2. WŻCh JAKO POWOŁANIE - Wspólnota Życia Chrześcijańskiego

1
2. WŻCH
JAKO POWOŁANIE
Plan spotkania:
1. Wprowadzenie do medytacji:
2. Medytacja:
3. Konferencja:
4. Refleksja:
5. Dzielenie w grupach:
6. Podsumowanie pracy w grupach - spotkanie na forum
ZO 4: „Naszą wspólnotę tworzą chrześcijanie: mężczyźni i kobiety, dorośli i młodzież, z
różnych grup społecznych, którzy pragną bardziej naśladować Jezusa Chrystusa i
współpracować z nim w budowaniu Królestwa Bożego, rozpoznając Wspólnotę Życia
Chrześcijańskiego jako swoje osobiste powołanie w Kościele”.
1. Czym jest powołanie?
Powołanie jest wezwaniem Boga, które wyraża się w naszych najgłębszych pragnieniach
i aspiracjach. Nasza odpowiedź na wezwanie Boże, podjęta w wolności, nadaje sens i
godność naszemu życiu.
2. Powołanie chrześcijańskie
To zamiar Ojca, który „wybrał nas przed założeniem świata, abyśmy byli święci i
nieskalani przed Jego obliczem, z miłości przeznaczył nas dla siebie, jako przybranych
synów przez Jezusa Chrystusa ( Ef 1, 4-5). Chrystus zaprasza nas do naśladowania Go
przez przyjęcie łaski Ducha, abyśmy mieli te same uczucia i postawy co On. Dzięki nim
możemy przejść ze śmierci do prawdziwego życia. Jezus zaprasza do przyjaźni ze sobą
(nazwałem was przyjaciółmi, albowiem oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od
Ojca – J 15, 15-16), jak również do współpracy z Nim w Jego misji (Jak Ojciec mnie
posłał tak i ja was posyłam – J 20, 21). Powołanie chrześcijańskie jest wezwaniem do
pójścia za Chrystusem w służbie dla innych. W odkrywaniu indywidualnego powołania
chrześcijanie stają wobec zwyczajnych życiowych wyborów: małżeństwo, życie samotne,
życie w kapłaństwie lub zakonie, wybór zawodu, obowiązki, gromadzenie dóbr,
przyjaźnie, plany, interesy.
3. Powołanie do WŻCh
Jest szczególnym powołaniem w Kościele. Jednak może być ono właściwie zrozumiane
jedynie w świetle powszechnego powołania, do którego są wezwani wszyscy
chrześcijanie.
Powołanie do WŻCh – jako część powołania chrześcijańskiego ma trzy podstawowe
zasady:
2. WŻCh JAKO POWOŁANIE. Rekolekcje WŻCh,
Rogów 2009.
2
- Powołanie ignacjańskie
•
•
•
•
•
•
•
•
•
ĆD św. Ignacego są źródłem i specyficznym narzędziem duchowości WŻCh –
uczą dyspozycyjności na to wszystko, czego Bóg oczekuje od nas w
konkretnej sytuacji życia, przygotowują do życia w dynamice ”wezwanie –
odpowiedź”
Rozeznawanie naglących i powszechnych wezwań naszego Pana staje się
zwykłym sposobem podejmowania decyzji. Jest wymaganiem miłości, która
zachęca nas, by w każdej chwili wypełniać Wolę Boga
Współpraca z Jezusem w Jego uniżeniu i mocy, męce i zmartwychwstaniu to
sposób postępowania WŻCh w jedności z najbiedniejszymi
Matka Jezusa jest stale obecna przy Synu. Jest pośredniczką, natchnieniem i
wzorem współpracy z Jezusem
WŻCh łączy wiarę i życie w wymiarze osobistym, społecznym, zawodowym,
politycznym i kościelnym
Magis to poszukiwanie większej chwały Bożej
Apostolski charakter, gdyż członkowie WŻCh to chrześcijanie, którzy
bardziej pragną naśladować Chrystusa w budowaniu Królestwa
Eklezjalność – misja otrzymana od Chrystusa jest przekazywana za
pośrednictwem Kościoła
Ignacjański charakter wyraża się też w regularnej modlitwie, praktyce
rachunku sumienia, rozeznawaniu apostolskim
( osobistym i wspólnotowym), częstym przystępowaniu do sakramentów
- Powołanie wspólnotowe
osób,
• Członkowie WŻCh żyją duchowością ignacjańską we wspólnocie
które odczuwają pragnienie integracji wszystkich wymiarów swego życia z pełnią
wiary chrześcijańskiej
- Powołanie do życia świeckiego
• Wspólnotę tworzą chrześcijanie z różnych grup społecznych, którzy mają
odpowiadać na wezwania Chrystusa w świecie, w którym żyją. Zadaniem ludzi
świeckich, z tytułu właściwego im powołania, jest szukać Królestwa Bożego zajmując
się sprawami świeckimi i kierując nimi po myśli Bożej( por. Sobór Wat. II, KK 31).
4. Predyspozycje do WŻCh.
Powołanie do WŻCh zakłada pewne znamienne cechy, które są zasadniczo takie same
jak te, których wymaga się u osób mających odprawić ĆD. Z ludzkiego punktu
widzenia można mówić o: wrażliwości na świat społeczny i polityczny, umiejętności
komunikowania się i znaczącej służbie dla innych, wielkodusznym pragnieniu
prowadzenia życia wartościowego i dynamicznego, tęsknocie za lepszym światem i
pragnieniu udoskonalania siebie; w relacji do Boga mówi się o pociągnięciu przez
Jezusa i Jego misję, świadomości swojej grzeszności, otwartości na potrzeby innych,
gotowości włączenia się w misję Kościoła ( por. Charyzmat WŻCh 4,35-36).
Predyspozycje do WŻCh opisuje również materiał formacyjny Światowej Wspólnoty
Życia Chrześcijańskiego – Program procesu formacji w WŻCh, „Survay”. W uwagach
wstępnych mówi on, że WŻCh przeznaczone są dla:
2. WŻCh JAKO POWOŁANIE. Rekolekcje WŻCh,
Rogów 2009.
3
•
•
•
Osób, które zajmują się problemami ludzi w różnych dziedzinach...
Mężczyzn i kobiet, którzy pragną pomagać i służyć innym...
Tych, którzy chcą służyć „bardziej”... Św. Ignacy pisał do swoich towarzyszy, aby
przypatrzyli się swemu powołaniu: „ zobaczycie – pisał św. Ignacy – że to, co w
przypadku innych nie byłoby mało, w waszym przypadku nie wystarczy...pamiętajcie,
że żyjecie w czasie, w którym jest rzeczą ze wszech miar konieczną czynami udowodnić
to pragnienie”( List św. Ignacego „ O doskonałości i gorliwości apostolskiej).
Ludzi otwartych, „ciągle czuwających”...( por. Survay, Uwagi wstępne)
Rozeznanie specyficznego powołania do WŻCh dokonuje się przede wszystkim w
czasie odprawiania ĆD.
5. Przymierze z WŻCh
ZO 7 „ Jednoczy nas wspólne Przymierze...”
Przynależność do WŻCh zakłada osobiste powołanie. Kandydat w czasie określonym
przez dokumenty jest wprowadzany w styl życia właściwy dla WŻCh. Ten czas
pozwala jemu i wspólnocie rozeznać jego powołanie do WŻCh. Powołanie jest
postrzegane na początku jako niejasne pragnienie, na tyle jednak silne, by zachęcić
do kontaktów z WŻCh. Kiedy kandydaci stają się członkami wspólnoty przez złożenie
deklaracji, zapoznają się ze sposobem życia WŻCh i jej drogą wzrastania. Podczas
tego etapu kandydat powinien uczestniczyć w dniach skupienia, brać udział w
działaniach grupy, spotykać się z kierownikiem, odprawić ĆD, podejmować działania
duszpasterskie, poznawać dokumenty: ZO i NO. Przez to włącza się stopniowo w styl
życia WŻCh. Na tej drodze doświadczy różnych uczuć i to pozwoli mu stwierdzić,
czy, to jest droga prowadząca go bliżej do Boga. Wspólnota zaś wspiera go w
rozeznawaniu i podejmowaniu dalszych kroków. Po jakimś czasie przychodzi
moment, gdy musi zastanowić się, czy ta droga jest dla niego wezwaniem i łaską od
Boga ( po okresie uczestnictwa nie dłuższym niż 4 lata i nie krótszym niż 1 rok).Ta
chwila może się pojawić spontanicznie lub być umieszczona w procesie formacji. W
naszej wspólnocie krajowej są organizowane spotkania dla prewspólnot, które mają na
celu przybliżyć członkom uczestniczącym charyzmat WŻCh, ułatwić im identyfikację
z tym charyzmatem oraz podjąć decyzję o podjęciu przymierza. Pomocą w podjęciu
takiej decyzji są także Ćwiczenia Duchowne.
Wraz z podjęciem decyzji, potwierdzonej przez wspólnotę, członkowie uczestniczący
podejmują czasowe przymierze i z pomocą wspólnoty rozwijają życie zgodnie z celem
i duchem WŻCh. Przymierze czasowe wyraża pragnienie życia zgodnie z zasadami
WŻCh. Przymierze na tym etapie oznacza poszukiwanie powołania, do którego Bóg
wzywa konkretne osoby i rozeznanie tego powołania. Ważnym aspektem tego
rozeznania jest pytanie: ”czy chcę i pragnę pogłębiać moje doświadczenie Boga
poprzez ĆD i żyć we wspólnocie dla większej służby?”.
Istotnymi środkami formacji i stałego wzrostu są spotkania we wspólnocie
podstawowej, które umożliwiają dzielenie się wiarą i życiem. Czasowe przymierze nie
powinno być zredukowane do zestawu zobowiązań, ale powinno być naszą pełną
miłości odpowiedzią Bogu, który nas pierwszy umiłował.
Przymierze czasowe ( odnawiane) trwa do chwili podjęcia przez członka, po
rozeznaniu, decyzji o włączeniu się na stałe w WŻCh, chyba, że sam zdecyduje
wycofać się ze wspólnoty lub zostanie z niej wykluczony. Po upływie odpowiedniego
czasu, określonego w dokumentach następuje podjęcie przymierza stałego,
2. WŻCh JAKO POWOŁANIE. Rekolekcje WŻCh,
Rogów 2009.
4
zakładając ciągły rozwój stylem życia WŻCh. Okres między złożeniem czasowego i
stałego przymierza nie powinien trwać dłużej niż 8 lat i nie krócej niż 2 lata. Podjęcie
przymierza stałego dokonuje się po odprawieniu pełnych Ćwiczeń.
6. Przymierze stałe
W powołaniu do WŻCh przymierze stałe odpowiada dojrzałemu etapowi życia
apostolskiego, kiedy to osobiste powołanie przeżywane jest jako apostolska misja.
Powołanie w pełni rozwija się i wyraża się w misji. Przymierze stałe pojawia się, gdy
członkowie wspólnoty zakończyli proces rozeznawania swojego powołania i wybrali
stan życia. Czasowe przymierze jest związane z procesem formacji, szczególnie z
wołaniem Króla i wyborem. Stałe - z przyjęciem sposobu życia WŻCh i z ufnym
zawierzeniem z „Kontemplacji do uzyskania miłości”. Przymierze stałe jest
wyrażeniem modlitwy: „Zabierz Panie i przyjmij” jako odpowiedź na przymierze
Boga, który dał mi tak wiele, mieszka we mnie, dając mi życie, działa i pracuje dla
mnie. Stałe przymierze to punkt kulminacyjny rozeznania powołania, w którym
wyrażamy nasze pragnienie odkrywania Woli Bożej i wypełniania jej w naszym
życiu apostolskim.
7. Dlaczego przymierze?
a. Korzenie przymierza nie są w nas samych, ale w Bogu. Podstawą i
fundamentem naszego przymierza jest trwałe przymierze Boga z Jego ludem.
On pierwszy nam się powierzył i jest wierny
b. Jesteśmy ludźmi, którzy przez zmysły potrzebują wyrażać swoje najgłębsze
doświadczenie. Nasza więź z Bogiem wyraża się najlepiej w widzialnych,
sakramentalnych znakach
c. Naszego powołania i misji nie przeżywamy jako jednostki, ale we wspólnocie.
Wspólnota jest świadkiem naszego przymierza Przeżywamy je we wspólnocie,
ogłaszamy wobec wspólnoty. To pomoże żyć zgodnie z przyjętymi
zobowiązaniami
8. Dlaczego stałe?
Przymierze stałe to nie ryzykowna decyzja, która ogranicza naszą przyszłą wolność.
Jest to wewnętrzna wolność, która jest podstawą naszej decyzji i jej owocem.
Prawdziwa wolność istnieje o tyle, o ile jesteśmy zdolni kierować naszym życiem
zgodnie z naszymi najgłębszymi pragnieniami. Jesteśmy wolni w takim stopniu, w
jakim jesteśmy zdolni do życia odpowiedzią na nasze najgłębsze pragnienia. Jesteśmy
wolni, gdy nasze decyzje czynimy nie tylko aktem woli, ale wypełniamy je z wiarą i
nadzieją. Radykalny charakter naszego przymierza nie opiera się zbyt mocno na
naszych możliwościach, ale na słowach Pisma św.: ”Chrystus nas wyswobodził”.
Wolność do złożenia przymierza nie oznacza tylko gotowości do wyboru, ale oznacza
oddanie siebie, zawierzenie Bogu i całkowite zaufanie Jemu. To Bóg pierwszy nas
umiłował i zawarł z nami przymierze. Z Jego miłości wypływa nasza wolność i Jemu
ją ofiarujemy.
9. Dlaczego publicznie?
Wspólnota jest świadkiem. Proszę ją o pomoc i towarzyszenie mi na mojej drodze.
Otwarte wyrażenie daru wiary w jakiś sposób nadaje mu sakramentalny charakter.
Na tym etapie formacja powinna być ciągła, żebyśmy byli zawsze w dobrej
apostolskiej formie i zdolni do dawania odpowiedzi : „Co powinienem uczynić dla
Chrystusa?”.
2. WŻCh JAKO POWOŁANIE. Rekolekcje WŻCh,
Rogów 2009.
5
10. Życie przymierzem - rewizja
Życie przymierzem jest to odpowiadanie na miłość Boga w moim życiu. A Bóg
wzywa nas do „magis”( bardziej, głębiej, lepiej). Zadania w naszym przymierzu
zmieniają się w kontekście naszego życia. Dlatego tak ważne jest dokonywanie
rewizji mojego przymierza, która przypomina rachunek sumienia – modlitwę
miłującej uwagi. Czynimy to, aby odkryć, do jakiej zmiany wzywa mnie Bóg, jak ma
konkretnie wyglądać moja modlitwa i zaangażowanie. Rewizja przymierza dokonuje
się na każdym etapie: przymierza czasowego i stałego.
Życie przymierzem ( szczególnie stałym) oznacza życie stylem życia WŻCh:
modlitwą ignacjańską, refleksyjnym podejściem do każdego dnia czyli rachunkiem
sumienia, oznacza życie w dynamice Ćwiczeń Ignacjańskich ( przylgnięcie do Jezusa
w Jego krzyżu i chwale), pójście w obszary zaniedbane i te, po których można
spodziewać się więcej owoców, to podjęcie większej odpowiedzialność za wspólnotę
na różnych jej poziomach. Życie przymierzem to także wzrastająca świadomość, że
jesteśmy jedną wspólnotą światową i bliskie jest mi to, czym żyje WŻCh w różnych
zakątkach świata.
11. Gdy prewspólnota przekształca się we wspólnotę
Gdy większość członków wspólnoty podejmuje przymierze wówczas wspólnota
przekształca się z prewspólnoty we wspólnotę. Oznacza to, że wspólnota ma kroczyć
drogą „magis”. Wspólnota przyjmuje wówczas imię (nazwę), które oznacza jej istotę,
powołanie i zadanie. Warto, aby wspólnota żyła chryzmatem tego imienia i wracała do
tego w chwilach trudnych.
12. „Przymierze” na Zgromadzeniu Ogólnym w Fatimie i Zgromadzeniu
Europejskim w Alicante
Fatima : „ Apostolska siła Ciała, jaką jest WŻCh na świecie zależy od
głębi zaangażowania w styl życia właściwy WŻCh, co skłoniło Zgromadzenie do ponownego
spojrzenia na znaczenie czasowego i stałego przymierza w WŻCh. Zgromadzenie poleca,
aby wspólnoty narodowe oceniły swoje aktualne podejście do Przymierza w WŻCh i aby
Światowa Rada Wykonawcza udostępniła dokumentację, która oceni istniejącą praktykę we
wspólnotach narodowych i określi na podstawie istniejących materiałów klarowną koncepcję
powołania, Ciała Apostolskiego i Przymierza” ( por. Dokument Końcowy Zgromadzenia
Ogólnego cz. III, 3.6; 3.7).
„Chociaż członkostwo powinno być zawsze rozeznane jako osobiste powołanie, czujemy się
wezwani do proponowania WŻCh jako sposobu życia dla ludzi wszystkich stanów, o różnym
statusie społecznym i w różnym wieku, wychodząc także naprzeciw tym, którzy są często
pominięci w życiu społecznym i kościelnym” ( por. Dokument Końcowy III, 3.4).
Alicante: „ Coraz bardziej doceniana jest również rola przymierza z WŻCh jako narzędzia
umacniającego życie wspólnoty i inicjatywy apostolskie oraz jako publicznego wyznania
głębokiego zaangażowania w styl życia WŻCh... Wciąż...istnieje potrzeba dalszego
wyjaśniania idei przymierza oraz praktyk [z nim związanych]. Wspólnoty narodowe,
posiadające pozytywne doświadczenia w tej dziedzinie, mają tu szczególną okazję, aby
pomóc innym wspólnotom, które chciałyby wzrastać w kwestiach dotyczących przymierza” (
por. Dokument Końcowy Zgromadzenia Europejskiego p. 13).
2. WŻCh JAKO POWOŁANIE. Rekolekcje WŻCh,
Rogów 2009.
6
Tekst do refleksji osobistej:
„...przypominam ci, abyś rozpalił na nowo charyzmat Boży, który jest w tobie przez włożenie
moich rąk. Albowiem nie dał nam Bóg ducha bojaźni, ale mocy i miłości, i trzeźwego
myślenia. Nie wstydź się zatem świadectwa Pana naszego ani mnie, Jego więźnia, lecz weź
udział w trudach i przeciwnościach znoszonych dla Ewangelii według mocy Boga. On nas
wybawił i wezwał świętym powołaniem nie na podstawie naszych czynów, lecz stosownie do
własnego postanowienia i łaski, która nam dana została w Chrystusie Jezusie przed
wiecznymi czasami”( 2Tm 1, 6-9).
PYTANIA DO REFLEKSJI I DZIELENIA:
1. Czego potrzebuję ja i moja wspólnota (podstawowa, lokalna), aby żyć Przymierzem?
2. Co mogę zrobić, aby członkowie po Przymierzu stałym, którzy utracili pierwotną
gorliwość, mogli na nowo ożywić w sobie charyzmat, który odkryli na swojej drodze
wiele lat temu?
3. Jaki według Ciebie jest związek między kryzysem odpowiedzialności we wspólnocie
a powołaniem i życiem Przymierzem w WŻCh?
4. Dlaczego członkowie zwyczajni w WŻCh nie odnawiają Przymierza?
5. Co zrobić w sytuacji, kiedy we wspólnocie są osoby, które przez wiele lat nie składają
Przymierza?
6. Jak skuteczniej pomagać nowym członkom w odczytaniu przez nich powołania do
WŻCh?
Bibliografia:
1. Charyzmat WŻCh (wersja robocza, W-wa 1997; wersja poprawiona, Mielno 2002)
2. Uchwała Programowa, Zgromadzenie Krajowe, Wolbórz 2007.
3. Konstytucja dogmatyczna o Kościele w: Konstytucje, Dekrety, Deklaracje w:
„Dokumenty” Sobór Watykański II, W-wa 1967.
4. Dokument Końcowy, Zgromadzenia Europejskiego, Alicante 2009
5. Dokument Końcowy, Zgromadzenie Ogólne, Fatima 2008
6. Zasady Ogólne Wspólnoty Życia Chrześcijańskiego, W-wa 1991
Opracowała: Małgorzata Sosińska
2. WŻCh JAKO POWOŁANIE. Rekolekcje WŻCh,
Rogów 2009.