Kopiec XII2010 recenzje.pub

II Liceum Ogólnokształcące im. Mikołaja Kopernika we Włocławku
Recenzje
,,Nienormalni” Polski film dokumentalny z 1980r. „Nienormalni”w reżyserii Jacka Bławuta, zreali‐
zowany w Specjalnym Ośrodku Wychowawczym w Kozicach Dolnych, to historia wychowanków tego Ośrodka. Film ukazuje problematykę nietolerancji osób niepeł‐
nosprawnych na przełomie lat 80 i 90‐tych. Dość kontrowersyjny tytuł ma na celu postawienie wyraźnej granicy między ludźmi zdrowymi czyli normalnymi a osobami odmiennymi. Film rozpoczyna się od lekcji, podczas której dzieci opowiadają o swoich rodzinach. Mówią o nich czule, z tęsknotą, jak każde inne dziecko. Poznaje‐
my Tomka, który czas wolny spędza siedząc w swoim fotelu i marząc o tym, by być takim jak detektyw Andrzej Dempscy, Mariusza grającego na mandolinie, gimna‐
styczkę Grażynkę, Piotrusia piłkarza, eleganta, który jest miłośnikiem tańca, Darka, który nieustannie próbuje dodzwonić się do siostry, a także wiele innych dzieci. Jest tu także Ewa kuchareczka oraz najstarszy z podopiecznych, Gucio. Wyraźnie widać także cechy opiekunów ośrodka. Są oni troskliwi, łagodni, bardzo cierpliwi i wyrozumiali. Do szkoły przybywa nowy nauczyciel muzyki z Warszawy, Leszek Płoch, którego zadaniem jest nauczenie dzieci gry na instrumentach w ciągu miesiąca. Scenarzysta i reżyser, Jacek Bławut, poprosił go, by z po‐
czątku był wymagający i surowy, chciał w ten sposób sprawdzić zachowanie podopiecznych. Tak więc od samego początku nauczy‐
ciel, gdy tylko dzieci wybrały sobie instrumenty, oczekuje od nich synchronizacji, jest bardzo niecierpliwy, skupia się głównie na brzmieniu. Z początku dzieci są zagubione, zlęknione, aż w końcu zaczynają się buntować. Kasia wychodzi z lekcji. Następnie To‐
mek porzuca instrument i również wychodzi z sali. Potem reszta klasy nie chce współpracować z nauczycielem. Pan Leszek rozma‐
wia z Kasią o jej zachowaniu. Podczas tej rozmowy dziewczynka mówi mu, że powinien podejść do nich delikatniej. Przełomowym momentem jest scena, w której Tomek pozwala usiąść nauczycielowi na swoim krzesełku. Między panem Leszkiem a dziećmi rodzi się przyjaźń. Zamiast wymagać od dzieci‐uczy je, zaczyna rozumieć ich poglądy na świat. Po zakończeniu swojej miesięcznej pracy w ostatniej chwili nie wraca jednak do domu. Zostaje w ośrodku razem z dziećmi. Film pokazuje różne historie z życia osób niepełnosprawnych. Ukazana jest sytuacja, gdy elegant wybiera się na dyskotekę. Kamera doskonale pokazuje jego zadowolenie, lecz chłopiec nie zdaje sobie sprawy z tego, że inni odsuwają się od niego, obserwują go i naśmiewają się z jego odmienności. Następnie zostaje on wyrzucony z zabawy. Jest to bardzo realistyczne przedstawienie sytuacji osób chorych. Pokazano także Grażynkę i Tomka podczas olimpiady i jej nieopisaną radość z uzyskania wysokich not. Kamera bar‐
dzo wyraźnie przedstawia emocje i uczucia, jakie towarzyszą bohaterom. Także podczas przedstawienie reżyser dobrze uchwycił momenty, z których dzieci cieszą się z tego, co robią. Wykonane są zbliżenia twarzy, gdy dzieci mają na nich wymalowane skupie‐
nie, ciekawość, radość czy smutek. Bławat operuje kamerą tak, by widz mógł dostrzec każdą stronę życie nienormalnych. Nie jest to żadna próba wymuszenia na odbiorcach litość czy współczucia. Reżyser pozostawia widzom pole do własnych przemyśleń, jest bardzo obiektywny. Pokazuje, że także i ludzie upośledzeni mają swoje plany i zainteresowania. Artysta zamierza przybliżyć wi‐
dzom ten problem i wpłynąć na ich poglądy na temat niepełnosprawnych. Film został zadedykowany rodzicom i opiekunom dzieci specjalnej troski i był nagrodzony Nagrodą Don Kichota w 1991 Polskiej Federacji Dyskusyjnego Klubu Filmowego, nagrodą im. Josepha von Sternberga oraz otrzymał wyróżnienie specjalnie Jury na Mię‐
dzynarodowym Fes walu Filmowym w San Sebas an w 1991r. Lidia Bronisz II g