lędźwiowym kręgosłupa leczonych zespoleniem śrubami

Rola usztywnienia w leczeniu złamań wybuchowych w odcinku piersiowolędźwiowym kręgosłupa leczonych zespoleniem śrubami pedikularnymi
PROSPEKTYWNA, LOSOWA PRÓBA
N. Jindal, S. S. Sankhala, V. Bachhal
From Sawai Man Singh Medical College and Hospital, Jaipur, India
J Bone Joint Surg [Br] 2012;94-B:1101–1106.
Celem poniższego badania była ocena, czy pacjenci ze złamaniami wybuchowymi
odcinka piersiowo-lędźwiowego kręgosłupa leczeni przy użyciu zespolenia krótkim
śrubami pedikularnymi wykazywali lepsze wyniki kliniczne i radiologiczne, jeśli
objęty urazem segment został usztywniony podczas tego samego zabiegu. Całkowita
grupa 50 pacjentów została zakwalifikowana do badania prospektywnego oraz
podzielona na dwie grupy. Po wykluczeniu 3 pacjentów pozostało 23 pacjentów w
grupie poddanej usztywnieniu oraz 24 w grupie bez usztywnienia. Badanie kontrolne
wykonano średnio po 23.9 miesięcy (18 do 30). Wynik czynnościowy oceniono przy
użyciu skali Greenough Low Back Outcome Score. Czynność neurologiczną
oceniono przy użyciu skali American Spinal Injury Association Impairment Scale.
Wynik radiologiczny oceniono na podstawie kąta kifozy.
Zapotrzebowanie na przetoczenie krwi okołooperacyjne oraz czas zabiegu były
znacząco wyższe w grupie z usztywnieniem (odpowiednio p = 0.029 i p < 0.001). Nie
stwierdzono różnic klinicznych oraz radiologicznych pomiędzy obiema grupami
(wszystkie wyniki p > 0.05). Wyniki poniższego opracowania sugerują, że
równoczesne usztywnienie jest niepotrzebne podczas leczenia pacjentów ze
złamaniami wybuchowymi odcinka piersiowo-lędźwiowego kręgosłupa przy użyciu
zespolenia krótkimi śrubami pedikularnymi.