Życie Adama i Ewy

The Apocrypha and Pseudepigrapha of the Old Testament
R.H. Charles
Oxford: Clarendon Press, 1913
Tłumaczenie: Krzysztof Hapka
Copyright © for the Polish translation 2009 by Krzysztof Hapka
śycie Adama i Ewy
/wersja łacińska/
I
1. Kiedy zostali wypędzeni z Raju zrobili sobie szałas i spędzili siedem dni w wielkim smutku zawodząc i
lamentując.
II
1. Ale po siedmiu dniach, zaczęli być głodni i rozpoczęli szukać Ŝywności by jeść lecz nic nie znaleźli.
2. Wtedy Ewa powiedziała do Adama: “Mój panie, jestem głodna. Idź poszukaj dla nas czegoś do
jedzenia. Bóg spogląda na nas i lituje się i przypomina nam miejsce w którym byliśmy wcześniej”.
III
1. Adam i ja powstaliśmy i wędrowaliśmy przez siedem dni, przez krainę całą, i nie znaleźliśmy Ŝadnego
takiego poŜywienia,
2. jakie mieliśmy w Raju. I Ewa powiedziała do Adama: “Opadam z sił, zabijesz mnie? a Bóg, zapragnie
przyprowadzić ciebie do Raju, bowiem z mego powodu wyprowadził cię stamtąd”.
3. Adam odpowiedział:”Zaniechaj Ewo, słów takich, aŜeby Bóg nie zesłał na nas jakiegoś innego
przekleństwa. Jak to moŜliwe, abym mógł wyciągnąć rękę moją, przeciw memu własnemu ciału? Nie,
pozwól nam powstać, i szukać dla nas czegoś do przeŜycia, abyśmy nie osłabli.
IV
1. I wędrowali tu i tam i szukali przez dni dziesięć i nie znaleźli niczego takiego co było w Raju, ale
znaleźli tylko poŜywienie dla zwierząt.
2. I Adam powiedział do Ewy: “To pokarm, który Pan zapewnił zwierzętom i bydłu, by jadły;
3. Jednak my mieliśmy poŜywienie aniołów. Ale to jest sprawiedliwe i słuszne, Ŝe lamentujemy przed
wzrokiem Boga , który nas stworzył. Okazujmy wielki Ŝal i skruchę: Pan jest łaskawy dla nas i lituje
się nad nami i daje nam cząstkę czegoś dla naszego przeŜycia”.
V
1. I Ewa powiedziała do Adama: “Czym jest skrucha? Powiedz mi, jaki rodzaj skruchy mam uczynić?
2. Nie pozwól nam nakładać na siebie zbyt wielkiej pracy, której nie wytrzymamy, aŜeby Pan wysłuchał
próśb naszych: i nie odwrócił oblicza swego daleko od nas,
3. poniewaŜ nie spełniliśmy przyrzeczeń naszych. Mój panie, jak wielką skruchę zamierzasz okazać, za
troski i cierpienia, przeze mnie przyniesione tobie?”
VI
1. I powiedział Adam do Ewy: “Ty nie uczynisz tyle co ja, lecz uczynisz tyle na ile masz sił. Chcę bowiem
spędzić czterdzieści dni poszcząc. A ty powstaniesz i podąŜysz do rzeki Tygrys i podniesiesz kamień i
staniesz na nim w wodach rzeki, zanurzona aŜ po szyję. I nie pozwolisz mowie opuścić ust twoich,
poniewaŜ nie jesteśmy godni, by zwracać się do Pana, bowiem usta nasze nieczyste są od
zakazanego drzewa.
2. I pozostaniesz w wodach rzeki dni trzydzieści siedem. Natomiast ja spędzę w wodach Jordanu dni
czterdzieści, być moŜe Bóg zlituje się nad nami”.
VII
1. I poszła Ewa do rzeki Tygrys, a uczyniła tak
2. poniewaŜ tak jej nakazał Adam. TakŜe i Adam poszedł do rzeki Jordan i stanął na kamieniu po szyję
zanurzony w wodach rzeki.
VIII
1. I Adam powiedział: “Słuchaj mnie wodo Jordanu, smuć się ze mną, i przywiedź do mnie wszystkie
pływające stworzenia, które istnieją w tobie, i pozwól im otoczyć mnie i Ŝałować wraz ze mną;
2. nie za siebie będą Ŝałować, ale za mnie, bowiem to nie one zgrzeszyły, lecz ja”.
3. I natychmiast wszystkie Ŝywe istoty przybyły i otoczyły go, i w tej chwili wody Jordanu uspokoiły się, a
nurt jego ustał.
IX
1. I minęło dni osiemnaście; a wtedy szatan stał się zły i przemienił się do promienności anioła, i podąŜył
do rzeki Tygrys,
2. do Ewy, i znalazł ją płaczącą, i począł łakać wraz z nią i powiedział do niej: “Wyjdź z rzeki i nie
lamentuj więcej. Przestań teraz cierpieć i narzekać. Dlaczego jesteście niespokojni
3. ty i mąŜ twój Adam? Bóg usłyszał twoje łkanie i przyjął twą skruchę, i wszyscy aniołowie błagali i
prosili Pana wraz z wami,
4. i on wysłał mnie, abyś wyszła z wody, i abym dał tobie pokarm, który jadłaś w Raju, i za którym
płaczesz.
5. Teraz wyjdź z wody a zaprowadzę cię do miejsca, gdzie pokarm jest przygotowany.
X
1. Ewa wysłuchała i uwierzyła i wyszła z wód rzeki a ciało jej drŜało jak trawa,
2. od chłodu wody. I kiedy ona wyszła, upadła na ziemię, a diabeł uniósł ją i zaprowadził do Adama.
3. A kiedy Adam ją ujrzał, a wraz z nią diabła, on zapłakał i głośno łkając powiedział: “Och Ewo, Ewo,
gdzie trud twej skruchy?
4. JakimŜe sposobem znów złapał ciebie nasz przeciwnik, przez którego zostaliśmy usunięci z naszego
miejsca w Raju i pozbawieni radości duszy?
XI
1. A kiedy to usłyszała, zrozumiała Ewa, Ŝe to diabeł przekonał ją do wyjścia z rzeki; i upadła twarzą na
ziemię, a jej cierpienie i jęk i płacz zostały zdwojone.
2. I ona krzyknęła i powiedziała: “Nieszczęście przez ciebie, ty diable. Dlaczego napastujesz nas bez
Ŝadnego powodu? Co chcesz uczynić z nami? Co zrobiliśmy tobie? Dlaczego ścigasz nas swoją
przebiegłością? Po co twoja złośliwość otacza nas?
3. Czy zabraliśmy twój blask i daliśmy powód do istnienia bez honoru? Dlaczego zadręczasz nas,
nieprzyjacielu i prześladowco, na śmierć w nikczemności i hańbie?”
XII
1. I wzdychając cięŜko, diabeł powiedział: “Och Adamie, cała moja niechęć, zawiść i Ŝal do ciebie,
spowodowany jest przez ciebie, bowiem zostałem pozbawiony blasku , który posiadałem w niebie
wśród aniołów,
2. i przez ciebie zrzuconym na ziemię został”; Adam odpowiedział:
3. “Co ty mówisz? CóŜ uczyniłem tobie, jaka jest moja wina? Ujrzałeś, Ŝe nie przynosisz nam Ŝadnej
szkody i krzywdy, dlaczego nas ścigasz?”
XIII
1. A diabeł odpowiedział: “Adamie, co ty mówisz? To dla twego istnienia zostałem wyrzucony z tamtego
miejsca.
2. Kiedy stworzył cię zostałem odtrącony od obecności Boga i wyrzucony z towarzystwa aniołów. Kiedy
Bóg tchnął w ciebie oddech Ŝycia i uczynił cię na obraz i podobieństwo Boga, Michał uniósł ciebie i
skłonił się ze czcią, przed tobą, na oczach Boga; i Bóg rzekł: “Tyś Adam. Stworzyłem cię na obraz i
podobieństwo nasze”.
XIV
1. I Michał odszedł i wezwał wszystkich aniołów i oznajmił im:
2. “Wielbijcie obraz Boga, bowiem Pan tak rozkazał.” I sam Michał uczcił go pierwszy; wtedy zawołał
mnie i powiedział: “Uczcij obraz Boga”.
3. I odpowiedziałem: “Nie muszę wielbić Adama”. I odtąd Michał nie przestawał naciskać na mnie , abym
się pokłonił; i powiedziałem do niego: “Dlaczego tak nalegasz? Nie skłonię się przed gorszą i młodszą
niŜ ja istotą. Jestem starszy, gdy on został stworzony ja juŜ istniałem. To on powinien pokłonić się
przede mną”.
XV
1. Kiedy aniołowie, podlegli mnie, to usłyszeli, odmówili by cześć oddać jemu. I Michał powiedział:
2. “Czcij obraz Boga, lecz jeśli nie zechcesz to, Pan na ciebie oburzony będzie”.
3. I powiedziałem: “JeŜeli On rozgniewa się na mnie, ustanowię swe miejsce ponad gwiazdami nieba i
będę jak On wielki”.
XVI
1. I Bóg, który rozgniewał się na mnie pozbawił mnie i moich aniołów naszego blasku;
2. i zostaliśmy usunięci z naszych miejsc w tamtym świecie i strąceni na ziemię.
3. I od razu zostaliśmy otoczeni smutkiem, jako Ŝe zostaliśmy pozbawieni naszego blasku.
4. I było nam Ŝal, kiedy oglądaliśmy ciebie takiego radosnego, zanurzonego w obfitości. I podstępnie
oszukałem twoją Ŝonę i skłoniłem do pozbawienia ciebie, przez jej uczynki, radości i zbytku, tak jak
mnie pozbawiono blasku.
XVII
1. Kiedy Adam wysłuchał diabła, krzyknął, zapłakał i rzekł: “Och Panie, BoŜe mój, me Ŝycie jest w twych
dłoniach. Odrzuć tego przeciwnika, chcącego śmierci mej duszy, daleko ode mnie, i daj mi blask jego,
2. który on sam utracił”. I w tej chwili diabeł zniknął. Lecz Adam trwał w swej pokucie do końca,
pozostając czterdzieści dni w wodach Jordanu.
XVIII
1. I Ewa powiedziała do Adama: “śyj mój panie, tobie Ŝycie jest przeznaczone, jako Ŝe nie popełniłeś ani
pierwszego ani drugiego błędu. Lecz ja zgrzeszyłam i błądziłam dalej, bowiem nie przestrzegałam
przykazań Boga; i teraz odsuwa mnie od światła mego Ŝycia, więc będę zmierzać w stronę zachodu,
2. i pozostanę tam, aŜ do śmierci”. I zaczęła iść w stronę zachodu i Ŝałowała
3. i płakała rzewnie i jęczała głośno. I ustawiła tam szałas, a potomka w łonie swym nosiła juŜ od trzech
miesięcy.
XIX
1. A kiedy nadszedł czas jej porodu, i zaczęła odczuwać bóle,
2. płakała głośno i powiedziała do Pana: “Litości, och Panie, pomóŜ mi”. Lecz nie została wysłuchana, a
łaska boga nie otoczyła jej.
3. I powiedziała do siebie: “Kto powie władcy memu Adamowi? Błagam was ciała niebieskie, które
wracacie na wschód, zanieście wiadomość panu memu Adamowi”.
XX
1. I prawie w tej samej godzinie, Adam powiedział: “Skarga Ewy przybywa do mnie. A szatan sprzeciwia
się jej”.
2. I ruszył i znalazł ją w wielkiej rozpaczy. I Ewa powiedziała: “W chwili gdy ujrzałam ciebie, panie mój,
moja pogrąŜona w smutku dusza, została pokrzepiona. A teraz błagaj Boga Pana,
3. by wysłuchał ciebie i wejrzał na mnie i uwolnił mnie do tego straszliwego cierpienia”. I Adam błagał
Pana.
XXI
1. I ujrzeli, jak przybyło dwunastu aniołów i dwóch archaniołów, i stanęli na prawo od niego i na lewo od
Ewy;
2. A Michał stał na prawo; I stał się jej tarczą w walce i powiedział do Ewy: “Błogosławionaś Ewo, dzięki
Adamowi. Dzięki jego błaganiom i wstawiennictwu wielkiemu, zostałem wysłany abyś mogła otrzymać
pomoc naszą. Zabiorę cię w górę,
3. i przygotuję abyś mogła urodzić”. I urodziła syna, a on jaśniał; i od razu dziecko biegało i przynosiło
źdźbła trawy w rączkach swoich i podawało je matce, i nazwano go Kain.
XXII
1. Adam i Ewa razem z chłopcem podąŜali na wschód.
2. A Bóg przysłał im przez archanioła Michała róŜne nasiona, by ten dał je Adamowi i pokazał jak je
uprawiać i pracować na ziemi, by mogli mieć owoce, dzięki którym oni i ich pokolenie będą mogli
przeŜyć.
3. Wkrótce Ewa brzemienna się stała i urodziła syna którego nazwano Abel; Kain i Abel przebywali
razem.
4. I Ewa powiedziała do Adama: “Panie mój, gdy spałam, miałam wizję, i ujrzałam krew Abla na dłoniach
Kaina, lecz wahał się by strącić go w dół. Dlatego jestem smutna”.
5. A Adam odpowiedział: “Niestety, Kain zabije Abla. Zatem, do tej chwili rozdzielmy ich od siebie i
pozwólmy kaŜdemu z nich zamieszkać oddzielnie.
XXIII
1. I postanowili, Ŝe Kain zostanie rolnikiem, a Abel pasterzem; i tym roztropnym sposobem zostali
rozdzieleni.
2. Lecz później, Kain zabił Abla, a Adam miał juŜ wtedy lat sto trzydzieści. Lecz Abel został zabity kiedy
miał sto dwadzieścia dwa lata. Później Adam poznał jego Ŝonę i społdził z nią syna, którego nazwał
Set.
XXIV
1. I powiedział Adam do Ewy: “Spójrz mam syna, i zajmie on miejsce Abla, zabitego przez Kaina”.
2. I gdy Adam spłodził Seta, on Ŝył jeszcze przez osiemset lat i miał trzydziestu synów i trzydzieści
córek; razem sześćdziesięcioro troje dzieci. I byli oni wyŜsi niŜ inni mieszkańcy ziemi.
XXV
1. I powiedział Adam do Seta: “Posłuchaj synu mój Secie, opowiem tobie o tym co usłyszałem i
zobaczyłem,
2. po tym jak twoja matka i ja zostaliśmy wyprowadzeni z Raju. Gdy modliliśmy się
3. przybył do mnie archanioł Michał, posłaniec Boga. I widziałem rydwan podobny do wiatru, a koła jego
były ogniste, i zostałem uniesiony w górę i zabrany do Raju, i ujrzałem Pana siedzącego, a oblicze
jego było jaskrawym ogniem, który nie mógł być ugaszony. A wiele tysięcy aniołów było po lewej i
prawej stronie rydwanu jego.
XXVI
1. Gdy to ujrzałem byłem zaskoczony i ogarnęło mnie przeraŜenie, i skłoniłem się nisko przed Bogiem,
czołem do ziemi.
2. ” A Bóg powiedział do mnie: “Spójrz, od kiedy przekroczyłeś Boga przykazania , chętniej słuchasz
głosu swej Ŝony, którą oddałem twej władzy, abyś mógł uŜywać jej wedle swej woli. Lecz ty jej
słuchasz, a moje słowa pomijasz.”
XXVII
1. I kiedy usłyszałem słowa Boga, upadłem pochylony ku ziemi, skłoniłem się Panu i powiedziałem:
“Panie mój, potęŜny i miłosierny BoŜe, święty i Prawy, Jedyny, nie pozwól mnie, którym jest
świadomy majestatu Twego, zapomnianym pozostać, ale odmień mą duszę, bowiem umieram,
2. a oddech mój opuści mnie ustami memi. Nie odsuwaj mnie od Twej bliskości; Ty stworzyłeś mnie z
gliny ziemi. Nie oddalaj łaski pokarmu Twego”.
3. I oto! Słowa dotyczące ciebie przybyły do mnie; Pan powiedział: “Od czasu , kiedy powstałeś, ty
oszukiwałeś z miłości do wiedzy, dlatego pokolenia które powstaną z nasienia twego, mnie słuŜyć
będą”.
XXVIII
1. I kiedy usłyszałem te słowa, rzuciłem się na ziemię, i wielbiąc Pana powiedziałem: “ Tyś wieczny i
najwyŜszy BoŜe, i wszystkie stworzenia czczą i wielbią Ciebie.
2. Tyś prawdziwym światłem, jaśniejącym ponad innymi jasnościami, Ŝyciem Ŝycia, mocą nieskończoną.
Tobie dusze oddają cześć i chwałę. Ty dajesz ludzkiej rasie obfitość łask swoich”.
3. Po tym jak uczciłem Pana, natychmiast Michał, archanioł Boga, schwycił mnie za rękę
4. i wyrzucił mnie z Raju, sprzed oczu Boga, i z rozkazu jego. A w dłoniach Michał trzymał laskę i dotknął
nią wód, które Raj otaczały, i zamarzły mocno.
XXIX
1. I byłem po drugiej stronie, a archanioł Michał poszedł za mną i poprowadził mnie z powrotem do
miejsca z którego uniósł mnie w górę.
2. Słuchaj synu mój, Secie, o pozostałych tajemnicach i sakramentach, które zostały mi ujawnione, gdy
oszukany jadłem z tego drzewa wiedzy,
3. i poznałem i zrozumiałem, co nastąpi w tych czasach; które Bóg przeznaczył, na ukończenie
człowieczego rodu.
4. I Pan ukaŜe się w blasku ognia i ustami majestatu swego, nada przykazania i prawa, i z ust jego
wynikną niczym obusieczna siła, a oni oczyszczą się w miejscu przebywania majestatu jego.
5. I on ukaŜe im wspaniałość majestatu swego. A wtedy wzniosą dom dla Pana ich Boga na ziemi, którą
on przygotował dla nich. I właśnie oni przekroczą przykazania jego i świątynia spalona zostanie i
ziemia jałowa się stanie, a oni rozproszą się sami,
6. bowiem wzniecili gniew Boga. Lecz on skłoni ich do powrotu z rozproszenia, i jeszcze raz wzniosą dom
Boga.
7. A dom Boga wzniesiony zostanie wyŜej niŜ stary. I tylko raz bezprawie pokona prawo. I od tego czasu
Bóg będzie przebywał z ludźmi na ziemi, wewnątrz ich dostrzegalny, i wówczas szlachetność lśnić
będzie. A dom Boga w tamtych czasach czczony będzie i nieprzyjaciele nie będą zdolni ranić tych,
którzy wierzą w Boga; i Bóg uniesie w górę, do siebie, wiernych ludzi, których zabierze do wieczności,
a wyrodni, ci którzy przestali szanować prawa jego,
ukarani zostaną, przez Boga ich króla.
8. Niebo i ziemia, noce i dnie i wszystkie stworzenia, będą go słuchać i nie przekroczą nakazów jego.
9. Ludzie nie będą zmieniać dzieł jego, lecz zmienią się gdy odrzucą prawa Pana. Dlatego Pan odtrącać
będzie niegodziwych, a sprawiedliwi, w oczach Boga, podobnie do słońca jaśnieć będą.
10. I ludzie zostaną wodą oczyszczeni z ich grzechów. A ci, którzy niechętni są oczyszczeniu, przez wodę,
potępieni zostaną. I szczęśliwy będzie człowiek, kiedy ukształtowana zostanie dusza jego. A kiedy sąd
nadejdzie i potęga Boga ukazana człowiekowi zostanie, o dzieła swe pytany będzie przez Boga,
sprawiedliwego sędziego.
XXX
1. Gdy Adam miał dziewięćset trzydzieści lat, wiedział, Ŝe dni jego dobiegają końca i powiedział do mnie:
“Pozwól wszystkim moim synom zgromadzić się przy mnie, abym mógł, nim umrę, pobłogosławić ich i
przemówić do nich”.
2. I oni zgromadzili się z trzech stron, przed jego wzrokiem, w domu modlitw, którego uŜywali by
wielbić Boga.
3. I zapytali jego: “CóŜ to za sprawa, ojcze, Ŝe zebrałeś nas i dlaczego leŜysz na łoŜu?”
4. A Adam w odpowiedzi powiedział: “Synowie moi, jestem cierpiący i chory”. I wszyscy synowie
przemówili do niego: Jak poradzić mamy, ojcze, z tą chorobą i bólem?”
XXXI
1. Wtedy przemówił Set, syn jego: “Och mój panie, moŜe ty tęsknisz za owocami Raju, które byłeś
przyzwyczajony spoŜywać? Powiedz, a pójdę pod bramy Raju i posypie pyłem mą głowę i rzucę się na
ziemię przed bramami Raju i płakać i błagać Boga będę lamentując głośno; moŜe zechce wysłuchać
mnie i wyśle anioła by przyniósł owoce za którymi tęsknisz?”
2. A Adam w odpowiedzi powiedział: “Nie mój synu, nie tęsknię za tym, lecz czuję słabość i ból wielki w
mym ciele”.
3. I Set odpowiedział: “ JakiŜ to ból jest u mego ojca? Nie wiem, lecz nie ukrywaj tego przed nami, tylko
powiedz nam o tym”.
XXXII
1. I Adam w odpowiedzi powiedział: “ Wysłuchaj mnie, mój synu. Kiedy Bóg stworzył nas, mnie i twoją
matkę, i umieścił w Raju i pozwolił nam jeść z kaŜdego drzewa przynoszącego owoce, ustanowił zakaz
dotyczący drzewa znajomości dobrego i złego, które jest pośrodku Raju, mówiąc: “Nie jeść z niego”.
2. Jednak Bóg dał część Raju mnie, a część twej matce: drzewa we wschodniej i północnej stronie aŜ do
Północnego Wiatru dał mnie, a w południowej i zachodniej stronie twej matce.
XXXIII
1. Poza tym Bóg dał nam dwóch aniołów by nas strzegli.
2. I nadszedł czas, gdy aniołowie opuścili nas, by oddać cześć Bogu; i natychmiast , kiedy aniołów nie
było, diabeł, nasz przeciwnik, znalazł jakiś sposób, by matka twa zbłądziła,
3. by jadła z zabronionego drzewa, niezgodnie z prawem.
XXXIV
1. I natychmiast Bóg rozgniewał się na mnie, i powiedział Pan do mnie: “nierozwaŜnie pozostawiłeś za
sobą przykazanie moje nie posłuchałeś słów, które wyrzekłem do ciebie; spójrz, sprowadzę na twoje
ciało siedemdziesiąt plag, róŜnymi smutkami dręczony będziesz, począwszy od głowy i oczu i uszu, aŜ
do paznokci na palcach i w kaŜdym członku swoim.
2. To cierpienia, które Bóg wyznaczył za karę. Wszystkie te przykre rzeczy, Pan zesłał na mnie i cały nasz
ród”.
XXXV
1. Tak Adam powiedział do synów i ogarnięty został bolami potęŜnymi, i krzyknął donośnym głosem: “Co
robić? Jestem nieszczęśliwy. Tak okrutny jest ból, który mnie prześladuje”.
2. A kiedy Ewa ujrzała jak on płacze, ona takŜe zaczęła płakać i powiedziała: “Och Panie, mój BoŜe,
oddaj mi ból jego, bowiem to ja zgrzeszyłam”.
3. I powiedziała Ewa do Adama: “Panie mój, oddaj mi część swego bólu, albowiem przychodzi do ciebie z
mej winy”.
XXXVI
1. I powiedział Adam do Ewy: “Powstań i z synem mym Setem idźcie w pobliŜe Raju, posypcie pyłem
swe głowy i rzućcie się na ziemię i lamentujcie przed oczyma Boga.
2. Przypadkiem zlituje się nad tobą i wyśle anioła swego na drugiej stronie, do drzewa Ŝycia, z którego
wypływa olej łaski i da ci kroplę jego i namaścisz mnie nim, bym mógł odpocząć od tego bólu, który
mnie wyniszcza.
XXXVII
1. Wtedy Set i jego matka poszli do bram Raju. A kiedy szli nagle przypełzał wąŜ i zaatakował i ugryzł
Seta.
2. Gdy Ewa to zobaczyła, zapłakała i powiedziała: “Niestety, nieszczęśliwą kobietą jestem. Jestem
przeklęta, albowiem nie przestrzegałam przykazania Boga”.
3. I Ewa powiedziała: “Przeklęte zwierzę. JakimŜe to sposobem nie lękasz się i pozwalasz sobie
występować przeciwko obrazowi Boga i ośmielasz się walczyć z nim”.
XXXVIII
1. A zwierzę odpowiedziało ludzkim głosem: “To nie przeciw tobie, Ewo, złość nasza jest skierowana. Nie
jesteście celem naszej wściekłości.
2. Powiedziano mi, Ewo, jakim to sposobem otwarto twe usta, byś jadła owoce. Lecz jeśli teraz zacznę
cię potępiać, moŜesz tego nie udźwignąć”.
XXXIX
1. A wtedy Set powiedział do zwierzęcia: “Bóg napiętnuje ciebie. Bądź niemy, pozostań bez mowy, z
zamkniętymi ustami swemi, przeklęty wrogu prawdy, kłamco i niszczycielu. Odstąp od obrazu Boga,
aŜ do dnia, kiedy Bóg rozkaŜe tobie, abyś przybył na sąd”. I zwierzę odpowiedziało Setowi: “Spójrz,
odchodzę od obrazu Boga, bowiem tak rozkazałeś”. I natychmiast zostawił Seta, skaleczonego zębami
jego.
XL
1. A Set i matka jego podąŜali w pobliŜe Raju, po olej łaski, by namaścić chorego Adama. I przybyli do
bram Raju i zebrali pył z ziemi i posypali nim głowy i pochylili swe twarze do ziemi
2. i zaczęli płakać i lamentować głośno o zmiłowanie się nad Adamem w cierpieniu jego i by wysłał anioła
i dał im olej z drzewa Ŝycia.
XLI
1. A kiedy oni modlili się i błagali przez wiele godzin, archanioł Michał ukazał się im i powiedział:
2. “Zostałem wysłany do ciebie przez Pana, a zostałem ustanowiony przez Pana nad wszystkimi ludźmi,
3. i mówię ci Setcie, tobie, człowiekowi Boga, nie wypłaczesz ani nie wybłagasz i nie wymodlisz oleju z
drzewa Ŝycia, by namaścić ojca swego Adama, by oddalić cierpienia ciała jego”.
XLII
1. “Albowiem, powiadam tobie, w Ŝaden sposób nie jesteś zdolny by zatrzymać dni ostatnie jego.
2. A kiedy przeminie pięć tysięcy pięćset lat, wtedy przybędzie na ziemię najbardziej umiłowany król
Chrystus, syn Boga, aby Adama przywrócić do Ŝycia, a z nim ciała umarłych oŜywić.
3. A gdy przybędzie syn BoŜy, ochrzczony zostanie w rzece Jordan, i kiedy wyjdzie z wód Jordanu, wtedy
namaści olejem łaski wszystkich, którzy uwierzą w niego.
4. A olej łaski będzie z pokolenia na pokolenie dla tych, którzy gotowi będą aby narodzić się ponownie z
wody i Ducha Świętego do wiecznego Ŝycia.
5. Wtedy to, najbardziej umiłowany syn Boga, Chrystus, chodzący po ziemi zaprowadzić ojca twego
Adama do Raju, do drzewa Ŝycia”.
XLIII
1. “A ty Secie podąŜysz do ojca swego Adama. Od tej chwili czas jego Ŝycia został dokonany. Za sześć
dni jego dusza opuści ciało, a kiedy wyjdzie ujrzysz rzeczy niepojęte na ziemi w niebie i gwiazdach”.
2. I po tych słowach Michał natychmiast odszedł od Seta.
3. A Ewa i Set powrócili do zbierania aromatycznych ziół, to jest lawendy i krokusów, tataraku i
cynamonu.
XLIV
1. A kiedy Set i matka jego powrócili do Adama, opowiedzieli mu, jak wąŜ ukąsił Seta.
2. I Powiedział Adam do Ewy: “Co ty zrobiłaś? Wielkie udręki sprowadzasz na nas, występek i grzech, na
wszystkie pokolenia nasze, i ty która sprawiłaś powiedz to dzieciom po mej śmierci.
3. Dla tych którzy powstaną po nas nastanie trud i słabość, a oni cierpieć będą i przeklną nas i powiedzą:
4. “Wszystko zło nasi przodkowie, od których istnienie się zaczęło, sprowadzili na nas”.
5. Kiedy Ewa usłyszała te słowa, zaczęła lamentować i płakać.
XLV
1. I tak jak archanioł Michał przepowiedział, po sześciu dniach, przyszła śmierć po Adama.
2. Kiedy Adam spostrzegł, Ŝe godzina śmierci jest juŜ blisko, powiedział do wszystkich synów: “Spójrzcie,
mam juŜ dziewięćset trzydzieści lat i kiedy umrę pochowajcie mnie w stronę wschodu słońca, blisko
tego domu”.
3. I przyszło to co przyjść miało, Ŝe kiedy skończył mówić, oddał ducha., a słońce i gwiazdy i księŜyc dni
siedem zakryte zostały.
XLVI
1. I Set pogrąŜony w smutku objął ciało ojca, a Ewa spoglądała z ziemi, z dłońmi złoŜonymi nad głową i
wszystkie dzieci płakały bardzo gorzko.
2. I ujrzeli, a objawił im się archanioł Michał a stał przy głowie Adama i przemówił do Seta:
3. “Unoszę w górę ciało twego ojca, przybywam i widzę jak osądzony będzie przez Boga. On jest dziełem
Jego, i Bóg zlitował sie nad nim”.
XLVII
1. A wszyscy aniołowie zadęli w trąby i zawołali: ”Błogosławionyś, och! Panie, masz zmiłowanie nad
stworzeniem swoim”.
XLVIII
1. A wtedy Set ujrzał dłoń Boga rozpostartą nad Adamem i podał dłoń swą Michałowi mówiąc:
2. “Pozwól pozostać jemu ukaranemu przez Pana, aŜ do lat ostatnich, kiedy zamienię cierpienie jego na
radość.
3. A wówczas zasiądzie na tronie, gdzie miejsce jego”.
4. I przemówił Pan raz jeszce do archaniołów Aichała i Uriela: “Przynieście trzy szaty z morskiego
jedwabiu i rozłóŜcie je na adamie i na odzieniu Abla, syna jego i pogrzebcie Adama i Abla, jego syna”.
5. I cała armia aniołów przeszła przed Adamem, a sen jego wieczny uświęcony został.
6. I archaniołowie Michał i Uriel pochowali Adama i Abla na środku Raju, na oczach Seta i matki jego i
nikogo więcej.
7. I Michał i Uriel powiedzieli: “Własnie tak jak ujrzeliście, w podobny sposób będziecie grzebać zmarłych
waszych”.
XLIX
1. Po sześciu dniach od śmierci Adama, Ewa zrozumiała, Ŝe i ona umierać będzie. Zebrała więc
wszystkich swych synów i wszystkie córki,
2. Seta z trzydziestoma braćmi i trzydziestoma córkam i powiedziała Ewa do wszystkich: “Wysłuchajcie
mnie, dzieci moje. Opowiem wam co archanioł Michał powiedział, gdy ja i wasz ojciec złamaliśmy
przykazanie Boga.
3. Z powodu twego grzechu, Pan nasz ześle na twój ród, gniew swój sprawiedliwy, najpierw przez wodę,
a powtórnie przez ogień. Przez oba będzie Pan ród ludzki karał cały.
L
1. Lecz słuchajcie dalej, moje dzieci. Zrobicie tablice, jedne z kamienia, a drugie z gliny i zapiszecie na
nich wszystko o Ŝyciu moim i ojca waszego, wszystko cośmy wam powiedzieli i pokazali.
2. JeŜeli wodą ukarze Pan rasę naszą, tablice z gliny rozłoŜą się, a tablice z kamienia pozostaną; jeŜeli
ogień ześle, tablice z kamienia rozpadną się, a z gliny twarde się staną”.
3. Kiedy Ewa powiedziała to wszystko dzieciom, wzniosła dłonie do nieba w modlitwie i zgięła kolana do
ziemi i kiedy modliła się do Pana i dziękowała jemu, oddała ducha. A później, dzieci jej wszystkie,
pochowały ją w rozpaczy wielkiej.
LI
1. Kiedy oni rozpaczalo przez cztery dni ukazał się archanioł Michał i powiedział do Seta:
2. “ człowieku Boga, Ŝal po zmarłym nie moŜe trwać dłuŜej niŜ sześć dni, bowiem dzień siódmy jest
dniem zmartwychwstania i odpoczynek ma przynieść. W siódmym dniu Pan odpoczął po pracy swej”.
3. A później Set zrobił tablice.