D - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Zakopanem

Sygn. akt II W 996/15
WYROK ZAOCZNY
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 21 stycznia 2016 r.
Sąd Rejonowy w Zakopanem II Wydział Karny
w składzie:
Przewodniczący: SSR Leszek Łowczowski
Protokolant: st. sekr. sąd. Monika Tokarska - Pasternak
po rozpoznaniu w dniu 21 stycznia 2016 r.
sprawy przeciwko
Ł. W.
s. W. i B.
ur. (...) w S.
obwinionego o to, że:
I. w dniu 27 marca 2015 roku około godziny 12.00 w miejscowości S. na drodze (...), kierując samochodem marki V.
(...) o numerze rejestracyjnym (...), przekroczył dopuszczalną na obszarze zabudowanym prędkość jazdy o 45 km/h
poruszając się z prędkością 95 km/h w miejscu, gdzie obowiązująca prędkość jazdy wynosi 50 km/h
to jest o wykroczenie z art. 92a kw
II. w tym samym miejscu po zakończeniu kontroli drogowej, około godziny 12.22 odjechał z prędkością 107 km/h,
gdzie obowiązująca prędkość jazdy wynosi 50 km/h
to jest o wykroczenie z art. 92a kw
I. uznaje obwinionego Ł. W. za winnego popełnienia zarzucanych mu we wniosku o ukaranie czynów, stanowiących
wykroczenia z art. 92 a kw i za to ma mocy powołanego przepisu przy zastosowaniu art. 9 § 2 kw wymierza mu karę
grzywny w wysokości 500 (pięciuset) złotych,
II. na zasadzie art. 118 § 1 kpw oraz 119 kpw w zw. z art. 627 kpk zasądza od obwinionego Ł. W. na rzecz Skarbu
Państwa kwotę 100 (stu) złotych tytułem wydatków i kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych tytułem opłaty.
Sygn. akt II W 996/15 Z., dnia 2 marca 2016 r.
UZASADNIENIE
wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w Zakopanem
z dnia 21 stycznia 2016 r.
W dniu 27 marca 2015 r. funkcjonariusze policji M. K. i W. G. prowadzili kontrolę prędkości pojazdów w miejscowości
S.. Do pomiaru prędkości używali miernika typu Laser nr fabryczny (...).
dowód:
- w całości zeznania świadków
- M. K. k. 9, 64,
- W. G. k. 7, 63-64,
- świadectwo legalizacji k. 5
W dniu 27 marca 2015 r., około godziny 12:00, w miejscowości S. na drodze W 961, obwiniony Ł. W. prowadząc pojazd
marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...), przekroczył dopuszczalną w obszarze zabudowanym prędkość jazdy o 45
km/h. Wykroczenie popełnione przez obwinionego zarejestrowane zostało urządzeniem laserowym nr fabryczny (...),
przez pełniącego obowiązki służbowe funkcjonariusza policji M. K..
dowód:
- w całości zeznania świadków
- M. K. k. 9, 64,
- W. G. k. 7, 63-64,
Obwiniony Ł. W. z uwagi na przekroczenie dopuszczalnej prędkości jazdy został zatrzymany do kontroli drogowej.
Za popełnione wykroczenie nałożono na obwinionego mandat karny w kwocie 300 złotych oraz 8 punktów karnych,
informując go jednocześnie o prawie do odmowy przyjęcia mandatu oraz dalszych konsekwencjach prawnych. Ł. W.
prosił funkcjonariusza, aby zastosował wobec niego pouczenie za popełnione wykroczenie wskazując, iż w przeciwnym
razie odmówi przyjęcia mandatu. Funkcjonariusz M. K., nie zastosował wobec obwinionego pouczenia, stąd też Ł. W.
skorzystał z przysługującego mu prawa i odmówił przyjęcia mandatu karnego, jednocześnie odmawiając podpisania
stosownego oświadczenia.
dowód:
- częściowo wyjaśnienia oskarżonego Ł. W. k. 22-23,
- w całości zeznania świadków
- M. K. k. 9, 64,
- W. G. k. 7, 63-64,
Po odmowie przyjęcia mandatu karnego i ukończonej kontroli drogowej, obwiniony Ł. W. ruszył gwałtownie
samochodem osobowym marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) i odjechał w kierunku P.. Funkcjonariusz M.
K. ponownie dokonał pomiaru prędkości pojazdu kierowanego przez obwinionego. Ł. W. przekroczył dopuszczalną
w obszarze zabudowanym prędkość jazdy o 57 km/h. Wykroczenie popełnione przez obwinionego zarejestrowane
zostało urządzeniem laserowym nr fabryczny (...).
Dowód:
- w całości zeznania świadków
- M. K. k. 9, 64,
- W. G. k. 7, 63-64,
- fotografia k. 4,
Obwiniony Ł. W. był wcześnie dwukrotnie karany mandatami karnymi za naruszanie przepisów ruchu drogowego.
dowód:
- informacja o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego k. 14;
W toku postępowania wyjaśniającego obwiniony nie przyznał się do winy i złożył wyjaśnienia, w których utrzymywał,
że w chwili, gdy został zatrzymany przez funkcjonariuszy policji do kontroli drogowej poruszał się w kolumnie
samochodów. Po zatrzymaniu go został poddany badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu z
wynikiem negatywnym, a następnie funkcjonariusz policji dokonujący pomiaru prędkości poinformował go, iż
przekroczył dozwoloną prędkość o 45 km/h. Wobec powyższego jak wyjaśnił został na niego nałożony mandat.
Obwiniony przyznał, iż kilkakrotnie prosił funkcjonariusza policji, aby zastosował w stosunku do niego jedynie
pouczenie za wykroczenie drogowego, którego się dopuścił, tłumacząc to stanem zdrowia (orzeczonym stopniem
niepełnosprawności) oraz ciężką sytuacją rodzinną. Obwiniony wyjaśnił, że funkcjonariusz pomimo jego próśb
poinformował go o nałożonym na niego mandacie. Obwiniony twierdził, iż został pouczony przez funkcjonariusza
o przysługującym mu prawie do odmowy przyjęcia mandatu jednak nie podpisał żadnego oświadczenia tej treści.
Obwiniony wskazał, iż po zakończonej kontroli drogowej wsiadł do swojego samochodu i odjechał.
dowód: wyjaśnienia obwinionego Ł. W. k. 22-23
Obwiniony Ł. W. kilkakrotnie nie stawił się na rozprawie głównej. Obwiniony usprawiedliwiał swoje niestawiennictwo
złym stanem zdrowia oraz orzeczonym stopniem niepełnosprawności. Jednak nie przedłożył on nigdy zwolnienia
lekarskiego wystawionego przez biegłego lekarza sądowego, a jedynie przez zwykłych lekarzy. Sąd kilkakrotnie
odroczył termin rozprawy głównej, jednak wnioski obwinionego o odroczenie terminów rozpraw niepoparte
zwolnieniem biegłego sądowego lekarza prowadziły do przewłoki postępowania. Wobec powyższego w dniu 21
stycznia 2016 r. Sąd przeprowadził rozprawę zaocznie, pod nieobecność obwinionego, który nie stawiwszy się nie
usprawiedliwił w dostateczny sposób swojego niestawiennictwa.
dowód: dokumentacja przedkładana przez obwinionego k. 48-52, 57-60, 67-82, protokół rozprawy k. 63
Sąd zważył co następuje:
Ustalając stan faktyczny sprawy sąd oparł się częściowo o wyjaśnienia obwinionego Ł. W., w całości o zeznania
świadków M. K. i W. G., dowody z dokumentów w postaci fotografii z zapisu prędkości, informacji o wpisach
w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego, świadectwa legalizacji, dokumentacji lekarskiej
przedłożonej przez obwinionego.
Sprawa niniejsza ma charakter sporny, ponieważ obwiniony nie przyznał się do winy, nie przyjął mandatu karnego,
a podczas kontroli drogowej domagał się nałożenia na niego jedynie pouczenia. Obwiniony nie przyjmując mandatu
karnego, domagając się wystawienia jedynie pouczenia za popełnione wykroczenie drogowe, a jednocześnie nie
przyznając się do winy i tym samym kwestionując dokonany przez funkcjonariusza pomiar prędkości realizował
zdaniem Sądu przyjętą linię obrony celem uniknięcia odpowiedzialności za wykroczenie, którego się dopuścił.
Sąd nie dał wiary obwinionemu w części, w której nie przyznał się do winy. Za niewiarygodnością wyjaśnień
obwinionego w tym zakresie przemawiają zeznania świadków M. K. i W. G. – funkcjonariuszy policji wykonujących
w dniu zdarzenia kontrolę drogową w miejscowości S.. Ponadto w aktach sprawy zalega świadectwo legalizacji
urządzenia pomiarowego, oraz zdjęcie drugiego pomiaru prędkości tego samego samochodu, którym dokonano
pomiaru prędkości, co wskazuje na brak możliwości błędu, co do pomiaru we wskazywanym przez oskarżonego
zakresie. Sąd, co do większości okoliczności dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego, bowiem korelowały z zeznaniami
świadków oraz dokumentacją zalegającą w aktach sprawy. Fakt, że obwiniony w chwili zdarzenia był kierującym
pojazdem marki V. (...) o nr rej. (...) stanowi okoliczność bezsporną. Fakt ten potwierdzają nie tylko wyjaśnienia
oskarżonego, ale także zeznania świadków J. B. i M. S. – funkcjonariuszy policji przeprowadzających w dniu 27
marca 2015 r. na drodze (...) w miejscowości S. kontrolę drogową. Sąd natomiast nie dał wiary obwinionemu w
części wyjaśnień, w których podał, że zatrzymujący go do kontroli funkcjonariusz policji nie okazał mu oświadczenia
do zapoznania się i podpisania, a jedynie w wyniku ostrej wymiany słownej, zabrał to oświadczenie z powrotem.
Wyjaśnienia w tym zakresie sprzeczne są z zeznaniami świadka M. K., z których wprost wynika, że obwiniony odmówił
podpisania oświadczenia.
W ocenie sądu zeznania świadków M. K. i W. G. – funkcjonariuszy policji pełniących czynności służbowe w dniu 27
marca 2015 r. na drodze (...) w miejscowości S. - są w całości wiarygodne. Świadkowie ci z przedmiotową sytuacją
zetknęli się wyłącznie w ramach wykonywanych przez nich obowiązków służbowych. Dla obwinionego są osobami
obcymi, trudno, więc zakwestionować rzetelność ich zeznań, albo podejrzewać o opowiadanie się po jakiejkolwiek
stronie postępowania. Świadkowie ci zgodnie zeznali, że w dniu 27 marca 2015 r. na drodze (...) w miejscowości S.
funkcjonariusz policji M. K. zatrzymał do kontroli drogowej obwinionego Ł. W., który kierował samochodem marki
V. (...) z prędkością 95 km/h, w miejscu gdzie dopuszczalna prędkość jazdy wynosi 50 km/h. Świadkowie zgodnie
podali, iż po zatrzymaniu na obwinionego nałożony został mandat karny w kwocie 300 złotych oraz 8 punktów
karnych, jednocześnie obwiniony pouczony został o możliwości odmowy przyjęcia mandatu i konsekwencjach z tym
związanych. Zarówno świadek M. K., jak i W. G. zeznali, iż obwiniony po zatrzymaniu odmówił przyjęcia mandatu
karnego, oraz odmówił podpisania stosownego oświadczenia. Ponadto obaj świadkowie zgodnie zeznali, iż M. K.
dokonał również pomiaru prędkości pojazdu w czasie odjazdu z kontroli drogowej. Jak wynikało z dokonanego
pomiaru obwiniony w tym czasie prowadził pojazd z prędkością 107 km/h w miejscu gdzie dopuszczalna prędkość
jazdy wynosi 50 km/h. W toku bezpośredniego przesłuchania w/w świadków Sąd nabrał przekonania, że zeznawali
zgodnie z prawdą.
Odnośnie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy należy ocenić je, jako miarodajne i zasługujące na
uwzględnienie. Sporządzone zostały przez uprawnione osoby, obrazują okoliczności w nich przedstawione. Zawierają
one określony walor dowodowy uprawniający do odmowy uznania, iż prędkość zarejestrowana przez urządzenie
laserowe w dniu 27 marca 2015 r. na drodze (...) w miejscowości S., nie odpowiadała prędkości, z jaką obwiniony
prowadził w chwili zdarzenia pojazd.
Na gruncie niniejszej sprawy uprawnione są następujące uwagi:
Przedmiotem ochrony art. 92a kw jest porządek i bezpieczeństwo ruchu drogowego. To, czy jest ono groźne tylko dla
porządku ruchu, czy także dla jego bezpieczeństwa, zależne jest od zakresu tego przekroczenia i warunków ruchu.
Może ono prowadzić do niebezpiecznych następstw, włącznie z wypadkiem drogowym. Nadmierna prędkość od wielu
lat jest główną przyczyną wypadków. Zachowanie sprawcze polega na niestosowaniu się do ograniczenia prędkości.
Niestosowanie się polega na niepodporządkowaniu się ograniczeniom prędkości, w którego rezultacie dochodzi do
przekroczenia jej dopuszczalnych granic.
Mając na uwadze całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, ze wskazaniem na wyżej
przedstawioną argumentację, należy uznać, że obwiniony Ł. W. w dniu 27 marca 2015 roku około godziny 12.00
w miejscowości S. na drodze (...), kierując samochodem marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...), przekroczył
dopuszczalną na obszarze zabudowanym prędkość jazdy o 45 km/h poruszając się z prędkością 95 km/h w miejscu,
gdzie obowiązująca prędkość jazdy wynosi 50 km/h, a ponadto w tym samym miejscu po zakończeniu kontroli
drogowej, około godziny 12:22 odjechał z prędkością 107 km/h, gdzie obowiązująca prędkość jazdy wynosi 50 km/h.
Tym samym obwiniony dwukrotnie tego dnia w pełni wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 92a kw.
W przekonaniu Sądu wina obwinionego Ł. W. nie budzi żadnych wątpliwości.
Co do wymiaru kary:
Sąd uznał obwinionego Ł. W. za winnego popełnienia zarzucanych mu we wniosku o ukaranie czynów, stanowiących
wykroczenia z art. 92 a kw i za to ma mocy powołanego przepisu przy zastosowaniu art. 9 § 2 kw wymierzył mu karę
grzywny w wysokości 500 złotych.
Przy wymiarze kary wzięto pod uwagę dyrektywy jej wymiaru, o jakich stanowi art. 33 § 1 kw, zwłaszcza w
kontekście oceny stopnia społecznej szkodliwości czynów, celów kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele
zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego.
Obwiniony Ł. W. dwukrotnie tego samego dnia, w tym samym miejscu, przekroczył, jako kierujący samochodem
dozwoloną na tym odcinku drogi (w terenie zabudowanym) prędkość. Obwiniony pierwszy raz przekroczył dozwoloną
prędkość o 45 km/h, natomiast za drugim razem zarejestrowanym przez urządzenie do pomiaru prędkości, Ł. W.
przekroczył dopuszczalną prędkość ponad dwukrotnie, bo o 57 km/h. Ponadto obwiniony dopuścił się wcześniej
dwukrotnie naruszenia przepisów ruchu drogowego, co wskazuje na negatywny stosunek Ł. W. do poszanowania
przepisów ruchu drogowego.
W ocenie Sądu wymierzona obwinionemu kara adekwatna jest do stopnia winy i społecznej szkodliwości popełnionego
wykroczenia. Obwiniony Ł. W., jako osoba dorosła, która już wcześniej dopuszczała się naruszenia przepisów
ruchu drogowego, winien mieć świadomość, że prowadzenie pojazdu przy znaczącym nieposzanowaniu ograniczeń
prędkości, jakie obowiązują w szczególności na terenie zabudowanym, stanowi zagrożenie nie tylko dla niego, ale też
innych uczestników ruchu drogowego, a także dla innych osób postronnych. Zrozumiałym jest, że takie zachowania
nie mogą spotkać się z nadmierną pobłażliwością sądu. Wymierzona kara grzywny jakkolwiek w sposób oczywisty
zawiera w sobie niezbędny element represji to jednak zdaniem Sądu nie przekracza realnych możliwości płatniczych
obwinionego.
Na zasadzie art. 118 § 1 kpw oraz 119 kpw w zw. z art. 627 kpk Sąd zasądził od obwinionego Ł. W. na rzecz Skarbu
Państwa kwotę 100 złotych tytułem wydatków i kwotę 50 złotych tytułem opłaty.
Przewodniczący: