Pół wieku horroru (2)

Nr 23 (483) 5 – 11 VI 2009 r.
W
poprzednim odcinku opisaliśmy makabryczne zboczenia seksualne, jakie na swoich podopiecznych uskuteczniali księŜa i zakonnice. Ale
to nie oddaje rozmiaru potworności, która działa się w irlandzkim
systemie wychowawczym przez ponad 50 lat.
Blisko 1000 (!) księŜy i 800 (!)
zakonnic, którym udowodniono molestowanie dzieci, to tylko część horroru. Potworna część, ale ktoś moŜe powiedzieć, Ŝe jakimś cudem urodziła się wyjątkowo plugawa populacja dewiantów i nie naleŜy z nią
utoŜsamiać wszystkich pozostałych,
których przesłaniem było pomaganie sierotom.
Kazały stać na jednej nodze, później
biczowały. Jak ktoś stracił równowagę, to wszystko zaczynało się od początku. Musiałyśmy stać prosto, Ŝeby przestały bić”.
Ava:
„Nie było zrozumienia tego systemu, nikt nie potrafił powiedzieć stop.
JeŜeli starsza osoba bije cię, uznawaliśmy, Ŝe tak musi być. Myślałam, Ŝe
to normalne. Potem dowiedziałam się,
Ŝe młode siostry od samego początku były uczone, jak postępować
z dziećmi. Nawet przymuszano je do
tego siłą. Mówiono im, Ŝe »dzieci trzeba bić od małego, Ŝeby wyrosły na
ludzi«. W końcu zaczynały w to wierzyć. Później w tych »metodach wychowawczych« chciały być jak najlepsze. Prześcigały się nawzajem”.
NASI OKUPANCI
Eva:
„Jeśli w Rosminians (jeden z kościelnych sierocińców) jakieś dziecko
zsiusiało się w nocy w łóŜko, to miało polewaną pościel i swoje ubrania
moczem przez kilka miesięcy. Moczem innych dzieci, który w tym celu
gromadziły zakonnice. Kiedy ktoś moczył się w nocy, otrzymywał straszne
kary. Raz, gdy to mi się przydarzyło,
zostałam przywiązana linami do haków na suficie. Wisiałam do góry nogami. Siostra powiedziała, Ŝe muszę
się wysuszyć. Jak bielizna. Nie wiem,
ile czasu tak wisiałam. Kwadrans albo kilka godzin. Zemdlałam, więc nie
wiem. Bywało jeszcze gorzej. Kilka razy (a pamiętam co najmniej dwa takie wydarzenia) kazano nam za karę
zjeść po kawałku własnych odchodów”.
James:
„Brat Arrio nie był diabłem.
Bo takie określenie obraŜa diabła.
W kościelnej stołówce zabronił nam
raz na zawsze korzystać z rąk. No
więc jedliśmy z misek jak zwierzęta. Jeden posiłek dziennie. Mieliśmy
po 6 lat. Kiedyś poskarŜyłem się mojemu ojcu. Przyjechał w odwiedziny
z Anglii. Powiedział, Ŝe jestem bardzo wychudzony i posiniaczony. Opowiedziałem mu, co tu się dzieje, zabrał mnie wtedy do brata Arrio
i zapytał, czy to prawda. Arrio oczywiście wyparł się wszystkiego, powiedział, Ŝe ja nie chcę jeść i ciągle wdaję się w bójki. Ojciec mu uwierzył,
bo ja miałem tylko 6 lat. Za to, Ŝe
się poskarŜyłem, Arrio bił mnie codziennie przez dziesięć tygodni”.
15
zajęcia (nazywała się Tyra), powiedziała, Ŝe dla przykładu pokaŜe całej klasie, co się stanie, jak ktoś
zapomni materiałów lekcyjnych. Biła tego chłopaka na naszych oczach
prawie przez całą godzinę. Krwawił, a ona nadal go biła. Wszyscy
byliśmy przeraŜeni, Ŝe go zabije, ale
baliśmy się zareagować w jakikolwiek sposób”.
Sean:
„Gdy siostry uznały, Ŝe zachowuję się źle, wylewały na mnie pomyje
z wiadra, które stało w kuchni. Śmierdziałem potem przez kilka dni, bo
nie pozwalały mi się wykąpać”.
W latach 1930–1980 w katolickich
sierocińcach Irlandii zaginęło bez
wieści 2 tysiące dzieci (5 procent).
Pół wieku horroru (2)
W Irlandii w blisko 60 kościelnych placówkach
wychowawczych dla dzieci stworzono taki system
„opieki i resocjalizacji”, Ŝe mogą się one równać
z radzieckimi gułagami i nazistowskimi obozami
koncentracyjnymi.
OtóŜ nic podobnego. W Irlandii
stworzono cały kościelny mechanizm
pedagogiczny. W skrócie wyglądało
to tak: katolicka Irlandia lat 30. była najbiedniejszym krajem Zachodu.
Migracja ludności „za chlebem” doszła do ok. 20 procent społeczeństwa.
Nie wszyscy szukający lepszego świata (głównie za oceanem) zabierali ze
sobą dzieci. No i tu powstał wielki
dla państwa problem.
„AleŜ nie ma Ŝadnego problemu
– ogłosił Kościół katolicki. – Państwo wyłoŜy pieniądze, a my się tymi sierotami zajmiemy. Nawet zorganizujemy specjalną sieć placówek
opiekuńczych”. No i się zaczęło...
Kto ma słabe nerwy, niech lepiej tego nie czyta.
Oto kolejna porcja zeznań tych,
których Irlandia oddała pod skrzydła Kościoła, a którzy dziś są dorosłymi ludźmi. Komisja, która sporządzała przez 9 lat cytowany dokument, nie podaje nazwisk świadków. Są tylko imiona.
Jest np. Sean (miał wtedy 6 lat),
który opowiada o pewnej zakonnicy:
„Kiedy zaczynała mnie bić, nie
mogła przestać. Biła kijem i paskiem. Biła, biła i biła bez opamiętania. Udało mi się uciec, dobiegłem do drzwi, otworzyłem je. TuŜ
przy schodach znowu mnie dopadła, biła nadal. Spadłem ze schodów, na dole siostra juŜ była nade
mną. Takie bicia były zupełnie za
nic, wszyscy byliśmy maltretowani.
Siostra biła nas, dopóki ktoś jej nie
powstrzymał”.
Sarah:
„Biły nas teŜ twardymi trzcinami.
Trzciny miały około dwóch, trzech
stóp długości. Biły nas w klasie na
lekcjach, przy wszystkich, i w nocy.
Grace:
„Wyjścia do toalety były odnotowywane. Uczniowie mogli załatwiać swoje potrzeby tylko dwa razy dziennie, i to w ściśle określonych godzinach. Co do sekundy. Na
kaŜdorazowy pobyt w toalecie (te
dwa razy) miałam po pięć minut”.
Conor:
„Kiedyś nie wytrzymałem – bo
juŜ nie mogłem – i poszedłem do
toalety bez niczyjej zgody. Siostry
przyłapały mnie. Jedna z nich kazała mi klęczeć i biła w plecy tak
mocno, Ŝe trzcinowa pałka poraniła jej dłoń, a ja nie mogłem spać
na plecach ponad miesiąc”.
Ksiądz Matthew Gaffney (z irlandzkiego Instytutu Miłosierdzia):
„To prawda, kary cielesne były
stosowane, ale wyłącznie po to, by
utrzymać dyscyplinę. Zaliczało się
do nich bicie i chłostanie”.
Ava:
„Gdy byłyśmy niegrzeczne (zdaniem zakonnic), nasze łóŜka polewano wodą. TakŜe kołdry. Całą noc
spałyśmy w mokrej pościeli. Ta kara podobno nie była nielegalna. Była zapisana w statucie szkoły”.
Leah:
„Golono nam głowy. Siedmioletnim dzieciom. Dziewczynkom.
Do gołej skóry. Kazano rozbierać
się do naga, zakonnice kazały się
schylać i biły po całym ciele, najbardziej w pośladki, Ŝebyśmy nie
mogły siedzieć. To nie chodziło tylko o jeden dzień. Kiedy taką karę
otrzymywało się codziennie, to
z siedzeniem miało się juŜ problemy nieustanne. Nawet po zagojeniu ran. Po tym wszystkim nadal
mam problemy z siedzeniem.
A mam 40 lat!”.
Brat Olivero:
„Kiedy przybyłem do tej katolickiej szkoły, to zobaczyłem, Ŝe chłopcy za kaŜde wykroczenie byli wysyłani do brata Arrio, który bił i katował »łobuzów«. Tak ich nazywał.
Przez lata dzieci straszono, Ŝe jak będą niegrzeczne, to pójdą do brata Arrio. Bano się go jak diabła. Dochodziło nawet do aktów samookaleczeń.
Dzieci zadawały sobie rany po to,
by nie dostać się w ręce brata Arrio.
To był demon, miał obłędny wzrok”.
Olivero zapytany, dlaczego
o takim horrorze nie powiadomił
organów ścigania, odpowiedział,
Ŝe maltretowane było bardzo małe dzieci, które nie byłyby w stanie potwierdzić jego doniesień.
Luke:
„Brat Arrio był diabłem. Związywał małe dzieci tak, Ŝe nie mogły
się ruszać. Robił z nich coś w rodzaju krzyŜa. Ręce rozłoŜone, nogi
skrępowane... Potem bił. Jak przestał, to robił dziecku coś, co nazywało się majtkami ze sznurka. Sznurek wokół bioder, sznurek pomiędzy pośladkami... Bardzo ściśnięty.
Kilkoro z nas chodziło w takim stroju na zajęcia z religii. Cały dzień.
Za karę... Pamiętam jedną dla niego charakterystyczną rzecz: nigdy
Ŝadnemu z nas nie spojrzał w oczy.
Nawet nie znam ich koloru...”.
Sophie:
„Gdy dziewczynki zaczynały być
kobietami, to znaczy, kiedy po raz
pierwszy miały okres, były bite jako nieczyste. Siostry mówiły, Ŝe to
na pamiątkę grzechu pierworodnego. Miałam 13 lat, kiedy to się stało. Przeraziłam się, gdy stamtąd pociekła mi krew. Gdy powiedziałam
o tym siostrze zakonnej, dostałam
w twarz. Posiłki ograniczono mi do
jednego dziennie. Nigdy nie dostałam Ŝadnej podpaski”.
Adam:
„Kazano nam nauczyć się na pamięć całego katechizmu i zabierać
go na kaŜde zajęcia. Pamiętam, jak
jeden chłopak zapomniał go wziąć.
Siostra, która prowadziła wtedy
Dotąd nikt nie wie, gdzie znajdują się ich groby! Część dzieci zapewne umarła z powodu chorób. Autorzy raportu nie mają jednak wątpliwości, Ŝe wiele dzieci zostało zamordowanych, niektóre zapewne po
brutalnym zgwałceniu. Pominąłem
w drugiej (ostatniej) części tego kościelnego horroru wstrętny aspekt
seksualny i pedofilski. Czy jest lepiej? Nie, moŜe nawet jest jeszcze
gorzej. KaŜde dziecko, którego wypowiedzi tu przytaczamy, w chwili,
gdy robiono z nim to, co robiono,
nie miało więcej niŜ 13 lat.
Niech tym draniom ich Bóg to
wybaczy!
MAREK SZENBORN
Współpraca AS
Z ostatniej chwili
W irlandzkiej internetowej mutacji „Independent.ie” ukazała się informacja, Ŝe omawiany przez nas raport zawiera jeszcze jedną część.
Niejawną. OtóŜ prowadząca śledztwo komisja ustaliła, Ŝe niektóre
dzieci z prowadzonych przez Kościół sierocińców i domów opieki
sprzedawane były do domów publicznych. Takich specjalnych i głęboko zakonspirowanych – bo dla pedofilów. W kilku krajach Europy,
np. w północnej Walii i w Niemczech. W proceder ów zamieszani
byli nie tylko duchowni, ale takŜe urzędnicy wysokich szczebli z trzech
ministerstw i politycy z pierwszych stron gazet. Ich nazwiska nie zostały jeszcze ujawnione, ale irlandzcy dziennikarze juŜ twierdzą, Ŝe
wtórny skandal obyczajowy wkrótce wstrząśnie Zieloną Wyspą.