Apostolstwo świeckich w diecezji łowickiej. 39

W sposób szczególny powołane do
służby w Kościele jest duchowieństwo.
Św. Paweł mówi, iż „Różne są dary posługiwania …” ( 1 Kor 12, 5) w swoich przemowach opowiada i otwiera się na różne
możliwości posługi.
Pan Jezus w zbawczej misji ludzkości
powierza głoszenie Dobrej Nowiny apostołom, ale z biegiem lat i wraz z szybkim
rozwojem cywilizacji wzrasta zapotrzebowanie na pokarm duchowy tj. Słowo Życia, a tym bardziej na osoby, które będą
przez świadectwo życia zachęcać innych
do podążania ku Bogu.
W XXI wieku korzystając z ustaleń
Soboru Watykańskiego II, Kościół otworzył się na posługę i nadal wzywa ludzi
świeckich do niesienia Orędzia Ewangelii,
w różne środowiska. Ojcowie Soborowi
opracowali Dekret o Apostolstwie Świeckich wydany dn. 18. listopada 1965 roku.
W jednym z punktów jest mowa wprost,
że „świeccy posiadają niezliczone okazje
do prowadzenia apostolstwa w zakresie
ewangelizacji i uświęcania. Samo świadectwo życia chrześcijańskiego i dobre czyny
spełniane w duchu nadprzyrodzonym mają moc przyciągania ludzi do wiary i do
Boga. Pan Jezus powiedział: „Tak niech
wasze światło jaśnieje przed ludźmi,
aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili
Ojca waszego, który jest w niebie”
(Mt, 5, 16).
Apostolstwo świeckich
w diecezji łowickiej.
W odpowiedzi na naukę Kościoła,
także i w naszej diecezji kapłani wraz ze
świeckimi podejmują działania zakładając
stowarzyszenia, wspólnoty, ruchy, koła
modlitewne gdzie osoby świeckie gromadzą się i ubogacają się nawzajem postawą
miłości, tworząc w ten sposób żywy organizm Kościoła, bo jak mówi Pismo:
”Jesteście jak żywe członki Kościoła,
gdzie głową jest Chrystus” (por. 1 Kor 12,
12).
W Polsce działa ponad 150 ruchów i
stowarzyszeń katolików świeckich, zrzeszających ok. 2 mln wiernych. Są wśród
nich wspólnoty o ponad tysiącletniej historii oraz takie, które powstały kilkanaście lat temu.
Diecezja Łowicka posiada też różne
stowarzyszenia, ruchy, grupy modlitewne,
gdzie w większości zaangażowane są osoby świeckie, a kapłani pełnią opiekę duchową. Są to między innymi :
Akcja Katolicka
Jej zasadniczym celem jest formacja duchowa, moralna, a także kulturalna. Ważnym zadaniem dla jej członków jest świadome uczestnictwo we wszystkich sferach
życia publicznego i realizacja społecznego
wymiaru wiary. Zadaniem członków Akcji
39
Katolickiej jest oddziaływanie na bliskie
im środowiska, zwłaszcza związane z
miejscem pracy, dokąd nie zawsze mogą
dotrzeć kapłani. Jest to praca ewangelizacyjna i formacyjna prowadzona wśród
własnych członków, jak i w najbliższym
otoczeniu. Celem jest dążenie do najpełniejszego poznania ewangelicznych prawd
wiary, ich rozumienia i realizowania w
codziennym życiu. Tym celem jest również stworzenie nowego sposobu myślenia
bardziej dojrzałego.
„Civitas Christiana”
Podejmuje problematykę rodziny i wychowania, stoi w obronie prawa do życia człowieka od poczęcia do naturalnej śmierci.
Zajmuje się sprawami kultury narodowej,
godnych warunków życia człowieka i narodu oraz niepodległości Polski i jej godnego miejsca we wspólnocie międzynarodowej. Realizując swój program służy
człowiekowi w jego naturalnych warunkach społecznych, przede wszystkim w
społeczności rodzinnej, narodowej i obywatelskiej.
Domowy Kościół
Ruch świeckich (małżeńsko-rodzinny),
działający w ramach Ruchu Światło-Życie.
Dąży do odnowy małżeństwa i rodziny
poprzez wdrażanie do:
- życia Słowem Bożym, aby stawało się
ono Słowem Życia;
- życia modlitwą, jako osobistego spotkania z Chrystusem, swoim Zbawicielem;
- życia sakramentalnego, zwłaszcza eucharystycznego;
- dawania świadectwa o swoim spotkaniu
z Chrystusem w małżeństwie, rodzinie i
wobec innych ludzi;
- postawy służby we wspólnocie Kościo-
40
ła, według otrzymanych darów.
Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży
„Zasadniczym celem KSM jest kształtowanie dojrzałych chrześcijan oraz aktywne
uczestnictwo we wspólnocie i misji Kościoła przez szerzenie i upowszechnianie
katolickich wartości i zasad we wszystkich
dziedzinach życia, zwłaszcza społecznego
i kulturalnego” (Statut KSM, par.13).KSM
zrzesza młodych ludzi w wieku od 14 do
30 lat, pragnących twórczo i aktywnie wykorzystać swoją młodość. KSM to także
najlepszy sposób, by odnaleźć swoje miejsce nie tylko w grupie rówieśników w
szkole bądź parafii, ale w Stowarzyszeniu
tworzącym w Polsce jedną wielką rodzinę.
Rodzinę ludzi młodych, gotowych całym
swoim życiem „służyć Bogu, Kościołowi i
Ojczyźnie”.
Grupy Modlitwy O. Pio
Grupy te nie są stowarzyszeniem, nie mają
przewodniczących ani nie wymagają zapisywania się wiernych, uczestniczących w
ich działalności; nie mają specjalnych programów, jedynie metodę przystosowana
do duchowej specyfiki wiernych w różnych krajach. Ich celem, podobnie jak
założeniem O. Pio, jest opasanie całego
świata łańcuchem, żywym różańcem modlitwy oraz odnowienie życia chrześcijańskiego (miłości do Boga i do bliźniego).
Jedynym zobowiązaniem członków grup
jest gromadzenie się, przynajmniej raz w
miesiącu, na wspólnej modlitwie pod kierownictwem kapłana oraz zapraszanie do
udziału w tej modlitwie przyjaciół i znajomych. Powstanie grup możliwe jest jedynie za zgodą miejscowego biskupa. Grupy
Modlitwy działają obecnie w 34 krajach
świata, ogółem skupiają ok. pół miliona
osób. Do największych z działających w
Polsce należy grupa w Nowym Sączu, licząca prawie 3 tys. członków. Fenomenem jest również Internetowa Grupa Modlitwy, założona w 2000 r.
Koła Żywego Różańca
Ta grupa codziennie odmawia Różaniec
Święty w intencji papieskiej, misyjnej, parafialnej oraz własnej. Stowarzyszenie
omadla cały Kościół powszechny i lokalny
przez odmawianie codziennie Różańca św.
W modlitwie osobistej członkowie praktykują codziennie odmawianie jednej dziesiątki Różańca w podanej intencji. Natomiast tajemnica i dziesiątka Różańca jest
wyznaczana przez zelatora Róży podczas
comiesięcznych zmian. Członkowie spotykają się wspólnie co miesiąc na modlitwie
oraz wymianie tajemnic. Podczas miesięcznych spotkań zbierana jest mała ofiara na rzecz Żywego Różańca oraz Kościoła powszechnego i lokalnego.
Odnowa w Duchu Świętym
gromadzi wielu ludzi świeckich w różnym
wieku i z różnych środowisk, odnajdujących dzięki niej swoje miejsce w Kościele i
świecie. Osoby te tworzą grupy modlitewne, liczące od kilku do kilkuset członków.
Łączy ich chrzest w Duchu Świętym
– podstawowe doświadczenie wiary, znane
pierwszym chrześcijanom. Grupy modlitewne spotykają się co tydzień na dwutrzygodzinnych spotkaniach modlitewnych, których głównym elementem jest
głośna, żywa modlitwa. Mają one najczęściej strukturę otwartą, lecz pewne elementy spotkania powtarzają się: zaproszenie Ducha Świętego do prowadzenia spotkania, uwielbienie Boga (ten rodzaj modlitwy przeważa), słuchanie Słowa Boże-
go, nauczanie, osobiste świadectwo życia
niektórych uczestników spotkania. Na
spotkaniach modlitewnych ujawniają się
charyzmaty. Grupy modlitewne prowadzone są najczęściej wspólnie przez duszpasterza i zespół świeckich animatorów z
liderem na czele; spotkania odbywają się
zwykle przy parafii.
Ruch Światło - Życie
gromadzi ludzi różnego wieku i powołania: młodzież, dzieci, dorosłych, jak
również kapłanów, zakonników, zakonnice, członków instytutów świeckich oraz
rodziny w gałęzi rodzinnej, jaką jest Domowy Kościół. Poprzez odpowiednią dla
każdej z tych grup formację Ruch ŚwiatłoŻycie wychowuje dojrzałych chrześcijan
i służy odnowie Kościoła przez przekształcanie parafii we wspólnoty wspólnot. Cel Ruchu Światło-Życie jest osiągany poprzez realizację programu francuskiego. Każdy uczestnik Ruchu po ewangelizacji, prowadzącej do przyjęcia Jezusa
Chrystusa jako swego Pana i Zbawiciela,
uczestniczy w formacji w grupie uczniów
Jezusa (deuterokatechumenat)a następnie
we wspólnocie diakonijnej, podejmując
konkretną służbę (diakonię) w Kościele
i świecie. Ewangelizacja - katechumenat diakonia, to trzy etapy drogi formacyjnej
Ruchu Światło-Życie na wszystkich poziomach formacji. Specyfiką metody Ruchu
Światło-Życie jest realizacja zasady "życie
z życia" i zasady organicznego wzrostu.
Stowarzyszenie Rodzin Katolickich
skupia osoby, które akceptują naukę Kościoła, a w szczególności naukę o małżeństwie i rodzinie. Celem Stowarzyszenia jest
wspieranie członków w ich życiu małżeńskim i rodzinnym zgodnie z etyką katolic-
41
ką, a także przekazywanie i propagowanie
wartości etycznych i kulturowych naszego
narodu. Do zadań Stowarzyszenia należy
podejmowanie rozmaitych inicjatyw politycznych, społecznych i gospodarczych,
mających na celu wszechstronną pomoc
rodzinie. Ważnym zadaniem jest troska o
rozwój osoby ludzkiej, o zachowanie życia ludzkiego od chwili poczęcia aż do
naturalnej śmierci i o właściwe warunki
jego rozwoju. Również do zadań Stowarzyszenia należy praca wychowawcza
wśród dzieci i młodzieży oraz podnoszenie i pogłębianie kultury życia małżeńskiego i rodzinnego. Swoje cele Stowarzyszenie realizuje poprzez reprezentowanie
interesów rodzin wobec władz publicznych. Ważną sprawą jest organizowanie
pomocy materialnej i prawnej rodzinom,
samotnym matkom, rodzinom wielodzietnym oraz rodzinom zagrożonym.
Chemin Neuf
Wspólnota Chemin Neuf (Nowa Droga)
jest wspólnotą katolicką o powołaniu ekumenicznym, powołana szczególnie do
pracy na rzecz jedności między Kościołami, jedności i pojednania osoby, małżeństwa i rodziny, między krajami i narodami,
w Kościele. Jest to wspólnota międzynarodowa. Istnieje w ponad 60 krajach świata i jest mocno „zakorzeniona” w 25-ciu z
nich. Liczy dzisiaj ponad 1400 osób różnych narodowości. W Polsce wspólnota
obecna jest od 1994 r. W 1998 r., dekretem ks. Biskupa K. Romaniuka. W lutym
2005 r. Józef Kardynał Glemp, Arcybiskup Metropolita Warszawski, Prymas
Polski, erygował Publiczne Stowarzyszenie Wiernych Wspólnota Chemin Neuf na
terenie Archidiecezji Warszawskiej, a w
czerwcu 2010 r. Abp Henryk Hoser SAC
42
na terenie Diecezji Warszawsko-Praskiej.
Każda ze wspomnianych wspólnot ma
określony program formacyjny, określone
tzw. stopnie wzrostu duchowego; przeznaczona jest dla określonej grupy wiekowej jak i potrzeb egzystencjalnych. Niektóre stowarzyszenia prowadzą m.in. w
okresie wakacyjnym, czy ferii zimowych,
wyjazdy rekolekcyjne w górach, nad morzem, czy nad jeziorem, gdzie można zastanawiać się nad sensem własnego życia i
kontemplować Stwórcę; a po powrocie
– jak mówią osoby uczestniczące w tych
wyjazdach – „z naładowanym akumulatorem wiary, nadziei, miłości” wkraczać w
kolejny etap formacji. Na takich wyjazdach i w trakcie pracy rocznej uczestnicy
pochylają się nad Słowem Bożym – co
Bóg przez Słowo mówi do nich osobiście?; dzielą się swoimi przeżyciami w rozmowie ze współbraćmi i siostrami; uczestniczą we Mszy Świętej. Budują w ten sposób osobistą i wspólnotową relacje do
Zbawiciela.
Jaki jest sens, aby ludzie świeccy tworzyli Wspólnotę Kościoła, tj. apostolstwo?
Odpowiedzią lub okazją do zastanowienia
się, niech będzie historia pewnej osoby,
która poprzez apostolstwo świeckich odnalazła swoje powołanie.
Jest wspólnota, której charyzmat ma pomagać w przemianie człowieka ze starego w
nowego, tj. „z człowieka cielesnego w człowieka duchowego”. Zanim tam trafiłem czułem
się sam, bezwartościowy, a co najważniejsze
stałem przed pytaniem co zrobić ze swoim
życiem po maturze. Dużym problemem w
akceptowaniu dla mojego otoczenia było to, iż
nie potrafiłem imprezować bez alkoholu.
Ktoś jednak przyłączył się na mój szlak
życia. Tą osobą był Ks. Proboszcz dzięki,
któremu zostałem zapisany na wyjazd rekolekcyjny w góry na ok. 15 dni. I tak się zaczęła moja przygoda z Bogiem, wspólnotą,
a co najważniejsze trwa nadal. Powoli odkrywałem siebie, że jestem zauważony i potrzebny wspólnocie, bo mogę choć przez dobre
słowo, moją obecność czy żarcik służyć ludziom. Zrozumiałem, że nie za wszystko
trzeba oczekiwać zapłaty, ale służyć swoim
świadectwem życia i się cieszyć, iż można
komuś pomagać, rozumieć jego problemy.
Poprzez modlitwę Słowem Bożym odkryłem
przed Zbawicielem swój cel życia, gdzie mnie
Najwyższy posyła. Jezus chciał mnie tam
gdzie są ludzie z problemami, ludzie szczęśliwi, osoby poszukujące, abym wśród nich
przebywał. Tak zostałem wyprowadzony ze
swojej samotni życia do wspólnoty gdzie są
zwyczajne osoby, ale jakże bogate w swych
osobowościach i darach złożonych w nich
przez Stwórcę. Zawdzięczam Bogu i wspólnocie, możliwość uświadomienia, że są ludzie, którzy potrafią się bawić bez alkoholu,
niezależnie od rodzaju czy charakteru imprezy. Taka świadomość dała mi motywacje do
kolejnych kroków w mojej przemianie.
W pewnym momencie formacji zdecydowałem
się podpisać przed Bogiem przyrzeczenie o
abstynencji na całe życie. Taki krok podjąłem dlatego, że miałem w dzieciństwie tatę,
który nadużywał alkoholu, bił mamę, która
codziennie płakała. Pamiętam te chwile i to
one cisną jeszcze dziś łzy do oczu. Mogę
powiedzieć, że kiedy byłem chłopcem w gimnazjum to tacie śmierć podała rękę, wykorzystując do tego przysłowiową „flaszkę”.
Był to ciężki czas, gdzie dochodziłem do
siebie przez parę kolejnych lat. Dzięki
wspólnocie i osobom spotkanym otrzymałem
dar patrzenia inaczej na rzeczywistość. Zobaczyłem, że jest lepszy świat, mogę trzeźwo
patrzeć na przyszłość dzięki osobom poznanym w tej grupie. Tam też spotkałem Pana
mego życia, z którym potrafię spotkać się w
Najświętszym Sakramencie i kontemplować
Jego obecność. Bycie we wspólnocie pozwala
zmierzać do Boga razem z innymi, a tym
samym uczy bycia z drugim człowiekiem.
Przeżywać zupełnie inaczej swoje zarówno te
cięższe, jak i te dobre chwile, bo ma się, kogoś na kim można polegać.
Bibliografia:
1 Sob. Wat. II II Dekret o Apostolstwie Świeckich dn. 18.
XI. 1965 roku s. 382. ;
2 Informator Diecezji Łowickiej, Aktualizacja
z dn. 1.X. 2009 r
3. Strony www. Odpowiednich w.w. ruchów.;
43