D - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Kielcach

Sygn. akt II Ca 329/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 10 lipca 2014 r.
Sąd Okręgowy w Kielcach II Wydział Cywilny Odwoławczy
w składzie:
Przewodniczący: SSO Monika Kośka (spr.)
Sędziowie: SSO Sławomir Buras
SSO Teresa Strojnowska
Protokolant: protokolant sądowy Agnieszka Baran
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 lipca 2014 r. w Kielcach
sprawy z powództwa B. Ż.
przeciwko A. D.
o zapłatę i wydanie rzeczy
na skutek apelacji powódki od wyroku Sądu Rejonowego w Kielcach
z dnia 5 grudnia 2013 r., sygn. VIII C 2037/12
oddala apelację.
Sygn. akt II Ca 329/14
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w Kielcach wyrokiem z dnia 5 grudnia 2013 r. w sprawie z powództwa B. Ż.przeciwko A. D.o zapłatę
i wydanie rzeczy uwzględnił powództwo w części przez zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kwoty 1252,54 zł
wraz z odsetkami ustawowymi w wysokości 13% w stosunku rocznym od dnia 14 grudnia 2012 r. do dnia 5 grudnia 2013
r. i dalszymi każdorazowymi odsetkami do dnia zapłaty. W punkcie II wyroku Sąd nakazał pozwanemu, aby wydał
powódce świadectwo zgodności zamontowania zgodnie z obowiązującymi przepisami piecyka gazowego w lokalu
przy ulicy (...)w terminie 14 dni od uprawomocnienia się wyroku. Nadto Sąd zasądził od A. D.na rzecz B. Ż.kwotę
30,00 zł tytułem zwrotu opłaty od uwzględnionej części powództwa oraz nakazał pobrać zarówno od powódki jak i
od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 485,46 zł tytułem nieuiszczonych wydatków. W pozostałej części Sąd
powództwo oddalił i odstąpił od obciążania powódki wydatkami, które nie zostały uiszczone.
Sąd Rejonowy ustalił, że w sierpniu 2012 r. pomiędzy powódką B. Ż.a pozwanym A. D.zawarta została ustna umowa
o dzieło dotycząca wykonania przez pozwanego w należącym do powódki lokalu mieszkalnym remontu łazienki
obejmującego ułożenie płytek, dokonanie montażu urządzeń sanitarnych, piecyka gazowego, grzejnika łazienkowego.
A. D.otrzymał od B. Ż.łącznie kwotę 3500,00 zł na zakup materiałów. Z tych środków dokonał zakupu piecyka
gazowego i grzejnika. Faktury wystawiono na firmę A. D.. Powódka odmówiła przyjęcia dzieła po zakończeniu
prac jako niezgodnego z zasadami sztuki budowlanej, z czym nie zgodził się pozwany, obciążając ją obowiązkiem
zapłaty kwoty 7570,00 zł netto tytułem wynagrodzenia za prace remontowe (faktura Vat z 11 października 2012
r.). B. Ż.pismem z dnia 15 października 2012 r. złożyła reklamację, w której zarzuciła pozwanemu nieprawidłowe
położenie płytek. Zleciła również sporządzenie opinii rzeczoznawcy budowlanemu J. W., który stwierdził, że prace
w łazience wykonano wadliwie. Pismem z dnia 29 listopada 2012 r. powódka wezwała pozwanego do zapłaty
kwoty 4214, 40 zł tytułem zwrotu kosztów prac mających na celu poprawę wykonanych przez niego robót oraz
opinii rzeczoznawcy, wydania oryginału faktury Vat na zakup piecyka gazowego i grzejnika oraz wydania oryginału
dokumentu potwierdzającego, że montażu piecyka dokonała osoba ze stosownymi uprawnieniami. Te żądania
powódka zawarła następnie w pozwie.
Sąd Rejonowy uwzględniając powództwo w części oparł swe rozstrzygnięcie na opinii biegłego z zakresu budownictwa
ogólnego P. R., który stwierdził, że roboty wykonane przez pozwanego pozbawione są wad i usterek natomiast
występują w nich niedoróbki, które wpływają na walory estetyczne, a nie użytkowe dzieła. Niedoróbki te nie
determinowały według biegłego wymiany płytek, a ewentualnie tylko ich części tj. ok. 7,5 m 2, co stanowiło koszt
1252,54 zł. Taką kwotę zasądzono od pozwanego na rzecz powódki w oparciu o atr. 471 k.c. w zw. z art. 627 k.c.
W pozostałej części powództwo oddalono. Sąd Rejonowy nie oparł swojego rozstrzygnięcia na prywatnej opinii
rzeczoznawcy, zleconej przez powódkę. O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481§1 i 2 k.c., a o kosztach procesu
na podstawie art. 98§1 i 3 k.p.c. Nadto Sąd Rejonowy rozstrzygnął o wydatkach związanych ze sporządzeniem opinii
przez biegłego stosownie do art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz art. 98§1 k.p.c.
Na podstawie art. 113 ust. 4 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd odstąpił od obciążania powódki
wydatkami, które nie zostały uiszczone.
Pismem z dnia 24 stycznia 2014 r. apelację od wyroku Sądu Rejonowego wniosła strona powodowa. Zaskarżyła ona
orzeczenie w części oddalającej powództwo ponad kwotę 1252,54 zł oraz rozstrzygnięcie o kosztach postępowania.
Wyrokowi zarzuciła naruszenie przepisów kodeksu postępowania cywilnego:
- art. 233§1 przez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów
- art. 227 w zw. z art. 224 przez przedwczesne zamknięcie rozprawy mimo niedostatecznego wyjaśnienia sprawy
- art. 232 przez niedopuszczenie dowodu z urzędu polegającego na dodatkowej opinii innego biegłego
- art. 328§2 przez powołanie się przez Sąd w uzasadnieniu wyroku na dowody, które nie zostały formalnie dopuszczone
i przeprowadzone w toku rozprawy.
Skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku przez zasądzenie dodatkowo od pozwanego na rzecz powódki
kwoty 2961,86 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 14 grudnia 2012 r. do dnia zapłaty, nadto zasądzenie
dodatkowo 70,00 zł tytułem kosztów postępowania w I instancji oraz o orzeczenie o kosztach postępowania
odwoławczego poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów apelacji wraz z kosztami zastępstwa
procesowego. Ewentualnie strona skarżąca domagała się uchylenia zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy
sądowi I instancji do ponownego rozpoznania – przy uwzględnieniu kosztów postępowania odwoławczego. Ponadto
wniosła o uzupełnienie materiału dowodowego przez dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu budownictwa.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja nie jest zasadna.
Jedną z naczelnych zasad procesu cywilnego w jego obecnym kształcie jest zasada kontradyktoryjności. Stosownie
do niej to strony gromadzą materiał procesowy i dostarczają go Sądowi. Regułą jest, że Sąd cywilny nie działa z
urzędu. Podstawowe znaczenie ma art. 6 k.c., który stanowi, że ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z
faktu tego wywodzi skutki prawne. Zgodnie z art. 227 k.p.c. przedmiotem dowodu są fakty mające dla rozstrzygnięcia
sprawy istotne znaczenie. Należy wskazać, że przepis ten adresowany jest do stron, które kierują wnioski dowodowe
do Sądu. Jeżeli strona powodowa miała poczucie, że sprawa jest niedostatecznie wyjaśniona i że nie dokonanie
odkrywek w łazience uniemożliwia ustalenie rozmiaru prac niezbędnych do poprawy dzieła i ich kosztu, to należało
zgłosić odpowiednie wnioski w postępowaniu przed Sądem I instancji. Stosownie do art. 224 k.p.c. przewodniczący
zamyka rozprawę po przeprowadzeniu dowodów i udzieleniu głosu stronom. Sąd nie poszukuje samodzielnie faktów
i dowodów. Zamknięcie rozprawy ma miejsce po udzieleniu głosu stronom właśnie po to, aby strony miały możliwość
ostatecznego wyrażenia swojego stanowiska, sprecyzowania wniosków. Należy podkreślić, że to strony dostarczają
Sądowi fakty i dowody, a Sąd rozstrzyga problem prawny.
Art. 232 k.p.c., którego naruszenie strona powodowa podnosi w apelacji, stanowi potwierdzenie powyższych rozważań
Sądu Okręgowego. Zdanie pierwsze tego przepisu wyraża regułę, zgodnie z którą strony są obowiązane wskazywać
dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Zdanie drugie to wyjątek od reguły, który daje
sądowi możliwość dopuszczenia dowodu nie wskazanego przez stronę. Należy podkreślić, że jest to jedynie możliwość,
a nie obowiązek Sądu. W przedmiotowej sprawie Sąd nie dopuścił dowodu z urzędu, bo nie musiał. Przyjął, że opinia
biegłego P. R. jest wystarczająca, rzetelna i to na niej oparł swe rozstrzygnięcie. Nie zastosował więc art. 232 zd. 2
k.p.c., co nie stanowi oczywiście naruszenia tego przepisu, bo jak wskazano daje on Sądowi możliwość, a nie kreuje dla
niego obowiązku działania z urzędu. To strona powodowa powinna była wystąpić z odpowiednim wnioskiem skoro
nie zgadzała się z opinią biegłego (czemu jednak nie dała wyrazu zgłaszając choćby zastrzeżenia do opinii biegłego).
Wniosek strony powodowej o uzupełnienie materiału dowodowego przez dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z
zakresu budownictwa zawarty w apelacji jest spóźniony. Stosownie bowiem do art. 381 k.p.c. Sąd drugiej instancji
może pominąć nowe fakty i dowody, jeżeli strona mogła je powołać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji,
chyba że potrzeba powołania się na nie wynikła później. Przepis ten jest przejawem zasady koncentracji materiału
procesowego. Ze stanu faktycznego nie wynika, by strona powodowa nie zgadzała się z opinią P. R.. Gdyby tak było, to
już w postępowaniu przed Sądem I instancji winny być zgłoszone stosowne wnioski. Z zasadą koncentracji materiału
procesowego ma również związek zarzut naruszenia przez Sąd art. 328§2 k.p.c. Strona powodowa podnosi, że Sąd
Rejonowy w uzasadnieniu wyroku powołał się na dowody, które nie zostały formalnie przeprowadzone i dopuszczone
w toku rozprawy. Jeżeli do pism procesowych były dołączone załączniki np. faktury, pisemne oświadczenia to nie było
już potrzeby roztrząsania tego w trakcie rozprawy ze względu na ekonomię procesową, co nie znaczy że Sąd nie mógł
oprzeć się na tych dowodach dostarczonych mu przez strony.
Należy podkreślić także, że prywatna opinia sporządzona przez biegłego na zlecenie strony nie jest tożsama z dowodem
z opinii biegłego w rozumieniu k.p.c. regulowanym w przepisach art. 278 i n. Ma ona dla Sądu pewien walor dowodowy
aczkolwiek jak wskazano nie jest tożsama z dowodem z opinii biegłego. Jeżeli rozstrzygnięcie sprawy wymaga wiedzy
specjalnej, sąd powołuje biegłego. Opinia prywatna nie jest dowodem wystarczającym do ustalenia okoliczności
wymagających wiedzy specjalnej, które mogą być ustalone wyłącznie w oparciu o opinię biegłego powołanego przez
sąd. Zgodnie z art. 233§1 Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie
wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Mając opinię specjalisty, biegłego sądowego P. R. Sąd przyjął, że
została ona sporządzona w sposób fachowy, pełny. Zgodnie z oceną swobodnej oceny dowodów miał takie prawo, tym
bardziej, że Sąd nie jest specjalistą z zakresu budownictwa. W interesie strony było w tym wypadku podniesienie w
postępowaniu przed Sądem I instancji, że z opinią biegłego nie zgadza się.
Biorąc pod uwagę powyższe rozważania oraz podzielając ustalenia i wnioski Sądu I instancji i przyjmując je za własne
na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Okręgowy apelację oddalił.
SSO. M. Kośka SSO T. Strojnowska SSO S. Buras