukańczego korzystania ze swobody świadczenia usług
zawartej w art. 56 TFUE.
Nowe ramy regulacyjne umożliwiają również przezwyciężenie najtrudniejszych problemów, jakie pojawiły się
podczas kontroli i inspekcji, w szczególności związanych z brakiem możliwości śledzenia zjawiska, biorąc pod uwagę, że
na podstawie poprzednio obowiązujących przepisów nie była przewidziana żadna forma kontroli przedsiębiorstw i
pracowników zaangażowanych w delegację, ani szczególnych wymagań wobec wyżej wymienionych przedsiębiorstw.
Proces transpozycji Dyrektywy nr 67 w maksymalnym uproszczeniu dał również możliwość połączenia w
jednym akcie prawnym przepisów mających zastosowanie w przypadku transnarodowego delegowania pracowników:
Art. 26 Dekretu, o którym mowa, zawiera zapisy o wyraźnym uchyleniu przepisów Dekretu nr 72/2000, wdrażające
Dyrektywę 96/71/WE, które zostały połączone z częściowych zmian w Dekrecie nr 136.
W związku z powyższym, celem zapewnienia jednolitego wykonywania nadzoru, należy podsumować, w
porozumieniu z Urzędem Legislacyjnym przy Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej, nowe ramy prawne, oraz
zapewnić niezbędne dane operacyjne dla prawidłowego stosowania systemu sankcji w nim zawartego.
1.
Zakres zastosowania
Zgodnie z art. 1 pkt 1 Dekretu, który zasadniczo powtarza art. 1 pkt 1 Dekretu ustawodawczego nr 72/2000,
przepisy te stosuje się w odniesieniu do przedsiębiorstw mających siedzibę w innym państwie członkowskim UE, które w
ramach świadczenia usług, wysyłają do Włoch jednego lub więcej pracowników do pracy na rzecz innego
przedsiębiorstwa, nawet jeśli przynależy do tej samej grupy, lub do pracy na rzecz innej jednostki produkcyjnej lub
innego podmiotu, pod warunkiem, że w okresie oddelegowania nadal istnieje stosunek pracy pomiędzy
oddelegowanym pracownikiem a delegującym przedsiębiorstwem.
W tym kontekście należy zauważyć, że zgodnie z art. 2 pkt 1, podpunkt d) przez pracownika delegowanego
należy rozumieć „pracownika zwykle zatrudnionego w innym państwie członkowskim, który przez pewien okres, z góry
określony i przewidywalny w odniesieniu do czynności przyszłych i pewnych, wykonuje swoją pracę we Włoszech”.
Wspomniana ustawa przewiduje, jak w poprzednio obowiązujących przepisach, trzy różne przypadki
czasowego delegowania pracowników:
• ze strony przedsiębiorstwa mającego siedzibę w innym państwie członkowskim do spółki zależnej znajdującej
się we Włoszech;
• ze strony przedsiębiorstwa mającego siedzibę w innym państwie członkowskim do włoskiej spółki należącej
do tej samej grupy przedsiębiorstw (tzw. delegacja wewnątrzgrupowa – między spółkami);
• w ramach kontraktu handlowego (umowy o dzieło lub usługi, transportu itp.), zawartej z klientem (firmą lub
innym odbiorcą) z zarejestrowaną lub operacyjną siedzibą na terytorium Włoch.
Główna Dyrekcja
Via Fornovo, 8
00192 Rzym
Tel. 06/46837273
www.ispettorato.gov.it
Str. 2 z 13
Dekret ten ma zastosowanie również w odniesieniu do agencji pracy tymczasowej, mających siedzibę w innym
państwie członkowskim, które delegują pracowników do przedsiębiorstwa-użytkownika, mającego siedzibę lub
jednostkę produkcyjną we Włoszech (art. 1, pkt 2). Należy przypomnieć, że wymagane zezwolenia wynikające z art. 4
Dekretu ustawodawczego nr 276/2003 w celu przeprowadzenia zgodnie z prawem działań związanych z pracą
delegowaną w naszym kraju, nie są wymagane od agencji z siedzibą w państwie członkowskim innym niż Włochy, jeżeli
udowodnią one, że działają w ramach równoważnego aktu administracyjnego, mającego zastosowanie w ramach
ustawodawstwa danego państwa członkowskiego (art. 1 ust. 3; zob. Okólnik ML nr 14/2015).
Analizowane przepisy nie mają jednak zastosowania w odniesieniu do personelu przedsiębiorstw marynarki
handlowej (art. 1 pkt 6).
Należy również zauważyć, że zakresem Dekretu są objęte, jak już przewidziano w Dekrecie ustawodawczym nr
72/2000, także przypadki delegacji opisane w art. 1 pkt 1, ustanowione przez przedsiębiorstwa mające siedzibę w
państwie trzecim / państwie spoza UE (np. art. 27, ustęp 1, podpunkt i, Dekret ustawodawczy nr 286/1998), pod
warunkiem, że te przypadki nie są regulowane specjalnymi przepisami prawa (np. Dyrektywa 2014/66/UE w sprawie
przeniesienia wewnątrz przedsiębiorstwa menedżerów i pracowników wysoko wykwalifikowanych zorganizowanego
przez spółki mające siedzibę w krajach nienależących do UE).
2.
Sektor transportu drogowego
Zgodnie z wyraźnymi przepisami prawa (art. 1 pkt 4), w sektorze transportu drogowego, przepisy Dekretu
ustawodawczego nr 136 stosują się również do przypadków kabotażu, o których mowa w rozdziale III Rozporządzenia
(WE) nr 1072/2009 i Rozdziału V Dekretu (WE) nr 1073/2009.
Ustawodawca krajowy, nie wpływając w żaden sposób na zakres zastosowania dotychczasowych przepisów
(art. 1 Dekretu ustawodawczego nr 72/2000 dotyczącego transpozycji Dyrektywy nr 96/71/WE) postanowił wyłącznie
wyjaśnić przepisy rozporządzeń wspólnotowych dotyczących odpowiednio: „dostępu do rynku międzynarodowego
transportu drogowego towarów” i „dostępu do rynku usług transportu międzynarodowego (pasażerów) autokarami”.
W szczególności należy odnieść się do punktu 17 rejestru nr 1072, zgodnie z którym „przepisy Dyrektywy
96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1996 roku w sprawie delegowania pracowników w
ramach świadczenia usług stosują się do przedsiębiorstw transportowych, które wykonują usługi transportu
kabotażowego”, a także do punktu 11 rejestru nr 1073, który stwierdza, że „przepisy Dyrektywy nr 96/71/WE
Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1996 roku w sprawie delegowania pracowników w ramach
świadczenia usług stosują się do przedsiębiorstw transportowych, które wykonują usługi transportu kabotażowego”.
****
Co do kabotażu drogowego towarów, stwierdza się, że Rozdział III Rozporządzenia nr 1072/2009 określa
warunki i granice, w których przewoźnik prowadzący działalność w państwie członkowskim Unii Europejskiej może
wykonywać - tylko tymczasowo, działalność kabotażu tzn. transportu drogowego towarów dla osób trzecich w innym
państwem członkowskim (tak zwane państwie przyjmującym), ograniczając całkowity czas jego trwania na okres
siedmiu dni i dopuszczając maksymalnie trzy takie operacje dozwolone w tym okresie (zob. art. od 8 do 10
Rozporządzenia oraz okólnik Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Ministerstwa Infrastruktury i Transportu z dnia 15
stycznia 2015 r.).
Konkretnie rzecz ujmując, kabotaż zawsze jest wykonywany na trasie transportu międzynarodowego i jest
dopuszczony w przypadku wjazdu do Włoch pojazdu z ładunkiem, pod następującymi warunkami:
a. dopiero po dostarczeniu przez przewoźnika w całości towarów wwiezionych do Włoch za pośrednictwem
wspomnianego transportu międzynarodowego;
Główna Dyrekcja
Via Fornovo, 8
00192 Rzym
Tel. 06/46837273
www.ispettorato.gov.it
Str. 3 z 13
b. Ostatni rozładunek towarów w systemie kabotażu przed wyjazdem z kraju należy wykonać w ciągu siedmiu
dni od całościowego rozładunku towarów, jak w punkcie a).
W przypadku wjazdu do Włoch z pustym pojazdem, a następnie wykonania transportu międzynarodowego z
udziałem co najmniej dwóch państw członkowskich innych niż Włochy, należy natomiast przestrzegać następujących
warunków:
a. przewoźnik może wykonać tylko jedną operację kabotażu we Włoszech, w ciągu trzech dni od wjazdu bez
ładunku na terytorium Włoch;
b.
taka operacja kabotażu musi również zostać przeprowadzona w łącznym okresie siedmiu dni od
całościowego rozładunku towarów przeprowadzonego w innym państwie członkowskim w ramach tego transportu
międzynarodowego.
W kwestii kabotażu drogowego osób należy odnieść się do przepisów Rozporządzenia (WE) nr 1073/2009, a w
szczególności Rozdziału V regulującego przewozy kabotażowe, a także do okólników interpretacyjnych wydanych w tym
zakresie przez Ministerstwo Infrastruktury i Transportu.
Należy jednak podkreślić, że w przypadku gdy zostanie stwierdzone, że przewoźnik prowadzi działalność z
naruszeniem przepisów wspólnotowych dotyczących kabotażu towarów lub pasażerów - tak zwany kabotaż nielegalny
(np. wykonując w kraju przeznaczenia więcej niż trzy przejazdy przez okres 7 dni), będzie miał tu zastosowanie w
odniesieniu do pracowników wykonujących te usługi, nowy Dekret dotyczący ponadnarodowego delegowania.
****
Po wyjaśnieniu tej kwestii należy zauważyć, że w przypadku sektora transportu drogowego towarów lub osób,
dekret nr 136 ma zastosowanie w następujących przypadkach:
a. ponadnarodowej pracy kierowców zatrudnionych przez agencje pracy tymczasowej innego państwa
członkowskiego we włoskiej firmie-użytkowniku, na podstawie art. 1, pkt 2 Dekretu ustawodawczego nr 136/2016;
b. zatrudnienie pracowników do prowadzenia przewozów kabotażowych na mocy Rozdziału III
Rozporządzenia (WE) nr 1072/2009 i Rozdziału V Rozporządzenia (WE) nr 1073/2009, składających się z pojedynczej
trasy transportu międzynarodowego, a następnie wyjazdu pojazdu z Włoch, zgodnie z art. 1 pkt 4 Dekretu nr 136.
W odniesieniu do sektora transportu należy podkreślić, że usługi ponadnarodowego transportu drogowego z
samym tranzytem przez terytorium Włoch, albo jedynie przejazd, który nie łączy się z załadunkiem / rozładunkiem
towarów lub wsiadaniem / wysiadaniem pasażerów, nie stanowią przypadku ponadnarodowego delegowania, a tym
samym nie wymagają stosowania Dekretu nr 136/2016 i związanych z nim zobowiązań; z powodu faktu, że w takich
przypadkach brakuje warunku ponadnarodowego świadczenia usług dla klienta działającego na terytorium Włoch.
Jeśli chodzi o inne przypadki transportu międzynarodowego, którego pochodzenie lub przeznaczenie znajduje
się we Włoszech, należy zauważyć, że cechy dostaw dokonywanych przez pracowników mobilnych, którzy często w tym
samym transporcie międzynarodowym muszą pracować na terytorium kilku państw członkowskich, nawet na bardzo
krótkie okresy, nie uzasadniają nałożenia opłat mających na celu ograniczenie zasady swobody świadczenia usług,
natomiast wymagają szczególnie ostrożnej oceny możliwych przypadków objętych zakresem norm analizowanych w
niniejszym dokumencie.
Tak więc, do czasu wyjaśnienia na poziomie europejskim kwestii definicji jednoznacznych i wspólnych
kryteriów do identyfikacji przypadków międzynarodowego transportu wyłączonych z zakresu Dyrektywy dotyczącej
delegowania, oraz do czasu ustanowienia różnych wytycznych postępowania w tym zakresie, nie jest uważane za
egzekwowalne spełnienie obowiązków wynikających z art. 10 we wszystkich przypadkach transportu, których
miejscem startu lub przeznaczenia są Włochy, a które nie stanowią transportu kabotażowego lub nie wiążą się z
ponadnarodowym wymiarem pracy.
Główna Dyrekcja
Via Fornovo, 8
00192 Rzym
Tel. 06/46837273
www.ispettorato.gov.it
Str. 4 z 13
3.
Autentyczność delegowania i elementy podlegające weryfikacji (art. 3)
W celu ułatwienia wykrycia możliwych sytuacji oszustwa, nadużyć i obchodzenia przepisów, art. 3 Dekretu nr
136/2016 wymienia elementy faktyczne, które charakteryzują różne formy ponadnarodowego delegowania, a także
określa jakie są główne konsekwencje i sankcje, jeżeli organy nadzoru ustalą sytuację nieprawdziwego delegowania,
czyli w tych przypadkach, gdy delegowanie wydaje się być tylko pozorne, gdyż ma na celu obejście przepisów prawa
krajowego dotyczących warunków pracy i ubezpieczeń społecznych, co oznacza obchodzenie przepisów dotyczących
delegowania i naruszenie zasad uczciwej konkurencji między przedsiębiorstwami w ramach jednolitego rynku.
W szczególności, wspomniany przepis wzorowany na art. 4 Dyrektywy nr 2014/67/UE, określa w sposób
niewyczerpujący jakie elementy organy nadzoru powinny ocenić w celu upewnienia się co do autentyczności
delegowania, zarówno w odniesieniu do przedsiębiorstwa delegującego, jak i w odniesieniu do oddelegowanego
pracownika. Elementy te nie powinny być rozpatrywane w oderwaniu, lecz muszą być przedmiotem całościowej oceny.
Zgodnie z art. 3 pkt 2, w celu ustalenia, czy w konkretnym przypadku przedsiębiorstwo delegujące wykonuje
czynności inne niż zwykłe zarządzanie lub administracja personelu, a zatem nie jest firmą fikcyjną (tzw. firmą-przykrywką
lub letter box company), ani że firmy działające na rynku nie ograniczają się do samego nieupoważnionego dostarczania
pracowników, organy nadzoru mają obowiązek sprawdzić następujące elementy:
a) miejsce, w którym firma ma swoją siedzibę statutową i administracyjną, biura, oddziały lub jednostki
produkcyjne;
b) miejsce, w którym firma jest zarejestrowana w Izbie Handlu, Przemysłu, Rzemiosła i Rolnictwa lub, jeżeli
jest to wymagane ze względu na rodzaj działalności, w zrzeszeniu zawodowym;
c) miejsce, w którym pracownicy są zatrudnieni i miejsce, z którego są delegowani;
d) zasady mające zastosowanie do umów zawieranych przez przedsiębiorstwo wysyłające z klientami oraz z
pracownikami;
e) miejsce, w którym spółka prowadzi swoją podstawową działalność gospodarczą i gdzie pracuje jej personel
administracyjny;
f) liczba umów zrealizowanych lub ilość sprzedaży dokonanej przez przedsiębiorstwo w państwie
członkowskim, w którym ma siedzibę, z uwzględnieniem specyfiki małych i średnich przedsiębiorstw oraz tych
nowo utworzonych;
g) wszelkie inne istotne elementy mające wpływ na ogólną ocenę.
Ustęp 3 art. 3 zawiera również listę elementów przydatnych do ustalenia, czy pracownik faktycznie został
oddelegowany. Elementy te będą przedmiotem wszechstronnej i wspólnej oceny wraz z tymi przedstawionymi powyżej:
a) rodzaj, charakter i sposób wykonywania pracy i wynagrodzenie danego pracownika;
b) weryfikacja, czy pracownik zwyczajowo wykonuje, zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 593/2008 (Rzym I),
swoją działalność w państwie członkowskim, z którego został on oddelegowany;
c) tymczasowy charakter prac prowadzonych we Włoszech;
d) datę rozpoczęcia delegowania;
e) weryfikacja, czy pracownik został wrócił lub planuje wrócić do prowadzenia swojej działalności w państwie
członkowskim, z którego został oddelegowany;
f) weryfikacja, czy pracodawca przedsiębiorstwa delegującego opłacił koszty podróży, wyżywienia lub
zakwaterowania, oraz metoda płatności lub zwrotu kosztów;
Główna Dyrekcja
Via Fornovo, 8
00192 Rzym
Tel. 06/46837273
www.ispettorato.gov.it
Str. 5 z 13
g) ewentualne wcześniejsze okresy, w których ta sama działalność była prowadzona przez tego samego lub
innego oddelegowanego pracownika;
h) posiadanie zaświadczenia dotyczącego ustawodawstwa w zakresie mającego zastosowanie ubezpieczenia
społecznego;
i) wszelkie inne istotne elementy mające wpływ na ogólną ocenę.
Należy zauważyć, że obie listy zawierają, odpowiednio pod literą g) oraz i), klauzulę zamykającą, podkreślającą,
że są to listy elementów oceny służące jedynie jako przykłady.
W odniesieniu do ogólnej oceny dokonywanej przez organy nadzoru, stwierdza się ponadto, że:
>
Jak wyjaśniono w Vademecum z 2010 r. w sprawie delegowania do wykorzystania przez inspektorów
pracy oraz przez firmy, wspólnym mianownikiem w niniejszej sprawie jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy
oddelegowanym pracownikiem a przedsiębiorstwem wysyłającym przez cały okres delegowania, rozumianego jako
uprawnienia pracodawcy co do określenia rodzaju wykonywanej pracy; „wykonywanie pracy, koniecznie o ograniczonym
okresie trwania, musi więc być prowadzone w interesie i na rzecz przedsiębiorstwa delegującego, na którym nadal
spoczywają typowe obciążenia i obowiązki pracodawcy, czyli odpowiedzialność za zatrudnienie, zarządzanie stosunkiem
pracy, związana z nimi płaca i ubezpieczenie społeczne i zdrowotne, jak również uprawnienia dyscyplinarne i dotyczące
zwolnienia”;
>
Formularz poświadczający rejestrację zagranicznej firmy w systemie ubezpieczeń społecznych w kraju
pochodzenia (dawniej zwany Zaświadczeniem E 101, a obecnie Zaświadczeniem A1) nie zawiera informacji ani o
warunkach pracy, ani o dopełnianiu obowiązków składkowych i podatkowych przez firmę, ani informacji na temat
rzeczywistego istnienia stosunku pracy (Rozporządzenie (WE) nr 883/2004; Rozporządzenie wykonawcze nr 987/2009).
Zaświadczenie to dotyczy ustawodawstwa w zakresie zabezpieczenia społecznego mającego zastosowanie do
oddelegowanego pracownika, określającego wymagania dla przedsiębiorstw delegujących dotyczące płacenia składek
tylko w państwie członkowskim siedziby, a nie w państwie przyjmującym. To dlatego, że z punktu widzenia
ubezpieczenia społecznego, do pracowników delegowanych w ramach ponadnarodowego świadczenia usług stosuje się
zasadę „osobowości”, a nie zasadę „terytorialności”, która natomiast obowiązuje w zakresie warunków pracy - co
pozwala utrzymać ciągłość składek (zdrowotnych i społecznych) w danym zakładzie ubezpieczeń społecznych w kraju
pochodzenia, poprzez wydawanie Zaświadczenia A1 przez właściwą instytucję w tym samym kraju.
Biorąc pod uwagę powyższe, należy zauważyć, że:
>
Brak Zaświadczenia A1 lub wniosku z odpowiednią datą „może wskazywać, że sytuacja nie kwalifikuje się
jako prawdziwe oddelegowanie” (por. Punkt 12, Dyrektywa 2014/67/UE), co stanowi jeden z elementów przydatnych do
ogólnej oceny, jednak nie decydujący, ponieważ taki przypadek może jednak okazać się autentyczny;
>
Posiadanie Zaświadczenia A1 lub wniosku z odpowiednią datą nie wyklucza dla organów nadzoru
możliwości sprawdzenia każdego domniemanego oszustwa, nadużycia lub unikaniu opodatkowania z tytułu stwierdzenia
sytuacji, które mogą tego dowodzić;
>
Jeżeli okres delegowania jest dłuższy niż 24 miesiące (przewidziane w rozporządzeniu (WE) nr 883/2004 i
Rozporządzeniu wykonawczym nr 987/2009), lub w każdym przypadku napotkania innych elementów sugerujących brak
tymczasowego charakteru takiego oddelegowania (np. w przypadkach powtarzających się delegacji tego samego
Główna Dyrekcja
Via Fornovo, 8
00192 Rzym
Tel. 06/46837273
www.ispettorato.gov.it
Str. 6 z 13
pracownika bez utraty ciągłości lub z krótkimi przerwami, lub w przypadku, w którym kilka firm delegujących, które
stanowią część tego samego podmiotu, wysyła tego samego pracownika na całkowity okres dłuższy niż uważa się za
zgodny z tymczasowym charakterem oddelegowania), należy w każdym przypadku dokonać kompleksowej oceny
dodatkowych elementów faktycznych zgodnie z cytowanym art. 3 dla celów weryfikacji, czy nie jest to przypadek
nieautentycznego lub oszukańczego oddelegowania, ponieważ nie został ustalony przez prawo maksymalny termin, po
przekroczeniu którego oddelegowanie nie jest uważane za autentyczne.
4.
Nieprawdziwe delegowanie i nielegalne pośrednictwo
Z lektury elementów faktycznych przewidzianych w cytowanym art. 3 wynika, że może zachodzić podejrzenie
nieprawdziwego delegowania jeżeli delegujący pracodawca i / lub podmiot przyjmujący prowadzą „fikcyjne”
oddelegowanie w celu obejścia przepisów krajowych dotyczących warunków pracy i ubezpieczenia społecznego,
których przykłady można znaleźć na w następujących przypadkach:
1. przedsiębiorstwo delegujące jest fikcyjną firmą i nie wykonuje żadnej działalności gospodarczej w kraju
pochodzenia;
2. przedsiębiorstwo delegujące nie świadczy żadnych usług, lecz ogranicza się do dostarczania pracowników,
nie posiadając zezwolenia na działalność organizacji pracy;
3. oddelegowany pracownik w chwili zatrudnienia przez zagraniczną firmę już zwyczajowo mieszka i pracuje
we Włoszech;
4. oddelegowany pracownik, legalnie zrekrutowany przez firmę delegującą, został zwolniony w okresie
oddelegowania i w przypadku braku zawiadomienia o zmianie terminu zakończenia okresu oddelegowania,
nadal wykonuje swoje czynności zawodowe „na czarno” w przedsiębiorstwie przyjmującym.
W tym miejscu należy wyjaśnić, że inspektorzy muszą zweryfikować autentyczność oddelegowania w
odniesieniu do każdego zaangażowanego w nie pracownika. Jest możliwe, że podczas, gdy część pracowników jest
zatrudniona nieuczciwie / z nadużyciem przepisów dotyczących delegowania, w odniesieniu do jednego lub kilku
pracowników zachowane są prawidłowe zasady delegowania, wskazane w dokumentacji delegowania lub wskazane jako
takie przez usługodawcę zagranicznego.
W odniesieniu do przypadków nieprawdziwego delegowania należy również zauważyć, że mogą one
obejmować lub nawet pokrywać się ze znanymi przypadkami nielegalnego pośrednictwa, zgodnie z treścią Dekretu nr
276/2003 (umowa, delegowanie i nielegalne / nieprawdziwe zatrudnienie), ale nie muszą być z nimi związane.
Nielegalne pośrednictwo, choć często powtarzające się, stanowi tylko jeden z przypadków nieprawdziwego
ponadnarodowego delegowania.
Na przykład, może zostać wykryte fikcyjne delegowanie, ale bez nielegalnego pośrednictwa lub fikcyjnej
umowy, gdy prowadzona działalność nie ma cech pracy ponadnarodowej, ale jest legalna zgodnie z wymogami
prawnymi wymaganymi na podstawie art. 29, pkt 1 Dekretu ustawodawczego nr 276/2003 (chodzi tu o pracowników,
którzy w momencie zatrudnienia przez zagraniczną firmę już przebywają i pracują w miejscu wykonywania pracy
delegowanej).
Przypadek opisany powyżej może wynikać również z faktu, że firma zagraniczna, która formalnie deleguje
pracowników, stanowi w istocie filię na terytorium krajowym, jeżeli inspektorzy w oparciu o wskaźniki opisane w art. 3
zweryfikują istnienie przynajmniej minimalnej organizacji środków i / lub osób, a zatem pomieszczeń, biur, oddziałów,
siedzib operacyjnych / produkcyjnych, za pomocą których firma wykonuje i / lub zarządza stabilną i ciągłą działalnością,
Główna Dyrekcja
Via Fornovo, 8
00192 Rzym
Tel. 06/46837273
www.ispettorato.gov.it
Str. 7 z 13
a zatem można uznać powyższą organizację za siedzibę spółki we Włoszech. W tym przypadku jednak, firma będzie
musiała wypełniać obowiązki określone przez prawo włoskie w zakresie przechowywania dokumentów dotyczących
zatrudnienia (art. 39 i 40 Dekretu ustawodawczego nr 112/2008, uzupełnionego Ustawą nr 133/2008 ).
W wyżej wymienionych przypadkach, inspektorzy powinni rozważyć konieczność sprawdzenia, jako części
ogólnej oceny powyższych elementów, czy w tym przypadku indywidualny stosunek pracy stanowi lub nie bliższy lub
dodatkowy wskaźnik powiązania z krajem, w którym spółka delegująca ma swoją siedzibę, a w wyniku tej weryfikacji
zastosowania - tylko w pierwszym przypadku - ustawodawstwa państwa członkowskiego pochodzenia (zob. art. 8 Reg.
KE nr 593/2008 „Rozporządzenie Rzym I”).
5.
Fikcyjne delegowanie: ochrona pracownika i mający zastosowanie system sankcji
Zgodnie z art. 3, pkt 4, „w przypadkach, w których oddelegowanie okazuje się fikcyjne, pracownik jest
uznawany we wszystkich aspektach za podwładnego podmiotu, który korzystał z jego pracy”.
Wynika stąd, że w powyższym przypadku inspektorzy będą musieli uznać pracownika za podwładnego
podmiotu przyjmującego na terytorium Włoch, stosując wszelkie przepisy dotyczące instytucji i ochrony zatrudnienia i
przepisy socjalne ustanowione w ustawodawstwie krajowym; operacja delegowania w rzeczywistości musi być zatem
uznana za nieistniejącą, a pracownik nie może być zakwalifikowany jako pracownik delegowany na podstawie Dekretu
nr 136. Oznacza to, że jeżeli zostanie wykazany przypadek fikcyjnego oddelegowania, pracownicy inspekcji muszą
zastosować włoskie prawo, przypisując stosunek pracy podmiotowi przyjmującemu na terytorium Włoch od daty
rozpoczęcia pracy w ramach fikcyjnego oddelegowania (u klienta / użytkownika). W celu przypisania pracownika do
zarządzania przez zakład ubezpieczeń społecznych INPS należy jeszcze pamiętać, że konieczne będzie unieważnienie
Zaświadczenia A1.
Należy pamiętać, że w takich przypadkach, charakteryzujących się wykonywaniem czynności formalnie
związanych z przypadkiem ponadnarodowego oddelegowania, a w rzeczywistości obejmujących oszukańcze praktyki
pracy, nie można postępować na podstawie automatycznej procedury stosowania krajowego ustawodawstwa w
zakresie ubezpieczenia społecznego z zarejestrowaniem pracownika do INPS.
Aby to zrobić, należy w każdym przypadku zainicjować szczególną procedurę anulowania / unieważnienia
Zaświadczenia A1, zgodnie z art. 5 Rozporządzenia nr 987/2009 (por. Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 10 lutego
2000 w sprawie C-202 / 97E, decyzja A1 Komisji Administracyjnej z dnia 12 czerwca 2009 roku).
W takiej sytuacji wydaje się właściwe, w celu przerwania biegu przedawnienia, określenie w raporcie oceny
należnych składek i określenie sankcji cywilnej (w zakresie opisanym w okólniku INPS nr 49 z dnia 16 marca 2016 roku
dotyczącym przypadków uchylania się od opłacania składek), z zastrzeżeniem, że ich odzyskiem / nałożeniem zajmie się
INPS na podstawie wyniku postępowania o unieważnienie, które ze względu na ograniczenie kosztów administracyjnych
będzie przeprowadzone przez tą samą instytucję (INPS). W tym celu, w związku z tym konieczne jest, aby zapewnić
szybkie przekazanie raportu z inspekcji do właściwych struktur INPS.
Innymi słowy, w odniesieniu do aspektów ubezpieczenia społecznego, skutki wynikające z zaświadczenia są
nadal wiążące w stosunku do instytucji i władz właściwych do wykonywania czynności nadzoru, nawet jeśli te ostatnie
wykryły ewentualne przypadki oszustwa, nadużycia lub obejścia prawa w odniesieniu do oddelegowania, do czasu ich
ewentualnego cofnięcia przez państwo, które je wydało, tzn. do czasu aż zapadnie decyzja Komisji Administracyjnej Unii
Europejskiej w państwie przyjmującym. Jest tak dlatego, że Zaświadczenie A1 stanowi ważną gwarancję dla pracownika,
Główna Dyrekcja
Via Fornovo, 8
00192 Rzym
Tel. 06/46837273
www.ispettorato.gov.it
Str. 8 z 13
który może nadal utrzymać swój status ubezpieczenia w jednej instytucji, unikając w konsekwencji rozdrobnienia wypłat
emerytalnych w instytucjach ubezpieczenia społecznego różnych państw.
Jeśli chodzi o zastosowanie systemu sankcji, w przypadkach, gdzie inspektorzy przypiszą stosunek pracy
podmiotowi przyjmującemu, zgodnie z art. 3, pkt 4, musi zostać nałożona kara administracyjna za naruszenie w
związku z brakiem dopełnienia formalności związanych z nawiązaniem stosunku pracy we Włoszech, nie związana ściśle
z aspektami ubezpieczenia społecznego, tzn. przewidziana w przypadku braku zgłoszenia nawiązania stosunku pracy,
zgodnie z art. 19 ustęp 3 Dekretu ustawodawczego nr 276/2003, określonego na podstawie art. 13 Dekretu
ustawodawczego nr 124/2004.
Ustęp 5 art. 3 stanowi ponadto, że w przypadkach, w których oddelegowanie okaże się fikcyjne, zarówno
przedsiębiorstwo delegujące, jak i przedsiębiorstwo przyjmujące zostaną ukarane grzywną administracyjną w
wysokości 50 EUR za każdego zatrudnionego pracownika i za każdy dzień pracy, tak jak jest to przewidziane w art. 18,
pkt 5 b Dekretu nr 276/2003. W każdym przypadku kwota grzywny administracyjnej nie może być niższa niż 5.000 EUR i
nie może być wyższa niż 50.000 EUR. Jeśli praca dotyczy osób niepełnoletnich, przepis przewiduje zastosowanie kary
pozbawienia wolności do osiemnastu miesięcy i sześciokrotne podniesienie grzywny pierwotnie określonej (zob. Okólnik
ML, Pozycja 6/2016 w sprawie Dekretu o depenalizacji nr 8/2016).
Warto podkreślić, że zastosowanie tej kary administracyjnej nie jest uzależnione od aktywacji i definicji
procedury unieważnienia Zaświadczenia A1, które jest jednakże wymagane do pobrania należnych składek na
ubezpieczenie społeczne zgodnie z prawem włoskim.
Należy podkreślić, że fikcyjne oddelegowanie nie jest podobne do przypadku pracy „na czarno”, zatem
wykluczone jest zastosowanie w tym przypadku sankcji przewidzianych dla pracy „na czarno”. Ewentualne zatrudnienie
„na czarno” pracowników już objętych procedurą oddelegowania może natomiast zaistnieć w przypadku, w którym
zatrudnienie przez tego samego pracodawcę jest kontynuowane po zgłoszeniu przedterminowego rozwiązania umowy
oddelegowania (np. w przypadku zwolnienia pracownika w okresie oddelegowania).
6.
Warunki pracy
Zgodnie z art. 4, pkt 1 Dekretu, do pracowników oddelegowanych w okresie delegowania w każdym
przypadku stosują się takie same warunki pracy ustalone w przepisach i porozumieniach zbiorowych w art. 51 dekretu
ustawodawczego nr 81/2015, jak dla pracowników wykonujących prace analogiczne do miejsca, w którym ma miejsce
oddelegowanie (tak zwane minimalne poziomy warunków pracy i zatrudnienia).
W szczególności, jak już wyjaśniono w okólniku Ministerstwa Pracy nr 14/2015, gdy praca odbywa się we
Włoszech, jest ona regulowana przez włoskie prawo, wytyczne administracyjne oraz klauzule umów zbiorowych, w
odniesieniu do następujących elementów:
- Maksymalne okresy pracy i minimalne okresy odpoczynku;
- Minimalny wymiar płatnych urlopów rocznych;
- Minimalne stawki płacy, wraz ze stawką za nadgodziny;
- Zdrowie, bezpieczeństwo i higiena w miejscu pracy;
- Zakaz dyskryminacji między kobietami i mężczyznami;
- Warunki zatrudniania pracowników przez agencje pracy.
Ze szczególnym uwzględnieniem poziomu płac, Ministerstwo w odpowiedzi na konsultację nr 33/2010,
sprecyzowało, że “w pojęciu wynagrodzenia należy uwzględnić wszystkie wypłaty finansowe w okresie odniesienia,
przed potrąceniem składek i podatków. Tak rozumiane wynagrodzenie powinno być ściśle powiązane z definicją
Główna Dyrekcja
Via Fornovo, 8
00192 Rzym
Tel. 06/46837273
www.ispettorato.gov.it
Str. 9 z 13
„przychodów z tytułu zatrudnienia” ważną dla celów podatkowych, w którą włączone są wszystkie wypłaty finansowe
związane z zatrudnieniem w szerokim tego słowa znaczeniu, bez porównywania pojedynczych pozycji w wynagrodzeniu,
co byłoby niemożliwe w świetle różnych systemów prawnych obowiązujących w różnych krajach Unii Europejskiej”.
W związku z powyższym, w celu zapewnienia odpowiedniej ochrony finansowej dla pracowników
delegowanych na terytorium Włoch, płaca minimalna musi zapewnić następujące elementy wynagrodzenia:
-
Płaca podstawowa;
-
Uzupełnienie wynagrodzenia (dodatki do wynagrodzenia powiązane - tak jak płaca podstawowa – z
rodzajem umowy);
-
Świadczenia związane z wysługą (jeśli są związane z ramami prawnymi dla poszczególnych grup
płacowych i / lub charakterem wykonywanej pracy);
-
Podwyższone świadczenia minimalne (indywidualne lub grupowe, jeśli są związane z ramami prawnymi
dla poszczególnych grup płacowych i / lub charakterem wykonywanej pracy);
-
Dodatkowe wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, nocne i w weekendy;
-
Dodatek za rozłąkę (jeżeli stanowią rekompensatę za dyskomfort ze względu na przeniesienie
pracowników poza ich zwykłe otoczenie);
-
Koszty podróży.
Przepisy, o których mowa w ustępie 3, określają również jeszcze silniejszą formę ochrony w przypadkach
ponadnarodowego zatrudnienia przy zastosowaniu przepisów art. 35, pkt 1 Dekretu ustawodawczego nr 81/2015,
zgodnie z którym „przez cały czas trwania pracy u pracodawcy-użytkownika, pracownicy oddelegowani są uprawnieni na
takich samych zasadach jak w analogicznej pracy, do warunków ekonomicznych i prawnych łącznie nie gorszych niż te,
które mają pracownicy pracodawcy-użytkownika na tym samym poziomie”. Innymi słowy, dla pracowników
oddelegowanych na poziomie ponadnarodowym jest zagwarantowane równe traktowanie - nie ograniczające się do
minimalnego poziomu warunków pracy lub tzw. „twardego rdzenia” - w porównaniu do włoskich pracowników
zatrudnionych przez pracodawcę-użytkownika, zarówno pod względem prawnym, jak i dotyczącym wynagrodzeń.
7.
Solidarna odpowiedzialność
W postanowieniach art. 4 pkt 4 i 5, Ustawodawca nawiązał do istniejącego prawodawstwa wewnętrznego w
sprawie solidarnej odpowiedzialności w zamówieniach, zatrudnianiu i transporcie, jako szczególnej formie gwarancji
praw pracowników w zakresie wynagrodzenia i świadczeń, która ma również zastosowanie do usługodawców
delegujących pracowników na terytorium Włoch (zob. konsultacja ML nr 33/2010).
Zgodnie z tym przepisem, w przypadku ponadnarodowego świadczenia usług realizowanych na podstawie
umowy bezpośredniej lub umowy o podwykonawstwo, będzie mieć zastosowanie system przewidziany w art. 29 ustęp 2
Dekretu ustawodawczego nr 276 z 2003 roku, który stanowi, że w przypadku zamówień na roboty budowlane lub
usługi, firma-klient lub pracodawca odpowiadają solidarnie wraz z wykonawcą i każdym z podwykonawców za
wynagrodzenie (z uwzględnieniem kwot odpraw), składki ubezpieczeniowe i inne składki naliczone w okresie
obowiązywania umowy.
Odpowiedzialność solidarna może być zastosowana przez pracownika nie później niż dwa lata po rozwiązaniu
umowy i znajduje zastosowanie we wszystkich sektorach gospodarki / produkcyjnych, obejmując każdą osobę w
łańcuchu powiązań, a więc zarówno klienta, jak i wykonawców i ewentualnych podwykonawców.
Główna Dyrekcja
Via Fornovo, 8
00192 Rzym
Tel. 06/46837273
www.ispettorato.gov.it
Str. 10 z 13
Należy zauważyć, że zasadniczo podobny system odpowiedzialności solidarnej obowiązuje również w
przypadku zatrudniania do pracy zgodnie z art. 35 ustęp 2 Dekretu ustawodawczego nr 81/2015 oraz, z zastrzeżeniem
pewnych cech szczególnych, w przypadku transportu towarów zgodnie z art. 83 b, pkt 4a do 4e Dekretu
ustawodawczego nr 112/2008 (Konw. z ustawy nr 133/2008).
Ze szczególnym uwzględnieniem przepisów dotyczących przewozu towarów na rzecz stron trzecich,
wspomniane przepisy przewidują szczególną formę należytej staranności, zgodnie z którą klient lub przewoźnik w celu
wymagania solidarnej odpowiedzialności jest zobowiązany sprawdzić przed podpisaniem umowy prawidłowość
wynagrodzenia, ubezpieczeń społecznych i składek przedsiębiorcy, do którego zamierza się zwrócić o wykonanie usługi.
W tym celu powinien on uzyskać po zawarciu umowy zaświadczenie wydane przez instytucje ubezpieczenia społecznego
w kraju pochodzenia, z datą nie starszą niż trzy miesiące, z którego wynika, że spółka ma na bieżąco opłacone składki
ubezpieczenia i zdrowotne (dokument równorzędny DURC); biorąc pod uwagę fakt, że nowe metody kontroli
elektronicznej opisane w art. 83 bis, pkt 4d, nie mogą być stosowane w przypadkach delegowania ponadnarodowego,
odnosząc się do krajowego rejestru, o którym mowa w tym przepisie jedynie w stosunku do osób fizycznych i prawnych
z siedzibą we Włoszech. Cytowany przepis stwierdza, że klient lub przewoźnik, który nie przeprowadzi weryfikacji wyżej
opisanego zaświadczenia, pozostaje zobowiązany do odpowiedzialności solidarnej z przewoźnikiem i z każdym
ewentualnym przewoźnikiem-podwykonawcą, w terminie jednego roku po rozwiązaniu umowy przewozu, w
odniesieniu do płacenia pracownikom wynagrodzenia, a także składek na ubezpieczenie społeczne i składek na
ubezpieczenie do właściwych organów, ograniczone do usług świadczonych w trakcie realizacji umowy przewozu.
Warto również wyjaśnić, że w sektorze transportowym, w przypadku zatrudnienia ponadnarodowego
(zatrudnienia kierowców przez agencje pracy tymczasowej innego państwa członkowskiego we włoskiej
firmie-użytkowniku na podstawie art. 1, pkt 2) stosuje się procedurę przepisów dotyczących odpowiedzialności
solidarnej zgodnie z art. 35 ustęp 2 Dekretu ustawodawczego nr 81/2015, a nie ten, o którym mowa w cytowanym art.
83b. Jest tak z uwagi sens przepisów regulujących odpowiedzialność solidarną opracowanych w celu ochrony
pracowników, którzy w przypadku oddelegowania, ze względu na szczególność rodzaju umowy i słabszą pozycję
pracownika oddelegowanego, wymagają szczególnie wzmocnionego zabezpieczenia ich praw.
6. Zawiadomienia o nakazie
W celu zabezpieczenia roszczeń płacowych pracowników delegowanych w krajach UE, inspektorat może
zadecydować o wydaniu nakazu, w trybie art. 12 Dekretu ustawodawczego nr 124/2004.
Biorąc pod uwagę ewentualne problemy z wykonaniem nakazu w przypadkach, w których pracodawca
delegujący nie posiada na terytorium Włoch aktywów, które mogą zostać zajęte i nie ma trudności w wykonaniu
międzynarodowej procedury egzekucyjnej, procedura de quo dotycząca różnic w wynagrodzeniach znalezionych w
trakcie kontroli, zostaje zgłoszona pracodawcy (przedsiębiorstwu delegującemu z kraju UE), w tym przez osobę
kontaktową opisaną w art. 10 ustęp 3 pkt b) Dekretu ustawodawczego nr 136/2016. Ponadto uważa się, że nakaz może
być również zgłoszony, ze względu na obowiązkową solidarność, przedsiębiorstwu przyjmującemu / klientowi /
użytkownikowi mającemu siedzibę we Włoszech, przeciwko któremu nie będzie jednak wykonalna egzekucja, biorąc
pod uwagę treść art. 12 Dekretu ustawodawczego nr 124/2004.
Powyższe zasady odpowiadają podwójnemu celowi: z jednej strony pozwalają przedsiębiorstwu założonemu
we Włoszech, aby mieć pełną wiedzę, od samego początku, co do kwot, wobec których zachodzi obowiązek solidarności,
a z drugiej strony, informuje zaangażowanych pracowników o obowiązku solidarności, jako dodatkowym zabezpieczeniu
ustalonych należnych płatności.
Główna Dyrekcja
Via Fornovo, 8
00192 Rzym
Tel. 06/46837273
www.ispettorato.gov.it
Str. 11 z 13
8.
Obowiązki administracyjne usługodawcy
W odniesieniu do szczególnych środków w celu zapobiegania i zwalczania zjawisk obchodzenia prawa i
nadużyć w ramach ponadnarodowego delegowania pracowników, Ustawodawca wprowadził do prawa krajowego
wszystkie obowiązki administracyjne objęte art. 9 ustępem 1 punktami a) do f) Dyrektywy w sprawie egzekwowania, i
obowiązki te będą musiały zostać zweryfikowane przez pracowników inspekcji.
W szczególności art. 10 Dekretu przewiduje następujące obowiązki usługodawcy:
- Obowiązek powiadomienia o oddelegowaniu pracownika do Włoch, w sposób określony w odpowiednim
Dekrecie Ministerialnym dn. 10 sierpnia 2016 r., wraz z załącznikami (art. 10 pkt 1 i 2) i dokładniej określone w okólniku
INL nr 3 z dnia 22 grudnia 2016 roku;
- Obowiązek zachowania, w formie papierowej lub elektronicznej w języku włoskim, dokumentacji dotyczącej
zatrudnienia (umowy o pracę lub innego dokumentu zawierającego informacje określone w artykułach 1 i 2 Dekretu nr
152/1997), zestawienia zarobków, harmonogramów pokazujących początek, koniec i czas trwania codziennej pracy,
dokumentacji potwierdzającej wypłatę wynagrodzeń lub innego równoważnego dokumentu i zaświadczenia związanego
z ustawodawstwem dotyczącym ubezpieczenia społecznego mającym zastosowanie (Zaświadczenia A1) i zgłoszenie /
rejestrację publiczną stosunku pracy służącą wykazaniu, że pracownik delegowany nie jest znany właściwym organom
kraju pochodzenia (art. 10 ustęp 3 punkt a). Należy tu podkreślić, że ustawodawca krajowy, zgodnie z zasadą
proporcjonalności, określił ten obowiązek przez cały okres delegowania i do dwóch lat po jego zakończeniu, biorąc jako
punkt odniesienia okres przedawnienia przewidziany z solidarną odpowiedzialnością klienta opisaną w art. 29 ustęp 2
Dekretu ustawodawczego nr 276/2003;
- Obowiązek wyznaczenia przedstawiciela mającego swoją siedzibę we Włoszech, odpowiedzialnego za
przedstawienie, wysyłanie i odbieranie dokumentów (np. wniosków o udzielenie informacji i przedstawienie
dokumentacji, informacji o protokole z pierwszego wjazdu i dokumentów przy dochodzeniu) w imieniu i na rzecz
delegującego przedsiębiorstwa, w tym za formalne zgłoszenie spółce decyzji przez pracowników nadzoru.
Ustawodawca również w tym przypadku określił ten obowiązek przez cały okres delegowania przez cały okres
delegowania i do dwóch lat po jego zakończeniu. W przypadku braku takiego oznaczenia, niezależnie od zastosowania
kary ustanowionej w art. 12, pkt 3, przepisy stanowią, że „za siedzibę przedsiębiorstwa przyjmującego jest uważane
miejsce, w którym ma zarejestrowaną siedzibę lub miejsce zamieszkania odbiorca usług” (art. 10 ustęp 3 pkt b).
Wskazanie takiego przedstawiciela – którym może być pracownik przedsiębiorstwa przyjmującego, przedsiębiorstwa
delegującego, doradca zawodowy lub inny profesjonalista lub osoba zaufana znana przedsiębiorstwu przyjmującemu,
pod warunkiem, że posiada adres zamieszkania we Włoszech - wyraźnie ma na celu ułatwienie „współdziałania organów
nadzorczych z firmami poddawanymi inspekcji oraz za zgłoszenie ewentualnych sprzeciwów, w celu zapewnienia
skuteczności kontroli i sankcji. Należy zaznaczyć, że podmiotem, na którym spoczywają obowiązki, o których mowa w
art. 10 oraz ewentualne sankcje, pozostaje jedynie usługodawca, a w żadnym przypadku wspomniany przedstawiciel
(art. 10 ustęp 3 pkt b);
- Obowiązek wyznaczenia osoby, również spośród osób pełniących role wymienione powyżej, która będzie
działać jako przedstawiciel prawny w celu skontaktowania partnerów społecznych z dostawcą usług do ewentualnych
negocjacji zbiorowych; ta osoba kontaktowa nie ma obowiązku być obecna na miejscu wykonywania pracy
oddelegowanej, ale musi być dostępna w przypadku uzasadnionego wniosku (art. 10, pkt 4).
Główna Dyrekcja
Via Fornovo, 8
00192 Rzym
Tel. 06/46837273
www.ispettorato.gov.it
Str. 12 z 13
9.
Sankcje
Zgodnie ze wspólnotowymi zasadami skuteczności i proporcjonalności sankcji, wiążący charakter tych nowych
zobowiązań w zakresie dokumentów w ramach przepisów wykonawczych w odniesieniu do ponadnarodowego
usługodawcy jest zapewniana przez odpowiedni reżim sankcji.
W szczególności, zgodnie z art. 12 Dekretu ustawodawczego nr 136/2016:
-
Naruszenie obowiązku zgłoszenia oddelegowania podlega karze grzywny w wysokości od 150 do 500 euro
za każdego pracownika, którego dotyczy (ustęp 1), por. okólnik INL nr 3 z dnia 22 grudnia 2016 roku;
-
Naruszenie obowiązku przechowywania dokumentacji podczas okresu oddelegowania i do dwóch lat po
jego zakończeniu, w tym egzemplarza w języku włoskim, umowy o pracę lub innego dokumentu zawierającego
informacje określone w art. 1 i 2 Dekretu ustawodawczego nr 152/1997, zestawienia zarobków, harmonogramów
wskazujących początek, koniec i czas trwania codziennej pracy, dokumentację potwierdzającą wypłatę wynagrodzenia
lub równoważnych dokumentów, publicznego zgłoszenia nawiązania stosunku pracy lub równoważnych dokumentów i
zaświadczenia związanego z ustawodawstwem dotyczącym ubezpieczenia społecznego mającym zastosowanie; podlega
karze grzywny w wysokości od 500 do 3000 euro za każdego pracownika, którego dotyczy (ustęp 3 pkt a);
-
Naruszenie obowiązku wyznaczenia, podczas okresu oddelegowania i do dwóch lat po jego zakończeniu,
przedstawiciela z siedzibą we Włoszech odpowiedzialnego za przedstawienie, wysyłanie i odbieranie dokumentów i
zapisów; podlega karze grzywny w wysokości od 2000 do 6000 euro (ustęp 3 pkt b);
-
Naruszenie obowiązku wyznaczenia, podczas okresu oddelegowania, przedstawiciela o uprawnieniach do
reprezentowania, aby współpracować z partnerami społecznymi w celu negocjacji zbiorowych drugiego stopnia z
obowiązkiem bycia dostępnym w przypadku uzasadnionego wniosku partnerów społecznych; podlega karze grzywny w
wysokości od 2000 do 6000 euro (ustęp 4).
W każdym przypadku wysokość tych kar administracyjnych - na podstawie art. 32 ustęp 1 pkt d) Ustawy
nr 234/2012 (Ogólne zasady dotyczące udziału Włoch w tworzeniu i wdrażaniu prawodawstwa i polityki Unii
Europejskiej) - nie może przekroczyć 150.000 euro w stosunku do poszczególnych naruszeń sankcjonowanych przez
każdy ustęp wymieniony powyżej (art. 12 ustęp 4 dekretu ustawodawczego nr 136/2016). Do tych naruszeń stosuje się
również do zasada nakazu zgodnie z art. 13 dekretu ustawodawczego nr 124/2004.
Obowiązek przechowywania dokumentacji, zgodnie z art. 10 ustęp 3 pkt a) jest bezpośrednio związany z
przedstawieniem organom nadzoru kopii w języku włoskim dokumentacji określonej w przepisach. Dlatego za
naruszenie może być uznany zarówno brak przedstawienia takiej dokumentacji, jak i przypadek dostarczenia takiej
dokumentacji nie przetłumaczonej na język włoski.
KIEROWNIK INSPEKTORATU
Paolo Pennesi
Podpisano cyfrowo: PENNESI PAOLO
C = IT
0 = ISPETTORATO NAZIONALE DEL
LAVORO/97900660586
Główna Dyrekcja
Via Fornovo, 8
00192 Rzym
Tel. 06/46837273
www.ispettorato.gov.it
Str. 13 z 13