Kształcenie dualne w Polsce - Związek Rzemiosła Polskiego

Kształcenie dualne w Polsce - Związek Rzemiosła Polskiego

Kształcenie dualne w Polsce
Warszawa, 26 listopada 2014 r.
Informacja prasowa
Obecnie trwa w Polsce dyskusja na temat dualnego kształcenia zawodowego,
czyli takiego, w którym połowa zajęć ma miejsce w szkole, a połowa w miejscu
pracy. Około 100 tys. młodych ludzi uczy się w tym systemie na poziomie
zasadniczych szkół zawodowych. Choć w przepisach brak edukacji dualnej, w
praktyce istnieje.
Pojęcie kształcenia dualnego jest obecnie często przywoływane w ramach dyskusji
publicznej w sposób nieuprawniony, bez uwzględniania podstawowego elementu, jakim jest
nauka bezpośrednio u pracodawcy, równolegle (przemiennie) z kształceniem teoretycznym.
Taka sytuacja stwarza potrzebę pilnego wypracowania regulacji legislacyjnych dotyczących
zawodowego kształcenia dualnego w Polsce.
Co to jest kształcenie dualne – czy na pewno wiemy, o czym mówimy, używając tego
pojęcia?
Nie wszyscy zdają sobie sprawę, że o przynależności do dualnego systemu kształcenia
(wg dokumentów Komisji Europejskiej: apprenticeship lub przemiennego alternate system)
stanowią takie elementy, jak:
 umowa o pracę w celu przygotowania zawodowego, podpisana między uczniem
a pracodawcą, w jej konsekwencji wypłacanie wynagrodzenia (i odprowadzanie
składek na ubezpieczenia społeczne) młodocianemu pracownikowi (np. we Francji
jest to tzw. apprenti),
 relacje nauki teoretycznej i praktycznej co najmniej pół na pół; teoria w szkole
i praktyka w procesie pracy w przedsiębiorstwie.
W Europie największe doświadczenie w tym zakresie mają Niemcy, gdzie kształcenie dualne
jest uregulowane ustawowo. Nauka w zakładach kształcących odbywa się trzy do czterech
dni w tygodniu, a pozostałe dni poświęca się na zajęcia szkolne. Praktyczna nauka zawodu
prowadzona jest także w formie kilkutygodniowych bloków. Zajęcia praktyczne uzupełniane
są w ośrodkach szkoleniowych, które prowadzone są przez izby rzemieślnicze oraz
przemysłowo-handlowe.
W Polsce niewłaściwie pojmowanie kształcenia dualnego może doprowadzić do wdrożenia
„rozmytego” systemu edukacji zawodowej, co uniemożliwi poprawę efektywności kształcenia.
1
Jaki jest stan prawny kształcenia dualnego w Polsce?
Obecnie system kształcenia dualnego, w którym 50% zajęć odbywa się w miejscu pracy,
funkcjonuje w części zasadniczych szkół zawodowych w formie przygotowania zawodowego.
Charakterystyczne dla pracownika młodocianego uczącego się zawodu jest to, że może on
posiadać dwojaki rodzaj statusu prawnego:

jest on jednocześnie „pracownikiem młodocianym” i „uczniem”. Dotyczy to sytuacji,
gdy pracownik młodociany dokształca się w zasadniczej szkole zawodowej. W tym
przypadku stosowane są przepisy Kodeksu pracy i rozporządzenia wykonawcze oraz
Ustawy o systemie oświaty i rozporządzenia wykonawcze.

jest „tylko” pracownikiem młodocianym ‒ dotyczy to sytuacji, w której dokształcanie
teoretyczne realizowane jest w systemie pozaszkolnym. W takim przypadku
stosowane są wyłącznie przepisy kodeksu pracy i wykonawcze. Ta formuła jest
znacznie mniej popularna i w przypadku zakładów rzemieślniczych dotyczy ok.9 %
młodocianych.
Na poziomie technikum, w obecnym stanie prawnym, nie ma możliwości prowadzenia
kształcenia dualnego. Kształcenie dualne jest także wprowadzane przez uczelnie wyższe.
Postulaty rzemiosła dotyczące rozwoju kształcenia zawodowego
W Polsce toczy się publiczna dyskusja na temat rozwoju, czy wręcz odbudowy, edukacji
zawodowej na poziomie szkolnictwa ponadgimnazjalnego, przy równoczesnym braku
regulacji formalnych odnośnie definicji kształcenia dualnego. W opinii Polskiego Związku
Rzemiosła punktem wyjścia dla rozwoju kształcenia w miejscu pracy powinno być precyzyjne
zdefiniowanie tej formy edukacji przez Ministerstwo Edukacji Narodowej. Na tę kwestię
zwrócił już uwagę w styczniu 2014 r. wiceminister edukacji narodowej Tadeusz Sławecki,
który w liście do prezesa Związku Rzemiosła Polskiego Jerzego Bartnika napisał: „…w
ostatnich latach odsetek uczniów zasadniczych szkół zawodowych uczących się w ramach
(…) przygotowania zawodowego młodocianych pracowników, tj. polskim odpowiedniku
kształcenia dualnego, znacznie wzrósł i osiągnął 61% w roku szkolnym 2012/2013
w porównaniu do 53% w roku szkolnym 2009/2010”.
Związek Rzemiosła Polskiego uważa, że koniecznym krokiem w kierunku doprecyzowania
statusu kształcenia dualnego jest oficjalne określenie tego sposobu przygotowania
zawodowego młodocianych pracowników. W ramach tego systemu zdobywa wykształcenie
około 100 tys. młodych ludzi na poziomie zasadniczych szkół zawodowych. Wystarczy
„nazwać” ten segment polskiego systemu edukacji, który de facto jest kształceniem dualnym.
Istotne jest także wypracowanie nowych rozwiązań w zakresie kształcenia dualnego,
włącznie z umożliwieniem takiej formy edukacji na poziomie techników.
W opinii Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego w sprawie zatrudnienia
młodych, umiejętności technicznych i mobilności z lipca 2011 r. czytamy: „Kształcenie dualne
i praktyki zawodowe powinny być wprowadzane do systemu edukacji w coraz większym
stopniu
–
także
2
w przypadku odpowiedniego szkolnictwa wyższego i kształcenia zawodowego. Synergię
między zajęciami praktycznymi i szkoleniem w miejscu pracy oraz kształceniem
teoretycznym wzmacniają zdolność młodzieży do zatrudnienia, ułatwiają wejście na rynek
pracy i stanowią bodziec do rozwoju.”
Tę opinię potwierdzają także wypowiedzi przedstawicieli rzemiosła w Polsce:
„Mając tytuł czeladnika nie muszę się martwić, że jak złożę CV, to nie znajdę pracy.” (opinia
czeladnika)
„Uczniowie, którzy ode mnie wychodzą, wszyscy znajdują pracę. Jeśli jest się dobrym
uczniem, to nie ma w ogóle problemów z pracą.” (opinia mistrza szkolącego)/
*
*
*
Kształcenie w rzemiośle – polski model dualnego kształcenia kadr dla
gospodarki i rynku pracy
Organizacja rzemiosła (Związek Rzemiosła Polskiego, Izby Rzemieślnicze, cechy)
tradycyjnie uczestniczą w realizacji zadań systemu oświaty, które wynikają wprost z ustawy.
W obszarze szerokorozumianej oświaty zawodowej dominują dwa nurty: nauka zawodu
w rzemiośle oraz potwierdzanie kwalifikacji zawodowych na drodze egzaminów
sprawdzających, czeladniczych i mistrzowskich.
Wykorzystywane są także inne formy edukacji ustawicznej w postaci szkoleń oraz kursów
uzupełniających i doskonalących kwalifikacje zawodowe. Działania organizacji rzemiosła
w tym zakresie determinowane są potrzebami rzemieślników, którzy obok działalności
gospodarczej zajmują się również szkoleniem uczniów. W ostatnim okresie rozwija się nowy
trend działalności rzemiosła związany z tworzeniem przez organizacje rzemiosła
Rzemieślniczych Szkół Zawodowych, w których dokształcają się uczniowie – młodociani
pracownicy zatrudnieni u rzemieślników, przygotowujący się do zawodu.
Szkolenie uczniów w rzemiośle
Nauka zawodu w rzemiośle jest znaną formą
zdobywania wiedzy, umiejętności
i kompetencji zawodowych. W procesie tym równorzędną rolę odgrywają pracodawcy i
szkoły zawodowe, a także placówki oświatowe. W wielu oficjalnych dokumentach, także
europejskich, taka forma organizacji edukacji zawodowej jest nazwana kształceniem
dualnym lub kształceniem przemiennym (alternate training lub apprenticeship). Celem nauki
zawodu jest uzyskanie wykształcenia na poziomie zasadniczej szkoły zawodowej oraz
kwalifikacji zawodowych tj. świadectwa czeladniczego (egzamin przed komisją izby
rzemieślniczej).
Zasadnicze regulacje prawne związane z nauką zawodu młodocianego pracownika ujęte są
w ustawie Kodeks pracy, Dział IX. „Zatrudnianie młodocianych” (ustawa kodeks pracy z 26
czerwca 1974 r. tekst jedn. Dz.U. z 1998 r. nr 21, poz.94, z późn. zm.). Określono tam
podstawowe prawa i obowiązki zarówno pracodawców, jak też pracowników młodocianych,
którzy zostali zatrudnieni w celu nauki zawodu. Szczegółowe kwestie związane z organizacją
3
nauki zawodu młodocianego pracownika reguluje rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28
maja 1996 r. w sprawie przygotowania zawodowego młodocianych i ich wynagradzania
(tekst jednolity Dz. U. z 24.02.2013 r. poz.232).
Zgodnie z zasadami Kodeksu pracy młodociany pracownik podlega tzw. szczególnej,
prawnej ochronie, stąd też pracodawca zobowiązany jest do stosowania innych regulacji
prawnych, z których wynikają obowiązki związane z zatrudnianiem młodocianego
pracownika
np.: ubezpieczenie społeczne i obowiązek okresowych badań lekarskich.
Nauka zawodu młodocianego pracownika zatrudnionego w celu nauki zawodu składa się
z dwóch integralnych części: praktycznej, realizowanej w procesie pracy u pracodawcy oraz
obowiązkowego dokształcania teoretycznego. Młodociani mogą wybrać formę dokształcania
teoretycznego tj. w ZSZ, na kursie dokształcającym lub u pracodawcy. Bez względu na
formę dokształcania teoretycznego oraz rodzaj zawodu (szkolny, pozaszkolny)
zakończeniem nauki u rzemieślnika jest egzamin czeladniczy lub egzamin potwierdzający
kwalifikacje zawodowe (w odniesieniu do innych pracodawców).
Nauka w rzemiośle może odbywać się w 112 zawodach, odpowiadających danemu
rodzajowi rzemiosła, zawartych w klasyfikacji zawodów i specjalności rynku pracy. Wśród
tych zawodów są tzw. zawody szkolne, w których odbywa się nauka w szkołach oraz zawody
spoza klasyfikacji szkolnej, które mają znaczenie gospodarcze na regionalnych lub lokalnych
rynkach pracy. W 2013 roku naukę zawodu w zakładach rzemieślniczych realizowało około
76 tys. młodocianych pracowników. Istotny potencjał szkoleniowy rzemiosła to zakłady
rzemieślnicze, zatrudniające młodocianych pracowników w celu przygotowania
zawodowego. W ostatnim okresie, jak wskazują na to dane izb rzemieślniczych za 2013 r.,
uszczupleniu ulega baza rzemieślniczych zakładów szkolących uczniów. Jest ich obecnie 24
tys. 702 placówek, czyli ponad 759 placówek mniej niż w roku ubiegłym.
Związek Rzemiosła Polskiego widzi ewidentną potrzebę ugruntowania w systemie prawa
polskiego kształcenia zawodowego, organizowanego równolegle w szkole i u pracodawcy.
Dotyczy to także promocji dualnego kształcenia zawodowego, którego zalety bez zastrzeżeń
uznawane są w wielu krajach, a w ocenie Komisji Europejskiej, wyrażonej
w
różnych
dokumentach,
podkreśla
się
jego
istotną
rolę
w
walce
z bezrobociem młodych oraz w zwiększaniu mobilności absolwentów na rynkach pracy.
Kwalifikacje czeladnika i mistrza
Komisje egzaminacyjne izb rzemieślniczych są uprawnione do przeprowadzania egzaminów
na czeladnika i mistrza - ustawa z dnia 22 marca 1989 roku o rzemiośle (Dz. U. Nr 112, poz.
979 z 2002 r. ze zm.) oraz rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 14 września
2012 r. w sprawie egzaminu czeladniczego, egzaminu mistrzowskiego oraz egzaminu
sprawdzającego, przeprowadzanych przez komisje egzaminacyjne izb rzemieślniczych (Dz.
U. z 2012 r., poz. 1117). W 2013 roku izby rzemieślnicze utworzyły 1259 komisji
czeladniczych i 1211 komisji mistrzowskich, do których łącznie zaangażowano 7829 osób.
Członkami izbowych komisji egzaminacyjnych są rzemieślnicy, nauczyciele szkół
zawodowych i placówek oświatowych współpracujących z izbami rzemieślniczymi, a także
egzaminatorzy wpisani do ewidencji prowadzonej przez CKE. Powołano łącznie 108 komisji
w zawodach. Działalność komisji egzaminacyjnych izb rzemieślniczych została włączona do
Systemu Informacji Oświatowej.
4
Izby rzemieślnicze, na mocy w/w regulacji prawnych, wydają suplementy EUROPASS do
świadectw czeladniczych i dyplomów mistrzowskich we wszystkich zawodach, w których
przeprowadzają egzaminy czeladnicze i mistrzowskie. Suplementy uzyskiwane są od marca
2013 r. w języku polskim i angielskim i zgodnie z zaleceniem KE są wydawane bezpłatnie.
Związek Rzemiosła dokonuje legalizacji świadectw czeladniczych i dyplomów
przeznaczonych
do obrotu prawnego z zagranicą. W 2013 roku dokonano legalizacji 1539 dokumentów. W
ten sposób kwalifikacje czeladnika i mistrza wpływają na zwiększenie mobilności polskich
obywateli i ułatwiają im podejmowanie pracy wynagradzanej stosownie do poziomu
kwalifikacji.
W 2013 roku do egzaminów czeladniczych przystąpiło blisko 32 tysiące osób,
z których 30122 uzyskało świadectwa czeladnicze, do egzaminów mistrzowskich przystąpiło
prawie 5 tysięcy. osób, z czego 4773 uzyskało dyplomy mistrzowskie. Powracają komisje
egzaminacyjne w zawodach unikatowych jak np.: bursztyniarz, cholewkarz, hafciarka,
koszykarz – plecionkarz, modystka, metaloplastyk, monter fortepianów i pianin, obuwnik
miarowy, pozłotnik, renowator zabytków architektury.
Należy tu podkreślić, że w zawodach pozaszkolnych, często o charakterze unikatowym
i artystycznym, kwalifikacje można formalnie potwierdzić tylko w rzemiośle. To bardzo istotna
zaleta z punktu widzenia przyszłości tych profesji.
Rzemieślnicze szkoły zawodowe
Organizacje rzemiosła coraz częściej decydują się na podjęcie trudu tworzenia szkoły
niepublicznej. Organami założycielskimi szkół rzemieślniczych są Cechy
i Izby
Rzemieślnicze. Najważniejszym argumentem przemawiającym za nauką zawodu w systemie
oferowanym przez rzemiosło jest relacja mistrz-uczeń. Z otrzymanych danych wynika, że w
2013 roku było 41 szkół różnego typu, których organem prowadzącym jest izba lub cech, a
kształci się w nich ponad 6 tysięcy uczniów.
W porównaniu z danymi z lat poprzednich wynika, że rzemieślniczych szkół wciąż przybywa.
Występują różne formy prawne do prowadzenia rzemieślniczych szkół zawodowych:

niepubliczna szkoła zawodowa, której organem prowadzący jest Izba Rzemieślnicza lub
cech; niepubliczna szkoła z uprawnieniami szkoły publicznej posiada prawo dotacji
(gwarantowana wysokość równa subwencji określonej przez MEN) na podstawie ustawy o
systemie oświaty;

publiczna szkoła zawodowa, której prowadzenie na podstawie umowy zawartej z jednostką
samorządu terytorialnego zostało przekazane innemu podmiotowi np. Izbie Rzemieślniczej
(przekazanie realizacji zadania własnego);

publiczna szkoła zawodowa pod patronatem rzemiosła, umowa o współpracy pomiędzy izbą
rzemieślniczą lub cechem a szkołą.
5
W zasadniczych szkołach zawodowych uczniowie mają zorganizowane zajęcia praktyczne
na podstawie umowy o pracę w celu przygotowania zawodowego. Na zakończenie nauki
mogą uzyskać świadectwo ukończenia szkoły, a po zdaniu egzaminu zawodowego, także
świadectwo czeladnicze.
Koszty kształcenia praktycznego młodocianych pracowników dokształcających się w ZSZ
w całości pokrywa pracodawca. Pracodawca po zakończeniu nauki zawodu i zdaniu przez
młodocianego egzaminu zawodowego może uzyskać częściowy zwrot kosztów poniesionych
w okresie trzech lat nauki praktycznej. Środki na ten cel pochodzą nie z subwencji
oświatowej, lecz z tworzonego z wpłat pracodawców Funduszu Pracy.
Absolwenci zasadniczej szkoły zawodowej mogą kontynuować kształcenie w liceum
ogólnokształcącym dla dorosłych, uzupełniać kwalifikacje w zawodzie w formie
kwalifikacyjnych kursów zawodowych oraz uzyskać dyplom mistrzowski.
Przygotowanie zawodowe młodocianych pracowników (w tym nauka zawodu) jest otwartą
prawnie formułą, zarówno dla pracodawców rzemieślników, jak i dla przedsiębiorstw
z innych sektorów. Wyznacznikiem takiej nauki są profesje z klasyfikacji zawodów
szkolnictwa zawodowego, przewidziane do kształcenia w ramach ZSZ oraz inne zawody, dla
których przeprowadzane są egzaminy czeladnicze.
*
*
*
Losy absolwentów, którzy w trakcie nauki zawodu byli zatrudnieni
u pracodawców.
Zrealizowane przez dwa wojewódzkie urzędy pracy oraz Izbę Rzemieślniczą
i Przedsiębiorczości w Białymstoku badania dowodzą, że absolwenci, którzy w trakcie
nauki zawodu byli zatrudnieni u pracodawcy, skuteczniej znajdują pracę, lepiej
zarabiają i szybciej awansują.
Według badań Eurostatu z 2013 r. w grupie bezrobotnych do 26 roku życia jedynie Niemcy
(7,9%) i Austria (9,2%) osiągnęły wynik poniżej 10% wśród państw UE. W obu tych krajach
dominuje dualny system kształcenia zawodowego i praktyka zawodowa w formie umowy
z pracodawcą.
W Polsce, do niedawna, umykały statystykom formy praktycznego przygotowania do
zawodu. W badaniach tych nie rozróżnia się w jakiej formule absolwenci realizowali zajęcia
praktyczne, czy mieli praktyki w szkole lub ośrodku szkoleniowym, czy też uczyli się
w procesie pracy u pracodawcy i już na
etapie edukacji zdobywali autentyczne
doświadczenie zawodowe. Dopiero badania i analizy kilku obserwatorów rynku pracy przy
WUP wykazały, że efektywność zatrudnieniowa jest najwyższa w grupie młodzieży
zdobywającej zawód równolegle w szkole i w formie praktycznej nauki zawodu
organizowanej na podstawie umowy o pracę. Jako przykład można tu przywołać Lubelskie
Obserwatorium Rynku Pracy, które wykazało, że uczniowie rzemiosła zdobyli doświadczenie
spójne z podjętym kierunkiem kształcenia w 95,5%, podczas gdy pozostali uczący jedynie w
63,2%. Dostępność pracy zgodnej z profilem kształcenia 45,6% (absolwenci technikum
6
31,2%, studiów wyższych 6,4%). Praca zawodowa w największym stopniu spełnia
oczekiwania
absolwentów
ZSZ
(92,1%),
w stopniu najmniejszym absolwentów liceów (42,3%). Małopolskie Obserwatorium Rynku
Pracy i Edukacji badaniem objęło ponad 3000 pracowników młodocianych – w tej grupie
21% miało zagwarantowaną pracę w zawodzie (najmniej absolwenci technikum – 8%).
Badania własne Izby Rzemieślniczej i Przedsiębiorczości w Białymstoku prowadzone od
2009 r. wykazują stały wskaźnik zatrudnienia absolwentów rzemieślniczej nauki zawodu
w firmie, w której zdobyli zawód (19–27%) oraz zatrudnienie w podobnej firmie w okolicy
zamieszkania (16–20%). Oznacza to, że blisko 50% absolwentów nauki zawodu
w rzemiośle płynnie wchodzi w aktywny rynek pracy. W latach 2009 – 2013 badaniem objęto
2066 absolwentów.
IRiP w Białymstoku badała też losy absolwentów deklarujących wyjazd za granicę w 2012 r.
Po pół roku od zdobycia dyplomu w zapytaniu e-mailowym odpowiedziało 45%
respondentów. Wynik pokazuje, że 100% pracowało w wyuczonym zawodzie, 100%
otrzymywało wynagrodzenie wyższe od minimalnego, 45% awansowało i 30% oczekiwało na
awans po zdobyciu wyższych umiejętności językowych (odpowiedzi uzyskano z Anglii,
Niemiec i Irlandii).
*
*
*
Nowe zawody w kształceniu zawodowym
Od 1 września 2015 r. w zasadniczych szkołach zawodowych będzie można
zdobywać nowy zawód – mechanika motocyklowego. To efekt współpracy
Ministerstwa Edukacji Narodowej, Ministerstwa Gospodarki i Związku
Rzemiosła Polskiego.
Istotnym źródłem wiedzy o zawodach rynkowych, ale także tych niszowych i unikatowych,
jest zestaw standardów egzaminacyjnych przygotowany przez organizację rzemiosła.
Związek Rzemiosła Polskiego na podstawie delegacji zawartej w ustawie z dnia 22 marca
1989
r.
o rzemiośle jest uprawniony do ustalania standardów egzaminów czeladniczych
i standardów egzaminów mistrzowskich w zawodach, dla których izby rzemieślnicze
powołują komisje egzaminacyjne.
To gospodarka generuje nowe zawody (postęp techniczny, zmiany technologiczne), które
często we wstępnej fazie rozwoju mają charakter niszowy, gdyż potrzeba ich istnienia rodzi
się w konkretnej sytuacji, w określonym miejscu. Rozwój ekonomiczny i wzrost dobrobytu
społecznego przynoszą rosnące zapotrzebowanie na indywidualizację usług i produktu –
rzemieślniczego obok fabrycznego, a to potwierdza potrzebę stosownego zainteresowania
zawodami mało popularnymi, a przez to unikatowymi oraz absolutnie nowymi, które
wynikają ze zmian społeczno-gospodarczych.
Związek Rzemiosła Polskiego, we współpracy z izbami rzemieślniczymi oraz cechami,
występuje z inicjatywami wprowadzania na rynek pracy oraz do systemu kształcenia
7
zawodowego nowych zawodów. W ostatnim okresie, na wniosek przedstawicieli
branżowych środowisk rzemieślniczych,
wprowadzano takie zawody jak: operator
urządzeń przemysłu szklarskiego, wizażystka/stylistka, monter izolacji przemysłowych,
blacharz izolacji przemysłowych, monter konstrukcji budowlanych, termoizoler, fryzjer
zwierząt (groomer), podkuwacz koni, metaloplastyk, renowator mebli artystycznych, monter
instalacji gazów medycznych i mechanik motocyklowy. To w tych dziedzinach można
uzyskać kwalifikacje czeladnika lub mistrza. W zawodach, w których zgłaszane jest
zapotrzebowanie na większą liczbę pracowników, organizacja wnioskuje również o
wprowadzenie zawodu do klasyfikacji zawodów szkolnictwa zawodowego, umożliwiając
nauczanie w szkole zawodowej.
W oparciu o współpracę ze zrzeszonymi organizacjami ZRP przygotowuje wniosek
o wprowadzenie nowego zawodu wraz z jego opisem. Jest on podparty pozytywnymi
opiniami, które potwierdzają zasadność ustanowienia nowego zawodu oraz prowadzenia
kształcenia w systemie edukacji szkolnej lub w ramach edukacji nieformalnej. Po złożeniu
wniosku
i pozytywnej akceptacji odpowiednich resortów, przedstawiciele organizacji będą
uczestniczyć
w pracach związanych z przygotowaniem dokumentów umożliwiających realizację
kształcenia i potwierdzania kwalifikacji zawodowych, w tym m. in. w przygotowaniu podstaw
programowych kształcenia w zawodach, tworzeniu Zintegrowanego Systemu Kwalifikacji,
opracowaniu standardów wymagań egzaminacyjnych, suplementów Europass do świadectw
czeladniczych i dyplomów mistrzowskich. Te działania zapewniają naukę zawodu
i potwierdzenie kwalifikacji zawodowych w zawodach poszukiwanych na rynku pracy,
obejmujących zarówno grupę zawodów bardzo popularnych, jak i rzadkich.
Dobrym przykładem jest współpraca Związku Rzemiosła Polskiego z Ministerstwem
Gospodarki oraz Ministerstwem Edukacji Narodowej, dzięki której, w nowym roku szkolnym,
będzie możliwe kształcenie w szkołach zawodowych w zawodzie mechanik motocyklowy.
Dzięki przychylności obu resortów, w ciągu pół roku, udało się wpisać ten zawód do
klasyfikacji szkolnictwa zawodowego oraz przygotować projekt podstawy programowej
kształcenia
w zawodzie. W związku z tym, już od 1 września 2015 roku będzie możliwość nauki tego
zawodu w Zasadniczej Szkole Zawodowej.
W dużej mierze jest to zasługa Pani Joanny Kluzik-Rostkowskiej – Minister Edukacji
Narodowej, która, po spotkaniu z wielkopolskim rzemiosłem w dniu 7 kwietnia 2014 r.
w Poznaniu, bezpośrednio zaangażowała się w tę inicjatywę.
8