BAGNO BUBNÓW I STAW

Biuro projektu
OTOP – Birdlife
ul. Odrowąża 24, 05-270 Marki k. Warszawy
tel. +48 22 761 82 05, fax. +48 22 761 90 51
www.otop.org.pl
Bagno
Projekt Wodniczka i biomasa realizowany jest przez
Współpraca
Bubnów
i Staw
Partnerzy projektu
Projekt LIFE+ Zarządzanie siedliskiem wodniczki
(Acrocephalus paludicola) poprzez wdrożenie
zrównoważonych systemów zagospodarowania
biomasy
Sponsorzy
LIFE09 NAT/PL/000260
Bagno Bubnów i Staw
Kosaciec Syberyjski
Kulczyn
www.wodniczka.pl
Lepsza natura człowieka
„Bagno Bubnów i Staw”
– lokalizacja projektu „Wodniczka i Biomasa”
i charakterystyka siedliska
Obszar Specjalnej Ochrony Ptaków Natura 2000 „Bagno Bubnów” obejmuje torfowiska: Bagno Bubnów i Bagno Staw. Teren ten w 1994 roku
został włączony do Poleskiego Parku Narodowego. Bagno Bubnów i Staw to torfowiska niskie, wykształcone
na wapiennym podłożu w dolinie Włodawki. Bagna te
są bezleśne, choć w wyniku sukcesji niektóre części torfowiska zarastają krzewami i drzewami. Dominującym
zbiorowiskiem roślinnym są szuwary wielkoturzycowe,
tylko miejscami wykształciły się płaty trzcinowisk. Obrzeża torfowisk
porastają zarośla wierzbowe i młodniki brzozowe oraz bardzo cenne florystycznie łąki trzęślicowe i szuwary turzycy Davalla. W części zachodniej
Bagna Bubnów znajduje się kilka torfiarek z roślinnością wodną (pływacz
zwyczajny, grzybienie północne, grążel żółty, ramienice).
Dlaczego wybraliśmy właśnie to miejsce
Bagno Bubnów to jedno z największych otwartych torfowisk niskich
w Polsce. Jest ważnym miejscem dla szeregu ptaków lęgowych: wodniczki
(ok. 1 % populacji światowej), a także błotniaka łąkowego, żurawia, kulika wielkiego, rycyka, dubelta i rybitwy białowąsej.
Występuje tu wiele chronionych i rzadkich gatunków roślin, rosnących
tu w znacznych ilościach, a niekiedy nawet masowo. Na Bagnie Bubnów,
a także na Bagnie Staw – lecz w mniejszej skali – kilka lat temu podjęto
prace renaturalizacyjne nad odtworzeniem pierwotnie tu występujących
środowisk bagiennych.
Działania ochronne na terenie lokalizacji
„Bagno Bubnów i Staw”
Największym problemem torfowisk jest zanikanie siedlisk spowodowane
sukcesją, czyli zarastaniem przez gęste trzciny, krzaki i drzewa. Zarzucenie
w latach 70. XX wieku ręcznego koszenia bardzo przyspieszyło ten proces.
Ochrona czynna torfowisk niskich polega więc, w głównej mierze, na zapobieganiu zarastaniu poprzez regularne koszenie oraz usuwaniu krzewów
i drzew wkraczających na torfowisko. W ramach projektu „Wodniczka
i Biomasa” zaplanowano na tej lokalizacji usunięcie krzaków (około 50
ha) i wykonania pierwszego koszenia torfowisk (około 140 ha). Te zabiegi
przygotują siedlisko do regularnych działań ochronnych z zastosowaniem
programów rolnośrodowiskowych. W czasie koszenia uzyskuje się bardzo
dużo ściętej biomasy, która nie nadaje się na paszę dla zwierząt gospodarskich. W ramach projektu będzie ona przetwarzana na pellet lub brykiet.
Czerwończyk Nieparek
Optymalne siedlisko wodniczki