WOJ CIECH ZBI GNIEW GÓR SKI

INSTYTUT MIKROELEKTRONIKI I OPTOELEKTRONIKI
górski
WOJCIECH
ZBIGNIEW GÓRSKI
Wojciech Górski urodzi³ siê 9 maja 1930 roku w Warszawie. W okresie okupacji mieszka³
w Warszawie, gdzie uczêszcza³ do szko³y powszechnej Sióstr Zmartwychwstanek na ¯oliborzu, a nastêpnie do Szko³y Zawodowej Drogowej Ksiê¿y Marianów na Bielanach. Tam te¿,
w 1943 roku, wst¹pi³ do Szarych Szeregów.
W okresie Powstania Warszawskiego przebywa³ na wakacjach u rodziny ojca w Rybnie
ko³o Sochaczewa. W koñcu sierpnia 1944 roku uczestniczy³ w grupie m³odzie¿y, która podjê³a nieskuteczn¹ próbê przedostania siê na
pomoc walcz¹cej Warszawie.
W roku szkolnym 1944/1945 uczêszcza³
do drugiej klasy gimnazjum na tajnych kompletach w Rybnie ko³o Sochaczewa.
W latach 1945 –1949 uczêszcza³ do Gimnazjum i Liceum im. ks. Józefa Poniatowskiego
na ¯oliborzu w Warszawie, gdzie w maju 1949
roku ukoñczy³ szko³ê i otrzyma³ maturê.
W latach 1946 –1948 by³ cz³onkiem Aeroklubu Warszawskiego i ukoñczy³ kursy pilota¿u szybowcowego i motorowego w Rzadkowie, Fordonie, Piñczowie i Ligotce Dolnej.
W 1949 roku rozpocz¹³ studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej
(pr¹dy s³abe) przekszta³conym nastêpnie w Wydzia³ £¹cznoœci. Na Wydziale tym w 1953 roku ukoñczy³ studia in¿ynierskie, specjalizuj¹c
siê w zakresie elektroniki technicznej, a nastêpnie studia magisterskie, które ukoñczy³ w 1959
roku, specjalizuj¹c siê w zakresie elektroniki.
W 1973 roku obroni³ pacê doktorsk¹ Opracowanie metody pomiaru rzeczywistych parametrów pomp obrotowych z przedmuchem
powietrznym i uzyska³ tytu³ doktora nauk
technicznych.
Pracê zawodow¹ rozpocz¹³ 1 wrzeœnia
1951 roku pocz¹tkowo jako laborant w Katedrze Elektroenergetyki Politechniki Wroc³awskiej, a nastêpnie, od 1 lutego 1952 roku, jako
m³odszy asystent w Katedrze Radiotechniki
Politechniki Warszawskiej. Na Politechnice
Warszawskiej by³ zatrudniony jako nauczyciel
akademicki na stanowiskach asystenta, wyk³adowcy i starszego wyk³adowcy, zawsze pod
kierunkiem profesora Janusza Groszkowskiego,
kolejno w Katedrze Wysokiej Pró¿ni, Instytucie
Technologii Elektronowej i Instytucie Mikroelektroniki i Optoelektroniki, a¿ do przejœcia
na emeryturê w 1996 roku. W latach 1964 –
–1981 by³ pe³nomocnikiem Dziekana Wydzia³u, a w latach 1981–1983 pe³nomocnikiem
Rektora Politechniki Warszawskiej ds. studentów zamieszka³ych w akademikach.
W pocz¹tkowym okresie pracy na Uczelni
prowadzi³ æwiczenia rachunkowe i zajêcia laboratoryjne z przedmiotu „Lampy elektronowe”, a nastêpnie by³ jednym z twórców i przez
ponad 40 lat kierownikiem Laboratorium Techniki Wysokiej Pró¿ni. By³ wspó³autorem ksi¹¿-
Słowa kluczowe
n technika próżniowa
n miernictwo próżniowe
n normalizacja
INSTYTUT MIKROELEKTRONIKI I OPTOELEKTRONIKI
G
ki Wykrywanie nieszczelnoœci w aparaturze
pró¿niowej oraz twórc¹ i wieloletnim wyk³adowc¹ przedmiotu „Aparatura pró¿niowa”. Na
prze³omie lat osiemdziesi¹tych i dziewiêædziesi¹tych, po wycofaniu siê profesora Janusza
Groszkowskiego, przej¹³ prowadzenie wyk³adu z Techniki Wysokiej Pró¿ni. By³ autorem
kilkunastu publikacji z dziedziny wysokiej
pró¿ni, kilku zg³oszeñ patentowych oraz wielu komunikatów na konferencjach krajowych
i miêdzynarodowych.
Poczynaj¹c od po³owy lat siedemdziesi¹tych by³ jednym z inicjatorów oraz kierownikiem naukowym budowy krajowego, pierwotnego wzorca pró¿ni w zakresie od ciœnienia
atmosferycznego do 10 –6 mbara.
Za swoj¹ dzia³alnoœæ naukow¹, dydaktyczn¹ i wychowawcza by³ wielokrotnie nagradzany, otrzymuj¹c m.in.: Z³oty Krzy¿ Zas³ugi
(1973), Krzy¿ Kawalerski Orderu Odrodzenia
Polski (1983) oraz nagrody: Przewodnicz¹cego Komitetu Nauki i Techniki (1969) za udzia³
w realizacji wa¿nej dla gospodarki narodowej
pracy w zakresie rozwoju nauki i techniki oraz
Ministra Nauki, Szkolnictwa Wy¿szego i Techniki (1973) za osi¹gniêcia naukowe i za osi¹gniêcia w dziedzinie dydaktyczno-wychowawczej (1977), a tak¿e kilkakrotnie nagrody Rektora Politechniki Warszawskiej, w tym przyznan¹
w 1978 roku z³ot¹ odznak¹ „Zas³u¿ony dla
Politechniki Warszawskiej”.
Poczynaj¹c od drugiej po³owy lat piêædziesi¹tych, uczestniczył w ró¿nych pracach
z dziedziny normalizacji, a od kilkunastu lat
jest przewodnicz¹cym jednego z Komitetów
Technicznych Polskiego Komitetu Normalizacyjnego. By³ jednym z za³o¿ycieli i wielo-
letnim cz³onkiem Polskiego Komitetu Techniki Pró¿ni i Technologii Elektropró¿niowych.
Po ukoñczeniu Studium Wojskowego na
Politechnice Warszawskiej mianowany zosta³
w 1953 roku na stopieñ chor¹¿ego (artylerii),
a w 1958 roku na stopieñ podporucznika.
W latach 1988 –1990 by³ radnym Dzielnicowej Rady Narodowej ¯oliborz w Warszawie,
a w latach 1990–1994 radnym Rady Miasta
Sto³ecznego w Warszawie i zastêpc¹ przewodnicz¹cego Rady Dzielnicy-Gminy ¯oliborz
w Warszawie. Za swoj¹ dzia³alnoœæ na rzecz
m.st. Warszawy w 1980 roku wyró¿niony zosta³ Z³ot¹ Odznak¹ Honorow¹ „Za zas³ugi dla
Warszawy”, a w 2010 roku Odznak¹ „Za zas³ugi dla Miasta Sto³ecznego Warszawy”.
Poczynaj¹c od 1950 roku czynnie uprawia
¿eglarstwo, pocz¹tkowo regatowe, a nastêpnie
(od 1957 roku do dnia dzisiejszego) ¿eglarstwo
morskie, prowadz¹c corocznie wiele turystyczno-szkoleniowych i sta¿owych rejsów pe³nomorskich, g³ównie z m³odzie¿¹. Od 1961 roku
posiada stopieñ jachtowego kapitana ¿eglugi
wielkiej, a od 1962 roku jachtowego kapitana
motorowodnego.
Spo³eczn¹ dzia³alnoœæ w ¿eglarstwie rozpocz¹³ w 1957 roku, pocz¹tkowo w PTTK, a nastêpnie w Polskim Zwi¹zku ¯eglarskim. Za swoj¹ dzia³alnoœæ na tym polu wyró¿niony zosta³
w 2001 roku nadaniem mu godnoœci „Cz³onka
Honorowego Polskiego Zwi¹zku ¯eglarskiego”.
W 2004 roku odznaczony zosta³ Krzy¿em
Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz
Medalem Komisji Edukacji Narodowej.
Wojciech Górski jest wdowcem i ma jednego syna.
Interesuje siê turystyk¹ i sportem.