D - Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Lublinie

Sygn. akt III AUa 495/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 9 września 2015 r.
Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący - Sędzia
SA Barbara Mazurkiewicz-Nowikowska
Sędziowie:
SA Elżbieta Czaja (spr.)
SO del. do SA Jolanta Węs
Protokolant: protokolant sądowy Joanna Malena
po rozpoznaniu w dniu 9 września 2015 r. w Lublinie
sprawy A. P.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.
o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy
na skutek apelacji pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.
od wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie
z dnia 8 kwietnia 2015 r. sygn. akt VIII U 234/14
I. oddala apelację;
II. oddala wniosek A. P. o zasądzenie kosztów postępowania.
Sygn. akt III AUa 495 /15
UZASADNIENIE
Zaskarżoną decyzją z dnia 23 grudnia 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych w L. odmówił A. P. prawa do renty
z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy. W uzasadnieniu swojego stanowiska organ rentowy
podniósł, że Komisja Lekarska stwierdziła, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.
Z decyzją nie zgodził się A. P.. W odwołaniu domagał się jej zmiany i ustalenia prawa do renty z tytułu niezdolności
do pracy w związku z wypadkiem przy pracy.
W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie.
Wyrokiem z dnia 8 kwietnia 2015 roku Sąd Okręgowy w Lublinie zmienił zaskarżoną decyzję i ustalił A. P. prawo do
renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy od 29 października 2013 roku do
31 marca 2016 roku.
Podstawą wyroku były następujące ustalenia:
A. P. urodzony (...) złożył w dniu 29 października 2013 roku wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy w związku
z wypadkiem przy pracy.
A. P. z wykształcenia jest technikiem – mechanikiem obróbki skrawaniem. Posiada również uprawnienia
pedagogiczne. W dniu 17 stycznia 1985 roku uległ wypadkowi podczas pracy w kopalni, doznając urazu prawej goleni
i okolicy kostki. Wnioskodawca pracował w charakterze stażysty, górnika – ładowacza, referenta ds. transportu,
referenta ds. usług dozoru mienia, brygadzisty, referenta ds. rozliczeń produkcji, w latach 2002 - 2013 prowadził
własną działalność gospodarczą, następnie pracował, jako kontroler w firmie sprzątającej.
A. P. miał ustalone prawo do renty z tytułu wypadku przy pracy w okresach od 1 sierpnia 1985 roku do dnia 31 grudnia
1991 roku oraz od dnia 1 stycznia 1995 roku do dnia 31 maja 2000 roku.
Orzeczeniem z dnia 20 listopada 2013 roku Lekarz Orzecznik ZUS stwierdził, że wnioskodawca nie jest niezdolny do
pracy w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 17 stycznia 1985 roku. Komisja Lekarska również stwierdziła brak
niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy.
Zgodnie z treścią art. 6 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 października 2002 roku o ubezpieczeniu społecznym z tytułu
wypadków przy pracy i chorób zawodowych (tekst jedn. Dz. U. z 2009 roku Nr 167, poz. 1322 ze zm.), ubezpieczonemu,
który stał się niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej przysługuje renta z tytułu
niezdolności do pracy.
W myśl art. 3 ust.1 pkt 1cyt. ustawy, za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną
powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą podczas lub w związku z wykonywaniem przez
pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych.
W opinii z dnia 26 marca 2014 roku biegły ortopeda zdiagnozował u A. P. zespół bólowy kręgosłupa, bez objawów
korzeniowych w okresie remisji objawów, obustronną artrozę rzepkowo – udową, wadliwie wygojone złamanie
prawej goleni z zagięciem koślawym i tyłozagięciem, pourazową artrozę prawego stawu skokowo – goleniowego z
ograniczeniem ruchomości, artrozę prawego stępu, upośledzenie wydolności chodu. Stwierdził częściową, okresową
niezdolność do pracy badanego w okresie od 17 października 2013 roku (data wystawienia zaświadczenia o stanie
zdrowia) do dnia 31 marca 2016 roku, powstałą w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 17 stycznia 1985 roku.
W uzasadnieniu opinii biegły wskazał, że w dniu 17 stycznia 1985 roku wnioskodawca uległ wypadkowi w czasie
pracy doznając złamania prawej goleni i kostki bocznej. Wnioskodawca był leczony bezoperacyjnie w Klinice (...)
w L., doszło do zakrzepowego zapalenia żył prawej kończyny dolnej oraz w (...) w L. i przy ul. (...). Pozostawał pod
opieką (...) w L.. Lekarz stwierdził min skrócenie (...) 1,5 cm, obrzęk prawej goleni i żylaczność. Po uwzględnieniu
wykształcenia wnioskodawcy, wcześniej wykonywanej pracy, jak również obecnego stanu wydolności narządów
ruchu, a zwłaszcza prawej kończyny dolnej, która wygoiła się wadliwie ze skróceniem w ustawieniu koślawym oraz
tyłozagięciu, utrzymującymi się dolegliwościami obu kolan, prawego stawu skokowo – goleniowego i prawej stopy
spowodowanego zesztywnieniem prawego stawu skokowo – goleniowego i prawego stępu w wyniku wypadku z
dnia 17 stycznia 1985 roku, w ocenie biegłego upośledzona została sprawność prawej kończyny dolnej w stopniu
kwalifikującym do orzeczenia częściowej niezdolności do pracy w związku z przebytym wypadkiem.
Do powyższej opinii zastrzeżenia wniósł Zakład Ubezpieczeń Społecznych, wnosząc o uzupełnienie akt sprawy o
dokumentację medyczną z przebiegu leczenia wnioskodawcy w (...) oraz z ul. (...) oraz o wywołanie opinii innego
biegłego z zakresu ortopedii. Organ rentowy podniósł, iż wypadek przy pracy, jakiemu uległ wnioskodawca w dniu
17 stycznia 1985 roku jak wynika z opisu RTG z dnia 5 grudnia 2013 roku spowodował u odwołującego złamanie
kości piszczelowej w 1/3 dalszej. Lekarz radiolog nie stwierdził wadliwości wygojenia w postaci zaburzenia osi kości.
Również biegły ortopeda opiniujący w sprawie o sygnaturze VIII U 8359/00 ustalił, że „złamanie goleni prawej
uległo wygojeniu w poprawnym ustawieniu kończyny. Ruchomość prawego stawu skokowego ograniczona w stopniu
niewielkim”. W oparciu o powyższą opinię zapadł wyrok oddalający roszczenie wnioskodawcy o rentę z tytułu wypadku
przy pracy.
W opinii uzupełniającej z dnia 18 sierpnia 2014 roku biegły sądowy ortopeda – traumatolog podtrzymał w
całości opinię główną z dnia 26 marca 2014 roku. Wyjaśnił, że zapoznał się z radiogramami przedłożonymi przez
wnioskodawcę do akt sprawy w dniu 21 lipca 2014 roku już podczas badania. Radiogramy jednoznacznie przedstawiają
wadliwe wygojone złamanie prawej goleni ze skróceniem goleni i zagięciem koślawym 10 º oraz tyłozagięciem
10 º, ponadto zaawansowaną artrozę prawego stawu skokowo – goleniowego i artrozę prawego stępu. Zdaniem
biegłego artroza prawego stawu skokowo – goleniowego i prawego stępu jest niewątpliwie następstwem złamania
prawej goleni podczas wypadku z dnia 17 stycznia 1985 roku. Złamanie było leczone bezoperacyjnie, wygoiło się ze
skróceniem kończyny, zagięciem koślawym i tyłozagięciem. Dodatkowo powikłane zostało zakrzepowym zapaleniem
żył, czego konsekwencją jest utrzymujący się obrzęk. Ponadto stwierdzono praktyczną sztywność prawego stawu
skokowo – goleniowego i sztywność prawego stępu spowodowaną zaawansowaną, pourazową artrozą. W ocenie
biegłego wygojone złamanie prawej goleni z zagięciem koślawym i tyłozagięciem nie skutkowało 7 lat po wypadku
zaawansowanymi zmianami artrotycznymi prawego stawu skokowo – goleniowego oraz prawego stępu, gdyż wówczas
nie było takiego ograniczenia ruchów. Dodatkowo odmienny był stan wydolności prawej kończyny dolnej, dlatego też
inna była opinia biegłego specjalisty ortopedy – traumatologa w sprawie o sygnaturze VIII U 8359/00.
W opinii z dnia 24 października 2014 roku biegła sądowa z zakresu medycyny pracy K. Z. rozpoznała u wnioskodawcy
przebyte złamanie goleni prawej na skutek wypadku przy pracy w dniu 17 stycznia 1985 roku, pourazową artrozę
prawego stawu skokowo – goleniowego z ograniczeniem ruchomości, pourazową artrozę prawego stępu, zespół
bólowy kręgosłupa bez objawów ubytkowych i korzeniowych, nadciśnienie tętnicze. Uznała badanego za częściowo
niezdolnego do pracy do dnia 31 marca 2016 roku. W uzasadnieniu swojego stanowiska wskazała, iż wnioskodawca
ukończył pedagogiczne studium techniczne oraz posiada kwalifikacje do podjęcia pracy w charakterze nauczyciela
zawodu, jednakże nigdy nie wykonywał pracy w tym charakterze. W ocenie biegłej po tak długotrwałej przerwie
w wykonywaniu pracy zgodnej z poziomem kwalifikacji nie jest możliwe podjęcie przez wnioskodawcę pracy w
charakterze nauczyciela zawodu. Istniejące u A. P. nieprawidłowości w obrębie układu ruchu w postaci artrozy
prawego stawu skokowego oraz upośledzenie wydolności chodu w znacznym stopniu uniemożliwiają wnioskodawcy
wykonywanie pracy fizycznej, również w zawodzie wyuczonym. Praca w charakterze technika obróbki skrawaniem
w znacznym stopniu utrudniałaby wnioskodawcy jej wykonywanie, bowiem praca w tym charakterze wiąże się z
koniecznością przemieszczania, pozostawania w pozycjach wymuszonych, w tym dłuższego stania (przy czynnościach
szlifowania, wytaczania, frezowania metali, drewna). Biegła zauważyła, że na rynku pracy istnieją stanowiska, na
których obciążenie układu ruchu jest mniejsze, np. operator (...) operator maszyn sterowanych numerycznie, na
których zakres obowiązków obejmuje konieczność umiejscowienia obrabianego produktu we właściwym miejscu, a
następnie sprowadza się do właściwego przeprowadzenia procesu obróbki poprzez zaprogramowanie wspomnianego
procesu, jednakże nie można uznać, że wnioskodawca podjąłby pracę w tym zawodzie ze względu na brak praktyki
zawodowej oraz długoletnią przerwę w zatrudnieniu na stanowiskach związanych z jego kwalifikacjami.
Organ rentowy zgłosił zastrzeżenia do opinii uzupełniającej biegłego ortopedy z dnia 17 czerwca 2014 roku, jak również
do opinii biegłej z zakresu medycyny pracy z dnia 16 września 2014 roku, wnosząc o wywołanie nowej opinii biegłych
sądowych z zakresu ortopedii i medycyny pracy.
W opinii uzupełniającej z dnia 23 grudnia 2014 roku biegła z zakresu medycyny pracy podtrzymała opinię
główną. Wskazała, iż A. P. ukończył Pedagogiczne Studium (...) o profilu technik obróbki skrawaniem. Jej
zdaniem poziom wykształcenia opiniowanego sprowadza się do pracy w charakterze szlifierza, wytaczarza, frezera.
Zatrudnienie wnioskodawcy w charakterze referenta ds. transportu, referenta ds. usług, referenta ds. rozliczeń
produkcji nie mają związku z poziomem kwalifikacji A. P.. Biegła zgadza się z faktem, iż stan narządu ruchu nie
stanowiłby przeciwskazania do wykonywania tego typu zatrudnienia, jednakże nie są to prace wynikające z poziomu
wykształcenia badanego. Podobnie prowadzenie własnej działalności gospodarczej w żaden sposób nie wiąże się z
poziomem kwalifikacji wnioskodawcy. Również praca wnioskodawcy w charakterze kontrolera jakości w żaden sposób
nie wynika z uzyskanego wykształcenia A. P.. Podnoszony przez Przewodniczącą Komisji Lekarskiej ZUS argument, iż
praca szlifierza, frezera, czy wytaczarza podejmowana jest po ukończeniu szkoły zawodowej, a nie po technikum jest
całkowicie bezzasadny. Z doświadczenia biegłej wynika, bowiem, iż zatrudnienie na tych stanowiskach podejmowane
jest po ukończeniu szkoły zawodowej o tym profilu, jak i w przypadku nabycia tytułu technika obróbki skrawaniem.
Niezależnie od uzyskanego wykształcenia zawodowego, czy też technicznego praca we wspomnianych zawodach
wiąże się z koniecznością znacznego obciążenia kończyn dolnych poprzez dłuższe stanie, konieczność pozostawania
w pozycjach wymuszonych, konieczność przemieszczania się z ciężarem. Stan goleni prawej u opiniowanego stanowi
przeciwskazanie do wykonywania tego typu czynności, tym bardziej, że zmiany zwyrodnieniowe (artroza) mają
charakter postępujący.
W kolejnej opinii uzupełniającej z dnia 13 grudnia 2014 roku biegły specjalista ortopeda – traumatolog po zapoznaniu
się z zastrzeżeniami pozwanego organu rentowego oraz po ponownej analizie dokumentacji medycznej podtrzymał
opinię główną z dnia 26 marca 2013 roku. W ocenie biegłego stan wydolności narządów ruchu jest dynamiczny, zaś
zmiany o charakterze artrozy u wnioskodawcy postępują z czasem. Wobec powyższego niezasadne jest przez organ
rentowy opieranie się na opinii sporządzonej przez biegłego P. G. z dnia 11 stycznia 2002 roku, która różni się znacząco
od opinii z dnia 26 marca 2014 roku, z uwagi na to, że zmiany zwyrodnieniowe (artroza) postępują z czasem i tak jest
również w przypadku A. P..
W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego, a zwłaszcza przekonywujących wniosków zawartych w
opiniach biegłych lekarzy ortopedy – traumatologa Z. T. oraz lekarza medycyny pracy K. Z. Sąd uznał , iż ubezpieczony,
w świetle posiadanych przez niego kwalifikacji zawodowych, jest osobą częściowo niezdolną do pracy w związku z
wypadkiem przy pracy z dnia 17 stycznia 1985 roku, gdyż jego niezdolność do pracy ma związek z tym zdarzeniem.
Sąd dał wiarę w tym zakresie przeprowadzonym dowodom - zgodnych oraz przekonywująco uzasadnionych
opinii (głównych i uzupełniających) sporządzonych przez powołanych biegłych sądowych. Biegli w swych opiniach
umotywowali przyczyny, dla których przyjęli, iż ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy w związku z
wypadkiem przy pracy. Ustalenia te Sąd uznał za własne, bowiem zawierają właściwą ocenę udokumentowanych
jednostek chorobowych ubezpieczonego jako skutki wypadku przy pracy z dnia 17 stycznia 1985 roku. Za podstawę
rozstrzygnięcia Sąd przyjął opinię biegłego z zakresu ortopedii z dnia 26 marca 2014 roku, uzupełnioną dnia 18
sierpnia 2014 roku i 13 grudnia 2014 roku, jak również opinię biegłego z zakresu medycyny pracy z dnia 16 września
2014 roku uzupełnioną dnia 23 grudnia 2014 roku. Uznał je, za kompletne i spójne a tym samym mogące stanowić
podstawę merytorycznego rozstrzygnięcia. Opinie w sposób logiczny i spójny wyjaśniają zajęte stanowisko, odwołując
się do wyników badania przedmiotowego, wykształcenia odwołującego i posiadanych przez niego kwalifikacji.
Sąd Okręgowy oddalił wniosek pełnomocnika pozwanego o dopuszczenie dowodu z opinii innych biegłych z zakresu
ortopedii i medycyny pracy, wskazując, że prowadzenie dalszego postępowania jest zaś celowe, a tym bardziej
konieczne w sytuacji, gdy opinie biegłych w sprawie były zgodne w zasadniczych konkluzjach.
Sąd nie podzielił zastrzeżeń pełnomocnika pozwanego zgłaszanych do opinii biegłych wydanych w toku postępowania
w pismach procesowych z przyczyn wskazanych powyżej zaznaczając , że biegli w sposób zrozumiały dla osób
nieposiadających wiadomości specjalnych podkreślali, na czym polega stan zdrowia ubezpieczonego i jakie istotne
czynniki miały na niego wpływ. Biegli wydając opinię kierowali się aktualnym stanem klinicznym odwołującego,
przebiegiem i stopniem zaawansowania procesów chorobowych i ich leczenia, upośledzeniem funkcji organizmu,
a także wzięli pod uwagę kwalifikacje zawodowe i wiek odwołującego. Zdaniem biegłych ze względu na stan
wydolności narządu ruchu (goleni prawej) możliwość podjęcia pracy przez odwołującego jest znacznie ograniczona.
Przeciwskazane są znaczne obciążenia kończyn dolnych, w szczególności dłuższe stanie, konieczność pozostawania w
pozycjach wymuszonych, konieczność przemieszczania się z ciężarem. W wyniku przebytego urazu u wnioskodawcy
nastąpiło upośledzenie prawej kończyny dolnej i stan ten w ocenie biegłego z zakresu ortopedii będzie się
pogarszał. Nie można zgodzić się z poglądem organu rentowego wskazującego, że opinia biegłego ortopedy
pozostaje w sprzeczności z opinią biegłego z zakresu ortopedii, opiniującego do sprawy o sygnaturze VIII U
8359/00. Aktualnie rozpoznane u wnioskodawcy schorzenia nie mogą być porównywane ze schorzeniami sprzed
kilkunastu lat. Opiniujący wówczas biegły wydając opinię kierował się ówczesnym stanem zdrowia odwołującego,
co najważniejsze odmienny był stan wydolności prawej kończyny dolnej w tamtym okresie. W przypadku
wnioskodawcy nasilenie dolegliwości postępuje z czasem, co aktualnie powoduje jego częściową niezdolność do
pracy. Rozpoznane u wnioskodawcy na potrzeby niniejszego procesu schorzenia nie pozwalają na wykonywanie
ściśle określonych prac wymagających dobrej sprawności narządu ruchu. Oznacza to, że istniejące u opiniowanego
nieprawidłowości w obrębie układu ruchu powodują, że wnioskodawca w znaczonym stopniu nie może wykonywać
pracy fizycznej, nie może także wykonywać swojego wyuczonego zawodu mechanika o specjalności obróbki
skrawaniem. Ponadto nie można zgodzić się z poglądem organu rentowego, że ubezpieczony po ukończeniu
Pedagogicznego Studium (...) posiada kwalifikacje do podjęcia pracy w charakterze nauczyciela zawodu. Sąd zwrócił
uwagę, że wnioskodawca nigdy nie wykonywał pracy w tym charakterze. W przypadku wnioskodawcy jego kwalifikacje
do wykonywania pracy nauczyciela zawodu mają jedynie charakter formalny. Wnioskodawca uzyskał specjalistyczne
kwalifikacje do wykonywania pracy w charakterze nauczyciela, jednakże nigdy tej pracy nie wykonywał i nigdy
nie nabył odpowiednich umiejętności do jej wykonywania. Sąd zwrócił uwagę, że bez znaczenia jest również wiek
ubezpieczonego, bowiem jak powszechnie wiadomo osobom z grupy wiekowej powyżej 50 lat na współczesnym
rynku pracy nie jest łatwo znaleźć zatrudnienie. Sąd podzielił wnioski opinii biegłych, którzy zgodnie uznali, iż
wnioskodawca nie może wykonywać prac zgodnych ze swoimi kwalifikacjami w wyuczonym zawodzie nauczyciela
zawodu lub zawodach umożliwiających podjęcie zatrudnienia po uzyskaniu kwalifikacji technika obróbki skrawaniem.
Z tego punktu widzenia podejmowanie przez wnioskodawcę pracy w charakterze referenta ds. transportu, referenta
ds. rozliczeń produkcji, czy też prowadzenie własnej działalności gospodarczej nie może być traktowane w ten sposób,
że wnioskodawca odzyskał zdolność do pracy.
Z tych względów, na podstawie powołanych przepisów oraz art. 47714 § 2 k.p.c. Sąd orzekł jak w sentencji.
Wymienione orzeczenie zostało zaskarżone w całości apelacją organu rentowego - Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
w L..
Apelacja zarzuca:
- naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 6 ust 6 ustawy o
ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych ( Dz. U nr 167 z 2009 poz.1322 ze zm.
w zw. z art. . 12. ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(t.j. Dz.U. z 2013 poz. 1440);
- naruszenie prawa procesowego tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów;
- sprzeczność ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego poprzez uznanie wnioskodawcy za
osobę częściowo niezdolnego do pracy w związku z wypadkiem przy pracy
Wskazując na powyższe zarzuty apelujący wniósł o zmianę wyroku przez oddalenie odwołania,
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Apelacja nie jest zasadna.
Sąd Apelacyjny podziela ustalenia faktyczne i aprobuje argumentacje prawną przedstawioną w motywach
zaskarżonego orzeczenia, nie zachodzi więc potrzeba ich szczegółowego powtarzania.
W pierwszej kolejności odnieść się należy do postawionego w apelacji zarzutu dotyczącego naruszenia przepisów
postępowania.
W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i ocenił materiał dowodowy
zgodnie z zasadami proceduralnymi, nie przekraczając granic zakreślonych w art. 233 § 1 KPC. Ustaleń o niezdolności
do pracy wnioskodawcy Sąd dokonał na podstawie opinii biegłych, którzy w sposób stanowczy i pewny wypowiedzieli
się co do wszystkich aspektów dotyczących stanu jego zdrowia i ograniczeń do wykonywania pracy, uzasadniając
należycie swoje stanowisko. Wnioski biegłych są logiczne i przekonywujące, a Sąd wnikliwie przeanalizował opinie i
wypowiedział się co do ich wartości dowodowych.
Podkreślenia wymaga , że wywołane opinie biegłych są ze sobą zgodne i jednoznacznie wskazują na to, że ubezpieczony
jest okresowo niezdolny do pracy w związku z wypadkiem przy pracy. Istotnym w sprawie jest to, że zarówno biegły
ortopeda, jak i biegły z zakresu medycyny pracy wydając uzupełniające opinie w których podtrzymali, że wnioskodawca
jest częściowo okresowo niezdolny do pracy w związku z wypadkiem mieli na uwadze zastrzeżenia organu rentowego
do których się szczegółowo odnieśli.
Z treści opinii wynika, że biegli kierowali się aktualnym stanem klinicznym odwołującego, przebiegiem i stopniem
zaawansowania procesów chorobowych i ich leczenia, upośledzeniem funkcji organizmu, a także wzięli pod uwagę
kwalifikacje zawodowe i wiek odwołującego. Zdaniem biegłych ze względu na stan wydolności narządu ruchu (goleni
prawej) możliwość podjęcia pracy przez odwołującego jest znacznie ograniczona. Przeciwskazane są obciążenia
kończyn dolnych, w szczególności dłuższe stanie, pozostawanie w pozycjach wymuszonych, przemieszczanie się
z ciężarem. W wyniku przebytego urazu u wnioskodawcy nastąpiło upośledzenie prawej kończyny dolnej i
stan ten będzie się pogarszał. Nie można zgodzić się z poglądem organu rentowego, który podniósł, że opinia
biegłego ortopedy pozostaje w sprzeczności z opinią biegłego z zakresu ortopedii, opiniującego w sprawie VIII
U 8359/00. Aktualnie rozpoznane u wnioskodawcy schorzenia nie mogą być porównywane ze schorzeniami
sprzed kilkunastu lat. Opiniujący wówczas biegły wydając opinię kierował się ówczesnym stanem zdrowia
odwołującego, i odmienny był stan wydolności prawej kończyny dolnej wnioskodawcy w tamtym okresie. W przypadku
wnioskodawcy nasilenie dolegliwości postępuje z czasem, co aktualnie powoduje jego częściową niezdolność do
pracy. Jak wskazali biegli, rozpoznane u wnioskodawcy schorzenia obecnie nie pozwalają na wykonywanie prac
wymagających dobrej sprawności narządu ruchu. Oznacza to, że istniejące u opiniowanego nieprawidłowości w
obrębie układu ruchu powodują, że w znaczonym stopniu nie może wykonywać pracy fizycznej, nie może także
wykonywać swojego wyuczonego zawodu mechanika o specjalności obróbki skrawaniem. Trafnie Sąd I instancji,
podobnie jak biegła z zakresu medycyny pracy, zakwestionował pogląd organu rentowego, jakoby ubezpieczony
po ukończeniu Pedagogicznego Studium (...) posiada kwalifikacje do podjęcia pracy w charakterze nauczyciela
zawodu. Wnioskodawca nigdy nie wykonywał pracy w tym charakterze, nigdy nie nabył odpowiednich umiejętności
do jej wykonywania a jego kwalifikacje do wykonywania pracy nauczyciela zawodu mają jedynie charakter formalny.
Podzielić należy wnioski opinii biegłych, którzy zgodnie uznali, iż wnioskodawca nie może wykonywać prac zgodnych
ze swoimi kwalifikacjami w wyuczonym zawodzie nauczyciela zawodu jak też w zawodach umożliwiających podjęcie
zatrudnienia po uzyskaniu kwalifikacji technika obróbki skrawaniem. Podejmowanie przez wnioskodawcę pracy w
charakterze referenta ds. transportu, referenta ds. rozliczeń produkcji, czy też prowadzenie własnej działalności
gospodarczej nie może być traktowane w ten sposób, że odzyskał zdolność do pracy.
W tym stanie rzeczy zarzuty dotyczące przekroczenia zasady swobodnej oceny dowodów, jak też niedostatecznego
wyjaśnienia istotnych okoliczności sprawy uznać należy za całkowicie chybione.
Opinia biegłego podlega swobodnej ocenie dowodów, a przy jej ocenie Sąd zobligowany jest stosować kryteria
szczególne, które stanowią poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania wyrażonego
w niej stanowiska. Ocena wartości opinii biegłych dokonana przez Sąd Okręgowy w świetle argumentacji zawartej w
uzasadnieniu nie budzi wątpliwości.
Wbrew stanowisku apelującego, Sąd Okręgowy nie naruszył też przepisów prawa materialnego - art. 12 ust ustawy z
dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Ustalenia o niezdolności
do pracy Sąd Okręgowy dokonał zgodnie z wymogami dotyczącymi kryteriów orzekania, nakazującym uwzględnienie
przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności
do pracy: 1) stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w
drodze leczenia i rehabilitacji, 2) możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz
celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy,
poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne. Z treści opinii biegłych podzielonych przez Sąd wynika,
że wskazane cyt. przepisami kryteria zostały uwzględnione, a wnioskodawca w znacznym stopniu utracił zdolność do
pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.
W tym stanie rzeczy, wbrew stanowisku apelującego, Sąd I instancji nie naruszył też art. 6 ust 6 ustawy o ubezpieczeniu
społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U nr 167 z 2009 poz.1322). Skoro wnioskodawca
jest częściowo, okresowo niezdolny do pracy, wskutek wypadku przy pracy to słusznie Sąd Okręgowy uznał odwołanie
za zasadne, ustalając prawo do renty na okres wskazany w opinii biegłych.
Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 kpc orzekł, jak w sentencji.
Wnioskodawca nie wykazał by poniósł jakiekolwiek koszty w toku postępowania, co skutkowało oddaleniem jego
wniosku w tym zakresie.