Akt prawny

Transkrypt

Akt prawny

©Kancelaria Sejmu
s. 1/68
Opracowano na
podstawie: Dz. U.
z 2013 r. poz.
628, 1165, z 2014
r. poz. 24, 1199.
USTAWA
z dnia 24 maja 2013 r.
o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej 1)
Rozdział 1
Przepisy ogólne
Art. 1. Ustawa określa:
1)
środki przymusu bezpośredniego używane lub wykorzystywane przez
uprawnionych, o których mowa w art. 2;
2)
przypadki używania lub wykorzystywania środków przymusu bezpośredniego i
broni palnej;
3)
zasady używania lub wykorzystywania środków przymusu bezpośredniego i
broni palnej;
4)
postępowanie przed użyciem lub wykorzystaniem środków przymusu
bezpośredniego i broni palnej i po ich użyciu lub wykorzystaniu;
5)
dokumentowanie użycia lub wykorzystania środków przymusu bezpośredniego
i broni palnej.
1)
Niniejszą ustawą zmienia się ustawy: ustawę z dnia 26 października 1982 r. o postępowaniu w
sprawach nieletnich, ustawę z dnia 18 kwietnia 1985 r. o rybactwie śródlądowym, ustawę z dnia 6
kwietnia 1990 r. o Policji, ustawę z dnia 12 października 1990 r. o Straży Granicznej, ustawę z
dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej, ustawę z dnia 28 września 1991 r. o lasach, ustawę
z dnia 13 października 1995 r. – Prawo łowieckie, ustawę z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks
karny wykonawczy, ustawę z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia, ustawę z dnia 29
sierpnia 1997 r. o strażach gminnych, ustawę z dnia 16 marca 2001 r. o Biurze Ochrony Rządu,
ustawę z dnia 24 sierpnia 2001 r. o Żandarmerii Wojskowej i wojskowych organach
porządkowych, ustawę z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, ustawę z dnia 24 maja
2002 r. o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu, ustawę z dnia 21
czerwca 2002 r. o stanie wyjątkowym, ustawę z dnia 3 lipca 2002 r. – Prawo lotnicze, ustawę z
dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym, ustawę z dnia 13 czerwca 2003 r. o
cudzoziemcach, ustawę z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody, ustawę z dnia 9 czerwca
2006 r. o Służbie Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służbie Wywiadu Wojskowego, ustawę z dnia
9 czerwca 2006 r. o Centralnym Biurze Antykorupcyjnym, ustawę z dnia 20 marca 2009 r. o
bezpieczeństwie imprez masowych, ustawę z dnia 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej oraz ustawę
z dnia 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej.
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
s. 2/68
Art. 2. 1. Uprawnieni do używania lub wykorzystywania środków przymusu
bezpośredniego i broni palnej są:
1)
funkcjonariusze Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego;
2)
funkcjonariusze Agencji Wywiadu;
3)
funkcjonariusze Biura Ochrony Rządu;
4)
funkcjonariusze celni;
5)
funkcjonariusze Centralnego Biura Antykorupcyjnego;
6)
inspektorzy i pracownicy kontroli skarbowej;
7)
strażnicy Państwowej Straży Łowieckiej;
8)
strażnicy Państwowej Straży Rybackiej;
9)
funkcjonariusze Policji;
10) funkcjonariusze i żołnierze Służby Kontrwywiadu Wojskowego;
11) funkcjonariusze Służby Więziennej;
12) funkcjonariusze i żołnierze Służby Wywiadu Wojskowego;
13) strażnicy straży gminnych (miejskich);
14) funkcjonariusze Straży Granicznej;
15) strażnicy Straży Leśnej;
16) strażnicy Straży Marszałkowskiej;
17) funkcjonariusze straży ochrony kolei;
18) funkcjonariusze Straży Parku;
19) żołnierze Żandarmerii Wojskowej lub wojskowych organów porządkowych;
20) pracownicy ochrony uprawnieni do użycia lub wykorzystania środków
przymusu bezpośredniego lub broni palnej na podstawie przepisów ustawy z
dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia (Dz. U. z 2005 r. Nr 145, poz.
1221, z późn. zm. 2));
21) inspektorzy Inspekcji Transportu Drogowego.
2. Uprawnieni do używania lub wykorzystywania środków przymusu
bezpośredniego są:
1)
członkowie służby porządkowej, o których mowa w ustawie z dnia 20 marca
2009 r. o bezpieczeństwie imprez masowych (Dz. U. z 2013 r. poz. 611);
2)
Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2006 r. Nr 104, poz.
708, z 2008 r. Nr 171, poz. 1055 i Nr 180, poz. 1112, z 2009 r. Nr 98, poz. 817, z 2010 r. Nr 47,
poz. 278, Nr 182, poz. 1228 i Nr 229, poz. 1496, z 2011 r. Nr 106, poz. 622, Nr 170, poz. 1015 i
Nr 171, poz. 1016, z 2012 r. poz. 908 oraz z 2013 r. poz. 628.
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
2)
pracownicy
s. 3/68
zakładów
poprawczych,
schronisk
dla
nieletnich
lub
młodzieżowych ośrodków wychowawczych.
Art. 3. Ustawy nie stosuje się do przymusu bezpośredniego lub zasad użycia
lub wykorzystania broni palnej, o których mowa w:
1)
ustawie z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony
Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2012 r. poz. 461, z późn. zm. 3));
2)
ustawie z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i
przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. z 2012 r. poz. 1356);
3)
ustawie z dnia 12 października 1990 r. o Straży Granicznej (Dz. U. z 2011 r. Nr
116, poz. 675, z późn. zm. 4)) oraz ustawie z dnia 12 października 1990 r. o
ochronie granicy państwowej (Dz. U. z 2009 r. Nr 12, poz. 67, z późn. zm. 5)) –
w zakresie działań podejmowanych wobec statków morskich i powietrznych;
4)
ustawie z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego (Dz. U. z
2011 r. Nr 231, poz. 1375);
5)
ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (Dz. U. z 2003 r. Nr 106,
poz. 1002, z późn. zm. 6));
6)
ustawie z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i
chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. Nr 234, poz. 1570, z późn. zm. 7));
7)
ustawie z dnia 22 listopada 2013 r. o postępowaniu wobec osób z zaburzeniami
psychicznymi stwarzających zagrożenie życia, zdrowia lub wolności seksualnej
innych osób (Dz. U. z 2014 r. poz. 24).
Art. 4. Ilekroć w ustawie jest mowa o:
1)
broni palnej – należy przez to rozumieć broń palną bojową, o której mowa w
ustawie z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2012 r. poz. 576);
Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2012 r. poz. 1101,
1407 i 1445.
4)
677, Nr 170, poz. 1015, Nr 171, poz. 1016 i Nr 230, poz. 1371 oraz z 2012 r. poz. 627, 664, 769 i
951.
5)
) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2010 r. Nr 164, poz.
1108 oraz z 2011 r. Nr 50, poz. 255 i Nr 217, poz. 1280.
6)
625, Nr 92, poz. 880 i Nr 96, poz. 959, z 2005 r. Nr 33, poz. 289 i Nr 175, poz. 1462, z 2006 r. Nr
249, poz. 1830, z 2008 r. Nr 199, poz. 1227, z 2009 r. Nr 18, poz. 97, Nr 79, poz. 668 i Nr 92, poz.
753, z 2010 r. Nr 47, poz. 278, z 2011 r. Nr 230, poz. 1373 oraz z 2012 r. poz. 908 i 985.
7)
Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2009 r. Nr 76, poz. 641, z 2010 r. Nr
107, poz. 679 i Nr 257, poz. 1723 oraz z 2012 r. poz. 892.
3)
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
2)
s. 4/68
doprowadzeniu – należy przez to rozumieć czynności podejmowane w celu
przemieszczenia:
a)
osoby zatrzymanej, ujętej lub przymusowo doprowadzanej do właściwych
organów lub instytucji w trybie i w przypadkach określonych w przepisach
odrębnych,
b)
cudzoziemca pobranego ze strzeżonego ośrodka lub aresztu w celu
wydalenia,
c)
cudzoziemca do granicy Rzeczypospolitej Polskiej albo od tej granicy do
portu lotniczego albo morskiego państwa, do którego zostaje wydalony,
lub państwa, w którym następuje przekazanie tego cudzoziemca do innego
państwa członkowskiego Unii Europejskiej, na podstawie decyzji
właściwego organu,
d)
cudzoziemca, któremu odmówiono wjazdu na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej, w przypadku gdy z wnioskiem o zapewnienie doprowadzenia
tego cudzoziemca wystąpił przewoźnik;
3)
konwoju – należy przez to rozumieć przemieszczanie osób lub mienia, w tym:
a)
osób pobranych z zakładu karnego, aresztu śledczego, zakładu
poprawczego,
schroniska
dla
nieletnich,
młodzieżowego
ośrodka
wychowawczego lub policyjnej izby dziecka,
b)
osób skazanych lub tymczasowo aresztowanych przekazywanych na
podstawie umów międzynarodowych,
c)
wartości pieniężnych lub innych przedmiotów wartościowych,
d)
broni, amunicji, materiałów lub środków niebezpiecznych, w tym
materiałów wybuchowych, chemicznych lub radioaktywnych,
e)
uzbrojenia, urządzeń i sprzętu wojskowego,
f)
środków odurzających lub substancji psychotropowych,
g)
dokumentów lub materiałów zawierających informacje niejawne,
oraz zespół czynności realizowanych w związku z tym przemieszczaniem przez
uprawnionego
do
używania
lub
wykorzystywania
środków
przymusu
bezpośredniego lub broni palnej;
4)
obezwładnieniu – należy przez to rozumieć pozbawienie swobody ruchów lub
spowodowanie odwracalnej, krótkotrwałej dysfunkcji kończyn lub zmysłów w
celu wyeliminowania zagrożenia ze strony osoby lub zwierzęcia lub
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
s. 5/68
przełamania oporu osoby niepodporządkowującej się poleceniom wydawanym
na podstawie prawa;
5)
pododdziale zwartym – należy przez to rozumieć zorganizowaną, jednolicie
dowodzoną grupę funkcjonariuszy Policji,
Straży Granicznej, Służby
Więziennej lub żołnierzy Żandarmerii Wojskowej, wykonującą działania
prewencyjne w razie zagrożenia lub zakłócenia bezpieczeństwa albo porządku
publicznego;
6)
użyciu środka przymusu bezpośredniego – należy przez to rozumieć
zastosowanie środka przymusu bezpośredniego wobec osoby;
7)
użyciu broni palnej – należy przez to rozumieć oddanie strzału w kierunku
osoby z zastosowaniem amunicji penetracyjnej;
8)
ważnych obiektach, urządzeniach lub obszarach – należy przez to rozumieć
podlegające ochronie:
a)
obiekty, urządzenia lub obszary:
–
istotne dla bezpieczeństwa lub obronności państwa, nienaruszalności
granicy państwowej, bezpieczeństwa ruchu kolejowego, gospodarki
lub kultury narodowej,
–
centralnych
organów
państwowych,
wymiaru
sprawiedliwości,
kontroli skarbowej, przedstawicielstw dyplomatycznych i urzędów
konsularnych państw obcych albo organizacji międzynarodowych,
–
podlegające ochronie na podstawie przepisów ustawy z dnia 16 marca
2001 r. o Biurze Ochrony Rządu (Dz. U. z 2004 r. Nr 163, poz. 1712,
z późn. zm. 8)) lub ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i
mienia,
b)
obiekty ujęte w jednolitym wykazie obiektów, instalacji, urządzeń i usług
wchodzących w skład infrastruktury krytycznej, sporządzonym na
podstawie art. 5b ust. 7 pkt 1 ustawy z dnia 26 kwietnia 2007 r. o
8)
2135, z 2006 r. Nr 104, poz. 708 i 711, z 2008 r. Nr 66, poz. 402, z 2009 r. Nr 22, poz. 120 i Nr
85, poz. 716, z 2010 r. Nr 127, poz. 857, Nr 182, poz. 1228 i Nr 238, poz. 1578, z 2011 r. Nr 117,
poz. 677, z 2012 r. poz. 664 oraz z 2013 r. poz. 444.
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
s. 6/68
zarządzaniu kryzysowym (Dz. U. Nr 89, poz. 590, z późn. zm. 9)), oraz
wchodzące w ich skład i powiązane z nimi systemy;
9)
wykorzystaniu środka przymusu bezpośredniego – należy przez to rozumieć
zastosowanie środka przymusu bezpośredniego wobec zwierzęcia albo
zastosowanie go w celu zatrzymania, zablokowania lub unieruchomienia
pojazdu lub pokonania przeszkody;
10) wykorzystaniu broni palnej – należy przez to rozumieć oddanie strzału z
zastosowaniem amunicji penetracyjnej w kierunku zwierzęcia, przedmiotu lub
w innym kierunku niestwarzającym zagrożenia dla osoby.
Art. 5. Uprawniony
do
użycia
lub
wykorzystania środków przymusu
bezpośredniego lub broni palnej, zwany dalej „uprawnionym”, może użyć środka
przymusu bezpośredniego lub broni palnej lub wykorzystać je do celów określonych
w niniejszej ustawie wyłącznie w zakresie realizacji zadań ustawowych podmiotu, w
którym pełni służbę albo w którym jest zatrudniony.
Art. 6. 1. Środków przymusu bezpośredniego używa się lub wykorzystuje się je
w sposób niezbędny do osiągnięcia celów tego użycia lub wykorzystania,
proporcjonalnie do stopnia zagrożenia, wybierając środek o możliwie jak
najmniejszej dolegliwości.
2. Broni palnej używa się lub wykorzystuje się ją wyłącznie, jeżeli użycie lub
wykorzystanie środków przymusu bezpośredniego:
1)
okazało się niewystarczające do osiągnięcia celów tego użycia lub
wykorzystania lub
2)
nie jest możliwe ze względu na okoliczności zdarzenia.
Art. 7. 1. Środków przymusu bezpośredniego lub broni palnej używa się lub
wykorzystuje się je w sposób wyrządzający możliwie najmniejszą szkodę.
2. Od użycia lub wykorzystania środków przymusu bezpośredniego lub broni
palnej należy odstąpić, gdy cel ich użycia lub wykorzystania został osiągnięty.
9)
Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2009 r. Nr 11, poz. 59, Nr 65, poz. 553,
Nr 85, poz. 716 i Nr 131, poz. 1076, z 2010 r. Nr 240, poz. 1600, z 2011 r. Nr 22, poz. 114 oraz z
2012 r. poz. 460, 908 i 951.
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
s. 7/68
3. Środków przymusu bezpośredniego używa się lub wykorzystuje się je z
zachowaniem szczególnej ostrożności, uwzględniając ich właściwości, które mogą
stanowić zagrożenie życia lub zdrowia uprawnionego lub innej osoby.
4. Podejmując decyzję o użyciu lub wykorzystaniu broni palnej, należy
postępować ze szczególną rozwagą i traktować jej użycie jako środek ostateczny.
Art. 8. W przypadku gdy uzasadniają to okoliczności zdarzenia, uprawniony
może użyć jednocześnie więcej niż jednego środka przymusu bezpośredniego lub
wykorzystać jednocześnie więcej niż jeden taki środek, na zasadach określonych w
niniejszej ustawie.
Art. 9. 1. Wobec kobiet o widocznej ciąży, osób, których wygląd wskazuje na
wiek do 13 lat, oraz osób o widocznej niepełnosprawności uprawniony może użyć
wyłącznie siły fizycznej w postaci technik obezwładnienia.
2. W przypadku, gdy zachodzi konieczność odparcia bezpośredniego,
bezprawnego zamachu na życie lub zdrowie uprawnionego lub innej osoby, a użycie
siły fizycznej wobec osoby, o której mowa w ust. 1, jest niewystarczające lub
niemożliwe, uprawniony może użyć innych środków przymusu bezpośredniego lub
broni palnej.
3. Użycie środka przymusu bezpośredniego w przypadku, o którym mowa
w ust. 2, następuje z uwzględnieniem jego właściwości oraz stanu osoby, wobec
której ma być użyty.
Art. 10. 1. W przypadku gdy w wyniku użycia lub wykorzystania środków
przymusu bezpośredniego lub broni palnej nastąpiła śmierć osoby bądź nastąpiło
zranienie osoby w wyniku użycia lub wykorzystania broni palnej, właściwy
przełożony lub osoba pełniąca służbę dyżurną – niezależnie od obowiązków, o
których mowa w art. 39 ust. 1 – niezwłocznie zapewnia także uprawnionemu
niezbędną pomoc, w szczególności psychologiczną lub prawną.
2. Pomoc prawna, o której mowa w ust. 1, polega na zwrocie kosztów
poniesionych na ochronę prawną do wysokości wynagrodzenia jednego obrońcy,
określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 16 ust. 2 i 3 oraz art. 29 ust. 2
ustawy z dnia 26 maja 1982 r. – Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2009 r. Nr 146, poz.
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
s. 8/68
1188, z późn. zm. 10)), jeżeli postępowanie karne wszczęte przeciwko uprawnionemu
o czyn popełniony w związku z użyciem lub wykorzystaniem środków przymusu
bezpośredniego lub broni palnej, którego następstwem była śmierć osoby bądź
zranienie osoby w wyniku użycia lub wykorzystania broni palnej, zostało
zakończone prawomocnym wyrokiem uniewinniającym albo orzeczeniem o
umorzeniu postępowania z powodu niepopełnienia przestępstwa lub braku
ustawowych znamion czynu zabronionego.
Rozdział 2
Środki przymusu bezpośredniego
Art. 11. Środków przymusu bezpośredniego można użyć lub wykorzystać je w
przypadku konieczności podjęcia co najmniej jednego z następujących działań:
1)
wyegzekwowania wymaganego prawem zachowania zgodnie z wydanym przez
uprawnionego poleceniem;
2)
odparcia bezpośredniego, bezprawnego zamachu na życie, zdrowie lub wolność
uprawnionego lub innej osoby;
3)
przeciwdziałania czynnościom zmierzającym bezpośrednio do zamachu na
życie, zdrowie lub wolność uprawnionego lub innej osoby;
4)
przeciwdziałania naruszeniu porządku lub bezpieczeństwa publicznego;
5)
przeciwdziałania
bezpośredniemu
zamachowi
na
ochraniane
przez
uprawnionego obszary, obiekty lub urządzenia;
6)
ochrony porządku lub bezpieczeństwa na obszarach lub w obiektach
chronionych przez uprawnionego;
7)
przeciwdziałania zamachowi na nienaruszalność granicy państwowej w
rozumieniu art. 1 ustawy z dnia 12 października 1990 r. o ochronie granicy
państwowej;
8)
przeciwdziałania niszczeniu mienia;
9)
zapewnienia bezpieczeństwa konwoju lub doprowadzenia;
10) ujęcia osoby, udaremnienia jej ucieczki lub pościgu za tą osobą;
11) zatrzymania osoby, udaremnienia jej ucieczki lub pościgu za tą osobą;
10)
1317, Nr 210, poz. 1628 i Nr 216, poz. 1676, z 2010 r. Nr 7, poz. 45, Nr 47, poz. 278, Nr 200, poz.
1326 i Nr 217, poz. 1429 oraz z 2011 r. Nr 106, poz. 622 i Nr 142, poz. 830.
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
s. 9/68
12) pokonania biernego oporu;
13) pokonania czynnego oporu;
14) przeciwdziałania czynnościom zmierzającym do autoagresji.
Art. 12. 1. Środkami przymusu bezpośredniego są:
1)
2)
siła fizyczna w postaci technik:
a)
transportowych,
b)
obrony,
c)
ataku,
d)
obezwładnienia;
kajdanki:
a)
zakładane na ręce,
b)
zakładane na nogi,
c)
zespolone;
3)
kaftan bezpieczeństwa;
4)
pas obezwładniający;
5)
siatka obezwładniająca;
6)
kask zabezpieczający;
7)
pałka służbowa;
8)
wodne środki obezwładniające;
9)
pies służbowy;
10) koń służbowy;
11) pociski niepenetracyjne;
12) chemiczne środki obezwładniające w postaci:
a)
ręcznych miotaczy substancji obezwładniających,
b)
plecakowych miotaczy substancji obezwładniających,
c)
granatów łzawiących,
d)
innych
urządzeń
przeznaczonych
do
miotania
środków
obezwładniających;
13) przedmioty przeznaczone do obezwładniania osób za pomocą energii
elektrycznej;
14) cela zabezpieczająca;
15) izba izolacyjna;
16) pokój izolacyjny;
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
17) kolczatka
s. 10/68
drogowa
i
inne
środki
służące
do
zatrzymywania
oraz
unieruchamiania pojazdów mechanicznych;
18) pojazdy służbowe;
19) środki przeznaczone do pokonywania zamknięć budowlanych i innych
przeszkód, w tym materiały wybuchowe;
20) środki pirotechniczne o właściwościach ogłuszających lub olśniewających.
2. Środki przymusu bezpośredniego, o których mowa w ust. 1 pkt 1 lit. b–d, pkt
5, 7, 8 i 11–13, można wykorzystać także wobec zwierzęcia, którego zachowanie
zagraża bezpośrednio życiu lub zdrowiu uprawnionego lub innej osoby.
Art. 13. 1. Środków przymusu bezpośredniego, o których mowa w art. 12 ust. 1
pkt 1 lit. a, pkt 2–4 i 6, można użyć także prewencyjnie w celu zapobieżenia ucieczce
osoby ujętej, doprowadzanej, zatrzymanej, konwojowanej lub umieszczonej w
strzeżonym ośrodku, areszcie w celu wydalenia lub osoby pozbawionej wolności, a
także w celu zapobieżenia objawom agresji lub autoagresji tych osób.
2. Środków przymusu bezpośredniego prewencyjnie nie mogą użyć uprawnieni,
o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 20 i ust. 2 pkt 1.
Art. 14. 1. Siły fizycznej można użyć lub wykorzystać ją w przypadkach, o
których mowa w art. 11.
2. Używając siły fizycznej lub wykorzystując siłę fizyczną, nie zadaje się
uderzeń, chyba że uprawniony działa w celu odparcia zamachu na życie lub zdrowie
własne lub innych osób albo na mienie lub przeciwdziała ucieczce.
Art. 15. 1. Kajdanek można użyć w przypadkach, o których mowa w art. 11 pkt
1–11, 13 i 14.
2. Kajdanek można użyć także na polecenie sądu lub prokuratora.
3. Kajdanek używa się w celu częściowego unieruchomienia kończyn.
4. Kajdanki zakłada się na ręce trzymane z tyłu.
5. Kajdanek zespolonych lub kajdanek zakładanych na nogi można użyć
wyłącznie wobec osób:
1)
agresywnych;
2)
zatrzymanych w związku z podejrzeniem popełnienia przestępstwa z użyciem
broni palnej, materiałów wybuchowych lub innego niebezpiecznego narzędzia
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
s. 11/68
lub przestępstwa, o którym mowa w art. 115 § 20, art. 148 lub art. 258 ustawy z
dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553, z późn. zm. 11));
3)
pozbawionych wolności.
6. W przypadku prewencyjnego użycia kajdanek lub gdy w ocenie
uprawnionego prawdopodobieństwo podjęcia próby ucieczki, stawiania czynnego
oporu lub wystąpienia zachowania mogącego zagrażać życiu, zdrowiu lub mieniu
jest nieznaczne, kajdanki można założyć na ręce trzymane z przodu.
7. Kajdanek zakładanych na nogi używa się równocześnie z kajdankami
zakładanymi na ręce.
Art. 16. 1. Kaftana bezpieczeństwa lub pasa obezwładniającego używa się,
jeżeli użycie innych środków przymusu bezpośredniego jest niemożliwe albo może
okazać się nieskuteczne, w przypadkach, o których mowa w art. 11 pkt 3, 4, 6, 10,
11, 13 i 14.
2. Kaftana bezpieczeństwa lub pasa obezwładniającego jednoczęściowego
używa się w celu unieruchomienia rąk.
3. Pasa
obezwładniającego
wieloczęściowego
używa
się
w
celu
unieruchomienia osoby.
4. Użycie kaftana bezpieczeństwa lub pasa obezwładniającego nie może
utrudniać oddychania lub tamować obiegu krwi.
5. W przypadku użycia kaftana bezpieczeństwa lub pasa obezwładniającego w
stosunku do nieletniego lub kobiety o widocznej ciąży, osobie tej należy
niezwłocznie zapewnić pomoc medyczną, a dalsze użycie tych środków uzależnia się
od opinii osoby udzielającej tej pomocy.
11)
64, poz. 729 i Nr 83, poz. 931, z 2000 r. Nr 48, poz. 548, Nr 93, poz. 1027 i Nr 116, poz. 1216, z
2001 r. Nr 98, poz. 1071, z 2003 r. Nr 111, poz. 1061, Nr 121, poz. 1142, Nr 179, poz. 1750, Nr
199, poz. 1935 i Nr 228, poz. 2255, z 2004 r. Nr 25, poz. 219, Nr 69, poz. 626, Nr 93, poz. 889 i
Nr 243, poz. 2426, z 2005 r. Nr 86, poz. 732, Nr 90, poz. 757, Nr 132, poz. 1109, Nr 163, poz.
1363, Nr 178, poz. 1479 i Nr 180, poz. 1493, z 2006 r. Nr 190, poz. 1409, Nr 218, poz. 1592 i Nr
226, poz. 1648, z 2007 r. Nr 89, poz. 589, Nr 123, poz. 850, Nr 124, poz. 859 i Nr 192, poz. 1378,
z 2008 r. Nr 90, poz. 560, Nr 122, poz. 782, Nr 171, poz. 1056, Nr 173, poz. 1080 i Nr 214, poz.
1344, z 2009 r. Nr 62, poz. 504, Nr 63, poz. 533, Nr 166, poz. 1317, Nr 168, poz. 1323, Nr 190,
poz. 1474, Nr 201, poz. 1540 i Nr 206, poz. 1589, z 2010 r. Nr 7, poz. 46, Nr 40, poz. 227 i 229,
Nr 98, poz. 625 i 626, Nr 125, poz. 842, Nr 127, poz. 857, Nr 152, poz. 1018 i 1021, Nr 182, poz.
202, Nr 48, poz. 245, Nr 72, poz. 381, Nr 94, poz. 549, Nr 117, poz. 678, Nr 133, poz. 767, Nr
160, poz. 964, Nr 191, poz. 1135, Nr 217, poz. 1280, Nr 233, poz. 1381 i Nr 240, poz. 1431 oraz z
2012 r. poz. 611.
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
s. 12/68
Art. 17. 1. Kasku zabezpieczającego można użyć w przypadku, o którym mowa
w art. 11 pkt 14.
2. Kasku zabezpieczającego używa się w celu zapobieżenia samookaleczeniu
głowy, po uprzednim założeniu pasa obezwładniającego jednoczęściowego lub
kaftana bezpieczeństwa albo kajdanek na ręce trzymane z tyłu.
Art. 18. 1. Siatki obezwładniającej można użyć lub ją wykorzystać, jeżeli
użycie innych środków przymusu bezpośredniego jest niemożliwe albo może okazać
się nieskuteczne, w przypadkach, o których mowa w art. 11 pkt 2–5, 7, 10 i 11.
2. Siatki obezwładniającej używa się w celu unieruchomienia osoby lub
wykorzystuje się ją w celu unieruchomienia zwierzęcia.
3. Siatkę obezwładniającą miota się z broni palnej albo innych urządzeń albo
zarzuca się ją ręcznie.
Art. 19. 1. Pałki służbowej można użyć lub wykorzystać ją w przypadkach, o
których mowa w art. 11 pkt 1–11 i 13.
2. Pałki służbowej nie stosuje się wobec osób:
1)
w stosunku do których użyto środków przymusu bezpośredniego, o których
mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2–5,
2)
obezwładnionych wskutek użycia środków przymusu bezpośredniego, o
których mowa w art. 12 ust. 1 pkt 13
– z wyjątkiem dźwigni transportowych stosowanych przy użyciu pałki służbowej.
3. Pałki służbowej używa się do obezwładnienia osoby przez zadanie bólu
fizycznego lub do zablokowania kończyn albo wykorzystuje się ją w celu
obezwładnienia zwierzęcia.
4. Pałką służbową nie zadaje się uderzeń i pchnięć w głowę, szyję, brzuch i
nieumięśnione oraz szczególnie wrażliwe części ciała, z wyjątkiem sytuacji gdy
zachodzi konieczność odparcia zamachu stwarzającego bezpośrednie zagrożenie
życia lub zdrowia uprawnionego lub innej osoby.
Art. 20. 1. Wodnych środków obezwładniających można użyć lub je
wykorzystać przez zastosowanie urządzeń do tego przeznaczonych, w przypadkach,
o których mowa w art. 11 pkt 1, 2, 4, 8, 12 i 13.
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
s. 13/68
2. Wodnych środków obezwładniających używa się w celu krótkotrwałego
obezwładnienia osoby lub wykorzystuje się je w celu krótkotrwałego obezwładnienia
zwierzęcia.
3. Wodnych środków obezwładniających można użyć także z dodatkiem środka
łzawiącego lub barwiącego.
Art. 21. 1. Psa służbowego można użyć w przypadkach, o których mowa w art.
11 pkt 2, 5–7, 9–11 i 13.
2. Psa służbowego używa się, gdy ma założony kaganiec, chyba że:
1)
został wytresowany do działania bez kagańca;
2)
użycie psa służbowego służy do:
a)
odparcia zamachu na życie lub zdrowie uprawnionego lub innej osoby,
b)
wykonywania czynności służbowych wobec osób, w stosunku do których
użycie broni palnej jest dopuszczalne w przypadkach, o których mowa w:
–
art. 45 pkt 1 lit. a–c, pkt 2 i 3,
–
art. 45 pkt 1 lit. a–c i pkt 2 – gdy uprawnionym jest pracownik
ochrony, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 20.
Art. 22. 1. Konia służbowego można użyć w przypadkach, o których mowa w
art. 11 pkt 2, 4, 7, 8, 12 i 13.
2. Konia służbowego używa się do kontroli przemieszczania się grupy osób,
wykorzystując jego masę.
Art. 23. 1. Pocisków niepenetracyjnych miotanych z broni palnej lub urządzeń
do tego przeznaczonych można użyć lub wykorzystać je w przypadkach, o których
mowa w art. 11 pkt 2–5, 7–11 i 13.
2. W przypadku zbiorowego zakłócenia porządku publicznego użycie pocisków
niepenetracyjnych poprzedza się strzałem ostrzegawczym lub salwą ostrzegawczą w
bezpiecznym kierunku, z wyjątkiem sytuacji, gdy miałoby to nastąpić w
pomieszczeniach, obiektach aresztu śledczego, zakładu karnego, strzeżonego
ośrodka lub aresztu w celu wydalenia.
3. Pocisków niepenetracyjnych używa się w celu obezwładnienia osób lub
wykorzystuje się w celu obezwładnienia zwierzęcia przez zadanie bólu fizycznego,
przy czym nie celuje się w głowę lub szyję.
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
s. 14/68
Art. 24. 1. Chemicznych środków obezwładniających w postaci ręcznych
miotaczy
substancji
obezwładniających,
plecakowych
miotaczy
substancji
obezwładniających, granatów łzawiących oraz innych urządzeń przeznaczonych do
miotania środków obezwładniających można użyć lub wykorzystać je w
przypadkach, o których mowa w art. 11 pkt 1–13.
2. Chemicznych środków obezwładniających używa się lub wykorzystuje się je
w celu krótkotrwałego zakłócenia orientacji przestrzennej lub obezwładnienia.
3. Chemicznych środków obezwładniających nie używa się wobec osób, w
stosunku do których użyto środków, o których mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2–5 lub 13.
Art. 25. 1. Przedmiotów przeznaczonych do obezwładniania osób za pomocą
energii elektrycznej można użyć lub wykorzystać je w przypadkach, o których mowa
w art. 11 pkt 2, 3, 5, 7–11 i 13.
2. Przedmiotów przeznaczonych do obezwładniania osób za pomocą energii
elektrycznej używa się w celu krótkotrwałego obezwładnienia osoby lub
wykorzystuje się w celu krótkotrwałego obezwładnienia zwierzęcia, jeżeli użycie
innych środków przymusu bezpośredniego jest niemożliwe albo może okazać się
nieskuteczne.
3. Przedmiotów przeznaczonych do obezwładniania osób za pomocą energii
elektrycznej nie używa się wobec osób, w stosunku do których użyto środków, o
których mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2–5.
4. Używając przedmiotów przeznaczonych do obezwładniania osób za pomocą
energii elektrycznej, nie celuje się w głowę.
5. Użycie lub wykorzystanie przedmiotów przeznaczonych do obezwładniania
osób za pomocą energii elektrycznej o średniej wartości prądu w obwodzie
przekraczającej 10 mA przez uprawnionych, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 13,
16, 17, 20 i 21, wymaga dopuszczenia do posiadania tych przedmiotów, w
rozumieniu art. 30 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji.
Art. 26. 1. W celi zabezpieczającej można umieścić osobę pozbawioną
wolności w celu jej czasowego odosobnienia, w przypadkach, o których mowa w art.
11 pkt 1–3, 5, 6, 8, 9 i 12–14.
2. Osoba pozbawiona
wolności
nie może być umieszczona
w celi
zabezpieczającej na okres dłuższy niż 48 godzin.
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
s. 15/68
3. W celi zabezpieczającej można umieścić więcej niż jedną osobę pozbawioną
wolności tylko w przypadku, gdy bezpieczne odosobnienie tych osób w innych
pomieszczeniach jest niemożliwe.
4. W przypadku braku możliwości umieszczenia osoby pozbawionej wolności
w celi zabezpieczającej można tę osobę umieścić w innym pomieszczeniu
zapewniającym odosobnienie.
Art. 27. 1. W izbie izolacyjnej można umieścić nieletniego w celu jego
czasowego odosobnienia, w przypadkach, o których mowa w art. 11 pkt 2 i 14.
2. Nieletni nie może być umieszczony w izbie izolacyjnej na okres dłuższy niż
48 godzin, a nieletni, który nie ukończył 14 lat, na okres dłuższy niż 12 godzin.
3. Izba izolacyjna jest pomieszczeniem dźwiękochłonnym i monitorowanym.
Art. 28. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia:
1)
warunki, jakim powinna odpowiadać cela zabezpieczająca oraz izba izolacyjna,
w tym ich budowę i wyposażenie, minimalną powierzchnię pomieszczeń cel i
izb oraz warunki lokalizacji tych pomieszczeń,
2)
okres przechowywania, sposób archiwizowania lub brakowania dokumentacji
dotyczącej osób umieszczonych w celi zabezpieczającej oraz izbie izolacyjnej,
a także formy tej dokumentacji,
3)
warunki oraz organizację umieszczania w celi zabezpieczającej oraz izbie
izolacyjnej osób
– kierując się potrzebą zapewnienia poszanowania praw osób, które są umieszczane
w celi zabezpieczającej lub izbie izolacyjnej.
Art. 29. 1.
W
pokoju
izolacyjnym
można
umieścić
cudzoziemca
przebywającego w strzeżonym ośrodku w celu czasowego odosobnienia tego
cudzoziemca, w przypadkach, o których mowa w art. 11 pkt 3, 4, 6, 8 i 14.
2. Cudzoziemiec nie może być umieszczony w pokoju izolacyjnym na okres
dłuższy niż 48 godzin.
3. Minister
właściwy
do
spraw
wewnętrznych
określi,
w
drodze
rozporządzenia:
1)
warunki, jakim powinien odpowiadać pokój izolacyjny, w tym jego budowę i
wyposażenie, minimalną powierzchnię tego pokoju oraz warunki jego
lokalizacji,
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
2)
s. 16/68
okres przechowywania, sposób archiwizowania lub brakowania dokumentacji
dotyczącej osób umieszczonych w pokoju izolacyjnym, a także formy tej
dokumentacji,
3)
organizację umieszczania cudzoziemca w pokoju izolacyjnym
– kierując się potrzebą zapewnienia poszanowania praw cudzoziemców, którzy są
umieszczani w pokoju izolacyjnym.
Art. 30. 1. Kolczatkę drogową i inne środki służące do zatrzymywania oraz
unieruchamiania pojazdów mechanicznych można wykorzystać w przypadkach, o
których mowa w art. 11 pkt 7, 10 i 11.
2. Do środków, o których mowa w ust. 1, nie zalicza się kolczatek drogowych
połączonych z gruntem oraz zintegrowanych ze szlabanem, a także innych
przedmiotów umożliwiających zatrzymywanie pojazdów wykorzystywanych na
obszarach i w obiektach podlegających ochronie.
3. Środki, o których mowa w ust. 1, wykorzystuje umundurowany uprawniony
w celu zatrzymania pojazdu albo unieruchomienia zatrzymanego pojazdu, gdy
zachodzi obawa oddalenia się go z miejsca zatrzymania.
4. Wykorzystanie środków, o których mowa w ust. 1, w celu zatrzymania
pojazdu poprzedza się:
1)
sygnałem
do
uprawnionego
zatrzymania
w
sposób
pojazdu
zrozumiały
danym
i
przez
umundurowanego
widoczny
dla
kierującego
zatrzymywanym pojazdem;
2)
wstrzymaniem ruchu drogowego w obu kierunkach w odległości nie mniejszej
niż 100 m od środków, o których mowa w ust. 1.
5. W przypadku blokowania drogi oznakowanym pojazdem służbowym można
odstąpić od wstrzymania ruchu drogowego.
6. Kolczatki drogowej nie wykorzystuje się w celu zatrzymania pojazdu
jednośladowego.
Art. 31. 1. Pojazd służbowy można wykorzystać w przypadkach, o których
mowa w art. 11 pkt 2, 3, 7 i 9–11, jeżeli porusza się jako:
1)
pojazd uprzywilejowany, w rozumieniu ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. –
Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137 i 1448);
2)
pojazd służbowy jadący w kolumnie pojazdów uprzywilejowanych.
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
s. 17/68
2. Pojazd służbowy wykorzystuje się w celu zatrzymania lub zablokowania
innego pojazdu albo pokonania przeszkody.
Art. 32. 1. Środki przeznaczone do pokonywania zamknięć budowlanych i
innych przeszkód, w tym materiały wybuchowe, można wykorzystać w przypadkach,
o których mowa w art. 11 pkt 2, 3, 5, 6, 10, 11 i 14.
2. Środki przeznaczone do pokonywania zamknięć budowlanych i innych
przeszkód wykorzystuje się w celu umożliwienia uprawnionym wejścia do
pomieszczeń lub innych miejsc, jeżeli:
1)
użycie lub wykorzystanie innych środków przymusu bezpośredniego mogłoby
powodować zagrożenie życia lub zdrowia uprawnionego lub innej osoby lub
2)
wejście uprawnionych do pomieszczeń lub innych miejsc jest niemożliwe bez
wykorzystania tych środków.
Art. 33. 1. Środków pirotechnicznych o właściwościach ogłuszających lub
olśniewających można użyć w przypadkach, o których mowa w art. 11 pkt 2, 3, 5, 6,
10, 11 i 14.
2. Do środków pirotechnicznych o właściwościach ogłuszających lub
olśniewających zalicza się w szczególności granaty hukowo-błyskowe, także z
zawartością gazu łzawiącego, petardy oraz granaty dymne.
3. Środków
pirotechnicznych
o
właściwościach
ogłuszających
lub
olśniewających używa się w celu poprawy bezpieczeństwa podczas wykonywania
ustawowych zadań przez uprawnionego, w warunkach stwarzających szczególne
zagrożenie życia lub zdrowia uprawnionego lub innej osoby.
4. Środki pirotechniczne o właściwościach ogłuszających lub olśniewających
służą do
ograniczania
możliwości
działania
osób
zatrzymywanych
przez
krótkotrwałe zakłócenie ich orientacji przestrzennej lub odwrócenie ich uwagi od
działań uprawnionego, gdy istnieje podejrzenie, że osoby te będą stawiać intensywny
opór.
Art. 34. 1. Środków przymusu bezpośredniego można użyć po uprzednim
bezskutecznym wezwaniu osoby do zachowania się zgodnego z prawem oraz po
uprzedzeniu jej o zamiarze użycia tych środków.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się, w przypadku gdy:
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
1)
s. 18/68
występuje bezpośrednie zagrożenie życia, zdrowia lub wolności uprawnionego
lub innej osoby lub
2)
zwłoka groziłaby niebezpieczeństwem dla dobra chronionego prawem, a
środków przymusu bezpośredniego używa się prewencyjnie.
Art. 35. 1. Decyzję o użyciu lub wykorzystaniu środków przymusu
bezpośredniego uprawniony podejmuje samodzielnie.
2. Decyzję o użyciu lub wykorzystaniu środków przymusu bezpośredniego
przez uprawnionego będącego funkcjonariuszem Służby Więziennej podejmuje:
1)
Dyrektor Generalny Służby Więziennej;
2)
właściwy miejscowo dyrektor okręgowy Służby Więziennej;
3)
właściwy miejscowo dyrektor zakładu karnego;
4)
właściwy miejscowo dyrektor aresztu śledczego;
5)
właściwy miejscowo kierownik oddziału podległego podmiotom, o których
mowa w pkt 1–4;
6)
właściwy miejscowo komendant ośrodka szkolenia Służby Więziennej;
7)
właściwy
miejscowo
komendant
ośrodka
doskonalenia
kadr
Służby
Więziennej;
8)
osoba zastępująca podmioty, o których mowa w pkt 1–7;
9)
funkcjonariusz Służby Więziennej wyznaczony jako dowodzący – w przypadku
wykonywania czynności służbowych poza jednostką organizacyjną Służby
Więziennej przez kilku funkcjonariuszy;
10) funkcjonariusz Służby Więziennej – wyłącznie w przypadku usiłowania
bezpośredniego, bezprawnego zamachu na życie lub zdrowie uprawnionego lub
innej osoby, usiłowania ucieczki przez osobę pozbawioną wolności, a także w
pościgu za nią lub osobą, która dokonała bezpośredniego, bezprawnego
zamachu na obiekty zakładu karnego lub aresztu śledczego.
3. Decyzję o użyciu lub wykorzystaniu środków przymusu bezpośredniego
przez uprawnionego będącego pracownikiem zakładu poprawczego, schroniska dla
nieletnich lub młodzieżowego ośrodka wychowawczego podejmuje:
1)
dyrektor zakładu, schroniska lub ośrodka, w których nieletni jest umieszczony,
albo – w razie nieobecności tego dyrektora – zastępujący go pracownik
pedagogiczny;
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
2)
s. 19/68
inny pracownik zakładu, schroniska lub ośrodka, w których nieletni jest
umieszczony – w razie bezpośredniego, bezprawnego zamachu na życie lub
zdrowie uprawnionego lub innej osoby.
4. Decyzję o użyciu lub wykorzystaniu środków przymusu bezpośredniego, o
których mowa w art. 12 ust. 1 pkt 3, 4, 6, 8, pkt 12 lit. b–d oraz pkt 14 i 15,
podejmują w przypadku:
1)
Policji:
a)
kierownik jednostki organizacyjnej Policji albo osoby przez niego
upoważnione, a w razie ich nieobecności – dyżurny jednostki,
b)
podczas konwoju, doprowadzenia
lub wykonywania innych zadań
służbowych przez grupę funkcjonariuszy – dowódca konwoju lub grupy
funkcjonariuszy wykonującej doprowadzenie lub inne zadania służbowe,
c)
wobec użycia lub wykorzystania środków przymusu bezpośredniego, o
których mowa w art. 12 ust. 1 pkt 8 lub pkt 12 lit. b–d, Komendant
Główny Policji, Komendant Centralnego Biura Śledczego Policji,
właściwy miejscowo komendant wojewódzki (Stołeczny) Policji albo
osoby przez nich upoważnione;
2)
Straży Granicznej – Komendant Główny Straży Granicznej, właściwy
miejscowo komendant oddziału Straży Granicznej, komendant dywizjonu
Straży Granicznej, komendant placówki Straży Granicznej albo osoby przez
nich upoważnione, a w razie ich nieobecności – dyżurny operacyjny lub
kierownik zmiany;
3)
Biura Ochrony Rządu – szef komórki organizacyjnej albo osoby przez niego
upoważnione, a w razie ich nieobecności – oficer operacyjny Biura Ochrony
Rządu;
4)
Żandarmerii Wojskowej – Komendant Główny Żandarmerii Wojskowej,
właściwy
miejscowo
komendant
jednostki
organizacyjnej
Żandarmerii
Wojskowej albo osoby przez nich upoważnione, a w razie ich nieobecności –
oficer dyżurny tej jednostki organizacyjnej;
5)
wojskowych organów porządkowych – właściwy miejscowo dowódca
garnizonu, dowódca jednostki wojskowej albo osoby przez nich upoważnione;
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
6)
s. 20/68
Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego – kierownik właściwej jednostki
organizacyjnej Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego albo osoby przez niego
upoważnione;
7)
Służby Kontrwywiadu Wojskowego – kierownik właściwej jednostki
organizacyjnej Służby Kontrwywiadu Wojskowego albo osoby przez niego
upoważnione, a w razie ich nieobecności – oficer operacyjny Służby
Kontrwywiadu Wojskowego;
8)
Straży Marszałkowskiej – Komendant Straży Marszałkowskiej lub zastępca
Komendanta Straży Marszałkowskiej, a w razie ich nieobecności – dowódca
zmiany Straży Marszałkowskiej;
9)
kontroli skarbowej – kierownik właściwej miejscowo wyodrębnionej komórki
organizacyjnej kontroli skarbowej, o której mowa w art. 11g ust. 1 ustawy z
dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej (Dz. U. z 2011 r. Nr 41, poz.
214, z późn. zm. 12)).
5. Decyzję o użyciu środka przymusu bezpośredniego, o którym mowa w art.
12 ust. 1 pkt 16, podejmuje Komendant Główny Straży Granicznej, właściwy
miejscowo komendant oddziału Straży Granicznej, komendant dywizjonu Straży
Granicznej, komendant placówki Straży Granicznej, kierownik strzeżonego ośrodka
albo osoby przez nich upoważnione, a w razie ich nieobecności – dyżurny
operacyjny lub kierownik zmiany.
6. Decyzję o użyciu lub wykorzystaniu środków przymusu bezpośredniego, o
których mowa w art. 12 ust. 1 pkt 3 lub 4, przez uprawnionego będącego
funkcjonariuszem Centralnego Biura Antykorupcyjnego podejmuje funkcjonariusz
kierujący działaniami, w trakcie których zachodzi konieczność zastosowania tych
środków.
przymusu bezpośredniego nastąpiło zranienie osoby lub wystąpiły inne widoczne
objawy zagrożenia życia lub zdrowia tej osoby, uprawniony udziela jej niezwłocznie
pierwszej pomocy, a w razie potrzeby zapewnia wezwanie kwalifikowanej pierwszej
pomocy lub podmiotów świadczących medyczne czynności ratunkowe.
12)
273 i Nr 230, poz. 1371, z 2012 r. poz. 362 i 1544 oraz z 2013 r. poz. 628.
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
s. 21/68
2. Uprawniony może odstąpić od udzielenia pierwszej pomocy, w przypadku
gdy zachodzi jedna z następujących okoliczności:
1)
udzielenie tej pomocy może zagrozić życiu, zdrowiu lub bezpieczeństwu
2)
udzielenie tej pomocy spowodowałoby konieczność zaniechania przez
uprawnionego czynności ochronnych wobec osób, ważnych obiektów, urządzeń
lub obszarów lub w ramach konwoju lub doprowadzenia;
3)
udzielenie pomocy osobie poszkodowanej zostało zapewnione przez inne osoby
lub podmioty zobowiązane do jej udzielenia.
3. W przypadku odstąpienia od udzielenia pierwszej pomocy lub gdy osoba
poszkodowana sprzeciwia się udzieleniu tej pomocy uprawniony zapewnia
wezwanie kwalifikowanej pierwszej pomocy lub podmiotów świadczących
medyczne czynności ratunkowe.
4. Uprawniony nie może odstąpić od zapewnienia udzielenia medycznych
czynności ratunkowych kobiecie ciężarnej, wobec której użyto środków przymusu
bezpośredniego.
5. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, uprawniony, o którym mowa w art. 2
ust. 1 pkt 20 albo ust. 2 pkt 1, nie może odstąpić od udzielenia pierwszej pomocy,
chyba że zachodzi jedna z okoliczności, o których mowa w ust. 2 pkt 1 lub 3.
przymusu bezpośredniego nastąpiło zranienie osoby lub wystąpiły inne widoczne
objawy zagrożenia życia lub zdrowia tej osoby albo nastąpiła jej śmierć, zranienie
albo śmierć zwierzęcia albo zniszczenie mienia, uprawniony:
1)
zabezpiecza miejsce zdarzenia, także przed dostępem osób postronnych;
2)
ustala świadków zdarzenia;
3)
powiadamia o zdarzeniu właściwego przełożonego lub osobę pełniącą służbę
dyżurną.
2. Przepisów ust. 1 pkt 1 i 2:
1)
nie stosuje się w przypadku zniszczenia mienia na terenie jednostki
organizacyjnej Służby Więziennej;
2)
można nie stosować, w przypadku gdy:
a)
zagroziłoby to życiu, zdrowiu lub bezpieczeństwu uprawnionego lub innej
osoby,
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
b)
s. 22/68
spowodowałoby
to
konieczność
zaniechania
przez
uprawnionego
czynności ochronnych wobec osób, ważnych obiektów, urządzeń lub
obszarów lub w ramach konwoju lub doprowadzenia
– do czasu ustania tego zagrożenia lub tej konieczności.
przymusu bezpośredniego przez uprawnionego, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 20
albo ust. 2 pkt 1:
1)
nastąpiło zranienie osoby,
2)
wystąpiły inne widoczne objawy zagrożenia życia lub zdrowia tej osoby,
3)
nastąpiła śmierć osoby,
4)
nastąpiło zniszczenie mienia,
5)
nastąpiło zranienie lub śmierć zwierzęcia
– uprawniony jest obowiązany do podjęcia czynności, o których mowa w art. 37 ust.
1 pkt 1 i 2, oraz powiadomienia o zdarzeniu właściwej miejscowo jednostki
organizacyjnej Policji.
2. Uprawniony, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 20 albo ust. 2 pkt 1, może
odstąpić od podjęcia czynności, o których mowa w art. 37 ust. 1 pkt 1 lub 2, w
przypadku gdy ich podjęcie mogłoby zagrozić życiu, zdrowiu lub bezpieczeństwu
uprawnionego lub innej osoby.
przymusu bezpośredniego wystąpiły objawy uzasadniające konieczność udzielenia
osobie kwalifikowanej pierwszej pomocy lub medycznych czynności ratunkowych
albo nastąpiła śmierć tej osoby lub wyrządzona została szkoda w mieniu znacznej
wartości, właściwy przełożony lub osoba pełniąca służbę dyżurną niezwłocznie:
1)
zapewnia w razie potrzeby wezwanie kwalifikowanej pierwszej pomocy lub
podmiotów
świadczących
medyczne
czynności
ratunkowe
osobom
poszkodowanym;
2)
zapewnia zabezpieczenie śladów i dowodów użycia lub wykorzystania środków
przymusu bezpośredniego;
3)
informuje o tym zdarzeniu właściwą miejscowo jednostkę organizacyjną
Policji, a w przypadku gdy środków przymusu bezpośredniego użył
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
s. 23/68
uprawniony będący żołnierzem właściwą miejscowo jednostkę organizacyjną
Żandarmerii Wojskowej.
2. Przełożony uprawnionego, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 1, 5, 9, 14 albo
19, lub osoba pełniąca służbę dyżurną powiadamia o zdarzeniu, o którym mowa w
ust. 1, właściwego miejscowo prokuratora.
3. Niezależnie od obowiązków, o których mowa w ust. 1, przełożony:
1)
ustala, czy użycie lub wykorzystanie środków przymusu bezpośredniego
nastąpiło zgodnie z prawem;
2)
niezwłoczne powiadamia właściwego przełożonego.
Art. 40. 1. O użyciu środków przymusu bezpośredniego wobec nieletniego
umieszczonego w młodzieżowym ośrodku wychowawczym, zakładzie poprawczym
albo schronisku dla nieletnich dyrektor placówki niezwłocznie powiadamia sędziego
rodzinnego sprawującego nadzór nad tą placówką, sąd rodzinny wykonujący środek
wychowawczy albo środek poprawczy lub organ, do którego dyspozycji pozostaje
nieletni umieszczony w schronisku dla nieletnich.
2. O
użyciu
środków
przymusu
bezpośredniego
wobec
nieletniego
umieszczonego w policyjnej izbie dziecka kierownik izby powiadamia sąd rodzinny
sprawujący nadzór nad wykonywaniem czynności, o których mowa w art. 32e-32h
ustawy z dnia 26 października 1982 r. o postępowaniu w sprawach nieletnich (Dz. U.
z 2010 r. Nr 33, poz. 178, z późn. zm. 14)), a w przypadku, o którym mowa w art. 32h
tej ustawy, powiadamia również sąd rodzinny, na obszarze właściwości którego
znajduje się policyjna izba dziecka.
Art. 41. Środki przymusu bezpośredniego mogą być użyte lub wykorzystane
przez pododdział zwarty.
Art. 42. 1.
Zgody
na
użycie
lub
wykorzystanie
środków
przymusu
bezpośredniego przez pododdział zwarty udzielają w przypadku:
1)
Policji – Komendant Główny Policji, właściwy miejscowo komendant
wojewódzki (Stołeczny) albo osoby przez nich upoważnione;
14)
654, Nr 149, poz. 887 i Nr 191, poz. 1134, z 2012 r. poz. 579 oraz z 2013 r. poz. 628 i 1165.
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
2)
s. 24/68
Straży Granicznej – Komendant Główny Straży Granicznej, właściwy
miejscowo komendant oddziału Straży Granicznej albo osoby przez nich
upoważnione;
3)
Służby Więziennej – Dyrektor Generalny Służby Więziennej, właściwy
miejscowo dyrektor okręgowy Służby Więziennej, właściwy miejscowo
dyrektor zakładu karnego albo aresztu śledczego albo osoby przez nich
upoważnione;
4)
Żandarmerii Wojskowej – Komendant Główny Żandarmerii Wojskowej,
właściwy miejscowo komendant oddziału Żandarmerii Wojskowej albo osoby
przez nich upoważnione.
2. Zgody na użycie lub wykorzystanie środków przymusu bezpośredniego przez
pododdział zwarty może udzielić także jego dowódca, gdy zwłoka w użyciu lub
wykorzystaniu tych środków groziłaby bezpośrednim niebezpieczeństwem dla życia
lub zdrowia uprawnionego, innej osoby lub mienia lub niebezpieczeństwem zamachu
na ważne obiekty, urządzenia lub obszary.
Art. 43. 1. Użycie lub wykorzystanie środków przymusu bezpośredniego przez
pododdział zwarty następuje na rozkaz dowódcy tego pododdziału.
2. Bezpośrednio
przed
wydaniem
rozkazu
użycia
środków
przymusu
bezpośredniego przez pododdział zwarty jego dowódca wzywa do zachowania
zgodnego z prawem, w szczególności do porzucenia broni lub innego
niebezpiecznego przedmiotu lub do zaniechania stosowania przemocy, a następnie
uprzedza o możliwości użycia środków przymusu bezpośredniego w przypadku
niepodporządkowania się temu wezwaniu.
3. W przypadku braku możliwości nawiązania kontaktu z dowódcą lub w
sytuacji zagrażającej życiu lub zdrowiu uprawnionego lub innej osoby uprawniony
wchodzący w skład pododdziału zwartego może użyć środków przymusu
bezpośredniego lub wykorzystać te środki na zasadach określonych w niniejszej
ustawie.
4. Zaprzestanie użycia środków przymusu bezpośredniego przez pododdział
zwarty następuje na rozkaz dowódcy lub niezwłocznie po osiągnięciu zamierzonego
celu.
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
s. 25/68
przymusu bezpośredniego przez pododdział zwarty:
1)
nastąpiło zranienie osoby,
2)
wystąpiły inne widoczne objawy zagrożenia życia lub zdrowia tej osoby,
3)
nastąpiła śmierć osoby,
4)
nastąpiło zniszczenie mienia,
5)
nastąpiło zranienie lub śmierć zwierzęcia
– stosuje się przepisy art. 39.
2. O zdarzeniach, o których mowa w ust. 1 pkt 1–4, dowódca niezwłocznie
powiadamia organ lub osobę, która udzieliła zgody na użycie środków przymusu
bezpośredniego, albo osobę pełniącą służbę dyżurną, a w przypadku, o którym mowa
w art. 42 ust. 2, dowódca pododdziału zwartego powiadamia właściwy podmiot, o
którym mowa w art. 42 ust. 1.
Rozdział 3
Broń palna
Art. 45. Broni palnej można użyć, gdy zaistnieje co najmniej jeden z
następujących przypadków:
1)
konieczność odparcia bezpośredniego, bezprawnego zamachu na:
a)
życie, zdrowie lub wolność uprawnionego lub innej osoby albo
konieczność przeciwdziałania czynnościom zmierzającym bezpośrednio
do takiego zamachu,
b)
ważne obiekty, urządzenia lub obszary albo konieczność przeciwdziałania
czynnościom zmierzającym bezpośrednio do takiego zamachu,
c)
mienie, który stwarza jednocześnie bezpośrednie zagrożenie życia,
zdrowia lub wolności uprawnionego lub innej osoby, albo konieczność
przeciwdziałania czynnościom zmierzającym bezpośrednio do takiego
zamachu,
d)
nienaruszalność granicy państwowej przez osobę, która wymusza
przekroczenie granicy państwowej przy użyciu pojazdu, broni palnej lub
innego niebezpiecznego przedmiotu,
e)
2)
bezpieczeństwo konwoju lub doprowadzenia;
konieczność przeciwstawienia się osobie:
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
a)
s. 26/68
niepodporządkowującej się wezwaniu do natychmiastowego porzucenia
broni, materiału wybuchowego lub innego niebezpiecznego przedmiotu,
którego użycie może zagrozić życiu, zdrowiu lub wolności uprawnionego
lub innej osoby,
b)
która usiłuje bezprawnie odebrać broń palną uprawnionemu lub innej
osobie uprawnionej do jej posiadania;
3)
bezpośredni pościg za osobą, wobec której:
a)
użycie broni palnej było dopuszczalne w przypadkach określonych w pkt 1
lit. a–d i pkt 2,
b)
istnieje uzasadnione podejrzenie, że popełniła przestępstwo, o którym
mowa w art. 115 § 20, art. 148, art. 156 § 1, art. 163–165, art. 197, art. 252
i art. 280–282 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny;
4)
konieczność:
a)
ujęcia osoby:
–
wobec której użycie broni palnej było dopuszczalne w przypadkach
określonych w pkt 1 lit. a–d i pkt 2,
–
wobec
której
istnieje
uzasadnione
podejrzenie,
że
popełniła
przestępstwo, o którym mowa w art. 115 § 20, art. 148, art. 156 § 1,
art. 163–165, art. 197, art. 252 i art. 280–282 ustawy z dnia 6 czerwca
1997 r. – Kodeks karny,
–
dokonującej zamachu, o którym mowa w pkt 1 lit. d lub e,
–
jeżeli schroniła się w miejscu trudno dostępnym, a z okoliczności
zdarzenia wynika,
że
może użyć broni
palnej
lub
innego
niebezpiecznego przedmiotu,
b)
ujęcia lub udaremnienia ucieczki osoby zatrzymanej, tymczasowo
aresztowanej lub odbywającej karę pozbawienia wolności, jeżeli:
–
ucieczka
tej
osoby
stwarza
zagrożenie
życia
lub
zdrowia
uprawnionego lub innej osoby,
–
istnieje uzasadnione podejrzenie, że osoba ta może użyć materiałów
wybuchowych, broni palnej lub innego niebezpiecznego przedmiotu,
–
pozbawienie wolności nastąpiło w związku z uzasadnionym
podejrzeniem lub stwierdzeniem popełnienia przestępstwa, o którym
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
s. 27/68
mowa w art. 115 § 20, art. 148, art. 156 § 1, art. 163–165, art. 197, art.
252 i art. 280–282 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny,
c)
ujęcia lub udaremnienia ucieczki osoby zatrzymanej, tymczasowo
aresztowanej lub odbywającej karę pozbawienia wolności w związku z
uzasadnionym
podejrzeniem
lub
stwierdzeniem
popełnienia
lub
przygotowania do popełnienia przestępstwa, o którym mowa w:
–
art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 24 maja 2002 r. o Agencji
Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu (Dz. U. z 2010
r. Nr 29, poz. 154, z późn. zm. 15)),
–
art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 9 czerwca 2006 r. o Centralnym
Biurze Antykorupcyjnym (Dz. U. z 2012 r. poz. 621, 627 i 664),
–
art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 9 czerwca 2006 r. o Służbie
Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służbie Wywiadu Wojskowego (Dz.
U. Nr 104, poz. 709, z późn. zm. 16));
5)
konieczność udaremnienia ucieczki osoby pozbawionej wolności z aresztu
śledczego lub zakładu karnego oraz osoby konwojowanej lub doprowadzanej, a
także pościg za tą osobą.
Art. 46. 1. Broń palna nie może być użyta lub wykorzystana przez pododdział
zwarty.
2. W sytuacji zagrażającej życiu lub zdrowiu uprawnionego lub innej osoby
uprawniony wchodzący w skład pododdziału zwartego może użyć broni palnej lub
wykorzystać ją na zasadach określonych w niniejszej ustawie.
Art. 47. Broń palną można wykorzystać w przypadku konieczności podjęcia co
najmniej jednego z następujących działań:
1)
zatrzymanie pojazdu, jeżeli jego działanie zagraża życiu lub zdrowiu
uprawnionego lub innej osoby lub stwarza zagrożenie dla ważnych obiektów,
urządzeń lub obszarów;
2)
pokonanie przeszkody:
1228 i Nr 238, poz. 1578, z 2011 r. Nr 53, poz. 273, Nr 84, poz. 455, Nr 117, poz. 677 i Nr 230,
poz. 1371 oraz z 2012 r. poz. 627 i 908.
16)
25, poz. 162, z 2009 r. Nr 85, poz. 716, z 2010 r. Nr 182, poz. 1228, z 2011 r. Nr 22, poz. 114, Nr
15)
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
a)
s. 28/68
uniemożliwiającej lub utrudniającej ujęcie osoby albo ratowanie życia lub
zdrowia uprawnionego, innej osoby lub ratowanie mienia,
b)
w przypadku naruszenia porządku lub bezpieczeństwa publicznego przez
osobę pozbawioną wolności, zatrzymaną lub umieszczoną w strzeżonym
ośrodku albo areszcie w celu wydalenia;
3)
zaalarmowanie lub wezwanie pomocy;
4)
neutralizacja przedmiotów lub urządzeń mogących stwarzać niebezpieczeństwo
wybuchu, powodujących jednocześnie bezpośrednie zagrożenie zdrowia lub
życia uprawnionego lub innej osoby;
5)
unieszkodliwienie zwierzęcia, którego zachowanie zagraża bezpośrednio życiu
lub zdrowiu uprawnionego lub innej osoby;
6)
oddanie strzału ostrzegawczego.
Art. 48. 1. Przed użyciem broni palnej uprawniony podejmuje następujące
działania:
1)
identyfikuje swoją formację albo służbę okrzykiem przez wskazanie jej pełnej
nazwy lub ustawowego skrótu, a w przypadku uprawnionego, o którym mowa
w art. 2 ust. 1 pkt 20 – okrzykiem: „Ochrona!”;
2)
wzywa osobę do zachowania zgodnego z prawem, a w szczególności do:
a)
natychmiastowego
porzucenia
broni
lub
innego
niebezpiecznego
przedmiotu, którego użycie może zagrozić życiu, zdrowiu lub wolności
uprawnionego lub innej osoby,
b)
zaniechania ucieczki,
c)
odstąpienia od użycia przemocy.
2. W przypadku niepodporządkowania się wezwaniom, o których mowa w ust.
1 pkt 2, uprawniony uprzedza o użyciu broni palnej okrzykiem: „Stój, bo strzelam!”,
a jeżeli wezwanie to okaże się nieskuteczne, oddaje strzał ostrzegawczy w
bezpiecznym kierunku.
3. Od procedury, o której mowa w ust. 1 i 2, lub jej poszczególnych elementów,
w szczególności od oddania strzału ostrzegawczego, można odstąpić, jeżeli ich
zrealizowanie groziłoby bezpośrednim niebezpieczeństwem dla życia lub zdrowia
uprawnionego lub innej osoby.
4. Przed rozpoczęciem konwoju lub doprowadzenia uprawniony uprzedza
osobę pozbawioną wolności, w stosunku do której zgodnie z art. 45 pkt 4 lit. b i c
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
s. 29/68
możliwe jest użycie broni palnej, o możliwości użycia w stosunku do niej broni
palnej w przypadku podjęcia przez nią próby ucieczki.
Art. 49. 1. Do postępowania po użyciu lub wykorzystaniu broni palnej stosuje
się przepisy art. 36 ust. 1–4, art. 37 ust. 1 i 2 pkt 2, art. 38 oraz art. 39.
2. W przypadku gdy w wyniku użycia lub wykorzystania broni palnej nastąpiło
zranienie osoby lub wystąpiły inne widoczne objawy zagrożenia życia lub zdrowia
tej osoby, uprawniony, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 20, może odstąpić od
udzielenia pierwszej pomocy, jeżeli:
1)
udzielenie tej pomocy może zagrozić życiu, zdrowiu lub bezpieczeństwu
2)
udzielenie pomocy osobie poszkodowanej zostało zapewnione przez inne osoby
lub podmioty zobowiązane do jej udzielenia.
3. W przypadku odstąpienia od udzielenia pierwszej pomocy lub gdy osoba
poszkodowana sprzeciwia się udzieleniu tej pomocy uprawniony, o którym mowa w
art. 2 ust. 1 pkt 20, zapewnia wezwanie kwalifikowanej pierwszej pomocy lub
podmiotów świadczących medyczne czynności ratunkowe.
Art. 50. O każdym przypadku użycia lub wykorzystania broni palnej
uprawniony niezwłocznie powiadamia przełożonego lub osobę pełniącą służbę
dyżurną, a uprawniony, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 20, także właściwą
miejscowo jednostkę organizacyjną Policji.
Rozdział 4
Dokumentowanie użycia i wykorzystania środków przymusu bezpośredniego i
broni palnej
Art. 51. 1. Uprawniony dokumentuje w notatce użycie i wykorzystanie
środków przymusu bezpośredniego i broni palnej.
2. Uprawniony przekazuje notatkę przełożonemu w przypadku użycia lub
wykorzystania:
1)
środków przymusu bezpośredniego – gdy skutkiem tego użycia lub
wykorzystania było zranienie osoby lub wystąpienie innych widocznych
objawów zagrożenia życia lub zdrowia tej osoby albo jej śmierć, zranienie albo
śmierć zwierzęcia albo zniszczenie mienia;
2)
broni palnej – niezależnie od skutku tego użycia lub wykorzystania.
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
s. 30/68
3. W przypadku użycia środka przymusu bezpośredniego wobec nieletniego
umieszczonego w zakładzie poprawczym, schronisku dla nieletnich, młodzieżowym
ośrodku wychowawczym lub policyjnej izbie dziecka uprawniony każdorazowo
przekazuje przełożonemu notatkę, niezależnie od rodzaju i skutku użycia środka
przymusu bezpośredniego.
4. Uprawniony może dokumentować w notatniku służbowym użycie i
wykorzystanie środków przymusu bezpośredniego i broni palnej, gdy nie nastąpiły
skutki, o których mowa w ust. 2 pkt 1.
Art. 52. 1. Uprawniony, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 11, nie dokumentuje
prewencyjnego użycia lub wykorzystania środków przymusu bezpośredniego, chyba
że skutkowało to zranieniem osoby lub wystąpieniem innych widocznych objawów
zagrożenia życia lub zdrowia tej osoby albo jej śmiercią lub szkodą w mieniu.
2. Użycie i wykorzystanie środków przymusu bezpośredniego przez pododdział
zwarty jego dowódca dokumentuje niezwłocznie po zakończeniu działań tego
pododdziału, w trakcie których nastąpiło to użycie lub wykorzystanie, sporządzając
notatkę, którą przekazuje organowi lub osobie, która udzieliła zgody na użycie tych
środków.
3. Uprawniony, o którym mowa w art. 46 ust. 2, dokumentuje użycie broni
palnej na zasadach określonych w niniejszej ustawie.
Art. 53. Po sporządzeniu notatki uprawniony, o którym mowa w art. 2 ust. 1
pkt 20, przekazuje ją w celu umieszczenia w ewidencji, o której mowa w art. 36 ust.
2 ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia.
Art. 54. 1. W przypadku użycia lub wykorzystania środków przymusu
bezpośredniego, którego skutkiem było zranienie osoby lub wystąpienie innych
widocznych objawów zagrożenia życia lub zdrowia tej osoby albo jej śmierć,
zranienie albo śmierć zwierzęcia albo zniszczenie mienia, notatka zawiera:
1)
służbowe dane identyfikacyjne uprawnionego;
2)
określenie czasu i miejsca użycia lub wykorzystania środków przymusu
bezpośredniego;
3)
następujące
dane
osoby,
wobec
której
użyto
środków
przymusu
bezpośredniego:
a)
imię i nazwisko,
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
s. 31/68
b)
serię i numer dokumentu tożsamości,
c)
datę urodzenia,
d)
w przypadku osoby osadzonej w zakładzie karnym albo areszcie śledczym
– dane, o których mowa w lit. a i c, oraz imię ojca;
4)
określenie celu użycia lub wykorzystania środków przymusu bezpośredniego;
5)
informację o przyczynie użycia lub wykorzystania środków przymusu
bezpośredniego;
6)
określenie użytych lub wykorzystanych środków przymusu bezpośredniego i
sposób ich użycia;
7)
opis czynności zrealizowanych przed użyciem lub wykorzystaniem środków
przymusu bezpośredniego i po użyciu lub wykorzystaniu tych środków;
8)
opis skutków użycia lub wykorzystania środków przymusu bezpośredniego;
9)
informację o udzieleniu pierwszej pomocy i jej zakresie lub zapewnieniu
wezwania kwalifikowanej pierwszej pomocy lub podmiotów świadczących
medyczne czynności ratunkowe;
10) następujące dane ustalonych świadków zdarzenia:
a)
imię i nazwisko oraz serię i numer dokumentu tożsamości albo
b)
służbowe
dane
identyfikacyjne,
jeżeli
świadkiem
zdarzenia
był
uprawniony;
11) podpis uprawnionego.
2. Jeżeli uzyskanie danych, o których mowa w ust. 1 pkt 3, było niemożliwe, w
notatce podaje się przyczyny ich nieumieszczenia.
3. W przypadku gdy w wyniku użycia lub wykorzystania środków przymusu
bezpośredniego nie nastąpiły skutki, o których mowa w ust. 1, notatka zawiera tylko
informacje, o których mowa w ust. 1 pkt 1–6 i 11 oraz ust. 2.
Art. 55. 1. W przypadku broni palnej do treści notatki stosuje się przepisy:
1)
art. 54 ust. 1 i 2, jeżeli notatka dokumentuje użycie broni palnej;
2)
art. 54 ust. 1 pkt 1, 2, 5, 7 i 11, jeżeli notatka dokumentuje wykorzystanie broni
palnej.
2. Notatka dokumentująca użycie lub wykorzystanie broni palnej zawiera także
określenie nazwy, typu i numeru seryjnego użytej lub wykorzystanej broni palnej
oraz rodzaju i ilości użytej amunicji.
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
Art. 56. W
s. 32/68
przypadku
użycia
lub
wykorzystania
środków
przymusu
bezpośredniego przez pododdział zwarty do treści notatki sporządzanej przez jego
dowódcę stosuje się przepisy art. 54 ust. 1 pkt 1–3, 5, 6, 8, 10 i 11 oraz uwzględnia
się w niej:
1)
informację o organie lub osobie, która udzieliła zgody na użycie tych środków;
2)
opis postępowania poprzedzającego użycie lub wykorzystanie tych środków;
3)
określenie sposobu realizacji działań podjętych w sytuacji, gdy wszelka zwłoka
w użyciu lub wykorzystaniu środków przymusu bezpośredniego groziłaby
bezpośrednim niebezpieczeństwem dla życia lub zdrowia uprawnionego lub
innej osoby, mienia lub niebezpieczeństwem dokonania zamachu na ważne
obiekty, urządzenia lub obszary;
4)
informację o liczebności pododdziału zwartego.
Rozdział 5
Zmiany w przepisach obowiązujących
Art. 57. W ustawie z dnia 26 października 1982 r. o postępowaniu w sprawach
nieletnich (Dz. U. z 2010 r. Nr 33, poz. 178, z późn. zm. 17)) wprowadza się
następujące zmiany:
1)
w dziale IV tytuł rozdziału 4 otrzymuje brzmienie:
„Użycie środków przymusu bezpośredniego wobec nieletniego umieszczonego
w zakładzie poprawczym, w schronisku dla nieletnich, młodzieżowym ośrodku
wychowawczym”;
2)
art. 95a otrzymuje brzmienie:
„Art. 95a. § 1. W razie bezskuteczności środków oddziaływania
psychologiczno-pedagogicznego, w przypadkach, o których mowa w art. 11 pkt
1–3, 6, 8, 10 i 12–14 ustawy z dnia 24 maja 2013 r. o środkach przymusu
bezpośredniego i broni palnej (Dz. U. poz. 628), wobec nieletniego
umieszczonego w zakładzie poprawczym, schronisku dla nieletnich lub
młodzieżowym ośrodku wychowawczym można użyć środka przymusu
bezpośredniego w postaci siły fizycznej.
17)
654, Nr 149, poz. 887 i Nr 191, poz. 1134 oraz z 2012 r. poz. 579.
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
s. 33/68
§ 2. Wobec nieletniego umieszczonego w zakładzie poprawczym lub
schronisku dla nieletnich, gdy użycie siły fizycznej jest niewystarczające,
w przypadku usiłowania targnięcia się tego nieletniego na życie lub zdrowie
własne albo innej osoby, można użyć środków przymusu bezpośredniego,
o których mowa w art. 12 ust. 1 pkt 3, 4 lub 15 ustawy z dnia 24 maja 2013 r.
o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej.
§ 3. Użycie i dokumentowanie użycia środków przymusu bezpośredniego
odbywa się na zasadach określonych w ustawie z dnia 24 maja 2013 r. o
środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej.”;
3)
uchyla się art. 95b;
4)
w art. 95c uchyla się § 1.
Art. 58. W ustawie z dnia 18 kwietnia 1985 r. o rybactwie śródlądowym (Dz.
U. z 2009 r. Nr 189, poz. 1471 oraz z 2010 r. Nr 182, poz. 1228 i Nr 200, poz. 1322)
wprowadza się następujące zmiany:
1)
w art. 23 pkt 10 i 11 otrzymują brzmienie:
„10) noszenia broni palnej krótkiej i broni sygnałowej;
11) noszenia kajdanek zakładanych na ręce, ręcznych miotaczy substancji
obezwładniających, pałki służbowej i przedmiotów przeznaczonych do
obezwładniania osób za pomocą energii elektrycznej.”;
2)
w art. 23a:
a)
ust. 1–3 otrzymują brzmienie:
„1. W przypadkach, o których mowa w art. 11 pkt 1–3 i 8–14 ustawy
z dnia 24 maja 2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej
(Dz. U. poz. 628), strażnik Państwowej Straży Rybackiej może użyć
środków przymusu bezpośredniego, o których mowa w art. 12 ust. 1 pkt 1,
pkt 2 lit. a, pkt 7, 9, pkt 12 lit. a i pkt 13 tej ustawy, lub wykorzystać te
środki.
2. W przypadkach, o których mowa w art. 45 pkt 1 lit. a i pkt 2 oraz
w art. 47 pkt 1, 3, 5 i 6 ustawy z dnia 24 maja 2013 r. o środkach
przymusu bezpośredniego i broni palnej, strażnik Państwowej Straży
Rybackiej może użyć broni palnej lub ją wykorzystać.
3. Użycie i wykorzystanie środków przymusu bezpośredniego i broni
palnej oraz dokumentowanie tego użycia i wykorzystania odbywa się na
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
s. 34/68
zasadach określonych w ustawie z dnia 24 maja 2013 r. o środkach
przymusu bezpośredniego i broni palnej.”,
b)
uchyla się ust. 4,
c)
ust. 5 otrzymuje brzmienie:
„5. Do wykonywania przez strażnika Państwowej Straży Rybackiej
czynności, o których mowa w art. 23, stosuje się odpowiednio przepisy o
Policji.”,
d)
uchyla się ust. 7,
e)
„8. Na sposób przeprowadzania czynności, o których mowa w art. 23,
przysługuje zażalenie do prokuratora.”,
f)
„10. Minister właściwy do spraw rybołówstwa w porozumieniu z
ministrem właściwym do spraw wewnętrznych określi, w drodze
rozporządzenia, szczegółowe zasady i warunki:
1)
współdziałania Państwowej Straży Rybackiej z Policją – mając na
względzie ustawowe zadania tych podmiotów oraz konieczność
zapewnienia poprawnej i skutecznej współpracy;
2)
posiadania, przechowywania i ewidencjonowania broni palnej i
sygnałowej oraz amunicji do niej oraz środków przymusu
bezpośredniego, a także sprawowania przez Policję nadzoru w tym
zakresie
nad
Strażą
–
mając
na
względzie
konieczność
uniemożliwienia dostępu do broni, amunicji i środków przymusu
bezpośredniego osobom trzecim, potrzebę ochrony ewidencji przed
uszkodzeniem, zniszczeniem lub utratą, a także zapewnienie
efektywnego nadzoru nad Strażą.”.
Art. 59. W ustawie z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2011 r. Nr 287,
poz. 1687, z późn. zm. 18)) wprowadza się następujące zmiany:
1)
art. 16 otrzymuje brzmienie:
„Art. 16. 1. W przypadkach, o których mowa w art. 11 pkt 1–6 i 8–14
ustawy z dnia 24 maja 2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni
18)
1280 i Nr 230, poz. 1371 oraz z 2012 r. poz. 627, 664, 908, 951 i 1529.
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
s. 35/68
palnej (Dz. U. poz. 628), policjanci mogą użyć środków przymusu
bezpośredniego, o których mowa w art. 12 ust. 1 pkt 1–13 i 17–20 tej ustawy,
lub wykorzystać te środki.
2. W przypadkach, o których mowa w art. 45 pkt 1 lit. a–c i e, pkt 2, 3 i
pkt 4 lit. a i b oraz w art. 47 ustawy z dnia 24 maja 2013 r. o środkach
przymusu bezpośredniego i broni palnej, policjanci mogą użyć broni palnej lub
ją wykorzystać.
zasadach określonych w ustawie z dnia 24 maja 2013 r. o środkach przymusu
bezpośredniego i broni palnej.”;
2)
po art. 16 dodaje się art. 16a w brzmieniu:
„Art. 16a. Wobec nieletniego doprowadzonego do policyjnej izby dziecka,
w przypadkach, o których mowa w art. 11 pkt 1–3, 8 i 10–14 ustawy z dnia 24
maja 2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej, policjanci
mogą użyć środka przymusu bezpośredniego, o którym mowa w art. 12 ust. 1
pkt 1, pkt 2 lit. a i b, pkt 3, 4, 6, 7, pkt 12 lit. a i pkt 13 tej ustawy.”;
3)
uchyla się art. 17;
4)
w art. 18:
a)
„1. W razie zagrożenia bezpieczeństwa publicznego lub zakłócenia
porządku publicznego, zwłaszcza poprzez sprowadzenie:
1)
niebezpieczeństwa powszechnego dla życia, zdrowia lub wolności
obywateli,
2)
bezpośredniego zagrożenia dla mienia w znacznych rozmiarach,
3)
bezpośredniego zagrożenia obiektów lub urządzeń ważnych dla
bezpieczeństwa lub obronności
państwa,
siedzib
centralnych
organów państwowych albo wymiaru sprawiedliwości, obiektów
gospodarki
lub
kultury
narodowej
oraz
przedstawicielstw
dyplomatycznych i urzędów konsularnych państw obcych albo
organizacji międzynarodowych, a także obiektów dozorowanych
przez uzbrojoną formację ochronną utworzoną na podstawie
odrębnych przepisów,
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
4)
s. 36/68
zagrożenia przestępstwem o charakterze terrorystycznym bądź jego
dokonania w stosunku do obiektów mających szczególne znaczenie
dla bezpieczeństwa lub obronności państwa, bądź mogącym
skutkować niebezpieczeństwem dla życia ludzkiego
–
jeżeli użycie oddziałów i pododdziałów Policji okaże się
niewystarczające, do pomocy oddziałom i pododdziałom Policji mogą być
użyte oddziały i pododdziały Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej,
zwane dalej „Siłami Zbrojnymi”.”,
b)
uchyla się ust. 2,
c)
„3. Użycie Sił Zbrojnych, w przypadkach o których mowa w ust. 1,
następuje na podstawie postanowienia Prezydenta Rzeczypospolitej
Polskiej wydanego na wniosek Prezesa Rady Ministrów.
4. Pomoc, o której mowa w ust. 1, może być udzielona również w
formie prowadzonego samodzielnie przez oddziały i pododdziały Sił
Zbrojnych przeciwdziałania zagrożeniu bądź dokonaniu przestępstwa, o
którym mowa w ust. 1 pkt 4, w przypadku gdy oddziały i pododdziały
Policji nie dysponują możliwościami skutecznego przeciwdziałania tym
zagrożeniom.
5. W przypadkach niecierpiących zwłoki decyzję o udzieleniu
pomocy, o której mowa w ust. 1 i 4, podejmuje Minister Obrony
Narodowej, na wniosek ministra właściwego do spraw wewnętrznych,
określający zakres i formę pomocy, zawiadamiając o niej niezwłocznie
Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej i Prezesa Rady Ministrów.”,
d)
„7. Żołnierzom
oddziałów
i
pododdziałów
Sił
Zbrojnych
kierowanych do pomocy oddziałom i pododdziałom Policji przysługują w
zakresie niezbędnym do wykonywania ich zadań, wobec wszystkich osób,
uprawnienia policjantów określone w art. 15 i art. 16. Korzystanie z tych
uprawnień następuje na zasadach i w trybie określonych dla policjantów.”,
e)
w ust. 8 pkt 2 otrzymuje brzmienie:
„2) sposób koordynowania działań podejmowanych przez Policję i Siły
Zbrojne w formie określonej w ust. 1 i 4;”;
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
5)
s. 37/68
w art. 18a ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. W wypadku, o którym mowa w ust. 1, żołnierzom Żandarmerii
Wojskowej przysługują, w zakresie niezbędnym do wykonania ich zadań,
wobec wszystkich osób, uprawnienia policjantów określone w art. 15 i art. 16.
Korzystanie z tych uprawnień następuje na zasadach i w trybie określonych dla
policjantów.”;
6)
w art. 18b ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. Funkcjonariuszom Straży Granicznej skierowanym do wykonywania
zadań służbowych polegających na udzielaniu pomocy Policji przysługują, w
zakresie niezbędnym do wykonywania zadań, uprawnienia policjantów
określone w art. 15 ust. 1 pkt 1–3 i 4–5a oraz art. 16, z wyjątkiem uprawnienia
do używania lub wykorzystywania wodnych środków obezwładniających.
Korzystanie z tych uprawnień następuje na zasadach i w trybie określonych dla
policjantów.”;
7)
w art. 31 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Osobom, które stosownie do przepisów o powszechnym obowiązku
obrony odbywają ćwiczenia w jednostkach organizacyjnych podległych
ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych na podstawie przydziałów
organizacyjno-mobilizacyjnych, przysługują w zakresie przydzielonych im
zadań uprawnienia policjantów określone w art. 15 i art. 16.”.
Art. 60. W ustawie z dnia 12 października 1990 r. o Straży Granicznej (Dz. U.
z 2011 r. Nr 116, poz. 675, z późn. zm. 19)) wprowadza się następujące zmiany:
1)
w art. 11 w ust. 1 pkt 2b otrzymuje brzmienie:
„2b) pełnienia wart ochronnych na pokładzie statku powietrznego oraz
stosowania niezbędnych środków, łącznie z użyciem środków przymusu
bezpośredniego i broni palnej, w celu unieszkodliwienia osoby, która
stanowi bezpośrednie zagrożenie bezpieczeństwa lotu, zdrowia lub życia
pasażerów lub członków załogi;”;
2)
19)
tytuł rozdziału 5 otrzymuje brzmienie:
677, Nr 170, poz. 1015, Nr 171, poz. 1016 i Nr 230, poz. 1371 oraz z 2012 r. poz. 627, 664, 769 i
951.
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
s. 38/68
„Użycie lub wykorzystanie środków przymusu bezpośredniego i broni palnej”;
3)
„Art. 23. 1. W przypadkach, o których mowa w art. 11 ustawy z dnia 24
maja 2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej (Dz. U. poz.
628), funkcjonariusze mogą użyć środków przymusu bezpośredniego, o których
mowa w art. 12 ust. 1 pkt 1–7, pkt 9–11, pkt 12 lit. a, c i d, pkt 13 i 16–20 tej
ustawy, lub wykorzystać te środki.
2. W przypadkach, o których mowa w art. 45 pkt 1–3 i pkt 4 lit. a i b oraz
w art. 47 ustawy z dnia 24 maja 2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i
broni palnej, funkcjonariusze mogą użyć broni palnej lub ją wykorzystać.
4)
uchyla się art. 24.
Art. 61. W ustawie z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej (Dz. U. z
2011 r. Nr 41, poz. 214, z późn. zm. 20)) wprowadza się następujące zmiany:
1)
tytuł rozdziału 2a otrzymuje brzmienie:
„Uprawnienia kontroli skarbowej”;
2)
w art. 11a:
a)
w ust. 1 po pkt 3 dodaje się pkt 3a w brzmieniu:
„3a) przeprowadzania doprowadzenia, o którym mowa w art. 4 pkt 2 lit. a
ustawy z dnia 24 maja 2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i
broni palnej (Dz. U. poz. 628), lub konwoju, o którym mowa w art. 4
pkt 3 tej ustawy;”,
b)
dodaje się ust. 5 w brzmieniu:
„5. Inspektorzy i pracownicy wykonujący zadania w zakresie
przeprowadzania doprowadzenia lub konwoju, jeżeli jest to niezbędne dla
zapewnienia bezpieczeństwa tego doprowadzenia lub konwoju, mają
prawo wydawania poleceń określonego zachowania się.”;
20)
273 i Nr 230, poz. 1371 oraz z 2012 r. poz. 362 i 1544.
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
s. 39/68
3)
uchyla się art. 11d–11e;
4)
art. 11f otrzymuje brzmienie:
„Art. 11f. 1. W przypadkach, o których mowa w art. 11 pkt 1–3 i 8–14
palnej,
inspektorzy
i
pracownicy
mogą
użyć
środków
przymusu
bezpośredniego, o których mowa w art. 12 ust. 1 pkt 1, pkt 2 lit. a, pkt 7, pkt 12
lit. a, pkt 13 i 18 tej ustawy, oraz środków przeznaczonych do pokonywania
zamknięć budowlanych i innych przeszkód, z wyłączeniem materiałów
wybuchowych, lub wykorzystać te środki.
2. Inspektorzy i pracownicy mogą użyć broni palnej lub ją wykorzystać:
1)
w przypadkach, o których mowa w art. 45 pkt 1 lit. a, b, e i pkt 2 oraz art.
47 pkt 1, pkt 2 lit. a i pkt 3–6 ustawy z dnia 24 maja 2013 r. o środkach
przymusu bezpośredniego i broni palnej;
2)
w bezpośrednim pościgu za osobą, wobec której użycie broni palnej było
dopuszczalne w przypadkach określonych w art. 45 pkt 1 lit. a i pkt 2
broni palnej;
3)
w celu ujęcia lub udaremnienia ucieczki osoby zatrzymanej, jeżeli
ucieczka tej osoby stwarza zagrożenie życia lub zdrowia inspektora,
pracownika lub innej osoby lub istnieje uzasadnione podejrzenie, że osoba
zatrzymana może użyć materiałów wybuchowych, broni palnej lub innego
niebezpiecznego przedmiotu.
3. W broń palną może być wyposażony, przeszkolony w zakresie
związanym z jej używaniem, inspektor i pracownik zatrudniony w
wyodrębnionej komórce, o której mowa w art. 11g ust. 1.
5)
w art. 11g ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Uprawnienia, o których mowa w art. 11a ust. 1 pkt 2, 3 i 3a oraz art.
11f ust. 1 i 2, przysługują inspektorom i pracownikom zatrudnionym w
wyodrębnionych komórkach organizacyjnych kontroli skarbowej. Inspektorom
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
s. 40/68
i pracownikom tym przysługuje umundurowanie służbowe i broń służbowa.
Art. 11f ust. 4 stosuje się odpowiednio.”;
6)
„4. Pracownikom wywiadu skarbowego przysługuje prawo do użycia lub
wykorzystania środków przymusu bezpośredniego oraz posiadania i użycia lub
wykorzystania broni palnej. Art. 11f ust. 1, 2 i 4 oraz przepisy wydane na
podstawie art. 11g ust. 4 – w zakresie przydziału broni służbowej – stosuje się
odpowiednio.”.
Art. 62. W ustawie z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U. z 2011 r. Nr 12,
1)
w art. 47:
a)
w ust. 2 pkt 9 otrzymuje brzmienie:
„9) noszenia broni palnej długiej i krótkiej, kajdanek zakładanych na
ręce,
pałki
służbowej,
obezwładniających
oraz
ręcznego
przedmiotów
miotacza
substancji
przeznaczonych
do
obezwładniania osób za pomocą energii elektrycznej;”,
b)
„3. W przypadkach, o których mowa w art. 11 pkt 1–3, 8 i 10–14
broni palnej (Dz. U. poz. 628), strażnik leśny może użyć środków
przymusu bezpośredniego, o których mowa w art. 12 ust. 1 pkt 1, pkt 2 lit.
a, pkt 7, 9, pkt 12 lit. a i pkt 13 tej ustawy, lub wykorzystać te środki.”,
c)
uchyla się ust. 3a,
d)
ust. 4 i 5 otrzymują brzmienie:
„4. W przypadkach, o których mowa w art. 45 pkt 1 lit. a i pkt 2 oraz
przymusu bezpośredniego i broni palnej, strażnik leśny może użyć broni
palnej lub ją wykorzystać.
21)
170, Nr 106, poz. 622 i Nr 224, poz. 1337.
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
s. 41/68
e)
uchyla się ust. 6,
f)
„7. Do wykonywania przez strażnika leśnego czynności, o których
mowa w ust. 2 pkt 1 i 3, stosuje się odpowiednio przepisy ustawy o
Policji.”;
2)
„3. Minister właściwy do spraw środowiska w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia,
szczegółowe zasady:
1)
współdziałania Lasów Państwowych z Policją – mając na względzie
ustawowe zadania tych podmiotów oraz konieczność zapewnienia
poprawnej i skutecznej współpracy;
2)
przydziału, ewidencjonowania i przechowywania w regionalnej dyrekcji
Lasów Państwowych i nadleśnictwie broni i amunicji, środków przymusu
bezpośredniego w postaci kajdanek zakładanych na ręce, pałki służbowej,
ręcznych
miotaczy
substancji
obezwładniających
i
przedmiotów
przeznaczonych do obezwładniania osób za pomocą energii elektrycznej –
mając na względzie konieczność uniemożliwienia dostępu do broni,
amunicji i środków przymusu bezpośredniego osobom trzecim, potrzebę
ochrony ewidencji przed uszkodzeniem, zniszczeniem lub utratą.”.
Art. 63. W ustawie z dnia 13 października 1995 r. – Prawo łowieckie (Dz. U. z
1)
w art. 39:
a)
w ust. 2 pkt 10 i 11 otrzymują brzmienie:
„10) noszenia broni palnej bojowej, broni myśliwskiej śrutowej, pałki
służbowej i kajdanek zakładanych na ręce;
22)
1462, z 2006 r. Nr 220, poz. 1600, z 2007 r. Nr 176, poz. 1238, z 2008 r. Nr 201, poz. 1237, z
2009 r. Nr 92, poz. 753 i Nr 223, poz. 1777, z 2011 r. Nr 106, poz. 622 oraz z 2012 r. poz. 985 i
1281.
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
s. 42/68
11) noszenia ręcznego miotacza substancji obezwładniających oraz
przedmiotów przeznaczonych do obezwładniania osób za pomocą
energii elektrycznej;”,
b)
„3. W przypadkach, o których mowa w art. 11 pkt 1–3, 8 i 10–14
broni palnej (Dz. U. poz. 628), strażnik Państwowej Straży Łowieckiej
może użyć środków przymusu bezpośredniego, o których mowa w art. 12
ust. 1 pkt 1, pkt 2 lit. a, pkt 7, 9, pkt 12 lit. a i pkt 13 tej ustawy, lub
wykorzystać te środki.
4. W przypadkach, o których mowa w art. 45 pkt 1 lit. a i pkt 2 oraz
przymusu bezpośredniego i broni palnej, strażnik Państwowej Straży
Łowieckiej może użyć broni palnej lub ją wykorzystać.
c)
uchyla się ust. 6,
d)
„7. Do wykonywania przez strażnika Państwowej Straży Łowieckiej
czynności, o których mowa w ust. 2, stosuje się odpowiednio przepisy o
Policji.”,
e)
2)
uchyla się ust. 9;
w art. 40 w ust. 1 pkt 1 otrzymuje brzmienie:
„1) wykonując zadania, współdziałają z Państwową Strażą Łowiecką i w
przypadkach, o których mowa w art. 11 pkt 1–3, 8 i 10–14 ustawy z dnia
24 maja 2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej, mogą
użyć środków przymusu bezpośredniego, o których mowa w art. 12 ust. 1
pkt 1 i pkt 12 lit. a tej ustawy, lub wykorzystać te środki. Przy
wykonywaniu czynności służbowych stosuje się przepisy art. 39 ust. 2 pkt
1, 5, 6, 9 i 11 oraz ust. 5 i 11;”;
3)
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
s. 43/68
„3. Minister właściwy do spraw środowiska w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia,
szczegółowe sposoby ewidencjonowania i przechowywania w siedzibach
Państwowej Straży Łowieckiej broni palnej bojowej, broni myśliwskiej
śrutowej, amunicji i środków przymusu bezpośredniego. Rozporządzenie
powinno określać szczegółowe wymogi dotyczące przechowywania i
ewidencjonowania w siedzibach Państwowej Straży Łowieckiej broni palnej
bojowej, broni myśliwskiej śrutowej, amunicji do tej broni oraz środków
przymusu bezpośredniego, a także wzory dokumentów niezbędnych do
ewidencjonowania broni i amunicji oraz środków przymusu bezpośredniego,
ich wydawania i zdania, jak również warunki techniczne, jakim powinien
odpowiadać magazyn broni.”.
Art. 64. W ustawie z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny wykonawczy (Dz.
U. Nr 90, poz. 557, z późn. zm. 23)) wprowadza się następujące zmiany:
1)
w art. 214 § 2 otrzymuje brzmienie:
„§ 2. O użyciu środka przymusu bezpośredniego lub broni względem
tymczasowo aresztowanego zawiadamia się bezzwłocznie organ, do którego
dyspozycji pozostaje aresztowany.”;
2)
„Art. 256. Użycie i wykorzystanie środków przymusu bezpośredniego lub
użycie broni względem osób pozbawionych wolności reguluje odrębna
ustawa.”.
Art. 65. W ustawie z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia (Dz. U.
z 2005 r. Nr 145, poz. 1221, z późn. zm. 24)) wprowadza się następujące zmiany:
83, poz. 931, z 2000 r. Nr 60, poz. 701 i Nr 120, poz. 1268, z 2001 r. Nr 98, poz. 1071 i Nr 111,
poz. 1194, z 2002 r. Nr 74, poz. 676 i Nr 200, poz. 1679, z 2003 r. Nr 111, poz. 1061, Nr 142, poz.
1380 i Nr 179, poz. 1750, z 2004 r. Nr 93, poz. 889, Nr 210, poz. 2135, Nr 240, poz. 2405, Nr 243,
poz. 2426 i Nr 273, poz. 2703, z 2005 r. Nr 163, poz. 1363 i Nr 178, poz. 1479, z 2006 r. Nr 104,
poz. 708 i Nr 226, poz. 1648, z 2007 r. Nr 123, poz. 849, z 2008 r. Nr 96, poz. 620 i Nr 214, poz.
1344, z 2009 r. Nr 8, poz. 39, Nr 22, poz. 119, Nr 62, poz. 504, Nr 98, poz. 817, Nr 108, poz. 911,
Nr 115, poz. 963, Nr 190, poz. 1475, Nr 201, poz. 1540 i Nr 206, poz. 1589, z 2010 r. Nr 34, poz.
191, Nr 40, poz. 227, Nr 125, poz. 842 i Nr 182, poz. 1228, z 2011 r. Nr 39, poz. 201 i 202, Nr
112, poz. 654, Nr 129, poz. 734, Nr 185, poz. 1092, Nr 217, poz. 1280 i Nr 240, poz. 1431 oraz z
2012 r. poz. 908.
24)
708, z 2008 r. Nr 171, poz. 1055 i Nr 180, poz. 1112, z 2009 r. Nr 98, poz. 817, z 2010 r. Nr 47,
23)
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
1)
s. 44/68
w art. 36:
a)
„1. Pracownik ochrony przy wykonywaniu zadań ochrony osób i
mienia ma prawo do:
1)
ustalania uprawnień do przebywania na obszarach lub w obiektach
chronionych oraz legitymowania osób w celu ustalenia ich
tożsamości;
2)
wezwania osób do opuszczenia obszaru lub obiektu w przypadku
stwierdzenia
braku
uprawnień
do
przebywania
na
terenie
chronionego obszaru lub obiektu albo stwierdzenia zakłócania
porządku;
3)
ujęcia w granicach obszarów lub obiektów chronionych lub poza ich
granicami osób stwarzających w sposób oczywisty bezpośrednie
zagrożenie życia lub zdrowia ludzkiego, a także chronionego mienia,
w celu niezwłocznego oddania tych osób Policji;
4)
użycia lub wykorzystania środków przymusu bezpośredniego, o
których mowa w art. 12 ust. 1 pkt 1 lit. a, b i d, pkt 2 lit. a, pkt 7, 9,
pkt 12 lit. a i pkt 13 ustawy z dnia 24 maja 2013 r. o środkach
przymusu bezpośredniego i broni palnej (Dz. U. poz. 628):
a)
w granicach chronionych obiektów i obszarów – w przypadkach,
o których mowa w art. 11 pkt 2, 5, 8, 10 i 13 tej ustawy,
b)
poza granicami obiektów i obszarów chronionych – w
przypadku, o którym mowa w art. 11 pkt 9 tej ustawy;
5)
użycia lub wykorzystania broni palnej:
a)
w granicach chronionych obiektów i obszarów – w przypadkach,
o których mowa w art. 45 pkt 1 lit. a–c i pkt 2 oraz art. 47 pkt 3 i
6 ustawy z dnia 24 maja 2013 r. o środkach przymusu
bezpośredniego i broni palnej, z wyłączeniem przypadków
przeciwdziałania czynnościom zmierzającym bezpośrednio do
zamachów, o których mowa w art. 45 pkt 1 lit. a–c tej ustawy,
poz. 278, Nr 182, poz. 1228 i Nr 229, poz. 1496, z 2011 r. Nr 106, poz. 622, Nr 170, poz. 1015 i
Nr 171, poz. 1016 oraz z 2012 r. poz. 908.
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
s. 45/68
b)
poza granicami obiektów i obszarów chronionych – w
przypadkach, o których mowa w art. 45 pkt 1 lit. e oraz art. 47
pkt 3 i 6 ustawy z dnia 24 maja 2013 r. o środkach przymusu
bezpośredniego i broni palnej.
2. Wewnętrzna służba ochrony lub przedsiębiorca prowadzący
działalność gospodarczą w zakresie usług ochrony osób i mienia prowadzą
ewidencję
notatek
użycia
lub
wykorzystania
środków
przymusu
bezpośredniego i broni palnej przez pracowników ochrony.
b)
uchyla się ust. 4;
2)
uchyla się art. 37 i art. 38;
3)
w art. 39 uchyla się ust. 1.
Art. 66. W ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. o strażach gminnych (Dz. U. Nr
123, poz. 779, z późn. zm. 25)) wprowadza się następujące zmiany:
1)
„2) użycia broni palnej oraz środków przymusu bezpośredniego,”;
2)
w art. 9a w ust. 1 pkt 2 otrzymuje brzmienie:
„2) wyposażenia, w tym środków przymusu bezpośredniego, broni palnej,
urządzeń
samoczynnie
ujawniających
i
rejestrujących
naruszenia
przepisów ruchu drogowego, środków technicznych służących do
obserwowania i rejestrowania obrazu zdarzeń w miejscach publicznych,
pojazdów,”;
3)
„Art. 14. 1. W przypadkach, o których mowa w art. 11 pkt 1–6, 8–10 i 12–
14 ustawy z dnia 24 maja 2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni
palnej (Dz. U. poz. 628), strażnik może użyć środków przymusu
25)
130, poz. 1190, z 2008 r. Nr 223, poz. 1458, z 2009 r. Nr 97, poz. 803, z 2010 r. Nr 182, poz. 1228
oraz z 2011 r. Nr 5, poz. 13.
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
s. 46/68
bezpośredniego, o których mowa w art. 12 ust. 1 pkt 1 lit. a, b i d, pkt 2 lit. a,
pkt 7, 9, pkt 12 lit. a i pkt 13 tej ustawy, lub wykorzystać te środki.
2. W przypadkach, o których mowa w art. 45 pkt 1 lit. a, b, e i pkt 2 oraz
w art. 47 pkt 3, 5 i 6 ustawy z dnia 24 maja 2013 r. o środkach przymusu
bezpośredniego i broni palnej, strażnik może użyć broni palnej lub ją
wykorzystać.
3. Wobec zwierzęcia, którego zachowanie zagraża bezpośrednio życiu lub
zdrowiu strażnika lub innej osoby, strażnik może wykorzystać także środek
przymusu bezpośredniego, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia
24 maja 2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej.
4)
uchyla się art. 14a–14g;
5)
art. 14h otrzymuje brzmienie:
„Art. 14h. Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z
ministrem właściwym do spraw administracji publicznej określi, w drodze
rozporządzenia,
sposób
przechowywania i
ewidencjonowania środków
przymusu bezpośredniego, uwzględniając potrzebę właściwego zabezpieczenia
tych
środków
i
dokumentacji,
uniemożliwiającego
dostęp
osób
niepowołanych.”;
6)
w art. 15 w ust. 1 pkt 1 i 2 otrzymują brzmienie:
„1) broń palną do wykonywania zadań określonych w art. 11 ust. 1 pkt 5 i 9,
2)
przedmioty przeznaczone do obezwładniania osób za pomocą energii
elektrycznej, o których mowa w art. 12 ust. 1 pkt 13 ustawy z dnia 24
maja 2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej, o
średniej wartości prądu w obwodzie przekraczającej 10 mA.”;
7)
„Art. 16. 1. Dopuszczenie strażnika do wykonywania zadań z bronią palną
i przedmiotem przeznaczonym do obezwładniania osób za pomocą energii
elektrycznej, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 13 ustawy z dnia 24 maja
2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej, o średniej wartości
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
s. 47/68
prądu w obwodzie przekraczającej 10 mA, następuje na wniosek komendanta
straży, w drodze decyzji administracyjnej wydanej przez właściwy organ
Policji.
2. W zakresie zasad dopuszczenia strażnika do posiadania broni palnej i
przedmiotu przeznaczonego do obezwładniania osób za pomocą energii
elektrycznej, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 13 ustawy z dnia 24 maja
2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej, stosuje się
odpowiednio przepisy art. 30 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i
amunicji.”;
8)
„Art. 17. Strażnik, o którym mowa w art. 16, na polecenie właściwego
komendanta straży może zostać wyposażony w broń palną na czas
wykonywania zadań określonych w art. 11 pkt 5 i 9.”;
9)
w art. 18:
a)
uchyla się ust. 1–3,
b)
„4. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze
rozporządzenia, warunki przydziału broni palnej i amunicji do tej broni
oraz warunki przechowywania i ewidencjonowania broni i amunicji przez
straż, z uwzględnieniem specyfiki działania straży oraz sposobów
uniemożliwienia dostępu do tej broni i amunicji osobom trzecim.”;
10) uchyla się art. 19;
11) art. 20 otrzymuje brzmienie:
„Art. 20. Na zastosowanie i sposób przeprowadzenia czynności, o których
mowa w art. 12 i art. 14, przysługuje zażalenie do prokuratora.”.
Art. 67. W ustawie z dnia 16 marca 2001 r. o Biurze Ochrony Rządu (Dz. U. z
1)
26)
2135, z 2006 r. Nr 104, poz. 708 i 711, z 2008 r. Nr 66, poz. 402, z 2009 r. Nr 22, poz. 120 i Nr
85, poz. 716, z 2010 r. Nr 127, poz. 857, Nr 182, poz. 1228 i Nr 238, poz. 1578, z 2011 r. Nr 117,
poz. 677, z 2012 r. poz. 664 oraz z 2013 r. poz. 444.
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
s. 48/68
palnej (Dz. U. poz. 628), funkcjonariusz może użyć środków przymusu
bezpośredniego, o których mowa w art. 12 ust. 1 pkt 1, pkt 2 lit. a, pkt 5, 7, 9,
11, pkt 12 lit. a, c i d, pkt 13, 17 i 18 tej ustawy, lub wykorzystać te środki.
2. W przypadkach, o których mowa w art. 45 pkt 1 lit. a–c i e, pkt 2 i pkt 3
lit. a oraz w art. 47 pkt 1, pkt 2 lit. a, pkt 3, 5 i 6 ustawy z dnia 24 maja 2013 r.
o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej, funkcjonariusz może użyć
broni palnej lub ją wykorzystać.
2)
3)
w art. 128:
a)
„1. Przy wykonywaniu zadań w zakresie ochrony, o której mowa w
art. 127, strażnikom Straży Marszałkowskiej:
1)
przysługują
odpowiednio
uprawnienia
funkcjonariuszy
BOR
określone w art. 13 ust. 1 pkt 1–5 oraz ust. 2–7, stosowane w
okolicznościach i na warunkach określonych w tych przepisach oraz
przepisach wydanych na ich podstawie;
2)
przysługuje prawo użycia lub wykorzystania środków przymusu
bezpośredniego, o których mowa w art. 12 ust. 1 pkt 1, pkt 2 lit. a,
pkt 3–5, 7, pkt 12 lit. a i pkt 13 ustawy z dnia 24 maja 2013 r. o
środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej, w przypadkach, o
których mowa w art. 11 pkt 1–6 i 8–14 tej ustawy.
2. W przypadkach, o których mowa w art. 45 pkt 1 lit. a–c i e, pkt 2,
pkt 3 lit. a i pkt 4 lit. a oraz w art. 47 pkt 1, pkt 2 lit. a, pkt 3, 5 i 6 ustawy z
dnia 24 maja 2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej,
strażnicy Straży Marszałkowskiej mogą użyć broni palnej lub ją
wykorzystać.”,
b)
po ust. 2 dodaje się ust. 2a w brzmieniu:
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
s. 49/68
„2a. Użycie i wykorzystanie środków przymusu bezpośredniego i
broni palnej oraz dokumentowanie tego użycia i wykorzystania odbywa się
na zasadach określonych w ustawie z dnia 24 maja 2013 r. o środkach
przymusu bezpośredniego i broni palnej.”;
4)
„4. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze
rozporządzenia, warunki posiadania, ewidencjonowania i przechowywania
przez
Straż
Marszałkowską
broni
palnej
oraz
środków
przymusu
bezpośredniego, z uwzględnieniem specyfiki działania Straży Marszałkowskiej
oraz sposobów uniemożliwienia dostępu do broni oraz tych środków osobom
trzecim.”.
Art. 68. W ustawie z dnia 24 sierpnia 2001 r. o Żandarmerii Wojskowej i
wojskowych organach porządkowych (Dz. U. z 2013 r. poz. 568) wprowadza się
następujące zmiany:
1)
„15) używania i wykorzystywania środków przymusu bezpośredniego i broni
palnej na zasadach określonych w art. 42.”;
2)
„2. W przypadku wykonywania czynności ochronnych, o których mowa w
art. 4 ust. 2 pkt 18, Żandarmerii Wojskowej przysługują uprawnienia określone
w art. 17 i art. 42 wobec osób stwarzających zagrożenie dla osób
ochranianych.”;
3)
w art. 26a w ust. 3 pkt 3 otrzymuje brzmienie:
„3) skład, uprawnienia i obowiązki obsługi izby zatrzymań, z uwzględnieniem
możliwości używania lub wykorzystywania przez obsługę izby zatrzymań
środków przymusu bezpośredniego lub broni palnej w przypadkach i na
zasadach określonych w art. 23 i w ustawie z dnia 24 maja 2013 r. o
środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej (Dz. U. poz. 628);”;
4)
palnej, żołnierze Żandarmerii Wojskowej mogą użyć środków przymusu
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
s. 50/68
bezpośredniego, o których mowa w art. 12 ust. 1 pkt 1–5, 7–9, 11, pkt 12 lit. a,
c i d, pkt 13 i 17–20 tej ustawy, lub wykorzystać te środki.
2. W przypadkach, o których mowa w art. 45 pkt 1 lit. a–c i e, pkt 2, 3, pkt
4 lit. a i b oraz w art. 47 pkt 1–3, 5 i 6 ustawy z dnia 24 maja 2013 r. o środkach
przymusu bezpośredniego i broni palnej, żołnierze Żandarmerii Wojskowej
mogą użyć broni palnej lub ją wykorzystać.
5)
6)
„Art. 51. 1.
Żołnierzom
wojskowych
organów
porządkowych
wchodzących w skład służby garnizonowej i służby wewnętrznej jednostki
wojskowej w związku z wykonywaniem czynności służbowych przysługują
uprawnienia określone w art. 17 ust. 1 pkt 1, 2, 4–6, 8, 10 i 11.
2. W przypadkach, o których mowa w art. 11 pkt 1–6 i 8–14 ustawy z dnia
24 maja 2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej, żołnierze
wojskowych
organów
porządkowych
wchodzących
w
skład
służby
garnizonowej i służby wewnętrznej jednostki wojskowej w związku z
wykonywaniem czynności służbowych mogą użyć środków przymusu
bezpośredniego, o których mowa w art. 12 ust. 1 pkt 1–5, 7–9, 11, pkt 12 lit. a,
c i d, pkt 13, 17, 19 i 20 tej ustawy, lub wykorzystać te środki.
3. W przypadkach, o których mowa w art. 45 pkt 1 lit. a–c i e, pkt 2, 3, pkt
4 lit. a i b oraz w art. 47 pkt 1–3, 5 i 6 ustawy z dnia 24 maja 2013 r. o środkach
przymusu bezpośredniego i broni palnej, żołnierze wojskowych organów
porządkowych
wchodzących
w skład
służby
garnizonowej
i
służby
wewnętrznej jednostki wojskowej w związku z wykonywaniem czynności
służbowych mogą użyć broni palnej lub ją wykorzystać.
bezpośredniego i broni palnej.”.
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
s. 51/68
Art. 69. W ustawie z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z
2012 r. poz. 1265 oraz z 2013 r. poz. 21 i 567) wprowadza się następujące zmiany:
1)
„2. Inspektor ma również prawo do używania i wykorzystywania:
2)
1)
środków przymusu bezpośredniego;
2)
broni palnej.”;
„Art. 57. 1. W przypadkach, o których mowa w art. 11 pkt 1–4, 8, 10 i 12–
palnej (Dz. U. poz. 628), inspektor może użyć środków przymusu
bezpośredniego, o których mowa w art. 12 ust. 1 pkt 1, pkt 2 lit. a, pkt 7, pkt 12
lit. a i pkt 13 tej ustawy, lub wykorzystać te środki.
2. W przypadkach, o których mowa w art. 45 pkt 1 lit. a i pkt 2 oraz w art.
47 pkt 1, pkt 2 lit. a, pkt 3, 5 i 6 ustawy z dnia 24 maja 2013 r. o środkach
przymusu bezpośredniego i broni palnej, inspektor może użyć broni palnej lub
ją wykorzystać.
3)
uchyla się art. 58–65;
4)
„2. W czasie wykonywania zadań, o których mowa w art. 50, do
pracowników Głównego Inspektoratu Transportu Drogowego, o których mowa
w ust. 1, stosuje się przepisy art. 55 ust. 1–1b i ust. 2 pkt 1, art. 56, art. 57 ust. 1
i 3, art. 69 ust. 1–3a, art. 70–74, art. 89 ust. 1 i art. 93 ust. 1.”.
Art. 70. W ustawie z dnia 24 maja 2002 r. o Agencji Bezpieczeństwa
Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu (Dz. U. z 2010 r. Nr 29, poz. 154, z późn.
zm. 27)) wprowadza się następujące zmiany:
1)
27)
poz. 1371 oraz z 2012 r. poz. 627 i 908.
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
„Art. 24a. 1.
s. 52/68
Funkcjonariusze
ABW
albo
AW
mają
prawo
przeprowadzania doprowadzenia, o którym mowa w art. 4 pkt 2 lit. a ustawy z
dnia 24 maja 2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej (Dz.
U. poz. 628), lub konwoju, o którym mowa w art. 4 pkt 3 tej ustawy.
2. Funkcjonariusze ABW albo AW wykonujący zadania w zakresie
przeprowadzania doprowadzenia lub konwoju, jeżeli jest to niezbędne do
zapewnienia bezpieczeństwa tego doprowadzenia lub konwoju, mają prawo
wydawania poleceń określonego zachowania się.
3. Do wykonywania zadań w zakresie przeprowadzania doprowadzenia
lub konwoju stosuje się przepisy art. 25, art. 26 i art. 26b.”;
2)
art. 25 i art. 26 otrzymują brzmienie:
palnej, funkcjonariusz ABW może użyć środków przymusu bezpośredniego, o
których mowa w art. 12 ust. 1 pkt 1, 2, 5, 7, 9, 11, pkt 12 lit. a i d, pkt 13 i 17–
20 tej ustawy, lub wykorzystać te środki.
2. W przypadkach, o których mowa w art. 45 pkt 1 lit. a–c i e, pkt 2, 3 i
pkt 4 lit. a, b i lit. c tiret pierwsze oraz w art. 47 pkt 1, pkt 2 lit. a i pkt 3–6
palnej, funkcjonariusz ABW może użyć broni palnej lub ją wykorzystać.
Art. 26. 1. W przypadkach, o których mowa w art. 11 pkt 1–3, 5, 6, 8–10,
12 i 13 ustawy z dnia 24 maja 2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i
broni
palnej,
funkcjonariusz
AW
może
użyć
środków
przymusu
bezpośredniego, o których mowa w art. 12 ust. 1 pkt 1, pkt 2 lit. a i b, pkt 7, 9,
pkt 12 lit. a, pkt 13 i 18 tej ustawy, lub wykorzystać te środki.
lit. a oraz w art. 47 pkt 1 i 6 ustawy z dnia 24 maja 2013 r. o środkach
przymusu bezpośredniego i broni palnej, funkcjonariusz AW może użyć broni
palnej lub ją wykorzystać.”;
3)
po art. 26a dodaje się art. 26b w brzmieniu:
„Art. 26b. Użycie i wykorzystanie środków przymusu bezpośredniego i
broni palnej przez funkcjonariuszy ABW i AW oraz dokumentowanie tego
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
s. 53/68
użycia i wykorzystania odbywa się na zasadach określonych w ustawie z dnia
24 maja 2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej.”;
4)
„Art. 43. 1. Agencje zapewniają ochronę wykorzystywanych przez siebie
urządzeń oraz obszarów i obiektów, a także przebywających w nich osób, przez
wewnętrzną służbę ochrony.
2. Funkcjonariusze wykonujący zadania w zakresie ochrony, w granicach
chronionych obszarów i obiektów mają prawo:
1)
ustalania uprawnień osób do przebywania na obszarach lub w obiektach
chronionych,
2)
legitymowania osób w celu ustalenia ich tożsamości,
3)
wydawania poleceń dotyczących określonego zachowania się w granicach
chronionych obszarów i obiektów, w tym ich opuszczenia,
4)
ujęcia osób stwarzających bezpośrednie zagrożenie życia lub zdrowia
ludzkiego, a także dla chronionego mienia, w celu niezwłocznego oddania
tych osób Policji lub innym właściwym organom,
5)
dokonywania kontroli osobistej, przeglądania zawartości bagaży, a także
sprawdzania środków transportu i ładunków,
6)
usunięcia pojazdów z miejsca postoju
– jeżeli jest to niezbędne do zapewnienia bezpieczeństwa chronionych
urządzeń, a także obszarów, obiektów oraz przebywających w nich osób.
3. Czynności, o których mowa w ust. 2 pkt 2, 4 i 6, mogą być
wykonywane również w miejscu bezpośrednio sąsiadującym z chronionymi
urządzeniami, obszarami lub obiektami, jeżeli jest to niezbędne do zapewnienia
ich bezpieczeństwa lub bezpieczeństwa przebywających w nich osób.
4. Czynności, o których mowa w ust. 2 pkt 4 i 5, wykonuje się z
poszanowaniem dóbr osobistych osoby, w stosunku do której zostały podjęte.
5. Do wykonywania zadań w zakresie ochrony, o której mowa w ust. 1,
stosuje się przepisy art. 25, art. 26 i art. 26b.”.
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
s. 54/68
Art. 71. W ustawie z dnia 21 czerwca 2002 r. o stanie wyjątkowym (Dz. U. Nr
1)
„Art.10a. 1. Jeżeli użycie lub wykorzystanie środków przymusu
bezpośredniego przez pododdział zwarty Policji okazało się niewystarczające
do osiągnięcia celów tego użycia lub wykorzystania lub nie jest możliwe ze
względu na okoliczności zdarzenia, pododdział zwarty Policji może użyć lub
wykorzystać broń palną.
2. Polecenie użycia lub wykorzystania broni palnej przez pododdział
zwarty Policji wydaje komendant wojewódzki (Stołeczny) Policji lub
Komendant Główny Policji, a w przypadku gdy wszelka zwłoka groziłaby
bezpośrednim niebezpieczeństwem dla życia lub zdrowia funkcjonariusza
wchodzącego w skład tego pododdziału lub innej osoby – dowódca
pododdziału zwartego.
3. Bezpośrednio przed wydaniem rozkazu użycia broni palnej przez
pododdział zwarty Policji, dowódca:
1)
wzywa do zachowania zgodnego z prawem, w szczególności do
porzucenia broni lub niebezpiecznego przedmiotu lub do zaniechania
stosowania przemocy,
2)
uprzedza
o możliwości
użycia
broni
palnej
w przypadku
niepodporządkowania się temu wezwaniu,
3)
wydaje rozkaz oddania strzału ostrzegawczego lub salwy ostrzegawczej
w bezpiecznym kierunku.
4. Przepisu ust. 3 nie stosuje się, gdy wszelka zwłoka groziłaby
bezpośrednim niebezpieczeństwem dla życia lub zdrowia funkcjonariusza
wchodzącego w skład pododdziału zwartego Policji lub innej osoby.
5. O każdym przypadku użycia lub wykorzystania broni palnej przez
pododdział
zwarty
Policji,
jego
dowódca
niezwłocznie
powiadamia
przełożonego, który wydał polecenie użycia broni palnej, lub osobę pełniącą
służbę dyżurną.
28)
228, poz. 2261, z 2006 r. Nr 104, poz. 711 oraz z 2011 r. Nr 222, poz. 1323.
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
s. 55/68
6. Do czynności podejmowanych przez przełożonego po użyciu broni
palnej stosuje się przepisy art. 36 ust. 1–4 , art. 37 ust. 1 i ust. 2 pkt 2,
art. 38 oraz art. 39 ustawy z dnia 24 maja 2013 r. o środkach przymusu
bezpośredniego i broni palnej (Dz. U. poz. 628).
7. W zakresie nieuregulowanym w ustawie do użycia lub wykorzystania
broni palnej przez pododdział zwarty Policji, stosuje się przepisy art. 43 ust. 1,
3 i 4 oraz art. 44 ustawy z dnia 24 maja 2013 r. o środkach przymusu
2)
w art. 11:
a)
„3. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, oddziały i pododdziały
Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej pozostają pod dowództwem
przełożonych służbowych i wykonują zadania wyznaczone przez Ministra
Obrony Narodowej w uzgodnieniu z ministrem właściwym do spraw
wewnętrznych.
Żołnierzom
wyznaczonym
do
tych
oddziałów
i
pododdziałów przysługują, w zakresie niezbędnym do wykonania ich
zadań, uprawnienia policjantów określone w art. 15 i art. 16 ustawy z dnia
6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2011 r. Nr 287, poz. 1687, z późn.
zm. 29)).”;
b)
po ust. 3 dodaje się ust. 3a–3i w brzmieniu:
„3a. Oddziały i pododdziały Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej
mogą użyć i wykorzystać środki przymusu bezpośredniego, do użycia i
wykorzystania których uprawnieni są żołnierze Żandarmerii Wojskowej
wchodzący w skład pododdziału zwartego, o którym mowa w przepisach
broni palnej.
3b. Do użycia i wykorzystania środków przymusu bezpośredniego
przez oddziały i pododdziały Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej
stosuje się przepisy art. 41–43 ustawy z dnia 24 maja 2013 r. o środkach
przymusu bezpośredniego i broni palnej.
29)
1280 i Nr 230, poz. 1371, z 2012 r. poz. 627, 664, 908, 951 i 1529 oraz z 2013 r. poz. 628.
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
s. 56/68
3c. Oddziały i pododdziały Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej
mogą użyć broni palnej lub ją wykorzystać.
3d. Zgody na użycie lub wykorzystanie broni palnej przez oddział lub
pododdział Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej udziela przełożony
służbowy, a w przypadku gdy wszelka zwłoka groziłaby bezpośrednim
niebezpieczeństwem dla życia lub zdrowia żołnierza wchodzącego w skład
tego oddziału lub pododdziału lub innej osoby – dowódca pododdziału
zwartego.
3e. Bezpośrednio przed wydaniem rozkazu użycia broni palnej przez
oddziały i pododdziały Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej ich
dowódca:
1)
wzywa do zachowania zgodnego z prawem, w szczególności do
porzucenia broni lub niebezpiecznego przedmiotu lub do zaniechania
stosowania przemocy,
2)
uprzedza
o
możliwości
użycia
broni
palnej
w
przypadku
niepodporządkowania się temu wezwaniu,
3)
wydaje
rozkaz
oddania
strzału
ostrzegawczego
lub
salwy
ostrzegawczej w bezpiecznym kierunku.
3f. Przepisu ust. 3e nie stosuje się, gdy wszelka zwłoka groziłaby
bezpośrednim niebezpieczeństwem dla życia lub zdrowia żołnierza
wchodzącego w skład oddziału lub pododdziału Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej lub innej osoby.
3g. O każdym przypadku użycia broni palnej przez oddział i
pododdział Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej jego dowódca
niezwłocznie powiadamia przełożonego, który wydał polecenie użycia
broni palnej, lub osobę pełniącą służbę dyżurną.
3h. Do czynności podejmowanych przez przełożonego po użyciu
broni palnej stosuje się przepisy art. 36 ust. 1–4, art. 37 ust. 1 i ust. 2 pkt 2,
art. 38 oraz art. 39 ustawy z dnia 24 maja 2013 r. o środkach przymusu
bezpośredniego i broni palnej.
3i. W
zakresie
nieuregulowanym
w
ustawie
do
użycia
i
wykorzystania broni palnej przez oddziały i pododdziały Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej stosuje się przepisy art. 43 ust. 1, 3 i 4 oraz art.
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
s. 57/68
44 ustawy z dnia 24 maja 2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i
broni palnej.”.
Art. 72. W ustawie z dnia 3 lipca 2002 r. – Prawo lotnicze (Dz. U. z 2012 r.
1)
w art. 115 ust. 4a otrzymuje brzmienie:
„4a. W przypadku gdy nie jest możliwe podjęcie decyzji przez dowódcę,
funkcjonariusz Straży Granicznej wchodzący w skład warty ochronnej na
pokładzie statku powietrznego odbywającego lot wysokiego ryzyka, w razie
bezpośredniego zagrożenia bezpieczeństwa lotu, zdrowia lub życia pasażerów
lub członków załogi, w celu unieszkodliwienia osoby niebezpiecznej stosuje
niezbędne środki, łącznie z użyciem środków przymusu bezpośredniego i broni
palnej.”;
2)
w art. 116:
a)
„3. Zakazów, o których mowa w ust. 1 i 2, nie stosuje się do:
1)
żołnierzy i funkcjonariuszy Służby Kontrwywiadu Wojskowego,
Służby Wywiadu Wojskowego oraz funkcjonariuszy Agencji
Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Centralnego
Biura Antykorupcyjnego, Policji, Straży Granicznej i Biura Ochrony
Rządu, którzy bez zamiaru odbycia lotu, wykonują obowiązki
służbowe na pokładzie statku powietrznego pozostającego na
lotnisku albo lądowisku;
2)
funkcjonariuszy Straży Granicznej pełniących wartę ochronną, o
której mowa w art. 186a ust. 1;
3)
żołnierzy i funkcjonariuszy służb, o których mowa w pkt 1, którzy
podczas wykonywania przez nich obowiązków służbowych odbywają
lot i odbyli szkolenie w zakresie zasad bezpieczeństwa na pokładzie
statku powietrznego w przypadku użycia broni palnej lub środków
przymusu bezpośredniego.
4. Żołnierze i funkcjonariusze służb, o których mowa w ust. 3 pkt 1,
którzy podczas wykonywania przez nich obowiązków służbowych
30)
Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2012 r. poz. 951 i
1544 oraz z 2013 r. poz. 134.
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
s. 58/68
odbywają lot, mają prawo do użycia na pokładzie statku powietrznego
broni palnej lub środków przymusu bezpośredniego, o których mowa w
art. 12 ust. 1 pkt 1–4, 7, 11 i 13 ustawy z dnia 24 maja 2013 r. o środkach
przymusu bezpośredniego i broni palnej (Dz. U. poz. 628), na zasadach i w
sposób określony w tej ustawie.
5. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia:
1)
szczegółowe warunki wnoszenia broni palnej lub środków przymusu
bezpośredniego na pokład statku powietrznego, uwzględniając
konieczność zapewnienia bezpieczeństwa na pokładzie tego statku;
2)
organizację i zakres szkolenia, o którym mowa w ust. 3 pkt 3, mając
na względzie zapewnienie odpowiedniego poziomu wyszkolenia
żołnierzy i funkcjonariuszy, jednolitość programu i formy szkolenia,
zakres wiedzy teoretycznej i praktyki niezbędnej do wykonywania
obowiązków służbowych na pokładzie statku powietrznego.”,
b)
uchyla się ust. 6–8.
Art. 73. W ustawie z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym (Dz. U. z
1)
w art. 60:
a)
w ust. 2 w pkt 5 średnik zastępuje się kropką i uchyla się pkt 6,
b)
„3. W przypadkach, o których mowa w art. 11 pkt 1–6, 8–10 i 12–14
broni palnej (Dz. U. poz. 628), funkcjonariusz straży ochrony kolei może
użyć środków przymusu bezpośredniego, o których mowa w art. 12 ust. 1
pkt 1, pkt 2 lit. a, pkt 7, 9, pkt 12 lit. a i pkt 13 tej ustawy, lub wykorzystać
te środki.
4. W przypadkach, o których mowa w art. 45 pkt 1 lit. a–c i e, pkt 2 i
pkt 3 lit. a oraz w art. 47 pkt 3, 5 i 6 ustawy z dnia 24 maja 2013 r. o
31)
poz. 1505, z 2009 r. Nr 1, poz. 3, Nr 18, poz. 97, Nr 19, poz. 100, Nr 98, poz. 817, Nr 115, poz.
622, Nr 187, poz. 1113, Nr 205, poz. 1209, Nr 227, poz. 1367, Nr 230, poz. 1372 i Nr 233, poz.
1381 oraz z 2012 r. poz. 460 i 951.
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
s. 59/68
środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej, funkcjonariusz straży
ochrony kolei może użyć broni palnej lub ją wykorzystać.
przymusu bezpośredniego i broni palnej.
6. Na sposób przeprowadzenia czynności, o których mowa w ust. 2
pkt 1–3 i ust. 3, przysługuje zażalenie do miejscowo właściwego
prokuratora w trybie przepisów Kodeksu postępowania karnego.
7. Do wykonywania przez funkcjonariusza straży ochrony kolei
czynności, o których mowa w ust. 2 pkt 1 i 2, stosuje się odpowiednio
przepisy o Policji.”;
2)
„6. Minister właściwy do spraw transportu w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, rodzaj i
sposoby ewidencjonowania, przechowywania w straży ochrony kolei broni,
amunicji i środków przymusu bezpośredniego, z uwzględnieniem specyfiki
działania straży ochrony kolei oraz sposobów uniemożliwienia dostępu do tej
broni, amunicji i tych środków osobom trzecim.”.
Art. 74. W ustawie z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach (Dz. U. z 2011
r. Nr 264, poz. 1573 oraz z 2012 r. poz. 589 i 769) wprowadza się następujące
zmiany:
1)
w art. 100i ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Funkcjonariusze innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej,
należący do eskorty, podczas wykonywania tranzytu drogą powietrzną przez
obszar polskiego lotniska, w przypadku:
1)
zagrożenia bezpośrednim i bezprawnym zamachem na życie, zdrowie lub
wolność funkcjonariusza,
2)
bezpośredniego i poważnego zagrożenia podjęcia przez cudzoziemca
ucieczki, okaleczenia siebie lub osób trzecich lub zniszczenia mienia, gdy
brak jest funkcjonariuszy Straży Granicznej lub Policji albo w celu ich
wsparcia
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
s. 60/68
– są uprawnieni do noszenia środków przymusu bezpośredniego, o których
mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2, 7, pkt 12 lit. a i d oraz pkt 13 oraz użycia lub
wykorzystania środków przymusu bezpośredniego, o których mowa w art. 12
ust. 1 pkt 1, 2, 7, pkt 12 lit. a i d oraz pkt 13 ustawy z dnia 24 maja 2013 r. o
środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej (Dz. U. poz. 628),
odpowiednio na zasadach dotyczących funkcjonariuszy Straży Granicznej.”;
2)
„1. W przypadku gdy zachowanie cudzoziemca, któremu odmówiono
wjazdu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, uzasadnia przypuszczenie, że
może on spowodować zagrożenie bezpieczeństwa w międzynarodowej
komunikacji lądowej, lotniczej lub morskiej, komendant właściwej placówki
Straży Granicznej, na wniosek upoważnionego przedstawiciela przewoźnika i
na koszt przewoźnika, zapewnia doprowadzenie takiego cudzoziemca.”.
Art. 75. W ustawie z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. z
2013 r. poz. 627) wprowadza się następujące zmiany:
1)
„Art. 109. W przypadkach, o których mowa w art. 11 pkt 1–3, 8 i 10–14
palnej (Dz. U. poz. 628), funkcjonariusz Straży Parku może użyć środków
przymusu bezpośredniego, o których mowa w art. 12 ust. 1 pkt 1, pkt 2 lit. a,
pkt 7, 9, pkt 12 lit. a i pkt 13 tej ustawy, lub wykorzystać te środki.”;
2)
w art. 110:
a)
„7. W przypadkach, o których mowa w art. 45 pkt 1 lit. a i pkt 2 oraz
przymusu bezpośredniego i broni palnej, funkcjonariusz Straży Parku
może użyć broni palnej lub ją wykorzystać.”,
b)
3)
uchyla się ust. 9 i 11;
„Art. 110a. Użycie i wykorzystanie środków przymusu bezpośredniego i
broni palnej oraz dokumentowanie tego użycia i wykorzystania odbywa się na
bezpośredniego i broni palnej.”.
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
s. 61/68
Art. 76. W ustawie z dnia 9 czerwca 2006 r. o Służbie Kontrwywiadu
Wojskowego oraz Służbie Wywiadu Wojskowego (Dz. U. Nr 104, poz. 709, z późn.
zm. 32)) wprowadza się następujące zmiany:
1)
„Art. 28a. 1. Funkcjonariusze SKW i SWW mają prawo przeprowadzania
doprowadzenia, o którym mowa w art. 4 pkt 2 lit. a ustawy z dnia 24 maja 2013
r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej (Dz. U. poz. 628), lub
konwoju, o którym mowa w art. 4 pkt 3 tej ustawy.
2. Funkcjonariusze SKW i SWW wykonujący zadania w zakresie
przeprowadzania doprowadzenia lub konwoju, jeżeli jest to niezbędne do
zapewnienia bezpieczeństwa tego doprowadzenia lub konwoju, mają prawo
wydawania poleceń określonego zachowania się.
lub konwoju stosuje się przepisy art. 30–30b.”;
2)
„Art. 30. 1. W przypadkach, o których mowa w art. 11 pkt 1–3, 6, 8, 9, 12
i 13 ustawy z dnia 24 maja 2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni
palnej, funkcjonariusz SKW może użyć środków przymusu bezpośredniego, o
których mowa w art. 12 ust. 1 pkt 1, 2, 7, 9, 11, pkt 12 lit. a i d, pkt 13 i 18 tej
lit. c tiret trzecie oraz w art. 47 pkt 1, pkt 2 lit. a, pkt 3, 5 i 6 ustawy z dnia 24
maja 2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej,
funkcjonariusz SKW może użyć broni palnej lub ją wykorzystać.”;
3)
po art. 30 dodaje się art. 30a i art. 30b w brzmieniu:
„Art. 30a. 1. W przypadkach, o których mowa w art. 11 pkt 1–3, 5, 6, 8–
10, 12 i 13 ustawy z dnia 24 maja 2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego
i broni palnej, funkcjonariusz SWW może użyć środków przymusu
bezpośredniego, o których mowa w art. 12 ust. 1 pkt 1, pkt 2 lit. a i b, pkt 7, 9,
pkt 12 lit. a, pkt 13 i 18 tej ustawy, lub wykorzystać te środki.
32)
25, poz. 162, z 2009 r. Nr 85, poz. 716, z 2010 r. Nr 182, poz. 1228, z 2011 r. Nr 22, poz. 114, Nr
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
s. 62/68
lit. a oraz w art. 47 pkt 1 i 6 ustawy z dnia 24 maja 2013 r. o środkach
przymusu bezpośredniego i broni palnej, funkcjonariusz SWW może użyć broni
Art. 30b. Użycie i wykorzystanie środków przymusu bezpośredniego i
broni palnej przez funkcjonariuszy SKW i SWW oraz dokumentowanie tego
użycia i wykorzystania odbywa się na zasadach określonych w ustawie z dnia
24 maja 2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej.”;
4)
„Art. 44. 1. SKW i SWW zapewniają ochronę wykorzystywanych przez
siebie urządzeń oraz obszarów i obiektów, a także przebywających w nich
osób, przez wewnętrzną służbę ochrony.
2. Funkcjonariusze wykonujący zadania w zakresie ochrony w granicach
chronionych obszarów i obiektów mają prawo:
1)
ustalania uprawnień osób do przebywania na obszarach lub w obiektach
chronionych,
2)
legitymowania osób w celu ustalenia ich tożsamości,
3)
wydawania poleceń dotyczących określonego zachowania się w granicach
chronionych obszarów i obiektów, w tym ich opuszczenia,
4)
ujęcia osób stwarzających bezpośrednie zagrożenie życia lub zdrowia
ludzkiego, a także zagrożenie dla chronionego mienia, w celu
niezwłocznego oddania tych osób Policji lub innym właściwym organom,
5)
dokonywania kontroli osobistej, przeglądania zawartości bagaży, a także
sprawdzania środków transportu i ładunków,
6)
usunięcia pojazdów z miejsca postoju
– jeżeli jest to niezbędne do zapewnienia bezpieczeństwa chronionych
urządzeń, a także obszarów, obiektów oraz przebywających w nich osób.
3. Czynności, o których mowa w ust. 2 pkt 2, 4 i 6, mogą być
wykonywane również w miejscu bezpośrednio sąsiadującym z chronionymi
urządzeniami, obszarami lub obiektami, jeżeli jest to niezbędne do zapewnienia
ich bezpieczeństwa lub bezpieczeństwa przebywających w nich osób.
4. Czynności, o których mowa w ust. 2 pkt 4 i 5, wykonuje się z
poszanowaniem dóbr osobistych osoby, w stosunku do której zostały podjęte.
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
s. 63/68
5. Do wykonywania zadań w zakresie ochrony, o której mowa w ust. 1,
stosuje się przepisy art. 30–30b.”.
Art. 77. W ustawie z dnia 9 czerwca 2006 r. o Centralnym Biurze
Antykorupcyjnym (Dz. U. z 2012 r. poz. 621, 627 i 664) wprowadza się następujące
zmiany:
1)
„Art. 14a. 1.
Funkcjonariusze
CBA
mają
prawo
przeprowadzania
doprowadzenia, o którym mowa w art. 4 pkt 2 lit. a ustawy z dnia 24 maja 2013
r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej (Dz. U. poz. 628), lub
konwoju, o którym mowa w art. 4 pkt 3 tej ustawy.
2. Funkcjonariusze CBA wykonujący zadania w zakresie przeprowadzania
doprowadzenia lub konwoju, jeżeli jest to niezbędne do zapewnienia
bezpieczeństwa tego doprowadzenia lub konwoju, mają prawo wydawania
poleceń określonego zachowania się.
lub konwoju stosuje się przepisy art. 15.”;
2)
palnej, funkcjonariusz CBA może użyć środków przymusu bezpośredniego, o
których mowa w art. 12 ust. 1 pkt 1–5, 7, 11, pkt 12 lit. a i d, pkt 13, 18 i 20 tej
ustawy, oraz środków przeznaczonych do pokonywania zamknięć budowlanych
i innych przeszkód, z wyłączeniem materiałów wybuchowych, lub wykorzystać
te środki.
2. W przypadkach, o których mowa w art. 45 pkt 1 lit. a–c i e, pkt 2, 3 i 4
lit. a, b i lit. c tiret drugie oraz w art. 47 pkt 1, pkt 2 lit. a, pkt 3, 5 i 6 ustawy z
dnia 24 maja 2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej,
funkcjonariusz CBA może użyć broni palnej lub ją wykorzystać.
3)
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
4)
s. 64/68
w art. 30:
a)
w ust. 2 po pkt 2 dodaje się pkt 2a w brzmieniu:
„2a) użycia lub wykorzystania środków przymusu bezpośredniego i broni
palnej;”,
b)
po ust. 2 dodaje się ust. 2a w brzmieniu:
„2a. Do użycia lub wykorzystania środków przymusu bezpośredniego
i broni palnej, o których mowa w ust. 2 pkt 2a, stosuje się przepisy art.
15.”.
Art. 78. W ustawie z dnia 20 marca 2009 r. o bezpieczeństwie imprez
masowych (Dz. U. z 2013 r. poz. 611) w art. 20:
1)
„2. W przypadkach, o których mowa w art. 11 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 24
628), służby porządkowe mogą użyć środków przymusu bezpośredniego, o
których mowa w art. 12 ust. 1 pkt 1 lit. a i b, pkt 2 lit. a i pkt 12 lit. a tej ustawy.
3. Użycie środków przymusu bezpośredniego oraz dokumentowanie tego
użycia odbywa się na zasadach określonych w ustawie z dnia 24 maja 2013 r. o
środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej.”;
2)
dodaje się ust. 4 w brzmieniu:
„4. Czynności, o których mowa w ust. 1, powinny być wykonywane w
sposób zapewniający poszanowanie godności ludzkiej oraz innych dóbr
osobistych osoby, w stosunku do której zostały podjęte.”.
Art. 79. W ustawie z dnia 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej (Dz. U. Nr 168,
1)
tytuł rozdziału 5 otrzymuje brzmienie:
„Użycie lub wykorzystanie środków przymusu bezpośredniego i broni palnej”;
2)
„Art. 66. 1. W przypadkach, o których mowa w art. 11 ustawy z dnia 24
33)
182, poz. 1228, z 2011 r. Nr 63, poz. 322, Nr 73, poz. 390, Nr 117, poz. 677, Nr 134, poz. 779 i Nr
171, poz. 1016 oraz z 2012 r. poz. 362, 627, 707, 908 i 1544.
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
s. 65/68
628), funkcjonariusze mogą użyć środków przymusu bezpośredniego, o których
mowa w art. 12 ust. 1 pkt 1, 2, 5, 7, 9, 11, pkt 12 lit. a, pkt 13, 17 i 18 tej
2. Na użycie lub wykorzystanie środków przymusu bezpośredniego
przysługuje zażalenie do prokuratora rejonowego właściwego dla miejsca
zdarzenia.
3. W przypadkach, o których mowa w art. 45 pkt 1, 2 i pkt 3 lit. a oraz w
art. 47 pkt 1, pkt 2 lit. a, pkt 3, 5 i 6 ustawy z dnia 24 maja 2013 r. o środkach
przymusu bezpośredniego i broni palnej, funkcjonariusze wykonujący
czynności związane z realizacją zadań określonych w art. 2 ust. 1 pkt 4–6,
pełniący służbę w wyodrębnionych komórkach organizacyjnych Służby Celnej,
lub funkcjonariusze upoważnieni przez Szefa Służby Celnej do wykonywania
tych zadań mogą użyć broni palnej lub ją wykorzystać.
4. Funkcjonariusze, o których mowa w ust. 3, nie mogą użyć broni palnej
w bezpośrednim pościgu za osobą, wobec której użycie tej broni było
dopuszczalne w celu, o którym mowa w art. 45 pkt 1 lit. b i c ustawy z dnia 24
maja 2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej.
3)
w art. 67:
a)
uchyla się ust. 1,
b)
„2. Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w
drodze rozporządzenia, warunki przyznawania środków przymusu
bezpośredniego, o których mowa w art. 66 ust. 1, uwzględniając zakres
zadań wykonywanych przez funkcjonariuszy lub rodzaje stanowisk.”;
4)
uchyla się art. 68 i art. 69;
5)
w art. 70 pkt 1 otrzymuje brzmienie:
„1) wykaz wyodrębnionych komórek organizacyjnych, o których mowa w art.
66 ust. 3, uwzględniając konieczność właściwej realizacji zadań
określonych w art. 2 ust. 1 pkt 4–6;”;
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
6)
s. 66/68
„Art. 71. W przypadku bezpośredniego zagrożenia przejęciem jednostki
pływającej przez załogę innego statku przepisy art. 66 ust. 1 i 3–5 stosuje się
odpowiednio.”;
7)
w art. 75b ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Funkcjonariusze, o których mowa w art. 66 ust. 3, mają prawo do
obserwowania i rejestrowania, przy użyciu środków technicznych, obrazu
zdarzeń w miejscach publicznych oraz dźwięku towarzyszącego tym
zdarzeniom – wyłącznie w toku czynności podejmowanych w celu ustalenia
sprawców oraz uzyskania dowodów przestępstw lub przestępstw skarbowych, o
których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 4–6.”;
8)
„1. Funkcjonariusz pełniący służbę w wyodrębnionych komórkach, o
których mowa w art. 66 ust. 3, albo przewidywany do takiej służby może być
poddany testowi sprawności fizycznej, badaniu psychologicznemu lub badaniu
psychofizjologicznemu, mającym na celu sprawdzenie jego przydatności do
służby na danym stanowisku lub w określonej komórce organizacyjnej.”.
Art. 80. W ustawie z dnia 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej (Dz. U. Nr
1)
„Art. 19. 1. W przypadkach, o których mowa w art. 11 pkt 1–6, 8, 9 i 11–
palnej (Dz. U. poz. 628), funkcjonariusze mogą użyć środków przymusu
bezpośredniego, o których mowa w art. 12 ust. 1 pkt 1, 2, 4, 6–9, 11, pkt 12 lit.
a, c i d oraz pkt 14 tej ustawy, lub wykorzystać te środki.
2. W przypadkach, o których mowa w art. 45 pkt 1 lit. a, b i e, pkt 2, pkt 3
lit. a, pkt 5 oraz w art. 47 pkt 3 i 6 ustawy z dnia 24 maja 2013 r. o środkach
przymusu bezpośredniego i broni palnej, funkcjonariusze mogą użyć broni
34)
Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2010 r. Nr 182, poz. 1228 i Nr 238, poz.
1578, z 2011 r. Nr 112, poz. 654 i Nr 291, poz. 1707, z 2012 r. poz. 664 i 951 oraz z 2013 r. poz.
444.
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
s. 67/68
2)
uchyla się art. 20–22.
Rozdział 6
Przepisy przejściowe i przepis końcowy
Art. 81. Postępowania wszczęte na podstawie art. 61 ustawy zmienianej w art.
73 i niezakończone przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy prowadzi się w
dalszym ciągu na podstawie dotychczasowych przepisów.
Art. 82. Zaświadczenia o ukończeniu szkolenia z zakresu znajomości pokładu
statku powietrznego, procedur obowiązujących na pokładzie statku powietrznego,
skutków użycia broni palnej lub broni gazowej na pokładzie statku powietrznego,
sposobów unieszkodliwienia osoby niebezpiecznej bez użycia broni palnej lub
gazowej, wydane na podstawie dotychczasowych przepisów, zachowują ważność na
okres, na który zostały wydane.
Art. 83. Przepisy wykonawcze wydane na podstawie:
1)
art. 23a ust. 10 ustawy zmienianej w art. 58 zachowują moc do dnia wejścia w
życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 23a ust. 10 ustawy
zmienianej w art. 58, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą,
2)
art. 18 ust. 8 ustawy zmienianej w art. 59 zachowują moc do dnia wejścia w
życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 18 ust. 8 ustawy
3)
4)
5)
art. 14h i art. 18 ust. 4 ustawy zmienianej w art. 66 zachowują moc do dnia
wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 14h i
2014-10-22
©Kancelaria Sejmu
s. 68/68
art. 18 ust. 4 ustawy zmienianej w art. 66, w brzmieniu nadanym niniejszą
ustawą,
6)
7)
art. 26a ust. 3 ustawy zmienianej w art. 68 zachowują moc do dnia wejścia w
życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 26a ust. 3 ustawy
8)
9)
10) art. 67 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 79 zachowują moc do dnia wejścia w
zmienianej w art. 79, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą
– nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.
Art. 84. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, po upływie 12 miesięcy
od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, przedstawi Sejmowi i Senatowi ocenę jej
funkcjonowania, w szczególności w zakresie zasadności i skuteczności rozwiązań
w niej przewidzianych.
Art. 85. Ustawa wchodzi w życie z dniem 5 czerwca 2013 r.
2014-10-22

Akt prawny

Transkrypt

Podobne dokumenty

SZKOŁA POLICJI W PILE BROŃ PALNA MATERIAŁY DO NAUKI I

KSI ą Ż KA EWIDENCJI ŚRODKÓW PRZYMUSU BEZPOŚREDNIEGO

Policja 997 Ocalić życie

Wypis z Instrukcji o broni palnej i broni białej. Paryż 19

Generuj PDF - Policja Podlaska