wprowadzenie do biznesplanu

WPROWADZENIE DO BIZNESPLANU
Opracowanie planu finansowego, który nazywany jest także w szerszym ujęciu
biznesplanem, stanowi najczęściej dopiero drugi krok, jaki stawia początkujący przedsiębiorca.
Pierwszym jest bowiem poszukiwanie pomysłu na biznes, który można odnaleźć dosłownie
wszędzie. Z tego powodu, pomimo iż zasadnicza część skryptu dotyczy zasad, jakimi należy
kierować się przy sporządzaniu biznesplanu, to część wprowadzająca dotyczy sposobów na
poszukiwanie miejsca na rynku.
W skrypcie tym autor przyjął ponadto, że biznesplan może być dokumentem
opracowywanym nie tylko na potrzeby rozpoczęcia działalności gospodarczej, lecz także może
być związany z jej rozwojem. Właśnie z tego powodu w tekście pojawiają się czasem
odniesienia do uruchamiania działalności, podczas gdy innym razem dotyczą np. uzyskania
kredytu.
Opisywana
w skrypcie
działalność
gospodarcza
nazywana
jest
także
przedsiębiorstwem bądź firmą, w celu unikania powtórzeń. Zgodnie z intencją autora
sformułowań tych można używać zamiennie, traktując te wyrażania jak synonimy, mimo iż
występują pomiędzy nimi subtelne różnice.
1.1. POMYSŁ NA BIZNES
Szukanie pomysłu na biznes można rozpocząć od znalezienia niezaspokojonych potrzeb
rynkowych, czyli tzw. niszy rynkowej. Zawsze należy ją rozpatrywać w ujęciu terytorialnym
– najczęściej z perspektywy miejscowości, rzadziej regionu lub całego kraju. Nisze rynkowe
zasadniczo można podzielić na1:

ilościowe – występują wówczas, gdy na danym rynku występuje zupełny brak
konkretnych produktów lub usług;

jakościowe – występują wówczas, gdy rynek oferuje produkty lub usługi, lecz ich
jakość jest niska;

cenowe – rynek oferuje określone produkty i usługi, lecz są one drogie.
Może się wydawać, że obecnie trudno jest znaleźć niszę rynkową, na dodatek na tyle dużą,
żeby przynosiła zyski. Jednakże na rynku ciągle istnieje miejsce dla nowych graczy. Należy
jedynie uważnie obserwować rynek.
1
Tokarski A., Tokarski M., Wójcik J. (2010): Biznesplan w praktyce, CeDeWu, Warszawa, s. 15.
Nisza rynkowa – to wąsko zdefiniowana grupa klientów, którzy szukają ściśle określonych
korzyści. Zalety niszy to małe zainteresowanie ze strony konkurencji, indywidualne kontakty
z nabywcami oraz dobra znajomość rynku, wynikająca ze specjalizacji. Wady działania w niszy
to możliwość zmiany potrzeb klientów, możliwość ataku ze strony konkurencji, która będzie
poszukiwać jeszcze większej specjalizacji, możliwość znacznego zmniejszenia skali działania2.
Czasem zdarza się natomiast tak, że po wymyśleniu i stworzeniu produktu zaczynamy
dopiero poszukiwania jego odbiorców. W tym wypadku może być trudniej osiągnąć sukces, ale
nadal jest to możliwe. Wówczas jednak zmienia się strategia działania, zamiast szukać niszy,
sami ją tworzymy. Naszym zadaniem jest bowiem przekonać rzeszę ludzi do zakupu
oferowanego przez nas produktu czy usługi. Jeżeli zrobimy to skutecznie i umiejętnie, mamy
szansę na osiągnięcie prawdziwego sukcesu3.
Innym pomysłem na rozpoczęcie działalności gospodarczej jest skorzystanie z franczyzy.
Termin ten używany jest na określenie relacji między franczyzodawcą a franczyzobiorcą, na
podstawie której franczyzodawca udostępnia franczyzobiorcy pakiet franczyzowy. Sam
angielski termin to franchise oznacza udzielenie przez jedną firmę innej firmie zezwolenia na
sprzedaż dóbr lub świadczenie usług na określonym terytorium. W Europie i w Polsce stosuje
się węższe rozumienie pojęcia franczyzy. Franczyzą nazywa się długookresową, stałą umowną
współpracę między niezależnymi przedsiębiorcami, franczyzodawcą a franczyzobiorcą,
podczas której franczyzodawca przekazuje franczyzobiorcy wiedzę na temat prowadzenia
firmy i użycza swojej marki.
Podstawowe zasady franczyzy zaprezentowano poniżej:

franczyzodawca jest właścicielem znaku towarowego i marki sieci franczyzowej;

franczyzodawca sam przetestował koncept biznesowy i wykazał jego rentowność;

franczyzobiorca prowadzi punkt pod szyldem franczyzodawcy jako niezależny
przedsiębiorca: jego zarobkiem jest zysk osiągnięty na działalności;

franczyzobiorca finansuje zasadniczą część inwestycji w otwarcie punktu i zakup
towaru;

franczyzobiorca jest właścicielem mienia znajdującego się w punkcie;

franczyzodawca przekazuje franczyzobiorcy wiedzę jak właściwie prowadzić
działalność (know-how);
2
3
http://mfiles.pl/pl/index.php/Nisza_rynkowa, dostęp dnia 02.09.2014.
http://zielonalinia.gov.pl/Jak-znalezc-nisze-na-rynku-32063,51173,122,1120, dostęp dnia 02.09.2014.

franczyzobiorca płaci za licencję franczyzową za korzystanie z know-how
(bezpośrednio w formie opłat lub pośrednio w marżach produktów kupowanych od
franczyzodawcy);

franczyzobiorca określa ceny towarów lub usług w swoim punkcie. Zysk (jeśli się
pojawi) zależy więc nie tylko od wysokości sprzedaży, ale także od ustalonej marży
na produktach.
Franchising z roku na rok zyskuje coraz większą popularność. Jak wynika z ostatniego
raportu firmy PROFIT system „Franczyza w Polsce”, co roku przybywa ponad 100 nowych
systemów oraz kilka tysięcy przedsiębiorstw na licencji. Aktywność widoczna jest również po
stronie franczyzobiorców – w oparciu o licencję franczyzową działa już ponad 54 tys.
przedsiębiorstw4.
Studium przypadku. Franczyza w gastronomii
Franczyza w branży gastronomicznej rozwija się w Polsce od kilku lat z ogromną
dynamiką. Rocznie przybywa nawet kilkanaście sieci franczyzowych działających w kilku
segmentach rynku i prowadzących lokale o zróżnicowanej ofercie. Potencjalni franczyzobiorcy
mogą wybierać pomiędzy pizzeriami, barami fast food, kawiarniami, restauracjami czy barami
sushi. Znana marka to magnes dla franczyzobiorców, którzy znacznie chętniej zainwestują
swoje pieniądze w przyłączenie się do sieci powszechnie znanej. Najbardziej znanymi
przedsiębiorstwami w branży gastronomicznej funkcjonującymi na zasadach franczyzy są
m.in.: McDonald’s, Da Grasso, Fornetti.
(Źródło: Profesjonalna franczyza, „Nowości Gastronomiczne” 3/2011, s. 24–25.)
Tabela 1. Rozwój franczyzy w Polsce w latach 2009–2014
Rok
Liczba marek
franczyzowych
Liczba placówek
franczyzowych
2009
618
34.047
2010
739
40.760
2011
805
48.201
2012
864
51.209
2013
941
54.750
2014*
1000
58.396
(* - prognoza)
Źródło: PROFIT system, Raporty o franczyzie w Polsce, http://profitsystem.pl/raport-o-franczyzie.
4
http://franchising.pl/abc-franczyzy/24/franczyza-polsce-rozwoj-rok-roku/, dostęp dnia 02.09.2014.
Trzecim sposobem na rozpoczęcie działalności gospodarczej może być otwarcie
działalności w ramach Akademickich Inkubatorów Przedsiębiorczości (AIP). Inkubatory
powstały w ramach współpracy z najlepszymi uczelniami wyższymi, dzięki czemu mogą
wykorzystywać wiedzę reprezentowaną przez kadrę naukową danej uczelni, jak i wiedzę
praktyków gospodarczych skupionych wokół Business Centre Club. Przyjmowanie nowych
uczestników AIP odbywa się przeważnie na drodze konkursu na najlepsze biznesplany.
Zazwyczaj w AIP prowadzone są jednoosobowe działalności gospodarcze, spółki cywilne
i spółki prawa handlowego. Osoba działająca w inkubatorze może w każdej chwili opuścić
inkubator, jednak nie może w nim przebywać dłużej niż 2 lata5.
W tym okresie firmy są najbardziej narażone są na popełnienie typowych błędów
początkujących przedsiębiorców w zakresie kontaktów z klientami, planowania, zarządzania
portfelem zleceń, ustalania priorytetów itp. Dodatkowo nowopowstałe firmy organizują w tym
czasie swoje biuro lub zakład produkcyjny/usługowy, wdrażają się w przepisy, których muszą
przestrzegać, angażując w to sporą część czasu, który z kolei mogliby przeznaczyć na
prowadzenie właściwego biznesu. Inkubatory przedsiębiorczości przejmują część zadań, które
musi zrealizować prawie każda początkująca firma.
Rycina 1. Korzyści AIP
Źródło: www.aip.sgh.pl, dostęp dnia 02.09.2014.
5
www.aip.bydgoszcz.pl, dostęp dnia 28.08.2014 r.
1.2. WYBÓR FORMY ORGANIZACYJNO-PRAWNEJ
Wszystkie podmioty gospodarcze w sektorze prywatnym ze względu na formę
organizacyjno-prawną dzielą się na:

osoby fizyczne, prowadzące działalność gospodarczą we własnym imieniu i na
własny rachunek;

osoby prawne, czyli jednostki posiadające osobowość prawną, tj. spółdzielnie
i spółki kapitałowe;

jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, jak np. spółki
partnerskie, komandytowe oraz spółki akcyjne.
Podstawowym aktem prawnym regulującym w Polsce działalność gospodarczą jest ustawa
z dnia 2 lipca 2004 roku o swobodzie działalności gospodarczej. Działalność gospodarcza jest
w niej definiowana jako wszelka działalność wytwórcza, handlowa, usługowa, budowlana
i wydobywcza, a także wykonywanie wolnych zawodów
– prowadzona w sposób
zorganizowany i ciągły w celach zarobkowych i na własny rachunek.
Na
kolejnych
stronach
scharakteryzowano
zaprezentowane
na
rycinie
formy
organizacyjno-prawne dopuszczone w polskim ustawodawstwie6.
Indywidualna działalność gospodarcza
Przedsiębiorstwo takie jest prowadzone i reprezentowane przez właściciela i to on jest
wyłącznym właścicielem całego zysku firmy. Odpowiada on jednak również, jako jedyny, za
wszystkie zobowiązania swojej firmy. Zobowiązania te mogą być pokrywane również
z majątku osobistego właściciela. Przedsiębiorstwo tego typu bardzo łatwo założyć
i zlikwidować. Jest to forma odpowiednia dla małych przedsiębiorstw, które nie wymagają
dużych inwestycji. Założenie tego typu firmy jest bardzo proste, wymaga wypełnienia jednego
formularza oraz złożenia go w urzędzie gminy.
Formy organizacyjno-prawne scharakteryzowano na podstawie opisów dostępnych na stronie
http://www.praktycznaekonomia.edu.pl/pl/uczen-abc-dzialalnosci-gospodarczej-formy-organizacyjno-prawneprzedsiebiorstw, dostęp z dnia 30.08.2014.
6
Rycina 2. Schemat możliwych form organizacyjno-prawnych w polskim
ustawodawstwie
Źródło: opracowanie własne.
Spółka cywilna
Spółka cywilna to najstarsza znana forma spółki, powstaje ona na podstawie umowy
między małą liczbą wspólników, którzy wnoszą do spółki jakiś kapitał lub wkład niepieniężny,
np. pomieszczenie biurowe, działkę pod budowę, swój własny opatentowany wynalazek lub po
prostu pomysł. Taki wkład rzeczowy nazywamy aportem. Wszyscy wspólnicy mają równe
prawo do podejmowania decyzji i reprezentowania spółki na zewnątrz, czyli np. podpisywania
umów w jej imieniu. Wszyscy też mają takie samo prawo do zysków i odpowiadają swoim
osobistym majątkiem za zobowiązania przedsiębiorstwa. Spółka cywilna nie jest podmiotem
prawa, są nimi natomiast poszczególni wspólnicy. Każdy z nich ma swój własny odrębny wpis
do ewidencji działalności gospodarczej.
Spółka jawna
Jest bardzo podobna do spółki cywilnej. Wszyscy wspólnicy odpowiadają zarówno za
działalność spółki, jak i jej zobowiązania (również majątkiem osobistym). Spółka jawna ma
jednak prawo do posiadania swojego własnego majątku oraz nazwy.
Spółka partnerska
Jest to forma spółki stworzona specjalnie z myślą o ludziach wykonujących wolne zawody
– prawników, lekarzy, doradców podatkowych itp. Wszystkie kwestie związane z reprezentacją
spółki na zewnątrz oraz odpowiedzialnością za zobowiązania reguluje umowa spółki.
Spółka komandytowa
Spółka komandytowa jest korzystną formą w sytuacji, gdy niektórzy wspólnicy (tak zwani
komandytariusze) są gotowi zainwestować swoje pieniądze w spółkę i mieć swój udział w jej
zyskach, ale nie godzą się na odpowiadanie własnym majątkiem za zobowiązania spółki (nie
godzą się na ryzyko większe niż wniesiona przez nich suma pieniędzy, tzw. kwota
komandytowa).
Pozostali
wspólnicy
(komplementariusze)
gotowi
są
prowadzić
i reprezentować przedsiębiorstwo oraz ponosić za nie pełną odpowiedzialność, jak również
pokrywać ewentualne straty firmy ze swojego majątku.
Spółka komandytowo-akcyjna
Przedsiębiorstwo, w którym są dwa rodzaje wspólników – komplementariusze, którzy
reprezentują spółkę na zewnątrz i odpowiadają za jej prowadzenie (odpowiadają również za
zobowiązania spółki), oraz akcjonariusze, czyli posiadacze akcji spółki, mający jedynie prawo
do części zysków. Jest to forma korzystna, kiedy chcemy zdobyć kapitał na rozwój firmy
(sprzedając jej akcje), jednocześnie zachowując wpływ na firmę. Najczęściej stosowana jest
w spółkach rodzinnych, taka forma chroni bowiem spółkę przed wrogim przejęciem
polegającym na wykupieniu dużego pakietu akcji przez jedną osobę lub jedno przedsiębiorstwo
i uzyskaniu przez to wpływu na decyzje podejmowane w spółce.
Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością
Ma ona osobowość prawną, czyli prowadzi działalność we własnym imieniu, płaci podatki
od dochodu, który osiąga (w spółce osobowej opodatkowaniu podlegają właściciele spółki,
a nie sama spółka), może być stroną w sądzie, ma prawo do nazwy, może posiadać własny
majątek. Wspólnikami są osoby, które wniosły odpowiedni wkład kapitałowy lub rzeczowy.
Za zobowiązania spółki odpowiadają oni do wysokości tego wkładu, ich osobisty majątek nie
jest zagrożony.
Firmę reprezentuje i zarządza nią zarząd, który może składać się ze wspólników, ale mogą
w nim zasiadać również osoby wynajęte przez nich do prowadzenia spółki. Wspólnicy tworzą
tzw. zgromadzenie wspólników, które podejmuje najważniejsze decyzje dotyczące np. podziału
zysku i ma prawo oceny działalności zarządu.
Spółka akcyjna
Jest to forma dla spółek dużych i bardzo dużych. Właścicielami spółki są osoby
posiadające akcje danej firmy. Akcje podlegają ciągłemu obrotowi na giełdzie papierów
wartościowych – łatwo można je kupić lub sprzedać, więc właściciele firmy ciągle się
zmieniają. Każdy właściciel akcji ma prawo uczestniczenia w walnym zgromadzeniu
akcjonariuszy – najważniejszym organie decydującym o firmie. Decyzje podejmowane
podczas walnego zgromadzenia dotyczą przede wszystkim podziału zysku spółki (część można
zainwestować w firmę, część wypłacić właścicielom akcji w formie dywidendy) oraz oceny
pracy zarządu spółki. Zarząd jest organem zarządzającym spółką na co dzień. Podczas walnego
zgromadzenia wszystkie decyzje podejmowane są drogą głosowania – każdy ma tyle głosów,
ile ma akcji, największy wpływ na to, co dzieje się w firmie, mają właściciele tzw. pakietu
kontrolnego, czyli takiej liczby akcji, która pozwala przegłosować wszystkich innych podczas
walnego zgromadzenia. Właściciele akcji nie odpowiadają za zobowiązania spółki, jeśli firma
ma długi, sama za nie odpowiada, a gdy zbankrutuje, również nie dotyka to akcjonariuszy.
Tracą oni tylko tyle pieniędzy, ile zapłacili za akcje danej firmy.
Decyzja w zakresie wyboru formy działalności gospodarczej jest niezwykle istotna,
ponieważ rozstrzyga m.in. o tym, czy za ewentualne długi związane z działalnością
gospodarczą będzie się odpowiadać prywatnym majątkiem. Forma działalności ma także
wpływ na wysokość obciążeń podatkowych, które należy zapłacić od zysków przedsiębiorstwa.
Wybierając najwłaściwszą formę, należy rozstrzygnąć, czy firma ma być prowadzona
samodzielnie czy też na przykład ze wspólnikiem. Najprostszą jednak formą jest
zarejestrowanie działalności gospodarczej i zarejestrowanie działalności w urzędzie gminy7.
1.3. BIZNESPLAN (DEFINICJA, CECHY)
Każda działalność gospodarcza obarczona jest ryzykiem niepowodzenia. Aby ryzyko to
zminimalizować, należy przeprowadzić dokładny biznesplan. W dokumencie tym należy
Założenie działalności gospodarczej w Polsce możliwe jest aktualnie przez stronę CEIDG:
https://prod.ceidg.gov.pl/CEIDG/CEIDG.Public.UI/DecisionAdditionalParameters.aspx?type=1. Elektroniczne
podpisanie formularza wymaga jednak posiadania podpisu elektronicznego ePUAP: www.eupap.gov.pl, dostęp
dnia 28.08.2014.
7
dokładnie przeanalizować aktualną sytuację przedsiębiorstwa wraz z otoczeniem zewnętrznym.
Zebrane dane w dużej mierze pozwalają na odpowiedź na pytanie, które zadaje sobie każdy
przedsiębiorca, tj. „czy dany biznes będzie opłacalny?”. Planując więc jakiekolwiek
przedsięwzięcie gospodarcze, dobrze jest posiadać tak ważny dokument. Mimo iż nie będzie
on potrzebny na etapie rejestracji działalności gospodarczej, to dane w nim zawarte mogą być
potrzebne na własne potrzeby w pierwszych miesiącach działalności bądź być istotne dla
potencjalnych kredytodawców.
Biznesplan może być tworzony na potrzeby interesariuszy wewnętrznych bądź
zewnętrznych. W pierwszej przypadku pomaga w poruszaniu się wyznaczoną trasą
w działalności gospodarczej, by w każdej chwili zweryfikować na jakim etapie prowadzonej
działalności się znajdujemy. W drugiej sytuacji potrzebny jest do jak najbardziej korzystnego
zaprezentowania się zainteresowanym podmiotom.
Biznesplan:

jest narzędziem, które pomaga w jasnym przedstawieniu i objaśnieniu celów
i strategii biznesu;

jest dokumentem, który przekona innych do pomysłu i pokaże, że produkt lub
usługa mogą zapewnić zyski i przyciągnąć fundusze lub zasoby.
Bez względu na to, czy będzie to typowe narzędzie nawigacyjne ukazujące drogę do celu
czy też dokument, który ma przekonać innych do danego pomysłu, powinien on być elastyczny.
W pewnym sensie należy się czasem przygotować także na „objazdy”.
Biznesplan, aby spełniał swe funkcje musi charakteryzować się określonymi cechami 8:
1. Celowość – każdy biznesplan tworzony jest z jakiegoś konkretnego powodu, zatem
cała treść i konstrukcja powinny być podporządkowane temu celowi.
2. Kompleksowość – plan powinien dotyczyć całego przedsiębiorstwa. Oznacza to, że
wyniki analiz powinny uwzględniać wpływ, jaki przedsięwzięcie będzie miało na
wszystkie sfery funkcjonowania firmy.
3. Rzetelność założeń i wiarygodność danych – biznesplan powinien być sporządzany
w oparciu o wiarygodne i pewne informacje, a założenia, które z nich wynikają,
powinny być jasno i w wyczerpujący sposób opisane.
4. Wykonalność – cele strategiczne, taktyczne i operacyjne ujęte w biznesplanie
powinny być realne (schemat SMART – szerzej w dalszej części skryptu). Oznacza
Dunikowska M., Kubiński P. (2004): Biznesplan – start do sukcesu, Wyższa Szkoła Handlowa we Wrocławiu,
Wrocław, s. 12–13.
8
to, że wszystkie zaplanowane zamiary powinny mieć możliwość przełożenia na
konkretne działania.
5. Zwięzłość – „minimum słów – maksimum treści”. Opracowanie powinno być
wystarczająco obszerne, aby zawrzeć wszystkie ważne informacje, analizy, wyniki
i wnioski.
6. Czytelność – dokument powinien mieć prosty i zrozumiały układ oraz strukturę
podziału treści, tak aby czytelnik mógł szybko znaleźć fragment tekstu, który go
interesuje.
7. Elastyczność – dokument planistyczny, jakim jest biznesplan, powinien być tak
skonstruowany, aby jego autorzy mogli mieć możliwość wprowadzania zmian,
szczególnie
w przypadku
dynamicznie
zmieniających
się
uwarunkowań
zewnętrznych i wewnętrznych.
8. Funkcjonalność – plan powinien być użyteczny, przydatny w zarządzaniu. Musi
więc zawierać dużą liczbę wskazówek i porad, z których często będą mogli
skorzystać menadżerowie.
9. Wariantowość – z reguły każdy biznesplan zawiera kilka scenariuszy rozwoju
sytuacji. Najczęściej zawiera się scenariusz optymistyczny, pesymistyczny,
niespodziankowy i oczekiwany. Scenariusze nie dotyczą jednak całego dokumentu,
lecz zazwyczaj tylko wielkości sprzedaży, poziomu cen, kosztów surowców
i materiałów.
10. Racjonalność – biznesplan powinien być sporządzony według przyjętych norm
i standardów. Prognozy powinny być zatem wykonane zgodnie z ogólnie przyjętymi
zasadami i metodami.
Do podstawowych celów pisania biznesplanu można zaliczyć9:

określenie nowego przedsięwzięcia;

stwierdzenie, czy biznes będzie opłacalny;

oszacowanie kosztów początkowych;

wypracowanie efektywnej strategii marketingowej;

przewidywanie potencjalnych problemów;

uzyskanie kredytu;

pozyskanie funduszy inwestycyjnych;
Fiore, F.F. (2006): Jak szybko przygotować dobry biznes plan, Oficyna Ekonomiczna Wolters Kluwer, Kraków,
s. 24–25.
9

poszerzenie zakresu produktów;

określenie nowych celów i zadań dla istniejącej firmy;

ustalenie wartości firmy w celu sprzedaży lub do celów prawnych.
Tabela 2. Modele biznesplanu
Jaki?
Formalny, długi,
opisowy,
finansowy
Biznesowy
Operacyjny,
krótki, konkretny
Dla kogo?
Czego więcej?
Co najważniejsze?
UE, urzędy,
dotacje, banki
Wskaźników,
odpowiednich
słów, finanse
Zgodność
z instrukcją, ocena
formalna
i merytoryczna
Fundusze
inwestycyjne, seed
capital, BA,
VC/PE,
Dokładność,
wygląd, znajomość
tematu
Zwrot z inwestycji,
plan finansowy
Dla siebie
Punktów
kontrolnych
Plan finansowy,
harmonogram
działań
Źródło: opracowanie własne.
Etapy finansowania i metody finansowania:
3xF (family, friends, fools): rodzina, przyjaciele i „głupcy”.
Seed capital: to inwestycje w podmioty znajdujące się w bardzo wczesnym stadium
rozwoju lub w start-upy nieposiadające udokumentowanego track rekord10. Takim funduszem
dysponuje m.in. AIP.
Business Angel (Anioł Biznesu): to inwestorzy prywatni, którzy inwestują swój kapitał
w innowacyjne przedsięwzięcia na początkowych etapach ich powstania. Kapitał ten nie jest
formą pożyczki, lecz wprowadzany jest do przedsiębiorstwa za pomocą wykupienia w nim
udziałów. Przybiera więc formę kapitału wewnętrznego11.
Venture Capital / Private Equity: to inwestycje w dynamiczne podmioty na wczesnym
stadium rozwoju poszukujące źródeł finansowania na dalszy rozwój. Podstawową przesłanką
inwestycyjną jest tu potencjał wzrostu danego podmiotu w okresie najbliższych lat. Ponadto
w przypadku inwestycji typu venture capital istotną kwestią jest również potencjał do
konsolidacji rynku oraz uzyskanie w ten sposób istotnych przewag konkurencyjnych i efektów
synergii12.
IPO (Initial Public Offering): jest to pozyskiwanie kapitału na dalszy rozwój poprzez ofertę
publiczną akcji; to domena spółek dojrzałych, które osiągnęły wielkość krytyczną pozwalającą
na dalszy rozwój pod szyldem spółki publicznej. Podstawową przesłanką inwestycyjną jest tu
http://mfiles.pl/pl/index.php/Seed_capital, dostęp dnia 31.08.2014.
http://mfiles.pl/pl/index.php/Anio%C5%82_biznesu, dostęp dnia 31.08.2014.
12
http://mfiles.pl/pl/index.php/Venture_capital, dostęp dnia 31.08.2014.
10
11
potencjał wzrostu danego podmiotu w okresie najbliższych lat zarówno poprzez organiczne
rozbudowywanie mocy wytwórczych, jak i poprzez konsolidację rynku13.
Rycina 3. Etapy i metody finansowania nowych projektów w działalności gospodarczej
Źródło: Ratajczak R. (2011): Biznes plan: materiały szkoleniowe, KPCES.
13
http://mfiles.pl/pl/index.php/IPO, dostęp dnia 31.08.2014.