WYROK UZASADNIENIE - Sąd Rejonowy w Giżycku

Sygn. akt II K 242/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 23 października 2014 roku
Sąd Rejonowy w Giżycku w II Wydziale Karnym w składzie:
Przewodniczący – SSR Katarzyna Garbarczyk
Protokolant –sekr. sąd. Aneta Dybikowska
w obecności Prokuratora -------po rozpoznaniu w dniu 23 października 2014 roku sprawy
R. K. (1) s. S. i A. z d. S., ur. (...) w P.
oskarżonego o to, że:
w czasie od 21 marca 2014 roku do 23 marca 2014 roku w bloku nr 29A przy ul. (...) w G. działając w krótkich odstępach
czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru dokonał zniszczenia drzwi wejściowych w mieszkaniu oznaczonym
numerem (...) poprzez dwukrotne zaklejenie zamków oraz zalanie powierzchni drzwi klejem czym spowodował straty
o łącznej wartości 1500 złotych na szkodę M. G.
tj. o czyn z art. 288§1 kk w zw. z art. 12 kk
1. Oskarżonego R. K. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 288§1 kk
skazuje go na karę 3 ( trzy) miesięcy pozbawienia wolności.
2. Na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk, art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo
zawiesza tytułem próby na okres 2 (dwa) lat.
3. Na podstawie art. 46§1 kk zobowiązuje oskarżonego do naprawienia szkody w całości w ten sposób, że nakazuje
zapłacić R. K. (1) na rzecz pokrzywdzonego M. G. kwotę 1500 ( jeden tysiąc pięćset) złotych.
4. Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 60 ( sześćdziesiąt) złotych tytułem opłaty i zwalania go od
ponoszenia pozostałych kosztów sądowych.
Sygn. akt IIK 242/14
UZASADNIENIE
Na podstawie zebranych dowodów Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
R. K. (1) i E. S. pozostawali przez wiele lat w związku. Kiedy E. S. zdecydowała o rozstaniu, oskarżony nie mógł się
z tym pogodzić i nachodził kobietę w jej miejscu zamieszkania tj. przy ul. (...) w G.. R. K. (1) wszczynał awantury na
klatce schodowej, zaklejał zamki w drzwiach wejściowych do mieszkania E. S..
Sąsiadem E. S. jest M. G., zamieszkujący pod numerem 37, w bloku przy ul. (...), w G..
Oskarżony, podejrzewając M. G. o spotkania z E. S., w dniu 21 marca 2014 roku, około godz. 21.00, zakleił zamki
w drzwiach wejściowych do mieszkania pokrzywdzonego, po czym zadzwonił przez domofon do pokrzywdzonego
i wyzwał go słowami wulgarnymi. Tego samego wieczoru, przed północą, pokrzywdzony zobaczył przez wizjer, że
oskarżony coś robi przy zamku w jego drzwiach. W dniu 23 marca 2014 roku oskarżony ponownie zakleił zamki w
drzwiach do mieszkania pokrzywdzonego.
Na skutek działania oskarżonego, zniszczeniu uległy zamki, a także drzwi, których powierzchnia została zalana klejem.
Pokrzywdzony w związku z działaniem oskarżonego poniósł szkodę w łącznej wysokości 1500 złotych.
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zeznań M. G. ( k.25-26, 137-138), częściowo wyjaśnień R. K. (1) (k.
211v, 18-19, 42-43, 143-144), w mniejszym stopniu w oparciu o zeznania E. S. (k. 2-3, 48-49, 80-81), B. Z. (k. 13-14,
59-60), R. K. (2) (k. 88-89), M. A. (k. 92-93), K. S. (k. 123-124), a także na podstawie kopii rachunków (k. 139-141).
Oskarżony przyznał się do winy. Początkowo twierdził, iż nie potrafi wytłumaczyć powodów, z jakich dokonał
zaklejenia zamków w drzwiach pokrzywdzonego, po czym oświadczył, że zrobił to albowiem podejrzewał M. G. o
spotkania z E. S.. Oskarżony utrzymywał, że zakleił dwa zamki jednego wieczoru. Nie wykluczył, że klej mógł spływać
po powierzchni drzwi (wyjaśnienia R. K. (1) k. 211v, 18-19, 42-43, 143-144).
W świetle wyjaśnień oskarżonego, przy uwzględnieniu zeznań pokrzywdzonego M. G. ( k.25-26, 137-138), przyjąć
należy bez żadnych wątpliwości, że oskarżony dokonał zarzuconych mu aktem oskarżenia zniszczeń, na szkodę M. G..
Zdaniem Sądu nie ma żadnych powodów, by podważać w tym względzie zeznania pokrzywdzonego, co do okoliczności
w jakich to nastąpiło.
R. K. (1) nie mógł się pogodzić z rozstaniem z E. S. i nachodził kobietę w jej miejscu zamieszkania tj. przy ul. (...) w
G.. Wszczynał awantury na klatce schodowej, zkalejał zamki w drzwiach wejściowych do mieszkania E. S.. Powyższe
wynika z zeznań E. S. (k. 2-3, 48-49, 80-81), B. Z. (k. 13-14, 59-60), R. K. (2) (k. 88-89), M. A. (k. 92-93), K. S. (k.
123-124), a które to dowody są zbieżne i wzajemnie się uzupełniają. Oskarżony podejrzewając M. G. o spotkania z
E. S., jak sam podał, „w emocjach”- dokonał zaklejenia zamków w drzwiach pokrzywdzonego. Sąd podzielił zeznania
M. G., że oskarżony uczynił to dwukrotnie, w dniach 21 i 23 marca 2014 roku, a nie jednego wieczoru, jak podał R.
K. (1). Zdaniem Sądu pokrzywdzony nie miał żadnych powodów, by w tym zakresie składać nieprawdziwe zeznania.
Natomiast na odmienne w tej części wyjaśnienia R. K. (1) należy spojrzeć poprzez pryzmat stanu psychicznego, w
jakim wówczas oskarżony się znajdował. Jak sam przyznał, działał „w emocjach”, a to niewątpliwie mogło wpłynąć na
zdolność odtworzenia okoliczności, w jakich dokonał przedmiotowego zniszczenia.
Sąd podzielił zeznania M. G. także w części dotyczącej powstałych szkód i ich wysokości. Pokrzywdzony musiał
wymienić zamki w drzwiach, przy czym same drzwi też zostały zniszczone na skutek wyciekającego z zamków kleju.
Wskutek działania oskarżonego, M. G. poniósł łącznie szkodę w wysokości 1500 złotych. Na jej sumę złożył się koszt
wymiany zamków oraz wartość zniszczonych drzwi, które pokrzywdzony zamontował w 2012 roku, co kosztowało go
wówczas 1550 zł ( zeznania pokrzywdzonego k.25-26, 137-138, kopie rachunków k. 139-141).
W świetle okoliczności sprawy, stwierdzić należy, że R. K. (1) dział w krótkach odstępach czasu, w wykonaniu z góry
powziętego zamiaru. Oskarżony podejrzewał pokrzywdzonego o spotkania z E. S. i poprzez niszczenie zamków drzwi
M. G., chciał w ten sposób niejako „dać nauczkę” pokrzywdzonemu.
Zeznania A. K. (k.41), I. K. (k.57-58) i W. G. (k. 29-30) nic nie wniosły do przedmiotowej sprawy.
Na podstawie wyników przeprowadzonego postępowania Sąd uznał, że R. K. (1) w okresie od 21 marca 2014 roku
do 23 marca 2014 roku w bloku nr 29A przy ul. (...) w G. działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry
powziętego zamiaru dokonał zniszczenia drzwi wejściowych do mieszkania oznaczonego nr (...) poprzez dwukrotne
zaklejenie zamków oraz zalanie powierzchni drzwi klejem, czym spowodował straty łącznej wartości 1500 zł na szkodę
M. G., w konsekwencji dopuszczając się przestępstwa z art. 288§1 kk w zw. z art. 12kk.
Wina umyślna oskarżonego, w tym w świetle opinii biegłych (k. 102-106, 107-109, 157-160) – nie budzi wątpliwości.
R. K. (1) musiał sobie zdawać sprawę z tego, że swoim zachowaniem spowoduje uszkodzenie mienia.
Przy wymiarze kary Sąd kierował się ogólnymi jej dyrektywami zawartymi w art. 53§1 i 2 kk, uwzględniając stopień
społecznej szkodliwości czynu, winy sprawcy, sposób popełnienia przestępstwa, motywy i pobudki jakimi kierował
się oskarżony.
Zachowanie R. K. (1) nie zasługuje na żadne usprawiedliwienie. Wydaje się, że oskarżony „winą” za rozstanie z E. S.
obciążał M. G. i niszcząc mu mienie, chciał w ten sposób „odpłaci się” pokrzywdzonemu. Postępowanie oskarżonego
niewątpliwie było w swych skutkach dla M. G. bardzo uciążliwe. R. K. (1) swoim zachowaniem dał dowód lekceważenia
obowiązujących norm prawnych, lekceważenia zasad współżycia społecznego. Z tych też względów Sąd, na podstawie
art. 288§ 1 kk skazał oskarżonego na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności.
Zważywszy na dotychczasową niekaralność oskarżonego ( karta karna k. 184), przyznanie się sprawcy do winy, co
uwzględniono jako okoliczności łagodzące, Sąd uznał, że w tych okolicznościach nie zachodzi konieczność orzeczenia
wobec sprawcy kary bezwzględnej, aby wdrożyć go do przestrzegania porządku prawnego w przyszłości. Sąd miał
przy tym na uwadze fakt, że oskarżony już wcześniej chciał zapłacił pokrzywdzonemu za zniszczone mienie - co każe
przyjąć, że oskarżony zrozumiał nie tylko naganność swojego przestępczego zachowania, ale także widział potrzebę
zrekompensowania wyrządzonej szkody. Z tych też względów Sąd działając w oparciu o przesłanki art. 69§1 i 2kk, art.
70§1 pkt.1 kk uznał, iż zastosowanie wobec R. K. (1) instytucji warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary
pozbawienia wolności, jest wystarczającą gwarancją tego, że oskarżony więcej na drogę przestępstwa już nie wkroczy.
Zdaniem Sądu sama świadomość, iż kara może zostać wykonana w przypadku kolejnego złamania prawa, będzie
skutecznie przeciwdziałać ewentualnemu naruszeniu przez oskarżonego norm prawnych w przyszłości. Zastosowanie
okresu próby 2 lat jest w ocenie Sądu wystarczające do zweryfikowania postawionej wyżej tezy.
Na podstawie art. 46§1 kk, Sąd zobowiązał oskarżonego do naprawienia szkody w ten sposób, że nakazał zapłacić R.
K. (1) na rzecz pokrzywdzonego M. G. 1500 złotych.
W ocenie Sądu orzeczona kara jest adekwatna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu, spełni cele w
zakresie prewencji szczególnej, jak i ogólnej. Sąd tym samym, mając na uwadze przesłanki art. 387§1 kpk uwzględnił
wniosek oskarżonego o skazanie go bez przeprowadzenia rozprawy i wymierzenie zaproponowanej przez R. K. (1) kary.
O kosztach rozstrzygnięto na zasadzie art. 624§1 kpk, zasądzając od oskarżonego 60 zł tytułem opłaty, a zwalniając
go- z uwagi na sytuację osobistą i majątkową ( oświadczenie oskarżonego k. 211v)- od ponoszenia pozostałych kosztów
sądowych.