PIASECZYŃSKIE TEATRALIA SOBÓTKOWE 2014 SAME SUKI

PIASECZYŃSKIE TEATRALIA SOBÓTKOWE 2014
Zamierzeniem teatraliów jest zdobycie możliwie najszerszego kręgu odbiorców.
To „mieszanka” przedstawień teatralnych, koncertów muzycznych zakończona
świętojankami - inscenizacją nawiązującą do ludowych obchodów nocy
sobótkowej. Wydarzenia odbywają dwa a nawet trzy razy dziennie, w różnych
punktach miasta: na scenie plenerowej w Parku Miejskim, na placu Piłsudskiego
i placu Kisiela. Wstęp na wszystkie imprezy jest bezpłatny. Organizatorami
teatraliów są: Centrum Kultury w Piasecznie oraz teatr Exponad pracujący pod
kierunkiem Anny Kolanowskiej.
Patroni medialni: www.MojeMiastoPiaseczno.pl, Serwis Mieszkańców Powiatu
Piaseczyńskiego www.powiat-piaseczynski.info, Lokalny Portal Informacyjny nasze
piaseczno.pl; portal www.piaseczno4u.pl, www.miastopiaseczno.prv.pl, Gazeta
Piaseczyńska, Przegląd Piaseczyński, Tuba Piaseczno
SAME SUKI
7.06 - godz. 20.30
Scena plenerowa – Rynek ( Pl. Piłsudskiego)
„Rewolucyjna kobieca formacja folkowa Same Suki powstała na początku 2012 roku.
Nazwa związana jest z występującą w niej suką biłgorajską - staropolskim
instrumentem smyczkowym.
Punktem wyjścia do powstawania utworów są polskie melodie ludowe, jednak
potraktowane bardzo swobodnie. Aranżacje piosenek znacznie odbiegają od oryginału,
zarówno muzycznie, jak i tekstowo. Zespół prowokuje artystycznie opierając się na
muzyce źródeł, jednocześnie "opowiada" współczesnym językiem muzykę tradycyjną.
Jest to niekonwencjonalna, autorska ilustracja melodii ludowych, będąca efektem
spotkania kobiet – muzyków, na co dzień poruszających się w różnych nurtach: od
ludowych, poprzez klasyczne, ethno, aż do współczesnych. W Samych Sukach usłyszymy
więc nietypowe instrumenty akustyczne, takie jak: suka biłgorajska, fidel płocka, rebab
turecki, wiolonczela, bendir, cajon i inne instrumenty perkusyjne oraz wokal, który wcale
nie jest tradycyjnym białym głosem...
W swoich tekstach zespół porusza sprawy ważne i aktualne, ukazując kobiece spojrzenie
na świat.
W maju 2012 Same Suki zdobyły nagrodę specjalną w konkursie Polskiego Radia Nowa
Tradycja – sesje nagraniowe w studiu polskiego radia ufundowaną przez Program 2
Polskiego Radia.
W czerwcu 2013 roku Same Suki wygrały konkurs IV Dragon Folk Fest w Poznaniu
zdobywając Złotą Fujarę.
Skład zespołu:
Magdalena Wieczorek – Duchewicz – wokal, osioł
Marta Sołek – suka biłgorajska, fidel płocka, gadułka, krowa
Helena Matuszewska – suka biłgorajska, rebab turecki, skrzypce, kaczka
Justyna Meliszek – wiolonczela, wokal, pies
Patrycja Napierała – bębny obręczowe, cajon, stopa perkusyjna, kura”
(źródło: http://samesuki.pl/o-samych-sukach/ )
CISZA JAK TA
14.06 - godz.20.30 – Scena plenerowa – Rynek ( Pl. Piłsudskiego)
„Cisza Jak Ta to nowoczesne i bogate aranżacyjnie podejście do nurtu piosenki folkpoetyckiej, którego kurs od lat wyznaczają takie zespoły jak Stare Dobre Małżeństwo,
Czerwony Tulipan czy Wolna Grupa Bukowina. Zespół z szacunkiem podąża tym kursem,
swoim aranżacjom nadając jednak zupełnie nowe, malowane brzmieniem fletu, skrzypiec
i saksofonu oblicze. Trzy gitary i delikatna perkusja są dopełnieniem muzycznego
całokształtu. To Kraina Łagodności w najlepszym wydaniu. Prawie 70 utworów w
repertuarze, 6 płyt i ponad 400 koncertów zagranych przez 10 lat działalności
artystycznej świadczą o potencjale grupy, i skłaniają do poznania ich muzycznych
światów. Koncerty Ciszy Jak Ta prowadzą słuchaczy przez górskie połoniny, morskie
brzegi, czy brukowane ulice miast opowiadając słowem i dźwiękiem o miłości - "spiritus
movens" życiowej wędrówki, we wszystkich jej barwach i odcieniach. W warstwie
tekstowej, poza pieśniami autorskimi - Agnieszka Osiecka, Bolesław Leśmian, Jonasz
Kofta, Edward Stachura czy przepiękne wiersze współczesnej poetki - Wiesławy Kwinto
Koczan. A wszystko prezentowane ze smakiem, pasją i energią, która udziela się
publiczności i szczelnie wypełnia sale koncertowe. Zapraszamy do świata Ciszy!”
(źródło: http://www.ciszajakta.art.pl/ )
Orkiestra św. Mikołaja
21.06 - godz.20.30 –Scena plenerowa – Rynek ( Pl. Piłsudskiego)
„Orkiestra św. Mikołaja od lat plasuje się w czołówce polskich zespołów folkowych.
Rozpoznawalną cechą kapeli jest akustyczne brzmienie i używanie manier wokalnych,
m.in. białego śpiewu. W swoich aranżacjach grupa stosuje instrumenty strunowe: dutar i
cymbały, smyczkowe - mazanki, skandynawską nyckelharphę i cała gamę tradycyjnych
instrumentów dętych. To one w dużej mierze tworzą specyficzny i niepowtarzalny koloryt
brzmienia zespołu nadając mu mistyczną aurę. Orkiestra jako jedna z pierwszych kapel
wprowadziła do repertuaru muzykę inspirowaną słowiańskim folklorem muzycznym,
przede wszystkim polskim, łemkowskim i huculskim i tym inspiracjom pozostała wierna
do dziś.
Repertuar zespołu ma szczególnie rozbudowaną strukturę melodyczną. Jest to muzyka
wielopłaszczyznowa - często poszczególni muzycy snują opowieści jednocześnie i
wchodzą w zaskakujące interakcje muzyczne. Frazy nawiązują do muzyki tradycyjnej z
różnych stron świata, jak i do muzyki współczesnej. Utwory tworzą często kolaż zlepiony
z tematów piosenek, oparty na transowych, unisonowych riffach. Czasem zaś wątki
instrumentalne rozbiegają się w różnych kierunkach i w bardzo samodzielny sposób
wypełniają ramy aranżacji.”
(źródło: http://www.mikolaje.lublin.pl/ )
Teatr Ósmego Dnia
14.06 - godz. 22.30 – Widowisko plenerowe „CZAS MATEK”; Park Miejski w Piasecznie
„Teatr Ósmego Dnia powstał w 1964 roku jako Studencki Teatr Poezji „Ósmego Dnia”.
Założyli go studenci poznańskiej polonistyki pod kierunkiem Tomasza Szymańskiego.
Pierwszą przygotowaną przez zespół premierą była „Treść gorejąca” według wierszy
Juliana Tuwima.
W 1966 roku współpracę z zespołem nawiązał Zbigniew Osiński. Entuzjasta
wrocławskiego Teatru Laboratorium, wprowadził do zespołu fascynację dokonaniami
Jerzego Grotowskiego. Pod wpływem tych doświadczeń oraz wydarzeń 1968 roku
dokonały się w Teatrze ważne przemiany artystyczne.
W 1968 roku jego dyrektorem został Lech Raczak. Na początku lat 70. do zespołu
dołączyli artyści, którzy do dziś tworzą jego trzon: Ewa Wójciak, Adam Borowski, Tadeusz
Janiszewski, Marcin Kęszycki. Zespół rozwinął własną metodę pracy nad
przedstawieniem, której istotą jest opanowana do perfekcji technika aktorskiej
improwizacji. Teatr Ósmego Dnia stał się jednym z najważniejszych teatrów politycznych
w Polsce, a później również na świecie.
Tłem dla artystycznych osiągnięć w latach 70. i 80. był nieustanny konflikt z władzami
PRL-u, zakończony przymusową emigracją. Od 1985 roku część zespołu działała na
zachodzie Europy, część w Polsce. Od lipca 1986 do lutego 1989 Teatr działał wyłącznie
zagranicą.
Pierwszym zrealizowanym po powrocie do kraju spektaklem była Ziemia niczyja (1991).
W sztuce tej znalazły odbicie doświadczenia emigracji.
W 1993 z zespołu odszedł Lech Raczak. Dziś Teatr Ósmego Dnia pod dyrekcją Ewy
Wójciak poza spektaklami salowymi przygotowuje widowiska plenerowe, adresowane do
wielkiej publiczności i niezmiennie inspirowane przez ważne tematy społeczne i
polityczne.
(Opr.: Biuro ESK Poznań 2016)”
(źródło: http://epoznan.pl/kultura-miejsce-76-Teatr_Osmego_Dnia )
Spektakl „Czas matek”
Realizacja zespołowa
Scenografia, reżyseria świateł, oprawa multimedialna: Jacek Chmaj
Muzyka: Arnold Dąbrowski
Efekty wideo: Tomasz Jarosz
Współpraca: Jacek Kolasa, Piotr Najrzał, Jacek Nowaczyk, Jakub Staśkowiak
Produkcja: Tomasz Jefimowicz
Przedstawienie realizowane przez 18 osób. Wykonawcy (2006 – 2012): Halina Chmielarz,
Ewa Wójciak, Agata Elsner / Elżbieta Janicka, Karolina Pawełska, Adam Borowski, Adan
Gacia, Tadeusz Janiszewski, Marcin Kęszycki, Marcin Głowiński, Kuba Kapral, Andrzej
Majos, Tomasz Michniewicz, Przemysław Mosiężny, Miłosz Michalak
Premiera: 28 czerwca 2006
Współczesność tworzą kobiety, w coraz większym stopniu widoczne, wspaniałe,
wielobarwne i heroiczne. Biorąc w ręce sprawy tego świata stają się ikoną naszych
czasów. Przedstawienie jest opowieścią o współczesnej matce, kobiecie, wielu matkach,
które dają początek życiu, których zasługą jest cud narodzin – jego jedyność i
niepowtarzalność. Rytualnie radosne, bajkowo liryczne i czułe początki istnienia to ich
kreacja i zasługa. Jednak potem właśnie one doznają największej z klęsk, doznają utraty
– życie wydzierane jest z ich objęć. To jedyne i niepowtarzalne – odchodzi w chaos
świata – świata niesprawiedliwego i okrutnego. Orientują się, że nie wiedząc, rodziły i
cierpliwie pielęgnowały katów i ofiary.
I tak metafizyce narodzin przeciwstawia się wszechogarniająca bylejakość i anonimowość
śmierci. Kobiety jednak buntują się przeciw tej stracie, przeciw roli rodzicielek mięsa
armatniego, a i proroków, i bohaterów. Kobiety chcą cudu normalności i kontynuacji.
Babcie z Buenos Aires walczą o odnalezienie swych wnuków, matki amerykańskich
żołnierzy nie chcą zbawiania świata kosztem życia swych synów, Czeczenki walczą o
biologiczne przetrwanie, a rosyjskie matki jednoczą się przeciwko czeczeńskiej wojnie.
Kobiety Izraela stają obok matek palestyńskich samobójców, kobiety Iraku, kobiety
Afganistanu... Kobiety stają razem po stronie życia, przeciw stracie.
Ewa Wójciak
(źródło: http://osmego.art.pl/t8d/main/pl/ )
Teatr Exponad (Piaseczno)
Powstał 22 lata temu (przez lata nazwa się zmieniała: Nic Ponad, Nic Pewnego, idea
została ta sama). Realizuje głównie spektakle plenerowe, nie stroni jednak od
kameralnych form scenicznych. Założycielką i głównym reżyserem teatru jest Anka
Kolanowska. Teatr współpracuje chętnie z innymi reżyserami (Monika Iwanow, Robert
Wasiewicz). Zespół teatru ExPonad bierze udział w wielu festiwalach teatralnych
zdobywając za swoją pracę wyróżnienia i nagrody. Spektakl „Dom” powstał latem, 2013
roku.
Teatr Miniatura (Konstancin)
Grupa funkcjonuje od pięciu lat, obecnie liczy 17 członków. Dzięki wygranym na
festiwalach nagrodom miała możliwość uczestniczenia w profesjonalnych warsztatach
dubbingowych, czy emisji głosu. Wiekowo zróżnicowana, od gimnazjalistów po
studentów. Pracuje na scenariuszach autorskich pisanych przez instruktora. Trzykrotna
laureatka nagrody Grand Prix na Festiwalach Małych Form Teatralnych.
Tytuł spektaklu:
“Jak wiły wianki wiły”
Spektakl jest powrotem do czasów słowiańskich. Utrzymany w lekko komediowym stylu
ukazuje współczesność wplecioną w zwyczaje Słowian i postacie mitologii słowiańskiej.