Sygn. akt VI ACa 84/11 - Sąd Apelacyjny w Warszawie

Sygn. akt VI ACa 84/11 - Sąd Apelacyjny w Warszawie

Sygn. akt VIA Ca 84/11
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 10 czerwca 2011 r.
Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w składzie:
Przewodniczący – Sędzia SA – Ewa Zalewska
Sędzia SA
– Jerzy Paszkowski
Sędzia SO del.
– Małgorzata Borkowska (spr.)
Protokolant: sekr. sąd. Agnieszka Janik
po rozpoznaniu w dniu 10 czerwca 2011 r. w Warszawie
na rozprawie
sprawy z powództwa J. P.
przeciwko […] Sp. z o.o. w W.
o ochronę dóbr osobistych
na skutek apelacji pozwanego
od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie
z dnia 9 marca 2010 r.
sygn. akt IV C 436/09
I zmienia zaskarżony wyrok w punkcie drugim w ten sposób, że obniża
zasądzoną w nim od […] Sp. z o.o. w W. na rzecz J. P. kwotę do kwoty
2
7.500 zł (siedem tysięcy pięćset złotych),
w punkcie trzecim obniża
zasądzoną od […] Sp. z o.o. w W. na rzecz J. P. kwotę do kwoty 960 zł
(dziewięćset sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu oraz
zmienia punkt czwarty w ten sposób, że nakazuje pobrać od [...] Sp. z
o.o. w W. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Warszawie
kwotę 375 zł (trzysta siedemdziesiąt pięć złotych) tytułem opłaty od
pozwu od uiszczenia której powód był zwolniony;
II oddala apelację w pozostałej części;
III zasądza od J. P. na rzecz […] Sp. z o.o. w W. kwotę 525 zł (pięćset
dwadzieścia pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania za
drugą instancję.
Sygn. akt VI ACa 84/11
Uzasadnienie
Powód J. P. w pozwie z […] marca 2009r. wniósł o zakazanie
pozwanej […] Sp. z o.o. w W. podejmowania działań naruszających dobra
osobiste
powoda,
zasądzenie
od
pozwanej
na
rzecz
powoda
zadośćuczynienia pieniężnego w kwocie 15.000 zł oraz kosztów procesu.
Pozwana […] Sp. z o.o. z siedzibą w W. wnosiła o oddalenie
powództwa.
Wyrokiem z dnia 9 marca 2010r. Sąd Okręgowy w Warszawie nakazał
pozwanej zaprzestania naruszania dóbr osobistych powoda w postaci prawa
3
do prywatności, spokoju i nietykalności mieszkania poprzez kierowanie do
powoda
korespondencji
i
wykonywanie
połączeń
telefonicznych
zmierzających do windykacji należności, które nie zostały stwierdzone
tytułem wykonawczym a także zasądził od pozwanej na rzec powoda
zadośćuczynienie w wysokości 15.000 zł oraz orzekł o kosztach
postępowania.
Powyższe rozstrzygnięcie Sąd pierwszej instancji oparł na
następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych:
W dniu […] lutego 2000r. J. P. zawarł z […] Sp. z o.o. umowę o
świadczenie usług telefonicznych. Po upływie 2 lat umowa między stronami
została przedłużona aneksem, którego treść zobowiązywała powoda do
nierozwiązywania umowy w terminie 2 lat od podpisania aneksu, pod groźbą
zapłaty kary pieniężnej w wysokości 750 zł, stanowiącej opłatę za
przedwczesne odłączenie od sieci […] Sp. z o.o.
Powód zerwał obowiązującą umowę w dniu […] listopada 2003r., co
spowodowało że został zobowiązany przez pozwaną do zapłaty kary
pieniężnej. Powód uważał, że nie ma obowiązku zapłaty kary umownej m.in.
z tego powodu, że nie otrzymał aneksu do umowy i nie miał do końca
świadomości zawartych warunków umowy. Powód nie uregulował
należności na rzecz […] sp. z o.o., który to podmiot dokonał przelewu
wierzytelności na rzecz innych podmiotów zajmujących się egzekucją
należności. Najpierw na rzecz […] z siedzibą w W., a następnie Kancelarii
Prawnej […] z siedzibą we W. W dniu […] grudnia 2005r. wierzytelność
została przelana na rzecz […] Sp. z o.o. z siedzibą w W.
Początkowo pisma kierowane do powoda przez pozwaną spółkę miały
charakter ponagleń do zapłaty oraz informowały jaką kwotę wraz z
4
odsetkami należy uiścić na konto spółki, z czasem charakter ich uległ
zmianie. Powód był w kolejnych pismach informowany m.in. o próbie
skontaktowania się przez pełnomocnika pozwanej celem przygotowania
materiałów dowodowych w sprawie oraz w celu ustalenia daty pobrania
próbek pisma do ekspertyzy przez grafologa. Pozwana kierowała do powoda
liczne wezwania do złożenia wyjaśnień, z podaniem konkretnej daty i
miejsca gdzie powód miał się stawić i to zarówno w siedzibie spółki jak i
zastrzeżeniem, że w danym dniu ma być obecny w domu i oczekiwać na
wizytę „terenowego inspektora”.
W kolejnych pismach pozwana […] Sp. z o.o. informowała powoda,
że zostanie rozpoczęta procedura mająca na celu ustalenie źródeł dochodu i
wyjawienie składników majątku, że w najbliższym czasie dłużnika może
odwiedzić inspekcja terenowa, dalej że została przeprowadzona wizyta oraz
lustracja w miejscu zamieszkania powoda, która jakoby nie potwierdziła złej
sytuacji materialnej dłużnika. Wskazywano, że powoda czeka kolejna wizyta
inspektora terenowego, w toku której uzupełnione zostaną dane dotyczące
wnętrza nieruchomości stanowiącej jego miejsce zamieszkania oraz nastąpi
ocena wartości posiadanej nieruchomości i pozostałej części majątku
powoda. Do powoda kolejne pisma pozwana wysyłała dalej w 2008r.
tytułując je „kwestionariuszem wywiadu”, dalej informowała o kosztach
sądowych i komorniczych, którymi może zostać obciążony. Do powoda
kierowane były też liczne telefony z żądaniem uregulowania należności.
Powód ma 71 lat, cierpi na chorobę nowotworową, stwierdzono u
niego przerzuty do płuc i wątroby. Cierpi też na nadciśnienie i cukrzycę.
Przeszedł udar mózgu.
W oparciu o powyżej ustalony stan faktyczny Sąd pierwszej instancji
uznał roszczenie powoda za zasadne na podstawie art. 23 i 24 k.c.
5
Sąd pierwszej instancji stwierdził, że działania pozwanej naruszały
prywatność powoda. Pozbawiały go poczucia spokoju i bezpieczeństwa. Sąd
pierwszej instancji uznał także, że doszło do naruszenia nietykalności
mieszkania pojmowanego jako prawo do ochrony przed bezprawnym
wtargnięciem w sferę określonego stanu psychicznego i emocjonalnego, jaki
daje każdemu człowiekowi poczucie bezpiecznego i niezakłóconego
posiadania własnego miejsca, w którym koncentruje swoje istotne sprawy
życiowe i chroni swoją prywatność.
Sąd pierwszej instancji wskazał przy tym, że działania pozwanej były
bezprawne, albowiem egzekucja należności może odbywać się wyłącznie w
oparciu o tytuł wykonawczy wydany przez uprawniony organ. Tymczasem
pozwana nigdy nie wystąpiła na drogę sądową w celu wyegzekwowania
spornej wierzytelności i mimo świadomości, że powód kwestionuje
obowiązek zapłaty kary pieniężnej.
Sąd wskazał przy tym na osobiste warunki powoda, który jest człowiekiem
starszym i schorowanym. Sąd I instancji uwzględniając sposób działania
pozwanej, okres czasu, w którym naruszane były dobra osobiste powoda
oraz sytuację osobistą powoda uwzględnił żądanie powoda zasądzenia kwoty
15.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.
Za uzasadnione Sąd pierwszej instancji uznał również żądanie zaniechania
działań naruszających dobra osobiste powoda.
Apelację od wyroku wniosła strona pozwana wnioskując o jego zmianę w
całości i oddalenie powództwa ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie
sprawy
do
ponownego
rozpoznania
a
postępowania.
Zaskarżonemu orzeczeniu zarzuciła:
1) naruszenie przepisów prawa materialnego tj:
także
zasądzenia
kosztów
6
- art. 24 k.c. poprzez błędną jego interpretację polegającą na uznaniu, że
działania pozwanej podjęte w celu dochodzenia roszczenia tylko wtedy nie
byłoby bezprawne gdyby działania te były prowadzone w oparciu o tytuł
wykonawczy i tylko w postępowaniu egzekucyjnym w sytuacji gdy
odmienna jest sytuacja wierzyciela i dłużnika w rozumieniu przepisów
prawa materialnego i przepisów prawa procesowego w tym egzekucyjnego
oraz polegającą na przyjęciu, że działania pozwanej polegające na pisemnym
i telefonicznym wzywaniu powoda do zapłaty były bezprawne albowiem
pozwana mimo świadomości, że powód kwestionuje obowiązek zapłaty kary
pieniężnej nigdy nie wystąpił na drogę sądową w celu wyegzekwowania
spornej wierzytelności, a tym samym działania te naruszały spokój i
prywatność powoda w sytuacji, gdy powód w toku procesu nigdy nie
przedstawił dowodów potwierdzających okoliczność uregulowania przez
niego wszelkich należności z tytułu umowy o świadczenie usług, a tym
samym w rozumieniu przepisów prawa materialnego 353 i n k.c. jest
dłużnikiem względem pozwanego; powód nie wykazał nieistnienia stosunku
zobowiązaniowego, tj.
nieistnienia zadłużenia poprzez
przedłożenie
orzeczenia ustalającego (art. 189 k.p.c.), a tym samym jest dłużnikiem
względem pozwanego, a wierzyciel nie ma obowiązku dochodzenia
roszczenia wyłącznie za pośrednictwem organu egzekucyjnego bowiem
przepisy prawa przewidują również pozaegzekucyjne tryby zaspokojenia
wierzyciela (np. mediacja); przepisy prawa w celu uniknięcia potencjalnego
sporu sądowego nakazują uprzednie wezwanie dłużnika do zapłaty (np. art.
47912 k.p.c. i 101 k.p.c.); istnienie długu jest przesłanką legalizującą
wkroczenie w sferę dóbr osobistych osoby zobowiązanej do zapłaty.
- art. 24 k.c. poprzez przyjęcie, iż działania pozwanej polegające na
pisemnym i telefonicznym wzywaniu powoda do zapłaty naruszały
prywatność powoda, nietykalność jego mieszkania oraz poczucie spokoju i
7
bezpieczeństwa w sytuacji gdy z większości pism kierowanych do dłużnika
wynikało jedynie, iż możliwe jest polubowne zakończenie sporu czy też
wyjaśnienie zaistniałej sytuacji w celu, rozłożenia zadłużenia na raty,
udzielenia karencji w spłacie czy też odstąpienia od jego dochodzenia, a
ochrona osób nie wywiązujących się ze swoich zobowiązań nie może być
nadmierna i osoby te muszą liczyć się z konsekwencjami istnienia długu;
- art. 448 k.c. poprzez błędną jego interpretację polegającą na przyjęciu, że
dla
zasądzenia
zadośćuczynienia
wystarczy
ustalenie
bezprawności
naruszenia dobra osobistego w sytuacji gdy dla zasądzenia zadośćuczynienia
konieczne jest również ustalenia działania noszącego znamiona winy
umyślnej lub rażącego niedbalstwa (Sąd Najwyższy w wyroku z dnia
17.03.2006 roku, źródło Lex polonica nr 1233775);
- art. 448 k.c. w zw. z art. 24 k.c. poprzez zasądzenie na rzecz powoda kwoty
przez niego żądanej w całości i przyjęcie, że kwota ta jest adekwatna do
sytuacji osobistej powoda i okresu czasu w którym naruszane były dobra
osobiste powoda w sytuacji gdy ocena czy nastąpiło naruszenie dobra
osobistego, nie może być dokonana wyłącznie według miary indywidualnej
wrażliwości osoby;
- art. 448 k.c. poprzez nie wskazanie sposobu ustalenia „odpowiedniej sumy
pieniężnej
tytułem
zadośćuczynienia"
z
uwzględnieniem
wszelkich
okoliczności dotyczących: rodzaju chronionego dobra, rozmiaru doznanego
uszczerbku, charakteru następstw naruszenia, stosunków majątkowych
zobowiązanego, a jedynie ograniczenie ustalenia do sytuacji osobistej
powoda oraz bliżej nieokreślonego okresu czasu, w którym jakoby były
naruszane dobra osobiste pozwanego.
2) naruszenie przepisów prawa procesowego w postaci art. 328 § 2 k.p.c.
poprzez nie wskazanie przepisów prawa, na podstawie których Sąd nakazał
[…] Sp. z o.o. zaprzestanie naruszania dóbr osobistych powoda; poprzez nie
8
wskazanie przepisów prawa, na podstawie których Sąd zasądził od […] Sp. z
o.o. zadośćuczynienie skutkujące utrudnieniem wniesienia samego środka
odwoławczego jak i kontrolę instancyjną.
Sąd I instancji odrzucił apelację pozwanej postanowieniem z dnia 18
czerwca 2010 r., Sąd Apelacyjny na skutek wniesionego zażalenia uchylił
wskazane postanowienie w zakresie w jakim zaskarża rozstrzygnięcie o
roszczeniach majątkowych ( k. 151). Oznacza to, że przedmiotem
zaskarżenia ostatecznie nie zostało objęte rozstrzygnięcie dotyczące roszczeń
niemajątkowych w pkt I wyroku.
Powód wniósł o oddalenie apelacji z zasądzeniem kosztów procesu.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Apelacja jest jedynie w części uzasadniona.
Zarzuty
pozwanej
w
zakresie
roszczeń
niemajątkowych
powoda
wywodzonych z naruszenia jego dóbr osobistych, a także zarzuty
podważające trafność ustaleń Sądu Okręgowego i wysnutych z nich
wniosków co do istnienia podstaw przypisania pozwanej odpowiedzialności
za
naruszenie
dóbr
osobistych
powoda,
wobec
prawomocnego
rozstrzygnięcia kwestii żądań powoda w tym zakresie nie mogą być
uwzględnione.
Zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. nie jest zasadny. Wskazany art.328.§ 2
k.p.c. stanowi, że uzasadnienie wyroku powinno zawierać m.in. wyjaśnienie
podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.
Słusznie jedynie zarzuca apelująca, że w części dotyczącej argumentacji
prawnej, Sąd I instancji pominął wskazanie podstawy prawnej dla
zasądzenia zadośćuczynienia. Jednak należy mieć na względzie, że
uzasadnienie wyroku jest sporządzane już po wydaniu wyroku, a zatem
9
wynik sprawy z reguły nie zależy od tego, jak napisane zostało uzasadnienie
i czy zawiera ono wszystkie wymagane elementy. W konsekwencji zarzut
naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. może być usprawiedliwiony tylko w tych
wyjątkowych okolicznościach, w których treść uzasadnienia orzeczenia sądu
pierwszej instancji uniemożliwia całkowicie dokonanie oceny toku wywodu,
który doprowadził do wydania orzeczenia lub w przypadku zastosowania
prawa materialnego do niedostatecznie jasno ustalonego stanu faktycznego. (
por. orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 10 listopada 1998 r., III CKN
792/98, OSNC 1999, nr 4, poz. 83, oraz z dnia 8 października 1997 r., I
CKN 312/97, z dnia 19 lutego 2002 r., IV CKN 718/00, z dnia 18 marca
2003 r., IV CKN 11862/00, z dnia 20 lutego 2003 r., I CKN 65/01, z dnia 22
maja 2003 r., II CKN 121/01, z dnia 9 marca 2006 r., I CSK 147/2005).
Sytuacja taka w niniejszej sprawie nie występowała. Tym samym zarzut ten
nie mógł odnieść zamierzonego przez skarżącego skutku prawnego.
Odnośnie naruszenia art. 448 k.c. poprzez jego błędną wykładnię polegającą
na przyjęciu jako wystarczającej przesłanki do zasądzenia zadośćuczynienia
jedynie bezprawności działania naruszyciela dobra osobistego bez
konieczności ustalenia jego winy kwalifikowanej w postaci umyślności lub
rażącego niedbalstwa- zarzut ten jest w ocenie Sądu Apelacyjnego
niezasadny.
Przesłankami zasądzenia zadośćuczynienia lub określonej sumy na cel
społeczny są: bezprawne naruszenie chronionego dobra osobistego rodzące
odpowiedzialność na tle art. 23 i 24 k.c., które zarazem mogłoby być
kwalifikowane jako czyn niedozwolony oraz zawinione naruszenie dobra
osobistego bez względu na stopień winy sprawcy.
Sąd Apelacyjny podziela stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone m.in.
wyroku z dnia 19 stycznia 2007 r., sygn. akt III CSK 358/06, jak i w wyroku
z dnia 24 stycznia 2008 r. , sygn. akt ICSK 319/07, że art. 448 k.c. znajduje
10
zastosowanie tylko w wypadku zawinionego naruszenia dóbr osobistych ,
przy czym każdy stopień winy , także wina nieumyślna może uzasadniać
uwzględnienie zarówno roszczenia o zasądzenie zadośćuczynienia na rzecz
poszkodowanego, jak i roszczenia o zasądzenie odpowiedniej sumy na cel
społeczny.
Należy podkreślić , że stanowisko wyrażone przez Sąd Najwyższy w wyroku
z dnia 17.03. 2006 r. , sygn. akt I CSK 81/05, przytoczonym w apelacji, iż
przesłanką roszczenia o zasądzenie zadośćuczynienia jest tylko wina
kwalifikowana sprawcy naruszenia dobra osobistego, mianowicie wina
umyślna lub rażące niedbalstwo odnosiło się tylko do zasądzenia
odpowiedniej sumy na cel społeczny, a nie zadośćuczynienia na rzecz
pokrzywdzonego.
Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku wyraźnie bowiem wskazał, że nie
ma kontrowersji wokół tego, że przesłanką roszczenia o zadośćuczynienie za
doznaną krzywdę na rzecz pokrzywdzonego jest każda postać winy, nawet
wina nieumyślna.
Z tego względu należy wyraźnie wskazać, że stopień winy ma znaczenie
jedynie jako jedno z kryteriów określających wysokość zadośćuczynienia.
W rozpoznawanej sprawie istnienie przesłanki w postaci bezprawności
działania pozwanej wynika z prawomocnego rozstrzygnięcia o zasadności
roszczeń niemajątkowych, a tym samym przesądzenia o dopuszczeniu się
przez pozwaną naruszenia dóbr osobistych powoda działaniem bezprawnym.
Odnosząc się natomiast do przesłanki zawinienia, wskazać należy, że wina
zachodzi
wówczas,
gdy
sprawcy
szkody
można
postawić
zarzut
niewłaściwości zachowania zarówno w sensie obiektywnym, jak i
subiektywnym.
Obiektywny element winy wypełnia każde niewłaściwe zachowanie,
sprzeczne
z
zasadami
etycznymi,
normami
obowiązującymi
w
11
społeczeństwie. Przy czym chodzi tu także o każde zachowanie, które
przekracza potrzebę ostrożności wymaganej przez zasady współżycia
pomiędzy ludźmi, choćby nawet zachowanie to nie było wyraźnie zakazane
przez ustawę.
W ocenie Sądu Apelacyjnego zachowanie pozwanej wypełnia wskazane
kryterium obiektywne winy. W sensie subiektywnym wina sprawcy zachodzi
wówczas, gdy można mu postawić zarzut niewłaściwości zachowania
związany m.in. z momentem przewidywania. Zdaniem Sądu Apelacyjnego
pozwanej należy przypisać winę nieumyślną w stopniu, co najmniej
niedbalstwa, przyjąć należy, że pozwana podejmując działania windykacyjne
wobec powoda nie wyobrażała sobie skutku w postaci wkroczenia w
chronioną prawem sferę dóbr osobistych powoda, choć mogła i powinna je
przewidzieć .
Wbrew bowiem wywodom apelacji nie każde działanie wierzyciela
zmierzające do odzyskania długu – legalizuje wkroczenie w sferę dóbr
osobistych dłużnika. Działanie bowiem nadmierne, nakierowane na
zastraszenie dłużnika, zmierzające do wywołania w nim uzasadnionej obawy
o mir domowy, realizowane w oparciu o zasadę, według której „cel uświęca
środki” nie może być oceniane inaczej niż, jako wadliwe.
Tak należy ocenić pisma kierowane do powoda informujące go o
konieczności skontaktowania się w celu przygotowania materiałów
dowodowych, odebrania próbek pisma do ekspertyzy grafologa, czy też
zapowiadające wizytę inspektora terenowego w celu „uzupełnienia materiału
dowodowego” - do tych działań pozwana spółka nie była bowiem
uprawniona, a informowanie powoda o zamiarze ich podjęcia, czy też nawet
zrealizowania - miało jedynie na celu wywarcie pozaprawnego nacisku na
dłużniku. Nie bez znaczenia była tu forma wskazanych pism sugerująca
prowadzenie postępowania quasi sądowego, to bowiem dla procesów przed
12
sądem w postępowaniu karnym, czy cywilnym charakterystyczne jest
gromadzenie dowodów.
Samo stwarzanie pozorów podejmowania czynności, które mogły być
według obowiązujących przepisów dokonywane dopiero po wszczęciu
egzekucji sądowej, jak np. wyjawienie majątku dłużnika (art. 913 k.p.c. i
następne), które są zastrzeżone do kompetencji sądu, zapowiadanie pismami
pozwanej, przesyłanie kwestionariusza wywiadu w celu ustalenia majątku
dłużnika, nie mogą być oceniane inaczej, niż jako wadliwe. Czynności te
miały wzbudzić u powoda błędne przekonanie, że inny podmiot niż sąd
może zmusić powoda do ujawnienia stanu jego majątku.
W ocenie Sądu Apelacyjnego pozwany użył środków nie adekwatnych do
zamierzonego celu, którym było wezwanie dłużnika do zapłaty długu.
W istocie bez tytułu egzekucyjnego (zasądzającego orzeczenia sądu
zaopatrzonego w klauzulę wykonalności) tylko do tej czynności wierzyciel
był uprawniony.
Trafne natomiast okazały się zarzuty apelacji dotyczące nadmiernej
wysokości przyznanego zadośćuczynienia.
Wielkość krzywdy powoda nie została przez sąd I instancji właściwie
oceniona.
Należy bowiem mieć na względzie poza elementami warunkującymi rozmiar
zadośćuczynienia, które wskazał Sąd I instancji jak: czas trwania naruszeń,
powodujących ujemne przeżycia powoda, czy jego właściwości osobiste,
podeszły wiek, zły stan zdrowia, także i te elementy , które Sąd pominął.
Należą do nich przede wszystkim: rodzaj naruszonego dobra osobistego, w
tym wypadku prawo do prywatności oraz nietykalność mieszkania, które w
ocenie Sądu Apelacyjnego nie mogą być w hierarchii wartości sytuowane
tak, jak dobra wymienione w art. 445 k.c.
13
Należy też zaznaczyć, że w przypadku naruszenia wskazanych dóbr
osobistych powoda nie mamy do czynienia z nieodwracalnymi następstwami
ich naruszenia, tak jak ma to miejsce w wypadku naruszenia dóbr
wskazanych w powołanym już art. 445 k.c., co musi mieć znaczenie dla
rozmiaru doznanej krzywdy. Należy mieć także na względzie stopień
naruszenia wskazanych dóbr osobistych, który należy ocenić jako znaczny,
głównie ze względu na czas trwania tych naruszeń- co bezpośrednio wpływa
na rozmiar doznanej krzywdy.
Mając na uwadze te wszystkie kryteria wpływające na rozmiar
zadośćuczynienia,
uznając
za
zasądzonego zadośćuczynienia
trafny
zarzut
zawyżenia
wysokości
Sąd Apelacyjny obniżył je do kwoty
wskazanej w wyroku. Sąd miał przy tym na uwadze utrwalony w
orzecznictwie pogląd Sądu Najwyższego, że zarzut zawyżenia lub zaniżenia
wysokości zasądzonego zadośćuczynienia może być uwzględniony tylko w
razie oczywistego naruszenia kryteriów jego przyznania przez sąd. ( por.
wyrok SN z dnia 15. 02. 2006 r. , IV CK 384/2005 r. nie pulik.).
W ocenie Sądu Apelacyjnego przyznana kwota 7.500 zł jest kwotą
odpowiednią dla kompensaty doznanej przez powoda krzywdy, należy też
wyraźnie zaznaczyć, że kwota ta nie ma przy tym charakteru symbolicznego,
ale odczuwalną dla powoda wartość ekonomiczną.
Z podniesionych względów Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok na
podstawie art. 386 § 1 k.p.c., apelacje oddalił w pozostałej części na
podstawie art. 385 k.p.c., o kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono
na podstawie art. 98 k.p.c.