KIERUNEK STUDIÓW:

Transkrypt

KIERUNEK STUDIÓW:

KIERUNEK STUDIÓW: Psychologia pozytywna w edukacji i wychowaniu. Wspomaganie rozwoju dzieci i młodzieży
AUTOR PROGRAMU: dr Aneta Dowgiert
doktor psychologii, zastępca Dyrektora Instytutu Psychologii Klinicznej w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej. Jest
członkiem pierwszej w Polsce Katedry Psychologii Pozytywnej. Jej zainteresowania badawcze skupiają się wokół
procesów afektywnych, regulacji emocji oraz ich związków z dobrostanem psychicznym. Interesuje się także
możliwościami wykorzystania wiedzy z zakresu psychologii pozytywnej w oddziaływaniach pomocowych i
rozwojowych. Prowadzi warsztaty, seminaria i ćwiczenia o tematyce klinicznej min. Pozytywna Psychoterapia,
Kliniczne Rozumienie Zachowań i Podstawy Teoretyczne Praktyki Klinicznej. Jest wykładowcą na pierwszych w Polsce
studiach podyplomowych dotyczących Psychologii Pozytywnej. Odbyła dwuletni staż w Stowarzyszeniu OPTA, w
ramach którego poznała terapeutyczne i rozwojowe metody pracy z dziećmi i młodzieżą. Jest współautorką min.
artykułu Rozumieć życie w książce „Oddziaływania psychologiczne na rzecz integracji osób z ograniczeniami
sprawności” pod redakcją E. Trzebińskiej oraz rozdziału Naprawianie emocji w zaburzeniach osobowości. Kliniczne
implikacje badań w książce „Szaleństwo bez utraty rozumu” pod redakcją E. Trzebińskiej.
TYTUŁ KURSU:
Wprowadzenie do
psychologii pozytywnej
Liczba godzin: 10
ECTS: 4
Forma zajęć:
o Wykład
o Ćwiczenia
o Warsztat
o Inne (jakie?) ……………………………..
OPIS KURSU (cel i główne treści):
Projektowanie oddziaływań rozwojowych wymaga, po pierwsze wiedzy na temat podstawowych procesów
psychicznych (w tym w szczególności funkcjonowania emocjonalnego i poznawczego), ale także podejścia
nastawionego na rozwijanie zasobów. Koncentracja na zasobach oraz czynnikach zwiększających dobrostan
jednostki, ujawnia się w najpełniejszym stopniu w nurcie psychologii pozytywnej. Proponowany wykład będzie więc
dostarczał podstawowych informacji z zakresu psychologii pozytywnej, jej umiejscowienia w innych działach
psychologii, założeń psychologii pozytywnej oraz najważniejszych wyników badań prowadzonych w tym nurcie.
LITERATURA (podstawowe pozycje plus ew. literatura dodatkowa):
Literatura obowiązkowa:
Trzebińska, E. (2008). Psychologia pozytywna. Warszawa: Wydawnictwa Akademickie i Profesjonalne
Literatura dodatkowa:
Carr, A. (2009). Psychologia pozytywna. Nauka o szczęściu i ludzkich siłach. Poznań: Zysk i S-ka Wydawnictwo.
Czapiński, J. red. (2008). Psychologia pozytywna. Nauka o szczęściu, zdrowiu, sile i cnotach człowieka. Warszawa:
Wydawnictwo Naukowe PWN.
Diener, E. i Diener, R. (2010). Szczęście. Odkrywanie bogactwa psychicznego. Sopot: Smak Słowa.
Lindley P. A. i Joseph, S. red. (2007). Psychologia pozytywna w praktyce. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe
PWN.
EFEKTY KSZTAŁCENIA:
Wiedza:
Student rozumie podstawowe założenia psychologii pozytywnej i wie, jak różnią się one od założeń innych nurtów
psychologii
Student zna najważniejsze teorie w nurcie psychologii pozytywnej
Student zna najważniejsze badania prowadzone w nurcie psychologii pozytywnej
Student potrafi określić, jak założenia psychologii pozytywnej wpływają na rozumienie procesu wychowania i
kształcenia dzieci i młodzieży
Umiejętności:
Kompetencje społeczne:
FORMA I WARUNKI ZALICZENIA:
1. Obecność na zajęciach
2. Znajomość literatury obowiązkowej
3. Egzamin
OPRACOWAŁ: dr Aneta Dowgiert
DATA, PODPIS: 10.10.2014r.
AUTOR PROGRAMU: dr Agata Wytykowska
doktor psychologii (2004), koordynator kierunku Psychologia w Indywidualnej Organizacji Toku Studiów w Szkole
Wyższej Psychologii Społecznej w Warszawie. Uzyskała certyfikat trenera na studiach podyplomowych Trenerów
Grupowych w Laboratorium Psychoedukacji, obecnie jest w trakcie szkolenia w zakresie Psychoterapii PoznawczoBehawioralnej. Współpracuje jako psychoterapeuta z ośrodkiem psychoterapii i rozwoju Ogrody Zmian. Naukowo
zajmuje się wpływem emocji i właściwości indywidualnych na efektywność działania i funkcjonowanie człowieka.
Współpracuje z firmą KLK gdzie prowadzi szkolenia dla biznesu z zakresu miękkich umiejętności (komunikacji,
współpracy, strategii osiągania celów i innych). W latach ubiegłych prowadziła warsztaty wspierające rozwój z
zakresu komunikacji, osiągania celów, współpracy w zespole, samooceny. Jest członkiem Europejskiego Towarzystwa
Psychologii Osobowości (EAPP), Europejskiego Towarzystwa Psychoterapii Poznawczo-Behawioralnej -EABCT), oraz
członkiem Rady Programowej Polskiego Towarzystwa Psychologii Pozytywnej (PTPP).
TYTUŁ KURSU:
Wspieranie edukacji
Liczba godzin: 10
ECTS: 4
Forma zajęć:
o Wykład
o Ćwiczenia
o Warsztat
o Inne (jakie?) ……………………………..
OPIS KURSU (cel i główne treści): Aby skutecznie wspierać dzieci i młodzież w oddziaływaniach edukacyjnych warto
brać pod uwagę temperament i osobowość jako ważne charakterystyki psychologiczne człowieka, które decydują o
tym jak człowiek reaguje i odbiera rzeczywistość. Celem wykładu jest dostarczenie wiedzy na temat formowania się
osobowości i roli jaką odgrywa w tym procesie temperament. Będziemy omawiać jak temperament kształtuje
zachowanie jednostki, ale również jak środowisko reaguje na określony typ temperamentu. Tematyka wykładu
będzie również obejmowała zagadnienia motywacji i jej wpływu na uczenie się i osiągnięcia szkolne. Omawiany
będzie wpływ przekonań człowieka na swój temat, na temat świata i innych ludzi na zachowanie w sytuacjach
zadaniowych (uczenia się i osiągnięć) i interpersonalnych. Będziemy też przyglądać się i dyskutować nad
możliwościami oddziaływań pozwalających wspierać zasoby jednostki.
Strelau, J. (2006). Temperament jako regulator zachowania. GWP, rozdziały: 3, 6,7.
Strelau, J. (1990). Rola temperamentu w rozwoju psychicznym. WSiP
Strelau, J. (1998). Psychologia temperamentu. PWN, rozdziały 2.4 (Interakcyjna teoria temperamentu Thomasa i
Chess) i 7 (funkcjonalne znaczenie temperamentu).
Dweck, C. (2013). Nowa psychologia sukcesu. Wyd. Muza
Fortuna, P.(2012). Pozytywna Psychologia porażki. GWP
Uzupełniająca:
Borecka_Biernat (red), (2011). Zaburzenia w zachowaniu dzieci i młodzieży.
Tough, P. (2014). Jak dzieci osiągają sukces. Nauka siły woli i ciekawości świata.
Wiedza
- posiada wiedzę na temat Regulacyjnej Teorii Temperamentu – zna podstawowe pojęcia oraz terminologię - oraz
rozumie ideę regulacji stymulacji oraz role cech temperamentu w wyznaczaniu i zaspokajaniu potrzeby stymulacji
- posiada wiedzę na temat cech temperamentu u dzieci oraz ich roli w formowaniu się trzech typów temperamentu.
- rozumie ideę dopasowania pomiędzy cechami temperamentu, a właściwościami środowiska i wie jak wyjaśnić
trudności w zachowaniu czy w reagowaniu emocjonalnym odwołując się do idei dopasowania
- posiada wiedzę na temat kształtowania się przekonań na swój temat, na temat innych i świata (poznawcze
podejście do osobowości)
- rozumie jak przekonania kształtują zachowanie jednostki.
Umiejętności:
- potrafi analizować, interpretować oraz opisać zachowania i problemy ludzi z perspektywy teorii temperamentu
oraz poznawczego podejścia do osobowości
- potrafi zaprojektować oddziaływania dopasowane do określonego typu temperamentu
- potrafi formułować komunikaty wspierające pozytywne przekonania na swój temat, innych ludzi oraz świata
- potrafi wykorzystać zdobytą wiedzę na temat teorii temperamentu oraz przekonań we własnej praktyce zawodowej
- zajmuje postawę otwartości i zrozumienia wobec siebie i innych, kierując się ideą wewnętrznej i zewnętrznej
różnorodności ludzi.
- jest świadomy wpływu przekonań na interpretacje sytuacji oraz na reakcje emocjonalne.
- jest świadomy, że różnice w reagowaniu mogą wynikać z różnic temperamentalnych
- identyfikuje zagrożenia i dylematy etyczne związane ze wspomaganiem rozwoju dzieci i młodzieży przy
uwzględnieniu różnic temperamentalnych
FORMA I WARUNKI ZALICZENIA: test wiedzy
OPRACOWAŁ: dr Agata Wytykowska
AUTOR PROGRAMU: dr Magdalena Śniegulska
W 2000 roku uzyskała tytuł magistra psychologii na Uniwersytecie Warszawskim, a w 2011 stopień doktora w Szkole
Wyższej Psychologii Społecznej. Od początku istnienia Szkoły, pracuje w warszawskiej SWPS, prowadząc ćwiczenia i
warsztaty o tematyce klinicznej jak i rozwojowej (m.in. Wywiad psychologiczny, Umiejętności kliniczne, Psychologia
rozwoju człowieka, Biologiczne podstawy funkcjonowania człowieka). Jest w trakcie zdobywania certyfikatu
terapeuty poznawczo – behawioralnego (Szkolenie w Terapii Poznawczo-Behawioralnej Dzieci i Młodzieży oraz Osób
Dorosłych w Centrum Terapii Poznawczo – Behawioralnej w Warszawie, przy współpracy z Oxford Cognitive Therapy
Centre). Członek takich organizacji jak:





Polskie Towarzystwo Terapii Poznawczo – Behawioralnej
European Association for Behavioural and Cognitive Therapies (EABCT)
Polskie Towarzystwo Etologiczne
Polskie Towarzystwo Psychologiczne
Stowarzyszenie "Wspólne Podwórko" - członek-założyciel i wieloletni członek zarządu.
Współpracowała z wieloma firmami i organizacjami prowadząc szkolenia i warsztaty (ART-ARIKA, EEI-Market
Research, Global Training Centre, Drabina Rozwoju) Jest ekspertem sieci sklepów Smyk, Telewizji Da Vinci
Learning, VOX-SMART.
Autorka rozdziału Wywiad z pacjentem leczonym kardiologicznie w książce „Wywiad psychologiczny tom 3 – wywiad
w różnych kontekstach praktycznych”, (wydanej przez Pracownię Testów Psychologicznych) pod redakcją K.
Stemplewskiej-Żakowicz oraz K. Krejtza. artykułu:, Śniegulska, M., Pisula, W. (2013). Object exploration in 3- to 7year-old children. Psychological reports: mental & physical health 113, 2, 528-539. Pisze teksty popularyzujące
wiedzę psychologiczną z obszaru wychowania dzieci i problemów rozwojowych (współpraca z radiem, telewizją i
prasą). Trener warsztatów dla rodziców i nauczycieli oraz wychowawców przedszkolnych i opiekunów w żłobkach nt.
wspomagania rozwoju dziecka. Prowadzi praktykę kliniczną z zakresu:
 interwencji kryzysowej dla dzieci i młodzieży,
 diagnostyki i psychoterapii dzieci,
Promotor ponad 10 prac magisterskich z zakresu psychologii rozwojowej. Realizatorka projektu, który został
laureatem w ramach Konkursu na Interesujący i Ważny dla Wydziału Projekt na Wydziale Psychologii SWPS w
Warszawie -Program „Ułatwiamy Życie z nadpobudliwością” – indywidualna praca z dzieckiem i rodziną.
TYTUŁ KURSU:
Podstawowe wiadomości z
psychologii rozwojowej
Liczba godzin: 10
ECTS: 4
Forma zajęć:
o Wykład
o Ćwiczenia
o Warsztat
o Inne (jakie?) ……………………………..
Na zajęciach przedstawione będą podstawowe zagadnienia związane z rozwojem człowieka (ze szczególnym
uwzględnieniem okresu dzieciństwa i adolescencji), w oparciu o współczesną wiedzę dotyczącą psychologii rozwoju
człowieka w cyklu życia (lifespan). Psychologia rozwoju jest nauką praktyczną, próbującą tłumaczyć dlaczego człowiek
zachowuje się w określony sposób i jak różne mogą być wzory jego zachowań. Będziemy więc mówić o tym, jakie
zadania rozwojowe stoją przed dzieckiem w poszczególnych okresach rozwojowych, co to znaczy, kiedy młody
człowiek poszukuje sensu swojego życia, jak kształtuje się jego tożsamość, jak radzi sobie z kolejnymi wyzwaniami i
jak my dorośli możemy wspierać proces rozwoju. Co to jest kryzys i czy zawsze musi towarzyszyć naszemu życiu? Czy
to dobrze, czy źle, że kryzysy się pojawiają? Istotnym elementem wykładu będzie zwrócenie szczególnej uwagi na
kontekst społeczny i kulturowy rozwoju człowieka.
W trakcie zajęć wykorzystywane będą przede wszystkim koncepcje teoretyczne Erika H. Eriksona, Lwa S.
Wygotskiego oraz Jeana Piageta. Wykład będzie prowadzony z wykorzystaniem fragmentów filmów.
Bee, H. (2004). Psychologia rozwoju człowieka. Poznań: Zysk i S-ka Wydawnictwo (redakcja naukowa: A. Brzezińska;
przekład: A. Wojciechowski). ROZDZIAŁY: 6,7, 8,10,12
LITERATURA UZUPEŁNIAJĄCA:
Appelt, K., Jabłoński, S. (2004). Osiągnięcia i zagrożenia dla rozwoju dziecka w wieku szkolnym. W: A. Brzezińska, E.
Hornowska (red.), Dzieci i młodzież wobec agresji i przemocy (s. 75-90). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe
Scholar.
Bardziejewska, M., Brzezińska, A., Hejmanowski, Sz. (2004). Osiągnięcia i zagrożenia dla rozwoju młodzieży w okresie
dorastania. W: A. Brzezińska, E. Hornowska (red.), Dzieci i młodzież wobec agresji i przemocy (s. 91-106).
Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Scholar.
Brzezińska, A. (2004). Co wiemy o tym, jak rozwija się człowiek w ciągu życia. W: A. Brzezińska, E. Hornowska (red.),
Dzieci i młodzież wobec agresji i przemocy (s. 13-27). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Scholar.
Brzezińska, A. (2004). Wczesne dzieciństwo – 1. rok życia dziecka: szanse i zagrożenia dla rozwoju. W: A. Brzezińska,
E. Hornowska (red.), Dzieci i młodzież wobec agresji i przemocy (s. 28-43). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe
Scholar.
Erikson, E. H. (1997). Dzieciństwo i społeczeństwo. Poznań: Dom Wydawniczy Rebis
Jabłoński, S., Smykowski, B. (2004). Osiągnięcia i zagrożenia dla rozwoju dziecka w wieku przedszkolnym. W: A.
Brzezińska, E. Hornowska (red.), Dzieci i młodzież wobec agresji i przemocy (s. 61-74). Warszawa:
Wydawnictwo Naukowe Scholar.
Piaget, J. (1966). Studia z psychologii dziecka. Warszawa: PWN
Wygotski, L. S. (2002). Zabawa i jej rola w rozwoju psychicznym dziecka. W: L. S. Wygotski, Wybrane prace
psychologiczne II: dzieciństwo i dorastanie (s. 141-163). Poznań: Zysk i S-ka Wydawnictwo (redakcja naukowa:
A. Brzezińska, M. Marchow; przekład: T. Czub).
Wiedza:
Słuchacz zna podstawowe pojęcia psychologii rozwojowej.
Słuchacz wie jak przebiega rozwój człowieka w ujęciu holistycznym, w poszczególnych okresach rozwojowych.
Słuchacz zna podstawowe teorie rozwoju człowieka.
Umiejętności:
Słuchacz potrafi analizować rozwój jednostki z uwzględnieniem zmiennych społeczno-kulturowych.
Słuchacz umie odwołać się do konkretnej teorii psychologicznej w celu wyjaśnienia specyficznego problemu
rozwojowego.
Słuchacz potrafi pracować w zespole, przyjmować w nim różne role, przyjmować i realizować powierzone zadania.
Student rozumie kontekstowe uwarunkowania rozwoju człowieka, ze szczególnym uwzględnieniem kontekstu
społeczno-kulturowego.
 dopuszczalna jest jedna nieobecność
 aktywne uczestnictwo w zajęciach
2. Zdanie pisemnego egzaminu w formie testu wiadomości (15 pytań), przeprowadzanego na ostatnich zajęciach.
Test obejmuje wyłącznie zagadnienia z literatury podstawowej. ZAGADNIENIA: przywiązanie, Bowlby,
Ainsworth, typologie temperamentu Thomasa i Chessa, egocentryzm, stałość przedmiotu, choroby w wieku
przedszkolnym, agresja, pojęcie „ja” w wieku szkolnym, cechy dzieci popularnych i odrzuconych, wpływ
telewizji na rozwój, tożsamość w okresie dorastania.
OPRACOWAŁ: dr Magdalena Śniegulska
AUTOR PROGRAMU: mgr Maja Filipiak
Psycholog, psychoterapeuta, dydaktyk. Od kilkunastu lat pracuje w w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej. Jej
zainteresowania naukowe dotyczą szeroko pojętej problematyki jakości życia, szczególnie okoliczności
stymulujących zachodzenie prorozwojowych zmian, w tym zagadnień związanych z psychoterapią. Pracuje
klinicznie z osobomi dorosłymi, w tym rodzicami i pedagogami, prowadzi warsztaty psychoedukacyjne dla
rodziców, pisze teksty popularyzujące wiedzę psychologiczną z zakresu wspierania dzieci przez dorosłych
opiekunów. Jest Kierownikiem d.s. klinicznych w Akademickim Centrum Psychoterapii i Rozwoju SWPS,
Przewodniczącą Rady Naukowej Polskiego Towarzystwa Psychologii Pozytywnej oraz Ogólnopolskiej Sekcji
Diagnozy PTP.
TYTUŁ KURSU:
Liczba godzin: 6
Wspomaganie
rozwoju dzieci
ECTS: 2
Forma zajęć:




Wykład
Ćwiczenia
Warsztat
Inne (jakie?) ……………………………..
Celem zajęć jest zapoznanie słuchaczy z wiedzą psychologiczną, która może posłużyć do wspomagania takiego
rozwoju psychicznego u dzieci, który maksymalizuje szansę na doświadczanie przez nich dobrostanu psychicznego
zarówno w dzieciństwie, jak i w późniejszych latach życia oraz emocjonalnej odporności.
Mowa, więc będzie o wspomaganiu procesów istotnych z punktu widzenia kształtowania się skutecznej
samoregulacji. Szczególną pozycję zajmie omówienie roli doświadczenia, w tym doświadczenia społecznego
(kontaktu interpersonalnego).
Singel, D. J. (2009). Rozwój umysłu. Jak stajemy się tym, kim jesteśmy, Kraków, Wydawnictwo Uniwersytetu
Jagiellońskiego.
Greene, R., W., Ablon, J., S., (2008). Terapia dzieci impulsywnych. Model rozwiązywania problemów poprzez
współdziałanie, Kraków, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Szczegółowa literatura zostanie podana na zajęciach.
Wiedza:
 Student wie jak czynniki społeczne wpływają na kształtowanie się mózgu
 Student wie, w jaki sposób zdolność do regulacji emocji pośredniczy w zdolności umysłu dziecka do
integracji doświadczenia i adaptacji do stresujących wydarzeń
 Student wie, jakie zachowania dziecka mogą świadczyć o występujących u niego zakłóceniach rozwoju
wymagających profesjonalnej diagnozy i interwencji
Umiejętności:
 Student potrafi korzystając z wiedzy psychologicznej jasno uzasadniać swoje zdanie w odniesieniu do
problematyki wspierania dzieci i młodzierży
 Student ma świadomość ograniczeń własnych kompetencji w zakrsie oceny zdrowai psychicznego dzieci
 Student rozumie znaczenie kontekstu kulturowego w procesie wspierania rozwoju dzieci
 Student ma świadomość znaczenia współpracy ze specjalistami w obszarze oceny i ochrony zdrowia
psychicznego dzieci
Zaliczenie na ocenę. Podstawą oceny będzie sprawdzian pisemny. Wynik sprawdzianu mieścić się będzie w
przedziale o 0 do 20 pkt. Ocena będzie uzanlezniona od liczby punktów uzyskanych podczas sprawdzianu:
0 - 10 – ocena niedostateczna
11-12 – ocena dostateczna
13-14 – ocana dostateczny plus
15-16 – ocena dobra
17 -18 – ocena dobry plus
19-20 – ocena bardzo dobra
OPRACOWAŁ: mgr Maja Filipiak
AUTOR PROGRAMU: mgr Maja Filipiak
Psycholog, psychoterapeuta, dydaktyk. Od kilkunastu lat pracuje w w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej. Jej
zainteresowania naukowe dotyczą szeroko pojętej problematyki jakości życia, szczególnie okoliczności
stymulujących zachodzenie prorozwojowych zmian, w tym zagadnień związanych z psychoterapią. Pracuje
klinicznie z osobomi dorosłymi, w tym rodzicami i pedagogami, prowadzi warsztaty psychoedukacyjne dla
rodziców, pisze teksty popularyzujące wiedzę psychologiczną z zakresu wspierania dzieci przez dorosłych
opiekunów. Jest Kierownikiem d.s. klinicznych w Akademickim Centrum Psychoterapii i Rozwoju SWPS,
Przewodniczącą Rady Naukowej Polskiego Towarzystwa Psychologii Pozytywnej oraz Ogólnopolskiej Sekcji
Diagnozy PTP.
TYTUŁ KURSU:
Liczba godzin: 8
Wspomaganie
rozwoju dzieci
ECTS: 3
Forma zajęć:




Wykład
Ćwiczenia
Warsztat
Inne (jakie?) …………………………….
Celem zajęć jest ćwiczenie praktycznego zastosowania wiedzy prezentowanej w ramach wykładu Wspomaganie
Rozwoju Dzieci. Uczestnicy zajęć będą mogli uczyć się praktycznych umiejętności, nastawionych na stymulację
rozwoju poznawczo-emocjonalnego, przede wszystkim w zakresie:



rozmawiania z dzieckiem o uczuciach,
nagradzania, oraz
stawiania dziecku granic i rozwiązywania wspólnie z nim problemów.
W trakcie ćwiczeń rozważane będą też okoliczności, które powinny być dla opiekuna dziecka sygnałem do odbycia
konsultacji specjalistycznej (medycznej lub/i psychologicznej) w celu zapewnienia dziecku optymalnych
standardów oddziaływania.
Literatura podstawowa:
Materiały z wykładu ‘Wspomaganie rozwoju dzieci’
Faber, A., Mazlish, E. (1998).Wyzwoleni rodzice, wyzwolone dzieci. Twoja droga do szczęśliwej rodziny. Poznań,
Media Rodzina
Faber, A., Mazlish, E. (2001). Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały. Jak słychać, żeby dzieci do nas mówiły. Poznań,
Media Rodzina
Faber, A., Mazlish, E. (2000).Rodzeństwo bez rywalizacji. Jak pomóc własnym dzieciom żyć w zgodzie, żeby
samemu żyć z godnością, Media Rodzina
Faber, A., Mazlish, E. (2002). Jak mówić, żeby dzieci uczyły się w domu i w szkole. Poznań, Media Rodzina
Wiedza:
Umiejętności:
 Student potrafi rozpoznać wśród podejmowanych przez opiekunów zachowań takie, które można uznać (w
świetle współczesnej wiedzy psychologicznej) za optymalne w procesie wspierania dziecka w nauce
samokontroli, polegania na sobie, a także rozumienia siebie i świata społecznego
 Student umie reagować na zachowanie dziecka w sposób potencjalnie najbardziej wspierający rozwoj
dziecka
 Student umie zaplanować oddziaływania nastawione na wspieranie rozwoju dziecka
 Student umie rozpoznać takie zachowania dziecka, które mogą świadczyć o potrzebie zapewnienia dziecku
profesjonalnego wsparcia
 Student ma świadomość ograniczeń własnych kompetencji w zakrsie oceny zdrowia psychicznego dzieci
 Student prezentuje postawę poszanowania autonomii oraz odpowiedzialności za podejmowane przez
siebie działania wobec dziecka i jego opiekunów
 Student rozumie znaczenie współpracy z opiekunami i innymi specjalistami w procesie wspierania dzieci w
rozwoju
Aktywny udział w ćwiczeniach i dyskusjach na formum grupy, praca w podgrupach, prezentacja zaplanowanych w
kilkuosobowych zespołach działań ukierunkowanych na wspieranie rozwoju dziecka
Zajęcia kończą się zaliczeniem
OPRACOWAŁ: mgr Maja Filipiak
AUTOR PROGRAMU: dr Monika Tarnowska
Psycholog, naukowiec i dydaktyk. Od 2008 roku pracuje w Akademickim Centrum Psychoterapii i Rozwoju przy Szkole
Wyższej Psychologii Społecznej. W 2009 roku uzyskała stopień doktora nauk humanistycznych w zakresie psychologii.
Prowadzi konsultacje wychowawcze, a także warsztaty i treningi dla rodziców. Zajmuje się psychoterapią
indywidualną młodzieży i osób dorosłych. Pisze teksty popularyzujące wiedzę psychologiczną z obszaru wychowania
dzieci i problemów rozwojowych. Ukończyła dwuletni Podyplomowy Staż Psychoterapeutyczny w Akademickim
Centrum Psychoterapii i Rozwoju przy SWPS (profil pomocy dzieciom i młodzieży oraz profil pomocy osobom
dorosłym). Obecnie jest w trakcie 4-letniego szkolenia w Szkole Psychoterapii INTRA, rekomendowanej przez Polskie
Towarzystwo Psychologiczne. Jest członkiem Society for Personality and Social Psychology, European Association of
Social Psychology, The British Psychological Society (oraz Division of Clinical Psychology of the British Psychological
Society), Polskiego Stowarzyszenia Psychologii Społecznej, Polskiego Towarzystwa Psychologii Pozytywnej oraz
Ogólnopolskiej Sekcji Diagnozy Psychologicznej Polskiego Towarzystwa Psychologicznego.
TYTUŁ KURSU:
Wspomaganie rozwoju
młodzieży
Liczba godzin: 6
ECTS: 2
Forma zajęć:
o Wykład
o Ćwiczenia
o Warsztat
o Inne (jakie?) ……………………………..
Celem zajęć jest poszerzenie wiedzy uczestników na temat specyfiki okresu rozwojowego, w jakim znajduje się
nastolatek. Omówione zostaną wybrane aspekty rozwoju fizycznego, poznawczego oraz emocjonalno-społecznego
adolescenta oraz ich konsekwencje w kontekście zadań okresu adolescencji oraz wyzwań wiążących się z kontaktem
z przedstawicielami tej grupy wiekowej.
Szczególny nacisk położony zostanie na dyskutowanie czynników promujących prawidłowy rozwój adolescenta oraz
uwarunkowań mogących prowadzić do powstawania różnego rodzaju zaburzeń.
W ramach zajęć przedstawione zostaną także wskaźniki świadczące o potrzebie wprowadzenia profesjonalnej
interwencji (konsultacji diagnostycznej i ew. oddziaływań terapeutycznych).
 Bee, H. (2004). Psychologia rozwoju człowieka. Poznań: Wydawnictwo Zysk i S-ka
 Kazdin, A.; Weisz, J. (2006). Psychoterapia dzieci i młodzieży. Metody oparte na dowodach. Kraków:
Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego
Wiedza:
 Uczestnik posiada wiedzę na temat specyfiki okresu adolescencji oraz typowych rodzajów wyzwań, przed
którymi staje nastolatek i jego otoczenie (K_W05, K_W06, K_W10)
 Uczestnik posiada wiedzę na temat uwarunkowań prawidłowego rozwoju nastolatka oraz wybranych
czynników mogących ów rozwój zakłócać (K_W05)
 Uczestnik wie, jakie zachowania nastolatka mogą świadczyć o występujących u niego zakłóceniach rozwoju
wymagających profesjonalnej interwencji (K_W05, K_W06)
Umiejętności:
_
 Świadomość ograniczeń własnych kompetencji w zakresie oceny zdrowia psychicznego nastolatka (K_K01)


Świadomość wagi współpracy ze specjalistami w obszarze oceny i ochrony zdrowia psychicznego w
kontekście pracy z nastolatkami (K_K04)
Świadomość znaczenia kontekstu kulturowego w procesie oceny funkcjonowania nastolatka i jego rodziny
(K_K06, K_K07)
FORMA I WARUNKI ZALICZENIA: test na ocenę
OPRACOWAŁ: dr Monika Tarnowska
AUTOR PROGRAMU: dr Monika Tarnowska
Psycholog, naukowiec i dydaktyk. Od 2008 roku pracuje w Akademickim Centrum Psychoterapii i Rozwoju przy Szkole
Wyższej Psychologii Społecznej. W 2009 roku uzyskała stopień doktora nauk humanistycznych w zakresie psychologii.
Prowadzi konsultacje wychowawcze, a także warsztaty i treningi dla rodziców. Zajmuje się psychoterapią
indywidualną młodzieży i osób dorosłych. Pisze teksty popularyzujące wiedzę psychologiczną z obszaru wychowania
dzieci i problemów rozwojowych. Ukończyła dwuletni Podyplomowy Staż Psychoterapeutyczny w Akademickim
Centrum Psychoterapii i Rozwoju przy SWPS (profil pomocy dzieciom i młodzieży oraz profil pomocy osobom
dorosłym). Obecnie jest w trakcie 4-letniego szkolenia w Szkole Psychoterapii INTRA, rekomendowanej przez Polskie
Towarzystwo Psychologiczne. Jest członkiem Society for Personality and Social Psychology, European Association of
Social Psychology, The British Psychological Society (oraz Division of Clinical Psychology of the British Psychological
Society), Polskiego Stowarzyszenia Psychologii Społecznej, Polskiego Towarzystwa Psychologii Pozytywnej oraz
Ogólnopolskiej Sekcji Diagnozy Psychologicznej Polskiego Towarzystwa Psychologicznego.
TYTUŁ KURSU:
Wspomaganie rozwoju
młodzieży
Liczba godzin: 8
ECTS: 3
Forma zajęć:
o Wykład
o Ćwiczenia
o Warsztat
o Inne (jakie?) ……………………………..
Celem zajęć jest rozwój umiejętności uczestników w zakresie wspierania prawidłowego rozwoju nastolatków.
Podczas zajęć omówione zostaną różne sposoby manifestowania się kluczowych w tym wieku potrzeb (m.in.
potrzeby autonomii, samookreślania, przynależności do grupy rówieśniczej).
Uczestnicy będą mieli okazję do planowania, a następnie ćwiczenia zachowań będących manifestacją takich postaw
rodziców/pedagogów, które w najbardziej efektywny sposób mogą sprzyjać realizacji powyższych potrzeb (z
uwzględnieniem obowiązujących w otoczeniu nastolatka zasad oraz norm społecznych).
 Faber, A., Mazlish, E. (2006). Jak mówić do nastolatków, żeby nas słuchały, jak słuchać, żeby z nami
rozmawiały. Poznań: Media Rodzina.
Wiedza:
_
Umiejętności:



Umiejętność potencjalnie najbardziej sprzyjającego rozwojowi reagowania na takie zachowania nastolatka,
które wynikają z charakterystycznych dla tego okresu rozwojowego potrzeb oraz umiejętność krytycznej
oceny stopnia adekwatności podjętych działań (K_U09, K_U10)
Umiejętność planowania oddziaływań ukierunkowanych na wspieranie rozwoju nastolatka (K_U11)
Umiejętność rozpoznawania tych zachowań nastolatka, które mogą świadczyć o potrzebie zapewnienia mu
profesjonalnej interwencji (K_U03)
 Świadomość ograniczeń własnych kompetencji w zakresie oceny zdrowia psychicznego nastolatka (K_K01)
 Świadomość wagi współpracy ze specjalistami w obszarze oceny i ochrony zdrowia psychicznego w
kontekście pracy z nastolatkami (K_K04)
 Postawa poszanowania dla autonomii oraz odpowiedzialności za podejmowane przez siebie działania
względem nastolatków i ich opiekunów (K_K08)
FORMA I WARUNKI ZALICZENIA: aktywny udział w ćwiczeniach, prezentacja zaplanowanych w kilkuosobowych
zespołach działań ukierunkowanych na wspieranie rozwoju nastolatka (zaliczenie)
OPRACOWAŁ: dr Monika Tarnowska
AUTOR PROGRAMU: mgr Dominika Ustjan
Magister psychologii Uniwersytetu Warszawskiego, specjalista psychologii klinicznej (dyplom CMKP), specjalista
terapii środowiskowej (dyplom PTPP), terapeuta motywujący (dyplom PTTM), coach (ukończone studia
podyplomowe SWPS przy współpracy z Laboratorium Psychoedukacji), hipoterapeutka (certyfikat PTHip). Od 2001
roku pracuje w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej w pierwszej w Polsce Katedrze Psychologii Pozytywnej.
Prowadzi zajęcia o tematyce klinicznej. W ramach pracy naukowej zajmuje się psychologią pozytywną oraz
emocjonalnością. Od 10 lat pracuje klinicznie w Instytucie Psychiatrii i Neurologii w Warszawie na oddziałach
terapeutycznych. Na co dzień pracuje z osobami z różnymi problemami psychicznymi. Prowadzi różnorodne grupowe
zajęcia terapeutyczne (m.in. trening emocjonalny, trening relaksacyjny, psychorysunek), zajęcia psychoedukacyjne, a
także terapię indywidualną osób z doświadczeniem psychozy. Jest certyfikowanym hipoterapeutą oraz
przewodniczącą Rady Programowej Fundacji Pomocy Osobom Niepełnosprawnym „Przyjaciel” zajmującej się
dogoterapią. Jest autorką artykułów: Kochać ludzi w książce „Oddziaływania psychologiczne na rzecz integracji osób z
ograniczeniami sprawności” pod redakcją E. Trzebińskiej oraz Korzyści płynące z posiadania zwierząt domowych i
Hipoterapia w książce „Czy zwierzęta potrafią leczyć?” pod redakcją N. Bekasiewicz.
TYTUŁ KURSU:
Elementy terapii
motywującej
Liczba godzin: 12
ECTS: 4
Forma zajęć:
o Wykład
o Ćwiczenia
o Warsztat
o Inne (jakie?) ……………………………..
Rozmowa motywująca jest nowym podejściem do pracy różnymi osobami stworzonym przez profesora Billa Millera
oraz profesora Stevena Rollnicka. Jej podstawowym celem jest szybkie wzbudzenie umotywowanej wewnętrznie
zmiany. Podstawową zaletą rozmowy motywującej jest to, że nie wymaga długotrwałego kontaktu z drugą osobą. Jej
efektywność jest udokumentowana nawet w przypadku pojedynczego spotkania.
Na zajęciach studenci będą mieli okazję zapoznania się z podstawowymi zasadami podejścia motywującego.
Przedstawiony zostanie duch tego podejścia, podstawowe założenia pracy w tym nurcie oraz podstawowe techniki
pracy (odzwierciedlenie, mowa zmiany, dowartościowania, pytania otwierające).
Miller, W.R. i Rollnick, S. (2014). Wywiad Motywujący. Jak pomóc ludziom w zmianie. Kraków: Wydawnictwo
Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Miller, W.R. i Rollnick, S. (2010). Wywiad Motywujący. Jak przygotować ludzi do zmiany. Kraków: Wydawnictwo
Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Wiedza:
Wiedza z zakresu specyfiki rozmowy motywującej w porównaniu z innymi rozmowami
Wiedza na temat założeń podejścia motywującego
Wiedza na temat narzędzi komunikacyjnych używanych w rozmowie motywującej
Wiedza na temat błędów popełnianych podczas komunikacji
Umiejętności:
Umiejętność podążania za rozmówcą bez wywierania na nim presji.
Umiejętność poprawnej komunikacji, przy użyciu specyficznych narzędzi komunikacyjnych
Umiejętność motywowania ludzi do zmiany
Umiejętność dowartościowywania innych, dostrzegania ich mocnych stron
Większa świadomość procesów komunikacyjnych.
Lepsze posługiwanie się narzędziami komunikacyjnymi.
Unikanie konfliktów i nieporozumień wynikających z barier komunikacyjnych
Umiejętność przeprowadzenia rozmowy motywującej do zmiany
Obecność i aktywne uczestnictwo w zajęciach
OPRACOWAŁ: mgr Dominika Ustjan
AUTOR PROGRAMU: mgr Dominika Ustjan
Magister psychologii Uniwersytetu Warszawskiego, specjalista psychologii klinicznej (dyplom CMKP), specjalista
terapii środowiskowej (dyplom PTPP), terapeuta motywujący (dyplom PTTM), coach (ukończone studia
podyplomowe SWPS przy współpracy z Laboratorium Psychoedukacji), hipoterapeutka (certyfikat PTHip). Od 2001
roku pracuje w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej w pierwszej w Polsce Katedrze Psychologii Pozytywnej.
Prowadzi zajęcia o tematyce klinicznej. W ramach pracy naukowej zajmuje się psychologią pozytywną oraz
emocjonalnością. Od 10 lat pracuje klinicznie w Instytucie Psychiatrii i Neurologii w Warszawie na oddziałach
terapeutycznych. Na co dzień pracuje z osobami z różnymi problemami psychicznymi. Prowadzi różnorodne grupowe
zajęcia terapeutyczne (m.in. trening emocjonalny, trening relaksacyjny, psychorysunek), zajęcia psychoedukacyjne, a
także terapię indywidualną osób z doświadczeniem psychozy. Jest certyfikowanym hipoterapeutą oraz
przewodniczącą Rady Programowej Fundacji Pomocy Osobom Niepełnosprawnym „Przyjaciel” zajmującej się
dogoterapią. Jest autorką artykułów: Kochać ludzi w książce „Oddziaływania psychologiczne na rzecz integracji osób z
ograniczeniami sprawności” pod redakcją E. Trzebińskiej oraz Korzyści płynące z posiadania zwierząt domowych i
Hipoterapia w książce „Czy zwierzęta potrafią leczyć?” pod redakcją N. Bekasiewicz.
TYTUŁ KURSU:
Liczba godzin: 12
Forma zajęć:
Wykorzystanie zwierząt w
o Wykład
procesie wspierania
o Ćwiczenia
rozwoju
o Warsztat
ECTS: 4
o Inne (jakie?) ……………………………..
Życie człowieka od wieków związane jest ze zwierzętami. Intuicyjnie można przypuszczać, że rola zwierząt w życiu
człowieka musi być bardzo znacząca, skoro decydujemy się na ich posiadanie, pomimo ewidentnych trudności z tym
związanych (wydatki, ograniczenie swobody itp.). Ta fascynująca więź pomiędzy człowiekiem a zwierzęciem stała się
w ostatnich latach przedmiotem badań naukowych. Naukowcy różnych dziedzin, starają się odpowiedzieć na pytanie,
jakie korzyści niesie człowiekowi kontakt ze zwierzęciem. Badania wskazujące na znaczące korzyści jakie daje
człowiekowi ten kontakt spowodowały, że zwierzęta bezpośrednio ale i pośrednio zaczynają być w różny sposób
włączane w terapię jak i innego rodzaju aktywności mające przyczyniać się do rozwoju człowieka.
Celem kursu jest zapoznanie uczestników z możliwymi sposobami w jakie można włączyć tematykę związaną ze
zwierzętami do procesu wspomagania rozwoju dzieci. Jakie jest jej znaczenie i specyficzne korzyści z tego wynikające.
Bekasiewicz, N. (red.) (2008). Czy zwierzęta potrafią leczyć? Warszawa: Fundacja Pomocy Osobom
Niepełnosprawnym „Przyjaciel”.
Literatura uzupełniająca:
Bekasiewicz (red.) (2005). Dogoterapia. Warszawa: Fundacja Pomocy Osobom Niepełnosprawnym „Przyjaciel”.
Popławska, A. (2004). Pies przyjaciel i terapeuta. Warszawa: Fundacja Pomocy Osobom Niepełnosprawnym
„Przyjaciel”.
Heipetrz-Hengst, Ch. (1997) Jazda konna dla osób niepełnosprawnych. Warszawa: PWRiL
Bekasiewicz, N. (red.) (2005) Heca na cztery łapy.. Warszawa: Fundacja Pomocy Osobom Niepełnosprawnym
„Przyjaciel”.
Strumińska, A. (2003) Psychopedagogiczne aspekty hipoterapii dzieci i młodzieży niepełnoprawnych intelektualnie.
Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne.
Wiedza:
Wiedza na temat różnych form oddziaływania wspomagającego rozwój z użyciem zwierząt
Wiedza na temat zasad wprowadzania tematyki związanej ze zwierzętami do procesu wspomagania rozwoju dzieci i
młodzieży
Wiedza na temat pośrednich i bezpośrednich form oddziaływania wspomagającego z wykorzystaniem zwierząt.
Umiejętności:
Umiejętność stworzenia warsztatu o tematyce związanej ze zwierzętami
Umiejętność wykorzystania tematyki zwierząt, jako metafory do realizacji celów rozwojowych
Umiejętność dobrania oddziaływań adekwatnych do realizowanego celu
Umiejętność współpracy w grupie.
Umiejętność podziału zadań i ról podczas realizacji celu grupowego.
Umiejętność pracy jako lider, osoba prowadząca zajęcia warsztatowe
2. Znajomość literatury i treści omawianych w ramach zajęć
3. STWORZENIE I ZAPREZENTOWANIE PODCZAS ZAJĘĆ KRÓTKIEGO WARSZTATU DLA WYBRANEJ GRUPY OSÓB
OPARTEGO O TEMATYKĘ ZWIERZĄT, INTEGRUJĄCEGO CAŁA WIEDZĘ ZDOBYTĄ PODCZAS REALIZACJI STUDIÓW.
OPRACOWAŁ: mgr Dominika Ustjan
AUTOR PROGRAMU: mgr Iwona Jeziorska
Iwona Jeziorska - pedagog, terapeuta zajęciowy. Kierownik Ośrodka Terapii w Środowisku Instytutu Psychiatrii i
Neurologii w Warszawie. W 1999 uzyskała licencjat terapeuty zajęciowego w Medycznym Studium Zawodowym, a w
2004 roku tytuł magistra pedagogiki terapeutycznej na Akademii Pedagogiki Specjalnej w Warszawie. Od 1998
Prowadzi zajęcia z zakresu arteterapii, pracy z ciałem, choreoterapii, technik aktywizujących i relaksacyjnych, jak
również trening meta-poznawczy. Ukończyła liczne kursy z zakresu technik pracy z ciałem m.in. „Analiza i obserwacja
ruchu według Labana", „Metoda Dobrego Startu dla profesjonalistów", „Warsztaty Tańców Twórczych i Ruchu
Autentycznego". Uzyskała tytuł terapeuty integracji sensorycznej (kurs I i II stopnia - Polskie Stowarzyszenie
Terapeutów Integracji Sensorycznej w Warszawie). Ukończyła szkolenie z zakresu terapii motywującej (certyfikat
PTTM), a ostatnio kurs z nowego podejścia terapeutycznego - „Otwarty Dialog i rozwój sieci społecznych w sytuacji
kryzysu psychicznego”. Pracuje w Fundacji Pomocy Dzieciom Niepełnosprawnym „Hipoterapia" w Warszawie oraz w
Fundacji Pomocy Osobom Niepełnosprawnym „Przyjaciel" w Warszawie, a od początku swojej pracy zawodowej
ściśle współpracuje ze Stowarzyszeniem Rodzin i Przyjaciół Osób z Zaburzeniami Psychicznymi „Integracja”.
TYTUŁ KURSU:
Wykorzystanie treningu
metaloznawczego i
psychoedukacji w pracy z
dziećmi i młodzieżą
Liczba godzin: 12
ECTS: 4
Forma zajęć:
o Wykład
o Ćwiczenia
o Warsztat
o Inne (jakie?) ……………………………..
Termin meta-poznanie oznacza myślenie o tym w jaki sposób myślimy („myślenie o myśleniu”). Celem treningu
meta-poznawczego jest nauka na temat procesów poznawczych oraz nauka sposobów kształtowania się tych
procesów, przy szczególnym zwróceniu uwagi na najczęściej występujące błędy poznawcze. Rozwój funkcji metapoznawczych wpływa bezpośrednio na funkcjonowanie człowieka, tu zwłaszcza: pamięć, rozumienie emocji, procesy
decyzyjne i motywacyjne. Ważnym elementem treningu jest refleksja: na temat siebie i innych (repertuaru własnych
umiejętności, zdolności i/ lub ich braku) przyczyniająca się do rozwoju procesu wnioskowania, a perspektywicznie
rozwoju nie tylko poznawczego, ale i emocjonalno – społecznego. Obecnie trening meta-poznawczy coraz częściej
jest wykorzystywany w pracy klinicznej zarówno w formie zajęć grupowych, jak i w pracy indywidualnej. Ważne
zatem wydaje się wzmacnianie kompetencji meta-poznawczych w ramach programów profilaktycznych i
psychoedukacyjnych dla dzieci i młodzieży.
LITERATURA:
- Gawęda, Ł., Moritz, S., Kokoszka, A. (2009). Podstawy teoretyczne treningu metapoznawczego dla chorych na
schizofrenię. Psychiatria Polska, 6, 671-682.
- Moritz S., Woodward T. S., Gawęda, Ł. (2013). Trening metapoznawczy. Fundacja Concordia
Wiedza:
- znajomość podstawowej wiedzy teoretycznej z zakresu funkcji meta-poznawczych (a zwłaszcza najczęściej
występujących błędów poznawczych)
- znajomość podstawowych zasad prowadzenia treningu w pracy z dziećmi i młodzieżą
- znajomość poszczególnych modułów treningowych
Umiejętności:
- wykorzystania modułów treningowych w programach psychoedukacyjnych i profilaktycznych
- wykorzystania wiedzy teoretycznej w pracy grupowej i indywidualnej
- uczestnik kursu potrafi zaplanować zajęcia profilaktyczne i psychodeukacyjne z wykorzystaniem teorii, zasad
treningu meta-poznawczego
- potrafi przy tym dobrać odpowiednie techniki i metody pracy, uwzględniając potrzeby i możliwości zarówno
jednostki, jak i całej grupy.
2. Znajomość literatury oraz zagadnień poruszanych w trakcie zajęć
3. Prezentacja autorskiego scenariusza zajęć
OPRACOWAŁ: mgr Iwona Jeziorska
AUTOR PROGRAMU: mgr Edmund Dryło
Uzyskał tytuł magistra w 2001 roku na Uniwersytecie Zielonogórskim na kierunku Pedagogika Animacji SpołecznoKulturalnej (specjalność artystyczna, teatr). W 2003 roku ukończył studia podyplomowe na Uniwersytecie
Wrocławskim na kierunku Psychologia z Terapią przez Sztukę. Jest współzałożycielem i członkiem Polskiego
Stowarzyszenia Choreoterapeutów. Arteterapią zajmuje się od ponad 15 lat, przez 7 lat współpracował
ze Stowarzyszeniem im. Św. Celestyna w Mikoszowie, Centrum Rehabilitacji i Neuropsychiatrii gdzie
odpowiedzialny był za prowadzenie zajęć terapeutycznych indywidualnych i grupowych. Realizował programy
autorskie z zakresu arteterapii, w tym autorski projekt "Teatr Ruchu”. Od ponad 9 lat jest związany z Niepubliczną
Szkołą Podstawową "Nasza Szkoła" w Warszawie, która jako jedyna w Polsce posiada w ramowym programie
nauczania zajęcia Dramy (zajęcia obowiązkowe dla kl. I - III ) . Ponadto od 9 lat jest pracownikiem
etatowym Instytutu Psychiatrii i Neurologii w Warszawie gdzie prowadzi indywidualne i grupowe zajęcia
terapeutyczne a także jest twórcą i koordynatorem Klubu Artystycznego "Warsztat" dla pacjentów IPiN.
TYTUŁ KURSU:
Wykorzystanie metody
dramy w pracy z dziećmi i
młodzieżą
Liczba godzin: 12
ECTS: 4
Forma zajęć:
o Wykład
o Ćwiczenia
o Warsztat
o Inne (jakie?) ……………………………..
Metoda dramy wykorzystuje podstawową umiejętność, jaką posiada każdy człowiek – umiejętność wchodzenia w
rolę. Tego typu aktywność jest w naturalny, rozwojowy sposób szczególnie bliska dzieciom, a także młodzieży.
Doświadczenia wyniesione z odgrywania ról mogą mieć pozytywny wpływ na szereg kompetencji psychicznych. Uczą
zachowań społecznych, zasad współżycia i pracy w grupie. Rozwijają funkcje poznawcze. Dają możliwość
doświadczenia ciała i poznania własnej sprawności ruchowej. Kształtują wrażliwość estetyczną, wyobraźnię twórczą,
zdolność wyrażania doznań psychicznych (często nieświadomych) i ich rozumienia.
Celem kursu jest zapoznanie uczestników z wiedzą na temat pro zdrowotnego i rozwijającego potencjału dramy.
Literatura obwiązkowa:
Konieczna, J. (2004). Arteterapia w teorii i praktyce. Kraków: Oficyna Wydawnicza IMPULS
Pankowska, K. (1997). Edukacja przez Dramę. Warszawa: WSiP
Landy, R., J. (1994). Drama Therapy. Concepts, Theories and Practics. Illinois: Charles C.Thomas.
Jones, P. (1999). Drama as Therapy. Theatre as living. New York: Routledge.
Wiedza:
-Znajomość technik dramowych wykorzystywanych w pracy z dziećmi i młodzieżą
-Znajomość definicji dramy jako metody nowoczesnej edukacji
Umiejętności:
-Umiejętność prowadzenia zajęć z wykorzystaniem metod dramy
-Umiejętność zaplanowania kolejnych działań związanych z technikami dramowymi
-Umiejętność wejścia w role oraz używanie technik dramowych jako środka wyrazu artystycznego
- Świadomość w zakresie roli nauczyciela
- Umiejętność rozwijania u dzieci i młodzieży zainteresowań twórczych
- Umiejętność komunikacji i pracy w grupie
- Umiejętność posługiwania się metodami dramy w pracy z grupą w celu analizowania procesów
społecznych.
2. Aktywny udział w zajęciach
OPRACOWAŁ: mgr Edmund Dryło
AUTOR PROGRAMU: mgr Iwona Jeziorska
Iwona Jeziorska - pedagog, terapeuta zajęciowy. Kierownik Ośrodka Terapii w Środowisku Instytutu Psychiatrii i
Neurologii w Warszawie. W 1999 uzyskała licencjat terapeuty zajęciowego w Medycznym Studium Zawodowym, a w
2004 roku tytuł magistra pedagogiki terapeutycznej na Akademii Pedagogiki Specjalnej w Warszawie. Od 1998
Prowadzi zajęcia z zakresu arteterapii, pracy z ciałem, choreoterapii, technik aktywizujących i relaksacyjnych, jak
również trening meta-poznawczy. Ukończyła liczne kursy z zakresu technik pracy z ciałem m.in. „Analiza i obserwacja
ruchu według Labana", „Metoda Dobrego Startu dla profesjonalistów", „Warsztaty Tańców Twórczych i Ruchu
Autentycznego". Uzyskała tytuł terapeuty integracji sensorycznej (kurs I i II stopnia - Polskie Stowarzyszenie
Terapeutów Integracji Sensorycznej w Warszawie). Ukończyła szkolenie z zakresu terapii motywującej (certyfikat
PTTM), a ostatnio kurs z nowego podejścia terapeutycznego - „Otwarty Dialog i rozwój sieci społecznych w sytuacji
kryzysu psychicznego”. Pracuje w Fundacji Pomocy Dzieciom Niepełnosprawnym „Hipoterapia" w Warszawie oraz w
Fundacji Pomocy Osobom Niepełnosprawnym „Przyjaciel" w Warszawie, a od początku swojej pracy zawodowej
ściśle współpracuje ze Stowarzyszeniem Rodzin i Przyjaciół Osób z Zaburzeniami Psychicznymi „Integracja”.
TYTUŁ KURSU:
Wielozmysłowe
poznawanie świata –
wykorzystanie elementów
integracji sensorycznej
Liczba godzin: 12
ECTS: 4
Forma zajęć:
o Wykład
o Ćwiczenia
o Warsztat
o Inne (jakie?) ……………………………..
Poznanie świata i siebie to proces skomplikowany, składający się z wielu etapów. Na każdym z nich, niezbędnym
warunkiem rozwoju dziecka, jest dostarczenie odpowiednich informacji zmysłowych, a zatem odpowiedniej
stymulacji z 3 bazowych systemów sensorycznych: proprioceptywnego, przedsionkowego, dotykowego, które
determinują rozwój innych systemów (m. in. wzrokowego, słuchowego).
Celem kursu jest zapoznanie uczestników z możliwościami, korzyściami stymulacji w zakresie bazowych systemów
determinujących rozwój psychoruchowy dziecka, jak również prezentacja konsekwencji braku odpowiedniej
stymulacji i braku zaspokojenia potrzeb sensorycznych. Z tego powodu szczególny nacisk zostanie położony na
analizę potrzeb sensorycznych wybranych grup dzieci. Zrozumienie zachowania dziecka, jego potrzeb i możliwości w
odniesieniu do teorii integracji sensorycznej przyczyni się do rozwoju umiejętności podejmowania działań o
charakterze wspierającym i terapeutycznym.
LITERATURA :
Literatura podstawowa:
Przyrowski Z. (2012). Integracja sensoryczna. Wprowadzenie do teorii, diagnozy i terapii. Warszawa: Empis
Maas V. F. (1998). Uczenie się przez zmysły. Warszawa: WsiP.
Maas V. F. (2007). Integracja sensoryczna a neuronauka – od narodzin do starości. Warszawa: Fundacja Innowacja i
Wyższa Szkoła Społeczno – Ekonomiczna.
Odowska-Szlachcic B. (2011). Terapia integracji sensorycznej. Zeszyt 1 i 2. Gdańsk: Wydawnictwo Harmonia
Integracja Sensoryczna – Biuletyn PSTIS – wybrane artykuły
Kranowitz C. S. (2012). Nie – zgrane dziecko. Zaburzenia przetwarzania sensorycznego – diagnoza i postępowanie.
Gdańsk: Wydawnictwo Harmonia
Kranowitz C. S. (2012). Nie – zgrane dziecko w świecie gier i zabaw. Zajęcia dla dzieci z zaburzeniami przetwarzania
sensorycznego. Gdańsk: Wydawnictwo Harmonia
Wiedza:
- znajomość podstawowej wiedzy teoretycznej z zakresu integracji sensorycznej
- znajomość podstawowych zasad prowadzenia zajęć wspierających z wykorzystaniem podstaw integracji
sensorycznej dla dzieci i młodzieży
Umiejętności:
- analizy zachowań dziecka, potrzeb sensorycznych i możliwości w odniesieniu do teorii integracji sensorycznej
- wykorzystania wiedzy teoretycznej w pracy indywidualnej i grupowej
- wspierania rozwoju dziecka poprzez odpowiednią stymulację bazowych systemów sensorycznych
- uczestnik kursu potrafi zaplanować zajęcia wspierające z wykorzystaniem teorii integracji sensorycznej
2. Znajomość literatury podstawowej
3. Prezentacja autorskiego scenariusza zajęć – podstawa zaliczenia kursu.
OPRACOWAŁ: mgr Iwona Jeziorska
AUTOR PROGRAMU:
mgr Iwona Jeziorska
Pedagog, terapeuta zajęciowy. Kierownik Ośrodka Terapii w Środowisku Instytutu Psychiatrii i Neurologii w
Warszawie. W 1999 uzyskała licencjat terapeuty zajęciowego w Medycznym Studium Zawodowym, a w 2004 roku
tytuł magistra pedagogiki terapeutycznej na Akademii Pedagogiki Specjalnej w Warszawie. Od 1998 Prowadzi zajęcia
z zakresu arteterapii, pracy z ciałem, choreoterapii, technik aktywizujących i relaksacyjnych. Ukończyła liczne kursy z
zakresu technik pracy z ciałem m.in. „Analiza i obserwacja ruchu według Labana”, „Metoda Dobrego Startu dla
profesjonalistów”, „Warsztaty Tańców Twórczych Ruchu Autentycznego”. Uzyskała tytuł terapeuty integracji
sensorycznej (kurs I i II stopnia - Polskie Stowarzyszenie Terapeutów Integracji Sensorycznej w Warszawie).
Ukończyła szkolenie z zakresu terapii motywującej (certyfikat PTTM). Pracuje w Fundacji Pomocy Dzieciom
Niepełnosprawnym „Hipoterapia” w Warszawie oraz w Fundacji Pomocy Osobom Niepełnosprawnym „Przyjaciel” w
Warszawie.
mgr Edmund Dryło
Uzyskał tytuł magistra w 2001 roku na Uniwersytecie Zielonogórskim na kierunku Pedagogika Animacji SpołecznoKulturalnej (specjalność artystyczna, teatr). W 2003 roku ukończył studia podyplomowe na Uniwersytecie
Wrocławskim na kierunku Psychologia z Terapią przez Sztukę. Jest współzałożycielem i członkiem Polskiego
Stowarzyszenia Choreoterapeutów. Arteterapią zajmuje się od ponad 15 lat, przez 7 lat współpracował
ze Stowarzyszeniem im. Św. Celestyna w Mikoszowie, Centrum Rehabilitacji i Neuropsychiatrii gdzie
odpowiedzialny był za prowadzenie zajęć terapeutycznych indywidualnych i grupowych. Realizował programy
autorskie z zakresu arteterapii, w tym autorski projekt "Teatr Ruchu”. Od ponad 9 lat jest związany z Niepubliczną
Szkołą Podstawową "Nasza Szkoła" w Warszawie, która jako jedyna w Polsce posiada w ramowym programie
nauczania zajęcia Dramy (zajęcia obowiązkowe dla kl. I - III ) . Ponadto od 9 lat jest pracownikiem
etatowym Instytutu Psychiatrii i Neurologii w Warszawie gdzie prowadzi indywidualne i grupowe zajęcia
terapeutyczne a także jest twórcą i koordynatorem Klubu Artystycznego "Warsztat" dla pacjentów IPiN.
TYTUŁ KURSU:
Praca z ciałem
Liczba godzin: 12
ECTS: 4
Forma zajęć:
o Wykład
o Ćwiczenia
o Warsztat
o Inne (jakie?) ……………………………..
Kurs ma na celu zaprezentowanie podstawowych zagadnień teoretycznych i praktycznych choreoterapii i ruchu
autentycznego, wykorzystywanych w procesie wspomagania rozwoju dzieci i młodzieży. Zaprezentowane metody
służą rozwijaniu świadomości własnego ciała, która jest ważnym elementem w procesie kształtowania tożsamości.
Kurs jest podzielony na 2 części: metody aktywizujące i metody relaksacyjne. Część dotycząca aktywizacji ma celu
zaprezentowanie technik, które służą pobudzeniu do aktywności, wyzwoleniu energii, zwiększeniu motywacji do
działania i rozwoju własnych możliwości. Część dotycząca metod relaksacyjnych ma na celu zaprezentowanie technik
pozwalających na likwidację napięcia fizycznego i emocjonalnego.
Udział w warsztatach pozwoli poznać bliżej te formy wspomagania rozwoju bez względu na własne, dotychczasowe
doświadczenia ruchowe i taneczne uczestników kursu.
Konieczna, J. (2004). Arteterapia w teorii i praktyce. Kraków: Oficyna Wydawnicza IMPULS
Siek S. (1990). Treningi relaksacyjne. Warszawa: ATK
Kulmatycki L. (1995). Ćwiczenia relaksacyjne. Praktyczne techniki antystresowe dla dzieci i młodzieży. Warszawa:
Agencja Promo-Lider
Wiedza:
- Rozumie i potrafi określić cele i zasady związane z komunikacją niewerbalną
- Zna techniki i form wyrażania uczuć w celu fizycznej i psychicznej integracji człowieka
- Zapoznał się z alternatywnymi metodami wpływającymi na komunikację interpersonalną.
Umiejętności:
-Potrafi poprowadzić zajęcia grupowe oparte na dynamice interakcji między członkami grupy
-Potrafi prawidłowo dobrać odpowiednie techniki i formy pracy z ciałem w zależności od wieku i potrzeb grupy
- Potrafi określić zakres własnych możliwości w komunikacji interpersonalnej
- Na podstawie posiadanej wiedzy i umiejętności praktycznie realizuje zdobytą wiedzę,
- Dobiera odpowiednie techniki i metody w zależności od możliwości grupy, potrafi podjąć komunikację
interpersonalną.
2. Aktywność podczas zajęć
Na zakończenie zajęć przewidziane jest kolokwium z zakresu wiedzy omawianej na zajęciach, które będzie
podstawą do wystawienia oceny końcowej z kursu.
OPRACOWAŁ: mgr Iwona Jeziorska, mgr Edmund Dryło
AUTOR PROGRAMU: dr Anna Gabińska
Doktor psychologii. Ukończyła specjalizację społeczna psychologia kliniczna na Wydziale Psychologii w Szkole Wyższej
Psychologii Społecznej. Od 2005 roku pracuje w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej w Katedrze Psychologii
Pozytywnej. Prowadzi zajęcia o tematyce klinicznej zarówno dla studentów polsko jak i anglojęzycznych. Jej
zainteresowania naukowe skupiają się wokół problematyki zaburzeń osobowości oraz teorii dialogowego Ja. Jest
członkiem International Society for Dialogical Science. Ukończyła dwuletnie szkolenie z zakresu pomocy
psychologicznej w Ośrodku Treningowym „Drewnica” Towarzystwa Psychoprofilaktycznego. Posiada kilkuletnie
doświadczenie w prowadzeniu zajęć psychoedukacyjnych, pracy środowiskowej oraz terapii indywidualnej i
grupowej osób z zaburzeniami osobowości i zaburzeniami psychotycznymi. Odbyła dwuletni staż w Środowiskowym
Domu Samopomocy dla osób przewlekle psychicznie chorych Powiślańskiej Fundacji Społecznej oraz pracowała w
oddziale dziennym w szpitalu psychiatrycznym w Tworkach. Współpracowała również z ośrodkiem terapeutycznym
INZPiRO, współprowadząc roczną grupę terapeutyczną dla osób dorosłych. Prowadziła różnorodne warsztaty
rozwoju osobistego, w tym metodami dialogowymi. Dialogowe techniki pracy prezentowała na kilku konferencjach
krajowych i zagranicznych, między innymi w Moskwie, Cambridge i USA. Jest autorką kilkunastu artykułów
dotyczących problematyki zaburzeń osobowości oraz dialogowych teorii osobowości.
TYTUŁ KURSU:
Liczba godzin: 12
Forma zajęć:
Dialogowe metody pracy
o Wykład
o Ćwiczenia
o Warsztat
ECTS: 4
o Inne (jakie?) ……………………………..
Opis problematyki zajęć: Podejście dialogowe stanowi stosunkowo nowy nurt w psychologii osobowości oraz
psychoterapii i rozwoju osobistym. Charakterystyczne dla niego jest odejście od tradycyjnego rozumienia osobowości
jako niezmiennej i monolitycznej struktury psychicznej. Zamiast tego, zgodnie z teorią dialogowego Ja osobowość
rozpatrywana jest jako struktura dyskursywna i rozproszona, składająca się z wielu równorzędnych i odrębnych
części – tzw. pozycji Ja – które w oparciu o relacje dialogowe współistnieją ze sobą. Przyjmuje się, że pozycje Ja
tworzą się w procesie socjalizacji, w trakcie uwewnętrzniania kolejnych relacji społecznych, w których uczestniczymy.
Raz zinternalizowane pozostają w dyspozycji jako dostępne nam sposoby doświadczania, myślenia i zachowania.
Każdy człowiek posiada specyficzny dla niego repertuar takich pozycji Ja, który określa jego osobowość i wyznacza
możliwe sposoby reagowania. Dialogowe metody pracy skupione są więc przede wszystkim na rozpoznawaniu
wewnętrznych pozycji Ja człowieka oraz tego, w jakiej relacji pozostają one względem siebie.
Cel zajęć: Celem warsztatu jest zapoznanie uczestników z rozumieniem zachowań i problemów ludzi z perspektywy
dialogowego Ja oraz dialogowymi metodami pracy stosowanymi w psychoterapii i we wspieraniu rozwoju
osobistego, które mogą być wykorzystywane do wspomagania procesu rozwoju dzieci i młodzieży. W trakcie zajęć
omówione zostaną podstawowe pojęcia i założenia dialogowych teorii osobowości i idei wewnętrznej wielości oraz
zaprezentowane zostaną wybrane techniki pracy dialogowej skoncentrowane przede wszystkim na rozpoznawaniu
wewnętrznych pozycji Ja, poszerzaniu ich repertuaru oraz promowaniu dialogu między nimi. Przedstawione zostaną
również możliwości wykorzystania podejścia dialogowego do pracy z dziećmi i młodzieżą.
Forma zajęć: Zajęcia będą mieć charakter warsztatowy i będą prowadzone metodami aktywnymi, odwołującymi się
w znacznym stopniu do własnych doświadczeń uczestników. Równolegle z wiedzą teoretyczną proponowane będą
ćwiczenia warsztatowe, stanowiące okazję zarówno do wypróbowania nowych dialogowych technik pracy, jak i do
rozpoznania własnych pozycji Ja oraz osobistego doświadczenia i ćwiczenia wewnętrznego dialogu. Umiejętność
rozumienia ludzkich zachowań z perspektywy dialogowej ćwiczona będzie również w oparciu o dostarczone przez
prowadzącą studia przypadków. Przebieg wszystkich proponowanych ćwiczeń i zadań będzie omawiany na forum
grupy.
Szczegółowy program zajęć:
BLOK 1. CZŁOWIEK W UJĘCIU DIALOGOWYM
1. Omówienie podstawowych założeń teorii dialogowego Ja i idei wewnętrznej wielości – osobowość jako zbiór
pozycji Ja, pozycjonowanie jako zjawisko konwersacyjne i proces wewnętrzny, idea dialogu wewnętrznego.
2. Ćwiczenie dialogowego rozumienie zachowań i problemów natury psychologicznej w oparciu o studia przypadków.
BLOK 2. DIALOGOWE METODY PRACY
1. Omówienie zasad pracy psychologicznej z pozycjami Ja wg H. Hermansa.
2. Prezentacja i ćwiczenie wybranych technik pracy dialogowej:
- metody rozpoznawania osobistego repertuaru pozycji Ja: nabywanie świadomości wewnętrznej
wieloaspektowości, odkrywanie własnych pozycji Ja.
- metody pracy ze szczególnymi pozycjami: pobudzanie ekspresji wybranych pozycji i ich eksploracja, uciszanie
dominujących pozycji, ugłaśnianie pozycji bez głosu,
- metody promowania dialogu między pozycjami: nauka dialogu wewnętrznego, rozwiązywanie dylematów i
konfliktów za pomocą dialogu między pozycjami.
BLOK 3. DZIECI I MLODZIEŻ Z PERSPEKTYWY DIALOGOWEJ
1. Omówienie możliwości wykorzystania podejścia dialogowego do wspomagania rozwoju dzieci i młodzieży.
2.Ćwiczenie planowania oddziaływań opartych o dialogowe rozumienie zachowań i metody pracy w kontekście pracy
z dziećmi i młodzieżą.
1) Gabińska, A., Zalewski, B. i Stemplewska-Żakowicz, K. (2007). A wszystko to ty. Charaktery, 8, 127, 56-58. /Proszę
zacząć od tego tekstu – jest najłatwiejszy w odbiorze/
2) Oleś, P. K. i Drat-Ruszczak, K. (2008). Teoria dialogowego Ja. W: J. Strelau i D. Doliński (red.), Psychologia.
Podręcznik akademicki, tom I (s. 727-729). Gdańsk: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne.
3) Stemplewska-Żakowicz, K. (2002). Dialogowe „ja”. Koncepcje psychologii dyskursywnej. W: J. Trzebiński (red.),
Narracja jako sposób rozumienia świata (s. 99-112). Gdańsk: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne.
4) Gabińska, A., Zalewski, B., Szymczyk, B., Suszek, H. i Jedrasik-Styła M. (2012). Mechanizmy zdrowia i zaburzeń
psychicznych w teorii Dialogowego Ja. Roczniki Psychologiczne, 4, 117-136
1) Rowan, J. i Cooper, M. (2008). Jekyll i Hyde. Wielorakie Ja we współczesnym świecie. Gdańsk: Gdańskie
Wydawnictwo Psychologiczne.
2) Gabińska, A. i Niedźwiedzki, K. (2007). Być otwartym na innych. W: E. Trzebińska (red.), Oddziaływania
psychologiczne na rzecz integracji osób z ograniczeniami sprawności (s.63-77). Warszawa: Wydawnictwo SWPS
Academica.
3) Stemplewska-Żakowicz, K., Walecka, J. i Gabińska, A. (2005). Tyle różnych ja, ile relacji interpersonalnych. Studia
Psychologiczne, 43, 3, 65-78.
4) Przegląd Psychologiczny, 52, 1 (2009). Cale wydanie jest poświęcone tematyce dialogowego ja, dlatego nie
polecam żadnego konkretnego tekstu. Oprócz szczegółowych opisów wielu badań empirycznych, jest tu kopalnia
inspiracji dla osób chcących włączać myślenie dialogowe do swojej praktyki zawodowej
5) Oleś, P. i Puchalska-Wasyl, M. (2011). Dialog z samym sobą. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
Wiedza:
-posiada wiedzę na temat teorii dialogowego Ja – zna jej podstawowe koncepcje, pojęcia oraz terminologię - oraz
rozumie ideę wewnętrznej wielości i różnice między ujmowaniem osobowości i procesów psychicznych w
kategoriach dialogowych a podejściem tradycyjnym.
- posiada wiedzę na temat dialogowych metod pracy stosowanych w psychoterapii i we wspieraniu rozwoju – zna
ich założenia i cele, a także obszary potencjalnego wykorzystania.
- zna podstawowe techniki pracy dialogowej skoncentrowane na rozpoznawaniu wewnętrznych pozycji Ja,
poszerzaniu ich repertuaru oraz promowaniu dialogu między nimi.
Umiejętności:
- potrafi analizować, interpretować oraz opisać zachowania i problemy ludzi z perspektywy teorii dialogowego ja,
szczególnie w odniesieniu do dzieci i młodzieży.
- potrafi zaprojektować oddziaływania oparte o dialogowe metody pracy, ukierunkowane na wspieranie rozwoju
dzieci i młodzieży.
- potrafi wykorzystać zdobytą wiedzę na temat teorii dialogowego ja we własnej praktyce zawodowej.
- zajmuje postawę otwartości i zrozumienia wobec siebie i innych, kierując się ideą wewnętrznej i zewnętrznej
różnorodności ludzi.
- jest świadomy istnienia procesów pozycjonowania zachodzących w relacjach interpersonalnych, tego jaką formę
pozycjonowania najczęściej sam przyjmuje oraz czuje się odpowiedzialny za sposób w jaki pozycjonuję swoich
podopiecznych.
- identyfikuje zagrożenia i dylematy etyczne związane ze wspomaganiem rozwoju dzieci i młodzieży metodami
dialogowymi.
1. Obecność na zajęciach.
2. Znajomość literatury obowiązkowej.
3. Oddanie w terminie i zaliczenie praktycznej pracy pisemnej. Praca będzie polegać na analizie zachowań
wybranego przypadku osoby (dziecka lub nastolatka) w podejściu dialogowym oraz zaproponowaniu wobec niej kilku
(2-3) możliwych do zastosowania oddziaływań opartych o dialogowe metody pracy wraz z uzasadnieniem ich
wyboru. Pracę będzie można wykonać albo w oparciu o przypadek z własnej praktyki zawodowej lub przy użyciu
przypadku dostarczonego przez prowadzącą. Termin i sposób złożenia pracy zostanie ustalony podczas zajęć.
OPRACOWAŁ: dr Anna Gabińska
AUTOR PROGRAMU: mgr Aleksandra Wilkin-Day
absolwentka Wydziału Psychologii Uniwersytetu Warszawskiego ze specjalizacją psychologia kliniczna dziecka i
psychoterapia. Ukończyła m.in. 4-letnie szkolenie z zakresu psychoterapii poznawczo-behawioralnej dzieci, młodzieży
i dorosłych organizowane we współpracy z Oxford Cognitive Therapy Centre, 2-letnie studium terapii
motywującej/dialogu motywującego oraz dwustopniowe szkolenie z zakresu metody EMDR (Eye Movement
Desensitization and Reprocessing). Jest certyfikowanym terapeutą motywującym i członkiem międzynarodowej sieci
trenerów dialogu motywującego MINT (Motivational Interviewing Network of Trainers). Doświadczenie zawodowe
zdobywała m.in. podczas staży w Akademickim Ośrodku Psychoterapii oraz Ośrodku Psychoterapii Dzieci i Młodzieży
przy Wydziale Psychologii UW, w Ośrodku Socjoterapeutycznym „Wspólny Dom” w Wildze oraz w Mazowieckim
Centrum Neuropsychiatrii i Rehabilitacji Dzieci i Młodzieży (I Oddział Psychiatrii Dzieci i Młodzieży szpitala w
Józefowie), a także pracując jako psycholog w szkole i przedszkolu. Prowadzi terapię indywidualną dzieci, młodzieży i
dorosłych oraz konsultacje i warsztaty dla rodziców. Od wielu lat angażuje się w działalność społeczną w ramach
Stowarzyszenia „Wspólne Podwórko”, najpierw jako wieloletnia członkini zarządu, a obecnie jako terapeutka i
koordynatorka projektu.
TYTUŁ KURSU:
Liczba godzin: 12
Forma zajęć:
Wykorzystanie różnych
o Wykład
form literackich w procesie
o Ćwiczenia
wpierania rozwoju dzieci i
o Warsztat
ECTS: 4
młodzieży
o Inne (jakie?) ……………………………..
Zadaniem kursu jest przygotowanie słuchaczy do indywidualnej i grupowej pracy zarówno z dziećmi i młodzieżą, jak i
ich rodzicami z wykorzystaniem rozmaitych form literackich. Metoda ta może być użyteczna zarówno przy pracy z
dziecięcymi lękami, jak i w technikach relaksacyjnych, treningach rozwijających twórczość, działaniach mających na
celu rozwój emocjonalny i społeczny, jak i wzmacnianie w dzieciach wrażliwości na różnice społeczne i kulturowe.
Program zajęć:
Po co nam książki? Omówienie najważniejszych funkcji literatury.
Literatura a rozwój dzieci i młodzieży– wpływ literatury na różne sfery rozwoju.
Definicja i rodzaje biblioterapii.
Obszary zastosowania różnych form literackich w pracy z dziećmi i młodzieżą: stymulowanie rozwoju,
psychoedukacja, profilaktyka, terapia.
Bajki terapeutyczne jako skuteczna forma pracy z dziecięcymi lękami.
Przykłady pracy z metaforą.
Rola rodzica i przykłady pracy z rodzicami z wykorzystaniem literatury.
Szczegółowy zakres tematyczny zajęć będzie ustalany z uczestnikami, tak aby uwzględniał ich oczekiwania i
doświadczenia zawodowe.
Borecka, I. Bibliotekoterapia. Teoria i praktyka. Poradnik. Warszawa, 2001.
Brett, D. Bajki, które leczą - cz. 1 i 2. Gdańsk: GWP, 2002 (wznowienie: 2012).
Jaszczyk, A, Kochaniak, B . Czarodziejski Pyłek – czyli metafora i bajka we wspomaganiu rozwoju małego dziecka.
Kraków, 2006
Molicka, M. Biblioterapia i bajkoterapia. Rola literatury w procesie zmiany rozumienia świata społecznego i siebie.
Poznań, 2011
Molicka, M . Bajki terapeutyczne dla dzieci, cz. 1 i 2, Poznań, 2002.
Molicka, M. Bajkoterapia. O lękach dzieci i nowej metodzie terapii. Poznań, 2002.
Wiedza:
- Znajomość podstaw teoretycznych biblioterapii i bajkoterapii.
- Perspektywa rozwojowa, grupowa i indywidualna w doborze literatury do zajęć.
- Przegląd dostępnej literatury i źródeł internetowych przydatnych do przygotowania zajęć z zastosowaniem
literatury („kuferek biblioterapeuty”).
Umiejętności:
- Umiejętność doboru odpowiedniej literatury do pracy z dziećmi i młodzieżą.
- Umiejętność zaprojektowania i przeprowadzenia warsztatów dla dzieci, młodzieży lub rodziców z wykorzystaniem
różnych form literackich.
- Współpraca w grupie
- Rozumienie specyfiki rozwojowej i indywidualnych potrzeb odbiorców, pozwalające na zaprojektowanie zajęć
„szytych na miarę”.
1. Obecność i aktywne uczestnictwo w zajęciach.
2.Przygotowanie w zespole dwuosobowym warsztatu dla dzieci, młodzieży lub rodziców z wykorzystaniem metod
prezentowanych na zajęciach.
OPRACOWAŁ: mgr Aleksandra Wilkin-Day
AUTOR PROGRAMU: dr Aneta Dowgiert
doktor psychologii, zastępca Dyrektora Instytutu Psychologii Klinicznej w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej. Jest
członkiem pierwszej w Polsce Katedry Psychologii Pozytywnej. Jej zainteresowania badawcze skupiają się wokół
procesów afektywnych, regulacji emocji oraz ich związków z dobrostanem psychicznym. Interesuje się także
możliwościami wykorzystania wiedzy z zakresu psychologii pozytywnej w oddziaływaniach pomocowych i
rozwojowych. Prowadzi warsztaty, seminaria i ćwiczenia o tematyce klinicznej min. Pozytywna Psychoterapia,
Kliniczne Rozumienie Zachowań i Podstawy Teoretyczne Praktyki Klinicznej. Jest wykładowcą na pierwszych w Polsce
studiach podyplomowych dotyczących Psychologii Pozytywnej. Odbyła dwuletni staż w Stowarzyszeniu OPTA, w
ramach którego poznała terapeutyczne i rozwojowe metody pracy z dziećmi i młodzieżą. Jest współautorką min.
artykułu Rozumieć życie w książce „Oddziaływania psychologiczne na rzecz integracji osób z ograniczeniami
sprawności” pod redakcją E. Trzebińskiej oraz rozdziału Naprawianie emocji w zaburzeniach osobowości. Kliniczne
implikacje badań w książce „Szaleństwo bez utraty rozumu” pod redakcją E. Trzebińskiej.
TYTUŁ KURSU:
Liczba godzin: 12
Forma zajęć:
Pozytywne metody pracy z
o Wykład
młodzieżą
o Ćwiczenia
o Warsztat
ECTS: 4
o Inne (jakie?) ……………………………..
Celem zajęć jest zapoznanie uczestników z założeniami psychologii pozytywnej i wynikającymi z nich technikami
wspomagającymi rozwój młodzieży. Podczas zajęć studenci poznają sposoby oddziaływań nastawione specyficznie na
zwiększenie dobrostanu oraz rozwijanie cech i kompetencji psychicznych pożądanych z punktu widzenia
stymulowania rozwoju oraz ze względu umiejętności funkcjonowania w grupie rówieśniczej, ogólną skuteczność
adaptacji i radzenia sobie z rozwiązywaniem problemów.
Trzebińska, E. (2008). Psychologia pozytywna. Warszawa: Wydawnictwa Akademickie i Profesjonalne.
Pennebaker, J. W. (2001). Otwórz się. Uzdrawiająca siła wyrażania emocji. Poznań: Media Rodzina. Rozdział 3 i 13
(str. 44 – 64 i 245 – 260)
Reznitskaya, A. i Sternberg, R. (2007). Jak nauczać podopiecznych mądrego myślenia: program „Edukacja dla
mądrości”. W: P.A. Linley i S. Joseph (red.), Psychologia pozytywna w praktyce. Warszawa: Wydawnictwo
Naukowe PWN
Kunzmann, U. (2007). Różne podejścia do dobrego życia: emocjonalno-motywacyjny wymiar mądrości. W: P.A. Linley
i S. Joseph (red.), Psychologia pozytywna w praktyce. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN
Larson, R., Jarrett, R. Hansen, D., Pearce, N., Sullivan, P., Walker, K., Watkins, N. i Wood, D. (2007). Zorganizowane
działania młodzieży jako kontekst pozytywnago rozwoju. W: P.A. Linley i S. Joseph (red.), Psychologia pozytywna
w praktyce. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN
Dowgiert, A. i Kuncewicz, D. (2007). Rozumieć życie. W: E. Trzebińska (red.), Oddziaływania psychologiczne na rzecz
integracji osób z ograniczeniami sprawności. Warszawa: Wydawnictwo SWPS Academica. (str. 33 – 45)
Gruszecka, E., Trzebiński, J. (2006). Nadzieja podstawowa i typ więzi międzyludzkiej a doświadczanie wdzięczności.
Studia Psychologiczne, 44, 4, str. 17 - 29
Wiedza:
Student posiada wiedzę na temat założeń oddziaływań pozytywnych
Student zna wybrane metody oddziaływań pozytywnych
Umiejętności:
Student potrafi zastosować wybrane oddziaływania pozytywne
Student potrafi określić potrzeby dotyczące oddziaływań pozytywnych w danej grupie
Student potrafi dokonać doboru odpowiednich metod pracy zgodnie z założeniami psychologii pozytywnej
Student potrafi zastosować wiedzę z psychologii pozytywnej do tworzenia oddziaływań dopasowanych do potrzeb
danej grupy
Student współpracuje w grupie
1. Obecność i aktywne uczestnictwo w zajęciach
3. Przygotowanie w trzyosobowych grupach planu oddziaływań skierowanych do młodzieży
OPRACOWAŁ: dr Aneta Dowgiert
AUTOR PROGRAMU: dr Agata Wytykowska
doktor psychologii (2004), koordynator kierunku Psychologia w Indywidualnej Organizacji Toku Studiów w Szkole
Wyższej Psychologii Społecznej w Warszawie. Uzyskała certyfikat trenera na studiach podyplomowych Trenerów
Grupowych w Laboratorium Psychoedukacji, obecnie jest w trakcie szkolenia w zakresie Psychoterapii PoznawczoBehawioralnej. Współpracuje jako psychoterapeuta z ośrodkiem psychoterapii i rozwoju Ogrody Zmian. Naukowo
zajmuje się wpływem emocji i właściwości indywidualnych na efektywność działania i funkcjonowanie człowieka.
Współpracuje z firmą KLK gdzie prowadzi szkolenia dla biznesu z zakresu miękkich umiejętności (komunikacji,
współpracy, strategii osiągania celów i innych). W latach ubiegłych prowadziła warsztaty wspierające rozwój z
zakresu komunikacji, osiągania celów, współpracy w zespole, samooceny. Jest członkiem Europejskiego Towarzystwa
Psychologii Osobowości (EAPP), Europejskiego Towarzystwa Psychoterapii Poznawczo-Behawioralnej -EABCT), oraz
członkiem Rady Programowej Polskiego Towarzystwa Psychologii Pozytywnej (PTPP).
TYTUŁ KURSU:
Specyfika warsztatu jako
formy pracy z grupą
Liczba godzin: 12
ECTS: 4
Forma zajęć:
o Wykład
o Ćwiczenia
o Warsztat
o Inne (jakie?) ……………………………..
Zajęcia będą miały charakter warsztatowo seminaryjny. W ich trakcie uczestnicy zapoznają się z podstawowymi
zagadnieniami i metodyką konstruowania warsztatu jako metody pracy z grupą. Warsztat jako metoda pracy pozwala
na uczenie się przez doświadczenie, wytworzenie osobistego zaangażowania oraz daje możliwości konfrontowania
własnych doświadczeń z praktyką i doświadczeniami innych. W metodzie warsztatu wykorzystywane są: ćwiczenia,
prezentacje, gry, symulacje, praca w małych grupach, podsumowania, mini wykłady. Te różnorodne metody pracy
pozwalają na aktywizowanie uczestników warsztatu na różnym poziomie i w różnej formie, co pozwala na
wszechstronny kontakt z przekazywanymi treściami. Materiałem wykorzystywanym do demonstracji metod
warsztatowych będą zasady skutecznej komunikacji i budowanie pozytywnej samooceny/ poczucia własnej wartości
u młodzieży oraz podejmowanie decyzji.
Program zajęć:
1. Warsztat jako metoda pracy z grupą – wykład
2. Proces grupowy, role grupowe – wykład, ćwiczenia
3. Różne formy zajęć warsztatowych – demonstracje, ćwiczenia
1. Brudnik E, Moszyńska, A. Owczarska, B. (2010). Ja i mój uczeń pracujemy aktywnie. Wydawnictwo Jedność
2. Tokarczuk, O. (1994). Grupa bawi się i pracuje. Oficyna Wyd: UNUS (cz. 1).
3. Rojewska, J. (2000). Grupa bawi się i pracuje. Oficyna Wyd. UNUS (cz.2)
4. Brown, R. (2006). Procesy grupowe. Gdańsk: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne.
5. Kozak, A. i Łaguna, M. (2009). Metody prowadzenia szkole czyli niezbędnik trenera. Gdańsk: Gdańskie
Wydawnictwo Psychologiczne.
6. Łaguna, M. i Fortuna, P. (2009). Przygotowanie szkolenia czyli jak dobry początek prowadzi do sukcesu. Gdańsk:
Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne.
7. Silberman, M. (2005). Metody aktywizujące w szkoleniach. Kraków: Oficyna Ekonomiczna.
8. Vopel, K. W. (2004). Warsztat – skuteczna forma nauki. Kielce: Wydawnictwo Jedność
Wiedza: Student:
 Zna podstawy projektowania szkolenia/warsztatu


Zna podstawowe procesy grupowe (role grupowe, dynamika grupy, komunikacja w grupie)
Rozumie role procesów grupowych w uczeniu się i kształtowaniu przebiegu warsztatu
Umiejętności: Student potrafi:
 przygotować warsztat z uwzględnieniem wiedzy o procesach grupowych
 wykorzystać różne metody pracy adekwatnie do specyfiki warsztatu i potrzeb warsztatowych uczestników
 kontrolować energię i dynamikę grupy – wykorzystywać różne formy aktywizacji uczestników
 wykorzystywać w praktyce wiedzę o procesach grupowych i strukturze grupy do prowadzenia warsztatu.
 dawać informacje zwrotne
Kompetencje społeczne: Student
- ma świadomość jakie procesy emocjonalne i interpersonalne aktywizuje praca w grupie i z grupą
- szanuje indywidualność uczestników
- potrafi kontrolować swoje reakcje emocjonalnie
- potrafi swoją postawą budować klimat akceptacji i zaufania w grupie
Przygotowanie mini projektu warsztatu zgodnie z metodyką prowadzenia warsztatu (praca w grupach 2 -3
osobowych).
OPRACOWAŁ: dr Agata Wytykowska
AUTOR PROGRAMU: mgr Marcin Flak
Absolwent psychologii. Ukończył Szkołę Muzyczną 1. Stopnia oraz Ognisko Muzyczne w Lesznie. Ukończył szkolenie
Muzykoterapia: Profilaktyka i Terapia Muzyczna, prowadzone przez dr Macieja Kieryła. Aktualnie w trakcie szkolenia
psychoterapeutycznego w nurcie psychodynamicznym w Laboratorium Psychoedukacji. Doświadczenie zawodowe
zdobywał między innymi: w Instytucie Psychiatrii i Neurologii w Oddziale Zapobiegania Nawrotom, w Caritas
Archidiecezji Warszawskiej jako psycholog dziecięcy, w Zespole Szkół nr 99 im. Stefana Starzyńskiego w Warszawie.
Aktualnie pracuje w Mazowieckim Centrum Neuropsychiatrii na Oddziale Dziennym dla Dzieci i Młodzieży w
Józefowie. Prowadzi terapię indywidualną i grupową z dziećmi i adolescentami oraz zajęcia muzykoterapeutyczne dla
dzieci i dorosłych.
TYTUŁ KURSU:
Innowacyjne
formy muzyczne
Liczba godzin: 12
ECTS: 4
Forma zajęć:
o Wykład
o Ćwiczenia
o Warsztat
o Inne (jakie?) ……………………………..
Warsztat ma na celu przedstawienie różnorodnych form muzycznych, jakimi są: śpiew, gra na instrumentach,
słuchanie muzyki w pracy z dzieckiem oraz adolescentem. W ramach kursu poruszone zostaną zagadnienia
teoretyczne, przybliżające dotychczasowy dorobek naukowy na temat wykorzystywania muzyki jako metody
wspomagającej na różnych etapach rozwoju dziecka. Przedstawione różnorodne formy muzyczne służą do ćwiczenia:
koncentracji uwagi, pamięci, synchronizacji ruchowej, kształtowania poprawnej wymowy w zakresie fonacji i
artykulacji. Podczas zajęć omawiane zagadnienia zostaną przedstawione w praktycznym zastosowaniu przy
współudziale uczestników kursu. Innowacyjne Formy Muzyczne mogą być stosowane bez względu na poziom
rozwoju wrażliwości muzycznej.
Program zajęć:

Omówienie różnorodnych form pracy z dzieckiem z zastosowaniem muzyki na różnych etapach rozwoju

Praktyczne zastosowanie wybranych technik muzykoterapeutycznych oraz muzycznych przy wykorzystaniu
instrumentów muzycznych, głosu

Prezentacja zabaw muzycznych, mających na celu pobudzanie rozwoju myślenia abstrakcyjnego,
kreatywnego dziecka
Stachyra K. (2012) Podstawy Muzykoterapii Lublin Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie – Skłodowskiej
Lewandowska K. (2007) Muzykoterapia dziecięca Gdańsk
Gąsienica – Szostak A. (2003) Muzykoterapia w rehabilitacji i profilaktyce Warszawa Wydawnictwo Lekarskie PZWL
Konieczna – Nowak L. (2013) Wprowadzenie do muzykoterapii Kraków Wydawnictwo Impuls
Nordoff P. Robbins C. (2013) Terapia muzyką w pracy z dziećmi niepełnosprawnymi Kraków Wydawnictwo Impuls
Szczegółowa literatura zostanie podana na zajęciach
Wiedza:
Słuchacz, który zaliczy warsztat będzie posiadać podstawowe informacje o formach muzycznych oraz
muzykoterapeutycznych, wykorzystywanych w pracy z dzieckiem, na rzecz wspomagania rozwoju.
Umiejętności:
Słuchacz, który będzie aktywnie uczestniczyć w zajęciach poszerzy swoje umiejętności samodzielnego dobierania
narzędzi z zakresu różnorodnych form muzycznych oraz muzykoterapii do przeprowadzenia zajęć z dziećmi.
Słuchacz, który będzie uczestniczyć w warsztatach zdobędzie wiedzę na temat sposobów kreatywnego spędzania
wolnego czasu z dzieckiem.
2. Aktywny udział w zajęciach
OPRACOWAŁ: mgr Marcin Flak

KIERUNEK STUDIÓW:

Transkrypt

Podobne dokumenty

Psychologia ogólna.pages

FAN-19 Psychologia (2014-2017)

Psychologia w pracy sędziego

Klasa psychologiczno-humanistyczna

Wprowadzenie do psychologii społecznej Czym zajmuje się

Siła tkwi w różnorodności – kreatywne gry

Dziekan Wydziału Pedagogiki, Psychologii i Socjologii Uniwersytetu

Plakat - Home.pl

Wygeneruj PDF dla tej strony