PL - PIIT

KOMISJA
EUROPEJSKA
Bruksela, dnia 18.12.2012
COM(2012) 763 final
2012/0354 (NLE)
Wniosek
ROZPORZĄDZENIE RADY
zmieniające rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do miejsca
świadczenia usług
PL
PL
UZASADNIENIE
1.
KONTEKST WNIOSKU
Podstawa i cele wniosku
Artykuł 397 dyrektywy Rady 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od
wartości dodanej1 („dyrektywa VAT”) stanowi, że „stanowiąc jednomyślnie na wniosek
Komisji, Rada przyjmuje środki niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy”.
Na tej podstawie Rada przyjęła rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/20112
(„rozporządzenie wykonawcze w sprawie VAT”) zawierające zasady stosowania pewnych
przepisów dyrektywy VAT oraz wyraźnie określające w formie przepisów prawa pewne
wytyczne uzgodnione przez Komitet ds. VAT od 1977 r.
Duże fragmenty rozporządzenia wykonawczego w sprawie VAT odnoszą się do zmiany
przepisów dotyczących miejsca świadczenia usług wprowadzonych w 2008 r. (w „pakiecie
VAT”3) Niektóre z tych zmian wymagają dalszych wyjaśnień, w szczególności te dotyczące
usług telekomunikacyjnych, nadawczych lub elektronicznych świadczonych na rzecz osób
niebędących podatnikami, które od 2015 r. podlegają opodatkowaniu w państwie
członkowskim, w którym nabywca ma swoją siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe
miejsce pobytu. Dostawcy takich usług będą musieli się zarejestrować i rozliczać się z VAT
w danym państwie członkowskim.
W odniesieniu do tych usługodawców, którzy nie mają siedziby w państwie członkowskim
opodatkowania4, przedsięwzięto już kroki mające na celu wdrożenie procedur szczególnych.
W celu zagwarantowania, że przepisy dotyczące miejsce świadczenia tych usług są stosowane
jednolicie konieczne jest wprowadzenie kolejnych środków. Konieczna jest zmiana
rozporządzenia wykonawczego w sprawie VAT, tak aby określić zasady stosowania
odpowiednich przepisów dyrektywy VAT.
Środki te powinny jak najszybciej zostać przyjęte przez Radę, w każdym przypadku jeszcze
przed końcem 2013 r., aby przedsiębiorstwa i państwa członkowskie miały możliwość
przygotowania się do zmian.
Niniejszy wniosek oraz zawarte w nim definicje nie przesądzają o wyniku trwających
dyskusji na temat stosowania obniżonych stawek VAT na produkty i usługi internetowe.
1
2
3
4
PL
Dz.U. L 347 z 11.12.2006, s. 1.
Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiające środki
wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej
(wersja przekształcona) (Dz.U. L 77 z 23.3.2011, s. 1).
Dyrektywa Rady 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008 r. zmieniająca dyrektywę 2006/112/WE w
odniesieniu do miejsca świadczenia usług (Dz. U. L 44 z 20.2.2008, s. 11).
Rozporządzenie Rady (UE) nr 967/2012 z dnia 9 października 2012 r. zmieniające rozporządzenie
wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do procedur szczególnych dotyczących podatników
niemających siedziby, którzy świadczą usługi telekomunikacyjne, usługi nadawcze lub usługi
elektroniczne na rzecz osób niebędących podatnikami (Dz.U. L 290 z 20.10.2012, s. 1) oraz
rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 815/2012 z dnia 13 września 2012 r. ustanawiające
szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (UE) nr 904/2010 w odniesieniu do procedur
szczególnych dotyczących podatników niemających siedziby, którzy świadczą usługi
telekomunikacyjne, usługi nadawcze lub usługi elektroniczne na rzecz osób niebędących podatnikami
(Dz.U. L 249 z 14.9.2012, s. 3).
2
PL
Kontekst ogólny
Usługi telekomunikacyjne, nadawcze i elektroniczne są co do zasady opodatkowane w
miejscu siedziby nabywcy lub jego zwykłego pobytu 5. Jednak w przypadku gdy usługodawca
posiada siedzibę na terytorium UE, a nabywca jest osobą niebędącą podatnikiem, dostawa jest
obecnie opodatkowana w miejscu siedziby dostawcy.
Od dnia 1 stycznia 2015 r. wszystkie usługi telekomunikacyjne, nadawcze i elektroniczne
będą opodatkowane w miejscu, w którym znajduje się nabywca (chyba że zastosowanie mają
przepisy dotyczące faktycznego użytkowania i wykorzystania tych usług), nawet jeżeli
nabywca jest osobą niebędącą podatnikiem. W przypadku osób niebędących podatnikami,
usługodawcy z UE i spoza UE będą musieli określić siedzibę nabywcy, jego stałe miejsce
zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu. W przypadku braku numeru identyfikacyjnego
VAT (który zazwyczaj jest zarezerwowany dla podatników), który mógłby służyć jako
wskazówka, usługodawca będzie musiał w pewnym stopniu polegać na informacjach
otrzymanych od nabywcy.
Aby zagwarantować pewność prawa i uniknąć podwójnego opodatkowania lub
nieopodatkowania, usługodawcy muszą dysponować jasnymi i wiążącymi zasadami
określającymi sposób pozyskiwania tych informacji.
2.
WYNIKI KONSULTACJI Z ZAINTERESOWANYMI STRONAMI ORAZ
OCENY SKUTKÓW
Konsultacje z zainteresowanymi stronami
W celu ustalenia obszarów wymagających wprowadzenia środków wykonawczych, aby
zagwarantować jednolite stosowanie przepisów dyrektywy VAT, podczas seminarium
Fiscalis skonsultowano się z państwami członkowskimi i przedsiębiorstwami. Wymiana
opinii miała również miejsce podczas posiedzenia grupy ekspertów składającej się z
przedstawicieli państw członkowskich – grupy roboczej nr 16, jak również podczas
posiedzenia ad hoc z ekspertami, umożliwiającego poznanie opinii przedsiębiorstw.
Gromadzenie i wykorzystanie zewnętrznej wiedzy specjalistycznej
Nie zaistniała potrzeba skorzystania z pomocy ekspertów zewnętrznych.
Ocena skutków
Przedmiotowe środki mają czysto techniczny charakter i określają jedynie sposób stosowania
przepisów uprzednio przyjętych przez Radę. Nie zaistniała więc potrzeba przeprowadzenia
oceny skutków.
5
6
PL
Określane również jako miejsce, w którym znajduje się nabywca.
Porządek obrad, dokument roboczy oraz sprawozdanie ze spotkania są dostępne pod następującym
adresem
internetowym:
http://ec.europa.eu/taxation_customs/taxation/vat/key_documents/discussions_member_states/index_en
.htm.
3
PL
3.
ASPEKTY PRAWNE WNIOSKU
Zasada pomocniczości
Zasada pomocniczości ma zastosowanie w takim stopniu, w jakim wniosek nie wchodzi w
zakres wyłącznych kompetencji UE. Cele wniosku nie mogą być osiągnięte w sposób
zadowalający przez państwa członkowskie.
Pomimo iż państwa członkowskie są odpowiedzialne za transpozycję prawa UE do prawa
krajowego, konieczne jest, aby przepisy regulujące miejsce świadczenia usług
telekomunikacyjnych, nadawczych i elektronicznych były stosowane w jednolity sposób, w
celu uniknięcia różnych sposobów ich stosowania, mogących prowadzić do podwójnego
opodatkowania lub nieopodatkowania.
Z uwagi na wyżej przedstawione powody wyłącznie działanie na poziomie UE może
zapewnić równe traktowanie wszystkich przedsiębiorców i obywateli w Unii Europejskiej.
Wniosek jest zatem zgodny z zasadą pomocniczości.
Zasada proporcjonalności
Niniejsze zmiany są konieczne, aby dostosować rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr
282/2011 do odpowiednich przepisów dyrektywy VAT, które będą obowiązywać od dnia 1
stycznia 2015 r.
Nowe przepisy odnoszą się do dyrektywy 2008/8/WE zmieniającej dyrektywę 2006/112/WE
w odniesieniu do miejsca świadczenia usług, w szczególności jej art. 5.
Wniosek jest zatem zgodny z zasadą proporcjonalności.
4.
INFORMACJE DODATKOWE
Szczegółowe wyjaśnienie wniosku
Proponowane środki wykonawcze odnoszą się do następującego rodzaju usług:
•
usługi telekomunikacyjne, nadawcze i elektroniczne;
•
usługi związane z nieruchomościami;
•
rozprowadzanie biletów wstępu na imprezy kulturalne, artystyczne, sportowe,
naukowe, edukacyjne, rozrywkowe lub podobne;
Poniżej przedstawiono propozycje dotyczące poszczególnych kategorii usług.
Usługi telekomunikacyjne, nadawcze i elektroniczne
Od dnia 1 stycznia 2015 r. przedsiębiorstwa unijne (oraz te spoza UE) będą musiały ustalić
miejsce, w którym znajduje się nabywca (w przypadku osób niebędących podatnikami), w
celu zapewnienia właściwego opodatkowania tych usług. W celu zagwarantowania, że
przejście na nowe przepisy na poziomie UE odbywa się w sprawny i skoordynowany sposób,
Komisja proponuje wprowadzenie środków wspomagających wdrożenie nowych zasad.
Propozycja ta opiera się na wyczerpujących i bezpośrednich konsultacjach z
PL
4
PL
przedsiębiorstwami i państwami członkowskimi. Środki te nie zmienią przepisów
dotyczących usług telekomunikacyjnych, nadawczych i elektronicznych ustanowionych
dyrektywą VAT, lecz wyjaśniają, w jaki sposób przepisy te należy stosować w praktyce.
Artykuły 6a i 6b, jak również zaproponowane zmiany art. 7 i załącznika II mają na celu
wyjaśnienie charakteru usług telekomunikacyjnych, nadawczych i elektronicznych. Każdy z
tych rodzajów usług powinien zostać zdefiniowany, tak aby określić zakres obowiązywania
nowych przepisów. W celu przedstawienia usług, które są nimi objęte, i tych, które nie są
nimi objęte, podano definicję usług nadawczych oraz przykłady takich usług. W celu
zagwarantowania pewności prawa preferowano określenie usług w sposób pozytywny.
Istniejący wykaz przykładów usług elektronicznych został dostosowany. Podobne wykazy
przygotowano dla usług telekomunikacyjnych i nadawczych. Wykazy te nie są ani ostateczne,
ani wyczerpujące.
Artykuł 9a wyjaśnia sposób traktowania usług nadawczych i elektronicznych dostarczanych
za pomocą sieci telekomunikacyjnych, za pomocą interfejsu lub portalu – np. sklepu z
aplikacjami należącego do pośrednika (lub osoby trzeciej uczestniczącej w dostawie).
Domniemuje się, że dostarczając te usługi, pośrednik działa na rzecz usługodawcy, lecz w
swoim własnym imieniu. O ile nie określono inaczej, uznaje się, że pośrednik otrzymał i
dostarczył te usługi. W przypadku gdy odbiorcą jest osoba niebędąca podatnikiem, pośrednik
musi rozliczyć VAT w państwie członkowskim nabywcy.
Artykuł 13a określa, że podobnie jak podatnik, osoba prawna niebędącą podatnikiem ma
siedzibę w miejscu, gdzie siedzibę ma jej przedsiębiorstwo lub gdzie osoba ta ma stałe
miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.
Artykuł 18 dotyczy statusu nabywcy. Pozwala on usługodawcy na traktowanie nabywcy,
który nie poda swojego numeru identyfikacyjnego VAT, jak osoby niebędącej podatnikiem,
jednak jedynie w przypadku gdy usługodawca nie posiada informacji temu zaprzeczających.
W przypadku gdy miejsce opodatkowania uzależnione jest od tego, czy nabywca jest
podatnikiem lub osobą niebędącą podatnikiem, poleganie jedynie na numerze
identyfikacyjnym VAT niesie za sobą ryzyko błędnie przyporządkowanej dostawy, jeżeli
nabywca, który jest podatnikiem, nie poda numeru identyfikacyjnego VAT. Ryzyko takie nie
istnieje w przypadku usług telekomunikacyjnych, nadawczych i elektronicznych, które
zawsze są opodatkowane w miejscu, w którym znajduje się nabywca. Nowy ustęp 2 wyjaśnia,
że w przypadku takich usług usługodawca może uznać każdego nabywcę, który nie poda
numeru identyfikacyjnego VAT, za osobę niebędącą podatnikiem. Umożliwi to usługodawcy
natychmiastowe i pewne ustalenie, czy płatność podatku VAT należy do jego obowiązku (jak
w przypadku dostawy dla osoby niebędącej podatnikiem lub podatnika z tego samego
państwa członkowskiego) czy też nabywca musi rozliczyć podatek (ponieważ dostawa
dotyczy podatnika z innego państwa członkowskiego). Początkowa decyzja musi jednak być
zweryfikowana i skorygowana, jeżeli nabywca następnie poda swój numer identyfikacyjny
VAT.
Artykuł 24 dotyczy sytuacji, w których nabywca ma siedzibę lub zwykłe miejsce pobytu w
więcej niż jednym państwie. Celem tego artykułu jest uniknięcie konfliktów dotyczących
jurysdykcji między państwami członkowskimi. Nowy ust. 3 wyjaśnia co należy wziąć pod
uwagę, aby jak najlepiej ustalić, że miejsce opodatkowania odpowiada miejscu faktycznego
wykorzystania usług.
PL
5
PL
W podsekcji 3a określono niemożliwe do odrzucenia domniemania dotyczące przypadków,
kiedy usługodawca nie może ustalić lub ma znaczne trudności z ustaleniem charakteru, w
jakim działa usługobiorca, lub jego siedziby, stałego miejsca zamieszkania lub zwykłego
miejsca pobytu.
Artykuł 24a dotyczy przypadków, w których dostawca usług telekomunikacyjnych,
nadawczych lub elektronicznych świadczy te usługi na rzecz usługobiorcy w określonych
miejscach. W takich przypadkach jak korzystanie z budki telefonicznej czy wizyta w kafejce
internetowej usługodawca albo w ogóle nie zna tożsamości usługobiorcy, albo ustalenie
siedziby nabywcy może być dla niego praktycznie niemożliwe. Ponieważ do świadczenia
tego typu usług niezbędna jest fizyczna obecność danej osoby, domniemuje się, że
usługobiorca ma siedzibę w danym państwie.
Artykuł 24b dotyczy przypadków, gdy świadczenie usług odbywa się za pomocą środków
przechowywanych na karcie SIM. Ponieważ przy sprzedaży tego typu kart w zasadzie nie
zbiera się danych osobowych, usługodawca, który niekoniecznie jest dostawcą karty, nie zna
tożsamości usługobiorcy. Do ustalenia miejsca, w którym znajduje się nabywca, kluczowe
jest państwo wydania karty SIM. Ponieważ korzystanie z usługi zazwyczaj ma miejsce w tym
właśnie państwie, domniemuje się, że usługobiorca również ma siedzibę tym państwie.
W podsekcji 3b określono możliwe do odrzucenia domniemania w przypadkach, kiedy
ustalenie przez usługodawcę siedziby usługobiorcy, jego stałego miejsca zamieszkania lub
zwykłego miejsca pobytu jest trudne, ale nie jest niemożliwe. Domniemania te nie mają
zastosowania w przypadkach, gdy usługodawca posiada informacje wskazujące na to, że
nabywca ma siedzibę w innym miejscu.
Artykuł 24c dotyczy przypadków, w których usługi są świadczone usługobiorcy za pomocą
łącza stacjonarnego doprowadzonego do budynku mieszkalnego. Ponieważ jest to również
miejsce korzystania z usługi, domniemuje się, że usługobiorca ma siedzibę w tym miejscu.
Artykuł 24d dotyczy przypadków, kiedy usługobiorca korzysta z usług dzięki karcie SIM
opłacanej w ramach abonamentu. Podobnie jak w przypadku środków przedpłaconych,
domniemuje się, że usługobiorca ma siedzibę w państwie, w którym wydana została karta
SIM. Ponieważ w przypadku gdy usługa jest świadczona za pomocą karty SIM z opłacanym
abonamentem usługodawca zna tożsamość usługobiorcy, w takich sytuacjach należy
umożliwić obalenie takiego domniemania.
Artykuł 24e określa, że w przypadku gdy usługobiorcy do otrzymywania usługi potrzebne jest
specjalne urządzenie lub karta , domniemuje się, że ma on siedzibę w miejscu zainstalowania
urządzenia lub w miejscu, do którego przesłano kartę, z której korzysta. Domniemanie to nie
ma zastosowania w przypadkach gdy urządzenie sprzedawane jest bez instalacji lub gdy kartę
sprzedano, ale nie wysłano jej do usługobiorcy.
Artykuł 24f dotyczy wszystkich innych przypadków, kiedy domniemuje się, iż nabywca ma
siedzibę w miejscu ustalonym przez usługodawcę na podstawie wystarczających dowodów.
Domniemanie to stosuje się, jeżeli usługodawca nie posiada innych dowodów temu
zaprzeczającym.
Podsekcja 3c poświęcona jest dowodom służącym do ustalenia miejsca, w którym znajduje
się nabywca.
PL
6
PL
Artykuł 24g zawiera wykaz informacji, które usługodawca może wykorzystać jako dowody
przy ustalaniu miejsca siedziby usługobiorcy, który nie jest podatnikiem. Ponieważ
usługobiorca nie posiada numeru identyfikacji VAT, którym można byłoby się kierować,
usługodawca musi wiedzieć, na jakich innych informacjach może polegać. Wykaz nie jest
wyczerpujący, ale zawiera najbardziej odpowiednie informacje, które można wykorzystać
jako dowód. Aby dowody były uznane za stosowne, muszą one być wystarczające do
określenia z odpowiednią pewnością miejsca siedziby usługobiorcy, a udowodnienie tego nie
może pociągać za sobą zbyt dużych nakładów. Można to najlepiej osiągnąć dzięki określeniu
jednolitego zakresu dowodów. Nie należy polegać na pojedynczych dowodach, ponieważ
prowadzi to do zbyt dużego zakresu uznaniowości. Dlatego też wymagane są dwa odrębne
dowody.
Usługi związane z nieruchomościami
Artykuł 47 dyrektywy VAT stanowi, że miejscem świadczenia usług związanych z
nieruchomościami jest miejsce, w którym znajduje się dana nieruchomość. Proponowane
środki mają za zadanie wyjaśnienie zakresu tego przepisu w oparciu o wytyczne uzgodnione
przez Komitet ds. VAT.
Artykuł 13b zawiera definicję nieruchomości. Pojęcie nieruchomości jest pojęciem wspólnym
i niezależnym od prawa krajowego. Aby ułatwić właściwe stosowanie przepisów dotyczących
miejsca świadczenia usług konieczne jest zdefiniowanie tego pojęcia. Definicja ta jest w
znacznym stopniu oparta na orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.
W art. 31a precyzuje się, że aby usługi były związane z nieruchomościami, powiązanie to
musi być wystarczająco bezpośrednie (ust. 1). Obejmuje to usługi wywodzące się z
nieruchomości, jeżeli nieruchomość stanowi element składowy usługi i jest elementem
centralnym i niezbędnym do świadczenia usług, np. wydawanie zezwoleń połowowych; lub
usługi świadczone czy skierowane w odniesieniu do nieruchomości, które mają na celu
zmianę prawnego lub fizycznego stanu danej nieruchomości, np. usługi świadczone przez
architektów lub pośredników w obrocie nieruchomościami. W ust. 2 podano przykłady usług
związanych z nieruchomościami, a w ust. 3 przykłady usług, które nie są z nimi powiązane.
Artykuł 31b stanowi, że wynajmowanie nabywcy sprzętu, z personelem obsługującym lub
bez, w celu przeprowadzania prac w obrębie nieruchomości uznaje się za usługę związaną z
nieruchomościami, jeżeli usługodawca ponosi odpowiedzialność za wykonane prace. W
przypadku gdy sprzęt pozostawiony jest do dyspozycji nabywcy wraz z odpowiednim
personelem obsługującym, domniemuje się, że usługodawca ponosi taką odpowiedzialność.
W takim przypadku usługa musi zostać opodatkowana w państwie, w którym znajduje się
nieruchomość.
W artykule 31c wyjaśnia się, że usługi telekomunikacyjne, nadawcze i elektroniczne
świadczone nabywcom przez hotele lub podobnych usługodawców w powiązaniu z
zakwaterowaniem są do celów podatku VAT traktowane w ten sam sposób jak świadczenie
samych usług zakwaterowania. W zależności od sposobu, w jaki regulowana jest płatność za
te usługi, są one albo częścią usług zakwaterowania (w przypadku cen łącznych), albo są
traktowane jako usługi dodatkowe w stosunku do usług zakwaterowania.
PL
7
PL
Rozprowadzanie biletów wstępu na imprezy kulturalne, artystyczne, sportowe, naukowe,
edukacyjne, rozrywkowe lub podobne
Wstęp na imprezy kulturalne, artystyczne, sportowe, naukowe, edukacyjne, rozrywkowe lub
podobne podlega nadal opodatkowaniu w miejscu, gdzie impreza ta ma miejsce. W
przypadku gdy wstęp dotyczy podatnika, dostawa jest objęta artykułem 53 dyrektywy VAT.
Artykuł 54 dyrektywy VAT obejmuje rozprowadzanie biletów wstępu na takie imprezy
osobom niebędącym podatnikami.
W artykule 33a potwierdza się, że opodatkowanie nie jest uzależnione od sposobu
rozprowadzania biletów na tego typu imprezy. W każdych okolicznościach udostępniane
bilety muszą być opodatkowane w miejscu, w którym ma miejsce impreza.
Środki przejściowe
Zgodnie z art. 63 dyrektywy VAT, zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego
ma miejsce, a VAT staje się wymagalny w momencie dostarczenia towarów lub wykonania
usług. Jeżeli dokonuje się wpłaty zaliczki zgodnie z art. 65 dyrektywy VAT lub jeżeli
państwo członkowskie korzysta z odstępstwa zgodnie z art. 66 dyrektywy VAT, VAT może
być wymagalny przed dostawą lub wkrótce po dostawie.
W przypadku usług telekomunikacyjnych, nadawczych i elektronicznych świadczonych w
okolicach dnia 1 stycznia 2015 r., tj. daty rozpoczęcia stosowania nowych przepisów
dotyczących miejsca świadczenia usług, warunki dotyczące dostawy lub różnice w
stosowaniu przepisów pomiędzy państwami członkowskimi mogą skutkować podwójnym
opodatkowaniem lub nieopodatkowaniem. Aby tego uniknąć, w art. 2 wniosku wyjaśnia się,
że bez względu na to, kiedy powstaje obowiązek podatkowy, decydującym momentem dla
określenia miejsca świadczenia usługi jest data świadczenia usług lub, w przypadku gdy
świadczenie usług jest w toku i wiążą się z wpłatą następujących po sobie zaliczek lub
płatnością rat, data zakończenia świadczenia każdej usługi. Wyznaczają one moment
powstania obowiązku podatkowego w jednym z państw członkowskich. Środki te są
konieczne do zapewnienia sprawnego przejścia do stosowania przepisów obowiązujących od
dnia 1 stycznia 2015 r.
PL
8
PL
2012/0354 (NLE)
Wniosek
ROZPORZĄDZENIE RADY
zmieniające rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do miejsca
świadczenia usług
RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
uwzględniając dyrektywę 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie
wspólnego systemu podatku od wartości dodanej7, w szczególności jej art. 397,
uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1)
Dyrektywa 2006/112/WE, zmieniona dyrektywą 2008/8/WE8, stanowi, że od dnia 1
stycznia 2015 r. wszystkie usługi telekomunikacyjne, usługi nadawcze oraz usługi
elektroniczne świadczone osobie niebędącej podatnikiem są opodatkowane w
państwie członkowskim, w którym usługobiorca ma siedzibę, stałe miejsce
zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu, bez względu na miejsce, w którym znajduje
się siedziba działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności
gospodarczej podatnika świadczącego te usługi. Większość innych usług
świadczonych osobom niebędącym podatnikami nadal jest opodatkowana w państwie
członkowskim, w którym siedzibę ma usługodawca.
(2)
W celu określenia, jakie usługi podlegają opodatkowaniu w państwie członkowskim
usługobiorcy, konieczne jest zdefiniowanie usług telekomunikacyjnych, nadawczych i
elektronicznych. Pojęcie usług nadawczych powinno być wyjaśnione w szczególności
w oparciu o definicje zawarte w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady
2010/13/UE z dnia 10 marca 2010 r. w sprawie koordynacji niektórych przepisów
ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich dotyczących
świadczenia audiowizualnych usług medialnych (dyrektywa o audiowizualnych
usługach medialnych)9.
(3)
W interesie jasności, transakcje uznane za usługi elektroniczne wymieniono w
rozporządzeniu wykonawczym (UE) nr 282/2011, jednak wykaz ten nie jest
ostateczny ani wyczerpujący. Wykaz należy zaktualizować, a podobne wykazy należy
sporządzić dla usług telekomunikacyjnych i nadawczych.
7
Dz.U. L 347 z 11.12.2006, s. 1.
Dz.U. L 44 z 20.2.2008, s. 11.
Dz.U. L 95 z 15.4.2010, s. 1.
8
9
PL
9
PL
PL
(4)
W przypadku gdy usługi nadawcze i elektroniczne nie są dostarczane usługobiorcy
bezpośrednio, lecz za pośrednictwem sieci telekomunikacyjnych, interfejsu lub portalu
należącego do innego podatnika, konieczne jest sprecyzowanie kto świadczy nabywcy
usługę.
(5)
W celu zagwarantowania jednolitego stosowania przepisów dotyczących miejsca
świadczenia usług telekomunikacyjnych, nadawczych i elektronicznych, konieczne
jest określenie miejsca, jakie uznaje się za siedzibę osoby niebędącej podatnikiem.
(6)
W celu ustalenia, kto zobowiązany jest do zapłaty podatku od wartości dodanej (VAT)
z tytułu świadczenia usług telekomunikacyjnych, nadawczych i elektronicznych, oraz
biorąc pod uwagę, że miejsce opodatkowania nie zmienia się bez względu na to, czy
nabywca jest podatnikiem czy osobą niebędącą podatnikiem, usługodawca powinien
być w stanie określić status nabywcy wyłącznie na podstawie tego, czy nabywca poda
swój indywidualny numer identyfikacyjny VAT. Status taki, zgodnie z ogólnymi
przepisami, musi zostać zmieniony, jeżeli nabywca poda taką informację później.
(7)
Jeżeli osoba niebędąca podatnikiem ma siedziby w więcej niż jednym państwie lub ma
stałe miejsce zamieszkania w innym państwie niż państwo, w którym ma zwykłe
miejsce pobytu, nadaje się pierwszeństwo miejscu, które w najlepszy sposób zapewnia
opodatkowanie w miejscu faktycznego wykorzystania usług. Aby uniknąć konfliktów
dotyczących kompetencji państw członkowskich, należy określić miejsce faktycznego
wykorzystania usług.
(8)
Należy ustanowić przepisy wyjaśniające opodatkowanie usług telekomunikacyjnych,
nadawczych i elektronicznych świadczonych osobom niebędącym podatnikami,
których siedziba lub miejsce stałego zamieszkania są praktycznie niemożliwe do
ustalenia lub nie są możliwe do ustalenia z całkowitą pewnością.
(9)
Ponieważ opodatkowanie usług telekomunikacyjnych, nadawczych i elektronicznych
świadczonych osobie niebędącej podatnikiem jest uzależnione od siedziby nabywcy,
miejsca jego stałego zamieszkania lub zwykłego miejsca pobytu, konieczne jest
wyjaśnienie, jakiego rodzaju dowody powinien zebrać usługodawca w celu ustalenia
miejsca siedziby nabywcy.
(10)
W celu zapewnienia jednolitego traktowania świadczenia usług związanych z
nieruchomościami należy zdefiniować pojęcie nieruchomości. Należy określić rodzaj
związku z nieruchomościami i podać wykaz przykładowych transakcji uznanych za
usługi związane z nieruchomościami, z zastrzeżeniem, że wykaz nie jest ostateczny i
wyczerpujący.
(11)
Konieczne jest również wyjaśnienie opodatkowania usług polegających na
wynajmowaniu nabywcy sprzętu służącego do przeprowadzania prac w obrębie
nieruchomości.
(12)
Ze względów praktycznych należy wyjaśnić, że usługi telekomunikacyjne, nadawcze
lub elektroniczne świadczone przez podatnika działającego we własnym imieniu i w
powiązaniu ze świadczeniem usług zakwaterowania w branży hotelowej lub branżach
spełniających podobne funkcje powinny być traktowane do celów VAT w taki sam
sposób jak samo świadczenie usług zakwaterowania. Obie transakcje należy traktować
jako jedną usługę w przypadku gdy ich cena jest ceną łączną. Usługi
telekomunikacyjne, nadawcze i elektroniczne, które są opłacane oddzielnie przez
10
PL
nabywcę, należy traktować jako usługę dodatkową w stosunku do usługi
zakwaterowania.
(13)
Zgodnie z dyrektywą 2006/112/WE, wstęp na imprezy kulturalne, artystyczne,
sportowe, naukowe, edukacyjne, rozrywkowe lub podobne należy zawsze
opodatkowywać w miejscu gdzie impreza ta ma faktycznie miejsce. Należy wyjaśnić,
że zasada ta ma również zastosowanie w przypadkach, gdy bilety na takie imprezy nie
są sprzedawane bezpośrednio przez organizatora, lecz są rozprowadzane przez
pośredników.
(14)
Zgodnie z dyrektywą 2006/112/WE, VAT może być wymagalny przed dostarczeniem
towarów lub usług lub zaraz po ich dostarczeniu. W przypadku usług
telekomunikacyjnych, nadawczych i elektronicznych świadczonych w okresie
przejścia na stosowanie nowych przepisów dotyczących miejsca świadczenia usług,
warunki dotyczące dostawy lub różnice w stosowaniu przepisów pomiędzy państwami
członkowskimi
mogą
skutkować
podwójnym
opodatkowaniem
lub
nieopodatkowaniem. Aby tego uniknąć, konieczne jest ustanowienie przepisów
przejściowych.
(15)
Do celów niniejszego rozporządzenia konieczne może być przyjęcie przez państwa
członkowskie środków ustawodawczych ograniczających pewne prawa i obowiązki
ustanowione w dyrektywie 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24
października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania
danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych10, w celu ochrony interesów
wymienionych w art. 13 ust. 1 lit. e) tej dyrektywy w sytuacjach, w których takie
środki są konieczne i proporcjonalne ze względu na ryzyko oszustw podatkowych i
uchylania się od opodatkowania w państwach członkowskich, oraz konieczność
zagwarantowania właściwego pobierania VAT objętego niniejszym rozporządzeniem.
(16)
Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011,
PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
Artykuł 1
W rozporządzeniu wykonawczym (UE) nr 282/2011 wprowadza się następujące zmiany:
1)
dodaje się art. 6a i 6b w brzmieniu:
„Artykuł 6a
1. Usługi telekomunikacyjne w rozumieniu art. 24 ust. 2 dyrektywy 2006/112/WE
obejmują w szczególności następujące usługi:
a)
10
PL
usługi telefonii stacjonarnej i komórkowej służące do przesyłania i
przełączania komunikacji głosowej, danych i obrazu, łącznie z usługami
telefonicznymi obejmującymi element obrazu, nazywane inaczej usługami
wideotelefonicznymi;
Dz.U. L 281 z 23.11.1995, s. 31.
11
PL
b)
usługi telefoniczne świadczone przez internet, łącznie z usługami VoIP;
c)
poczta głosowa, oczekiwanie na połączenie, przekazywanie połączenia,
identyfikacja dzwoniącego, telekonferencja i inne usługi obsługiwania
połączeń;
d)
usługi przywoływania;
e)
usługi „audiotekst”;
f)
faks, telegraf i teleks;
g)
usługi centrum wsparcia telefonicznego, tj. usługi świadczenia użytkownikom
pomocy w przypadku problemów z siecią radiową lub telewizyjną, internetową
lub podobną siecią elektroniczną;
h)
dostęp do internetu i stron World Wide Web;
i)
prywatne połączenia sieciowe
wyłącznego użytku nabywcy;
j)
treści audio i audiowizualne przekazywane za pomocą sieci komunikacyjnych,
które nie są udostępniane przez dostawcę usług medialnych i nie są objęte ich
odpowiedzialnością redakcyjną;
k)
dalsza dostawa treści audio i audiowizualnych należących do dostawcy usług
medialnych, lecz dostarczanych przez inny podmiot za pomocą sieci
komunikacyjnych.
oddające
łącza
telekomunikacyjne
do
2. Usługi telekomunikacyjne w rozumieniu art. 24 ust. 2 dyrektywy 2006/112/WE
nie obejmują następujących usług:
a)
usług świadczonych drogą elektroniczną;
b)
usług nadawczych;
c)
usług centrum wsparcia telefonicznego oprócz określonych w ust. 1 lit. g).
Artykuł 6b
1. Usługi transmisji radiowej i telewizyjnej (dalej zwane „usługami nadawczymi”)
obejmują usługi zawierające treści audio i audiowizualne, takie jak programy
dostarczane za pomocą sieci komunikacyjnych, udostępniane przez dostawcę usług
medialnych i objęte jego odpowiedzialnością redakcyjną, przeznaczone do
powszechnego symultanicznego słuchania lub oglądania zgodnie z zaplanowanym
programem.
2. Ustęp 1 obejmuje w szczególności:
a)
PL
programy radiowe i telewizyjne nadawane lub retransmitowane za pomocą
sieci radiowej lub telewizyjnej;
12
PL
b)
programy radiowe i telewizyjne rozpowszechniane za pośrednictwem internetu
lub podobnej sieci elektronicznej (streaming IP), jeżeli są nadawane na żywo
lub jednocześnie z ich transmisją lub retransmisją za pomocą sieci radiowej lub
telewizyjnej.
3. Ustęp 1 nie ma zastosowania do:
a)
usług telekomunikacyjnych;
b)
usług świadczonych drogą elektroniczną;
c)
usług dodatkowych takich jak podawanie informacji o wybranych programach
na żądanie;
d)
przenoszenia praw do nadawania lub transmisji;
e)
dzierżawy sprzętu technicznego lub
nadawania.”;
2)
w art. 7 ust. 3 wprowadza się następujące zmiany:
a)
formuła wprowadzająca otrzymuje brzmienie:
instalacji wykorzystywanych
do
„Ustęp 1 nie ma zastosowania do:”;
b)
lit. a) otrzymuje brzmienie:
„a)
c)
usług nadawczych;”;
litera n) otrzymuje brzmienie:
„n)
usług centrum wsparcia telefonicznego oprócz usług objętych art. 6a ust. 1 lit.
g);”;
d)
skreśla się lit. q), r) i s);
e)
dodaje się lit. t) i u) w brzmieniu:
„t)
rozprowadzania biletów wstępu na imprezy kulturalne, artystyczne, sportowe,
naukowe, edukacyjne, rozrywkowe lub podobne za pomocą internetu;
u)
rezerwacji hotelu i podobnych rezerwacji za pośrednictwem internetu.”;
3)
w rozdziale IV „Transakcje podlegające opodatkowaniu” dodaje się art. 9a w
brzmieniu:
„Artykuł 9a
W przypadku gdy usługodawca świadczy usługi nadawcze lub elektroniczne za
pomocą sieci telekomunikacyjnych, interfejsu lub portalu, np. sklepu z aplikacjami,
należących do pośrednika lub osoby trzeciej uczestniczącej w dostawie, domniemuje
się na użytek stosowania art. 28 dyrektywy 2006/112/WE, że pośrednik lub osoba
PL
13
PL
trzecia działa w imieniu własnym. lecz na rzecz usługodawcy. chyba że w stosunku
do końcowego usługobiorcy podmiot świadczący usługę jest wyraźnie wskazany
jako usługodawca.”;
4)
w rozdziale V „Miejsce transakcji podlegających opodatkowaniu” sekcja 1 „Pojęcia”
dodaje się art. 13a i 13b w brzmieniu:
„Artykuł 13a
Miejscem siedziby osoby prawnej niebędącej podatnikiem, o którym mowa w art. 56
ust. 2 akapit pierwszy, art. 58 i 59 dyrektywy 2006/112/WE, jest miejsce, gdzie ta
osoba prawna niebędąca podatnikiem posiada siedzibę działalności gospodarczej w
rozumieniu art. 10 lub ma stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w
rozumieniu art. 11 ust. 1 niniejszego rozporządzenia.
Artykuł 13b
Na użytek stosowania dyrektywy 2006/112/WE za „nieruchomość” uznaje się:
5)
a)
każdą określoną część ziemi, na jej powierzchni lub pod jej powierzchnią,
która może stać się przedmiotem własności i posiadania;
b)
każdy budynek lub każdą konstrukcję przytwierdzone do gruntu lub w nim
osadzone powyżej lub poniżej poziomu morza, których nie można w łatwy
sposób zdemontować lub przenieść;
c)
każdy element stanowiący integralną część budynku lub konstrukcji, bez
którego budynek lub konstrukcja są niepełne, taki jak drzwi, okna, dachy,
schody i windy;
d)
każdy element, sprzęt lub maszynę zainstalowane na stałe w budynku lub
konstrukcji, które nie mogą być przeniesione bez zniszczenia lub zmiany
budynku lub konstrukcji.”;
w art. 18 ust. 2 dodaje się drugi akapit w brzmieniu:
„Jednakże bez względu na informacje świadczące inaczej, dostawca usług
telekomunikacyjnych, nadawczych lub elektronicznych może uznać nabywcę
mającego siedzibę na terytorium Wspólnoty za osobę niebędącą podatnikiem, o ile
nabywca ten nie podał usługodawcy swojego indywidualnego numeru
identyfikacyjnego VAT.”;
6)
w art. 24 dodaje się ust. 3 w brzmieniu:
„3. W celu ustalenia miejsca, które w najlepszy sposób zapewnia opodatkowanie w
miejscu faktycznego wykorzystania usług w rozumieniu ust. 1 i 2, należy w
szczególności wziąć pod uwagę następujące elementy:
a)
PL
w przypadku wynajmu środka transportu, innego niż na krótki okres czasu,
miejsce, w którym środek transportu jest oddany do dyspozycji nabywcy lub
14
PL
reprezentującej go osoby trzeciej, chyba że istnieją dowody na to, że środek
transportu będzie wykorzystywany w innym miejscu;
b)
w przypadku usług innych niż wynajem środka transportu, miejsce siedziby
działalności gospodarczej w przypadku osoby prawnej niebędącej podatnikiem
lub stałe miejsce zamieszkania w przypadku osoby fizycznej, chyba że istnieją
dowody na to, że usługa jest faktycznie wykorzystywana w miejscu zwykłego
pobytu tej osoby.”;
7)
w rozdziale V „Miejsce transakcji podlegających opodatkowaniu” sekcja 4 „Miejsce
świadczenia usług” dodaje się podsekcje 3a, 3b i 3c w brzmieniu:
„PODSEKCJA 3A
NIEMOŻLIWE DO ODRZUCENIA DOMNIEMANIA DOTYCZĄCE MIEJSCA, W
KTÓRYM ZNAJDUJE SIĘ NABYWCA
Artykuł 24a
1. W przypadku gdy dostawca usług telekomunikacyjnych, nadawczych lub
elektronicznych świadczy te usługi w takich miejscach jak automat telefoniczny,
budka telefoniczna, punkt bezprzewodowego dostępu do internetu (hot spot), kafejka
internetowa, restauracja lub lobby w hotelu, w przypadku których do świadczenia
usługi konieczna jest fizyczna obecność usługobiorcy, domniemuje się na użytek
stosowania art. 44, 58 i 59a dyrektywy 2006/112/WE, że nabywca ma siedzibę, stałe
miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu w tym miejscu oraz że w tym
właśnie miejscu korzystał z usługi. Domniemania tego nie można odrzucić na
podstawie jakichkolwiek przesłanek wynikających ze stanu faktycznego lub
prawnego.
2. Jeżeli miejsce opisane w ust. 1 niniejszego artykułu znajduje się na pokładzie
jednostki, pływającej, statku powietrznego lub pociągu przewożącego pasażerów na
terytorium Wspólnoty zgodnie z art. 37 i 57 dyrektywy 2006/112/WE, za miejsce
świadczenia usług uznaje się miejsce rozpoczęcia przewozu osób.
Artykuł 24b
W przypadku przedpłaconych środków przechowywanych na karcie SIM,
wykorzystywanych przez nabywcę w ramach usług telekomunikacyjnych,
nadawczych lub elektronicznych, domniemuje się na użytek stosowania art. 44, 58 i
59a dyrektywy 2006/112/WE, że nabywca ma siedzibę, stałe miejsce zamieszkania
lub zwykłe miejsce pobytu w państwie ustalonym na podstawie numeru MCC (ang.
Mobile Country Code), w którym ta karta została wydana, oraz że z usługi
korzystano w tym państwie. Domniemania tego nie można obalić na podstawie
jakichkolwiek przesłanek wynikających ze stanu faktycznego lub prawnego.
PL
15
PL
PODSEKCJA 3B
MOŻLIWE DO ODRZUCENIA DOMNIEMANIA DOTYCZĄCE MIEJSCA, W KTÓRYM
ZNAJDUJE SIĘ NABYWCA
Artykuł 24c
W przypadku usług telekomunikacyjnych, nadawczych i elektronicznych
świadczonych osobie niebędącej podatnikiem za pomocą łącza telefonii stacjonarnej
łącza stacjonarnego, domniemuje się na użytek art. 58 dyrektywy 2006/112/WE, że
nabywca ma siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu w
miejscu, w którym zainstalowane jest łącze stacjonarne. Domniemanie to stosuje się,
jeżeli usługodawca nie posiada informacji wskazujących na to, iż nabywca ma
siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu w innym miejscu.
Artykuł 24d
W przypadku usług telekomunikacyjnych, nadawczych i elektronicznych
świadczonych osobie niebędącej podatnikiem za pomocą sieci telefonii ruchomej, z
opłatą pobieraną po świadczeniu usług, domniemuje się na użytek art. 58 dyrektywy
2006/112/WE, że nabywca ma siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe
miejsce pobytu w państwie ustalonym na podstawie numeru MCC państwa zgodnie z
kartą SIM wykorzystywaną podczas korzystania z tych usług. Domniemanie to
stosuje się, jeżeli usługodawca nie posiada informacji wskazujących na to, iż
nabywca ma siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu w
innym miejscu.
Artykuł 24e
W przypadku usług telekomunikacyjnych, nadawczych i elektronicznych
świadczonych osobie niebędącej podatnikiem i obejmujących przekazywanie
sygnałów wymagających stosowania określonego urządzenia lub określonej karty,
domniemuje się na użytek stosowania art. 58 dyrektywy 2006/112/WE, że nabywca
ma siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu w miejscu, w
którym zainstalowane jest to urządzenie, lub, jeżeli miejsce to nie jest znane, w
miejscu, do którego została przesłana karta z zamiarem wykorzystywania jej w tym
miejscu. Domniemanie to stosuje się, jeżeli usługodawca nie posiada informacji
wskazujących na to, iż nabywca ma siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe
miejsce pobytu w innym miejscu.
Artykuł 24f
W przypadku świadczenia usług osobie niebędącej podatnikiem w okolicznościach
innych niż te wymienione w art. 24a, 24b, 24c, 24d i 24e niniejszego rozporządzenia,
domniemuje się na użytek stosowania art. 56 ust. 2 akapit pierwszy i art. 58
dyrektywy 2006/112/WE, że nabywca ma siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub
PL
16
PL
zwykłe miejsce pobytu w miejscu ustalonym zgodnie z art. 24g niniejszego
rozporządzenia.
PODSEKCJA 3C
DOWODY WYKORZYSTYWANE DO USTALENIA MIEJSCA, W KTÓRYM ZNAJDUJE
SIĘ NABYWCA
Artykuł 24g
1. Na użytek stosowania przepisów definiujących miejsce świadczenia usług
ustanowionych art. 56 ust. 2 akapit pierwszy i art. 58 dyrektywy 2006/112/WE jako
dowody służą:
a)
dane nabywcy, takie jak adres na fakturze wystawianej nabywcy;
b)
adres IP urządzenia używanego przez nabywcę lub inna metoda geolokalizacji;
c)
dane dotyczące rachunku bankowego, takie jak miejsce, w którym prowadzony
jest rachunek bankowy wykorzystywany do dokonywania płatności, oraz adres
na fakturze wystawianej nabywcy, przechowywany przez bank;
d)
kod MCC i międzynarodowy numer tożsamości telefonicznej abonenta
mobilnego (IMSI) zapisane na karcie SIM, której używa nabywca;
e)
lokalizacja łącza stacjonarnego, za pomocą którego usługa jest świadczona
nabywcy;
f)
w przypadku nabywcy, który sprzedaje towary za pomocą internetu lub
podobnej sieci elektronicznej – miejsce, gdzie rozpoczyna się transport lub
wysyłka towarów sprzedanych przez tego nabywcę;
g)
w przypadku nabywcy, który kupuje towary za pomocą internetu lub podobnej
sieci elektronicznej – miejsce, gdzie kończy się transport lub przesyłka
towarów zakupionych przez tego nabywcę;
h)
dane rejestracyjne środka transportu wynajętego przez nabywcę, jeżeli
rejestracja tego środka transportu jest wymagana w miejscu jego użytkowania,
jak również inne podobne informacje;
i)
inne dane istotne z handlowego punktu widzenia uzyskane przez dostawcę.
2. Do ustalenia miejsca, w którym nabywca ma siedzibę, stałe miejsce zamieszkania
lub zwykłe miejsce pobytu, wymagane są dwa odrębne dowody, które nie mogą być
ze sobą sprzeczne.”;
8)
w rozdziale V „Miejsce transakcji podlegających opodatkowaniu” sekcja 4 „Miejsce
świadczenia usług” dodaje się podsekcję 6a w brzmieniu:
PL
17
PL
„PODSEKCJA 6A
ŚWIADCZENIE USŁUG ZWIĄZANYCH Z NIERUCHOMOŚCIAMI
Artykuł 31a
1. Usługi związane z nieruchomościami, o których mowa w art. 47 dyrektywy
2006/112/WE, obejmują jedynie te usługi, które mają wystarczająco bezpośredni
związek z daną nieruchomością. Usługi uważa się za mające wystarczająco
bezpośredni związek z nieruchomością w następujących przypadkach:
a)
gdy wywodzą się z nieruchomości, a dana nieruchomość stanowi element
składowy usługi i jest elementem centralnym oraz niezbędnym do świadczenia
usług;
b)
gdy są świadczone w odniesieniu do nieruchomości i mają na celu zmianę
prawnego lub fizycznego stanu danej nieruchomości.
2. Ustęp 1 obejmuje w szczególności:
PL
a)
opracowanie planów budynku lub jego części przeznaczonych na określony
teren, bez względu na to, czy budynek został wzniesiony;
b)
świadczenie usług nadzoru budowlanego lub ochrony na miejscu;
c)
wznoszenie budynku na terenie oraz prace budowlane i rozbiórkę dotyczące
budynku lub jego części;
d)
budowę stałych struktur na terenie, jak również prace budowlane i rozbiórkę
dotyczące stałych struktur, takich jak systemy rurociągów gazowych,
wodnych, kanalizacyjnych itp.;
e)
prace terenowe, łącznie z usługami rolniczymi takimi jak orka, siew,
nawadnianie i nawożenie;
f)
badanie i ocenę ryzyka dla nieruchomości i jej stanu;
g)
szacowanie wartości nieruchomości, łącznie z przypadkami, kiedy taka usługa
jest wymagana na potrzeby ubezpieczenia, w celu ustalenia wartości
nieruchomości jako zabezpieczenia kredytu lub w celu oceny ryzyka i strat w
przypadku sporów;
h)
wynajem lub wydzierżawianie nieruchomości inne niż opisane w ust. 3 lit. c),
łącznie z przechowywaniem towarów w wyznaczonej do tego określonej części
nieruchomości przeznaczonej do wyłącznego użytku przez nabywcę;
i)
świadczenie usług zakwaterowania w branży hotelowej lub w branżach
spełniających podobną funkcję, takich jak obozy wakacyjne lub miejsca
przygotowane do wykorzystywania jako kempingi, łącznie z prawem do
18
PL
przebywania w określonym miejscu na podstawie praw do korzystania z
nieruchomości w oznaczonym czasie i podobnych;
j)
przyznanie i przeniesienie praw innych niż objęte lit. h) oraz i) do
wykorzystania nieruchomości w całości lub w części, łącznie z zezwolenie na
korzystanie z części nieruchomości, np. udzielanie pozwoleń na połów lub
polowanie, przyznawanie dostępu do poczekalni w portach lotniczych lub
korzystanie z infrastruktury, za którą pobiera się opłaty, takiej jak most lub
tunel;
k)
utrzymanie, remont i naprawę budynków lub ich części, łącznie z takimi
pracami jak sprzątanie, układanie dachówki, tapetowanie lub układanie
parkietu;
l)
utrzymanie, remont i naprawę stałych struktur, takich jak systemy rurociągów
gazowych, wodnych, kanalizacyjnych i podobnych;
m)
instalację lub montaż maszyn lub sprzętu, które po zainstalowaniu lub
zamontowaniu uznaje się za nieruchomość;
n)
utrzymanie i naprawę oraz kontrolę maszyn lub sprzętu, jak również nadzór
nad maszynami lub sprzętem, jeżeli maszyny lub sprzęt uznaje się za
nieruchomość;
o)
zarządzanie nieruchomościami inne niż zarządzanie portfelem inwestycji w
nieruchomości objęte ust. 3 lit. h), obejmujące obsługę nieruchomości
komercyjnej, przemysłowej lub mieszkalnej przez właściciela nieruchomości
lub na jego rzecz;
p)
pośrednictwo w sprzedaży, dzierżawie i wynajmie nieruchomości oraz
określonych udziałów w nieruchomościach lub prawach rzeczowych
dotyczących tych nieruchomości traktowanych jako majątek rzeczowy, inne
niż pośrednictwo objęte ust. 3 lit. d);
q)
usługi prawne związane z przekazaniem lub przeniesieniem tytułu do
nieruchomości oraz niektórych udziałów w nieruchomościach lub prawach
rzeczowych dotyczących tych nieruchomości traktowanych jako majątek
rzeczowy, takie jak czynności notarialne lub sporządzanie umów kupna lub
sprzedaży takich nieruchomości, nawet jeżeli transakcja, w wyniku której
dochodzi do zmiany stanu prawnego nieruchomości, nie zostaje
przeprowadzona;
3. Ustęp 1 nie ma zastosowania do:
PL
a)
opracowania planów budynku lub jego części, jeżeli nie są one przeznaczone
na określony teren;
b)
przechowywania towarów na terenie nieruchomości, jeżeli określona część
nieruchomości nie jest przeznaczona do wyłącznego użytku przez nabywcę;
c)
świadczenia usług reklamowych, nawet jeżeli wiąże się to z wykorzystaniem
nieruchomości;
19
PL
d)
pośrednictwa w świadczeniu usług zakwaterowania hotelowego lub
zakwaterowania w sektorach spełniających podobną funkcję, takich jak obozy
wakacyjne lub miejsca przygotowane do wykorzystywania jako kempingi,
jeżeli pośrednik działa w imieniu i na rzecz osoby trzeciej;
e)
usług telekomunikacyjnych, nadawczych i elektronicznych nieobjętych art.
31c;
f)
udostępniania miejsca na stoisko podczas targów lub wystaw, łącznie z innymi
powiązanymi usługami umożliwiającymi wystawcy przedstawienie towarów,
takimi jak projekt stoiska, transport i przechowywanie towarów, udostępnianie
maszyn, okablowanie, ubezpieczenie i reklama;
g)
instalacji lub montażu maszyn lub sprzętu, utrzymania i naprawy oraz kontroli
maszyn lub sprzętu, jak również nadzoru nad maszynami lub sprzętem, które
nie są lub nie stają się częścią nieruchomości;
h)
zarządzania portfelem inwestycji w nieruchomości;
i)
usług prawnych powiązanych z umowami, innych niż objęte ust. 2 lit. q),
łącznie z doradztwem dotyczącym warunków umowy dotyczącej przeniesienia
nieruchomości lub wykonania takiej umowy lub też udowodnienia istnienia
takiej umowy, jeżeli takie usługi nie dotyczą przeniesienia tytułu do
nieruchomości.
Artykuł 31b
Jeżeli sprzęt jest pozostawiony do dyspozycji nabywcy w celu przeprowadzenia prac
dotyczących nieruchomości, transakcja ta jest świadczeniem usług związanych z
nieruchomościami jedynie wtedy, gdy usługodawca ponosi odpowiedzialność za
wykonane prace.
Domniemuje się, że usługodawca, który dostarcza nabywcy sprzęt wraz z
odpowiednim personelem obsługującym w celu przeprowadzenia prac, bierze
odpowiedzialność za wykonanie tych prac. Domniemanie to można odrzucić na
podstawie jakichkolwiek przesłanek wynikających ze stanu faktycznego lub
prawnego, pozwalających na ustalenie odpowiedzialności za wykonanie prac.
Artykuł 31c
Świadczenie przez podatnika działającego we własnym imieniu usług
telekomunikacyjnych, nadawczych i elektronicznych łącznie ze świadczeniem usług
zakwaterowania w sektorze hotelowym lub sektorach o podobnej funkcji, takich jak
obozy wakacyjne lub miejsca przygotowane do wykorzystywania jako kempingi,
uznaje się za element jednej usługi zakwaterowania lub jako usługi dodatkowe w
stosunku do usług zakwaterowania, zależnie od tego, czy są płatne łącznie z
zakwaterowaniem czy też oddzielnie.”;
9)
w rozdziale 5 „Miejsce transakcji podlegających opodatkowaniu” sekcja 4 „Miejsce
świadczenia usług (Artykuły 43-59 dyrektywy 2006/112/WE)” podsekcja 7 „Świadczenie
PL
20
PL
usług w ramach działalności kulturalnej, artystycznej, sportowej, naukowej, edukacyjnej,
rozrywkowej lub podobnej” dodaje się art. 33a w brzmieniu:
„Artykuł 33a
Dostawa biletów wstępu na imprezy kulturalne, artystyczne, sportowe, naukowe,
edukacyjne, rozrywkowe lub podobne przez pośrednika działającego we własnym
imieniu, ale na rzecz organizatora lub przez podatnika innego niż organizator,
działającego we własnym imieniu, jest objęta przepisami art. 53 i art. 54 ust. 1
dyrektywy 2006/112/WE.”;
10)
w załączniku I pkt 4 „Punkt 4 załącznika II do dyrektywy 2006/112/WE” dodaje się
lit. f) i g) w brzmieniu:
„f)
odbieranie programów radiowych lub telewizyjnych rozpowszechnianych za
pomocą sieci radiowej lub telewizyjnej, internetu lub podobnej sieci
elektronicznej, tj. słuchanie lub oglądanie programów w momencie wybranym
przez użytkownika, na jego indywidualne życzenie, na podstawie katalogu
programów wybranych przez dostawcę usług medialnych, np. telewizja lub
wideo na życzenie;
g)
odbieranie programów radiowych lub telewizyjnych za pomocą internetu lub
podobnej sieci elektronicznej (streaming IP), chyba że programy są nadawane
jednocześnie za pomocą tradycyjnych sieci radiowych lub telewizyjnych.”.
Artykuł 2
W przypadku usług telekomunikacyjnych, nadawczych lub elektronicznych świadczonych
przez usługodawcę mającego siedzibę na terytorium Wspólnoty osobie niebędącej
podatnikiem, która ma siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu na
terenie Wspólnoty, stosuje się co następuje:
a)
jeżeli usługi są dostarczone lub dostawa usług jest zakończona przed dniem 1
stycznia 2015 r., miejscem dostawy jest miejsce, w którym siedzibę ma
usługodawca, zgodnie z art. 45 dyrektywy 2006/112/WE, bez względu na to, kiedy
VAT staje się wymagalny;
b)
jeżeli usługi są dostarczone lub dostawa usług jest zakończona w dniu 1 stycznia
2015 r. lub po tej dacie, miejsce dostawy jest uzależnione od miejsca siedziby
nabywcy, jego stałego miejsca zamieszkania lub zwykłego miejsca pobytu, nawet
jeżeli VAT staje się wymagalny przed tym terminem.
Artykuł 3
Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w
Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2015 r.
PL
21
PL
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich
państwach członkowskich.
Sporządzono w Brukseli dnia […] r.
W imieniu Rady
Przewodniczący
PL
22
PL