wyrok uzasadnienie - Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej

Sygnatura akt VII W 29/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 24 marca 2014 roku
Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Wołowie w składzie:
Przewodniczący: SSR Paweł Pośpiech
Protokolant: Anna Rogalska
po rozpoznaniu w dniach 16 kwietnia 2013 roku, 02 lipca 2013 roku, 04 listopada 2013 roku i 24 marca 2014 roku
sprawy
S. H. syna S. i W. z domu G., urodzonego w dniu (...) w T.
obwinionego o to, że
w dniu 17 lipca 2012 r. około godziny 11:50 na skrzyżowaniu ulic (...) w B., kierując pojazdem m-ki M. (...) o nr rej.
(...) i wyjeżdżając z drogi podporządkowanej, ulicy (...), na ulicę (...), nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu prawidłowo
włączającej się do ruchu z ulicy (...) na ulicę (...), kierującej pojazdem m-ki F. (...) o nr rej. (...) w wyniku czego doszło
do zderzenia tych pojazdów
tj. o czyn z art. 86 § 1 kw
******************
I. uznaje obwinionego S. H. za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku,
stanowiącego wykroczenie z art. 86 § 1 kw i za to na podstawie tego przepisu wymierza mu karę
grzywny w wysokości 1.000 (tysiąca) złotych;
II. na podstawie art. 118 § 1 kpw i § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz
wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia
obciąża obwinionego zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie 100 (stu) złotych, a na
podstawie art. 119 kpw w związku z art. 617 kpk i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o
opłatach w sprawach karnych wymierza mu opłatę w kwocie 100 (stu) złotych.
Sygn. akt VII W 29/13
UZASADNIENIE
Sąd ustalił następujący stan faktyczny.
W dniu 17 lipca 2012 roku S. H. jechał ul. (...) samochodem marki M. (...) o nr rej. (...) od strony ul. (...) w stronę
skrzyżowania ul. (...). Wjeżdżając na skrzyżowanie z drogi podporządkowanej nie zachował wymaganej szczególnej
ostrożności, w tym nie dostosował prędkości do widoczności drogi oraz nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu przez co
doprowadził do zderzenia z prawidłowo włączającym się do ruchu, jadącym od strony ul. (...) samochodem osobowym
marki F. (...) o nr rej. (...), kierowanym przez E. S.. F. (...) oprócz kierowcy jechała również, siedząca z przodu na
miejscu pasażera matka E. S.– A. S.. W chwili zderzenia M. (...) uderzył swoim lewym przodem w lewy tył F. (...), który
znajdował się na drodze z pierwszeństwem przejazdu poza osią jezdni.
Dowód: zeznania świadka E. S. – k. 7,46; zeznania świadka A. S. – k. 10; protokół oględzin miejsca
wypadku –k. 3 - 4, szkic miejsca wypadku drogowego – k. 67; opinia biegłego z zakresu techniki
samochodowej i wypadków drogowych – k. 70 – 77; dokumentacja fotograficzna – k. 9 akt sprawy
o sygn. (...)
W wyniku zderzenia pojazdów E. S. doznała obrażeń ciała w postaci: stłuczenia łuku żebrowego po stronie lewej,
stłuczenia lewej okolicy lędźwiowej i podbrzusza oraz stłuczenia grzbietu, a także stłuczenia klatki piersiowej i
skręcenia kręgosłupa szyjnego, skutkujących naruszeniem czynności narządów ciała na czas poniżej siedmiu dni. A.
S. doznała obrażeń ciała w postaci: stłuczenia głowy, rany wargi górnej i skręcania kręgosłupa szyjnego, skutkujących
naruszeniem czynności ciała na czas poniżej siedmiu dni. Obwiniony nie odniósł żadnych obrażeń.
Dowody: opinia sądowo – lekarska dot. E. S. – k. 13, opinia sadowo – lekarska dot. A. S. – k. 14.
S. H., jest żonaty, posiada na utrzymaniu troje dzieci, z zawodu jest cukiernikiem, prowadzi gospodarstwo rolne,
według oświadczenia był uprzednio karany.
Dodowy: protokół przesłuchania osoby podejrzanej – k. 19 – 20.
Oskarżony S. H. w całości nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień.
Sąd zważył, co następuje.
Analizując zebrany w sprawie materiał dowodowy sąd doszedł do przekonania, że zarówno sprawstwo jak i wina
obwinionego nie budzą wątpliwości.
Stan faktyczny został ustalony przede wszystkim na podstawie zeznań świadków E. S., występującej w sprawie
jako oskarżycielka posiłkowa oraz A. S., gdyż nie było żadnego powodu, dla którego należałoby zakwestionować
prawdziwość i rzetelność zeznań świadków. Brak jest w przedmiotowej sprawie wyjaśnień obwinionego, który
skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień.
E. S. w toku postępowania szczegółowo opisała przebieg zdarzenia. Wskazała, że w chwili włączania się do ruchu
miała wolną drogę i nie widziała samochodu, którym kierował obwiniony. Zeznała, że „dojeżdżając do drogi głównej
zwolniła i zatrzymała się przed wjazdem na tą drogę i sprawdziła czy z obu stron nic nie jedzie”. Powyższe okoliczności
potwierdziła w swoich zeznaniach pasażerka F. (...) A. S.. Ich zeznania są logiczne, spójne i przekonywujące. Również
analiza sytuacji na drodze prowadzi do wniosku, że wersja przedstawiona przez wymienionych świadków jest
wiarygodna.
Jeśli chodzi o pozostałych świadków będących funkcjonariuszami policji K. K. i M. T., ich zeznania nie stanowiły
podstawy dokonywania ustaleń faktycznych. Nie mieli oni bowiem żadnej wiedzy na temat zdarzenia, gdyż przyjechali
już po zderzeniu się pojazdów.
Dowodem potwierdzającym winę obwinionego jest również opinia sporządzona przez biegłego z zakresu techniki
samochodowej i wypadków drogowych, z której jednoznacznie wynika, że wyłącznie winnym zaistniałej sytuacji jest
obwiniony, który wyjeżdżając z drogi podporządkowanej nie zachował szczególnej ostrożności, w tym nie dostosował
prędkości do widoczności drogi oraz jechał nieprawidłowym torem jazdy. Opinia wydana przez biegłego jest, zdaniem
sądu, pełnowartościowym dowodem i nie ma żadnych podstaw, by kwestionować jej wiarygodność i rzetelność. Brak
jest w niej sprzeczności, niejasności lub takich elementów, które nakazywałby zdeprecjonować jej wartość. Biegły
przeanalizował zeznania świadków, oraz zgromadzony materiał dowodowy w postaci dokumentacji fotograficznej,
protokołu oględzin miejsca wypadku oraz szkicu miejsca wypadku drogowego, dokonał również osobistych oględzin
miejsca wypadku, a wyciągnięte na ich podstawie wnioski są logiczne i przekonywujące.
W ocenie Sądu wina i sprawstwo obwinionego nie budzi wątpliwości, bowiem swoim zachowaniem wypełnił on
znamiona czynu określonego w art. 86 § 1 k.w. S. H. prowadził samochód na drodze publicznej i poprzez niezachowanie
szczególnej ostrożności doprowadził do zagrożenia bezpieczeństwa drogowego.
Jak słusznie stwierdził Sąd Najwyższy - do odpowiedzialności z art. 86 k.w. konieczne jest ustalenie, że sprawca
nie zachował „należytej ostrożności”, a więc takiej, jaka była wymagana w danej sytuacji. Każdy uczestnik ruchu
drogowego jest obowiązany do zachowania ostrożności, czyli do postępowania uważnego, przezornego, stosowania się
do sytuacji istniejącej na drodze. W niektórych sytuacjach ustawa wymaga jednak od uczestników ruchu drogowego
„ostrożności szczególnej”, a więc większej niż zwykle wymagana. Taka szczególna ostrożność to ostrożność polegająca
na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania uczestników ruchu do warunków i sytuacji zmieniających się na
drodze w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie (wyrok SN z dnia 29 kwietnia 2003 r., III KK
61/03, LEX nr 77467).
Zgromadzony w sprawie materiał jednoznacznie wskazuje, że obwiniony nie zachował szczególnej ostrożności, która
jest wymagana przy wjeździe na drogę z pierwszeństwem przejazdu. Ponadto z analizy miejsca zderzenia, które miało
miejsce przy osi jezdni, jak również z opinii biegłego wynika, że gdyby obwiniony jechał prawidłowo miałby możliwość
uniknięcia zderzenia, co prowadzi do wniosku, że główną przyczyną zderzenia było zachowanie S. H..
Biorąc pod uwagę, iż wykroczenie z art. 86 § 1 k.w. zagrożone jest karą grzywny wymierzaną na podstawie art. 24 §
1 k.w. w wysokości od 20 do 5.000 zł Sąd doszedł do wniosku, że karą adekwatną do stopnia zawinienia i społecznej
szkodliwości czynu będzie wymierzenie obwinionemu kary grzywny w wysokości 1.000 zł. W ocenie Sądu powyższa
kara uświadomi obwinionemu konieczność zachowania w każdej sytuacji na drodze szczególnej ostrożności, zwłaszcza
jeśli jest to związane z wjazdem na drogę z pierwszeństwem przejazdu i zachowaniem się na skrzyżowaniu.
Sąd obciążył również obwinionego zryczałtowanymi kosztami postępowania uznając, że obwiniony osiąga dochody i
będzie w stanie koszty w tej wysokości uiścić.