Część formacyjna – spotkanie I Rzadko się zdarza , aby przyjście na

Część formacyjna – spotkanie I
Rzadko się zdarza , aby przyjście na spotkanie nie wymagało od nas wysiłku:
zmęczenie dnia, dzieci, nieprzewidziane okoliczności, pogoda, odległość – utrudniają
skupienie się. Jest to jakby pierwsze wyznanie wiary: Bóg mnie wzywa, a ja
odpowiadam na Jego wezwanie. Spotykamy się naprawdę w imię Chrystusa.
Rozpoczęcie wyznaniem wiary nie jest takie łatwe. Mamy bowiem tendencję
do pozostawania na płaszczyźnie czysto ludzkiej. To wyznanie wiary osiągniemy
tylko wtedy, gdy całe nasze Ŝycie będzie przesiąknięte wiarą. Spotkanie to chwila,
która zbiera plon naszego dotychczasowego Ŝycia, a zarazem przygotowuje przyszły
zasiew. Jest to chwila waŜna, skupia to, co jest rozproszone w naszym Ŝyciu
codziennym.
Współtowarzysze drogi
W spotkaniu uczestniczą małŜeństwa i kapłan – doradca duchowy. Spotkanie
w kręgu jest wspólnym przeŜyciem, wspólnym doświadczeniem dla tych osób.
KaŜdy uczestniczy w nim podwójnie: przez przyjmowanie i dawanie. Taka jest istota
miłości Boga i bliźniego. Kapłan – doradca przynosi dar swojego kapłaństwa i
światło wiedzy teologicznej oraz doświadczenia duszpasterskiego. Wszyscy starają
się słuŜyć wspólnocie, temu „małemu Kościołowi”, zgromadzonemu przez Chrystusa
i wokół Jego osoby.
W Wieczerniku
Chrystus jest obecny na spotkaniu, choć jest niewidoczny. O tym zapewnia nas
wiara. PoŜyteczne jest dla Was moje odejście. Bo jeŜeli nie odejdę, Pocieszyciel nie
przyjdzie do Was. A jeŜeli odejdę, poślę Go do was.(J 16.7). Nieobecny widzialnie
Chrystus jest obecny i dział przez swojego Ducha. Pierwsza mała wspólnota,
wzmocniona ta obietnica, gromadziła się w Wieczerniku z Maryją
w oczekiwaniu i w nadziei na dar Ducha Świętego. KaŜde moŜe być małym
Zesłaniem Ducha Świętego. Nie będzie objawiało się ono w huku grzmotu i
w językach ognia, lecz w wewnętrznym wylaniu Ducha Świętego, który ma moc
przemienić kaŜdego z nas i połączyć wszystkich we wspólnotę, Ducha, który jest
zarazem obrońca i Pocieszycielem. Dlatego wołajmy: przyjdź Duchu Święty, Darze
Ojca i rozpal w nas miłość Agape.
Pytania do refleksji
Jaka jest nasza wiara w obecność Chrystusa w czasie spotkania?
Jakie jest nasze uczestnictwo w spotkaniu (aktywne, bierne)?
Jakie korzyści wynosimy ze spotkania?
Teksty pomocnicze
Krąg nie moŜe być zamknięty sam w sobie, ale małŜeństwa potrzebują pewnego
minimum intymności i dyskrecji do szczerego wypowiadania się. Ten wymóg
nakazuje ostroŜność w przypadku ewentualnej wizyty małŜeństw spoza kręgu.
Co do obecności dzieci na całym lub na części spotkania, nawet jeŜeli uwaŜa się ją
za korzystną dla nich, nie powinny uczestniczyć w spotkaniu. Ich obecność, np.
podczas dzielenia się Ŝyciem często moŜe krępować i blokować niektóre małŜeństwa
1
(trudno mówić przy dzieciach szczerze o niektórych sprawach i poruszać niektóre
tematy). Jednocześnie powinniśmy dbać o rozwój więzów autentycznej przyjaźni
miedzy wszystkimi członkami kręgu, (takŜe miedzy dziećmi).
Kościół powszechny, ziemski i niebieski, geograficzny i mistyczny jest obecny
na kaŜdym spotkaniu małego Kościoła, bo gdzie dwaj albo trzej SA zebrani w imię
Pana, tam jest Kościół, komórka Kościoła powszechnego. Tych kilka par nie tylko
reprezentuje Kościół (Mistyczne Ciało Chrystusa), ale równieŜ go uobecnia. W tym
tkwi prawdziwa głębia tajemnicy: kaŜda wspólnota chrześcijańska Ŝyje Ŝyciem
Kościoła powszechnego. Ta świadomość, Ŝe jest się Kościołem BoŜym, powinna
usunąć z naszych wspólnot wszelką złość, małostkowość, ograniczoność. Myśleć i
modlić się w rytmie Kościoła to mieć duszę otwartą, zdolna przyjąć ponad wszystko
najszersze intencje i aspiracje, na miarę całej ludzkości zbawionej lub wyczekującej
zbawienia.
Stopniowo podczas spotkania Kościoła domowego Chrystus bierze w swoje
posiadanie obecnych na nim męŜczyzn i kobiety i przekazuje im swoja głębie Ŝycia,
swojego Ducha; oŜywia ich swoja miłością do Ojca do ludzi.
DZIELENIE SIĘ śYCIEM PODCZAS POSIŁKU
Punktem wyjścia do tej części spotkania jest nasze Zycie, we wszystkich jego
aspektach. To odróŜnia je od dzielenia realizacją zobowiązań. Informujemy krąg o
swoi Ŝyciu osobistym lub małŜeńskim, o swojej pracy zawodowej, o swoim
zaangaŜowaniu. Podkreślamy waŜne wydarzenia, problemy, które napotykamy (co do
których chcielibyśmy usłyszeć opinie kręgu), decyzje, które będziemy musieli podjąć
itd.
Dzielenie zakłada duŜe wzajemne zaufanie i pewność całkowitej dyskrecji
wszystkich. To, co zostało powiedziane w kręgu, nie moŜe wyjść poza krąg.
Formy dzielenia się Ŝyciem:
Forma rozproszona
To dzielenie się tym, co składało się na Ŝycie małŜonków w ciągu minionego
miesiąca. Nie ograniczamy się do prostej informacji, ale staramy się wypowiedzieć
naszą reakcję i ocenić , czy była ona zgodna z Ewangelią.
Forma usystematyzowana
Dzielenie dotyczy wtedy jednej dziedziny Ŝycia małŜonków (wychowania dzieci,
pracy zawodowej, zaangaŜowania apostolskiego). Dziedzinę dzielenia określa się
wtedy miesiąc wcześniej, na poprzedzającym spotkaniu, aby pary mogły się
przygotować. Dobrze jest od czasu do czasu, omówić w ten bardziej szczegółowy
sposób wszystkie dziedziny Ŝycia.
Forma wyjątkowa
Ta forma dzielenia pojawia się, gdy jakaś para ma powaŜny problem (np. adopcja,
zmiana pracy, trudności Ŝyciowe itp.). Para animatorska kręgu powinna przed
kaŜdym spotkaniem zorientować się, czy któreś małŜeństwo ma taki powaŜny
problem i uprzedzić krąg o wyjątkowej formie dzielenia na najbliŜszym spotkaniu.
2
MoŜe to spowodować zmianę przebiegu spotkania i na przykład rezygnacje z tematu
właściwego.
Pytania do refleksji:
Jak przygotowujemy się osobiście i w małŜeństwie do dzielenia się Ŝyciem?
W jakiej formie najczęściej dzielimy się Ŝyciem?
Jak autentyczne i głębokie jest nasze dzielenie się Ŝyciem?
Jakie są owoce naszego dzielenia się Ŝyciem?
Teksty pomocnicze
Czym moŜna się dzielić?
Pierwsza odpowiedź która przychodzi nam na myśl, to ta, Ŝe naleŜałoby powiedzieć
kim się jest. Nie chodzi tutaj o konwencjonalne przedstawienie się, a raczej o historie
kaŜdego, o jego drogę Ŝyciową i duchową, która doprowadziła go do tego kim jest
obecnie.
Jest rzeczą oczywistą, Ŝe nie jest moŜliwe przedstawienie się w ten sposób w ciągu
trzech minut. W kręgach, które zrobiły taka pogłębioną prezentację, zajęło to około
dwóch lat. Na kaŜdym spotkaniu miesięcznym przedstawiał się jeden członek kręgu
w czasie, który był mu potrzebny, tzn. w ciągu ok. pół godziny. Kręgi te uległy
prawdziwej wewnętrznej przemianie.
W niektórych kręgach posunięto się jeszcze dalej. Wprowadzono to, co dawniej
nazywano braterskim upomnieniem. Polega ono na powiedzeniu kaŜdemu członkowi
kręgu, jak go widzą pozostali, jak go rozumieją, co nim cenią, a co ich martwi. Owo
braterskie upomnienie wymaga bardzo duŜej szczerości i jeszcze większego zaufania,
przyjaźni. Ci, którzy je zrealizowali odkryli jego wartość i głębię, ale i jego trud.
Druga odpowiedź, która równieŜ wydaje się naturalna, choć dla wielu jest duŜo
trudniejsza, to wyznanie całemu kręgowi w co wierzymy. Nie chodzi o to, aby
wygłosić oficjalnie Credo, katalog prawd chrześcijańskich. Chodzi o wyraŜenie
wiary, którą przeŜywamy rzeczywiście, o wypowiedzenie tego, jak do niej doszliśmy,
a takŜe jakie mamy problemy czy wątpliwości. Jest to zadanie trudne, poniewaŜ
dotyka naszego serca, jesteśmy pytani o nasza głębię. Nie chodzi o to, Ŝeby
powiedzieć: NaleŜy wierzyć, Ŝe… ale trzeba powiedzieć: Odkryłem początek i sens
mojego Ŝycia…
Trzecia odpowiedź, nie mniej naturalna, to powiedzieć co robimy w naszym Ŝyciu.
To, co się robi wykracza znacznie poza opowiadanie o swoich codziennych
zajęciach. Chodzi o przedstawienie swoich zadań Ŝyciowych. Musimy zrozumieć, Ŝe
nie chodzi o to, aby narzekać na niezliczone obowiązki, które nas pochłaniają, bądź
na pustkę zwykłych dni lub na mało ciekawa pracę. Chodzi o szukanie celu tego, co
robimy. Czy jest to świadectwo chrześcijanina czy teŜ nie? Czy jest to uczestnictwo
w budowaniu królestwa BoŜego czy tez nie? Czy jest to sposób słuŜenia innym? Czy
Ewangelię, którą nam głoszono i która otrzymaliśmy chowamy skrzętnie dla siebie
czy przekazujemy ja innym?
Jeśli w ten sposób zadajemy sobie pytania, to jest rzeczą niemoŜliwą, abyśmy z
pomocą kręgu nie odkryli naszego prawdziwego zaangaŜowania.
3