D - Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Poznaniu

Sygn. akt I ACa 786/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 29 grudnia 2015 r.
Sąd Apelacyjny w Poznaniu I Wydział Cywilny
w składzie:
Przewodniczący: SSA Andrzej Daczyński
Sędziowie: SA Mikołaj Tomaszewski
SA Mariola Głowacka /spr./
Protokolant: st.sekr.sąd. Kinga Kwiatkowska
po rozpoznaniu w dniu 17 grudnia 2015 r. w Poznaniu
na rozprawie
sprawy ze skargi C. K.
przeciwko(...) (...) Spółce Akcyjnej z (...) w P.
o uchylenie wyroku sądu polubownego
na skutek apelacji C. K.
od wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu
z dnia 20 kwietnia 2015 r. sygn. akt IX GC 1170/14
1. oddala apelację;
2. zasądza od C. K. na rzecz(...) (...) Spółki Akcyjnej z (...) w P. kwotę 900 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa
procesowego w postępowaniu apelacyjnym.
SSA Mikołaj Tomaszewski SSA Andrzej Daczyński SSA Mariola Głowacka
UZASADNIENIE
Skarżący C. K. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) skargą z 17 października 2014r. skierowaną
przeciwko (...) (...) Spółce Akcyjnej z (...) w P. domagał się uchylenia wyroku Piłkarskiego Sądu Polubownego
Polskiego Związku Piłki Nożnej z 25 czerwca 2015r. wydanego w drugiej instancji w sprawie z powództwa C. K.
przeciwko (...) (...) Spółce Akcyjnej sygn. akt SP 101/ 12 w części tj. w zakresie rozstrzygnięć zawartych w punktach
3, 4 oraz 5 wyroku oraz zasądzenia od przeciwnika skargi na jego rzecz kosztów postępowania ze skargi o uchylenie
wyroku sądu polubownego w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Na podstawie art.
1206 § 2 pkt 2 k.p.c. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił sprzeczność z podstawowymi zasadami porządku prawnego
Rzeczypospolitej Polskiej tj.:
1) z zasadą trwałości umów (pacta sunt servanda) i zasadą ochrony praw majątkowych (art. 64 ust. 1 Konstytucji RP)
poprzez ich istotne naruszenie w związku z naruszeniem prawa materialnego tj. art. 5 k.c. poprzez jego niewłaściwe
zastosowanie i w konsekwencji uznanie, że żądanie przez powoda zapłaty całości wynagrodzenia uzgodnionego w
umowie o reprezentowanie zawartej przez strony w dniu 2 czerwca 2008r. byłoby czynieniem przez powoda ze
swojego prawa użytku, który byłby sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa i zasadami
współżycia społecznego, podczas gdy obowiązek zapłaty wynagrodzenia przez pozwaną wynikał wprost z umowy o
reprezentowanie z 2 czerwca 2008r., a Piłkarski Sąd Polubowny Polskiego Związku Piłki Nożnej bezzasadnie dokonał
obniżenia wysokości świadczenia należnego powodowi i w sposób całkowicie arbitralny odmówił powodowi ochrony,
2) z zasadą swobody umów wyrażoną w art. 3531 k.c. i zagwarantowaną konstytucyjnie w zw. z art. 31 ust. 1 i
2 oraz art. 20 i 22 Konstytucji RP poprzez ich istotne naruszenie w związku z naruszeniem prawa materialnego
tj. art. 5 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i w konsekwencji uznanie, że żądanie przez powoda zapłaty
całości wynagrodzenia określonego w umowie o reprezentowanie zawartej z pozwaną w dniu 2 czerwca 2008r.
byłoby czynieniem przez powoda ze swojego prawa użytku, który byłby sprzeczny ze społeczno-gospodarczym
przeznaczeniem tego prawa i zasadami współżycia społecznego w sytuacji, gdy strony umowy o reprezentowanie z dnia
2 czerwca 2008r. są profesjonalistami, swoją działalność prowadzą w ramach profesjonalnej działalności gospodarczej
i tym samym mogą dowolnie kształtować pomiędzy sobą stosunek umowny oraz przyjmować na siebie zobowiązania
związane z wstąpieniem w taki stosunek w tym zapłaty ustalonego wynagrodzenia, a Piłkarski Sąd Polubowny
Polskiego Związku Piłki Nożnej bezzasadnie dokonał obniżenia wysokości świadczenia należnego powodowi, mimo
spełnienia się wszystkich określonych w umowie przesłanek do jego wypłaty w pełnej wysokości.
Przeciwnik skargi (...) (...) Spółka Akcyjna z (...) w P. w odpowiedzi na skargę z dnia 18 grudnia 2014r. wniosła o
oddalenie skargi oraz zasądzenie od skarżącego na rzecz Spółki kosztów postępowania według norm przepisanych w
tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
Sąd Okręgowy w Poznaniu wyrokiem z dnia 20 kwietnia 2015r. oddalił skargę w całości, kosztami procesu obciążył
skarżącego i z tego tytułu zasądził od skarżącego na rzecz (...) (...) Spółki Akcyjnej z (...) w P. kwotę 1.217 zł tytułem
zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.
Sąd pierwszej instancji ustalił, że skarżący C. K. w dniu 2 czerwca 2008r. zawarł z (...) (...) Spółką Akcyjną umowę o
pośrednictwo w pozyskaniu przez Klub (...) Spółkę Akcyjną zawodnika (...) R. L.. Umowa ta obowiązywała od dnia jej
podpisania do dnia definitywnego transferu R. L. z klubu do innego klubu krajowego lub zagranicznego. Zgodnie z §
2 ust. 3 umowy o pośrednictwo w przypadku, gdy w trakcie obowiązywania kontraktu zawodnika z klubem, zawodnik
będzie odpłatnie transferowany, przez co strony rozumieją zarówno transfer czasowy jak i definitywny zawodnika do
innego klubu krajowego lub zagranicznego, skarżący każdorazowo otrzymać miał kwotę równowartości 12% wartości
transferu netto powiększoną o należny podatek VAT, płatną na rachunek bankowy skarżącego w terminie 14 dni po
dokonaniu wpłaty kwoty transferowej na konto (...) (...) Spółki Akcyjnej przy czym w przypadku płatności za transfer
w ratach skarżącemu przysługiwała również płatność w ratach. W myśl § 3 ust. 4 umowy stron wszelkie ewentualne
spory między stronami będą rozstrzygane przez Piłkarski Sąd Polubowny Polskiego Związku Piłki Nożnej.
Sąd pierwszej instancji ustalił, że Piłkarski Sąd Polubowny Polskiego Związku Piłki Nożnej jest powołany do
rozpoznawania wszelkich sporów majątkowych lub sporów o prawa niemajątkowe, mogących być przedmiotem
ugody, powstałych na tle uprawiania, organizacji, upowszechniania i rozwoju sportu piłki nożnej, których
rozstrzygnięcie w trybie postępowania arbitrażowego przewidziane jest przez statuty i regulaminy (...), (...) i (...).
Do Piłkarskiego Sądu Polubownego Polskiego Związku Piłki Nożnej można składać pozwy o zasądzenie świadczenia,
ustalenie i ukształtowanie stosunku prawnego lub prawa. Piłkarski Sąd Polubowny Polskiego Związku Piłki Nożnej jest
stałym sądem arbitrażowym. Strona może wnieść w ciągu 14 dni od doręczenia jej orzeczenia z uzasadnieniem wniosek
o ponowne rozpatrzenia sprawy w pięcioosobowym zmienionym składzie orzekającym. Orzeczenie arbitrażowe
wydane w następstwie rozpoznania wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy jest ostateczne.
Sąd pierwszej instancji ustalił, że w czerwcu 2010r. R. L. został transferowany z Klubu (...) na zasadzie transferu
definitywnego do drużyny niemieckiej (...) D.. W związku z niewypłaceniem przez Klub wynagrodzenia określonego
w § 2 ust. 3 umowy z 2 czerwca 2008r. C. K. wystąpił do sądu polubownego z pozwem o zapłatę. Pozwem z 26 lipca
2012r. skierowanym do Piłkarskiego Sądu Polubownego Polskiego Związku Piłki Nożnej C. K., będący powodem w
tej sprawie, domagał się zasądzenia od pozwanej (...) (...) Spółki Akcyjnej na swoją rzecz kwoty 3.223.526 zł wraz z
ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania. Kwota dochodzona
pozwem stanowiła dodatkowe wynagrodzenie wynikające z § 2 ust. 3 umowy o reprezentowanie z 2 czerwca 2008r.
Pismem procesowym z 25 kwietnia 2013r. pozwana (przeciwniczka skargi) wniosła m.in. o oddalenie powództwa
na podstawie art. 5 k.c. Wyrokiem z 6 września 2013r. Piłkarski Sąd Polubowny Polskiego Związku Piłki Nożnej w
pierwszej instancji w składzie trzyosobowym zasądził od (...) (...) Spółki Akcyjnej na rzecz C. K. kwotę 3.216.030,90
zł, oddalił powództwo co do kwoty 150.467,10 zł, a w części dotyczącej 415.700 zł postępowanie umorzył. Ponadto Sąd
zasądził na rzecz powoda kwotę 17.261,09 zł tytułem częściowego zwrotu kosztów postępowania oraz kwotę 4.251,50
tytułem częściowego zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Na skutek wniosku pozwanej z 6 listopada 2013r. o
ponowne rozpatrzenie sprawy Piłkarski Sąd Polubowny Polskiego Związku Piłki Nożnej w drugiej instancji w składzie
pięcioosobowym wyrokiem z 25 czerwca 2014r. uchylił wyrok Piłkarskiego Sądu Polubownego w pierwszej instancji
z 6 września 2013r. i
1) zasądził na rzecz powoda (skarżącego) od pozwanej (przeciwnika skargi) kwotę 1.302.741,68 wraz z odsetkami
ustawowymi liczonymi od 27 lipca 2012r. do dnia zapłaty,
2) co do kwoty 415.700 zł postępowanie umorzył,
3) w pozostałym zakresie powództwo oddalił,
4) zasądził na rzecz powoda od pozwanej 2.000 zł tytułem częściowego zwrotu kosztów postępowania sądowego za
obie instancje,
5) zniósł wzajemnie koszty zastępstwa procesowego między stronami. Wyrok ten jest ostatecznym wyrokiem Sądu
polubownego rozstrzygającym o żądaniach stron i stał się prawomocny z dniem ogłoszenia. W uzasadnieniu wyroku
Sąd polubowny wskazał, że choć pozwana nie podnosiła formalnie zarzutu nadużycia prawa przez powoda, to
jednak Sąd polubowny był zobowiązany do uwzględnienia tej okoliczności z urzędu. W ocenie Sądu polubownego
wynagrodzenie dodatkowe powoda (skarżącego), pełniącego funkcję menadżera zawodnika, pośredniczącego w
zmianie barw klubowych tego zawodnika, nie może przekroczyć 30% kwot faktycznie uzyskanych przez tego
zawodnika w związku z jego transferem do pozwanego klubu. Każda kwota ponad te 30% byłaby rażąco wygórowana
i sprzeczna ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem prawa powoda i zasadami współżycia społecznego.
Sąd pierwszej instancji wskazał, że skarżący C. K. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) w skardze
wniesionej do sądu w dniu 17 października 2014r. przeciwko (...) (...) Spółce Akcyjnej z (...) w P. domagał się
uchylenia w/w wyroku Sądu polubownego drugiej instancji w części tj. w zakresie rozstrzygnięć zawartych w punktach
3, 4 oraz 5 wyroku. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił sprzeczność z podstawowymi zasadami porządku prawnego
Rzeczypospolitej Polskiej tj.:
1) z zasadą trwałości umów (pacta sunt servanda) i zasadą ochrony praw majątkowych (art. 64 ust. 1 Konstytucji RP)
poprzez ich istotne naruszenie w związku z naruszeniem prawa materialnego tj. art. 5 k.c. poprzez jego niewłaściwe
zastosowanie i w konsekwencji uznanie, że żądanie przez powoda zapłaty całości wynagrodzenia uzgodnionego w
umowie o reprezentowanie zawartej przez strony w dniu 2 czerwca 2008r. byłoby czynieniem przez powoda ze
swojego prawa użytku, który byłby sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa i zasadami
współżycia społecznego, podczas gdy obowiązek zapłaty wynagrodzenia przez pozwaną wynikał wprost z umowy o
reprezentowanie z 2 czerwca 2008r., a Piłkarski Sąd Polubowny Polskiego Związku Piłki Nożnej bezzasadnie dokonał
obniżenia wysokości świadczenia należnego powodowi i w sposób całkowicie arbitralny odmówił powodowi ochrony,
2) z zasadą swobody umów wyrażoną w art. 3531 k.c. i zagwarantowaną konstytucyjnie w zw. z art. 31 ust. 1 i
2 oraz art. 20 i 22 Konstytucji RP poprzez ich istotne naruszenie w związku z naruszeniem prawa materialnego
tj. art. 5 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i w konsekwencji uznanie, że żądanie przez powoda zapłaty
całości wynagrodzenia określonego w umowie o reprezentowanie zawartej z pozwaną w dniu 2 czerwca 2008r.
byłoby czynieniem przez powoda ze swojego prawa użytku, który byłby sprzeczny ze społeczno-gospodarczym
przeznaczeniem tego prawa i z zasadami współżycia społecznego w sytuacji, gdy strony umowy o reprezentowanie
z dnia 2 czerwca 2008r. są profesjonalistami, swoją działalność prowadzą w ramach profesjonalnej działalności
gospodarczej i tym samym mogą dowolnie kształtować pomiędzy sobą stosunek umowny oraz przyjmować na
siebie zobowiązania związane z wstąpieniem w taki stosunek w tym zapłaty ustalonego wynagrodzenia, a Piłkarski
Sąd Polubowny Polskiego Związku Piłki Nożnej bezzasadnie dokonał obniżenia wysokości świadczenia należnego
powodowi, mimo spełnienia się wszystkich określonych w umowie przesłanek do jego wypłaty w pełnej wysokości.
Sąd pierwszej instancji ustalił, że w dniu 20 października 2014r. na podstawie wniosku skarżącego z 7 sierpnia
2014r. Sąd stwierdził wykonalność prawomocnego wyroku Piłkarskiego Sądu Polubownego Polskiego Związku Piłki
Nożnej z 25 czerwca 2014r. poprzez nadanie klauzuli wykonalności na punkt 1 oraz pkt 4 tegoż wyroku. Pozwana
otrzymała przedmiotowe postanowienie w dniu 30 października 2014r., nie zaskarżyła go, a zatem postanowienie jest
prawomocne.
Sąd pierwszej instancji wskazał, że postępowanie w niniejszej sprawie opierało się jedynie na dokumentach w tym
przede wszystkim znajdujących się w aktach sprawy prowadzonej przez Sąd polubowny, której dotyczy skarga. Sąd
uznał za wiarygodne wszystkie zgromadzone w sprawie dokumenty, gdyż ich moc dowodowa nie została przez żadną
ze stron zakwestionowana, a stan faktyczny sprawy był zasadniczo bezsporny. Dokumenty prywatne stanowiły dowód
tego, że osoby, które je podpisały złożyły oświadczenia w nich zawarte (art. 245 k.p.c.), a dokumenty urzędowe
stanowiły dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone (art. 244 § 1 k.p.c.). Przy czym za dokument urzędowy
Sąd uznał wyrok wraz z uzasadnieniem Piłkarskiego Sądu Polubownego Polskiego Związku Piłki Nożnej w drugiej
instancji w składzie pięcioosobowym z 25 czerwca 2014r.
W tak ustalonym stanie faktycznym i po dokonanej ocenie dowodów Sąd pierwszej instancji uznał, że skarga nie
zasługiwała na uwzględnienie.
Sąd pierwszej instancji wskazał, że zgodnie z art. 1205 § 1 k.p.c. wyrok sądu polubownego wydany w Rzeczypospolitej
Polskiej może zostać uchylony przez sąd wyłącznie w postępowaniu wszczętym na skutek wniesienia skargi o jego
uchylenie zgodnie z przepisami tytułu VII księgi czwartej k.p.c. Wedle art. 1205 § 2 k.p.c. jeżeli strony ustaliły,
że postępowanie przed sądem polubownym będzie obejmowało więcej niż jedną instancję, przepis § 1 dotyczy
ostatecznego wyroku sądu polubownego rozstrzygającego o żądaniach stron. Z ustalonego stanu sprawy wynika, że
ostatecznym wyrokiem sądu polubownego był wyrok Piłkarskiego Sądu Polubownego Polskiego Związku Piłki Nożnej
z 25 czerwca 2015r. wydany w drugiej instancji w sprawie z powództwa C. K. przeciwko (...) (...) Spółce Akcyjnej sygn.
akt SP 101/ 12. Jak wynika bowiem z przepisów regulujących postępowanie arbitrażowe, było ono dwuinstancyjne,
czego zresztą żadna ze stron nie kwestionowała. Z przepisu art. 1206 § 1 k.p.c. wynikają podstawy skargi. Strona może
w drodze skargi żądać uchylenia wyroku sądu polubownego, jeżeli:
1) brak było zapisu na sąd polubowny, zapis na sąd polubowny jest nieważny, bezskuteczny albo utracił moc według
prawa dla niego właściwego,
2) strona nie była należycie zawiadomiona o wyznaczeniu arbitra, o postępowaniu przed sądem polubownym lub w
inny sposób była pozbawiona możności obrony swoich praw przed sądem polubownym,
3) wyrok sądu polubownego dotyczy sporu nieobjętego zapisem na sąd polubowny lub wykracza poza zakres
takiego zapisu, jeżeli jednak rozstrzygnięcie w sprawach objętych zapisem na sąd polubowny daje się oddzielić od
rozstrzygnięcia w sprawach nieobjętych tym zapisem lub wykraczających poza jego zakres, wyrok może być uchylony
jedynie w zakresie spraw nieobjętych zapisem lub wykraczających poza jego zakres; przekroczenie zakresu zapisu na
sąd polubowny nie może stanowić podstawy uchylenia wyroku, jeżeli strona, która brała udział w postępowaniu nie
zgłaszała zarzutów co do rozpoznania roszczeń wykraczających poza zakres zapisu,
4) nie zachowano wymagań co do składu sądu polubownego lub podstawowych zasad postępowania przed tym sądem
wynikających z ustawy lub określonych przez strony,
5) wyrok uzyskano za pomocą przestępstwa albo podstawą wydania wyroku był dokument podrobiony lub
przerobiony,
6) w tej samej sprawie między tymi samymi stronami zapadł prawomocny wyrok sądu.
Zgodnie z art. 1206 § 2 k.p.c. uchylenie wyroku sądu polubownego następuje także wtedy, gdy sąd stwierdził, że:
1) według ustawy spór nie może być rozstrzygnięty przez sąd polubowny,
2) wyrok sądu polubownego jest sprzeczny z podstawowymi zasadami porządku prawnego Rzeczypospolitej Polskiej
(klauzula porządku publicznego).
Sąd pierwszej instancji podkreślił, że skarżący jako podstawę skargi początkowo podawał przepis art. 1206 § 2 pkt 2
k.p.c., a w późniejszym piśmie procesowym również przepis art. 1206 § 1 pkt 2 k.p.c. Jednak termin do wniesienia
skargi wynikający z przepisu art. 1208 § 1 in principio k.p.c. jest jednakowy dla obu powoływanych podstaw i wynosi
3 miesiące od dnia doręczenia wyroku. W orzecznictwie Sądu Najwyższego na gruncie poprzednio obowiązującego
art. 713 § 1 i 2 k.p.c. stanowiącego odpowiednik przytoczonego unormowania utrwalił się pogląd zgodnie z którym
przytaczanie nowych podstaw skargi o uchylenie wyroku sądu polubownego po upływie terminu do jej wniesienia
jest niedopuszczalne (vide: wyroki z 28 listopada 2000r. IV CKN 171/00, niepubl., z 3 września 2009r. I CSK 53/09
niepubl., z 19 października 2007r. V CSK 181/07 OSNC-ZD 2008, Nr 3, poz. 85). Sąd wbrew twierdzeniom skarżącego,
jakoby jego pismo z 23 stycznia 2015r. stanowiło jedynie uzupełnienie dotychczasowej argumentacji, uznał, że w
piśmie tym przytoczono nową podstawę skargi wynikającą z art. 1206 § 1 pkt 2 k.p.c. Skoro zaskarżony wyrok Sądu
polubownego został doręczony pełnomocnikowi skarżącego w dniu 18 lipca 2014r., to 23 stycznia 2015r. minął już 3miesięczny termin od doręczenia wyroku na wniesienie skargi. Z tej przyczyny Sąd zaniechał badania wskazywanej
podstawy skargi, gdyż była ona spóźniona.
Sąd pierwszej instancji podkreślił, że podstawy uchylenia wyroku sądu arbitrażowego zostały wymienione
wyczerpująco w art. 1206 k.p.c. Sąd rozpoznający skargę jest w zasadzie związany przytoczonymi przez skarżącego
podstawami, zasadniczo może uchylić wyrok sądu polubownego w razie stwierdzenia wystąpienia podstawy powołanej
w skardze. Z urzędu, a więc nawet bez przytoczenia w skardze, uwzględnia jedynie dwie z wymienionych w art. 1206
k.p.c. podstaw uchylenia wyroku sądu arbitrażowego - wynikającą z ustawy niemożność rozstrzygnięcia sporu przez
ten sąd (art. 1206 § 2 pkt 1 k.p.c.) i sprzeczność wyroku sądu arbitrażowego z podstawowymi zasadami porządku
prawnego Rzeczypospolitej Polskiej - art. 1206 § 2 pkt 2 k.p.c. (wyrok Sądu Najwyższego z 27 marca 2013r. V
CSK 222/12, LEX nr 1331378). Zatem Sąd podstawy podawanej w piśmie skarżącego z 23 stycznia 2015r. nie brał
pod rozwagę z urzędu, niemniej zwrócił uwagę stronom, że pismem procesowym w postępowaniu polubownym
datowanym na 25 kwietnia 2013r. pozwana (przeciwniczka skargi) wniosła m.in. o oddalenie powództwa na podstawie
art. 5 k.c.
Sąd pierwszej instancji wskazał, że prawo polskie zna dwie formy nadzoru sądu państwowego nad orzeczeniami
sądów polubownych – postępowanie na skutek wniesienia skargi o uchylenie wyroku oraz postępowanie o uznanie
lub stwierdzenie wykonalności wyroku sądu polubownego albo ugody przed nim zawartej uregulowane w art. 1212
i n. k.p.c. Postępowania te są niezależne i oparte na osobnych podstawach. Zdaniem Sądu rację ma przy tym
skarżący zarzucając, że stwierdzenie wykonalności wyroku sądu polubownego nie stanowi przeszkody dla uchylenia
tego wyroku w postępowaniu wywołanym jego skargą. Uprawnienie do wniesienia skargi przysługuje stronom
postępowania polubownego, a żądanie uchylenia wyroku może dotyczyć jego całości lub części; z punktu widzenia
formalnej dopuszczalności skargi obojętne jest, czy uprzednio doszło do stwierdzenia wykonalności wyroku (vide:
wyrok Sądu Najwyższego z 31 maja 2000r. I CKN 182/00, LEX nr 51349). Z tego też względu Sąd argumenty
przeciwniczki wniosku w tym zakresie uznał za bezzasadne.
Sąd pierwszej instancji podkreślił, że w doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się, że na podstawowe zasady polskiego
porządku prawnego składają się zarówno zasady wynikające z Konstytucji RP np. prawo do obrony, jak i podstawowe
zasady poszczególnych dziedzin prawa (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 21 kwietnia 1978r. IV CR
65/78, OSNC 1979, nr 1-2, poz. 12) np. naczelne zasady postępowania cywilnego do których należą: zasada prawdy
materialnej oznaczająca, że na stronach i uczestnikach postępowania spoczywa obowiązek dawania wyjaśnień co
do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajenia czegokolwiek, zasada sporności (kontradyktoryjności),
zasada rozporządzalności (dyspozytywności), zasada równouprawnienia stron oznaczająca, że sąd w razie potrzeby
może udzielić stronom i uczestnikom postępowania występującym w sprawie bez adwokata lub radcy prawnego
niezbędnych pouczeń co do czynności prawnych, zasada jawności (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28
marca 2007r. II CSK 533/06, LEX nr 253427). Skarżący sformułował dwa zarzuty wobec wyroku sądu polubownego
zarzucając, że jest on sprzeczny z zasadą trwałości umów (pacta sunt servanda) i z zasadą ochrony praw majątkowych
(art. 64 ust. 1 Konstytucji RP), a także z zasadą swobody umów wyrażoną w art. 3531 k.c. i zagwarantowaną
konstytucyjnie w zw. z art. 31 ust. 1 i 2 oraz art. 20 i 22 Konstytucji RP. Dokonując zbiorczej analizy tych podstaw
Sąd wskazał, że dotyczą one zasadniczo naruszenia prawa materialnego tj. art. 5 k.c. poprzez jego niewłaściwe
zastosowanie i w konsekwencji uznanie, że żądanie przez skarżącego zapłaty całości wynagrodzenia uzgodnionego w
umowie o reprezentowanie zawartej przez strony w dniu 2 czerwca 2008r. byłoby czynieniem przez skarżącego ze
swojego prawa użytku, który byłby sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa i z zasadami
współżycia społecznego. W ocenie Sądu argumentacja, żądania i wnioski skargi sprowadzają się do zarzutu, że sąd
polubowny niewłaściwie zastosował normę wynikającą z przepisu art. 5 k.c. Sąd podzielił pogląd Sądu Najwyższego
zgodnie z którym naruszenie zasad współźycia społecznego, jako podstawy uchylenia wyroku sądu ze względu
na zastosowanie klauzuli porządku publicznego, zostało sprowadzone do granic wyjątkowości (vide: orzeczenie
Sądu Najwyższego z 27 kwietnia 1988r. I CR 81/88, L.). Sąd podkreślił, że Sąd polubowny przyjął za prawnie
wiążącą umowę stron z 2 czerwca 2008r. oraz nie doszukał się naruszenia prawa czy zwyczajów w związku z
tzw. podwójną reprezentacją przez skarżącego. W ocenie Sądu - mimo że Sąd polubowny w swojej 134 tezie
uzasadnienia wyroku wskazał, że pozwana (przeciwniczka skargi) nie podnosiła formalnie zarzutu nadużycia prawa
przez powoda (skarżącego) - umknęło uwadze Sądu polubownego, że w istocie taki zarzut, choć lapidarny i nie
uzasadniany osobno, został podniesiony. Na tę okoliczność zresztą Sąd zwrócił uwagę stronom podczas rozprawy.
Nie ma zatem znaczenia dla całościowej oceny zastosowania przez Sąd polubowny przepisu art. 5 k.c. stanowisko
Sądu polubownego (co przy przyjęciu za wiążący poglądu przeciwnego mogłoby wiązać się z zarzuceniem naruszenia
powołanego przepisu) czy z urzędu Sąd bada zachodzenie przesłanek z art. 5 k.c. W znaczeniu niesprzeczności z
podstawowymi zasadami porządku prawnego Rzeczypospolitej Polskiej ustawodawcy nie chodzi o to, iż orzeczenie
to ma być zgodne ze wszystkimi przepisami prawa polskiego, lecz chodzi o to, aby niesprzeczność odnosiła
się jedynie do podstawowych zasad porządku prawnego RP. Przez podstawowe zasady należy rozumieć zasady
konstytucyjne oraz zasady innych dziedzin prawa w tym prawa cywilnego, rodzinnego, prawa pracy i prawa
procesowego. Za podstawowe zasady polskiego porządku prawnego przyjmuje się w doktrynie i orzecznictwie
następujące zasady: w zakresie prawa procesowego m.in.: zasadę równego traktowania stron, a w zakresie prawa
materialnego m.in.: zasadę restytutycyjnego charakteru odpowiedzialności odszkodowawczej, zasadę autonomii woli
stron i równości podmiotów, zasadę pacta sunt servanda, zasadę równego traktowania wierzycieli w postępowaniu
układowym, zasadę wolności gospodarczej (Ł. Błaszczak „Wyrok sądu polubownego w postępowaniu cywilnym”
Oficyna 2010, LEX nr 120565). Z uzasadnienia wyroku Sądu polubownego wynika jednoznacznie, że Sąd polubowny
dokonał szczegółowej analizy postępowania oraz w konsekwencji ocenił, pod względem przesłanek z art. 5 k.c.,
roszczenie skarżącego. Sąd ten rozważył wnikliwie wszystkie okoliczności i stwierdził autonomicznie, w granicach
jego swobody orzeczniczej, rażącą dysproporcję pomiędzy kwotami uzyskanymi z tytułu transferu zawodnika przez
klub odstępujący, samego zawodnika oraz jego menadżera. Sąd polubowny takiej dysproporcji, w oparciu o zasady
z art. 5 k.c., nie zaakceptował, podając ku temu wyczerpującą argumentacją. Przy stosowaniu klauzuli porządku
publicznego mogą powstawać problemy, gdy rozstrzygnięcie sprawy przez arbitrów na tyle różni się od wyniku
oczekiwanego na skutek zastosowania prawa wybranego, że powstają wątpliwości, czy interwencję sądu państwowego
można uznać za uzasadnioną. Nie może bowiem budzić wątpliwości, że arbitrzy powinni mieć większą od sędziego
państwowego swobodę w wykładni i stosowaniu prawa (T. Ereciński „Kodeks postępowania cywilnego Komentarz”
tom V, Wydanie 4, Warszawa 2012, s. 820). Zdaniem Sądu takich wątpliwości w niniejszej sprawie nie ma.
Sąd polubowny nie zastosował arbitralnie rzeczonego przepisu, lecz wskazał szeroko na przesłanki zachodzące w
tamtej sprawie, które nie były zresztą kwestionowane przez stronę skarżącą w niniejszej sprawie. Stosowanie zaś
przepisów prawa materialnego leży w sferze imperium sądu – w tym wypadku Sądu polubownego rozpatrującego
sprawę. Ważne jest jednak, aby stwierdzenie nadużycia prawa podmiotowego przez Sąd było konsekwencją rzetelnie
przeprowadzonego postępowania dowodowego i analizy prawnej. Przy czym ocena, jaka kwota ponad żądanie
podmiotu uprawnionego (powoda, skarżącego) byłaby rażąco wygórowana, a przez to stanowiła rzeczone nadużycie,
leży w wyłącznej kompetencji arbitrów prowadzących postępowanie polubowne. Nie jest rzeczą sądu powszechnego
analizowanie czy zasadnym jest kwestionowanie przez skarżącego przyjętej przez Sąd polubowny stawki 30%
kwot uzyskanych przez zawodnika. Skoro Sąd polubowny w granicach swojego imperium zastosował i uzasadnił
zastosowanie przepisu art. 5 k.c. nie może być mowy w niniejszej sprawie o uchybieniu praworządności przez wydane
orzeczenie. Zaskarżone orzeczenie nie prowadzi do istotnego naruszenia tych zasad podawanych przez skarżącego,
gdyż nie kwestionuje ono zawarcia przez strony umowy, jej wykonania przez skarżącego czy przysługującego, co do
zasady, skarżącemu roszczenia o zapłatę wobec przeciwniczki skargi. Roszczenie to było jednak dla Sądu polubownego
rozpoznającego sprawę w drugiej instancji nie do pogodzenia z zasadami współżycia społecznego i z przekroczeniem
granic wykonywania prawa podmiotowego. Sąd nie przyjął, że sama umowa stron koliduje z zasadami wynikającymi
z przepisu art. 5 k.c., a jedynie, że żądanie skarżącego było wygórowane, niewspółmierne z kwotami uzyskanymi
przez klub odstępujący i samego zawodnika. Nie leży w kompetencjach Sądu pierwszej instancji, ze względu na model
postępowania ze skargi o uchylenie wyroku sądu polubownego, merytoryczna ocena powyższego poglądu arbitrów,
którzy wszak mają większą swobodę w wykładni i stosowaniu prawa. Przynajmniej częściowo skład Sądu polubownego
został wybrany przez skarżącego, a strony same poddały pod rozstrzygnięcie tego typu sporów wynikających z zawartej
umowy Piłkarskiemu Sądowi Polubownemu Polskiego Związku Piłki Nożnej.
Sąd pierwszej instancji nie znalazł zatem podstaw do uchylenia wyroku Piłkarskiego Sądu Polubownego Polskiego
Związku Piłki Nożnej z 25 czerwca 2014r., gdyż nie jest on sprzeczny z podstawowymi zasadami porządku prawnego
RP w tym przede wszystkim nie stoi on w sprzeczności z zasadami trwałości umów, ochrony praw majątkowych i
swobody umów. W ocenie Sądu nie można mówić o tym, że skutki orzeczenia prowadziłyby do istotnego naruszenia
tych zasad, skoro Sąd polubowny usankcjonował roszczenie skarżącego o wynagrodzenie umowne co do zasady,
lecz ocenił jego wysokość jako sprzeczną z zasadami współźycia społecznego (vide: Ł. Błaszczak „Wyrok sądu
polubownego w postępowaniu cywilnym” Oficyna 2010, LEX nr 120565). Konsekwencją uznania powyższego było
oddalenie skargi jako bezzasadnej.
O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., art. 108 § 1 k.p.c. i art. 13 § 2 k.p.c. zgodnie z zasadą
odpowiedzialności za wynik postępowania. Skarżący przegrał spór i winien zwrócić przeciwniczce skargi poniesione
przez nią koszty procesu na które składają się wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 1.200 zł wynikające z § 11
ust. 1 pkt 4 w zw. z § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie
opłat za czynności adwokackie tj. w granicach stawki minimalnej oraz koszty opłaty skarbowej od pełnomocnictwa
w wysokości 17 zł.
Apelację od powyższego wyroku wniósł skarżący C. K. zaskarżając wyrok w całości. Skarżący wniósł o zmianę
zaskarżonego wyroku w całości i uchylenie wyroku Piłkarskiego Sądu Polubownego Polskiego Związku Piłki Nożnej
z 25 czerwca 2015r. wydanego w drugiej instancji w sprawie z powództwa C. K. przeciwko (...) (...) Spółce Akcyjnej
sygn. akt SP 101/ 12 w części tj. w punktach 3-5 oraz zasądzenie od przeciwniczki skargi na rzecz skarżącego kosztów
postępowania za obie instancje w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych. Ewentualnie
skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi
Okręgowemu w Poznaniu z pozostawieniem temu Sądowi rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów postępowania
apelacyjnego.
Przeciwniczka skargi (...) (...) Spółka Akcyjna z (...) w P. w odpowiedzi na apelację wniosła o oddalenie apelacji i
zasądzenie od skarżącego na jej rzecz kosztów postępowania apelacyjnego w tym kosztów zastępstwa procesowego
według norm przepisanych.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.
Apelacja skarżącego nie zasługiwała na uwzględnienie.
Podkreślić należy, na co uwagę zwrócił również Sąd Okręgowy, że skarga o uchylenie wyroku sądu polubownego ma
cechy nadzwyczajnego środka odwoławczego, zbliżonego do skargi o wznowienie postępowania, jednocześnie jest
ona postrzegana jako odrębne powództwo mające na celu zmianę stanu prawnego. Jest ona środkiem nadzoru sądu
państwowego nad sądem polubownym. Przepisy regulujące instytucję skargi o uchylenie wyroku sądu polubownego
mają charakter bezwzględnie obowiązujący i ich stosowanie nie może być wyłączone lub zmodyfikowane przez zapis na
sąd polubowny czy regulamin sądu polubownego. Skarga ma charakter kasatoryjny tzn. sąd powszechny może jedynie
uchylić zaskarżony wyrok (w całości lub w części) albo też skargę oddalić, niedopuszczalne jest orzeczenie ingerujące
w samo rozstrzygnięcie wyroku. Z powyższego wynika już, że skarga o uchylenie wyroku sądu polubownego nie jest
środkiem prowadzącym do merytorycznego rozpoznania przez sąd powszechny sporu rozstrzygniętego już przez sąd
polubowny (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 3 kwietnia 2013r. I ACa 207/13, LEX nr 1314835).
Enumeratywny katalog przesłanek uzasadniających żądanie uchylenia wyroku wydanego przez sąd polubowny
w drodze skargi określa treści art. 1206 k.p.c. Przy czym skarżący żądając uchylenia wyroku Piłkarskiego Sądu
Polubownego Polskiego Związku Piłki Nożnej powołał się na klauzulę porządku publicznego wskazaną w art. 1206
§ 2 pkt 2 k.p.c. zgodnie z którą uchyleniu podlega wyrok sądu polubownego sprzeczny z podstawowymi zasadami
porządku prawnego Rzeczypospolitej Polskiej. Pojęcie podstawowych zasad porządku prawnego Rzeczypospolitej
Polskiej odnosić należy do przepisów prawa materialnego, które regulują zasady państwa prawa (praworządności), tj.
pryncypia ustrojowo-polityczne i społeczno-gospodarcze (vide: wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 maja 2007r. I CSK
82/07 OSNC 2008/6/64). Co istotne ocena czy orzeczenie sądu polubownego nie uchybia podstawowym zasadom
porządku publicznego musi być rozpatrywana ściśle, nie zaś w ujęciu szerokim.
W wywiedzionej apelacji skarżący zarzucił, że Sąd pierwszej instancji rozpoznając sprawę bezzasadnie ustalił, że sąd
polubowny wydanym wyrokiem nie naruszył zasady swobody umów, zasady ochrony praw majątkowych oraz zasady
pacta sunt servanda. Przy czym argumentacja przywołana na poparcie zarzutów wywiedzionego środka odwoławczego
de facto była tożsama do stanowiska prezentowanego przez skarżącego w ramach wywiedzionej skargi. Podane
okoliczności sprowadzały się do stwierdzenia, że sąd polubowny nie był uprawniony do tego, aby w oparciu o treść
art. 5 k.c. obniżyć wynagrodzenie C. K. należne jemu z tytułu transferu zawodnika do innego klubu piłkarskiego,
zgodnie z § 2 ust. 3 umowy z dnia 2 czerwca 2008r. łączącej skarżącego oraz (...) (...) Spółkę Akcyjną w P.. Odnosząc
się do zarzutów apelacji, unikając jednocześnie powielania przedstawionej już przez Sąd pierwszej instancji, a w
pełni aprobowanej argumentacji, przede wszystkim wskazać trzeba, że miarkowanie wysokości świadczenia należnego
C. K. z tytułu zawartej umowy nie skutkowało naruszeniem którejkolwiek z zasad przywołanych przez skarżącego.
Obniżenie ustalonego umową świadczenia z uwagi na jego sprzeczność z klauzulą generalną zasad współżycia
społecznego, określoną w art. 5 k.c., do wysokości świadczenia z tymi zasadami zgodnego nie narusza gwarancji
prawa strony do żądania wykonania zobowiązania, będącej istotą zasady pacta sunt servanda. Sąd polubowny co
do zasady nie zakwestionował skuteczności umowy zawartej przez strony postępowania w dniu 2 czerwca 2008r.
Powołując się na przepis art. 5 k.c. rozstrzygnął jedynie w jakim zakresie żądanie skarżącego formułowane w oparciu
o postanowienia umowy nie czyniło zadość społeczno-gospodarczemu przeznaczeniu oraz zasadom współżycia
społecznego. Przedmiotowa ingerencja sądu polubownego znajdowała podstawę w obowiązujących przepisach prawa
materialnego. Rzeczą odrębną, a przy tym irrelewantną w kontekście wcześniejszych rozważań, pozostawała już
sama prawidłowość obniżenia wynagrodzenia. Kwestie natury merytorycznej, na co słusznie zwrócił uwagę już Sąd
pierwszej instancji, a czego zdaje się nie dostrzegać skarżący, nie mogą bowiem podlegać kontroli w toku postępowania
wywołanego skargą o uchylenie wyroku sądu polubownego, jeżeli naruszenie to nie jest jaskrawe i nie stoi w jawnej
sprzeczności z porządkiem moralnym (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 kwietnia 1988r. I CR 81/88, LEX
nr 8876). Podkreślić należy, że w toku postępowania wywołanego skargą o uchylenie wyroku sądu polubownego
sąd powszechny nie bada jednak w zasadzie zgodności wyroku sądu polubownego z właściwym w sprawie prawem
materialnym, zadaniem sądu powszechnego rozpoznającego skargę o uchylenie wyroku sądu polubownego jest
zbadanie jedynie, czy w sprawie nie wystąpiła ustawowa podstawa do uchylenia tego wyroku (vide: uzasadnienie
do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 13 lutego 2014r. V CSK 45/13 LEX nr 1472172). Tym samym Sąd Okręgowy
rozpoznając niniejszą sprawę nie dysponował uprawnieniem do przeprowadzenia kontroli tego czy subsumpcja i
zastosowanie art. 5 k.c. przez sąd polubowny w stanie faktycznym niniejszej sprawy były prawidłowe – w zakresie
w jakim skarżący domaga się tego w apelacji. W ramach postępowania toczącego się ze skargi o uchylenie wyroku
sądu polubownego możliwe było co najwyżej ustalenie czy orzeczenie sądu polubownego skutkujące obniżeniem
wynagrodzenia określonego przez strony w umowie w ogóle znajdowało oparcie w obowiązujących przepisach (art.
5 k.c.). Przyjmuje się bowiem, że wyrok sądu polubownego podlega uchyleniu na podstawie klauzuli porządku
publicznego, gdy naruszenie prawa materialnego przez sąd polubowny prowadzi do następstw niedających się
pogodzić z podstawowymi zasadami polskiego porządku prawnego tj. do skutków sprzecznych w sposób oczywisty i
rażący z tymi zasadami, choćby tylko jedną z nich (vide: uzasadnienie do w/w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 13
lutego 2014r. V CSK 45/13). Przy czym zasada autonomii woli w prawie cywilnym i pacta sunt servanda nie są zasadami
o charakterze absolutnym, w dziedzinie zobowiązań granice swobody umów, będącej najdalej idącym przejawem
autonomii woli podmiotów stosunków cywilnoprawnych, wyznaczają właściwość (natura) stosunku prawnego,
ustawa oraz zasady współżycia społecznego, tylko w tych granicach w dziedzinie zobowiązań obowiązuje zasada
pacta sund servanda; co więcej do podstawowych zasad porządku prawnego należy także zasada sprawiedliwości
kontraktowej (vide: uzasadnienie do w/w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 13 lutego 2014r. V CSK 45/13). Z treści
uzasadnienia do rozstrzygnięcia wydanego przez sąd polubowny wynika, iż decydując się na obniżenie wysokości
kwoty należnej skarżącemu tytułem zapłaty za transfer R. L., sąd polubowny wskazał na istnienie rzeczywistej, rażącej
dysproporcji pomiędzy kwotami, jakie z tego tytułu uzyskał zawodnik i klub odstępujący, a kwotą jaką miałby otrzymać
menadżer, a więc odwołał się do zasady sprawiedliwości kontraktowej. Rozważania co do zasadności obniżenia
świadczenia poparte zostały stosowną argumentacją, zaprezentowaną w świetle materiału zebranego w postępowaniu
dowodowym (pkt 132-139 uzasadnienia wyroku). Czyniły więc one zadość regułom przywołanym przez samego
skarżącego w uzasadnieniu wywiedzionej apelacji, mianowicie wskazywały na rażące i nie akceptowalne ze względów
aksjologicznych zawyżenie świadczenia względem rzeczywistych nakładów pracy oraz korzyści odnoszonych przez
pozostałych uczestników stosunku zobowiązaniowego. Kwestia natomiast tego czy wartość o jaką sąd polubowny
obniżył wynagrodzenie menadżera została określona prawidłowo i bez naruszenia art. 5 k.c. nie mogła stanowić istoty
niniejszego postępowania. W orzecznictwie podkreśla się bowiem, że nieprawidłowa wykładnia prawa materialnego
dokonana przez sąd polubowny nie może być postrzegana jako podstawa do uchylenia wydanego przezeń wyroku
(vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 września 2007r., I CSK 192/07, LEX nr 488970). Sąd powszechny nie bada
czy wyrok sądu polubownego nie pozostaje w sprzeczności z prawem materialnym i czy znajduje oparcie w faktach
przytoczonych w wyroku, jak również czy fakty te zostały prawidłowo ustalone; sąd powszechny rozpoznaje sprawę
tylko z punktu widzenia przyczyn uchylenia wyroku wymienionych wyczerpująco w art. 1206 § 2 k.p.c. (vide: wyrok
Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 2006r. V CSK 321/06 LEX nr 322023). Strony stosunku zobowiązaniowego
decydując się na przyjęcie zapisu na sąd polubowny w zamian za zakładaną szybkość postępowania oraz fachowość
arbitrów mających rozstrzygać spór, de facto zgodziły się na wyłączenie kontroli prawidłowości rozstrzygnięcia spod
kognicji sądów powszechnych, z wszelkimi tego konsekwencjami, w szczególności zaś z niemożnością ingerencji w
sferę merytoryczną rozstrzygnięcia. Kognicja Sądu pierwszej instancji, a następnie Sądu Odwoławczego w niniejszej
sprawie, mogła więc sprowadzać się wyłącznie do rozstrzygnięcia czy sięgnięcie przez sąd polubowny po klauzulę
generalną i na skutek jej zastosowania obniżenie należnego C. K. świadczenia wynikającego z § 2 ust. 3 umowy zawartej
w dniu 2 czerwca 2008r. naruszało porządek prawny czy też nie. Niedopuszczalna była natomiast merytoryczna ocena
czy w świetle przedmiotowych okoliczności, rozstrzygnięcie sądu polubownego naruszało samą treść art. 5 k.c. W
świetle takich rozważań przyjąć należało, że wyrok Sądu Okręgowego nie uchybiał obowiązującym przepisom.
Dodatkowo podkreślić należy, że poddając ewentualny spór wynikający z umowy zawartej w dniu 2 czerwca 2008r.
pod sąd polubowny, strony wyraziły zgodę na to, aby rozstrzygnięcie mogło zapaść w oparciu nie tylko o obowiązujące
normy prawne, lecz również i zasady słuszności. Jest to konsekwencją treści § 82 ust. 2 uchwały nr II/25 z dnia 12
grudnia 2012r. Regulamin Piłkarskiego Sądu Polubownego Polskiego Związku Piłki Nożnej w którym to przewidziano,
że w przypadkach usprawiedliwionych sytuacją prawną lub faktyczną przynajmniej jednej ze stron, sąd polubowny
może orzekać również według zasad słuszności (vide: k. 140 akt). Wobec takiego zastrzeżenia, zupełnie pominiętego
w argumentacji skarżącego przedstawionej w apelacji, orzeczenie sąd polubownego wydane nawet bez odesłania do
skodyfikowanych zasad współżycia społecznego i tak nie mogłoby zostać uznane za naruszające klauzulę porządku
publicznego, gdyż jest ono zgodne z przepisami regulującymi zakres postępowania polubownego w świetle których
materiał w oparciu o który wydany został wyrok, opiera się nie tylko na normach postępowania, lecz także na
wartościach aksjologicznych wyrażonych jako względy słuszności. Zdaniem Sądu Apelacyjnego słuszne było obniżenie
wynagrodzenia należnego menadżerowi z tytułu transferu zawodnika do innego klubu, gdyż wynagrodzenie to
pozostawało rażąco wygórowane. Uzupełniająco zwrócić należy uwagę, że zawarcie przez C. K. z R. L. umowy o
reprezentowanie, jak wynika z zeznań złożonych przez M. P., było warunkiem transferu tegoż zawodnika do Klubu
(...) (vide: k. 96 akt sprawy sądu polubownego).
Ustalenia poczynione przez Sąd pierwszej instancji, jako znajdujące uzasadnienie w materiale zgromadzonym w
aktach sprawy, Sąd Apelacyjny przyjmuje za własne, a wnioski z nich płynące aprobuje. Biorąc powyższe pod rozwagę
apelację skarżącego, stosownie do art. 385 k.p.c. w zw. z art. 1207 § 2 k.p.c., oddalono.
O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd drugiej instancji rozstrzygnął zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik
postępowania. Wobec oddalenia apelacji kosztami tym należało obciążyć skarżącego. Z tego tytułu na podstawie art.
98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. w zw. z art. 1207 § 2 k.p.c. Sąd Odwoławczy zasądził od C.
K. na rzecz (...) (...) Spółki Akcyjnej kwotę 900 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Wynagrodzenie
pełnomocnika ustalone zostało w wysokości stawki minimalnej określonej wedle § 12 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 10 ust. 1 pkt
4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych
oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z
urzędu (Dz.U. z 2013r. poz. 490 ze zm.) tj. w kwocie 900 zł.
Mikołaj Tomaszewski Andrzej Daczyński Mariola Głowacka