Program działań edukacyjnych

Program działań
edukacyjnych
,,Jak usprawnić komunikację werbalną dzieci
w wieku przedszkolnym”
opracowała
Jolanta Lesiuk
,,Chodzi mi o to, aby język giętki,
Powiedział wszystko, co pomyśli głowa;
A czasem był jak piorun jasny, prędki,
A czasem smutny jako pieśń stepowa,
A czasem jako skarga Nimfy miętki,
A czasem piękny jak Aniołów mowa...”
Juliusz Słowacki
Mowa jest głównym środkiem porozumiewania się między ludźmi, prawidłowy jej rozwój
stanowi podstawę kształtowania się osobowości dziecka. Jeśli proces rozwoju mowy przebiega
prawidłowo, dziecko prawidłowo myśli, rozwija słownictwo, rozwija myślenie abstrakcyjne,
prawidłowo stosuje zasady gramatyczne.
Co się jednak dzieje, gdy wymowa dziecka nie jest prawidłowa? Kłopoty z wyraźną,
poprawną wymową bardzo często są dla dziecka ogromną przeszkodą w prawidłowym
funkcjonowaniu, zarówno w jego najbliższym środowisku, którym jest rodzina, jak i w grupie
rówieśniczej, w przedszkolu lub w szkole. Problemy te wpływają, bowiem niekorzystnie na proces
porozumiewania się dziecka z najbliższymi członkami rodziny oraz rówieśnikami. Utrudniają mu
właściwe wykonywanie zadań w sytuacjach wymagających mówienia, zgłaszania własnych potrzeb
i kontaktowania się z otoczeniem.
Dlatego też sprawne funkcjonowanie narządów mowy, to warunek prawidłowego
wymawiania wszystkich głosek. Prawidłowe wymawianie każdej głoski wymaga sprawnego
funkcjonowania m. in. narządów artykulacji. Gimnastyka narządów artykulacji sprzyja usuwaniu
licznych zaburzeń mowy, o ile ich przyczyną nie są uszkodzenia organiczne, a także może być
wykorzystywana w usprawnianiu narządów artykulacji dzieci z opóźnieniem rozwoju mowy, dzieci
z wadą słuchu oraz w celach profilaktycznych.
Wyrazistość wymowy, zależy przede wszystkim od sprawności mięśni narządów artykulacji. Z
obserwacji wynika, że w większości zwraca się uwagę na sam fakt mówienia, mniej zaś, na jakość
wymowy.
Literatura przedmiotu donosi zatrważające statystyki, ponad 70% dzieci mówi niedbale,
niewyraźnie, krzykliwie lub cicho. Badane dzieci nie otwierają właściwie ust przy wymawianiu
głosek: „a”, „o”, „u”. Połykają końcowe głoski w słowach, mówią na wdechu. Ponad 80% dzieci
oddycha ustami zamiast nosem. Około 20 % dzieci ma wady wymowy (A. Balejko, Sprawdź jak
mówię i wymawiam 2003r).
Zanim dziecko nauczy się wyrażać swoje myśli, musi przejść wiele etapów, podczas których
stopniowo zdobywa umiejętność koordynowania różnych grup mięśni do wytworzenia mowy
artykułowanej. Mówienie jest sprawnością, która kształtuje się wolniej i z większym trudem niż
inne sprawności motoryczne. Rozwija się ono zgodnie z dojrzewaniem różnych części aparatu
mowy. U wszystkich dzieci rozwój mowy przebiega według tych samych prawideł. Zdrowe,
normalnie słyszące i normalnie rozwijające się dziecko przyswaja sobie mowę w ciągu pierwszych
5 – 6 lat. Zatem obowiązek opieki nad rozwojem mowy dziecka spoczywa przede wszystkim na
rodzicach i opiekunach dziecka, przedszkolach, poradniach pedagogiczno – psychologicznych
oraz logopedach. Efekty pracy korekcyjnej będą zależały przede wszystkim od: stopnia złożoności
wady,
indywidualnych cech dziecka,
sprawności narządów artykulacyjnych, wieku dziecka,
systematyczności zajęć oraz aktywnego udziału rodziców w terapii.
Do najczęstszych przyczyn wad wymowy zalicza się :
1. Zmiany anatomiczne aparatu artykulacyjnego: nieprawidłowa budowa języka ( język zbyt
długi, za duży – makroglosja, za krótki, zbyt gruby, krótkie wędzidełko podjęzykowe),
nieprawidłowa budowa podniebienia (zbyt mocno wysklepione, wąskie podniebienie
twarde, tzw. gotyckie podniebienie; rozszczepy podniebienia), wady zgryzu (zgryz otwarty,
skrzyżowany, przodozgryz, tyłozgryz, głęboki), anomalie zębowe (diastema, protruzja,
retruzja), przerost trzeciego migdałka, polipy, skrzywienie przegrody nosowej, przerost
śluzówki nosa.
2. Nieprawidłowe funkcjonowanie narządów mowy, czyli: brak pionizacji języka, niska
sprawność języka, warg, żuchwy, trudności w koordynacji pracy wiązadeł głosowych z
pracą nasady.
3. Nieprawidłowa budowa i funkcjonowanie narządu słuchu: zaburzenie analizy i syntezy
słuchowej, wybiórcze upośledzenie słuchu, obniżona słyszalność ( niedosłuch, głuchota),
zaburzenie słuchu fonematycznego.
4. Warunki niesprzyjające uczeniu się mowy: nieprawidłowe wzorce wymowy, nieprawidłowa
atmosfera, styl wychowania i postawy rodziców, brak stymulacji rozwoju mowy.
5. Nieprawidłowe funkcjonowanie ośrodkowego układu nerwowego.
6. Czynniki psychiczne: brak zainteresowania mową innych, odczuwanie własnej artykulacji,
jako czynności męczącej i sprawiającej trudności.
7. Opóźniony rozwój psychomotoryczny.
Ukończone przeze mnie Podyplomowe Studia Logopedyczne i wiedza, którą osiągnęłam w
tym zakresie oraz wieloletnia praca w zawodzie nauczyciela przedszkola, pozwolą mi na wczesne
zdiagnozowanie dziecka z zaburzeniami rozwoju mowy i podjęcie terapii logopedycznej.
Wczesne rozpoznanie i interwencja mają, zatem istotne znaczenie na pierwszym etapie
edukacji.
Moje działania zawarte w programie zmierzają, więc do osiągnięcia przez dziecko pełnej
dojrzałości werbalnej. Pracując w oparciu o niniejszą pozycję będzie możliwe prowadzenie ćwiczeń
zwłaszcza w zakresie rozwijania sprawności narządów mowy komunikacyjnej, a także
doskonalenia artykulacji i fonacji, słuchu fonematycznego, a także rozwijania komunikacji,
poprawności gramatycznej i stylistycznej wypowiedzi dziecka. Mam nadzieję, że będzie można
zrealizować postawione sobie cele, a program, który opracowany został jako pomoc w ich
osiągnięciu spełni swoją rolę i pozytywnie wpłynie na rozwój mowy naszych wychowanków.
Cele ogólne:
-rozszerzanie świadomości logopedycznej wśród rodziców, nauczycieli i dzieci;
-wczesna diagnoza logopedyczna ;
-korygowanie złych nawyków i wad artykulacyjnych;
-zapobieganie powstawaniu nieprawidłowych zachowań językowych;
-ścisła współpraca z rodzicami (opiekunami) oraz nauczycielami bezpośrednio pracującymi w
grupach.
Cele szczegółowe:
Ukierunkowane na dziecko:
-prowadzenie wśród dzieci najmłodszych działań profilaktycznych, prowadzących do zaszczepienia
w nich prawidłowych nawyków artykulacyjnych;
-wczesne wykrycie ryzyka zaburzeń mowy wobec dzieci przejawiających określone dysfunkcje w
obrębie narządu żucia, połykania i oddychania oraz podjęcie odpowiednich działań;
-objęcie systematyczną terapią logopedyczną dzieci wymagających pomocy w zakresie
stwierdzonych zaburzeń i wad wymowy;
-usprawnianie kompetencji komunikacyjnej;
-wyrównywanie szans edukacyjnych dziecka;
-wzmacnianie wiary we własne możliwości, rozwijanie samoakceptacji i kształtowanie pozytywnej
samooceny;
Ukierunkowane na rodzinę:
-nawiązanie współpracy z rodziną dziecka;
-włączenie rodziców do czynnego udziału w proces terapeutyczny, poprzez kontynuowanie terapii
poza gabinetem logopedycznym;
-eliminowanie niewłaściwych postaw rodziców wobec dziecka z wadą wymowy;
-wspieranie, motywowanie dziecka do wspólnych ćwiczeń i zabaw z rodzicem;
-pomoc rodzinie w zakresie kontaktu z innymi specjalistami (np. laryngolog, foniatra).
Ukierunkowane na nauczyciela:
-rozszerzanie wiedzy w zakresie profilaktyki logopedycznej oraz prawidłowego rozwoju mowy
dziecka;
-zachęcanie nauczycieli do konsultacji z logopedą w przypadku występujących jakichkolwiek
wątpliwości co do poprawności wymowy swoich wychowanków;
-monitorowanie rozwoju mowy swoich wychowanków;
-prowadzenie ćwiczeń i zabaw wspomagających rozwój mowy;
-czynne włączenie nauczycieli w proces terapeutyczny dziecka;
-uwzględnianie indywidualnych potrzeb i możliwości dziecka podczas prowadzonych zajęć;
-wspieranie, motywowanie dziecka do systematycznej pracy oraz zauważanie postępów czynionych
przez dziecko;
-ścisła współpraca nauczycieli, logopedy i rodziców w zakresie ujednolicenia oddziaływań
terapeutycznych ukierunkowanych na dziecko.
Metody ogólne stosowane w terapii logopedycznej:
Logopedyczne - stosowane tylko w postępowaniu logopedycznym i dla niego specyficzne (np.
metody mechaniczne).
Lingwistyczne - szeroko wykorzystywane w logopedii, powstałe na podstawie wiedzy zaczerpniętej
z różnych działów językoznawstwa, m. in. fonetyki, morfologii, kultury żywego słowa (np. metody
fonetyczne).
Pedagogiczne - stworzone na gruncie i na użytek terapii pedagogicznej, zaadaptowane przez
logopedię (np. metoda dobrego startu).
Psychologiczne - mając na uwadze psychologiczne uwarunkowania i skutki zaburzeń mowy (np.
techniki relaksacyjne).
Bogaty wachlarz metod, jakie spotykamy w terapii logopedycznej pozwala nauczycielowi na
dobranie metody zgodnie z indywidualnymi potrzebami dziecka. Natomiast znajomość tych metod
pozwala na wybieranie oraz łączenie wielu z nich.
Metody te dzieli się następująco:
1. ze względu na udział pacjenta w postępowaniu logopedycznym – na metody pasywne i
aktywne, przy czym:
 istotą metod pasywnych jest stosowanie narzędzi logopedycznych, za pomocą których
powodujemy właściwe ułożenie narządów mowy
 metody aktywne zakładają aktywne uczestnictwo dziecka w terapii, jego własną pracę w
tworzeniu nowego dźwięku
2. ze względu na sposób wywoływania lub korygowania dźwięku – na metody mechaniczne,
fonetyczne, fonetyczno - mechaniczne i lingwistyczne, przy czym:
 o metodach mechanicznych mówimy wówczas, gdy głoska powstaje w
wyniku mechanicznego ułożenia narządów artykulacyjnych przy pomocy ręki, sond,
szpatułek i innych instrumentów logopedycznych
 w
metodach
mechaniczno
–
fonetycznych
wyjściowy dźwięk
pomocniczy jest
przekształcany w dźwięk docelowy przy pewnej ingerencji mechanicznej
 metody czysto fonetyczne polegają jedynie na przekształceniach fonetycznych
 metody lingwistyczne opierają się na wyszukiwaniu takich słów z zasobu leksykalnego
dziecka, w których deformowany dźwięk wymawiany jest prawidłowo. Są to metody
uwzględniające sąsiedztwo fonetyczne korygowanych głosek.
Każdy nauczyciel, prowadząc terapię logopedyczną przy wyborze metod kieruje się przede
wszystkim ich skutecznością.
Zasady stosowane w terapii osób z zaburzeniami artykulacji.
Przy usuwaniu wad artykulacyjnych – poza wymienionymi w metodyce ogólnej zasadami
postępowania terapeutycznego dotyczącymi wczesnego rozpoczynania terapii, indywidualizacji,
kompleksowego oddziaływania, aktywnego i świadomego udziału, współpracy z najbliższym
otoczeniem, systematyczności i stopniowania trudności – trzeba dodatkowo uwzględnić kilka zasad
szczegółowych, które wynikają ze specyfiki zaburzeń artykulacji. Są to następujące wskazania
terapeutyczne:
 nie należy poprawiać zniekształconej głoski lecz tworzyć nową,
 każde polecenie, ćwiczenie powinno być uprzednio wykonane przed lustrem przez
logopedę,
 konieczne jest częste powtarzanie zrealizowanego materiału w coraz to inny sposób,
 każda ćwiczona głoska musi być dobrze utrwalona zanim przejdzie się do korygowania
następnej(utrwalenie głoski oznacza jej zautomatyzowanie),
 konieczne jest ćwiczenie głoski w różnych układach, kontekstach i sąsiedztwach
fonetycznych,
 nie należy prowadzić ćwiczeń na wyrazach, których dziecko nie zna i nie rozumie,
 nie stosować wyrazów, w których występuje więcej niż jedna z ćwiczonych głosek,
 zawsze pamiętać o różnicowaniu słuchowym wywołanej głoski z jej wcześniejszą
(nieprawidłową) artykulacją,
 różnicować ćwiczoną głoskę z głoskami podobnymi (różniącymi się jedną cechą
fonologiczną),
 przy uczeniu nowych elementów języka należy uwzględnić ich frekwencyjność w mowie
dziecka,
 jeżeli nieprawidłowa wymowa dotyczy więcej niż jednego dźwięku, to przy ustalaniu
kolejności korygowania dźwięków bierze się pod uwagę kolejność pojawiania się w toku
rozwoju mowy,
 przy różnych formach nieprawidłowej realizacji dźwięków najpierw usuwa się elizje, potem
substytucje, a na końcu deformacje.
W przypadku korekcji zaburzeń artykulacyjnych ważne jest, aby ćwiczenia podjąć stosunkowo
wcześnie. Obowiązuje tu zasada, że im wcześniej podejmiemy terapię, tym krócej będziemy
pracować nad wywołaniem właściwego dźwięku i zwiększymy szansę powodzenia terapii. Aby
osiągnąć pełen sukces podczas realizacji programu prowadzonego w
placówce, należy
zaangażować rodziców.
Przygotowany program logopedyczny obejmuje następujące działania:
1. Diagnoza logopedyczna – realizację programu należy zacząć od diagnozy na podstawie
opracowanego kwestionariusza. Diagnoza jest niezbędna do podjęcia terapii.
2. Ćwiczenia przygotowujące artykulatory do wywołania głosek.
 Ćwiczenia oddechowe.
 Ćwiczenia narządów artykulacyjnych: języka, warg, podniebienia miękkiego, żuchwy.
 Ćwiczenia emisyjno – głosowe.
3. Ćwiczenia właściwe z zakresu korekcji wad wymowy.
 Wywołanie głoski w izolacji.
 Utrwalenie głoski korygowanej w sylabach, wyrazach ( nagłos, śródgłos, wygłos),
wyrażeniach, zdaniach.
 Ćwiczenia utrwalające wywołaną głoskę w tekstach wierszy, piosenek, wyliczanek.
 Automatyzacja poprawnej wymowy głoski w mowie spontanicznej (opowiadania, ilustracje,
historyjki obrazkowe, rozmowy kierowane).
4. Ćwiczenia ortofoniczne.
5. Ćwiczenia stymulujące rozwój słuchu fonemowego.
6. Ćwiczenia słuchowe z wykorzystaniem ćwiczeń i zabaw z muzyką.
7.Ćwiczenia stymulujące rozwój mowy dziecka (rozwijanie słownictwa czynnego i biernego,
koordynacji wzrokowo – słuchowej – ruchowej, pamięci, myślenia, orientacji przestrzennej).
8.Kształtowanie twórczej aktywności słownej dziecka.
9.Doskonalenie u dzieci umiejętności posługiwania się poprawną polszczyzną.
PROPOZYCJE ZABAW I ĆWICZEŃ LOGOPEDYCZNYCH
ĆWICZENIA ODDECHOWE
Oddychanie to czynność fizjologiczna niezbędna do życia i konieczna do właściwego
wypowiadania się. Prawidłowe oddychanie jest podstawą dobrej wymowy.
Odpowiednie ćwiczenia oddechowe, usprawniają aparat oddechowy, zwiększają pojemność
płuc, kształcą ruchy przepony, uczą ekonomicznego zużywania powietrza w czasie mówienia,
różnicują fazy oddychania ( wdech, wydech ), wydłużają fazę wydechową, a także działają
uspokajająco.
 Wdech nosem ( usta zamknięte ) i wydech ustami. Usta w czasie wydechu ułożone jak przy
wymowie głoski ,,u” (chuchanie).
 ,,Dmuchanie na płomień świecy”. Wdech nosem, wydech ustami tak, aby płomień świecy
wygiął się, ale nie zgasł.
 ,,Puszczanie baniek mydlanych” ( rekwizyty kubeczek z płynem, rurka). Wdech nosem,
wydech ustami, powoli na jednym wydechu nadmuchujemy bańkę. Należy pamiętać, by
rurka ułożona była na środku języka.
 ,,Zdmuchiwanie watki, piórka lub styropianu przy pomocy rurki”. Długi wdech nosem –
powolny wydech ustami.
 ,,Dmuchanie na kulkę z waty zaczepioną na nitce i tworzącą wahadełko”. Wdech nosem,
wydech ustami, powoli na jednym wydechu.
 ,,Bąbelki” dmuchanie przez rurkę do szklanki z wodą. Wdech nosem, wydech ustami.
 ,,Wypuszczanie powietrza z balonika” - naśladowanie uciekającego powietrza. Krótki
wdech nosem, wydech ustami z długim wymawianiem – fff.
 ,,Sapanie lokomotywy” - naśladowanie sapania lokomotywy – krótki wdech, wydech – pf,
pf, pf.
,,Wąchanie kwiatków” – wdech nosem, wydech ustami.
ĆWICZENIA NA ROZRUSZANIE PRZEPONY
Naśladowanie śmiechu różnych osób:
- Jak się śmieje pan? ho, ho, ho.....
- Jak się śmieje pani? ha, ha, ha.....
- Jak się śmieje dziecko? hi, hi, hi....
- Jak się śmieje staruszka? he, he, he....
- Jak się śmiejemy wesoło?
- Jak się śmiejemy cicho?
ĆWICZENIA I ZABAWY USPRAWNIAJĄCE MOTORYKĘ ŻUCHWY,
PODNIEBIENIA MIĘKIEGO, WARG I JĘZYK
W uzyskaniu poprawnej artykulacji głosek bardzo ważne jest sprawne działanie narządów mowy,
a także czucie narządów artykulacji. Proponowane zestawy ćwiczeń i zabaw mają na celu
usprawnienie motoryki narządów: warg, języka, podniebienia miękkiego i żuchwy.
ĆWICZENIA I ZABAWY USPRAWNIAJĄCE MOTORYKĘ ŻUCHWY
- wykonanie wdechu nosem i wydechu ustami z jednoczesną wymową głoski ,,a” , tak samo z
wymową głoski ,,o”;
- opuszczanie i unoszenie szczęki dolnej, wymawianie szerokiego ,,a”
- naśladowanie ruchów żucia
-ruchy szczęki dolnej ze skrajnego położenia lewego do skrajnego prawego bez zaznaczonej pozycji
środkowej, wargi początkowo rozchylone, następnie zamknięte;
- naśladowanie ziewania.
ĆWICZENIA I ZABAWY USPRAWNIAJĄCE MOTORYKĘ
PODNIEBIENIA MIĘKKIEGO
Proponujemy dziecku zabawę w krasnoludka, który wykonuje różne czynności.
Krasnalek był chory i leżał w łóżeczku i przyszedł pan doktor:
- Jak się masz krasnalku?
Krasnalek kaprysi, ziewa, nie chce jeść, nie chce pić. Chyba się przeziębił:
- Ziewa szeroko z opuszczoną nisko dolną szczęką: aaaaaaaaaa
- Nie chce jeść i bardzo chudnie: wciąganie policzków
- Kaszle: z wysuniętym na zewnątrz językiem
- Chętnie ssie smoczek: naśladowanie odruchu ssania
- Bardzo marudzi: mmmm (murmurando)
Wzywamy pogotowie, pogotowie jedzie: eo, eo, au, au, ay, ay, iu, iu,yu, yu
Pan doktor zaleca:
- Płukanie gardełka (gulgotanie)
- Połykanie pastylek (naśladowanie połykania)
- Oglądanie gardła w lusterku (podczas wymawiania samogłosek)
Krasnalek zmęczony zabiegami ziewa (szeroko), ziewa i usypia:
- Chrapie (na wdechu)
- Chrapie (na wydechu)
Budzi się . Będzie brał inhalacje:
- Zaciska na przemian dziurki nosa (w tym czasie oddycha wolną dziurką)
- Wdycha powietrze nosem - wydycha ustami.
Krasnalek czuje się już lepiej- sprawdza czy gardło go jeszcze boli
Dotyka ręką do szyi w okolicy krtani i wymawia sylaby (przy szeroko otwartych ustach):
ga go ge gu gy
ka ko ke ku ky
oko eke uku aku
ago ego ugu ogo
ga go ge gu gy
Zdrowy krasnoludek ma apetyt, zamyka usta i żuje coś smacznego (naśladowanie żucia).Po posiłku
krasnal dostał czkawki:
Ap-ap, op-op, up-up, ep-ep, yp-yp, ip-ip.
ĆWICZENIA I ZABAWY USPRAWNIAJĄCE USPRAWNIEJĄCE
MOTORYKĘ WARG
- wymawianie na przemian ,,a” - ,,o” przy maksymalnym oddalaniu od siebie wargi górnej i dolnej;
- oddalanie od siebie kącików ust, jak przy wymawianiu ,,i”;
- zbliżanie do siebie kącików ust, jak przy wymawianiu ,,u”;
- cmokanie;
- parskanie;
- układanie górnej wargi na dolnej i odwrotnie;
- nadymanie policzków;
-wysuwanie warg do przodu, ściąganie ich i przesuwanie kącików warg w prawo, w lewo,
wykonanie ruchu okrężnego;
-Balonik - nadymanie policzków, usta ściągnięte (dla urozmaicenia bawimy się w baloniki, które
"pękajš" przekłute palcami ).
Całuski - usta układamy w "ciup" i cmokamy posyłając do siebie buziaki.
Niejadek - usta wciągamy w głąb jamy ustnej.
Zmęczony konik - parskanie wargami.
Podwieczorek pieska - chwytanie ustami drobnych cukierków, chrupek, kawałków skórki chleba,
itp.
Kto silniejszy? - napinanie warg w pozycji rozciągniętej. Dwie osoby siedzące naprzeciw siebie
trzymają ustami kartkę papieru i każdy ciągnie w swoją stronę. Uwaga - dajmy dziecku szansę
wygrania zawodów.
Rybka - powolne otwieranie i zamykanie warg tworzących kształt koła, zęby "zamknięte"
Świnka - wysuwanie obu warg do przodu, udając ryjek świnki.
Wąsy - wysuwanie warg jak przy wymawianiu u, położenie na górnej wardze słomki lub ołówka i
próby jak najdłuższego utrzymania.
Drzwi do domu - buzia to domek krasnoludka, a wargi to drzwi do domku, pokaż jak wargi
ściągnięte do przodu, otwierają się i zamykają.
Straż pożarna - wyraźne wymawianie samogłosek w parach: e o, i u, a u
Suszarka - utrzymywanie przy pomocy warg słomki, wciąganie powietrza nosem, wydychanie
przez słomkę na dłoń (odczuwanie ciepłego powietrza).
Pojazdy - naśladowanie poprzez wibrację warg warkotu motoru, helikoptera.itp.
ĆWICZENIA I ZABAWY USPRAWNIAJĄCE MOTORYKĘ JĘZYKA
- kierowanie języka w kąciki ust w prawo i w lewo;
- unoszenie języka na górne zęby i cofanie go do podniebienia miękkiego;
- dotykanie językiem zębów trzonowych dolnych i górnych;
- liczenie zębów dolnych i górnych;
- mlaskanie czubkiem języka, środkiem języka;
- przyssanie języka do podniebienia miękkiego przy szeroko otwartych ustach;
- masowanie językiem podniebienia;
- czubek języka unosimy do górnych zębów, otwieranie i zamykanie ust z takim samym
położeniem języka ( to samo ćwiczenie, kiedy język dotyka dolnych zębów );
- wykonywanie kulistych ruchów języka w głębi jamy ustnej przy opuszczonej szczęce dolnej
- przyklejanie szerokiego języka do podniebienia
Konik jedzie na przejażdżkę – naśladowanie konika stukając czubkiem języka o podniebienie,
wydając przy tym charakterystyczny odgłos kląskania.
Winda – twórz szeroko buzię, poruszaj językiem tak, jakby był windą – raz do góry, raz do dołu.
Karuzela – dzieci bardzo lubią kręcić się wkoło, twój język też. Włóż język między wargi a dziąsła i
zakręć nim raz w prawą, raz w lewą stronę.
Chomik – wypycha policzki jedzeniem, a ty pokaż jak można wypchnąć policzki językiem, raz z
prawej raz z lewej strony.
Malarz – maluje sufit dużym pędzlem. Pomaluj pędzlem ( językiem ) swoje podniebienie,
zaczynając od zębów w stronę gardła.
Młotek – wbijamy gwoździe w ścianę. Spróbuj zamienić język w młotek i uderzaj o dziąsła tuż za
górnymi zębami, naśladując wbijanie gwoździa.
Żyrafa – ma długą szyję, wyciąga mocno ją do góry. Otwórz szeroko usta i spróbuj wyciągnąć język
do góry, najdalej jak potrafisz.
Słoń - ma długą trąbę i potrafi nią wszędzie dosięgnąć. Ciekawe czy potrafisz dosięgnąć językiem
do ostatniego zęba na górze i na dole, z prawej i lewej strony.
Liczenie zębów – dotykanie czubkiem języka każdego zęba po kolei.
ĆWICZENIA FONACYJNE
-,,Śpij laleczko” - kilkakrotne powtarzanie tej samej głoski: usypianie lalki: ,,aaa”, płacz
lalki:,,uuu”, zdziwiony pajacyk: ,,ooo”, koziołek śpiewa lalce swoją kołysankę: ,,eee”, myszka chce
uciszyć lalkę: ,,iii”, małpka martwi się płaczem lalki: ,,yyy”.
-,,Echo” - dzieci wołają poszczególne samogłoski, powtarzają je za nauczycielem ciszej, np. ,,a” (
głośno) - ,,a” ( cicho), ,,e” ( głośno) - ,,e” ( cicho), ,,oo”, ,,uu”, ,,yy”( głośno – cicho ).
-,,Psss” - naśladowanie syczenia ulatniającego się powietrza na jednym wydechu, jak najdłużej.
-Do przedłużonej głoski ,,mmmmmmm” dodajemy na końcu samogłoski:
mmmma, mmmmo, mmmme, mmmmu, mmmmi, mmmmy,
albo też
zaczynamy od samogłosek:
ammmm..., mmmmo..., emmmm..., ummmm..., immmm..., ymmmm....
ZABAWY RELAKSACYJNE
Jestem chmurką (trening autogenny).Spokojnym i cichym głosem czytam przyjemne i odprężające
opowiadanie o chmurce. Dziecko kładzie się wygodnie na plecach i wyobraża sobie, że jest
chmurką: Wyobraź sobie, że jesteś białą i miękką chmurką. Płyniesz po błękitnym niebie.
Przemykasz między ciepłymi promykami słońca. Delikatny wiatr przesuwa Ciebie w różne strony.
Na niebie jest mnóstwo chmurek. Między Wami przelatują ptaszki. Płyniesz po niebie…i widzisz w
dole piękny las i rzekę. Ale to wszystko jest na dole…Ty jednak beztrosko płyniesz po niebie.
Czujesz się radosny i bezpieczny. Czujesz się potrzebny i ważny. Jest Ci dobrze.
A teraz otwórz oczy i już…nie jesteś chmurką.
Pszczółka Słoduszka (trening autogenny).Opowiadanie:
Było lato. Słońce ogrzewało cały świat swoimi ciepłymi promieniami. Wokół czuć było piękny
zapach kwiatów. Pszczółka Słoduszka zbierała właśnie słodki nektar z kwiatów. Zostało jej jeszcze:
jeden, dwa, trzy, cztery, pięć, sześć, siedem, osiem, dziewięć, dziesięć…kwiatków ( podczas
liczenia zwalniamy tempo). Pszczółka poczuła nagle, że jest bardzo zmęczona i postanowiła
chwilkę odpocząć. Położyła się wygodnie na dużym liściu, rozluźniła zmęczone łapki, nóżki i
zamknęła oczy. Jej brzuszek zaczął spokojnie i równiutko oddychać. W oddali słychać było tylko
spokojne odgłosy łąki. Słoduszka pomyślała sobie, że jest jej bardzo dobrze. Czuła, jak słońce
ogrzewa całe jej ciało, a ciepło z łapek i nóżek przepływa aż do brzuszka. Jest spokojna i
bezpieczna. Ogarnia ja senność…Zasypia… A teraz obudź się i otwórz oczy, przestajesz już być
pszczółką….
HARMONOGRAM DZIAŁAŃ
ZADANIA:
Z zaprezentowanie programu rodzicom i nauczycielom oraz jego wdrożenie:
-przesiewowe
badania
logopedyczne
(wyodrębnienie
dzieci
potrzebujących
wsparcia
specjalistycznego)
- pogłębiona diagnoza dziecka zakwalifikowanego na zajęcia logopedyczne.
- terapia logopedyczna indywidualna - korekcja wad wymowy dziecka , wzbogacanie zasobu
słownictwa , rozwijanie kompetencji komunikacyjnej.
- współpraca z rodzicami – omówienie wyników badań, dostarczenie wiedzy merytorycznej o
przyczynach i możliwościach korygowania wadliwej wymowy dziecka;
udział rodziców w
zajęciach, instruktaż, wdrażanie rodziców do aktywnego uczestnictwa w procesie usprawniania
mowy swojego dziecka.
- współpraca z nauczycielami – rozmowy i konsultacje mające na celu ujednolicenie oddziaływań
ukierunkowanych na pracę z dziećmi z zaburzoną mową.
- podsumowanie oddziaływań, poinformowanie nauczycieli i rodziców o efektach prowadzonej
terapii.
EWALUACJA
Ewaluacja programu odbywać się będzie poprzez:
-zapisy w dzienniku zajęć,
-systematyczną obserwację i analizę osiągnięć dzieci,
Bibliografia:
Demel G.- ,,Minimum logopedyczne nauczyciela przedszkola”, WSiP ,Warszawa, 1998.
Chmielewska E. - ,,Zabawy logopedyczne i nie tylko”, MAC, Kielce 2001.
Dembińska M. - ,,Domowe zabawy logopedyczne”, WSiP, Warszawa, 1994.
Skorek E. M. - ,,Oblicza wad wymowy”, Wydawnictwo Akademickie ,,Żak” 2001.
Balejko A. - ,,Sprawdź jak mówię i wymawiam”, Białystok 2003.
Balejko A. - ,,Logopeda radzi jak usuwać wady wymowy”, Białystok 1992.
Szoplik K. - ,,Zabawy i ćwiczenia logopedyczne sz, ż, cz, dż”, Wydawnictwo Akademickie,
Warszawa 2002.
Jastrzębowska G. - ,,Diagnoza i terapia zaburzeń artykulacji” [w] T. Gałkowski (red),
,,Logopedia Pytania i odpowiedzi”, Opole 1999.
Sachajska E. - ,,Uczymy poprawnej wymowy”, WSiP, Warszawa 1992.