Wędrowiec Doszedłem skraju płaskiej tarczy ziemi. Za mną zostały

Wędrowiec
Doszedłem skraju płaskiej tarczy ziemi.
Za mną zostały grody, zamki, sioła,
Wieże kościołów wyciągnięte w górę,
Pola i drogi, rzek meandry liczne.
Szedłem przez pustki - tam - "ubi leones",
Kynocefale są i lotofagi.
Nie mogę skarżyć się na brak doświadczeń.
Doszedłem w końcu do samego skraju
i pochylony - ciekaw, mimo trwogi
sferę gwiazd stałych przeniknąłem wzrokiem.
Te wszystkie lata nieustannie w drodze
spędziłem - gnany gorącym pragnieniem,
by wiedzieć wreszcie na pewno, do końca
- co jest, co nie jest, co nie było, będzie ...
Wracam z daleka. Co wdziałem - milczę.
Nikt mnie tu nie zna , a kto znał - zapomniał.
Wszystkich przyjaciół pożegnałem w drodze.
Oni zostali przy kowadle, krosnach,
książce i kielni - pewni tylko tego ,
co tknięte ręką dziedziczyła pamięć.
Nikt mnie nie pyta, co widziałem. Milczę.
Liczy się ziemia, bo bieleją zboża,
dom , gumna , brama, kołowrót u studni,
krzesło przy stole i ławka w kościele.
Komu potrzebna niechciana odpowiedź?