Pokażcie siłę

www.radiomaryja.pl/artykuly.php?id=1144736
2012-06-08
Pokażcie siłę
Dzisiejszym meczem z Grecją na Stadionie Narodowym w Warszawie reprezentacja Polski zainauguruje
udział w piłkarskich mistrzostwach Europy - największej imprezie sportowej, jaka kiedykolwiek była
organizowana w naszym kraju. Biało-Czerwoni jako współgospodarze turnieju mają nie tylko nadzieję, ale i
obowiązek pozostać w niej jak najdłużej. Ćwierćfinał jest ich celem minimum, ale wszyscy po cichu
marzymy o czymś więcej. Bo kto nam marzyć zabroni?
18 kwietnia 2007 r. - tego dnia UEFA w tajnym głosowaniu dokonała wyboru gospodarza(y) Euro 2012.
Wygrała wspólna kandydatura Polski i Ukrainy, która zdystansowała Włochy oraz Chorwację i Węgry. Naszą
reprezentację prowadził wtedy Leo Beenhakker, a drużyna dzielnie walczyła w eliminacjach do mistrzostw
Europy w Austrii i Szwajcarii. W listopadzie dokonała niemożliwego, wygrała grupę, w której znalazła się
też Portugalia, Belgia, Serbia i Finlandia. Po raz pierwszy awansowała do finałów, a my już wiedzieliśmy, że
wystąpi również na kolejnym turnieju. W 2012 roku. Tego historycznego dnia, 18 kwietnia, w naszym kraju
nie było ani jednego stadionu spełniającego najwyższe międzynarodowe wymagania. Dziś mamy takowych
kilka (nie wspominamy o bólach, w jakich powstawały), nie tylko tych, które przyjmą uczestników
mistrzostw. Narodową drużyną kieruje Franciszek Smuda. Objął ją 29 października 2009 roku, zastępując
tymczasowego selekcjonera Stefana Majewskiego. Ten przejął stery w końcówce fatalnych eliminacji do
mundialu w RPA, za Beenhakkera. - Kiedy zostałem selekcjonerem, nie spodziewałem się, że będzie aż tak
ciężko - przyznał kilkanaście dni temu, podczas zgrupowania w austriackim Lienz. Na ławce kadry Smuda
zadebiutował 14 listopada w przegranym 0:1 meczu z Rumunią. Na boisko wybiegło wtedy pięciu graczy,
których w maju 2012 r. powołał na mistrzostwa Europy: Jakub Błaszczykowski, Dariusz Dudka, Robert
Lewandowski, Ludovic Obraniak i Maciej Rybus - debiutant. Każdy z nich ma wielkie szanse pojawić się
dziś w wyjściowym składzie na mecz z Grecją. Gdy Smuda obejmował kadrę, wiedział, że zostanie ze swej
pracy rozliczony latem 2012 roku, po Euro. Wiedział, że przez prawie trzy lata jego drużyna nie rozegra ani
jednego meczu o stawkę. Pod presją wyniku, o punkty. Każde z ponad 30 spotkań z Franzem w roli
selekcjonera miało charakter towarzyski. I tak naprawdę to powoduje, że dopiero dziś przekonamy się, na co
tak naprawdę stać naszą narodową drużynę. Nie da się bowiem porównać sparingów z pojedynkami o realną
stawkę. Biało-Czerwoni, z racji bycia współgospodarzami mistrzostw, nie musieli walczyć w eliminacjach.
Byli z nich zwolnieni, tak jak Ukraińcy. Towarzysko grali z Niemcami, Francją, Włochami czy Portugalią,
ale bądźmy szczerzy - rywale w tych starciach nie zostawiali na boisku serca i zdrowia, tak jak zostawią w
www.radiomaryja.pl
Strona 1/13
każdym pojedynku Euro. Między innymi dlatego meczu z Grecją oczekujemy z tak wielką niecierpliwością,
nadziejami, ale i delikatnymi obawami. Smuda powołał na mistrzostwa młodą kadrę. Średnia wieku, 25,1 lat,
jest wyższa tylko od średniej Niemców (23,5). Pozostali przywieźli drużyny bardziej wiekowe i
doświadczone. Na każdego gracza z 23-osobowej grupy wyselekcjonowanej przez naszego trenera przypada
(średnio) 21 występów w narodowych barwach - tyle samo, co reprezentantów Francji. Na przeciwległym
biegunie plasują się reprezentacje Rosji (średnia wieku 28,4) i Hiszpanii (średnia występów 43). - Na pewno
na Euro 2008 Beenhakker dysponował bardziej doświadczoną drużyną, w której większość graczy miało
doświadczenie z wielkich turniejów. Moi zawodnicy, w przeważającej większości, będą takowe zdobywać.
Mimo to uważam, że zebrałem grupę najlepszych polskich piłkarzy. Oglądałem ich dokładnie przez 2,5 roku,
wiem, co potrafią, co mogą dać drużynie na mistrzostwach Europy - powiedział Smuda. Trener robił
wszystko, aby w przygotowaniach piłkarzom niczego nie brakowało. Ci to potwierdzali. Zafundował im
nawet psychologa, ale między wierszami dodawał, że jeśli ktoś potrafi grać w piłkę, to porad takowego
potrzebować nie będzie. Selekcjoner starał się też przekonywać, że wybrał ekipę nie tylko na dziś, ale i na
jutro. - Dopasowałem piłkarzy pod względem umiejętności i charakterów. Po mistrzostwach zespół powinien
być jeszcze silniejszy - zadeklarował. A jak chce grać na Euro? - Szybko i do przodu - dodał. Polacy trafili
do grupy A, obok Grecji, Rosji i Czech. Wylosowali najlepiej jak mogli, bo tak naprawdę trafili na
najsłabszych z możliwych rywali. To automatycznie nie stawia ich w roli zdecydowanych faworytów, ale też
oczekiwania kibiców są przeogromne i konkretne - muszą awansować do ćwierćfinału. To ich obowiązek czy
plan minimum, jak go nazwiemy. Smuda to wie, powtarza często, ale co ciekawe, za faworytów grupy uważa
Rosjan. A może tak tylko mówi, by zdjąć ze swych piłkarzy trochę presji. Nasi mieli szczęście w losowaniu,
ale tak naprawdę grupa prezentuje się niezwykle równo. Wszystko w niej zdarzyć się może. W powszechnej
opinii Polska dysponuje najlepszym zespołem od lat. O jego sile decyduje czterech graczy europejskiego
formatu: Jakub Błaszczykowski, Robert Lewandowski, Łukasz Piszczek i Wojciech Szczęsny. Od ich
postawy będzie wiele zależeć, ale sami meczów nie wygrają. Dlatego siłą biało-czerwonej reprezentacji musi
być zespół. Razem mogą osiągnąć wiele.
Najważniejsze daty
8 czerwca: Polska - Grecja 12 czerwca: Polska - Rosja 16 czerwca: Polska - Czechy 21 lub 22 czerwca:
ćwierćfinały - być może z udziałem reprezentacji Polski 27 lub 28 czerwca: półfinały (być może z udziałem
reprezentacji Polski) 1 lipca: finał *** W zespole siła
Nasz Dziennik, 2012-06-08 23 piłkarzy liczy kadra Polski na finały mistrzostw Europy. Szeroką, liczącą
o trzy nazwiska więcej, Franciszek Smuda powołał 2 maja, zawęził 27 maja, na zakończenie zgrupowania w
austriackim Lienz. Pierwotnie znajdował się w niej bramkarz Łukasz Fabiański, ale nabawił się kontuzji
www.radiomaryja.pl
Strona 2/13
barku eliminującej go z gry. Drużyna jest młoda i mało, w porównaniu z rywalami, doświadczona. Tylko
kilku graczy zna smak występów w wielkich turniejach, większość w takim zadebiutuje. Najstarszy w tym
gronie jest Marcin Wasilewski, który 9 czerwca skończy 32 lata. Mecz z Grecją może być zatem dla niego
najlepszym prezentem urodzinowym. Z kolei najmłodszy jest Rafał Wolski, jedyny nastolatek w
reprezentacji. Najwięcej występów w narodowych barwach ma na koncie Dariusz Dudka, największą liczbę
goli strzelił Robert Lewandowski. Najliczniej reprezentowane są Borussia Dortmund i Lech Poznań, z
których Smuda powołał po trzech graczy.
Bramkarze
Grzegorz
Sandomierski
(Jagiellonia
Białystok).
Ur. 5 września 1989 r.
w Białymstoku.
Wychowanek tamtejszej Jagiellonii. 3A/0 (3 mecze w kadrze, 0 bramek). Debiut w reprezentacji: 10 grudnia
2010 r., Bośnia i Hercegowina (2:2).
Początkowo rezerwowy. Gdy kontuzji doznał Fabiański, przebywał na wakacjach na Teneryfie. Swego czasu
błyszczał w Jagiellonii, trafił do belgijskiego Genk, gdzie jego kariera się zatrzymała. Wrócił, wypożyczony,
do Białegostoku i grał tak, że powołał go Smuda.
Wojciech
Szczęsny
(Arsenal
Londyn).
Ur. 18 kwietnia 1990 r.
w Warszawie.
Wychowanek stołecznej Agrykoli. 9A/0. Debiut: 19 listopada 2009 r., Kanada (1:0).
As Arsenalu Londyn, uznawany za jednego z najlepszych młodych bramkarzy świata. Obdarzony
doskonałym refleksem, przy tym niezwykle charakterny i walczący o swoje. Potrafi szczerze powiedzieć, co
leży mu na sercu, o czym przekonał się m.in. trener
www.radiomaryja.pl
Kanonierów" Arsene Wenger.
Strona 3/13
Przemysław
Tytoń
(PSV Eindhoven).
Ur. 23 maja 1987 r.
w Zamościu.
Wychowanek tamtejszego Hetmana. 5A/0. Debiut: 29 maja 2010 r., Finlandia (0:0).
Wyjechał z Polski w wieku 20 lat, via Roda Kerkrade trafił do słynnego PSV Eindhoven, gdzie wygryzł ze
składu znakomitego Szweda Andreasa Isakssona. To wystarczająca wizytówka.
Obrońcy:
Sebastian
Boenisch
(Werder Brema).
Ur. 1 lutego 1987 r.
w Gliwicach.
Wychowanek SSVg Heiligenhaus. 5A/0. Debiut: 4 września 2010 r., Ukraina (1:1).
Młodzieżowy mistrz Europy z reprezentacją Niemiec. Ulubieniec Smudy. We wrześniu 2010 r. doznał
poważnej kontuzji kolana, która wykluczyła go z gry na ponad rok. Gdy wrócił, trafił do rezerw Werderu i
kadry na Euro.
Marcin
Kamiński
(Lech Poznań).
Ur. 15 stycznia 1992 r.
w Koninie.
Wychowanek tamtejszego Aluminium. 3A/0. Debiut: 16 grudnia 2011 r., Bośnia i Hercegowina (1:0).
W minionym sezonie, w Lechu, wygrał walkę o miejsce w składzie z Manulem Arboledą, którego kiedyś
www.radiomaryja.pl
Strona 4/13
Smuda widział na środku reprezentacyjnej obrony. Ma zbierać doświadczenie, które kiedyś zaprocentuje.
Damien
Perquis
(FC Sochaux).
Ur. 10 kwietnia 1984 r.
w Troyes.
Wychowanek tamtejszego Aube Champagne. 6A/1. Debiut: 6 września 2011 r., Niemcy (2:2).
Urodzony we Francji, jego babcia była Polką, stąd pomysł Smudy, by grał w naszej kadrze. W marcu złamał
rękę w łokciu, jego forma była zagadką, ale nie dla selekcjonera. Deklaruje się jako wyznawca wudu.
Łukasz
Piszczek
(Borussia
Dortmund).
Ur. 3 czerwca 1985 r.
w Czechowicach-Dziedzicach.
Wychowanek Goczałkowic-Zdroju. 23A/0. Debiut: 3 lutego 2007 r., Estonia (4:0).
Kiedyś był napastnikiem. Niezłym, ale nic ponadto. Teraz jest doskonałym prawym obrońcą, jednym z
najlepszych w Europie. Imponuje dynamiką, kapitalnymi wyjściami do przodu. Cieniem kładzie się na nim
udział w aferze korupcyjnej z czasów gry w Zagłębiu Lubin.
Marcin
Wasilewski
(Anderlecht
Bruksela).
Ur. 9 czerwca 1980 r.
w Krakowie.
Wychowanek tamtejszego Hutnika. 47A/1. Debiut: 20 listopada 2002 r., Dania (0:2).
Najstarszy, najbardziej doświadczony, najtwardszy. W sierpniu 2009 r. doznał otwartego złamania nogi, po
www.radiomaryja.pl
Strona 5/13
którym mógł nie wrócić na boisko. Przeszedł trzy operacje i nie poddał się ani przez moment.
Jakub
Wawrzyniak
(Legia Warszawa).
Ur. 7 lipca 1983 r.
w Kutnie.
Wychowanek Sparty Kutno. 26A/0. Debiut: 6 grudnia 2006 r., Zjednoczone Emiraty Arabskie (5:2).
Popełnia błędy, daje się ogrywać rywalom, ale w kraju nie ma lepszego lewego obrońcy. W kwietniu 2009 r.,
gry grał w Panathinaikosie Ateny, został zdyskwalifikowany za zażycie niedozwolonego środka
odchudzającego.
Grzegorz
Wojtkowiak
(Lech Poznań). Ur. 26 stycznia 1984 r.
w Kostrzynie nad Odrą.
Wychowanek tamtejszej Celulozy. 18A/0. Debiut: 10 września 2008 r., San Marino (2:0).
Opcja rezerwowa dla Piszczka. W końcówce sezonu w Lechu nie grał, Smuda odegrał sporą rolę przy jego
transferze do TSV Monachium.
Pomocnicy
Jakub
Błaszczykowski (Borussia Dortmund).
Ur. 14 grudnia 1985 r.
w Truskolasach.
Wychowanek Rakowa Częstochowa. 50A/8. Debiut: 28 marca 2006 r., Arabia Saudyjska (2:1).
Kapitan drużyny. Wielkie serce do gry, wielkie umiejętności, dynamika, pasja, charakter. Nie boi się
podejmować trudnych tematów, mówi, co myśli. Nie ma kompleksów, dlatego jako młodzieniec
błyskawicznie wywalczył miejsce w mocnej wtedy Wiśle Kraków.
www.radiomaryja.pl
Strona 6/13
Dariusz
Dudka
(AJ Auxerre).
Ur. 9 grudnia 1983 r.
w Kostrzynie nad Odrą.
Wychowanek tamtejszej Celulozy. 62A/2. Debiut: 12 lipca 2004 r., USA (1:1).
W kadrze rozegrał najwięcej spotkań spośród wszystkich powołanych. Wszechstronny, bywa ustawiany na
prawej lub lewej stronie obrony, na jej środku, ale najlepiej czuje się w roli defensywnego pomocnika.
Kamil
Grosicki
(Sivasspor).
Ur. 8 czerwca 1988 r.
w Szczecinie.
Wychowanek tamtejszej Pogoni. 12A/0. Debiut: 2 lutego 2008 r., Finlandia (1:0).
Przechodził w swym młodym życiu różne koleje (hazard, problemy z dyscypliną), ale gdy się ustatkował,
pokazał, jak nietuzinkowym jest piłkarzem. Najszybszy w kadrze, lecz dobrze przy tym panuje nad piłką.
Adam
Matuszczyk
(Fortuna
Duesseldorf).
Ur. 14 lutego 1989 r.
w Gliwicach.
Wychowanek SPVgg 1910 Merzig. 19A/1. Debiut: 29 maja 2010 r., Finlandia (0:0).
Powołany chyba tylko dlatego, że Smuda odkrył go dla kadry. Rezerwowy w II-ligowej Fortunie
Duesseldorf.
Adrian
www.radiomaryja.pl
Strona 7/13
Mierzejewski
(Trabzonspor).
Ur. 6 listopada 1986 r.
w Olsztynie.
Wychowanek tamtejszego Tampa 25. 22A/1. Debiut: 29 maja 2010 r., Finlandia (0:0).
Najdroższy piłkarz wytransferowany z polskiej ligi. Trabzonspor zapłacił za niego 5,25 miliona euro, ale
szybko pożałował tego kroku, bo w Turcji niespecjalnie się odnalazł.
Rafał
Murawski
(Lech Poznań).
Ur. 9 października 1981 r.
w Malborku.
Wychowanek Arki Gdynia. 42A/1. Debiut: 15 listopada 2006 r., Belgia (1:0).
Lech sprzedał go do Rubina Kazań za 3,2 miliona euro, po czym odkupił za milion. Jego rola w linii pomocy
jest nie do podważania, niezwykle waleczny.
Ludovic
Obraniak
(Girondins
Bordeaux).
Ur. 10 listopada 1984 r.
w Longeville-les-Metz.
Wychowanek FC Metz. 22A/4. Debiut: 12 sierpnia 2008 r., Grecja (2:0).
Choć gra w kadrze od trzech lat, po polsku mówić się jeszcze nie nauczył. Dobrze wyszkolony technicznie,
świetnie wykonuje rzuty wolne, jednak przytrafiają mu się wahania formy.
Eugen
Polanski
(FSV Mainz).
Ur. 17 marca 1986 r.
www.radiomaryja.pl
Strona 8/13
w Sosnowcu.
Wychowanek Blau-Weiss Concordia.7A/0. Debiut: 10 sierpnia 2011 r., Gruzja (1:0).
Długo miał nadzieję na powołanie od selekcjonera reprezentacji Niemiec, gdy to nie nadeszło, uległ
namowom Smudy. Musiał wypierać się słów, że w meczu Polska
Niemcy kibicowałby naszym rywalom.
Maciej
Rybus
(Terek Grozny).
Ur. 19 września 1989 r.
w Łowiczu.
Wychowanek tamtejszego Pelikana. 20A/1. Debiut: 14 listopada 2009 r., Rumunia (0:1).
Młodość, błyskotliwość, przebojowość, świetna lewa noga, czyli teraźniejszość i przyszłość narodowej
drużyny. Nie żałuje egzotycznego wyjazdu do Czeczenii.
Rafał
Wolski
(Legia
Warszawa).
Ur. 10 listopada 1992 r.
w Kozienicach.
Wychowanek Jastrzębia Głowaczów. 2A/0. Debiut: 22 maja 2012 r., Łotwa (1:0).
Najmłodszy w kadrze i być może najlepiej wyszkolony technicznie. Ma wszystko, by zostać wybitnym
piłkarzem, choć wiele nauki przed nim. Nie boi się walczyć z mocniejszymi teoretycznie rywalami.
Napastnicy
Paweł
Brożek
(Celtic Glasgow).
Ur. 21 kwietnia 1983 r.
www.radiomaryja.pl
Strona 9/13
w Kielcach.
Wychowanek Polonii Białogan. 34A/8. Debiut: 27 kwietnia 2005 r., Meksyk (1:1).
Kiedyś uważany za niewiarygodny talent. W barwach Wisły Kraków zdobywał mistrzostwo i tytuły króla
strzelców, ale po wyjeździe za granicę zniknął. Nie odnalazł się ani w Trabzonsporze, ani Celtiku Glasgow.
Robert
Lewandowski
(Borussia
Dortmund).
Ur. 21 sierpnia 1988 r.
w Warszawie.
Wychowanek tamtejszej Varsovii. 41A/13. Debiut: 10 września 2008 r., San Marino (2:0).
Najlepszy piłkarz ostatniego sezonu Bundesligi. Trzeci w klasyfikacji jej strzelców. Bohater walki o
mistrzostwo Niemiec i finału pucharu tego kraju. Wyceniany na 20-30 milionów euro. Czego chcieć więcej?
Artur
Sobiech
(Hannover 96).
Ur. 12 czerwca 1990 r.
w Rudzie
Śląskiej.
Wychowanek tamtejszego Grunwaldu. 4A/1. Debiut: 29 maja 2010 r., Finlandia (0:0).
Rezerwowy w Hannoverze. Grywał rzadko, ale Smuda uznał, że zasługuje na swoją szansę. Pod względem
postury i budowy przypomina Lewandowskiego, ale na razie daleko mu do klasy kolegi.
*** Puchar
marzeń Delaunay´a
Nasz Dziennik, 2012-06-08 Z kart historii, czyli jak to z mistrzostwami Europy było
Choć historia mistrzostw Europy sięga końca lat 60. ubiegłego wieku, tak naprawdę rozpoczęła się jeszcze
www.radiomaryja.pl
Strona 10/13
przed wojną. Już w 1927 roku legendarny działacz francuskiej federacji Henri Delaunay przedstawił projekt
organizacji tej imprezy włodarzom FIFA. Wtedy został on jednak odrzucony, a co ciekawe, o miano
najlepszej drużyny kontynentu - i to od 1916 roku - walczyły reprezentacje Ameryki Południowej.
Europejczycy musieli jeszcze poczekać. Delaunay, gorący zwolennik idei, zmarł w 1955, a trzy lata później,
podczas trzeciego Kongresu UEFA, podjęto decyzję o organizacji Pucharu Europy Narodów, w 1965 roku
oficjalnie przekształconych w mistrzostwa Europy. Francuz tej chwili nie doczekał, ale dla oddania mu hołdu
puchar dla zwycięzcy turnieju został nazwany jego imieniem.
ZSRS - pierwszy mistrz
Jako pierwsza, w 1960 roku, sięgnęła po niego reprezentacja ZSRS. Do rywalizacji zgłosiło się 17 drużyn
(zabrakło jednak kilku potęg, m.in. Anglii, RFN, Włoch), które walczyły ze sobą systemem pucharowym mecz i rewanż . Zwycięzca przechodził dalej, przegrywający odpadał. Polska wylosowała Hiszpanię i
dwukrotnie okazała się słabsza (2:4, 0:3). Cztery najlepsze ekipy spotkały się ze sobą we Francji na krótkim
turnieju. W finale reprezentacja ZSRS pokonała Jugosławię 2:1. Po drodze nie obyło się bez zgrzytów.
Późniejsi mistrzowie, w ćwierćfinale, mieli zmierzyć się z Hiszpanią. Do meczu nie doszło, generał Franco
podjął decyzję o bojkocie na znak sprzeciwu wobec działań Sowietów, którzy zestrzelili nad swoim
terytorium amerykański samolot szpiegowski. Także w 1964 roku nie zabrakło politycznych zawirowań.
Grecja odmówiła gry z Albanią, co było o tyle uzasadnione, że oba kraje znajdowały się praktycznie w stanie
wojny. W finale, tym razem rozgrywanym w Hiszpanii, gospodarze zrewanżowali się ZSRS, wygrywając
2:1.
Od 1968 r. drużyna, która wznosiła Puchar im. Henri Delaunay´a, zostawała oficjalnie mistrzem Europy.
Zmienił się też format turnieju. Toczył się w grupach, zwycięzcy ośmiu awansowali do ćwierćfinału. Dopiero
jednak od półfinału, podobnie jak to miało miejsce w przeszłości, uczestnicy przenosili się do jednego kraju.
Tym razem wybór padł na Włochy. Gospodarze dotarli do finału, w którym spotkali się z Jugosławią. W
meczu padł remis, dogrywka nie przyniosła rozstrzygnięcia, postanowiono zatem rozegrać powtórkę. W niej
lepsza okazała się już Italia (2:0). I jeszcze jedna ciekawostka: w 1968 roku, jeden jedyny raz w historii, o
wyniku meczu zadecydował rzut monetą. W ten sposób gospodarze w półfinale wyeliminowali ZSRS (po 120
minutach gry było 0:0). Regulamin turnieju zakładał powtórzenie tylko finału, w pozostałych przypadkach
miało rozstrzygać losowanie - czyli moneta.
Mueller, Panenka, Platini...
Mistrzostwa w roku 1972 w Belgii (ta sama formuła, podobnie zresztą jak w 1976 r.) były popisem RFN i
Gerda Muellera. Doskonały napastnik w finałowym meczu z ZSRS zdobył wszystkie trzy bramki,
www.radiomaryja.pl
Strona 11/13
przesądzając o zwycięstwie swojej reprezentacji 3:0. Cztery lata później, w Jugosławii, zdecydowanymi
faworytami także byli Niemcy z Zachodu. Pewnie dotarli do finału, w którym zagrali z Czechosłowacją. Nasi
południowi sąsiedzi postawili zaskakujący opór, po 120 minutach remisując 2:2. Wtedy, pierwszy raz, o
wyniku miały zadecydować rzuty karne. Lepiej spisali się w nich Czechosłowacy, a do historii przeszedł
sposób wykonania decydującej jedenastki przez Antonina Panenkę. Zawodnik uderzył lekką podcinką w
środek bramki i... do dziś wielu stara się go naśladować, wiedząc, że podobne zagrania wywołują zachwyt.
Ciekawostka: żaden z czterech najważniejszych meczów nie został rozstrzygnięty w regulaminowych 90
minutach gry. Trzy skończyły się po dogrywce, a wspomniany finał w karnych.
W 1980 roku zmienił się format: zwycięzcy ośmiu grup eliminacyjnych awansowali do turnieju w Rzymie i
zostali podzieleni na dwie grupy. Ich zwycięzcy (RFN i Belgia) awansowali do finału. Lepsi okazali się
Niemcy, którzy wygrali 2:1. Tak jak w niedalekiej przeszłości do sukcesu poprowadził ich Mueller, tak teraz
bohaterem był Horst Hrubesch. Po czterech latach triumfowała Francja (gospodarz) z genialnym Michelem
Platinim w składzie. Obecny szef UEFA w każdym z pięciu meczów turnieju zdobywał gole. Łącznie
uzbierał ich dziewięć, a najważniejsze trafienie było to z finału. Trójkolorowi pokonali w nim Hiszpanię 2:0.
Ciekawostka: do eliminacji ME 1984 r. zgłosiły się wszystkie federacje zrzeszone w UEFA. Wówczas 33.
Ach ten van Basten, niesamowita Dania
W 1988 roku wydawało się, że kolejny tytuł zdobędzie reprezentacja RFN, gospodarz. Na ich drodze stanęła
jednak rewelacyjna reprezentacja Holandii z niesamowitym triem: Marco van Basten, Ruud Gullit, Frank
Rijkaard. Pomarańczowa ekipa zaprezentowała wspaniały futbol, ofensywny, urzekający, a van Basten
zdobywał gole, które przeszły do historii. Szczególnie ten z finału (2:0 z ZSRS), zdobyty strzałem z woleja z
niemal zerowego kąta. Do dziś to trafienie uznawane jest za jedno z najpiękniejszych w dziejach.
Kolejne mistrzostwa, w 1992 r., okazały się z wielu względów wyjątkowe. Wystąpiły w nich ekipy
zjednoczonych Niemiec i Wspólnoty Niepodległych Państw. Wykluczono Jugosławię, ogarniętą wojną
domową. Zastąpiła ją Dania, która o tym fakcie dowiedziała się dosłownie za pięć dwunasta. Trener Richard
Moeller Nielsen pospiesznie ściągał piłkarzy z wakacji, nie miał czasu na normalne przygotowania. Wszyscy
spodziewali się, że dość przypadkowa, z pozoru, drużyna pożegna się z rywalizacją już po pierwszej fazie,
tymczasem wygrywała i wygrywała, i... nie przestała wygrywać. Ciesząc się sympatią całej Europy, dotarła
do finału, w którym pokonała 2:0 Niemców.
Złote gole, grecka niespodzianka
W 1996 roku, po raz pierwszy, w turnieju finałowym (zorganizowanym w Anglii) wystąpiło 16 drużyn
rywalizujących w czterech grupach. Wyspiarze marzyli o sukcesie i faktycznie doczekali się reprezentacji,
www.radiomaryja.pl
Strona 12/13
która ten sukces dać im mogła. Ich marsz ku szczytom w półfinale zatrzymali jednak Niemcy, którzy lepiej
egzekwowali rzuty karne. Potem, w finale, nasi zachodni sąsiedzi w dramatycznych okolicznościach pokonali
Czechów 2:1. Po 90 minutach był remis 1:1, a w dogrywce bramkę na wagę tytułu zdobył Oliver Bierhoff.
Obowiązywała wtedy zasada tzw. złotego gola - zdobyty w dodatkowym czasie automatycznie kończył mecz.
Cztery lata później, pierwszy raz, turniej zorganizowały dwa kraje - Belgia i Holandia. Długo wydawało się,
że po tytuł sięgną Pomarańczowi. W fazie grupowej odnieśli komplet zwycięstw, w tym 3:2 po porywającym
meczu z Francją. W ćwierćfinale, grając genialnie, roznieśli 6:1 Jugosławię. W grze o finał nie potrafili
jednak pokonać bramkarza Włochów, a w rozstrzygającej serii jedenastek trafili tylko raz. Rywale trzy. O
wyniku drugiego półfinału (Francji z Portugalią), zadecydował złoty gol zdobyty w 117. minucie przez
Zinedine´a Zidane´a. W ten sam sposób Trójkolorowi pokonali 2:1 Włochów w finale. Tym razem gola na
wagę tytułu strzelił David Trezeguet. W 2004 roku, na boiskach Portugalii, doszło do największej sensacji w
dziejach mistrzostw Europy. Oto bowiem tytuł zdobyła drużyna, na którą nikt nie stawiał, która miała
pożegnać się z turniejem już po fazie grupowej. Grecja. Podopieczni Otto Rehhagela nie zaprezentowali
jakiegoś nadzwyczajnego futbolu, ale szalenie zdyscyplinowany, ułożony i konsekwentny. Stanowili przy
tym prawdziwy zespół, wyjątkową jedność i jak się okazało, dało im to historyczny sukces. W ćwierćfinale,
półfinale i finale wygrywali po 1:0, kolejno z Francją, Czechami i Portugalią. W ogóle ten turniej był
wyjątkowy, już w fazie grupowej swój udział w nim zakończyły potęgi: Hiszpania, Włochy i Niemcy. W
2008 roku mistrzostwa odbyły się w Austrii i Szwajcarii, zagrała w nich wreszcie Polska, ale ten turniej
przypominamy w innym miejscu.. [ WIĘCEJ ]
www.radiomaryja.pl
Strona 13/13