D - Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Gdańsku

Sygn. akt AUz 392/13
POSTANOWIENIE
Dnia 5 grudnia 2013r.
Sąd Apelacyjny w Gdańsku – III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie nstępującym:
Przewodniczący:SSA Maria Sałańska-Szumakowicz (spr.)
Sędziowie: SA Michał Bober
SA Iwona Krzeczowska-Lasoń
po rozpoznaniu w dniu 05 grudnia 2013r. na posiedzeniu niejawnym
sprawy M. N.
z udziałem M. N.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.
o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy
na skutek zażalenia Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.
od postanowienia zawartego w punkcie III wyroku Sądu Okręgowego w Toruniu IV
Wydziału Pracy i (...) z dnia 03 października 2013r., sygn. akt IV U 609/13
W przedmiocie zasądzenia kosztów zastępstwa procesowego
postanawia:
1.zmienić zaskarżone postanowienie w ten sposób, że zasądzić od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. na
rzecz M. N. kwotę 120,00 złotych
( sto dwadzieścia złotych 00/100) tytułem zwrotu zastępstwa procesowego,
2.w pozostałym zakresie oddalić zażalenie.
Sygn. akt III AUz 392/13
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 3 października 2013 r. wydanym w sprawie IVU 609/13 Sąd Okręgowy w Toruniu IV Wydział Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w punkcie I zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i przywrócił M. N.
prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy poczynając od 1 stycznia 2013 r. na okres do 31 grudnia 2014
r., stwierdzając odpowiedzialność pozwanego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji
(punkt II). W punkcie trzecim orzeczenia Sąd pierwszej instancji zasądził od pozwanego na rzecz wnioskodawcy kwotę
360,00 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.
O kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. oraz rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
z 23 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów
nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, podnosząc, iż ustalając wysokość kwoty wynagrodzenia
pełnomocnika miał na uwadze stopień skomplikowania sprawy oraz wyjątkowy nakład pracy pełnomocnika
wnioskodawczyni wyrażający się w pisaniu pism procesowych oraz składaniu wniosków dowodowych.
Zażalenie na rozstrzygnięcie w zakresie kosztów procesu złożył Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział Zakład
Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. zaskarżając je w części i zarzucając mu naruszenie przepisów prawa
procesowego poprzez błędne zastosowanie art. 99 k.p.c. w zw. z art. 109 § 2 k.p.c. oraz § 2 ust. 1 i 2 w zw. z § 6 pkt 2
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r.
Mając na uwadze powyższe skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia i ograniczenie zasądzonych od
Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. na rzecz M. N. kosztów zastępstwa procesowego do kwoty 60 zł.
Uzasadniając swoje stanowisko pozwany wskazał, iż Sąd I instancji orzekając o kosztach, poza wskazaniem podstawy
prawnej, nie wyjaśnił, na czym miałaby polegać szczególna aktywność pełnomocnika odwołującej uzasadniająca
zwiększenie stawki minimalnej, która w przedmiotowej sprawie doprowadziła Sąd orzekający do zasądzenia
wielokrotności stawki minimalnej tj. kwoty 360 zł.
Skarżący podkreślił, że Sąd zasądzając koszty ponad stawkę minimalną zobowiązany jest ocenić zawiłość sprawy oraz
wkład pracy reprezentującego stronę pełnomocnika.
Zdaniem pozwanego, rozpoznawana sprawa nie była sprawą o szczególnym stopniu trudności, potwierdza to
m.in. ilość posiedzeń Sądu (wyrok zapadł już na pierwszym posiedzeniu). Nie wystąpiły w niej również żadne
szczególne, nadzwyczajne okoliczności, które uzasadniałyby nadzwyczajne zwiększenie nakładu pracy niezbędnego
do prawidłowej realizacji obowiązków profesjonalnego pomocnika procesowego. Oceniając aktywność pełnomocnika
wnioskodawczyni w wypełnianiu obowiązków w toku całego postępowania można uznać, że nie przekroczyła granic
zwykłej staranności obrońcy. Adwokat, sporządziła odwołanie od decyzji organu rentowego, pismo procesowe z dnia
27 czerwca 2013 r., a także uczestniczyła w posiedzeniu sądowym, jednakże są to typowe czynności związane z
wykonywaniem obowiązków profesjonalnego pełnomocnika.
Mając powyższe na uwadze, pozwany wniósł jak na wstępie.
W odpowiedzi na zażalenie pełnomocnik wnioskodawczyni wniosła o odrzucenie zażalenia oraz o zasądzenie na rzecz
adw. M. K. kosztów zastępstwa adwokackiego w postępowaniu zażaleniowym wg norm przypisanych.
W uzasadnieniu pełnomocnik wskazała, iż zgodnie z treścią art. 394 § 1 punkt 9 k.p.c. na postanowienie w przedmiocie
orzeczenia o zwrocie kosztów zastępstwa procesowego przysługuje zażalenie, przy czym termin jego złożenia – zgodnie
z art. 394 § 2 k.p.c. - wynosi 7 dni. Jak wynika z treści zażalenia - organ rentowy otrzymał wyrok wraz z uzasadnieniem
w dniu 4 listopada 2013 r. - tak więc termin złożenia zażalenia upłynął dnia 11 listopada 2013 r. Tymczasem zażalenie
organu rentowego zostało sporządzone w dniu 12 listopada 2013 r., tj. po upływie terminu 7 dni od dnia otrzymania
uzasadnienia wyroku.
Tak więc zażalenie, jako spóźnione winno ulec odrzuceniu.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Zażalenie pozwanego jest zasadne w części.
Na wstępie wskazać należy, że organ rentowy nie kwestionował zasądzonych kosztów zastępstwa procesowego co do
zasady, a jedynie zastosowane sześciokrotne zwiększenie stawki minimalnej (360zł).
Stosownie do treści § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat
za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z
urzędu (t.j. Dz.U.2013.461), zasądzając opłatę za czynności adwokata z tytułu zastępstwa prawnego, sąd bierze pod
uwagę niezbędny nakład pracy pełnomocnika, a także charakter sprawy i wkład pracy pełnomocnika w przyczynienie
się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia. W myśl ust. 2 podstawę zasądzenia opłaty, o której mowa w ust. 1, stanowią
stawki minimalne określone w rozdziałach 3-5. Opłata ta nie może być wyższa niż sześciokrotna stawka minimalna
ani przekraczać wartości przedmiotu sprawy.
Mając na względzie treść przytoczonego przepisu, wskazać należy, iż wysokość opłaty za czynności adwokatów przed
organami wymiaru sprawiedliwości zasadniczo uzależniona jest od nakładu pracy, charakteru sprawy i wkładu pracy
w przyczynienie się do jej wyjaśnienia, ale i ograniczona w granicach od stawki minimalnej do jej sześciokrotności.
Zwrócić przy tym należy uwagę, iż wskazana stawka minimalna należna jest za prowadzenie sprawy typowej w swoimi
przebiegu a jej zwiększenie znajdować musi uzasadnienie w okolicznościach wskazujących na to, że wskazane wyżej
mierniki odbiegały od standardu.
Odnosząc powyższe do realiów przedmiotowej sprawy wskazać należy, iż wszystkie czynności dokonane w toku
postępowania przez pełnomocnika ubezpieczonej uznać należy nie tylko za standardowe czynności w postępowaniu
ubezpieczeniowym, ale za absolutne minimum, zakładając profesjonalny charakter udzielanej pomocy prawnej.
Wskazać bowiem należy, że pełnomocnik wnioskodawczyni przygotowała w imieniu M. N. odwołanie od decyzji
pozwanego oraz dwa pisma procesowe z dnia 27 czerwca 2013 r. i z dnia 15 lipca 2013 r., a także uczestniczyła w
posiedzeniu sądowym w dniu 3 października 2013 r. Pozwany - zdaniem Sądu Apelacyjnego - zasadnie podniósł, iż w
realiach niniejszej sprawy brak jest podstaw do przyjęcia, że czynności dokonane przez adwokata wnioskodawczyni
stanowią o wyjątkowym nakładzie pracy pełnomocnika. Mało tego trudno uznać, że sprawa - z uwagi na swój charakter
- wymagała zwiększonego nakładu pracy, skutkującego ostatecznie przyznaniem pełnomocnikowi wnioskodawczyni
kosztów w wysokości sześciokrotności stawki minimalnej. W ocenie Sądu Odwoławczego, nie tylko nakład pracy
pełnomocnika ale również charakter sprawy o przywrócenie prawa do renty, gdzie w zasadzie całe postępowanie
dowodowe jest prowadzone przez Sąd z urzędu, a rola strony ogranicza się do ewentualnego wniesienia zastrzeżeń
do opinii biegłych lekarzy sądowych, nie uzasadniał sześciokrotnego zwiększenia przyznanej opłaty. A skoro tak,
to uprawnionym jest twierdzenie, że w niniejszej sprawie nie zaistniały przesłanki pozwalające na zwiększenie
zasądzonej opłaty za czynności adwokata ponad dwukrotność stawki minimalnej. Możliwość uwzględnienia w
przedmiotowej sprawie opłat wyższych aniżeli wskazane występowałaby tylko wyjątkowo, wówczas gdy żądający
wykazałby nadzwyczajnie zwiększony nakład pracy swojego pełnomocnika. Okoliczność taka wykazana jednak nie
została.
Zajmując stanowisko w przedmiocie zawartego w odpowiedzi na zażalenie wniosku pełnomocnika wnioskodawczyni
o odrzucenie zażalenia, z uwagi na przekroczenie terminu do jego wniesienia, uznać należy go za bezprzedmiotowy.
Niewątpliwie trafnie adwokat M. K. wskazała, że termin na wywiedzenie zażalenia wynika z art. 394 § 2 k.p.c. i wynosi
7 dni, niemniej jednak nie oznacza to, że pełnomocnik pozwanego sporządził i nadał zażalenie z jego przekroczeniem.
Podkreślić bowiem należy, że zgodnie z treścią art. 111 § 1 k.c. termin oznaczony w dniach kończy się z upływem
ostatniego dnia, zaś termin oznaczony w tygodniach, miesiącach lub latach kończy się z upływem dnia, który nazwą lub
datą odpowiada początkowemu dniowi terminu, a gdyby takiego dnia w ostatnim miesiącu nie było - w ostatnim dniu
tego miesiąca – art. 112 k.c. Stosownie do treści art. 115 k.c., jeżeli koniec terminu do wykonania czynności przypada
na dzień uznany ustawowo za wolny od pracy, termin upływa dnia następnego.
Zgodnie z art. 1 pkt 1 k ustawy z dnia 18 stycznia 1951 r. o dniach wolnych od pracy. (Dz.U. z 1951 r., nr 4, poz.28)
dniem wolnym od pracy jest 11 listopada - Narodowe Święto Niepodległości – zmiana dodana przez art. 74 ust. 3 pkt
2 ustawy z dnia 23 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
(Dz.U.1989.29.154) z dniem 23 maja 1989 r.
Przekładając dokonane rozważania prawne na grunt analizowanej sprawy wyjaśnić należy, że organ rentowy otrzymał
wyrok wraz z uzasadnieniem w dniu 4 listopada 2013 r., a skoro tak, to termin do złożenia zażalenia upłynął dnia
11 listopada 2013 r., przy czym z uwagi na fakt, że dzień 11 listopada jest dniem ustawowo wolnym od pracy, to tym
samym termin ów - zgodnie z powołanym wyżej przepisem art. 115 k.c. – upłynął dnia następnego, tj. 12 listopada 2013
r. Jeśli więc organ rentowy sporządził i nadał zażalenie w dniu 12 listopada 2013 r. to uznać należało, że przedmiotowej
czynności dokonał z zachowaniem ustawowego terminu.
W tym stanie rzeczy, na zasadzie art. 386 § 1 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c., Sąd Apelacyjny orzekł jak w punkcie 1
sentencji, w pozostałym zakresie, na mocy art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. oddalając zażalenie (punkt 2).