D - Sąd Rejonowy w Zakopanem

Sygn. akt IIK 301/15
Ds. 417/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 16.09.2015r
Sąd Rejonowy w Zakopanem Wydział II Karny w składzie:
Przewodniczący SSR Janusz Kukla
Protokolant sek. sąd. Grażyna Pieczara
w obecności Prokuratora Wiesława Różyckiego
po rozpoznaniu dnia 16.09.2015r sprawy
Ł. P.
urodz. (...) w S.
s. R. i B. z d. Lęk
oskarżonego o to, że:
w dniu 30 stycznia 2015r w S., rejonu (...), poprzez uderzenie pięścią w twarz małoletniego J. C. spowodował u niego
stłuczenie głowy i stłuczenie kości nosa, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządu jego ciała na
czas poniżej 7 dni, przy czym czynu tego dopuścił się publicznie bez powodu okazując przez to rażące lekceważenie
porządku prawnego,
to jest o przestępstwo z art. 157§2kk w zw. z art. 57a §1kk
I. na mocy art.66§1kk i art.67§1kk postępowanie karne przeciwko oskarżonemu Ł. P. warunkowo umarza na okres
2 (dwóch) lat próby;
II. na mocy art.67§3kk i art.39 pkt 7kk orzeka oskarżonemu Ł. P. świadczenie pieniężne na rzecz małoletniego
pokrzywdzonego J. C., płatne do rąk przedstawicielki ustawowej – matki A. C., w kwocie 8.000 (ośmiu tysięcy) złotych,
w terminie do dnia 30.10.2015r.;
III. na mocy art. 629kpk w zw. z art. 627kpk zasądza od oskarżonego Ł. P. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 2.927,40
(dwa tysiące dziewięćset dwadzieścia siedem 40/100) złotych tytułem kosztów sądowych w tym kwotę 100 (sto)
złotych opłaty sądowej.
Sygn. akt II K 301/15
UZASADNIENIE
wyroku z dnia 16 września 2015 roku
Sąd ustalił stan faktyczny:
Małoletni pokrzywdzony J. C. w okresie od 25-31 stycznia 2015 r. przebywał wraz z grupą rówieśników z klasy
sportowej na obozie w B..
Dowód: zeznania małoletniego pokrzywdzonego J. C. k. 15-18, zeznania świadków J. L. k. 25-26, R. S. k. 27-28, D.
Ś. k. 29-30;
W tym samym czasie w Z. na pobycie wypoczynkowym przebywał oskarżony Ł. P. wraz ze swoją dziewczyną P. W.,
siostrą B. C. i jej mężem P. C..
Dowód: wyjaśnienia oskarżonego Ł. P. k. 34-35, 68;
W dniu 30 stycznia 2015 r. w godzinach 13-14 pokrzywdzony wraz z pozostałymi uczestnikami obozu sportowego oraz
opiekunami przebywał na stoku narciarskim w miejscowości S., gdzie jeździł na desce snowboardowej. W tym samym
miejscu i czasie przebywał wówczas oskarżony, który jeździł na nartach.
Dowód: wyjaśnienia oskarżonego Ł. P. k. 34-35, 68, zeznania małoletniego pokrzywdzonego J. C. k. 15-18, zeznania
świadków J. L. k. 25-26, R. S. k. 27-28, D. Ś. k. 29-30;
Małoletni pokrzywdzony oraz jego koledzy kilkakrotnie, podczas zjazdów omijali i wyprzedzali oskarżonego.
Oskarżony zachowywał się w sposób agresywny w stosunku do pokrzywdzonego i grupy jego rówieśników. Po
jednym ze zjazdów, pokrzywdzony J. C. wraz z kolegą J. L., oczekiwali na dole wyciągu na pozostałych członków
obozu sportowego. W momencie gdy J. C. odpinał deskę snowboardową, podszedł do niego zachowujący się
agresywnie oskarżony, który wcześniej po zjeździe ze stoku odpiął narty. Wówczas to oskarżony zadał małoletniemu
pokrzywdzonemu cios pięścią w twarz. Na skutek uderzenia J. C. przewrócił się na ziemię, a na jego twarzy widoczna
była krew. Następnie oskarżony odszedł na bok, a na miejsce opiekun grupy R. S. wezwał policję.
Dowód: wyjaśnienia oskarżonego Ł. P. k. 34-35, 68, zeznania małoletniego pokrzywdzonego J. C. k. 15-18, zeznania
świadków J. L. k. 25-26, R. S. k. 27-28, D. Ś. k. 29-30, S. W. k. 21;
Na skutek działania oskarżonego, J. C. doznał obrażeń ciała w postaci stłuczenia głowy i stłuczenia kości nosa.
Dowód: dokumentacja lekarska k. 5, 19, opinia biegłego sądowego J. M. k. 23;
Ł. P. nie był dotychczas karany. Jest rozwiedziony, dzieci nie ma, nikogo nie utrzymuje. Z zawodu jest strażakiem i w
tym zawodzie pracuje, jako dowódca sekcji z zarobkiem około 3.350zł netto. Nie ma nieruchomości ani ruchomości.
Jest zdrowy psychicznie, cierpi na schorzenia natury ortopedycznej (przebył operację kolan i czeka na kolejne).
Dowód: dane osobo-poznawcze k. 34-35, 68, karta karna k. 38
Przesłuchany w charakterze podejrzanego Ł. P. początkowo nie przyznał się do winy i złożył wyjaśnienia w których
utrzymywał, że nie uderzył on małoletniego J. C.. Wyjaśnił, że pokrzywdzony wraz z kolegami zachowywali się na
stoku narciarski w sposób odbiegający od wszelkich norm. Jak wskazał mieli oni zajeżdżać drogę oskarżonemu oraz
jego dziewczynie, krzyczeć do nich słowa wulgarne i gestykulować. Oskarżony wyjaśnił, że pokrzywdzony podczas
jednego ze zjazdów, blokował mu drogę po czym przejechał mu po nartach. Gdy oskarżony zjechał w dół, odpiął narty
i podszedł do pokrzywdzonego. Wyjaśnił, że chciał z nim porozmawiać o sytuacji na stoku i złapać za ramię. Wtedy to
jak wyjaśnił oskarżony, wykonując ruch mający na celu złapanie pokrzywdzonego za rękę, zahaczył ręką o jego twarz,
a J. C. dopiero po chwili złapał się za twarz, na której pojawiła się krew. Oskarżony wyjaśnił, iż wówczas cofnął się i
odszedł na bok. Oskarżony wyjaśnił, że nie miał zamiaru uderzyć małoletniego pokrzywdzonego, a zahaczenie go ręką
o twarz było przypadkowe.
Dowód: wyjaśnienia oskarżonego Ł. P. k. 34-35,
Ostatecznie oskarżony przyznał się jednak do popełnienia zarzucanego mu czynu, a jego obrońca w toku postępowania
przygotowawczego, w piśmie z dnia 22.05.2015 r. wniósł o warunkowe umorzenie postępowania karnego wskazując,
iż oskarżony wyraża skruchę, zobowiązując się do przeproszenia pokrzywdzonego. Ponadto podniesiono, iż nie był
on dotychczas karany.
Dowód: pismo obrońcy k. 40;
Prokurator wniósł do tut. sądu wniosek o warunkowe umorzenie postępowania karnego przeciwko Ł. P. podejrzanemu
o przestępstwo z 157§2 kk w zw. z art. 57a§1 kk na okres 1 roku próby, orzeczenie od świadczenia pieniężnego w kwocie
1.000 zł na rzecz pokrzywdzonego oraz zasądzenie od podejrzanego kosztów i opłat sądowych
Dowód: wniosek o warunkowe umorzenie postępowania (k. 41);
W toku postępowania przed sądem ostatecznie zarówno Prokurator jak i pozostałe strony postępowania zgodnie
wnieśli o warunkowe umorzenie postępowania karnego na okres 2 lat próby, przy uwzględnieniu przeproszenia
pokrzywdzonego J. C. przez oskarżonego, wyrażenia przez oskarżonego skruchy, a nadto zasądzenie świadczenia
pieniężnego na rzecz pokrzywdzonego J. C. (płatnego do rąk jego matki jako przedstawicielki ustawowej) kwoty 8.000
(osiem tysięcy) złotych w terminie do 01.10.2015r, przy zasądzeniu na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.
(k.68-69)
Sąd zważył, co następuje:
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu częściowo o wyjaśnienia oskarżonego przyznającego się do zarzucanego
mu czynu oraz zgromadzone w sprawie dowody w postaci zeznań oskarżyciela posiłkowego oraz świadków: J. L., R.
S., D. Ś., S. W. oraz dokumentów w postaci dokumentacji lekarskiej, opinii lekarza biegłego sądowego, pism obrońcy
oskarżonego, a także karty karnej, danych osobo-poznawczych.
Wyjaśnienia oskarżonego w zakresie w jakim nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz kreował
własną wersję przebiegu zdarzenia,, Sąd uznał za niewiarygodne. Wyjaśnienia w tym zakresie były niezgodne
z zeznaniami oskarżyciela posiłkowego oraz świadków. Co więcej wobec faktu przyznania się oskarżonego na
późniejszym etapie postępowania oraz złożenia wniosku o warunkowe umorzenie postępowania, który równoznaczny
jest z niekwestionowaniem okoliczności sprawy, Sąd doszedł do przekonania, iż jedynie wyjaśnienia oskarżonego
w zakresie w jakim przyznał się do zarzucanego mu czynu uznać należało za wiarygodne albowiem nie zawierały
sprzeczności, a wręcz znajdowały oparcie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w niniejszym
postępowaniu, a w szczególności zeznaniach oskarżyciela posiłkowego i świadków, a także dokumentacji lekarskiej
oraz opinii biegłego lekarza sądowego.
Zeznania świadków J. L., R. S., D. Ś., S. W. zasługiwały na wiarę w całej swej rozciągłości. Świadkowie ci zeznawali
w sposób rzetelny, spójny i logiczny, a ich zeznania wraz ze zgromadzoną w sprawie dokumentacją wzajemnie się
uzupełniały, tworząc jedną logiczną całość, która odpowiada ustalonemu przez Sąd stanowi faktycznemu. Zeznania
świadków J. L., R. S., D. Ś. potwierdziły przebieg zdarzenia zrelacjonowany przez oskarżyciela posiłkowego. Natomiast
świadek S. W. jest funkcjonariuszem policji, który ze stronami postępowania zetknął się w ramach pełnienia swoich
obowiązków służbowych. Potwierdził on widoczne na chwilę po zdarzeniu, obrażenia twarzy oskarżyciela posiłkowego.
Opinię lekarską wydaną w niniejszej sprawie przez biegłego dr n. med. J. M. Sąd uznał za wiarygodną, albowiem była
rzetelna, fachowa i bezstronna, a nadto znajduje oparcie w całokształcie materiału dowodowego zgromadzonego w
sprawie, a w szczególności w dokumentacji lekarskiej. Z opinii tej wynika, że u pokrzywdzonego stwierdzono stłuczenie
głowy i stłuczenie kości nosa, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządu jego ciała na czas
poniżej 7 dni. Opinia ta koresponduje z zeznaniami oskarżyciela posiłkowego oraz zalegającą w aktach dokumentacją
lekarską..
Wszystkie zgromadzone w sprawie dokumenty Sąd uznał za wiarygodne. Nie budziły one wątpliwości, co do ich
autentyczności oraz nie były kwestionowane przez żadną ze stron postępowania.
Przedmiotem ochrony przestępstwa powszechnego, określonego w art. 157 § 2 kk jest zdrowie człowieka. Należy
zaznaczyć, że lekki uszczerbek na zdrowiu, o którym mowa w tym przepisie determinowany jest czasem trwania
naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia pokrzywdzonego. Artykuł 157 § 2 kk wymaga naruszenia
czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia. Istotne zatem jest jedynie ustalenie, czy uszkodzony narząd pozbawiony
był zdolności do normalnego działania przez okres do 7 dni, czy też przez okres dłuższy, albo przez jaki czas
występowały zaburzenia w funkcjonowaniu organizmu zarówno o charakterze fizycznym, jak i psychicznym. Czynność
sprawcza polega na "powodowaniu" opisanego w art. 157 § 2 kk skutku. Pojęcie to obejmuje wszystkie zachowania
oskarżonego, pozostające w związku przyczynowym i normatywnym ze skutkiem w postaci naruszenia czynności
narządu ciała lub rozstroju zdrowia pokrzywdzonego. Co do strony podmiotowej zauważyć należy, iż przestępstwo
określone w art. 157 § 2 kk może być popełnione umyślnie zarówno z zamiarem bezpośrednim, jak i z zamiarem
wynikowym. Sprawca nie musi uświadamiać sobie i chcieć, aby powodowany przez niego uszczerbek na zdrowiu trwał
nie dłużej niż 7 dni. Wystarczy dla przyjęcia realizacji znamion typu określonego w art. 157 § 2 kk, że sprawca chciał
albo przewidując możliwość na to się godził, że spowodowany uszczerbek na zdrowiu będzie lekki.
W tej sytuacji z całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz poczynionej analizy prawnej
wynika, że podejrzany, w dniu 30 stycznia 2015 r. w S., poprzez uderzenie pięścią w twarz małoletniego J. C.
spowodował u niego stłuczenie głowy i stłuczenie kości nosa, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności
narządu jego ciała na czas poniżej 7 dni, przy czym czynu tego dopuścił się publicznie bez powodu okazując przez to
rażące lekceważenie porządku prawnego.
Wobec powyższego należało przyjąć kumulatywną kwalifikację z art. 157§2kk w zw. z art. 57a §1kk.
W niniejszej sprawie wina oskarżonego nie budzi wątpliwości.
Rozważenia wymagała jednak kwestia zastosowania instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego. Sąd
może bowiem warunkowo umorzyć postępowanie karne, stosownie do treści art. 66 § 1 i 2 kk, jeżeli wina i społeczna
szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy nie
karanego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia, uzasadniają
przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie
popełni przestępstwa, przy czym warunkowego umorzenia nie stosuje się do sprawcy przestępstwa zagrożonego karą
przekraczającą 5 lat pozbawienia wolności.
Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie zachodziły właśnie przesłanki z art. 66 § 1 i 2 kk uzasadniające warunkowe
umorzenie postępowania karnego prowadzonego przeciwko Ł. P. o czyn zarzucony mu we wniosku Prokuratora o
warunkowe umorzeniu postępowania, stanowiący przestępstwo z art. 167§2 kk w zw. z art. 57a§1 kk.
Czyn popełniony przez podejrzanego jest bowiem społecznie szkodliwy, ale ocena stopnia społecznej szkodliwości
oraz stopnia winy w przekonaniu sądu musi być dokonana w wypadku oskarżonego z uwzględnieniem okoliczności
niniejszego zdarzenia. Sąd wziął pod uwagę fakt, że ostatecznie doszło do wyrządzenia stosunkowo niewielkiej szkody
– stłuczenia głowy i kości nosa, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządu ciała na czas poniżej
7 dni. Okoliczności popełnienia czynu przez oskarżonego nie budzą wątpliwości, co opisano we wcześniejszej części
uzasadnienia.
Oskarżony Ł. P. jest osobą dorosłą. Posiada stałą pracę – jest zawodowym strażakiem, prowadząc ustabilizowany tryb
życia. Oskarżony nie był dotychczas karany. W trakcie postępowania przed sądem wyrażał skruchę, przyznawał się
do zarzucanego czynu i wyraźnie podkreślał, że żałuje tego co się stało, sygnalizując iż był to jedynie jednorazowy
incydent. Ponadto oskarżony przeprosił pokrzywdzonego. Ponadto sam wnosił o warunkowe umorzenie postępowania
karnego prowadzonego przeciwko niemu. Zatem postawa oskarżonego przekonuje, że popełnione przestępstwo było
przykrym epizodem i nigdy więcej nie będzie miało miejsca. Co więcej, pokrzywdzony J. C. (i jego matka) przyjęli
przeprosiny oskarżonego jako satysfakcjonujące (k. 69).
Sąd biorąc pod uwagę przytoczone okoliczności uznał, że postępowanie karne prowadzone wobec oskarżonego o
zarzucony mu czyn, należy warunkowo umorzyć. Przytoczone powyżej właściwości i warunki osobiste oskarżonego
wskazują na potrzebę wymierzenia jakiejkolwiek kary kryminalnej. Gdyby natomiast oskarżony nadużył okazanego
mu zaufania, istnieje możliwość podjęcia warunkowo umorzonego postępowania, co powinno dodatkowo motywować
go do przestrzegania porządku prawnego.
Sąd wyznaczył dla oskarżonego dwuletni okres próby. W tym czasie oskarżony będzie mieć okazję do wykazania, iż
czyn którego się dopuścił był jedynie odosobnionym incydentem.
Na mocy art. 67§3kk orzeczono oskarżonemu środek karny w postaci świadczenia pieniężnego (w ślad za uprzednio
złożonym wnioskiem Prokuratora) na rzecz małoletniego pokrzywdzonego J. C., płatne do rąk przedstawicielki
ustawowej – matki A. C., w kwocie 8.000 zł. Stwierdzić należy, że jakkolwiek postąpienie takie nie było obligatoryjne
to jednak jest wskazane aby oskarżony wspomógł tą kwotą pokrzywdzonego, co niewątpliwie będzie miało określony
walor dydaktyczny i przyczyni się do wdrożenia oskarżonego do przestrzegania porządku prawnego. W żadnym
wypadku nie można też twierdzić, aby wysokość świadczenia pieniężnego przekraczała realne możliwości płatnicze
oskarżonego.
Wszystkie warunki rozstrzygnięcia (w tym również orzeczenie świadczenia pieniężnego w kwocie 8.000 złotych na
rzecz pokrzywdzonego) zostały w pełni zaakceptowane przez wszystkie obecne strony.
Na mocy art. 629 kpk w zw. z art. 627 kpk zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 2.927,40
zł tytułem kosztów sądowych, w tym kwotę 100 zł opłaty sądowej. Oskarżony bowiem nie należy do osób ubogich,
nie posiada nikogo na utrzymaniu, jest rozwodnikiem. Z zawodu jest strażakiem, osiągając z tego tytułu dochód w
wysokości około 3.330 zł netto miesięcznie. Zatem, przesłanki mogące skutkować zwolnieniem go od ponoszenia
kosztów postępowania, a o jakich stanowi art. 624§1kpk nie zachodzą.
Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w sentencji wyroku.
Przewodniczący