Dostęp do rynku

Dostęp do rynku
2015-12-23 12:49:00
2
Z dniem przystąpienia Bułgarii do Unii Europejskiej 1.01.2007 r. Urzędy Celne przystąpiły do bezpośredniego
stosowania prawa Wspólnotowego, które reglamentuje procedury ogólne, środki taryfowe i pozataryfowe
stosowane przy imporcie i eksporcie towarów od i do krajów trzecich z UE i tych samych sposobów kontroli
celnej.
Z dniem przystąpienia Bułgarii do Unii Europejskiej 1.01.2007 r. Urzędy Celne przystąpiły do bezpośredniego
stosowania prawa Wspólnotowego, które reglamentuje procedury ogólne, środki taryfowe i pozataryfowe
stosowane przy imporcie i eksporcie towarów od i do krajów trzecich z UE i tych samych sposobów kontroli
celnej.
Podstawowe przepisy celne obejmują Dyrektywę Rady (EWG) Nr 2913/92 z 12.10.1992 r. dotyczącą
opracowania Wspólnotowego Kodeksu Celnego (OB. L 302, 19.10.1992) i Dyrektywę Komisji (EWG) Nr 2454/93 z
02.07.1993 r. dotyczącą postanowień stosowania Dyrektywy Rady (EWG) Nr 2913/92 dotyczącej stworzenia
Wspólnotowego Kodeksu Celnego (OB. L 253, 11.10.1993 r) oraz zmiany i uzupełnienia do nich. Skonsolidowana
wersja w języku bułgarskim i angielskim znajduje się na stronie Agencji „Urzędy Celne” w rubryce dokumenty.
Przepisy krajowe Republiki Bułgarii w procedurach celnych stosowane są tylko w odniesieniu do tych spraw, do
których we Wspólnocie brak jest reglamentacji lub w przypadkach, gdy prawo wspólnotowe pozwala
konkretyzowanie odnośnie stosowania i kontrolowania przez kompetentne władze na poziomie krajowym.
Z dniem przystąpienia do Unii Europejskiej Bułgaria w pełni przyjęła Wspólną politykę handlową UE dotyczącą
importu z krajów trzecich, w tym Wspólną taryfę celną i preferencyjne porozumienia handlowe UE, jak również
stosowanie środków ochronnych i antydumpingowych.
Informację o stosowanych przez UE środkach dotyczących importowanych i eksportowanych towarów do WE
można uzyskać w bazie danych TARIC na stronie
http://ec.europa.eu/taxation_customs/dds/en/tarhome.htm . Dane aktualizowane są codziennie przez
Komisję Europejską.
Obecnie w procesie opracowywania znajduje się moduł Konsultacyjny do uzupełnienia narodowego TARIC
Bułgarii, który uzupełni stosowane przez UE środki o środki stosowane w zakresie krajowym Bułgarii. Moduł
będzie dostępny do wykorzystania przez operatorów gospodarczych drogą internetową.
Strona internetowa Agencji „Urzędy Celne” (Agencja Mitnici -Агенция „Митници") www.customs.bg
Koncesjonowanie działalności gospodarczej
Podstawowe akty prawne regulujące koncesjonowanie działalności gospodarczej w Bułgarii to Konstytucja
Republiki Bułgarii, Ustawa o koncesjach, Ustawao własności komunalnej, oraz Ustawa o telekomunikacji i Ustawa
o energii i sprawności energetycznej. W pierwszym kwartale 2003 roku parlament przyjął Ustawę o
administracyjnej regulacji i kontroli działalności gospodarczej, która ma m.in. doprowadzić do ograniczenia
bezpośredniej ingerencji w działalność gospodarczą przedsiębiorców ze strony władz centralnych i lokalnych. W
maju 2002 roku miała miejsce istotna reforma istniejącego systemu zezwoleń, w wyniku której uchylono 74
zezwolenia, a w przypadku 120 złagodzono warunki ich obowiązywania.
Zgodnie z Konstytucja Bułgarii z 1991 roku i późniejszymi do niej poprawkami, koncesje mogą być przyznawane
na wykorzystanie zasobów stanowiących wyłączną własność państwa, zasobów wobec których państwo korzysta
z suwerennego prawa i zasobów, na które państwo ustanowiło monopol. Koncesje te są przyznawane na
warunkach i zgodnie z procedura przewidziana w Ustawie o koncesjach z 1995 roku.
Ponadto, konstytucja gwarantuje prawo własności komunalnej oraz korzystanie z tego prawa własności na
pożytek podmiotów komunalnych, na mocy prawa samorządów lokalnych. Przyznawanie koncesji na korzystanie
3
z zasobów komunalnych regulowane jest w Ustawie o własności komunalnej.
Koncesje na zasoby stanowiące własność państwową oraz na działalność podlegającą monopolowi
państwowemu
Przyznawanie koncesji na korzystanie z zasobów stanowiących własność państwową oraz na działalność
gospodarcza w obszarach, na które ustanowiony został monopol państwowy regulowane jest w Ustawie o
koncesjach.
Ustawa ta wymienia zasoby państwowe, na korzystanie z których mogą być udzielane koncesje. Są to: rudy i
surowce mineralne, w odniesieniu do ich wydobycia, pas nabrzeża, biologiczne, mineralne i energetyczne zasoby
szelfu kontynentalnego oraz wyłącznej strefy ekonomicznej Bułgarii, w odniesieniu do ich eksploracji, rozwoju,
produkcji i wykorzystania, części infrastruktury kolejowej wraz z gruntem, na którym się znajdują oraz tym, który
jest przeznaczony pod ich budowę, porty i technologicznie wyodrębnione ich części służące transportowi
publicznemu oraz cywilne porty lotnicze, istniejące i/lub takie, które zostaną wybudowane przez i z
finansowaniem koncesjonariusza, wody, w tym wody mineralne stanowiące wyłączną własność państwową,
systemy i obiekty hydroponiki i wodno-kanalizacyjne, stanowiące własność państwową, lasy i parki o znaczeniu
narodowym, obiekty nuklearne, rezerwaty przyrody i archeologiczne, inne, określone w przepisach prawa zasoby
stanowiące własność państwową.
Zgodnie z Ustawa o koncesjach, koncesje mogą być wydawane na niżej wymienione rodzaje działalności,
stanowiące monopol państwowy: korzystanie z energii nuklearnej, wytwarzanie materiałów
radioaktywnych, broni, materiałów wybuchowych oraz substancji silnie aktywnych biologicznie.
Ustawa przewiduje wydawanie koncesji nie tylko na istniejące już zasoby, stanowiące własność państwową, lecz
także na zasoby, które zostaną wybudowane i sfinansowane przez koncesjonariusza.
Procedura przyznawania koncesji obejmuje następujące etapy:
1) Podjecie przez Rade Ministrów, na wniosek właściwego ministra, decyzji o udzieleniu koncesji.
2) Konkurs lub przetarg zorganizowany i przeprowadzony przez ministra wyznaczonego w wymienionej wyżej
decyzji.
3) Przyznanie koncesji.
4) Zawarcie umowy koncesyjnej z koncesjonariuszem.
W niektórych, przewidzianych prawem przypadkach, koncesjonariusz może być wyznaczony z pominięciem
procedury konkursowej i przetargowej. Koncesje są przyznawane na okres do 35 lat. Okres ten może ulec
wydłużeniu, jednak całkowity okres trwania koncesji nie może być dłuższy niż 50 lat. W chwili wygaśnięcia
koncesji, przy tak samo spełnionych wszystkich pozostałych warunkach, dotychczasowy koncesjonariusz posiada
pierwszeństwo na zawarcie nowej umowy koncesyjnej dotyczącej tych samych zasobów lub tej samej
działalności.
Koncesje na zasoby stanowiące własność komunalną
Przyznawanie koncesji na korzystanie z zasobów stanowiących własność komunalną regulowane jest w Ustawie o
własności komunalnej. Zgodnie z ta ustawa „koncesja” to przyznanie szczególnego prawa do korzystania z jej
podmiotu, który stanowi własność komunalną, mającego na celu stale zaspokajanie potrzeb społecznych o
znaczeniu komunalnym. Jednocześnie prawo to musi być takiego rodzaju, który przewiduje, ze działania
związane z korzystaniem z niego mogą być prowadzone przez władze komunalne.
4
Zasoby, które mogą być podmiotem udzielenia koncesji obejmują: zasoby wodne (w tym wody mineralne)
wykorzystywane wyłącznie na potrzeby komunalne, komunalne zbiorniki wodne i występujące nad nimi plaże,
materiały obojętne i inne niezbędne do zaspokojenia potrzeb komunalnych i wydobywane metoda urobku
skalnego w objętości nie większej niż 10.000 m rocznie, drogi i parkingi lokalne, lasy komunalne.
Władze komunalne mogą przyznawać koncesje na następujące rodzaje działalności: usługi wodno-kanalizacyjne,
działalność dotyczącą infrastruktury transportowej i przewozów pasażerskich, działalność prowadzoną w
obiektach stanowiących własność komunalną.
5