Sowa-Niedziałkowska G. - IHAR
Transkrypt
Sowa-Niedziałkowska G. - IHAR
Ziemniak Polski 2005 nr 4 29 WPŁYW TEMPERATURY PRZECHOWYWANIA I UWARUNKOWAŃ GENETYCZNYCH NA DŁUGOŚĆ UŚPIENIA I INTENSYWNOŚĆ KIEŁKOWANIA BULW ZIEMNIAKA dr Genowefa Sowa-Niedziałkowska IHAR, Oddział w Jadwisinie, 05-140 Serock B ezpośrednio po zbiorze bulwy ziemniaka najczęściej nie kiełkują, ponieważ znajdują się w stanie fizjologicznego spoczynku i nawet w warunkach sprzyjających temu procesowi nie obserwuje się wzrostu kiełków. Jednakże po bardzo suchym i ciepłym okresie wegetacji niekiedy już w czasie zbiorów można zaobserwować na bulwach kiełki kilkumilimetrowej długości. Oznacza to, że u tych odmian okres spoczynku był bardzo krótki i został zakończony już w polu, przed wykopkami. Okres spoczynku odznacza się zahamowaniem podziałów komórkowych, a tym samym ograniczeniem procesów życiowych do minimum. Stan ten określany jest terminem spoczynku bezwzględnego. Następnym etapem jest spoczynek względnego uśpienia, w którym bulwy nie kiełkują z powodu braku korzystnych warunków w czasie przechowywania. Ten drugi etap nazywany jest też okresem uśpienia bulw, na który duży wpływ wywierają temperatura i wilgotność względna powietrza w miejscach przechowywania. Decydujący wpływ na długość okresu uśpienia przypisuje się temperaturze, która może skracać lub wydłużać to stadium. Bulwy znajdujące się w fazie uśpienia charakteryzują się minimalną aktywnością przemian fizjologiczno-biochemicznych, dobrą jakością kulinarną i przetwórczą oraz wysoką wartością odżywczą. Stąd też zadaniem przechowalnictwa jest maksymalne wydłużenie fazy uśpienia w celu zachowania jak najdłużej dobrej jakości bulw. Przyjmuje się, że okres uśpienia kończy się wówczas, gdy 80% bulw wytworzy kiełki długości 3 mm (Reust 1986). Badania wykazały, że na długość okresu uśpienia wpływają uwarunkowania genetyczne odmiany oraz warunki termiczno-wilgotnościowe w czasie wzrostu i przechowywania bulw (Ittersum, Scholte 1992; Struik, Wiersema 1999; Martin 2002; Sowa-Niedziałkowska 2002, 2004). Przechowy- wanie bulw w niskich temperaturach wydłuża ich uśpienie, wzrost kiełków jest powolniejszy, a u niektórych odmian nawet zahamowany, ale wzrasta zawartość cukrów redukujących. Jednak przechowywanie w takich warunkach jest kosztowne. Wiąże się z wyposażeniem obiektów przechowalniczych w agregaty chłodnicze, ponieważ nie zawsze naturalne warunki klimatyczne mogą zapewnić pożądaną niską temperaturę. Dotyczy to zwłaszcza miesięcy kwiecień, maj i czerwiec. Z kolei w wyższych temperaturach okres uśpienia bulw się skraca, tym samym proces kiełkowania rozpoczyna się wcześniej i wzrost kiełków jest intensywniejszy. W związku z tym ubytki naturalne spowodowane procesami życiowymi wzrastają, gdyż wydalanie wody przez kiełki jest intensywniejsze niż przez perydermę bulw. Jednakże wszystkie jadalne odmiany ziemniaka, przeznaczane zarówno do bezpośredniej konsumpcji, jak i do przetwórstwa spożywczego, wymagają wyższych temperatur przechowywania, celem utrzymania niskiej zawartości cukrów redukujących i dobrej jakości bulw w całym okresie przechowalniczym. Cel pracy Wcześniejsze badania własne wykazały, że odmiany ziemniaka są bardzo zróżnicowane pod względem długości okresu uśpienia, jak również intensywności wzrostu kiełków. Przechowywane w tych samych warunkach wykazują zróżnicowaną skłonność do kiełkowania. Potwierdzają to wyniki badań innych autorów. Dlatego też bardzo ważne jest poznanie uwarunkowań genetycznych nowych odmian, a także określenie wpływu warunków przechowywania na te przemiany. Celem pracy było scharakteryzowanie długości uśpienia i intensywności kiełkowania bulw 26 nowych odmian ziemniaka przechowywanych w zróżnicowanych warunkach. 30 Ziemniak Polski 2005 nr 4 Materiał i metody Skłonność do kiełkowania bulw 26 nowych odmian ziemniaka badano w sezonach przechowalniczych 1999/2000-2003/2004. Każda odmiana przeszła trzyletni cykl badań. Bezpośrednio po zbiorze z każdej odmiany pobierano po 20 bulw średniej wielkości i przechowywano je w ażurowych skrzyneczkach w komorach przechowalni o temperaturze 2, 6, 8 i 10oC przy wilgotności względnej powietrza powyżej 90%. Obserwacje długości okresu uśpienia i intensywności wzrostu kiełków wykonywano co 10 dni. Zgodnie z ustaleniami Sekcji Fizjologicznej EAPR (Reust 1986) za koniec uśpienia uznano czas, gdy 80% bulw danej próby wytworzyło kiełki długości 3 mm. Wyniki badań przedstawiono w skali 9stopniowej, gdzie 9 oznacza wartość najbardziej pożądaną, najlepszą, a 1 – cechę najgorszą (Sowa-Niedziałkowska 2004). Na podstawie syntetycznych opracowań i wyliczeń statystycznych określono skłonność do kiełkowania bulw badanych odmian zarówno pod względem długości uśpienia, jak i intensywności wzrostu kiełków w zależności od zróżnicowanych warunków przechowywania. Omówienie wyników W tabeli 1 przedstawiono w skali 1-9 długość okresu uśpienia bulw w zależności od temperatury przechowywania. Spośród wszystkich badanych odmian trzy – Barycz, Bard i Pasja Pomorska – zakończyły swoje uśpienie najwcześniej i rozpoczęły proces kiełkowania już w październiku. Stąd też otrzymały one najniższą ocenę 1 zarówno w temperaturze 10 i 8, jak i 6oC. Na wyróżnienie zasługują też odmiany Zebra, Aksamitka, Albatros, Fianna i Wawrzyn – o najdłuższym okresie uśpienia. Przechowywane w temperaturze 10oC rozpoczęły one proces kiełkowania dopiero w styczniu i otrzymały ocenę 4. Jak wynika z tabeli 1, wraz z obniżaniem się temperatury przechowywania wydłużał się okres uśpienia, co potwierdzają wyższe oceny w zaproponowanej skali. Jednak wpływ temperatury przechowywania na długość uśpienia bulw nie u wszystkich odmian był jednakowy. Aby możliwe było prześledzenie różnic odmianowych, wyodrębniono grupy odmian, które przechowywane w naj- wyższej temperaturze 10oC zakończyły swoje uśpienie w tym samym czasie i otrzymały identyczne noty. W obrębie tych grup prześledzono wpływ temperatur w badanym zakresie na zmiany długości uśpienia: ● Barycz, Bard, Pasja Pomorska, Rywal, Wolfram, Rumpel, Salto i Molli – ocena 1, bardzo krótki okres uśpienia; w temperaturze 10oC rozpoczęły kiełkowanie w październiku. Odmiany te wykazały bardzo duże zróżnicowanie w najniższej temperaturze przechowywania 2oC. W tej grupie jest zarówno Barycz, która cechuje się bardzo krótkim okresem uśpienia i nawet najniższa temperatura 2oC nie może wpłynąć na jego wydłużenie, jak i Molli, która systematycznie wydłużała okres uśpienia wraz z obniżaniem się temperatury. Odmiana Molli przechowywana w temperaturze 2oC rozpoczęła kiełkowanie dopiero w kwietniu i otrzymała ocenę 7. Długość okresu uśpienia pozostałych odmian przechowywanych w 2oC wahała się od 2 punktów w skali u odmiany Rywal do 6 u odmian Wolfram, Rumpel i Salto; ● Gabi, Wiking, Denar, Lord, Wigry, Vineta – ocena 2. W tej grupie obniżanie temperatury przechowywania również wpływało na wydłużenie okresu uśpienia bulw. Ocena długości okresu uśpienia w temperaturze 2oC wahała się od 4 u Gabi do 7 u odmian Wiking, Lord, Wigry i Vineta; ● Skawa, Satina, Ditta, Danusia, Tokaj, Cykada i Tara – ocena 3. Odmiany te wydłużały swoje uśpienie wraz z obniżaniem się temperatury przechowywania, ale w mniejszym stopniu niż w poprzednich grupach. Wahania w najniższej temperaturze 2oC wynosiły od 6 u odmiany Skawa do 8 u odmian Cykada i Tara; ● Zebra, Aksamitka, Albatros, Fianna i Wawrzyn – ocena 4. Odmiany te charakteryzowały się najdłuższym okresem uśpienia w 10oC i również systematycznie go wydłużały wraz z obniżaniem się temperatury. Długość uśpienia tej grupy w temperaturze 2oC została oceniona na 8. Oznacza to, że bulwy tych odmian przechowywane w 10oC rozpoczęły kiełkowanie w styczniu, a przechowywane w 2oC – dopiero w maju. 31 Ziemniak Polski 2005 nr 4 Tabela 1 Wpływ temperatury przechowywania na długość okresu uśpienia bulw badanych odmian ziemniaka. Ocena w skali 9-stopniowej Odmiana Barycz Bard, Pasja Pomorska Rywal Wolfram Rumpel, Salto Molli o 10 C 1 1 1 1 1 1 Temperatura przechowywania 8oC 6oC 1 1 1 1 2 1 2 2 3 2 4 3 2oC 1 4 2 6 6 7 Gabi Wiking Denar Lord Wigry, Vineta 2 2 2 2 2 2 2 3 3 4 3 4 4 4 5 4 7 6 7 7 Skawa Satina Ditta Danusia, Tokaj Cykada, Tara 3 3 3 3 3 3 3 4 5 5 4 4 5 5 6 6 7 7 7 8 Zebra Aksamitka, Albatros Fianna, Wawrzyn 4 4 4 4 5 5 5 6 6 8 8 8 1 – zakończenie uśpienia w październiku 9 – zakończenie uśpienia w czerwcu Źródło: badania własne Z praktycznego punktu widzenia przesunięcie zakończenia uśpienia bulw pod wpływem niższej temperatury przechowywania na okres późniejszy jest bardzo istotne, gdyż powoduje ograniczenie intensywności procesów życiowych. W tabeli 2 przedstawiono intensywność wzrostu kiełków w skali 9-stopniowej. Ocenę 1 otrzymały odmiany, których przeciętna długość kiełków w końcowym okresie przechowywania (początek kwietnia) przekroczyła 80 mm, zaś ocenę 9 – odmiany o przeciętnej długości kiełków poniżej 10 mm. Największe zróżnicowanie intensywności kiełkowania badanych odmian wystąpiło w temperaturze 8 i 10oC (ocena od 1 do 8), a najmniejsze w temperaturze 2oC (ocena 8 i 9). Jak wynika z danych w tabeli 2, osiem odmian (na 26 testowanych) przechowywanych w warunkach najbardziej sprzyjających procesowi kiełkowania, tzn. w temperaturze 10oC, otrzymało ocenę 1, a cztery (o połowę mniej) w tych samych warunkach wykazały mało intensywne kiełkowanie i otrzymały ocenę 7. Wraz z obniżaniem się temperatury przechowywania zmniejszało się tempo wzrostu kiełków i wzrastała liczba punktów w skali określającej ten proces. W tabeli 3 przedstawiono skłonność odmian do kiełkowania, którą określano w dekadowych obserwacjach podczas długotrwałego magazynowania. Ze względu na dużą liczbę badanych odmian wybrano przykładowo odmiany różniące się długością okresu uśpienia i intensywnością kiełkowania w zastosowanym zakresie temperatur. Aksamitka i Zebra reprezentują grupę odmian o długim okresie uśpienia i mało intensywnym wzro- 32 Ziemniak Polski 2005 nr 4 ście kiełków. Lord i Gabi charakteryzują się zbliżonym okresem uśpienia, ale różni je intensywność wzrostu kiełków. Barycz re- prezentuje grupę odmian o bardzo krótkim uśpieniu i bardzo intensywnym wzroście kiełków. Tabela 2 Intensywność wzrostu kiełków ziemniaka w zależności od odmiany i temperatury przechowywania. Ocena w skali 9-stopniowej Odmiana Gabi Rumpel Molli Barycz Rywal Tokaj Salto, Wiking o 10 C 1 1 1 1 1 1 1 Temperatura przechowywania 8oC 6oC 5 1 6 1 7 1 4 3 7 4 7 4 7 6 2oC 8 9 9 7 8 9 9 Skawa Bard Fianna Vineta Cykada 2 3 3 3 3 4 5 5 6 7 8 7 8 8 8 9 8 9 9 9 Satina Pasja Pomorska Danusia, Wigry, Denar Lord, Wolfram Tara, Zebra 4 4 5 5 6 5 6 7 7 7 7 8 8 8 8 9 9 9 9 9 Ditta Aksamitka, Albatros, Wawrzyn 7 7 7 8 8 9 9 9 1 – intensywny wzrost kiełków – długość ponad 80 mm 9 – mało intensywny wzrost kiełków – długość poniżej 10 mm Źródło: badania własne Z danych w tabeli 3 wynika, że wraz z obniżaniem się temperatury przechowywania następowało wydłużenie fazy uśpienia, ale wydłużenie to jest mało widoczne u odmian o bardzo krótkim uśpieniu, np. Barycz. Odmiana ta kończy swoje uśpienie na początku długotrwałego przechowywania, tj. już w październiku, stąd też nawet najniższa temperatura nie może wpłynąć na wydłużenie fazy uśpienia, a jedynie może ograniczyć wzrost kiełków. Odmiany szybko kiełkujące powinny więc być przeznaczone do zagospodarowania w pierwszej kolejności. U pozostałych niska temperatura wydłużała okres uśpienia i skutecznie hamowała proces kiełkowania aż do pierwszej dekady maja, jak np. u odmian o długim uśpieniu Aksamitka i Zebra. Podsumowanie Bulwy odmian wyrosłych i przechowywanych w tych samych warunkach są istotnie zróżnicowane pod względem długości okresu uśpienia i tempa wzrostu kiełków. Duży wpływ na te procesy ma czynnik odmianowy oraz warunki przechowywania. Niezależnie jednak od odmiany intensywność wzrostu kiełków jest zawsze ograniczana lub hamowana w środowisku niskich temperatur przechowywania. 33 Ziemniak Polski 2005 nr 4 Tabela 3 Wpływ temperatury przechowywania na długość okresu uśpienia i wzrost kiełków (mm) wybranych odmian ziemniaka Odmiana Aksamitka Zebra Lord Gabi Barycz Temp. przechowy-wania (oC) 2 6 8 10 2 6 8 10 2 6 8 10 2 6 8 10 2 6 8 10 Październik 1 + + + 2 + + + 5 3 + 7 9 11 1, 2, 3 – dekady – brak wzrostu kiełków + oczka rozbudzone, długość kiełków poniżej 3 mm Źródło: badania własne Listopad 1 2 Grudzień 3 1 2 + 5 8 9 + 11 + 6 12 13 19 + 3 9 15 17 24 3 5 11 19 21 26 + 4 6 12 22 25 44 + 5 9 14 25 29 59 Styczeń 3 1 2 Luty 3 1 2 Marzec 3 1 2 + + 11 + 4 17 + + 6 + 7 + + 3 3 4 4 + 6 7 3 8 13 4 13 19 5 19 26 6 24 31 7 16 + 10 18 34 17 31 37 123 + 10 20 3 13 24 43 18 34 39 151 3 12 23 4 18 31 57 20 37 43 183 5 14 26 5 23 39 85 21 40 45 234 6 16 32 6 28 48 93 24 42 50 258 7 19 37 7 32 60 110 26 46 55 285 11 23 42 8 40 73 135 27 51 64 320 4 12 5 14 5 8 16 15 27 31 84 8 13 24 16 29 35 102 3 4 7 22 10 29 38 + 13 26 49 10 48 94 158 29 56 68 347 34 Ziemniak Polski 2005 nr 4 Znajomość długości okresu uśpienia i intensywności kiełkowania bulw powinna być wykorzystywana do określania terminu zagospodarowania danej odmiany. Odmiany o krótkim okresie uśpienia i intensywnym wzroście kiełków (z oceną 1, 2, 3 w skali 9-stopniowej) należy kierować do zbytu w pierwszej kolejności, aby ograniczyć nadmierne straty ilościowe i jakościowe przechowywanych bulw. Wyhodowanie odmiany o długim okresie spoczynku i obniżonej intensywności wzrostu kiełków może być najlepszą metodą poprawy jakości bulw w czasie przechowywania. Literatura 1. Ittersum M. K. van, Scholte K. 1992. Relation between growth conditions and dormancy of seed potatoes. 2. Effects of temperature. – Potato Res. 35: 365-375; 2. Martin M. 2002: The use of different storage techniques to control the compartment of potato th tubers. – 15 Trienn. Conf. EAPR. Abstr. Hamburg: 159; 3. Reust W. 1986: Physiological age of potato. Definitions of terms. (EAPR Working Group). – Potato Res. 29: 268-271; 4. Sowa-Niedziałkowska G. 2002. – Wpływ naturalnych sposobów ograniczających intensywność przemian ilościowych w bulwach ziemniaka w czasie przechowywania. – Zesz. Probl. Post. Nauk Rol. 489: 355-363; 5. Sowa-Niedziałkowska G. 2004. Wpływ odmiany ziemniaka i warunków przechowywania bulw na długość okresu uśpienia i intensywność kiełkowania. – Biul. IHAR. 232: 23-36; 6. Struik P. C., Wiersema S. G. 1999. Control and manipulation of physiological seed tuber quality. [In:] Seed Potato Technology. Wageningen: 97-131