D - Sąd Rejonowy w Słupsku

Sygn. akt VI GC 162/14 upr
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 14 grudnia 2015 roku
Sąd Rejonowy w Słupsku Wydział VI Gospodarczy
w składzie następującym:
Przewodnicząca SSR Grażyna Krywiel-Markiewicz
Protokolant Marta Zięba
po rozpoznaniu w dniu 30 listopada 2015 roku w Słupsku
na rozprawie sprawy
z powództwa (...) Spółki Jawnej w S.
przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W.
o zapłatę
zasądza od pozwanej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. na rzecz powoda (...) Spółki Jawnej w S.
kwotę 6 527,70 zł (sześć tysięcy pięćset dwadzieścia siedem złotych 70/100) wraz z ustawowymi odsetkami od kwot:
• 405,90 zł od dnia 19 kwietnia 2013r. do dnia zapłaty;
• 2 423,72 zł od dnia 19 kwietnia 2013r. do dnia zapłaty;
• 405,90 zł od dnia 23 kwietnia 2013r. do dnia zapłaty;
• 1 008,60 zł od dnia 26 kwietnia 2013r. do dnia zapłaty;
• 2 000,00 zł od dnia 2 sierpnia 2013r. do dnia zapłaty;
• 283,58 zł od dnia 23 stycznia 2014r. do dnia zapłaty
oraz kwotę 1 467,00 zł (jeden tysiąc czterysta sześćdziesiąt siedem złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów procesu.
Sygn. akt VI GC 162/14
UZASADNIENIE
Powódka (...) Spółka Jawna w S. wniósł o zasądzenie od pozwanej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością
w W. kwoty 6 527,70 zł z ustawowymi odsetkami od kwot: 405,90 zł od 19.04.2013r., 2 423,72 zł od 19.04,2013r.,
405,90 zł od 23.04.2013r., 1 008,60 zł od 26.04.2013r., 2 000,00 zł od 2.08.2013r., 283,58 zł od dnia wniesienia
pozwu, do dnia zapłaty w każdym przypadku, wraz z kosztami procesu. W uzasadnieniu wskazała, że strony
współpracowały ze sobą i w ramach tej współpracy powódka wyprodukowała towar, który nigdy nie był kwestionowany
co do ilości i co do jakości. Powódka wystawiała faktury, które jedynie w części, tj. co do kwoty 5 246,18 zł
zostały zapłacone. Wpłata została zaliczona na najstarszą z faktur, z której do zapłaty pozostało jeszcze 2 000,00 zł.
Pozostałe faktury nie zostały uregulowane. Przedmiotem żądania są zatem należności z przedstawionych faktur oraz
skapitalizowane odsetki od zapłaconej po terminie należności głównej (kwota 283,58 zł).
W dniu 29.01.2014r. wydany został upominawczy nakaz zapłaty, uwzględniający powództwo, od którego pozwana (...)
spółka z o. o. w W. złożyła sprzeciw, zaskarżając nakaz zapłaty w całości. Wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenia
na jej rzecz kosztów procesu. Wskazała, że powódka wykonała usługę w sposób nieprawidłowy i niezgodny ze złożonym
zamówieniem. Wyjaśniła, że przedmiotem zamówienia było wykonanie usługi zgrzewania w oparciu o dostarczoną
folię, z której po wykonaniu zgrzewów powstawały worki foliowe. Ponieważ na folii były umieszczone wydruki, strony
wiedziały jaka ilość wydruków jest na przekazanej folii i jaka ilość woreczków powstanie. Powódka nie wykonała
prawidłowo umowy i nie przekazała pozwanej takiej ilości woreczków jakie znajdowały się na folii. W ten sposób
zniszczeniu, w poszczególnych rodzajach opakowań, uległo od 9,05 % do 56,07 % folii. Pozwana podniosła zarzut
potrącenia wierzytelności z tytułu szkód poniesionych w związku z niewykonaniem umowy w całości i zniszczeniem
towaru, a także utratą zysku. Wartość zniszczonej folii łącznie z utratą zysku z ich sprzedaży to kwota 25.373,06 zł.
Powódka w odpowiedzi na sprzeciw podtrzymała swoje stanowisko, zaprzeczając wyrządzeniu szkody. Podniosła, że
w procesie produkcji opakowań z folii poprzez jej zgrzewanie zawsze dochodzi do start materiałowych, a pozwana
była informowana, że przeciętne straty materiałowe wynoszą ok.15 %, przy czym wartość ta jest zależna od jakości
folii. Przekazana przez pozwaną folia była złej jakości, nadruki były rozmyte, pomiędzy warstwami folii znajdowały się
zanieczyszczenia. Zarzuciła niewiarygodność twierdzeń pozwanej co do ilości opakowań, które miały zostać uzyskane
z przekazanej folii, a nadto podważała sposób liczenia szkody. Z ostrożności procesowej zarzuciła nieskuteczność
potrącenia z uwagi na niewymagalność wierzytelności pozwanej, wobec braku wezwania do zapłaty.
W toku procesu pozwana złożyła powódce oświadczenie o potrąceniu wierzytelności w wysokości 25.373,06 zł jako
odszkodowania z tytułu poniesionych szkód z wierzytelności powoda w kwocie 6 527,70 zł (pismo z dnia 19.05.2014r.).
Sąd ustalił, co następuje:
Strony współpracowały ze sobą. Powódka wykonywała na zlecenie pozwanej zgrzewy z dostarczonej przez nią folii, w
wyniku czego powstawały worki foliowe:
• L. D. Majonez C. z korkiem,
• L. D. z korkiem Majonez (...)
• L. D. z korkiem Majonez Oliwkowy,
• L. D. N. do truskawek i poziomek,
• L. D. N. do borówek,
• L. D. N. do iglaków,
• L. D. N. do mchu
bezsporne
Powódka w korespondencji elektronicznej z 13.02.2013r. na zapytanie co do odpadowości przy zgrzewaniu
poinformowała pozwaną, że straty zależą od jakości dostarczonej folii. Dalej wskazała, że straty przy ostatniej
produkcji wynosiły 15%. W korespondencji z 26.02.2013r. wskazała, że na straty trzeba przyjąć 5 %.
dowód: korespondencja k. 87 – 89.
Powódka miała zastrzeżenia do jakości dostarczonej przez pozwaną folii. W grudniu 2012r. stwierdzono delaminację
folii (rozwarstwianie się) i rozmazany nadruk. W marcu i kwietniu 2014r. stwierdzono zanieczyszczenia pomiędzy
warstwami folii. W przypadku dużych niezgodności materiałowych służby kontroli jakości sporządzały dokument
niezgodność NC i blokowały dalszy proces produkcji. Odnotowano przypadek zwrotu materiału pozwanej.
dowód: dokumenty niezgodności (NC) i fotografie k. 90 – 95, korespondencja k. 98 i fotografie k. 103, zeznania
świadka A. P. k. 130 – 132, świadka A. S. k. 132 .
Pozwana zakończyła współpracę z powódką, nie będąc z tej współpracy zadowolona z uwagi na dużo mniejszą, niż
oczekiwana, ilość woreczków z danej partii folii – duża odpadowość.
dowód: zeznania świadka S. M. k. 183, D. A. k. 184 v.
Powódka po wykonaniu czynności wystawiła pozwanej faktury VAT:
• nr (...), w dniu 22.03.2013r. na kwotę 7 246,18 zł, z terminem zapłaty do 5.04.2013r.,
• nr 10/04/2013/ (...), w dniu 4.04.2013r., na kwotę 405,90 zł, z terminem zapłaty do 18.04.2013r.,
• nr 11/04/2013/ (...), w dniu 4.04.2013r., na kwotę 2 423,72 zł, z terminem zapłaty do 18.04.2013r.,
• nr 20/04/2013, w dniu 8.04.2013r., na kwotę 405,90 zł, z terminem zapłaty do 22.04.2013r.,
• nr 28/01// (...), w dniu 11.04.2013r., na kwotę 1 008,60 zł, z terminem zapłaty do 25.04.2013r.
dowód: faktury k. 16, 20, 24, 27, 30.
Powódka wydała pozwanej do faktury VAT nr (...).400 szt. opakowań L. D. Majonez C. z korkiem, 24.300 szt.
opakowań L. D. z korkiem Majonez (...), 25.940 szt. opakowań L. D. z korkiem Majonez Oliwkowy. Do faktury VAT
nr (...) wydała 6 600 opakowań L. D. nawóz do truskawek i poziomek. Do faktury nr (...) wydała 8 900 szt. L. D. nawóz
do borówek, 2 890 szt. L. D. nawóz do truskawek i poziomek, 12.900 szt. L. D. nawóz do iglaków, 15.240 szt. L. D.
nawóz do mchu. Do faktury nr (...) wydała 5 100 szt. L. D. nawóz do borówek, 1 500 szt. L. D. nawóz do iglaków. Do
faktury nr (...) wydała 5 900 szt. L. D. próba, 10.500 szt. D. L. próba.
dowód: dowody WZ, listy przewozowe k. 19, 21, 22, 23, 25, 26, 28, 29, 31, 32, 33.
Ilość opakowań wskazana na fakturach zgadzała się z ilością przekazaną pozwanej.
dowód: zeznania świadka D. A. k. 185.
W dniu 8 lipca 2013 r. pozwana wpłaciła na rzecz powódki kwotę 5 072,15 zł tytułem zapłaty za fakturę VAT nr (...).
Następnie w dniu 1 sierpnia 2013 r. wpłaciła powódce kwotę 3.000 zł tytułem opłaty za fakturę VAT nr (...).
dowód: potwierdzenie przelewu k. 17,18.
Na dzień 20.01.2014r. powódka stwierdziła zadłużenie pozwanej na kwotę 6 244,12 zł z powyższych faktur, przy czym
z faktury nr (...) pozostała do zapłaty kwota 2 000,00 zł.
Wobec braku dalszych wpłat, powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty łącznej 6 411,22 zł z tytułu niezapłaconych
faktur oraz kosztów odzyskiwania należności.
dowód: stan aktualny zobowiązań k. 15, wezwanie do zapłaty k. 34-35.
Pismem z dnia 19 maja 2014 r. pozwana oświadczyła, że potrąca wierzytelność przysługującą jej względem powódki
w łącznej wysokości 25.373,06 zł, jako odszkodowanie z tytułu poniesionych szkód w związku z nienależytym
wykonaniem umowy zgrzewania folii i produkcji opakowań, z wierzytelnością powódki w kwocie 6 527,70 zł. Wezwała
też – odwołując się do umorzenia wierzytelności do wartości niższej – do zapłaty kwoty 18.845,36 zł.
dowód: oświadczenie k. 121 – 123.
Sąd zważył, co następuje:
W sprawie bezspornym jest, że strony łączyła umowa o dzieło (art. 627 k.c.). Przez umowę o dzieło przyjmujący
zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego działa, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia. Umowa ta
zaliczana jest do umów rezultatu, bowiem dzieło ma być rezultatem zamierzonym przez strony, a ryzyko nieosiągnięcia
rezultatu zawsze obciąża przyjmującego zamówienie.
Spornym jest, czy powódka wykonała dzieło zgodnie z umową i czy w związku z tym należy się jej zapłata
wynagrodzenia.
W tym miejscu zważyć należy, że utarte orzecznictwo sądowe wskazuje, że zgodnie z zasadami procesu cywilnego
ciężar gromadzenia materiału dowodowego spoczywa na stronach (art. 232 k.p.c., art. 3 k.p.c., art. 6 k.c.). Jego
istota sprowadza się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności
przedstawienia dowodów. Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla
sprawy jest tylko to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona,
która nie udowodni przytoczonych twierdzeń, utraci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem. (patrz wyrok
Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 28 sierpnia 2014r. I ACa 286/14, LEX 1511625). Co więcej, samo zaprzeczenie
okolicznościom dokonane przez stronę procesową wywołuje ten skutek, że istotne dla rozstrzygnięcia sprawy fakty
stają się sporne i muszą być udowodnione, zaś w razie ich nieudowodnienia Sąd oceni je na niekorzyść strony,
na której spoczywał ciężar dowodu, chyba że miał możność przekonać się o prawdziwości tych twierdzeń na innej
podstawie (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 kwietnia 1975 r., wydane w sprawie III CRN 26/75, opubl.
LEX nr 7692). Nadto, zgodnie z obowiązującą procedurą cywilną nie do sądu należy zarządzanie dochodzeń w celu
uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie.
Innymi słowy sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzania z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia
okoliczności spornych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.) – nie może on dopuszczać dowodu z urzędu,
który nie był wskazany przez stronę, czy jej pełnomocnika procesowego (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z
dnia 7 grudnia 2000 r., wydane w sprawie II CKN 1322/00, opubl LEX nr 51967, wyrok Sądu Najwyższego z dnia
26 stycznia 2000 r., wydany w sprawie III CKN 567/98, opubl. LEX nr 52772, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9
września 1998 r., wydany w sprawie II UKN 182/98, opubl. OSNP 1999/17/556). Obowiązek przedstawiania dowodów
spoczywa bowiem na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy
istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na tej stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne.
W ocenie Sądu, powódka wykazała zasadność swojego roszczenia. Na poparcie swoich twierdzeń przedstawiła faktury
VAT, dowody WZ, zeznania świadków, korespondencję e-mailową.
Z dowodów tych wynika fakt wykonania umowy i wydania pozwanej opakowań w ilości wskazanej w fakturach.
Pozwana nie kwestionowała, że taką ilość woreczków odebrała. Zgodność ilościowa została potwierdzona w zeznaniach
świadka D. A., a ponadto wynika z porównania zapisów na fakturach z dowodami w zakresie wydania towaru.
Pozwana nie kwestionowała też wysokości umówionego wynagrodzenia. To pozwala na stwierdzenie, że umowa w
zakresie wyprodukowania opakowań, dostarczonych następnie pozwanej i objętych wystawionymi fakturami, została
wykonana, a powódce należne jest wynagrodzenie określone w fakturach VAT załączonych do pozwu.
Zarzut pozwanej dotyczył nienależytego wykonania zobowiązania przez powódkę poprzez niedostarczenie woreczków
w ilości odpowiadającej ilości nadruków na folii, z uwzględnieniem 5 % odpadowości. W związku z tak postawioną
tezą pozwana wskazała, że poniosła szkodę w wysokości 25.373,06 zł i złożyła oświadczenie o potrąceniu tej kwoty z
kwotą objęta żądaniem pozwu, czyniąc to w sprzeciwie, a następnie w dalszym etapie postępowania.
W tym miejscy należy wskazać, że rozpatrywana sprawa należy do kategorii spraw rozpoznawanych w postępowaniu
uproszczonym. Zgodnie bowiem art. 505[1] k.p.c. przepisy o postępowaniu uproszczonym stosuje się w sprawach
należących do właściwości sądów rejonowych o roszczenia wynikające z umów, jeżeli wartość przedmiotu sporu nie
przekracza dziesięciu tysięcy złotych ( pkt 1 ). Wartość przedmiotu sporu określa kwota 6 527,70 zł, a dopuszczalność
połączenia zgłoszonych roszczeń w ramach jednego pozwu wynika z przepisu art. 505[3]§ 2 k.p.c. Roszczenia te
wynikają z zawartych umów o dzieło ( art. 627 k.c. ).
Konsekwencją zakwalifikowania sprawy do postępowania uproszczonego jest ograniczenie w zakresie zarzutu
potrącenia. W myśl art. 505[4]§ 2 k.p.c. powództwo wzajemne oraz zarzut potrącenia są dopuszczalne, jeżeli
roszczenia nadają się do rozpoznania w postępowaniu uproszczonym.
Zdefiniowanie spraw przynależnych do kategorii spraw rozpoznawanych w postępowaniu uproszczonym, dokonane
w art. 505[1] k.p.c., i wskazanie kwoty granicznej dziesięciu tysięcy złotych, wyklucza możliwość zgłoszenia zarzutu
potrącenia. Zarzut ten bowiem jest związany z roszczeniem określonym kwotą 25.373,06 zł.
W tym stanie rzeczy pozwana nie mogła skutecznie podnieść w tym procesie zarzutu potrącenia, co nie wyklucza
możliwości dochodzenia roszczenia w odrębnym postępowaniu.
Wobec powyższego, zarzut zgłoszony przez pozwaną – z przyczyn natury procesowej – został pominięty przy
rozstrzyganiu sprawy.
W tej sytuacji uznać należało za uzasadnione żądanie pozwu obejmujące kwotę 6 527,70 zł z tytułu wynagrodzenia
za wyprodukowanie woreczków i z tytułu skapitalizowanych odsetek za opóźnienie w zapłacie ( wyliczenie nie było
kwestionowane).
Dlatego też, na podstawie art. 627k.c., 481k.c. i 482 k.c. orzeczono, jak w sentencji wyroku. Odsetki zasądzono od dat
wskazanych w pozwie, które były datami spójnymi z danymi zawartymi w fakturach w zakresie terminu zapłaty.
Pozwana, jako strona przegrywająca, ponosi w całości koszty procesu. Po stronie powódki, mającej prawo do zwrotu
kosztów procesu ( art. 98 k.p.c. ), odnotowano koszty w postaci opłaty od pozwu 250 zł, wynagrodzenia pełnomocnika
radcy prawnego ( 1 200zł) z opłatą od pełnomocnictwa (17zł) - art. 99 w zw. a art. 98§3 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 4
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz
ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu - Dz. U. z 2002r.,
Nr 163, poz. 1349 ze zm.