To nie ksiądz, który pisał wiersze, ale poeta który został kapłanem.

To nie ksiądz, który pisał wiersze,
ale poeta który został kapłanem.
CEL: Zapoznanie harcerzy z twórczością
Przygotowała pwd. Aleksandra Fuchs
Temat: Lekcja poezjii od mistrza
Cele:
- zapoznanie zuchów z twórczością Jana Pawła II
- stworzenie materiałów na gazetkę „Poezja Jana Pawła II oczami zuchów”
- poznanie zawodu poety
Zamierzenia:
- wiedział, czym zajmuje się pisarz i poeta
- znał wiersze Jana Pawła II
Materiały: wiersze Jana Pawła II, kartki, pędzle, farby, wierszyk wydrukowany, duża kostka, ptasie
pióro, pudełeczko ze słowami, magnetofon
(można wcześniej poprosić harcerzy o pomoc, by nauczyli się wierszy na pamięć. Zuchy widząc, że
recytują, a nie czytają z kartki na pewno uważniej będą słuchać)
Formy pracy: gry i ćwiczenia, majsterka, rozmowa
Przebieg:
1. Obrzędowe powitanie
2. Gry i ćwiczenia: próbujemy stworzyć wiersz:
Panie Wietrze, panie Wietrze,
………………………………… w swetrze?
Czemu pan udaje zucha,
………………………………….. dmucha?
Sam oziębia pan powietrze,
………………………………… panie Wietrze!
Gnając chmurki gdzieś po niebie,
………………………………….. siebie?
Jednak lepiej panie Wietrze,
………………………………….. w swetrze.
Ani się pan sam spodzieje,
…………………………………. zawieje.
3. Gawęda drużynowego o zawodzie poety/pisarza. Kim jest taki człowiek, czym się zajmuje,
dlaczego to jest trudne. Wytłumaczenie, że wiersze nie zawsze są łątwe do zrozumienia.
4. Gry i ćwiczenia (zuchy są podzielone na szóstki)
 Jak najwięcej słów – zuchy podzielone są na dwie lub cztery grupy – jedna dostaje
5.
6.
7.
8.
9.
dużą kostkę i rzuca tak długo, aż wyrzuci łączną sumę oczek 30. Druga grupa ma
kartkę i długopis i w tym czasie musi napisać jak najwięcej słów rozpoczynających się
na literę podaną przez drużynowego. Później zamiana
 Skojarzenia – stoimy w kole. Druhna ma w ręku pióro pisarza, podaje jakieś słowo i
szybko podchodzi do jakiegoś zucha i przekazuje mu pióro. Zadaniem zucha jest
powiedzenie jakiegoś skojarzenia i pojdeście do kolejnej osoby. Ćwiczenie będzie
dobrze wykonane gdy nie będzie za dużo przerw między skojarzeniami.
 Rymy – zuchy siedzą w kole, przyboczna puszcza z magnetofonu muzykę. Zuchy w
kole podają sobie pudełko. Gdy muzyka się zatrzyma, zuch który trzyma pudełko,
musi je otworzyć, wyciągnąć jedną kartkę ze słowem np. ciasto i wymyśleć do niego
rym. (Drużynowy musi wymyśleć słowa, które będą dla zuchów proste
Rozmowa z zuchami – jakich zuchy znają pisarzy lub poetów. Opowieść o Janie Pawle II i jego
twórczości
Na zbiórkę wchodzą harcerze, którzy recytują zuchom kilka wierszy Jana Pawła II
Majsterka – każda szóstka słucha jeszcze raz jednego z wierszy. Każdy zuch próbuje
namalować obraz, który kojarzy mu się z wierszem.
(w trakcie można puścić nagranie Piotra Rubika – Zdumienie
Krąg rady – przedstawienie swoich prac, podziękowanie harcerzom
Obrzędowe pożegnanie
Załączniki:
Wiersze papieża:
„Po co mi mówisz”
Co mi mówisz górski strumieniu?
W którym miejscu ze mną się spotkasz?
Ze mną, który także przemijam?...
Zatrzymaj się
- to przemijanie ma sens!
Potok się nie zdumiewa,
lecz zdumiewa się człowiek!
Kiedyś temu zdumieniu
nadano imię "Adam".
Zatrzymaj się...
...we mnie jest miejsce spotkania
" z Przedwiecznym Słowem"
Jeśli chcesz znaleźć źródło
musisz iść do góry, pod prąd.
Gdzie jesteś źródło?
Cisza.
Dlaczego milczysz?
Jakże starannie ukryłeś
tajemnicę twego początku.
Pozwól mi wargi umoczyć
w źródlanej wodzie,
odczuć świeżość.
„Gdy otworzysz oczy w głębi fal…”
Kamienie po świeżym deszczu przejrzyste
- lśnią w stopach przechodniów nieznacznie uniesione.
Już blisko wieczór.
Iluż ludzi przenika w głąb drzwi otwieranych z łoskotem
- iluż topnieje od światła w głębi okien?
Już wieczór.
Ściana ludzka co czas jakiś otwiera się twarzą przechodnia
- potem okien przenoszą ją światła na inne miejsce opodal
- zwężona, rozszerzana co chwilę.
Jednaka.
Wzrok wyrywa się ledwo z jej mroku.
Łatwa.
A ja ci powiadam, że to tyłku twój wzrok dostrzega ludzi tak słabo,
kiedy płyną za falą neonu.
Właściwie odsłania ich to,
co najbardziej ukryte w nich i czego żaden nie wypala płomień.
A kiedy przymkniesz oczy,
przestrzeń znowu się staje pełniejsza wprost niepojętych treści
- oto ludzi rozsuwa się mrok,
kołysząc w sobie tę dobroć,
którą - milcząc - sycisz się z nich wszystkich,
którą - krzycząc - rozbijasz w proch.
Nie, nie - to nie jesteście wy tylko - a jeśli nawet wy,
tedy obecność wasza nie tylko trwa, lecz objawia Byle oczy otworzyć inaczej,
otworzyć inaczej niż zwykle
I nie zapomnieć widzenia, którym wówczas wzrok
się napawał.
"Niewidomi"
Stukając białymi laskami w bruk stwarzamy dystans nieodzowny.
Kosztuje każdy krok.
W pustych źrenicach wciąż umiera świat do siebie samego niepodobny:
świat złożony nie z barw,
lecz z łoskotów (kontury, linie szmerów).
Pomyśl, z jakim trudem dojrzewa się do całości,
gdy zawsze tylko część zostaje
i tę część musimy wybierać.
O jakże chętnie każdy z nas wziąłby cały ciężar człowieka,
który bez laski białej obejmuje od razu przestrzeń!
Czy zdołasz nas nauczyć, że są krzywdy inne prócz naszej?
Czy potrafisz przekonać, że w ślepocie może być szczęście?
"Robotnik z fabryki samochodów"
Spod moich palców wytworne modele już szeleszczą po dalekich ulicach...
Ja z nimi jednak nie płynę po nawierzchniach nieznanych szos,
nie nakręcam wskazówek ich ruchu - to czyni policjant.
Odtąd już mówią pojazdy, a mnie odebrano głos.
Mam duszę otwartą.
Pragnę rozumieć.
Z kim walczę, dla kogo żyję?
Oto myśli mocniejsze niż słowa.
Brak odpowiedzi.
Takich pytań nie stawiaj zbyt głośno.
Powróć tylko jak co dzień, o szóstej godzinie rano.
Skąd wiesz, że na wadze świata przeważa człowiek?
"Refren"
Kiedy myślę: Ojczyzna,
szukam drogi,
która zbocza przecina jakby prąd wysokiego napięcia,
biegnąc górą - tak ona biegnie stromo w każdym z nas i nie pozwala ustać.
Droga biegnie po tych samych zboczach,
powraca na miejsca te same,
staje się wielkim milczeniem,
które nawiedza co wieczór zmęczone płuca mej ziemi.