Budowanie jedności-wyzwaniem misyjnym dzisiaj

Strona misyjno- ewangelizacyjna, o. Z. Grad, SVD - misjonarz z Madagaskaru
Budowanie jedności-wyzwaniem misyjnym dzisiaj
Autor: Zdzisław Grad
12.08.2007.
Communio jako wyraz współczesnej duchowości misyjnej...
W różnych sytuacjach historycznych jak i w różnych kontekstach kulturowych działalność misyjna
Kościoła wymaga podkreślenia i zwrócenia uwagi na coś specyficznego. Uważam, ze to specyfika tej
działalności jest dzisiaj budowanie komunii (communio). To pojęcie coraz to częściej pojawia się w
dokumentach papieskich, w dokumentach Kościoła jak i w rozważaniach teologicznych. Najogólniej
mówiąc communio to budowanie harmonii w świecie poprzez życiodajna moc zbawienia dokonanego w
Chrystusie i przez Chrystusa.
Communio jako wyraz współczesnej duchowości misyjnej...
W różnych sytuacjach historycznych jak i w różnych kontekstach kulturowych działalność misyjna
Kościoła wymaga podkreślenia i zwrócenia uwagi na coś specyficznego. Uważam, ze to specyfika tej
działalności jest dzisiaj budowanie komunii (communio). To pojęcie coraz to częściej pojawia się w
dokumentach papieskich, w dokumentach Kościoła jak i w rozważaniach teologicznych. Najogólniej
mówiąc communio to budowanie harmonii w świecie poprzez życiodajna moc zbawienia dokonanego w
Chrystusie i przez Chrystusa.
Oczywiście jest to spojrzenie na działalność misyjna tylko w pewnej perspektywie, która niewątpliwie nie
wyczerpuje całości tak wieloaspektowej działalności Kościoła. Jednak ta perspektywa wydaje się być
właściwa i bardzo charakterystyczna dla naszych czasów. Staje się autentycznym wyzwaniem dla
misjonarzy gdziekolwiek by nie pracowali. W tej również perspektywie pragnę spojrzeć na duchowość
misyjna jako fundament motywacji, inspiracji i siły dla misjonarza w naszych czasach. Bo właśnie tam,
gdzie mamy do czynienia z oddalaniem się od Boga, czego wyrazem może być sekularyzacja, misjonarz
jest posłany, by przywracać communio z Bogiem.
Tam gdzie mass media niszczą harmonię pomiędzy ludźmi ukierunkowując ich na nieograniczone
wykorzystywanie się w procesie konsumpcji i produkcji, misjonarz jest posłany by przywracać communio
pomiędzy ludźmi. Tam gdzie świat jest podzielony przez niesprawiedliwość społeczna, niezrozumienie
wielości kultur, misjonarz jest powołany do budowania communio.
Tam, gdzie poprzez proces migracji, ktoś jest pozbawiony communio z innymi, misjonarz jest posłany by
zaoferować communio. Jak można być misjonarzem ukierunkowaniem na tworzenie communio, na życie
communio? Wypełnienie tej misji może wyrastać z duchowości, duchowości misyjnej, duchowości
zakorzenionej i wyrażającej się w communio. Tak zrozumiano duchowość można widzieć w potrójnym
aspekcie jako communio z Bogiem, Kościołem i światem.
Communio z Bogiem
Powołanie misyjne jak i działalność misyjna ma swój początek i korzenie w Trójcy Świętej. Ten trynitarny
wymiar duchowości misyjnej wydaje się być istotnym w duchowości misyjnej nie tylko w dokumentach
obecnego papieża Jana Pawła II. To w Trójjedynym Bogu bierze początek wszelka misja. W tym
trynitarnym spojrzeniu na misyjno działalność całego Kościoła lepiej możemy sobie uświadomić to, ze to
właśnie duch Święty jest niekwestionowanym od samego początku głównym sprawca wypełnienia się
zbawczej misji Jezusa Chrystusa na przestrzeni historii świata.
Duch Święty jest nie tylko sprawca misji Kościoła, ale jo również konkretyzuje uzdalniając tych, którzy
zostali powołani, do dawania świadectwa o Jezusie w różnych sytuacjach i czasach. Można także
powiedzieć, ze misjonarz jest narzędziem Ducha Świętego w swojej misjonarskiej działalności.
Misjonarz więc musi przede wszystkim żyć, wzrastać w komunii z Trojjedynym Bogiem. Bez ściślej
łączności z Bogiem trudno sobie wyobrazić skuteczność oddziaływania misjonarza, który przecież nie sam
poszedł głosić Ewangelię, ale został posłany. Łączność z Bogiem pozwali misjonarzowi zrozumieć, ze
http://www.grad.svd-mad.org
Kreator PDF
Utworzono 8 March, 2017, 12:02
Strona misyjno- ewangelizacyjna, o. Z. Grad, SVD - misjonarz z Madagaskaru
owoce i skutki działalności misyjnej nie zależą od niego, ale ze to właśnie Duch Święty otwiera serca ludzi
na różne sposoby, by przyjęły Słowo Boże.
Dlatego tez Ojciec św. w encyklice Redemptoris missio stwierdza, ze duchowość misyjna wyraża się
przede wszystkim w życiu pełnym uległości Duchowi Świętemu: winniśmy pozwolić, by On nas
kształtował wewnętrznie i w ten sposób bardziej upodabniać się do Chrystusa (nr 87).
W tej komunii z Bogiem możemy wzrastać na różne sposoby. Jednak uprzywilejowane miejsce w tym
wzroście zajmuje życie eucharystyczne i życie modlitwy. Umiłowanie eucharystii otwiera nas na
najdoskonalsza formę komunii z Trojjedynym Bogiem poprzez i w Jezusie Chrystusie, który z milości
pozostaje wśród nas pod postaciami chleba i wina i uobecnia nam swoja ofiarę odkupienia ludzkości.
Również modlitwa w swych różnych formach otwiera nas na doświadczenie Boga w wymiarze
personalnym jak i wspólnotowym, bez którego trudno sobie wyobrazić dawanie świadectwa Ewangelii.
W dobie zaniku i pomieszania wartości duchowych świadectwo autentycznej i żywej komunii z Bogiem
staje się nieraz jedynym znakiem wiarygodności dla proponowanej człowiekowi Dobrej Nowiny.
Uprzywilejowane miejsce w życiu modlitewnym misjonarza powinna zajmować kontemplacja. Misjonarza
wyobrażam sobie jako kogoś uzdolnionego do działalności w czy poprzez kontemplację. Jasne
kontemplacji nie rozumiem tutaj jako ucieczka od rzeczywistości czegoś, co nie idzie w parze z
aktywnością misyjna. Kontemplacja to zdolność obcowania ze Słowem Bożym, to umiejętność refleksji
nad otaczającą misjonarza rzeczywistością, to otwarcie się na słuchanie Ducha Świętego oraz innych.
Communio z Kościołem
Misjonarz jest powołany i posłany przez samego Jezusa Chrystusa. To powołanie i posłanie urzeczywistnia
się w Kościele i poprzez Kościół. Ten eklezjalny wymiar duchowości misyjnej określa osobowość
misjonarza. Dlatego tez ścisłą więź, komunia misjonarza z Kościołem staje się nieodłącznym elementem
jego misji. Communio z Chrystusem nie może być oddzielona od communio z Kościołem. Ta komunia z
Kościołem powinna się nawet wyrażać w umiłowaniu Kościoła. Zwraca na to uwagę encyklika misyjna, ze
misjonarz tak jak Chrystus winien on miłować Kościół (RM 89).
Tak, umiłowanie Kościoła takim jakim jest w danym kontekście historycznym, w swym blasku wymiaru
nadprzyrodzonego ale i cieniach niepowodzeń, niedoskonałości i potknięć konkretnych jego członków.
Wydaje się to być bardzo ważne szczególnie dzisiaj w dobie postępującej sekularyzacji, której
konsekwencja bywa nieraz antykościelne nastawienie i jawne, negatywne krytykowanie Kościoła nawet w
jego własnych szeregach.
Oczywiście ta komunia z Kościołem moze mieć podwójny wymiar: jako komunia z Kościołem
Uniwersalnym jak i Kościołem lokalnym. Bycie zakorzenionym w nurcie życia Kościoła Powszechnego jak i
w konkretnym Kościele lokalnym stawia misjonarza w uprzywilejowanej pozycji bycia tym, który nieraz
wprowadza harmonię czy łagodzi napięcia pomiędzy jednością a wielością na płaszczyźnie eklezjalnej.
Umiejętność docenienia wartości lokalnych w wielości kultur świata pomoże niewątpliwie Kościołom
lokalnym odkryć swoja wartość w jedności Kościoła i mieć możliwość swojego oryginalnego wkładu w
skarbnicę wiary.
Communio ze światem
Misjonarz jest posłanym do ludzi, którzy jeszcze nie odkryli zbawczej mocy płynącej z objawienia się
Boga w Jezusie Chrystusie. Można powiedzieć, ze jest to powołanie bardzo trudne i wymagające, gdyż
chodzi o budowanie nowych i innych więzi komunii z ludźmi. I tę komunię można jedynie tworzyć na
zasadach wiary, nadziei i miłości darowanych nam w Jezusie Chrystusie. To otwarcie się na ludzi,
niechrześcijan stawia misjonarza, po ludzku mówiąc, w sytuacji, która przekracza jego siły i możliwości.
Wydaje się to możliwie jedynie żyjąc w komunii z Trójjedynym Bogiem i będąc w komunii z Kościołem.
Dzisiejszy świat jest również mocno poraniony różnymi formami niesprawiedliwości natury społecznej,
politycznej, ekonomicznej. Rzesze ludzi zapomnianych, niechcianych, zepchniętych na margines. Kto ma
się za nimi ująć. Szczególnie trzeba w życiu misyjnym spojrzeć w twarz szerokiej nędzy. Jak wejść w
komunię z tym biednymi, zrażonymi czasem do wszystkich wokoło i do wszystkiego. Jak można im
pomóc odzyskać wiarę, nadzieję i pomóc odkryć miłość w relacjach międzyludzkich. Oto zadanie dla
misjonarza, sprawdzian jego duchowości misyjnej.
Byłoby chyba truizmem mówić o ważności, nieodzowności solidnej i poprawnej duchowości w życiu
http://www.grad.svd-mad.org
Kreator PDF
Utworzono 8 March, 2017, 12:02
Strona misyjno- ewangelizacyjna, o. Z. Grad, SVD - misjonarz z Madagaskaru
misjonarza. Działalność misyjna Kościoła dokonuje się poprzez konkretnych ludzi, powiązanych do tego
przez samego Jezusa Chrystusa. By sprostać temu ponad ludzkie siły zadaniu potrzebna jest ponadludzka
siła, ciągle odnawiana i umacniana motywacja oraz także konieczny w życiu misyjnym entuzjazm. To
wszystko ma swoje korzenie właśnie w życiu duchowym misjonarza. Trzeba aby misjonarz otworzył się
na Ducha Świętego, który zasadniczo misjonuje.
Przypomina nam o tym Ojciec św. stwierdzając, ze jak uczy historia, ewangelizacja dokonuje się- dzięki
działaniu Ducha Świętego - przede wszystkim poprzez świadectwo miłości i świadectwo świętości
(Ecclesia in Africa, nr 136). Świadectwo służby to chyba najbardziej czytelny znak ewangelizacji we
wszystkich czasach.
Duchowość nie jest komuś przydzielona w sposób automatyczny czy magiczny. W duchowości się
wzrasta, duchowość się zdobywa poprzez wiedzę i poprzez doświadczenie szeroko pojęte. Te dwa źródła
tworzą coś co nazwałbym mądrością duchowa misjonarza. Jest to długi, a właściwie niekończący się
proces formacji duchowej. Tak mówiąc o duchowości misyjnej nie możemy zapomnieć o formacji.
Od tej formacji bardzo dużo zależy. Wspominając o formacji mam nie tylko na myśli tę formację
początkową życia zakonno-misyjno-kapłańskiego ale także tak zwana formację permanentna, o której
trzeba pamiętać przez cale życie. Zmieniający się wokół nas świat jak i oblicze Kościoła wymagają nowej
formy, nowych metod wyrażania i dzielenia się naszym wewnętrznym doświadczeniem wiary, nadziei i
miłości.
Duchowość staje się dla misjonarza źródłem rozpoznawania i wzrastania w tożsamości ucznia Mistrza z
Nazaretu, w tożsamości katolickiej. Dialog jak i inkulturacja mogą byś dla kogoś, kto nie ma jasno
określonej tożsamości eklezjalnej, swoista pułapka dla synkretyzmu. Synkretyzm zaś staje się bardzo
niebezpieczny w działalności ewangelizacyjnej. W synkretyzmie zaciera się jakakolwiek identyczność
religijna, eklezjalna i staje się nawet przeszkoda w głoszeniu i świadczeniu prawdzie.
W tej krótkiej refleksji starałem się nakreślić pewne tylko cechy duchowości misyjnej w naszych czasach,
a ściśle mówiąc określić tylko pewne postawy duchowe misjonarza dzisiaj. W oparciu o te postawy
duchowe każdy misjonarz, w zależności od kontekstu eklezjalnego, spoleczno-politycznego czy
historyczno-kulturowego musi tym postawom nadać bardzo konkretny wyraz służby Bogu i ludziom, bo
do tego przecież sprowadza się powołanie i posłanie misyjne.
Ta konkretyzacja postaw duchowych będzie oczywiście również zależała od różnorodności i bogactwa
tradycji charyzmatów zakonnych, które zostały Kościolowi udzielone między innymi w celu budowania
Mistycznego Ciała Chrystusa w świecie. Ten pluralizm charyzmatów zakonnych staje się bardzo owocny i
pomocny w misyjnej działalności Kościoła.
Konrad Keler,SVD
http://www.grad.svd-mad.org
Kreator PDF
Utworzono 8 March, 2017, 12:02